Ιερέας αλεξιπτωτιστής

Ποιος ήταν ο πρώτος ιερέας αλεξιπτωτιστής στον κόσμο, από τα Ανώγεια

του Κώστα Παππά – από την Ορθόδοξη Αλήθεια

 που κυκλοφορεί στα περίπτερα

Η λέξη «λεβεντογέννα» είναι ένας χαρακτηρισμός που έχει αποδοθεί στην Κρήτη, και όχι άδικα. Αν κάποιος μελετήσει την Ιστορία του νησιού, θα εντοπίσει αναρίθμητα γεγονότα και ιστορίες ανθρώπων που επιβεβαιώνουν με τον πιο εμφατικό τρόπο αυτό τον χαρακτηρισμό. Πολλές από αυτές τις ιστορίες μετατράπηκαν σε θρύλους μέσα στο πέρασμα των χρόνων, όμως και η νεότερη Ιστορία του νησιού είναι σπαρμένη με τέτοιες προσωπικότητες, οι οποίες αγγίζουν στις ημέρες μας τα όρια του θρύλου.

Η Εκκλησία της Κρήτης έχει τέτοια παράδοση τόσο σε απελευθερωτικούς όσο και στους εθνικούς αγώνες, που ο κατάλογος μάλλον είναι ανεξάντλητος. Στα νεότερα χρόνια, μια τέτοια ιστορία αυταπάρνησης και θάρρους είναι και αυτή του ιερέα από τα Ανώγεια, του παπα-Γιάννη Σκουλά. Πέρα από το γεγονός ότι πολέμησε με θάρρος τον κατακτητή αλλά και την αντιστασιακή δράση του στα χρόνια της Κατοχής, τον παπα-Γιάννη συνοδεύει και ένας άλλος τίτλος, αυτός του πρώτου ιερέα αλεξιπτωτιστή στην παγκόσμια Ιστορία.
Ο ίδιος δεν πολέμησε απλώς τον κατακτητή, αλλά επέλεξε να καταταγεί, όταν οι περιστάσεις το ζήτησαν, στις επίλεκτες μονάδες των συμμαχικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή ως κομάντος, και μάλιστα συμμετείχε και σε αεροπορικές επιχειρήσεις στη Μακεδονία. Τέτοια ήταν το θάρρος και η λεβεντιά του παπα-Γιάννη Σκουλά.
 
Η «Ορθόδοξη Αλήθεια» ερεύνησε τη ζωή του ιερέα από την Κρήτη και παρουσιάζει σήμερα την ιστορία του, για να επιβεβαιωθεί για ακόμα μία, ίσως, φορά ότι τα καλύτερα και ηρωικότερα σενάρια τα γράφει η ίδια η ζωή ή, καλύτερα, οι πρωταγωνιστές της.
Επικοινωνήσαμε με τον κ. Γιώργο Καλογεράκη, διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου Καστελίου και υποψήφιο διδάκτορα Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, ο οποίος μας μίλησε για τον παπα-Γιάννη Σκουλά, τη ζωή και τη μεγάλη προσφορά του ιερέα των Ανωγείων της Κρήτης. Επιπλέον, αναφέρθηκε στην οικογένεια Σκουλά στα Ανώγεια, η οποία πρόσφερε πολλούς πολεμιστές και ηρωικώς πεσόντες στα πεδία των μαχών κάθε φορά που το ζητούσαν οι περιστάσεις στην Κρήτη και την υπόλοιπη Ελλάδα.

ΕΠΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

«Η οικογένεια των Σκουλάδων των Ανωγείων είναι μια ιστορική οικογένεια, με παράδοση, ιστορία και ισχυρούς συνεκτικούς δεσμούς. Ποτέ δεν έλειψαν από τους αγώνες για ελευθερία και ανεξαρτησία, μετρούν δεκάδες θύματα στο πέρασμα των χρόνων και από την οικογένεια αυτή αναδείχθηκαν μορφές και πρόσωπα που πέρασαν τα όρια του θρύλου. Τέτοιες μορφές ήταν ο Εμμανουήλ Αναγνώστου Σκουλάς, πυρπολητής της Μονής Αρκαδίου, ο Μιχάλης Σκουλάς, αρχηγός των Μυλοποταμιτών στην Επανάσταση του 1866-1869, ο Βασίλης Σκουλάς, ο πιο έμπιστος φίλος και συνεργάτης του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο Γεώργιος Τζαβελάκης-Σκουλάς, ο ήρωας του Λατζιμά, και πολλοί άλλοι, ανάμεσά τους και ο παπα-Γιάννης Σκουλάς, πρωτεργάτης της Εθνικής Αντίστασης Κρήτης τα χρόνια 1941-1945» σημειώνει ο κ. Καλογεράκης.
Αναφερόμενος στα πρώτα χρόνια της ζωής του παπα-Γιάννη και στη χειροτονία του, τόνισε: «Ο παπα-Γιάννης γεννήθηκε στο χωριό Ανώγεια Μυλοποτάμου το 1904. Πατέρας του, ο Μανώλης Σκουλάς ή Κανόνης, από τον οποίο πήρε και το παρατσούκλι “Κανονόπαπας”. Μητέρα του, η Μαρία, το γένος Καλλέργη. Παντρεύτηκε την Καλλιόπη, το γένος Ξυλούρη, και απέκτησε επτά παιδιά».
Ενα θλιβερό γεγονός, ο θάνατος του αδερφού του Κώστα Σκουλά, θα γίνει ακόμα μία αφορμή για να εξελιχθεί ο παπάς των Ανωγείων σε έναν ανυποχώρητο αντιστασιακό, ο οποίος θα μετέχει στη μάχη της Κρήτης με ηρωικό τρόπο. Ο κ. Καλογεράκης αναφέρει σχετικά: «Το πρώτο σκληρό χτύπημα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το δέχεται με την άφιξη της είδησης στα Ανώγεια του χαμού του αδερφού του Κώστα Σκουλά στα βουνά της Αλβανίας. Στον πόλεμο αυτό μετείχαν τέσσερα αδέρφια του παπα-Γιάννη και ο γαμπρός του, ο Μπαμπακιός Ξυλούρης. Το χαμπέρι του θανάτου του Κώστα Σκουλά οπλίζει το χέρι του παπα-Γιάννη και στέλνει επιστολή στον Μιχάλη Σκουλά ή Καπετανομιχάλη με ημερομηνία 12 Μαρτίου 1941. Του ζητά να τον βοηθήσει για την εθελοντική στράτευσή του στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Γράφει ο παπα-Γιάννης στον Καπετανομιχάλη: «[…] να ενδιαφερθεί για την υπόθεσίν μου παρά το Γενικόν Στρατηγείον. Δεν φαντάζομαι να αρνηθεί, διότι δεν θα πάει να παρακαλέσει να με βάλει σε μια θέση, αλλά θα παρακαλέσει για να υπηρετήσω την πατρίδα… να επιμείνεις με μεγαλύτερον ζήλον, το απαιτώ και πρέπει να γίνει αυτό, θα τονίσεις εις το γιατρό […]».

                              ΜΕ ΟΠΛΟ ΕΝΑΝ ΣΤΑΥΡΟ
«Τον Μάιο του 1941 οι Γερμανοί εξαπολύουν μια γιγαντιαία επιχείρηση για την κατάληψη της Κρήτης» συνεχίζει ο κ. Καλογεράκης και προσθέτει: «Ο παπα-Γιάννης οπλίζεται με έναν σταυρό κι ένα παλιοντούφεκο, και κατηφορίζει στο Ηράκλειο. Την πρώτη και δεύτερη ημέρα πολεμά με αυταπάρνηση τους αλεξιπτωτιστές στα περίχωρα του Ηρακλείου».
Οσον αφορά τη συμμετοχή του παπα-Γιάννη τη δεύτερη ημέρα της Μάχης της Κρήτης, συγκλονιστική είναι η περιγραφή ενός νεαρού τότε (19 ετών), του Κυρικάκη Νικολάου, ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρει: «[…] ο Σκουλάς, που πρέπει να ήταν 38-40 ετών, ήταν παράξενα ντυμένος, φορούσε στιβάνια, κιλότα στενή, μαζωμένη μπροστά σαν κοντοβράκι, μεϊντανογέλεκο και στο κεφάλι κάτι μαύρο, σαν καλογερικό σκούφο ή κρητικό μαντίλι, είχε γένια, όχι μεγάλα, και παχύ μουστάκι… Μετά από αρκετή ώρα, το όπλο του Σκουλά έπαθε εμπλοκή, γιατί μια σφαίρα είχε σφηνωθεί στην κάννη και, έτσι, αχρηστεύτηκε. Εκαμε αμέτρητες προσπάθειες χτυπώντας το κοντάκι στις πέτρες, για να ξεσφηνωθεί η σφαίρα, πράγμα μάταιο. Μου πρότεινε να του δώσω το όπλο μου, αλλά την ίδια στιγμή, μονολογώντας, είπε: “Δεν είναι σωστό, εξάλλου έχεις και λίγες σφαίρες”. Ετσι μας ανακοίνωσε ότι θα πάει να βρει άλλο όπλο. Να τονίσω πως, σε όλες τις προσπάθειές του για να ξεσφηνωθεί η σφαίρα από την κάννη, σηκωνόταν όρθιος, ώστε να βάζει δύναμη, χτυπώντας το κοντάκι στις πέτρες, με αποτέλεσμα να είναι εκτεθειμένος στα πυρά των Γερμανών».

