"Ευαγγελιστά Ιωάννη..

Δοξαστικό των Αίνων 

της Εορτής τουΑγίου Ιωάννου Θεολόγου

"Ευαγγελιστά Ιωάννη..", ήχος πλ. δ΄.

υπό τοῦ Άρχοντος Ιεροψάλτου 

του Οικουμενικού Θρόνου

κ. Γεωργίου Κυρμελή, αποφοίτου της Ιεράς Θεολογικής Σχολής της Χάλκης

Λειτουργικα πλ του β'

 Λειτουργικα πλ του β' 

Εκφωνει και ψαλλει τα λειτουργικα του πλαγιου του δευτερου ο αρχων πρωτοψαλτης Θρασυβουλος Στανιτσας.

Η συνθεση του μαθηματος ειναι του ιδιου.

"ΧΕΡΟΥΒΙΚΟ" ΑΓΙΑ Δ' ΗΧΟΥ.

 "ΧΕΡΟΥΒΙΚΟ" ΑΓΙΑ Δ' ΗΧΟΥ.

ΨΑΛΛΕΙ Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ ΤΣΑΜΚΙΡΑΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ.

"Ὁ παπᾶ Γιάκωβος

 +Ἱερομόναχος  Ἰάκωβος Κορώνης

Ὁ ἀείμνηστος "Παπᾶ Γιάκωβος", ἐν μέσῳ 

τῆς Οἰκογένειας τοῦ Δημήτρη Γρυλλάκη τοῦ Ἐμμανουήλ (μέ τό δεξιό του χέρι κρατάει τήν Ἀμελία, μέ τό ἀριστερό τόν Μανώλη. Πίσω δεξιά ἡ Μαριέττα, τό Καλλιοπό (θεία τους) καί τό Βδοκάκι (μητέρα τῶν παιδιῶν). 

Ὁ π. Ἰάκωβος ἀπέθανε τό 1967, ἀνήμερα τῶν Ἁγίων Πάντων, 25 Ἰουνίου, σέ ἡλικία 87 ἐτῶν. Διετέλεσε Ἐφημέριος στούς Ἐνοριακούς Ναούς τοῦ Ἁγίου Νικολάου Σκάλας, τῆς "Ἐλεμονήστρας" στή Χώρα, στούς Λειψούς καί στήν Ὑπαπαντή.

(ἡ φωτό ἀπό τό προσωπικό ἀρχεῖο τοῦ Μανώλη, τόν ὁποῖο εὐχαριστῶ γιά τήν ἄδεια νά τήν δημοσιεύσω)

Ο Ευαγγελιστής Ἰωάννης ο Θεολόγος (26 Σεπτεμβρίου)

Ο Θεολόγος της αγάπης και συγγραφέας της Αποκάλυψης 

Ρωσική εικόνα του 18ου αιώνα που απεικονίζει

 τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο «εν σιωπή».

Γράφει Ο Π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Η θεολογία, ως λόγος για κάποιον θεό, απαντά σε διάφορες θρησκείες, ακόμη και στις πρωτόγονες. Στην αρχαία ελληνική σκέψη αναπτύχθηκε η θεολογία, που στηριζόταν στον ανθρώπινο λόγο. Όμως, η χριστιανική θεολογία ως εμπειρία και καταγραφή προσωπικής κοινωνίας με τον Θεό της χριστιανικής αποκαλύψεως, ο οποίος “εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη” (Α΄ Τιμ. 3,16) είναι εντελώς διαφορετική. Πρόκειται για πνευματικό γεγονός άλλης τάξεως.