Οι Γερμανοί τον συνέλαβαν 

όταν χτυπούσε την καμπάνα της Παναγίας

Ο παπα-Γιάννης όχι μόνο ήταν ενεργός στην Αντίσταση, αλλά πρωταγωνιστούσε με κάθε ευκαιρία. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που φυλακίστηκε, διώχθηκε και καταζητούνταν από τις γερμανικές Αρχές, όπως άλλωστε φαίνεται και στη λίστα των καταζητούμενων από τους Γερμανούς, την οποία παραθέτει η «Ορθόδοξη Αλήθεια». Ο παπα-Γιάννης όρκισε τα μέλη και ορκίστηκε και ο ίδιος μέλος αντιστασιακής ομάδας.
Συνελήφθη το 1942 από τις γερμανικές δυνάμεις. Περιγράφοντας το περιστατικό, ο κ. Καλογεράκης υπογραμμίζει: «Την Κυριακή 25 Ιανουαρίου 1942 ισχυρές γερμανικές δυνάμεις από περίπου 1.500 άντρες φτάνουν αιφνιδιαστικά στα Ανώγεια. Ο παπα-Γιάννης Σκουλάς τελούσε τη θεία λειτουργία στον Ναό της Παναγίας, στο Περαχώρι. Οπως γράφει ο Νικόλαος Σταυρακάκης ή Αεροπόρος στα απομνημονεύματά του, μόλις είχε χτυπήσει την καμπάνα ο παπα-Γιάννης. Οι Γερμανοί σταματούν απ' όλες τις εκκλησίες των Ανωγείων τη θεία λειτουργία και συγκεντρώνουν όλους τους Ανωγειανούς στην πλατεία Αρμί του χωριού. Από τον πρόεδρο της κοινότητας ζητούν να τους παραδώσει τα όπλα που έχουν στην κατοχή τους οι κάτοικοι και να τους παραδώσει επίσης το αγγλικό κλιμάκιο με τον ασύρματο του Συμμαχικού Στρατηγείου. Στο τέλος αυτής της επιχείρησης συλλαμβάνουν και φυλακίζουν από τις 25 Ιανουαρίου 1942 έως τις 9 Μαρτίου 1942 εννέα Ανωγειανούς. Μεταξύ αυτών και τον παπα-Γιάννη».
Οπως μας πληροφορεί ο κ. Καλογεράκης, «αρχές Ιουνίου του 1943 η Περιφερειακή Επιτροπή Ανω Μυλοποτάμου ζήτησε από την Αγγλική Υπηρεσία να διευκολύνει τη μετάβαση στη Μέση Ανατολή μερικών Κρητικών, μεταξύ των οποίων και ο παπα-Γιάννης. Με την άφιξή του στο Κάιρο, ο παπα-Γιάννης εντάσσεται στις ελληνικές και συμμαχικές στρατιωτικές δυνάμεις. Στις 19 Ιουλίου 1943 ο παπα-Γιάννης Σκουλάς δίδει τον όρκο του στρατιωτικού ιερέως β΄ τάξεως ενώπιον του φρουράρχου Καΐρου συνταγματάρχου Πεζικού Καλλιγιάννη Ηλία επί παρουσία και του αρχιμανδρίτου Λαγουβάρδου Αγαθάγγελου, Ηγουμένου της Μονής Πρέβελη, φίλου και ομοϊδεάτη του παπα-Γιάννη, ο οποίος παρέμεινε τρεις μήνες στην Αίγυπτο. Εκπαιδεύτηκε ως κομάντο αλεξιπτωτιστής, ο μοναδικός αλεξιπτωτιστής ιερέας τότε στον κόσμο! Μάλιστα, συμμετείχε και σε αποστολές στη Μακεδονία».
                                    ΣΤΗΝ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
Ο κ. Καλογεράκης επισημαίνει: «Ο ταξίαρχος του Μηχανικού Κωνσταντίνος Φιοράκης, σε μια επιστολή του στην οποία περιγράφει την εκπαίδευση του παπα-Γιάννη στην αγγλική αεροπορία, αναφέρει τα εξής: “Ο παπάς Σκουλάς, μέλος της Αντίστασης, ήλθε εις την Αίγυπτο, για να πολεμήσει τους εχθρούς. Κατετάγη εις τις Ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, αλλά, αντί να προτιμήσει τον ιερατικό κλάδο, ζήτησε να πάει στις Καταδρομές, και μάλιστα στους αλεξιπτωτιστές! Παρά την ηλικία του, τον έστειλαν για εκπαίδευση στους αλεξιπτωτιστές, όπου και συνάντησε τον -συνταγματάρχη τότε- ταγματάρχη Πολυζόπουλο. Ο Πολυζόπουλος, πολύ πιο νέος, έμεινε κατάπληκτος που επρόκειτο να εκπαιδευτεί με έναν παπά. Εκεί οι δύο μελλοντικοί καταδρομείς συνεδέθησαν με μεγάλη φιλία. Η εκπαίδευση άρχισε με έναν φωνακλά Αγγλο λοχία, ο οποίος παρεκάλεσε τον παπά να βγάλει τα ράσα, γιατί μ' αυτά δεν γίνεται εκπαίδευση. “Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ο παπάς ήλθε με τα ράσα για εκπαίδευση” με διαβεβαίωσε ειλικρινά ο συνταγματάρχης. Η εκπαίδευση άρχισε με τροχάδην αντοχή επί ανωμάλου εδάφους, πηδήματα από διάφορα ύψη και από κινούμενο όχημα, ρίψεις ιλίγγου κ.λπ. Τελικά, έγιναν τρεις ρίψεις από αεροπλάνο και ύψος 300 μέτρων. Σε όλα, ο παπάς Σκουλάς, με τον σύντροφό του Πολυζόπουλο, πήρε άριστα. Τώρα μπορούσε να φορέσει στον αριστερό βραχίονα ψηλά το ειδικό σήμα της RAF. Μετά την εκπαίδευσή του στη Μέση Ανατολή, ο παπα-Γιάννης Σκουλάς ανήκε στη δύναμη Force 133 και γύρισε πίσω, στην Κρήτη, το τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου 1943».
Με την επιστροφή του στην Κρήτη, όπως αναφέρει ο κ. Καλογεράκης, του ζητήθηκε να βάλει ξανά τα ράσα και να τελέσει τη λειτουργία, αλλά εκείνος αρνήθηκε, γιατί, όπως έλεγε, είχε σκοτώσει ανθρώπους και δεν μπορούσε πάλι να τελέσει τη θεία λειτουργία. Ετσι, αρνήθηκε και μια θέση με κάποιο μισθό, κάνοντας πλέον άλλες δουλειές για να συντηρήσει την οικογένειά του.

Λοχαγός Αλέξης: Η ημέρα που, με ρακή, 

με καλωσόρισε στο... σπίτι του

Ο κ. Γιώργος Καλογεράκης περιέγραψε μια συγκλονιστική σκηνή, που δείχνει το μέγεθος της ελληνικής κρητικής ψυχής, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ενός Αγγλου αξιωματικού, ο οποίος επέστρεψε μαζί με τον παπα-Γιάννη στα ισοπεδωμένα από τους Γερμανούς Ανώγεια της Κρήτης.
Στο βιβλίο του ο λοχαγός Σάντι Ρέντελ ή Αλέξης αναφέρει: «Τη δεύτερη ημέρα ήρθε μαζί μας ο παλιός μου φίλος από τις ημέρες της εκπαίδευσης στα αλεξίπτωτα, ο ρασοφόρος καλόγερος (Friar Tuck), ο ιπτάμενος παπάς… Οταν 10 ημέρες μετά την αποχώρησή τους ο ρασοφόρος καλόγερος με οδήγησε με ήρεμη υπερηφάνεια ανάμεσα στα χαλάσματα, ούτε ένα σπίτι δεν ήταν όρθιο. Οι Γερμανοί είχαν αφήσει τις τρεις εκκλησίες, αλλά ο δρόμος μας ήταν μπλοκαρισμένος σε κάθε βήμα μας από σωρούς από πέτρες και σπασμένα κεραμίδια ή κομμάτια από πιθάρια… Από την εκκλησία ο ρασοφόρος καλόγερος με πήγε σε έναν σωρό από χαλίκια, τριγυρισμένο από κατάλοιπα από σπασμένες πέτρες, απομεινάρια από ό,τι αποτελούσαν πριν τέσσερις τοίχους, και τότε, στήνοντας στη μέση του τα κατάλοιπα μιας ξύλινης καρέκλας, μ' έβαλε να καθίσω και, ανασύροντας μια μικρή μποτίλια ρακή και μια ξύλινη κούπα σαν μεγάλη δαχτυλήθρα από την τσέπη του, είπε με πλήρη συναίσθηση της δραματικής στιγμής αλλά όχι χωρίς αξιοπρέπεια, μ' έναν τόνο που ήταν ταυτόχρονα σοβαρός και κεφάτος: «Λοιπόν, κύριε Αλέξη, πάντα έλεγα ότι κάποια ημέρα θα σε καλωσόριζα στο σπίτι μου. Οπως βλέπεις, δεν έμειναν πολλά, αλλά μπορούμε τουλάχιστον να σου προσφέρουμε ένα ποτήρι».
ΠΗΓΗ:http://www.agioritikovima.gr

Η Βυζαντινή Μουσική

Η Παιδαγωγία της Μουσικής

 και ο Όσιος Παΐσιος

Πρωτοπρ. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης,

Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

                   1. Το ήθος της Βυζαντινής μουσικής

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική έχει μόνο ύφος και όχι ήθος. Βέβαια το ήθος αφορά τα πρόσωπα κι όχι τα πράγματα. Αλλά εδώ γίνεται λόγος για το φορέα της εκκλησιαστικής μουσικής. Όντως είναι σημαντικό το ύφος της ιεράς ψαλμωδίας, αλλά πρωτεύοντα ρόλο στον τρόπο ψαλμώδησης των ύμνων παίζει το ήθος του ιεροψάλτη με την ευρύτερη έννοια του όρου. Το ερώτημα που αναδύεται  είναι: Ο ιεροψάλτης ψάλλει με ηδυπάθεια και αυταρέσκεια ή προσευχητικά και εν μετανοία; Εκτελεί μουσικά μαθήματα με κοσμικό τρόπο ή με ήθος συντετριμμένης και τεταπεινωμένης καρδίας; Τον αγγίζουν αυτά που ψάλλει ή του είναι αδιάφορα; Μήπως ισχύει αυτό που αναφέρεται σε σχετικό ύμνο της Εκκλησίας; «Πολλάκις την υμνωδίαν εκτελών, ευρέθην την αμαρτίαν εκπληρών…τη μεν γλώττη άσματα φθεγγόμενος τη δε ψυχή άτοπα λογιζόμενος…;». Ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης γράφει, ότι εκείνος που παρακαλεί και δέεται δια της ψαλμωδίας, «πρέπει να έχει ήθος ταπεινόν και κατανενυγμένον· το δε να κραυγάζει τινάς, δηλοί ήθος θρασύ και ανευλαβές». Όσα ακολουθούν μπορούν να εμπνεύσουν τους ιεροψάλτες μας και κυρίως τα νέα παιδιά που κοσμούν τα αναλόγια των εκκλησιών μας.

                  2. Στο Αναλόγιο γίνεται εμμελής διδαχή της πίστης

Η εκκλησιαστική υμνογραφία διδάσκει το δόγμα και το ήθος της Εκκλησίας· ερμηνεύει αυθεντικά το μήνυμα της εν Χριστώ σωτηρίας· μυσταγωγεί στην ορθόδοξη πίστη και την εν Αγίω Πνεύματι ζωή. Σημαντικό ρόλο στη λειτουργική ζωή δεν παίζουν μόνο ο κληρικοί αλλά και οι ιεροψάλτες, οι οποίοι διακονούν την εκκλησιαστική λατρεία. Το αναλόγιο είναι χώρος μύησης στα ιερά κείμενα της Εκκλησίας μας· σχολείο εντρύφησης στην εκκλησιαστική ποίηση· χώρος προσευχητικής αναφοράς στον Τριαδικό Θεό. Η ψαλμωδία δεν είναι δημοτικό τραγούδι, -έστω κι αν συγγενεύει με αυτό-,  δεν είναι φωνή άτακτη, βίαιη και εκκωφαντική, δεν είναι επίδειξη σπάνιων λαρυγγισμών μέσω μεγαφώνων. Η ιερά ψαλμωδία είναι φωνή αύρας λεπτής, προσευχή εμμελής, διδαχή σωστική και σωτήριος, μύηση στο υπέρλογο μυστήριο της πίστεως.

Οι ύμνοι έχουν θεολογικό, μυσταγωγικό, παιδαγωγικό, εκκλησιολογικό και αναγωγικό χαρακτήρα. Η Εκκλησία μέσω της υμνολογίας υπομνηματίζει, αναδεικνύει και ερμηνεύει το υπερφυές μυστήριο της θείας οικονομίας. Συνθέτει σε θεία αρμονία λόγο και μέλος. Η εμμελής ψυχαγωγία και ηδονή γεννά αγνούς και σώφρονες λογισμούς διδάσκει ο Μ. Βασίλειος και συμπληρώνει: Το  Άγιο Πνεύμα, βλέποντας ότι το ανθρώπινο γένος είναι «δυσάγωγον προς αρετήν και επιρρεπές προς την ηδονήν», «το εκ της μελωδίας τερπνόν τοις δόγμασιν εγκατέμιξεν», ώστε να δέχεται χωρίς αντίδραση την ωφέλεια των λόγων που θα ακούγονται γλυκόηχα και απαλά.

Το μέλος παιδαγωγεί και συμβάλλει στη διαρκή μνήμη των θείων αληθειών με έμμεσο τρόπο: «Δία τούτο τα εναρμόνια μέλη των ψαλμών ημίν επινενόηται (επινοήθηκαν), ίνα οι παίδες την ηλικίαν, η και όλως νεαροί το ήθος, τω μεν δοκεί μελωδώσι, τη δε αληθεία τας ψυχάς εκπαιδεύονται», επισημαίνει ο Μ. Βασίλειος.

 Η ψαλμωδία αποβλέπει στη ένωση, συνάρμοση και ενότητα του λαού του Θεού μέσω της αγάπης. Συναρμονίζει το λαό του Θεού στη συμφωνία ενός χορού. Γράφει ο ιερός Πατέρας: «…το μέγιστον των αγαθών την αγάπην η ψαλμωδία παρέχεται, οιονεί σύνδεσμον τινά προς την συνωδίαν επινοήσασα, και εις ενός χορού συμφωνίαν τον λαόν συναρμόζουσα» .

Για να βρουν όμως εφαρμογή οι λόγοι του Μ. Βασιλείου χρειάζεται να κατεβούμε –κληρικοί, λαός και ιεροψάλτες- από το θρόνο της ατομικότητας και του εγωισμού και εν ταπεινώσει να «ποιήσωμεν εαυτούς στρογγύλους» σύμφωνα με τη Φιλοκαλία. Να έχουμε ήθος όπως τα γλυκόηχα γυρίσματα της βυζαντινής μουσικής, που μοιάζουν με τους κουμπέδες και τους στρογγυλούς θόλους των εκκλησιών μας.

4. Ο όσιος Παΐσιος για «τα γλυκόηχα γυρίσματα»

Γράφει εύστοχα ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Και τι γλυκά γυρίσματα έχει η βυζαντινή μουσική!… άλλα λεπτά σαν το αηδόνι, άλλα σαν απαλό κυματάκι, άλλα δίνουν μια μεγαλοπρέπεια. Όλα αποδίδουν, τονίζουν τα θεία νοήματα. Όμως σπάνια να ακούσης αυτά τα όμορφα γυρίσματα. Οι περισσότεροι που ψέλνουν τα λένε λειψά, κουτσουρεμένα, καλουπωμένα. Αφήνουν κενά, τρύπες! Και το κυριώτερο, τα λένε χωρίς τόνο. Απορώ· δεν έχουν οξείες τα βιβλία τους; … Όλα τα πάνε ίσια, λες και πέρασε οδοστρωτήρας και τα ισοπέδωσε όλα! «πα-νη-ζω, πα-νη-ζω», πανίζουν-πανίζουν το φούρνο και ψωμί δε βγάζουν!  Ἄλλοι πάλι τονίζουν όλα δυνατά, … όλα καρφωτά, και νομίζεις ότι χτυπούν καρφιά με το σκεπάρνι».