β) Κι ενώ πολλοί άγιοι Πατέρες και εκκλησιαστικοί συγγραφείς έγραψαν σπουδαία θεολογικά συγγράμματα, σε τρεις από αυτούς αποδόθηκε το προσωνύμιο “θεολόγος”: στον σήμερα εορταζόμενο Άγιο Ιωάννη Θεολόγο, επιστήθιο φίλο του Κυρίου, τον Γρηγόριο Θεολόγο (4ος αι.) και τον Συμεών τον Νέο Θεολόγο (10ος αι.). Και οι τρεις, ενώ έζησαν σε διαφορετικές εποχές, γεύτηκαν την παρουσία του Θεού διά της ακτίστου χάριτος και είχαν ανάλογες πνευματικές εμπειρίες. Εν συνεχεία θεοπνεύστως και απλανώς περιέγραψαν τις εμπειρίες αυτές στα συγγράμματά τους, συχνά με ποιητικό και συμβολικό τρόπο.

γ) Ο Ιωάννης Θεολόγος, ως αγαπημένος μαθητής του Χριστού, βίωσε πολλά θαυμαστά γεγονότα κοντά του. Πολλά από αυτά διέσωσε στο ευαγγέλιο και τις επιστολές του, ενώ παρέλειψε άλλα. Στην Αποκάλυψη περιγράφει επίσης τα έσχατα ως παρόντα, την ανηφορική πορεία της Εκκλησίας, τη διαρκή πάλη των χριστιανών με τον αρχέκακο όφι, τον διάβολο, και τον θρίαμβο με την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Πάντως, όσα έγραψε αρκούν για να πιστέψουμε πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού και “ίνα πιστεύοντες ζωήν έχωμεν εν τω ονόματι αυτού” (βλ. Ιωάν. 20,31).

δ) Αναφέρεται σχετικά στη σημερινή περικοπή: “Υπάρχουν κι άλλα πολλά που έκανε ο Ιησούς, που, αν γραφτούν ένα προς ένα, ούτε ο κόσμος ολόκληρος δεν θα χωρούσε τα βιβλία που θα ‘πρεπε να γραφτούν” (Ιωάν. 21,25). Εδώ σαφώς υπάρχει κάποια υπερβολή, που φανερώνει το πλήθος των πεπραγμένων από τον Κύριο, όπως σημειώνει ο ερμηνευτής Ζιγαβινός. Κι από την άλλη επισημαίνει ότι, “ου χωρεί αυτά ο κόσμος… ου διά πλήθος συγγραμμάτων, αλλά διά μέγεθος πραγμάτων”!

ε) Και πράγματι, πώς να κατανοήσει κάποιος την πνευματική δύναμη της χριστιανικής αγάπης, την οποία περιγράφει ο Ιωάννης στο ευαγγέλιο και τις επιστολές του, όταν καθημερινά δηλητηριάζει τη ζωή του με φθόνο, αδικία και μίσος; Πώς να αντιληφθεί το νόημα της φοβερής, σαγηνευτικής και επίκαιρης Αποκάλυψης, όταν βλέπει τη ζωή του μόνο εγκοσμιοκρατικά και οικονομοκεντρικά; Όμως, ο φιλόκαλος αναγνώστης της, ως μαθητής των αγίων, ασκούμενος με υπομονή κατανοεί ότι, η Εκκλησία ως χώρος χάριτος και αγιασμού πορεύεται εντός της ιστορίας μέσα από πλείστους πειρασμούς, κινδύνους, εμπόδια και δεινά. Κατανοεί επίσης ότι στην Αποκάλυψη καταδικάζεται με δριμύτητα η θεοποίηση κάθε εξουσίας: πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής, όπως σημειώνει σύγχρονος στοχαστής.