Και συνεχίζει ο όσιος Παΐσιος αναφερόμενος στους σύγχρονους ψάλτες: Ναι, αλήθεια ψάλλουν, «η τελείως άτονα η σκληρά! Δεν σε ξεσηκώνουν εσωτερικά· δε σε αλλοιώνουν. Ενώ πόσο γλυκειά είναι η καθαρή βυζαντινή μουσική! Ειρηνεύει, μαλακώνει την ψυχή. Η σωστή ψαλμωδία είναι ξεχείλισμα της εσωτερικής πνευματικής καταστάσεως. Είναι θεία ευφροσύνη… Όταν συμμετέχει κανείς σ’ αυτό που ψάλλει, τότε αλλοιώνεται, με την καλή έννοια, και ο ίδιος και οι άλλοι που τον ακούνε».

ΠΗΓΗ:http://www.pemptousia.gr

Πρόσφορο!!!

ΠΡΟΣΦΟΡΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΜΕ ΠΡΟΖΥΜΙ

 

ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΦΤΙΑΞΕΤΕ

– 1500 γρ. αλεύρι χωριάτικο σταρένιο (κίτρινο)

– 800 ml νερό χλιαρό (21-30 °C)

– 2 κουταλάκια του γλυκού αλάτι

– 300 γρ. προζύμι

– 1 ειδική σφραγίδα για πρόσφορα 17cm ( ξυλόγλυπτη)

– 1 ταψί αλουμινίου (26-28 εκ διάμετρο)

– 1 ζυγαριά κουζίνας (κατά προτίμηση ψηφιακή)

– 1 ξυλάκι για σουβλάκια

– Φούσκωμα για 3-6 ώρες (ανάλογα με την θερμοκρασία του χώρου).

– Προθέρμανση του φούρνου για 15′ στους 180°C

– Ψήσιμο στους 180°C, 50-60 λεπτά (όχι στον αέρα!).

Σε μία σκάφη προσθέτουμε τα 800 ml νερό, το αλάτι και διαλύουμε μέσα το προζύμι. Προσθέτουμε περίπου 500 γρ αλεύρι και το ανακατεύουμε με μία κουτάλα (μέχρι να γίνει πηχτό σαν μουστάρδα). Σκεπάζουμε την σκάφη με μία πετσέτα και την αφήνουμε για τουλάχιστον 24 ώρες (μέχρι να βγάλει φυσαλίδες). Προσθέτουμε το υπόλοιπο αλεύρι και αρχίζουμε το ζύμωμα. Ζυμώνουμε με περίπου 20′ (λέγοντας την ευχή).

Αφαιρούμε 300 γρ. ζυμάρι (προζύμι) και το βάζουμε σε ένα τάπερ για την επόμενη εβδομάδα. Με την ζυγαριά χωρίζουμε το πρόσφορο σε 2 μέρη. Το ένα 1200 γρ και το άλλο 800 γρ. Το μεγάλο κομμάτι το ζυμώνουμε μέχρι να γίνει μπάλα, στη συνέχεια το παίρνουμε το απλώνουμε στην φόρμα μέχρι να εφάπτεται με τα τοιχώματα.

Με ένα βρεγμένο πινελάκι ζαχαροπλαστικής βρέχουμε το πάνω μέρος του κομματιού που απλώσαμε στην φόρμα. Στην συνέχεια παίρνουμε την μικρή μπάλα (800γρ) την τοποθετούμε πάνω από το βρεγμένο κομμάτι και την απλώνουμε ομοιόμορφα (ακτίνα περίπου 17 εκ), ώστε να γίνει το πρόσφορο διώροφο. Στην συνέχεια σφραγίζουμε με δύναμη το πάνω κομμάτι ώστε να ενωθούν. Αφήνουμε την σφραγίδα για 3 λεπτά πριν την αφαιρέσουμε. Κάνουμε 24 τρύπες με ξυλάκι από σουβλάκι, για να φεύγει ο αέρας. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για μια ώρα στους 180°C (όχι στο αέρα). Τυλίγουμε το πρόσφορο με μια πετσέτα, το κλείνουμε ερμητικά σε μια σακούλα και το αφήνουμε μέχρι να κρυώσει τελείως, ώστε να μαλακώσει από τους υδρατμούς του.

Προσευχή προσφόρου: Κύριε Σὲ εὐχαριστῶ γι᾿ αὐτὴν τὴν ἅγια ὥρα, ποὺ μὲ τὰ ἁμαρτωλά μου χέρια μὲ ἀξιώνεις νὰ ζυμώνω τὰ Πανάχραντα Δῶρα τῆς ἀγάπης Σου. Σὲ παρακαλῶ κατάπεμψε τὸ Πανάγιό Σου Πνεῦμα ποὺ εὐλογεῖ ὅλα τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, νὰ εὐλογήσει καὶ τοῦτα τὰ Δῶρα γιὰ νὰ γίνουν καλὰ καὶ εὐπρόσδεκτα στὸ Ἅγιό Σου θυσιαστήριο. Καὶ σὲ παρακαλῶ νὰ τὰ δεχθῇς ὅπως ἐδέχθης τὴ θυσία τοῦ Ἄβελ, τὴ δοξολογία τῶν Ποιμένων, τὰ δῶρα τῶν Μάγων, τὰ δάκρυα τοῦ Πέτρου, καὶ τοῦ Ληστοῦ τὴν μετάνοιαν. Καὶ ἂς μὲ ἀξιώνεις νὰ σοῦ τὰ προσφέρω πάντοτε εὐσυνείδητα. Ἀμήν.

Δι᾿ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

πηγη orthognosia.blogspot.ca

Πάτμος!!!

 All the afternoons [Matheo Yamalakis, 1996]

Ἱεροψαλτικά

 ΨΑΛΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΕΙΣ 60 -

Νικόλαος Ανδρίκος - Μέρος Β΄
Ημερομηνία εκπομπής: 16-01-2016

Η ραδιοφωνική εκπομπή των ιδρυτών του Σχολείου Ψαλτικής, Κωνσταντίνου Μπουσδέκη και Κωνσταντίνου Φωτόπουλου, στο σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας (91,2 FM).
Μια περιήγηση στα ψαλτικά πράγματα του 20ου και 21ου αιώνα, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, από την οπτική των εκφραστών της θείας αυτής τέχνης.
Θερμές ευχαριστίες οφείλουμε στο Σεβ. Μητροπ. Πειραιώς, κ. Σεραφείμ και στους υπευθύνους του Ραδιοφωνικόύ Σταθμού της Πειραϊκής Εκκλησίας για την έμπρακτη εμπιστοσύνη τους στα πρόσωπά μας.
Η δεύτερη εκπομπή με καλεσμένο το μουσικολογιώτατο κ. Νίκο Ανδρίκο!
Αναμνήσεις και εμπειρίες από τον Πατριαρχικό Ναό και τη σχέση του με τον Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Μ. του Χ. Ε., Λεωνίδα Αστέρη!

Η Θεία Κοινωνία!!!

Θεία Κοινωνία χωρίς... νηστεία;

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Μέσα στην Αγία Γραφή ακούγεται η πρόσκληση «υιέ μου δος μοι σην καρδίαν».

Την καρδιά του ανθρώπου ζητά ο Θεός, για ναζει και να αναπνέει με το θέλημά Του.

Μέσα ακόμη όμως και στον χώρο των λεγομένων πιστών δεν κυριαρχεί, δυστυχώς, το θέλημα του Θεού, αλλά το ίδιον θέλημα. Εδώ τα πράγματα γίνονται τραγικά, διότι ενώ γνωρίζουν το λόγο του Θεού, όμως τον διαμορφώνουν σύμφωνα με τα μέτρα τους.

Πνευματικοί «γέροντες» κόβουν και ράβουν όπως βολεύει στην άνεση και την ευκολία των τέκνων τους, μόνο και μόνο για να μη τους χάσουν και να ονομάζονται οι ίδιοι καλοί και άγιοι και όχι για να καθοδηγούν αυτούς που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός προς την σωτηρία τους. Νομοθετούν δικές τους γνώμες και παραθέτουν παραδόσεις που έλαβαν χωρίς να ελέγξουν αν είναι η Παράδοση της Εκκλησίας, άσχετα αν είναι κάτι το παλαιικό. Κάθε παλαιικό δεν είναι και παράδοση του Ευαγγελίου. Το θέλημα του Θεού αντικαθίσταται με ένα «έτερον ευαγγέλιον» και γίνεται ένας σκοτεινός ανελεύθερος γεροντισμός με παραδόσεις ανίερες και εντάλματα ανθρώπων χάριν επιβολής εξουσίας πνευματικής και αιχμαλωσίας ψυχών.

Έτσι π.χ. για το θέμα της Θείας Κοινωνίας δεν επικρατεί το θέλημα του Θεού, αλλά η παράδοση των ανθρώπων. Φορτώνουν τους χριστιανούς με δυσβάστακτα βάρη και «παραδόσεις» και αυτό γίνεται έμμεσα η αιτία να απομακρύνονται από την Θεία Κοινωνία. Επιβάλλουν δηλαδή νηστείες του λαδιού και του αλάδωτου με έντονο τον καταναγκασμό και τον φόβο. Ορίζουν χρόνους και διαστήματα προσέλευσης στο Μυστήριο, αγνοώντας το λόγο του Χριστού και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας περί συνεχούς Θείας Κοινωνίας.

Απαιτούν την νηστεία ως απαραίτητο γεγονός πριν από την μετοχή τους στο Μυστήριο, πράγμα που δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο αλλά από την άλλην μεριά… παραδεδομένο. Όλα εστιάζονται στο τι θα φάγουν και τι θα πιουν και πότε και μέχρι ποια ώρα, και αφήνουν την κύρια καλλιέργεια της πνευματικής προετοιμασίας που συγκεκριμενοποιείται στην πρόσκληση: «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε».

Πολλοί χριστιανοί λοιπόν απέχουν της Θείας Κοινωνίας, διότι δεν νήστεψαν παρ’ όλον που ο πόθος τους είναι ασυγκράτητος και η μετάνοια ενεργή και ζώσα…αντιθέτως πολλοί θρησκευόμενοι έρχονται και κοινωνούν επειδή νήστεψαν με ένα άγριο κυνηγητό αποχής του φαγητού, ικανοποιημένοι με το έργο τους αυτό, διότι ζει μέσα τους φαρισαϊκά ένας εσωτερικός αυτοηδονισμός του δήθεν αγίου και αξίου.

Για να προσέλθουμε λοιπόν στο Μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, έχοντας βεβαίως πάρει και την ευλογία του πνευματικού μας πατέρα ο οποίος βλέποντας την μετάνοιά μας, αναγνωρίζοντας την διάθεσή μας να μεταμορφωθούμε σε καινούς ανθρώπους μας προτρέπει μετά φόβου πίστεως και αγάπης να προσέλθουμε στο Μέγα Μυστήριο.

Για να μην παρεξηγηθούμε λοιπόν, ο κάθε χριστιανός θα πρέπει να προετοιμάζεται ορθά για να λάβει τον ίδιο τον Κύριο μέσα του. Όμως όσον αναφορά την αποχή από τις τροφές (νηστεία), πουθενά η Εκκλησία δεν έχει βάλει κάποιον τέτοιον κανόνα, αλλά η Εκκλησία λέγει: ο Χριστιανός θα πρέπει να νηστεύει την Τετάρτη και την Παρασκευή, την Σαρακοστή Χριστουγέννων και Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο κ.τ.λ. Η Εκκλησία λοιπόν έχει συγκεκριμένες ημέρες μέσα στο έτος και προτρέπει τους πιστούς να νηστέψουν.

ΠΟΥΘΕΝΑ η Εκκλησία δεν έχει πει ότι είναι κανόνας να νηστέψεις για να κοινωνήσεις. Νηστεύεις όλες τις καθορισμένες νηστείες της Εκκλησίας μας; Εάν ναι τότε δεν θα έπρεπε να σε απασχολεί άλλο αυτό το θέμα. Όμως εάν ο πνευματικός σου πατέρας κρίνει ότι για την δική σου καλύτερη προετοιμασία καλό θα ήταν να νηστέψεις π.χ. μία ημέρα, θα το κάνεις για την υπακοή στον πνευματικό σου και όχι διότι είναι κανόνας της Εκκλησίας μας.

Εάν δεν ίσχυε το παραπάνω τότε είναι παράλογο η Εκκλησία να θεσπίσει συγκεκριμένες νηστίσιμες ημέρες του έτους, αλλά θα έλεγε να νηστεύουμε 1,2,3 ημέρες πριν κοινωνήσουμε. Επίσης τα μικρά παιδιάκια θα έπρεπε να νηστεύουν και αυτά, να κάνουν αλάδωτο!!! Νηστεία λοιπόν και Θεία Κοινωνία δεν συνδέονται άμεσα, ίσως έμμεσα υπό το πρίσμα του ασκητικού φρονήματος που θα πρέπει να έχουμε όλοι.

Το παράλογο είναι ότι πολλές φορές επιμένουμε τόσο πολύ στην προετοιμασία μας πριν την Θεία Μετάληψη και όταν πλέον κοινωνήσουμε χαλαρώνουμε. Δηλαδή από την μία μεριά όταν δεν έχουμε τον Χριστό μέσα μας, απέχουμε από τροφές, εγκρατευόμαστε κ.λ.π. (και καλά κάνουμε), όμως όταν έχουμε μέσα μας τον Χριστό όταν έχουμε κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας το ασκητικό αυτό φρόνημα εξαφανίζεται, λες και δεν χρειάζεται πλέον μιας και ο σκοπός επιτεύχθηκε, κοινωνήσαμε!

Όμως πως είναι δυνατόν ενώ δεν έχω τον Χριστό μέσα μου να ασκούμε και όταν τον πάρω μέσα μου πλέον να γίνομαι απρόσεκτος όσον αναφορά πνευματικά θέματα; Όταν δηλαδή, πριν κοινωνήσω μου «απαγορευόταν» να κάνω κάποια πράγματα, τώρα που κοινώνησα, τώρα που έγινα και εγώ χριστός να μην μου απαγορεύονται;

Άρα διαπιστώνουμε ότι το σκεπτικό πολλών αν όχι όλων των χριστιανών είναι λάθος. Δεν σημαίνει ότι αφού κοινώνησα μπορώ χωρίς καμία αναστολή να κάνω το οτιδήποτε, αντιθέτως αφού έχω κοινωνήσει θα πρέπει ακόμα περισσότερο να είμαι προσεκτικός, σε πνευματική εγρήγορση ώστε όντως η Θεία Κοινωνία να ενεργήσει μέσα μου και να με μεταμορφώσει, να με βοηθήσει να ξεπεράσω αδυναμίες και να γίνει όντως το εφόδιο αυτό το οποίο θα με οδηγήσει στην Αιώνια Ζωή.

Πhttp://www.agioritikovima.gr/

Αρχιμ. Ἄνθιμος Παλιόγλου

 Ἱερά Μονή Παραμυθίας Ρόδου

Νέος Ἡγούμενος, ἀπό σήμερα, στήν ἀνωτέρω Ἱερά Μονή,

 ὁ πτυχιοῦχος τῆς Πατμιάδας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Ἀρχιμανδρίτης κ. Ἄνθιμος Παλιόγλου.

Στήν ἴδια Μονή ἀνήκουν οἱ ἀπόφοιτοι τῆς Σχολῆς μας ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Μηδείας κ. Ἀπόστολος καί ὁ Ἱερομόναχος π. Ραφαήλ Κιλιλέλλης.

Ὁ Θεός καί ἡ Παναγία νά σέ ἐνισχύουν π. Ἄνθιμε!

Φιλία

Ὁ Ἰορδάνης κι ὁ Ἀχμέτ!

ἕνα ἀληθινό παραμύθι

          Στά πολύ παλιά τά χρόνια, μοῦ ἔλεγε ἡ γιαγιά ἡ Ἐμόρ, ἐκεῖ στά βάθη τῆς Τουρκιᾶς ζοῦσαν μαζί οἱ Ἕλληνες κι οἱ Τοῦρκοι κι ἔγινε τούτη ἡ ἱστορία καί μοὔλεγε ἡ γιαγιά, πώς, ναί, δέν ἦταν παραμύθι, μά ἤτανε ἀληθινή, πιότερο κι ἀπ᾽ τά παραμύθια καί ἦταν, λέει, δυό φίλοι ἀγαπημένοι, ὅπως τ᾽ ἀδέρφια ἤτανε, Ἀχμέτ τόν ἔλεγαν τόν ἕνα κι ἦταν Τουρκόπουλο κι ὁ ἄλλος, ὁ δικός μας, ἦταν ὁ Ἰορδάνης. Κι ἦταν κοντά Χριστούγεννα, κρύο πολύ βαρύ καί χιόνι σκέπαζε τό χωριό, πού ἦταν μικρό κι ἦταν ὡραῖο μές  στίς κερασιές, στά τριαντάφυλλα, καί στά πορτοκάλια καί τό χιόνι ὅλα τά σκέπαζε, ἀφρᾶτο, μαλακό, καί πάγωνε τά νερά στά κεραμίδια, κρεμοῦσε κρυστάλλινα σπαθιά καί μικρά διαμαντάκια στά κλαδιά, πού ἄστραφταν στό φῶς κι ἔκαναν τά παιδιά χαρά μεγάλη. Ἦταν φτωχούλι τό Τουρκόπουλο, εἶχε πατέρα ἀραμπατζῆ καί φαμελιά μεγάλη· τἄβγαζαν  πέρα δύσκολα κι ὁ Ἰορδάνης ἤτανε ἀπό γενιά μεγάλη ἀρχοντική καί πλούσια πολύ κι εἶχανε ὅλα τά καλούδια ποὔδινε ὁ Θεός καί ὁ πατέρας του ἔφερνε πραμάτειες ἀπ᾽ τήν Πόλη, τήν Σμύρνη καί τήν Προῦσα. Καί τά παιδιά ἔπαιζαν ὅλα μαζύ, ὁ Ἰορδάνης  κι ὁ Ἀχμέτ μιάν ἡλικία εἶχανε, σάν τ᾽ ἀδερφάκια ἤτανε κι ἀκόμα πιό καλά.