στ) Τελικά, το μήνυμα της χριστιανικής αγάπης εκ μέρους του Θεού είναι δεδομένο, αλλά εκ μέρους του ανθρώπου είναι ζητούμενο μέσα από μια δραματική πορεία αστοχίας, αλλοτρίωσης, μετάνοιας και αγιασμού. Ο Κλήμης Αλεξανδρεύς διηγείται ότι σε κάποια πόλη ο Ιωάννης είχε βαπτίσει έναν νέο και τον εμπιστεύθηκε στον επίσκοπό της. Σε επόμενη επίσκεψή του πληροφορήθηκε ότι ο νέος έγινε αρχηγός ληστών. Τότε, για να τον συναντήσει, παραδόθηκε στους ληστές. Ο αρχηγός τους, δηλαδή ο νέος, μόλις τον αντίκρισε τράπηκε από ντροπή σε φυγή. Εκείνος τον ακολουθούσε λέγοντας: “Γιατί φεύγεις, παιδί μου; Έχεις ακόμα ελπίδα ζωής. Αν χρειαστεί θα πεθάνω για σένα. Ο Κύριος με έστειλε, πίστεψέ με”. Συντετριμμένος, ο νέος πέταξε τα όπλα και με δάκρυα στα μάτια έπεσε στα πόδια του ζητώντας συγχώρηση. Ταυτόχρονα έκρυβε το δεξί του χέρι, με το οποίο είχε διαπράξει πλήθος αμαρτιών. Τότε, ο Άγιος Ιωάννης πήρε το χέρι αυτό, που είχε καθαρθεί από τη μετάνοια και το κατασπαζόταν! Τον οδήγησε στην Εκκλησία, προβάλλοντάς τον ως παράδειγμα έμπρακτης μετάνοιας.

ζ) Ο ευαγγελιστής Ιωάννης είχε αλλοιωθεί από τη θεία αγάπη και μέχρι τα βαθιά γεράματα δίδασκε: “Παιδιά μου, αγαπάτε αλλήλους”. Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: “Μήπως ο Χριστός αγαπούσε τον Ιωάννη περισσότερο από τους άλλους μαθητές; Όχι, αλλά ο Ιωάννης αγαπούσε τον Χριστό περισσότερο από ό,τι οι άλλοι μαθητές και γι’ αυτό καταλάβαινε την αγάπη του Χριστού καλύτερα. Είχε πολλή χωρητικότητα και χωρούσε την αγάπη του Χριστού. Και όσο περισσότερη αγάπη του έδινε ο Χριστός τόσο περισσότερο του έλιωνε την καρδιά”. Όποιος ανοίξει τα μάτια της ψυχής και διώξει το νέφος των παθών, κατανοεί την αγάπη του Θεού και τηρεί φιλότιμα τις εντολές του. Δεν φοβάται δουλικά τα σημεία των καιρών, αλλά προσμένει με πόθο την ανατολή “του Αστέρος του λαμπρού, του πρωινού” (βλ. Αποκ. 22,16).

Πηγή: http://www.makthes.gr/news/opinions/61990/

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.diakonima.gr/2

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος (26 Σεπτεμβρίου)

 «Απόστολε, Χριστώ τω Θεώ ηγαπημένε»

Ιεροδιάκονος Ραφαήλ Χ. Μισιαούλης, θεολόγος

Στις 26 Σεπτεμβρίου, η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει την Μετάσταση του Αποστόλου Ιωάννου του Θεολόγου. Ο Άγιος Ιωάννης καταγόταν από την Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Υιός κατά σάρκα του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης, η οποία ήταν συγγενής της Παναγίας μας. Σε νεαρή ηλικία έγινε μαθητής του «εν γεννητοίς γυναικών μείζων, του Ιωάννου του Προδρόμου [1]». Συγκαταλέγεται στην χορεία των δώδεκα Αποστόλων. Ήταν ο μοναδικός μεταξύ των μαθητών, που δε δίστασε να παραμείνει κοντά στον αγαπημένο του Διδάσκαλο στο Γολγοθά, όπου ο Κύριος, πεθαίνοντας στο Σταυρό του εμπιστεύθηκε τη Μητέρα Του, την Υπεραγία Θεοτόκο. Μερίμνησε για τη Θεοτόκο έως την Κοίμησή της.