          Λοιπόν, μοῦ ἔλεγε ἡ γιαγιά ἡ Ἐμόρ, πώς ἀπό κάποτε σάν ἤτανε παραμονή Χριστούγεννα μές τή μεγάλη Ἐκκλησιά κατέβαινε ἕνας ἄγγελος κι ἄναβε τά κεριά καί τά καντήλια καί πώς κανείς δέν ἤξερε τό πότε, ἐρχότανε σάν ἀστραπή κι ἕνας μονάχα τό προλάβαινε νά δεῖ τό πέταγμά του. Καί πὠς ἐκεῖνος πού τόν ἔβλεπε γινότανε γιά πάντα ἀθάνατος. Καί σάν κατέβαινε ὁ ἄγγελος, ἄπλωνε πέρα ὡς πέρα ἕνα φῶς κι ἔλαμπε ὅλο τό χωριό καί γέμιζε λέει ἡ Ἐκκλησιά διαμάντια καί ρουμπίνια καί μαλάματα κι ἀσήμια κι ἄλλος κανείς δέν τἄβλεπε παρά μονάχα ὁ ἕνας πού ἦταν ὁ εὐλογημένος.

          Ἐκείνη τή χρονιά, λοιπόν, εἶπαν οἱ δυό φίλοι μας, νά πᾶνε τήν μεγάλη νύχτα τῆς Παραμονῆς στήν Ἐκκλησιά, μή κι ἕνας ἀπ᾽ τούς δυό ἦταν τυχερός, γιατί ὁ ἄγγελος, ἔλεγε ἡ γιαγιά ἡ Ἐμόρ, δέν τούς ξεχώριζε Ἕλληνες ἀπό Τούρκους. Πιαστήκανε χέρι χέρι ὁ Ἰορδάνης κι ὁ Ἀχμέτ καί βγῆκαν στό σκοτάδι, κοντά κοντά, ἕνας δίπλα στόν ἄλλο, ἦταν πολύ τό κρύο καί τό χιόνι δυό μέτρα κι ὁ Ἰορδάνης χαιρότανε τό πανωφόρι τό καινούργιο, γούνα παχειά, πού τὄχε φέρει ὁ πατέρας ἀπ᾽ τήν Προῦσα. Καί ὁ καϋμενούλης ὁ Ἀχμέτ μές τό φτηνό του πανωφόρι κρύωνε καί τουρτούριζε. Ἔφτασαν κάποτε στήν Ἐκκλησιά κι ὁ Ἰορδάνης τόσο χαιρόταν τό καινούργιο πανωφόρι του, πού οὔτε καί πρόσεχε πόσο ὑπόφερε ὁ Ἀχμέτ. Καί περνοῦσαν οἱ ὧρες μές τήν Ἐκκλησιά κι ὁ ἄγγελος δέν φαινότανε, μεσάνυχτα κόντευαν κι ἄρχισε πάλι νά χιονίζει καί τό σκοτάδι ὁλοένα γινόταν πιό πυκνό. Καί πέρασαν τά μεσάνυχτα καί ὁ ἄγγελος πουθενά κι ὁ Ἰορδάνης τέντωνε τ᾽ αὐτιά κι ἀφουγκραζόταν καί νύσταζε ὁ Ἀχμέτ, βαραίνανε τά μάτια κι ἔγερνε πάνω στόν φίλο του νά πάρει λίγη ζεστασιά ἀπό τό γούνινο  πανωφόρι.

Σάν πέρασε, λοιπόν, ἡ ὥρα γιά τά καλά κι ὁ ἄγγελος δέν ἦρθε, εἶπαν νά πᾶνε πιά στά σπίτια τους οἱ δυό μας φίλοι, δέν ἦταν τυχερό ν᾽ ἀνοίξει ὁ οὐρανός γιά φέτος. Καί καθώς βγῆκαν ἀπ᾽ τήν Ἐκκλησία σηκώθηκε ξάφνου ἄνεμος δυνατός καί στριφογύριζε τό χιόνι κι ὁ Ἀχμέτ τουρτούριζε τώρα πιό πολύ ἀπ᾽ τό κρύο καί μαζευόταν κολλητός στόν Ἰορδάνη καί παραπατοῦσε. Περπατοῦσαν τρικλίζοντας μέσα στό χιόνι καί οἱ νιφάδες κολλοῦσαν στά μάτια καί στά μάγουλά τους καί τότε ξάφνου ὁ Ἰορδάνης γύρισε κι εἶδε τόν Ἀχμέτ, κι ἦταν σάν νά τόν ἔβλεπε πρώτη φορά, τόσο δέν εἶχε δεῖ πόσο πολύ τό κρύο  πάγωνε τό ἀδύναμο κορμάκι του. Κοντοστάθηκε λίγο ντροπιασμένος κι ἔννοιωσε κάτι βαθειά πολύ νά σκιρτάει στήν καρδιά του. Καί μονομιᾶς, χωρίς καθόλου νά σκεφτεῖ, ἔβγαλε τό βαρύ τό πανωφόρι καί σκέπασε τόν Ἀχμέτ. Καί ἦταν τότε ξαφνικά πού ἔννοιωσε μέσα στήν καρδιά του μιάν ἄλλη ζεστασιά πελώρια, πού ἅπλωνε σ᾽ ὅλο  τό κορμί ὥς τ᾽ ἀκροδάχτυλά του κι οὔτε πού κρύωνε καθόλου πιά οὔτε πού καταλάβαινε ἄν ἦταν μέσα ἤ ἔξω ἡ ζεστασιά. Καί τότε φάνηκε σάν νάρχεται ὁ ἄγγελος μέ τά φτερά του ἀνοιχτά κι ὅλα γέμισαν  φῶς  κι ἁπλώσανε παντοῦ ἀσήμια καί μαλάματα κι ἔλαμπαν πάνω στά κλαδιά ρουμπίνια καί ζαφείρια, κρύφτηκε ὁ ἄνεμος, σταμάτησε ὁ χιονιάς καί ἦταν σάν νἀρχότανε ὕμνος μακρινός στ᾽ αὐτιά τους. Κι ἅπλωνε ἐκείνη ἡ ἀγάπη σάν τό φῶς πού ξεχύνεται καταμεσήμερο καλοκαιριοῦ. Κι ὁ Ἰορδάνης κι ὁ Ἀχμέτ ἔννοιωθαν τά χεράκια τους νά γίνονται ἕνα καί οἱ καρδοῦλες τους χτυπούσανε σά νἄταν μιά καρδιά. Καί ἡ γιαγιά ἡ Ἐμόρ μᾶς ἔλεγε, πώς εἶδαν καθαρά τόν ἄγγελο τά δυό παιδιά καί πώς ἔτσι γίναν ἀθάνατοι κι οἱ δυό καταπῶς ἔμεινε στήν ἱστορία…..

ΠΗΓΗ:  Ἀπό τό ἔργο τοῦ ἐκλεκτοῦ καί λίαν ἀγαπημένου φίλου  γιατροῦ, συγγραφέα, πολυβραβευμένου γιά τήν πλούσια συγγραφική, ἀνθρωπιστική καί κοινωνική του δραστηριότητα  κ. Βάσου Ἠλία Βογιατζόγλου με τον τίτλο: "ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ (1965-2015), Εκδόσεις ΠΑΡΑΣΑΚΗΝΙΟ 2015

Πατμιάς!