Μέσα από τα κείμενα της Καινής Διαθήκης λαμβάνουμε, σε σχέση με τους περισσότερους Αποστόλους, αρκετές πληροφορίες για τον Ιωάννη. Συμπεραίνεται ότι ήταν ο μικρότερος στην ηλικία μαθητής του Κυρίου, σχεδόν έφηβος. Ο υπέροχος χαρακτήρας του, η υπακοή του, η πίστη και η αφοσίωσή του στον Κύριο, είχαν ως συνέπεια να είναι λίαν αγαπητός από τον Ιησού και τους άλλους αποστόλους. Λόγω του σπάνιου αυθορμητισμού του επονομάστηκε από τον Κύριο «Βοαναργές», δηλαδή υιός βροντής «τον υιόν της βροντής, τον ηγαπημένον Ιωάννην και Παρθένον [2]», όπως και ο αδελφός του Ιάκωβος.

Ύστερα από την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ο Ιωάννης άρχισε να κηρύττει με θάρρος το Χριστό. Μαζί με τον Πέτρο δίδαξαν τον λόγο του Κυρίου στη Σαμάρεια [3]. Κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία με τον μαθητή του Πρόχορο. Ύστερα από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. από τον Τίτο, έπεσε ο κλήρος στον Ιωάννη να έλθει στην Μικρά Ασία, που ήταν γεμάτη από είδωλα και δοσμένη στην ειδωλολατρική πλάνη. Προείδε και προείπε στον μαθητή του Πρόχορο την τρικυμία και το ναυάγιο που επρόκειτο να υποστούν, για σαράντα ημέρες. Αφού λοιπόν έγινε η τρικυμία, όπως το προείπε ο Απόστολος, τα κύματα της θάλασσας έβγαλαν τον Πρόχορο στην Σελεύκεια. Εκεί συκοφαντήθηκε ότι είναι μάγος και ότι πήρε χρήματα από το πλοίο που ναυάγησε και τα ξοδεύει. Από την Σελεύκεια πήγε σ’ ένα τόπο της Ασίας που λέγεται Μαρμαρεώτης σε διάστημα σαράντα ημερών. Όταν πήγε βρήκε τον δάσκαλο του Ιωάννη που τον είχε βγάλει εκεί η θάλασσα. Δόξασαν λοιπόν και οι δύο τον Θεό που τους γλύτωσε και τον ευχαρίστησαν.

Στην Έφεσο παρέμεινε είκοσι έξι έτη και στην Πάτμο, όπου εξορίστηκε, παρέμεινε δέκα πέντε. Αφού επανήλθε πάλι στην Έφεσο ο Ιωάννης, πέρασε εκεί την υπόλοιπη ζωή του. Ήταν πενήντα έξι ετών όταν έφυγε από τα Ιεροσόλυμα για το κήρυγμα. Πέρασε εννέα χρόνια κηρύττοντας έως ότου εξορίστηκε. Ύστερα από την εξορία έζησε άλλα είκοσι έξι χρόνια. Ώστε όλα τα έτη της ζωής του που πέρασε ήταν εκατό πέντε και επτά μήνες.

Έτσι έζησε ο Ιωάννης και αγωνίστηκε για την διάδοση του θελήματος του Κυρίου μέχρις αίματος. Έκανε πάρα πολλά θαύματα και επέστρεψε αμέτρητα πλήθη απίστων από διάφορα έθνη στην πίστη του Χριστού.

Συνέγραψε το τέταρτο κατά σειρά Ευαγγέλιο. Οι υψηλές μάλιστα θεολογικές πτήσεις των έργων του, τον ταύτισαν με τον αετό, ένα από τα τέσσερα συμβολικά ζωντανά πλάσματα, που ο Προφήτης Ιεζεκιήλ είδε σε όραμα [4]. Το Ευαγγέλιο που κηρύττει ο Άγιος είναι αποτέλεσμα της προσωπικής του εμπειρίας στο γεγονός ότι ο Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος. Και συνάμα ο Λόγος του Θεού είναι και η αιώνια ζωή για όσους πιστεύουν και έχουν κοινωνία με Αυτόν. Δεσπόζουσα θέση στα γραπτά του κείμενα κατέχει η διδαχή της αγάπης του Χριστού, αλλά κυρίως διότι την αγάπη ακτινοβολούσε ολόκληρη η ζωή του. Ακόμη, συνέγραψε και τις τρεις Καθολικές Επιστολές, καθώς το βιβλία της Αποκαλύψεως.
Ο Άγιος Ιωάννης γεύτηκε και κοινώνησε την αιώνια ζωή και με την χάρη του Ιησού, απέκτησε δικαίωμα συμμετοχής στην αιώνια ζωή. Παρέμεινε, σύμφωνα με το πρότυπο του Διδασκάλου του, ένας καλός ποιμένας, ο οποίος αγρυπνούσε και κοπίαζε για τις ψυχές που του εμπιστεύθηκε ο Θεός. Δίδασκε τους πιστούς να αγωνίζονται εναντίον του πονηρού και της αμαρτίας, παροτρύνοντάς τους να έχουν αγάπη προς τον Θεό.

Αυτό που διαρκώς δίδασκε ο Απόστολος ήταν η αγάπη προς τον συνάνθρωπο «τεκνία, αγαπάτε αλλήλους [5]». Δεν σταματούσε να μιλά για την αγάπη. Όταν νοιώθει κανείς τον λόγο της αγάπης, δροσίζεται η ψυχή του. Δίδασκε ότι ένα σε όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν και μας θλίβουν, μαθαίνουμε να λέμε ότι ο Θεός είναι αγάπη, τότε τα σκοτάδια θα φωτίζονταν και τα σύννεφα θα διαλύονταν. Όλα γίνονται αγάπη για τον αληθινό πιστό, τόσο στη σχέση του με τον Θεό, όσο και στις καθημερινές του σχέσεις με τους συνανθρώπους του. Η αγάπη αποτελεί την μέγιστη απόδειξη της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Η αγάπη εάν κυριαρχήσει στην ζωή του πιστού, απομακρύνει τον φόβο της ημέρας της κρίσεως. Η αγάπη αποτελεί εντολή του Θεού προς εμάς. Ας προσπαθήσουμε αδιαλείπτως να την θέσουμε σε εγρήγορση στη ζωή μας, ώστε να αξιωθούμε να αγαπήσουμε «εξ όλης της καρδίας μας και εξ όλης της ψυχής μας και εξ όλης της ισχύος μας και εξ όλης της διανοίας μας [6]» τόσο τον Θεό όσο και τον συνάνθρωπό μας. Αμήν.

1.     Ματθαίου 11,11.
2. Δοξαστικό Κεκραγαρίων στον Εσπερινό της 26ης Σεπτεμβρίου.
3. Πράξεις 8,14.
4. Ιεζεκιήλ 1,10.
5. Ιωάννου 13,34.
6. Μάρκου 12,30.

2.     ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr/2019/09/apostole-christo-to-theo-igapimene/

"ΑΝΟΙΞΑΝΤΑΡΙΑ"

 "ΑΝΟΙΞΑΝΤΑΡΙΑ" ΠΟΛΙΤΙΚΑ.

Γ.ΡΑΙΔΕΣΤΙΝΟΥ.Δ.ΝΙΚΟΥ- Π.ΝΕΟΧΩΡΙΤΗΣ-Σ.ΚΥΖΥΡΙΔΗΣ

Εργαστήρι Ψαλτικής

 Εργαστήρι Ψαλτικής Ιστορικό Βίντεο του 2003 / Byzantine Music Choir Erga...

Πατμιάς Εκκλησιαστική Σχολή!!!

Εὐλογημένη στιγμή!!!

Σήμερα, τό μεσημέρι ἐπισκέφθηκα τήν Ἱερά Γυναικεία Μονή τοῦ «Εὐαγγελισμοῦ Μητρός Ἡγαπημένου προκειμένου νά διεκπεραιώσω, κάποια ἐργασία καί βρέθηκα μπροστά σέ μιά θαυμάσια καί μοναδική ἔκπληξη. Στό Ἀρχονταρίκι τῆς Μονῆς ἔπιναν, μετά τήν Θεία Λειτουργία, τόν καθιερωμένο καφέ, τέσσερις Κληρικοί-ἀπόφοιτοι τῆς Σχολῆς μας: τρεῖς Ἀρχιερεῖς καί ἕνας Ἀρχιμανδρίτης. Βαθειά ἡ συγκίνηση καί βέβαια εὐκαιρία γιά νά ἀποθανατισθεῖ τό στιγμιότυπο...