Ἐκδρομή Πατμιάδας

Σχολικό ἔτος 1979 -1980

Ἀπό ἀριστερά: 1) Μακρυγιάννης Δημήτριος, Καθηγητής Φυσικῆς, 2) Καψαμπέλης Ἀναστάσιος, Ἐφημέριος Ἱ. Μητρόπόλεως Ζακύνθου (Ζακυνθινός), 3) Καλλέργης Γεώργιος, Ἐφημέριος Ἱ. Μητροπόλεως Γορτύνης καί Ἀρκαδίας (Κρητικός), 4) Σκλάβος Γεώργιος, Καθηγητής Μουσικῆς-Ἱεροψάλτης σέ Ἐνορία τῆς Ἱ.Μητροπόλεως Γορτύνης καί Ἀρκαδίας (Φουρνιώτης), 5) Κυριακάκης Νικόλαος, Ἀξιωματικός τῆς ΕΛ. ΑΣ. (Κρητικός), 6) Μεταξῆς Εὐστάθιος, Ἐφημέριος τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Μυτιλήνης (Μυτιληνιός), 7) (+) Χατζηπέτρος Νικόλαος, Καθηγητής Φιλόλογος (Κῶος), 8) Καλύβας Γεώργιος, Ἐφημέριος τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Τριφυλλίας καί Ὀλυμπίας (Πελοποννήσιος) καί 9) Καμίτσης Μιχαήλ (Πάτμιος).

Ἀπό τό ἀρχεῖο τοῦ π. Γεωργίου Καλλέργη, τοῦ ὁποίου ἡ προσφορά εἶναι πολύτιμη.

Τόν εὐχαριστῶ ἀπό καρδιᾶς

Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος:

 Τραγουδήστε την αλήθεια, την αγάπη και το κάλλος της Ορθοδοξίας 

Κατερίνα Χουζούρη

Σε μια κατάμεστη (πράγμα σπάνιο για την εποχή μας), από κόσμο όλων των ηλικιών, αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, πραγματοποιήθηκε χθες το Αφιέρωμα στο Χριστιανικό Τραγούδι, που οργάνωσε το Μελωδικό Καράβι.  Η Πεμπτουσία ήταν εκεί ως χορηγός επικοινωνίας, καθώς όχι μόνο διοργανώνει αλλά και στηρίζει ποιοτικές πολιτιστικές παραγωγές.

Στην εκδήλωση, μεταξύ άλλων, παρευρέθησαν ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστάσιος, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ.κ. Παντελεήμων ο οποίος εκπροσωπούσε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σταγών και Μετεώρων κ.κ. Σεραφείμ, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γλυφάδας κ.κ. Παύλος,  ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αργολίδος κ.κ. Νεκτάριος μαζί με τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Επιδαύρου κ.κ.  Καλλίνικο, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αμαντίας κ. Ναθαναήλ (Εκκλησία της Αλβανίας), ο Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαθανασίου Ιεροκήρυξ του Καθεδρικού Ναού Αθηνών και Διευθυντής του Ιδιαιτέρου Γραφείου του Αρχιεπισκόπου και ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου Αρχιμανδρίτης Νήφων, Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Σταγών.

Αξίζει να σημειωθεί ότι την εκδήλωση παρακολούθησαν ο βουλευτής Τρικάλων του κυβερνώντος κόμματος Σάκης Παπαδόπουλος, ο πρώην Αντιπρόεδρος της Βουλής και πρώην Υπουργός Μανόλης Δρεττάκης, ο πρώην Υπουργός Γιάννης Παλαιοκρασσάς, κληρικοί, εκπρόσωποι του ιατρικού και καλλιτεχνικού κόσμου κ.ά.

Συμμετείχαν: η 50μελής Συμφωνική Ορχήστρα του Κέντρου Ελληνικής Μουσικής υπό τη διεύθυνση του  Ανδρέα Τσελίκα,  200 χορωδοί με τα Μουσικά Σύνολα «Επτάχορδη Λύρα» Αγίου Ευθυμίου Κερατσινίου υπό τη διεύθυνση της Χρυσούλας Τσιμούρη, οι Παιδικές Χορωδίες του Σπύρου Λάμπρου, η Παιδική Χορωδία Ελληνογαλλικής Σχολής «Άγιος Ιωσήφ» υπό τη διεύθυνση του Ηλία Λιαμή, η Viva Voce υπό τη διεύθυνση του Θοδωρή Κωνσταντόπουλου και  η Con Anima υπό τη διεύθυνση της Ιουλίας Τζανετουλάκου.

Επίσης μικρό φωνητικό και ορχηστρικό σύνολο υπό τη διεύθυνση του Βασίλη Χατζηνικολάου.
Τραγούδησαν  η Καίτη Κουλλιά και ο Κωνσταντίνος Μπιλάλης.

Συμμετείχαν οι: Πάνος Δημητρακόπουλος κανονάκι και
Ντίνος Γεωργούντζος στην ενορχήστρωση και καλλιτεχνική επιμέλεια των τραγουδιών. Η σκηνοθεσία της συναυλίας, ήταν του Δημήτρη Αδάμη.

Από το αφιέρωμα αυτό, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι αναφορές σε δύο παλαιότερες και δύο νεώτερες μορφές, ο καθένας από τους οποίους συνέβαλε με τις δυνάμεις του στο χριστιανικό τραγούδι.  Είναι ο ποιητής Αλέξανδρος Γκιάλας (Γ. Βερίτης) ο οποίος κατέχει κεντρική θέση στο χριστιανικό τραγούδι, καθώς είναι αυτός που έθεσε τις βάσεις για τα τραγούδια που ακολούθησαν.  Η μουσουργός Ελένη Οικονομοπούλου, η οποία έγραψε κλασσική μουσική και ασχολήθηκε με τη σύνθεση ορατορίων.  Ο Δημήτρης Αντωνόπουλος, εμβληματική μορφή των κατασκηνώσεων των ΧΜΟ στον Παρνασσό, ο οποίος έγραψε την μουσική και τους στίχους σε τραγούδια και ύμνους και ο Αμβρόσιος Χατζηαποστόλου παιδί κι αυτός των κατασκηνώσεων, ξεχωριστό ταλέντο, μαέστρος, μουσικός, ενορχηστρωτής, δημιουργός του πρώτου δίσκου «Ανατολές γεμάτες φως».

Επίσημος καλεσμένος της βραδιάς, ένας άνθρωπος επίσης των κατασκηνώσεων των ΧΜΟ στον Παρνασσό, που ότι και να πει κανείς γι’ αυτόν είναι λίγο.  Καθηγητής του Πανεπιστημίου, Ιεραπόστολος στην Αφρική, Αρχιεπίσκοπος στην Αλβανία.  Διεθνής εκκλησιαστική προσωπικότητα.  Ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στη σύγχρονη αναγέννηση της Eξωτερικής Iεραποστολής της Ορθόδοξης Eκκλησίας και στη συνέχεια πραγματοποίησε την ανασυγκρότηση εκ βάθρων την Eκκλησίας της Aλβανίας, η οποία είχε καταρρεύσει ύστερα από 46 χρόνια διωγμών.

Στην ομιλία του ο Αρχιεπίσκοπος  Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστάσιος τόνισε τα εξής:

«Στις πρώτες χριστιανικές συντροφιές που δημιουργήθηκαν μέσα στη σκοτεινιά της κατοχής, νιώσαμε την ανάγκη να εκφράσουμε, να μιλήσουμε για τον πόνο, για τις προσδοκίες μας και να κάνουμε τραγούδι τις ανησυχίες τους πόθους, τις ελπίδες μας και να προσευχηθούμε  με γλώσσα απλή και άμεση.  Μας ενέπνεε ο στίχος του ψαλμωδού: «άσατε τω Κυρίω άσμα καινόν η αίνεσις Αυτού εν εκκλησία οσίων».    Ύμνους στη νεοελληνική, χρησιμοποιούσαν ήδη τα κατηχητικά σχολεία.

Πολλά από τα τραγούδια μας ξεπήδησαν από από νεανικές κατασκηνώσεις που άρχισαν το καλοκαίρι του 1945 και αργότερα είχαν μια κορύφωση στον Παρνασσό. Στο σύντομο διάστημα, θέλαμε να δημιουργήσουμε ύμνους για τις ομάδες μας.  Με στίχους απλούς, ευαίσθητους, δυναμικούς, υπακούοντας στην προτροπή του απ. Παύλου: « ο λόγος του Χριστού ενοικείτω εν υμίν πλουσίως, εν πάση σοφία διδάσκοντες και νουθετούντες εαυτούς ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, εν χάριτι άδοντες εν τη καρδία υμών τω Κυρίω».  Μελοποιούσαμε αυτές τις ωδές με αυτοσχέδιες συνθέσεις ή με αποσπάσματα κλασσικής μουσικής.  Ήταν αυθόρμητες νεανικές κατασκευές,  που έδιναν όμως χαρά… Κι αυτό συνεχίζεται και σήμερα, σαν ποτάμι νεανική πνοής που συνεχίζει να τρέχει εβδομήντα χρόνια τώρα.  Επεκτείνοντας το όραμά μας σ’ όλη την οικουμένη.

«Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη, αναγγείλατε εν τοις έθνεσι» …Δυναμική, αγωνιστική, και λυρική η ποίηση του Βερίτη προσέφερε πολύτιμο υλικό. Οι στίχοι του, εξακολουθούν να αντηχούν στα αυτιά μας. «Ο Χριστός Αρχηγός μας και στρατιώτες εμείς», «Οι πλάκες που στέκατε βαριές στα μνήματα και στις καρδιές, σας έσπασε ο Χριστός μου». Πολλοί άλλωστε γνωστοί ή ανώνυμοι ποιητές, από την Αθήνα, από τη Θεσσαλονίκη και την επαρχία, μας τροφοδότησαν με προσφιλή τραγούδα.

Αξίζει να προγραμματιστεί μια συστηματική μελέτη και έρευνα για να συγκεντρωθεί, να συστηματοποιηθεί και να αξιολογηθεί το πολυποίκιλο υλικό  και να προβληθεί η πιο όμορφη ποιητική έμπνευση.  Θα πρότεινα να θεσπιστεί και ένα βραβείο γι’ αυτήν την έρευνα. Νομίζω ότι ο αθλοθέτης πολύ γρήγορα θα βρεθεί, δηλώνω ότι είναι ο ομιλών.

Τα χριστιανικά  τραγούδια χαροποίησαν τους νέους, σε ναούς, στο ύπαιθρο, μας συναδέλφωσαν στις εκδρομές,  την κατασκήνωση… Αντηχούσαν στις καρότσες των φορτηγών εκείνης της εποχής, που χρησιμοποιούσαμε για εξορμήσεις σε κάμπους και βουνοπλαγιές, στα ακριτικά χωριά της πατρίδας μας, γέμιζαν με παρηγοριά ενθουσιασμό και ελπίδα, την καταχνιά εκείνου του καιρού, αλλά και με δοξολογία και ευφροσύνη, τις χαρούμενες και δημιουργικές μας ημέρες.

Ας είμαστε ρεαλιστές, ξέρω πολύ καλά και είναι γνωστό ότι διάφορες φωνές κατέκριναν το νεώτερο χριστιανικό τραγούδι, μάλιστα στηλιτεύοντάς το ως   υλικοφροσύνη και ως προτεσταντισμό. Παραμέρισαν όμως το γεγονός ότι δεν πρόκειται για λειτουργικούς ύμνους, αλλά για τραγούδια της καθημερινής ζωής, κυρίως για νεανικές συναντήσεις. Τα τραγούδια αυτά, σε ζοφερές περιόδους πνευματικής ξηρασίας αθεϊστικών ανεμοστρόβιλων, καλλιέργησαν και στήριξαν την ορθόδοξη πίστη.  Ξύπνησαν την ορθόδοξη συνείδηση. Ενέπνευσαν πολλές γενιές σε διάφορα σημεία της υφηλίου.  Τις τελευταίες μάλιστα δεκαετίες, με τη μετάφρασή τους στην αλβανική γλώσσα, βοήθησαν πολλούς νέους στην Αλβανία, να πλησιάσουν χαρούμενα την Ορθοδοξία.  Στην Ελλάδα μας, τα μικρόβια των εμμονών και οι άνεμοι των πολώσεων, δημιουργούν ποικίλες αλλεργίες και εντάσεις.  Θυμάμαι όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο Καθηγητής, ορισμένοι φοιτητές ήταν υπέρ της μιας μορφής μουσικής και άλλοι υπέρ της άλλης.  Όπως μερικοί ήσαν υπέρ του μοναχικούς ιδεώδους και άλλοι υπέρ της ιεραποστολικής κοινωνικής δράσης.  Τότε συχνά επαναλάμβανα μια φράση: «Μην πετροβολάτε τα γαρύφαλλα, διότι τάχα αγαπάτε τα τριαντάφυλλα».  Ας αγωνιστούμε για μια αρμονική συνύπαρξη, υπό την καθοδήγηση του και έμπνευση του Αγίου Πνεύματος.

Όλα, πρέπει να συγκλίνουν στην έκφραση μιας ζωντανής ορθοδόξου μαρτυρίας, που θα ανταποκρίνεται στις αναζητήσεις και στις νέες ανάγκες κάθε εποχής. Το ζητούμενο είναι βεβαίως παραμένει η ποιότητα.  Ποιοτικό  χριστιανικό τραγούδι, ποιοτική η εκτέλεση της υπέροχης βυζαντινής μουσικής, ή οποιασδήποτε άλλης μουσικής παραδόσεως.  Το χριστιανικό τραγούδι, καλλιέργησε το βίωμα και το ήθος, παράλληλα με τη συνειδητή λειτουργική ζωή και με τη στοχαστική μελέτη της Αγίας Γραφής.  Στίχοι όπως: «Όλα για τη Δόξα του Χριστού» ή «Τι μπορεί να μας χωρίσει απ’ την αγάπη σου Χριστέ»… ουσιαστικά είναι παραλλαγές των βιβλικών στοίχων, που πότισαν και προώθησαν ιδέες, ιδανικά, αποφάσεις ολοκληρωτικής αφιερώσεως στην Εκκλησία.

Θέλω να ευχαριστήσω και  να συγχαρώ τους διοργανωτές, τους 300 εκτελεστές που ζωντανεύουν και επικαιροποιούν το χριστιανικό τραγούδι.  Το ψαλμικό «Άσατε τω Κυρίω  άσμα καινόν, ότι θαυμαστά εποίησεν ο Κύριος…», ισχύει για κάθε εποχή.

Τραγουδήστε την αγάπη του Θεού, τραγουδήστε την ελευθερία, τραγουδήστε την αλήθεια, τραγουδήστε την ελπίδα, στην δική μας τη γλώσσα και κάθε γλώσσα. Αναπνεύστε μέσα σε μια δυναμική Ορθοδοξία, ευαίσθητη στις ανησυχίες και τις αναζητήσεις κάθε γενιάς. Δημιουργείστε με παλιούς και νέους τρόπους.  … «Άσατε τω Κυρίω».  Τραγουδήστε την αλήθεια, την αγάπη και το κάλλος της Ορθοδοξίας!».

Από τις στιγμές της εκδήλωσης…

• Τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστάσιο οδήγησε στο πόντιουμ ένα αγοράκι. Όταν ανέβηκε εκεί ο Αρχιεπίσκοπος, έδωσε την πατερίτσα του στο αγοράκι που την κρατούσε καθ όλη τη διάρκεια της ομιλίας του!
• Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αργολίδος κ.κ. Νεκτάριος ήταν εμφανώς συγκινημένος όταν έγινε αναφορά στα αδέλφια του Δημήτρη και Γιώργο Αντωνόπουλο, που έφυγαν πρόωρα από τη ζωή, ήταν όμως και οι δύο συνδεδεμένοι με τις κατασκηνώσεις των ΧΜΟ στον Παρνασσό και το χριστιανικό τραγούδι.

Κατερίνα Χουζούρη

ΠΗΓΗ: http://www.pemptousia.gr/

Ψωμί !

Ψωμί που ξεράθηκε; 

Μάθε ένα απλό τιπ για να το κάνεις…ολόφρεσκο!

Ξέχασες να πας στο φούρνο; Δες πως θα μαλακώσεις το προχθεσινό, ξεραμένο ψωμί…

Αν μένεις μόνη σου, μια φρατζόλα ψωμί σου φτάνει και σου περισσεύει! Το κακό με αυτό, είναι ότι τις περισσότερες φορές καταλήγεις να πετάξεις το χθεσινό ή προχθεσινό ψωμί αφού έχει ξεραθεί και σκληρύνει…Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πετάξεις το ψωμί, ούτε να πηγαίνεις κάθε μέρα στο φούρνο! Με ένα απλό τιπ το ξεραμένο τρόφιμο γίνεται ξανά… φρέσκο!
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τυλίξεις το ψωμί σε μια υγρή πετσέτα και να το βάλεις στο φούρνο, στους 120 βαθμούς κελσίου για περίπου 10 λεπτά.
Με την παραπάνω μέθοδο, το ψωμί θα ξαναπάρει την υγρασία που χρειάζεται για να μαλακώσει και να επανέλθει στην αρχική του κατάσταση!

Γράφτηκε από την Σουζάνα Κεγγίτση
Πηγή:  faysbook.gr
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://www.diakonima.gr

Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ!!!!

Εκ των ων, ουκ άνευ!!!

 ἐνδιαφέρον, πολύ ἐνδιαφέρον!

Παρακαλώ, ἀνοίξτε το!!!

 

http://www.eduadvisor.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15171:ek-ton-on-oyk-aney-kai-elafra-ti-kardia&catid=176:glwssika&Itemid=1203