Ἀπό ἀριστερά: Κύπριος, συνταξιοῦχος ἐκπαιδευτικός (δέν ἔχει σχέση μέ τήν Πατμιάδα), ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἠλίας Καλατζῆς, ἀπόφοιτος τοῦ σχολ. ἔτους 1956-1957, ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ἑλαίας κ. Θεοδώρητος Τσιριγώτης, ἀπόφοιτος τοῦ σχολ ἔτους 1961-1962, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βερατίου, Αὐλῶνος καί Κανίνης κ. Ἰγνάτιος Τριάντης, ἀπόφοιτος τοῦ σχολ. ἔτους 1953-1954, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γάνου καί Χώρας κ. Ἀμφιλόχιος Τσοῦκος, ἀπόφοιτος σχολ. ἔτους 1958-1959 καί ὁ Μελιανός Ματθαῖος, συνταξιοῦχος ἐκπαιδευτικός, ἀπόφοιτος σχιλ. ἔτους 1961-1962.

Ο Καλός Γονιός...

Καλός Γονιός είναι αυτός που «επιτρέπει» στο Παιδί να ανοίξει τα φτερά του

Οι γονείς πολλές φορές, και συχνά χωρίς την συνειδητή πρόθεσή τους, δένουν τα παιδιά τους σε μία σχέση εξάρτησης που μπορεί να τα κρατά δέσμια ακόμη και μετά τον θάνατο των γονέων.

Η στάση των παιδιών απέναντι σε αυτούς τους γονείς ποικίλλει ανάλογα την προσωπικότητα τόσο των ίδιων όσο και των γονιών, αλλά και την ηλικία, τον βαθμό ωρίμανσης όλων αλλά και την μεθοδολογία που ακολουθείται από την οικογένεια για να διατηρείται αυτή η εξάρτηση.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους γονείς επιθυμούν συνειδητά να κρατήσουν τα παιδιά σε μία τέτοια σχέση, ενώ άλλοι δεν πράττουν βάση ενός συνειδητού σχεδίου, αλλά μάλλον ακολουθούν έναν τρόπο που οι ίδιοι έμαθαν από τους δικούς τους γονείς, με τους οποίους έχουν όμοιου τύπου σχέσης.

Ποτέ η τόσο κοντινή σχέση γονιού-παιδιού δεν είναι αρμονική. Πάντα και σε κάθε ηλικία, η αμφιθυμία υπάρχει, η οποία ενδυναμώνεται κατά την εφηβεία και συνεχίζεται κατά την ενήλικη ζωή. Αυτή η αμφιθυμία εκφράζεται με έντονους καβγάδες συνήθως του παιδιού με τον γονιό ή τους γονείς που τροφοδοτούν την εξαρτητική σχέση.
Σε σπάνιες περιπτώσεις, όταν για συγκεκριμένους λόγους ανά περίπτωση, δεν εκφράζεται η δυσφορία μέσα από καβγά του παιδιού προς τον γονιό, τότε ξεκινά η ψυχική ασθένεια του παιδιού που κυμαίνεται από κατάθλιψη, μπορεί να είναι λήψη ουσιών, ή και ψύχωση.
Σε κάποιες περιπτώσεις όμως και οι γονείς δυσφορούν από την μη ανεξαρτησία των παιδιών τους. Ειδικά σήμερα με την οικονομική κρίση, η οικονομική εξάρτηση (ποτέ δεν υπάρχει χωρίς συναισθηματική) των παιδιών από τους γονείς σε μεγάλη ηλικία, εξουθενώνει τους γονείς οι οποίοι συχνά αγανακτούν, χωρίς όμως να βλέπουν ότι και οι ίδιοι τροφοδοτούν την κατάσταση.
Για να δούμε τύπους γονέων που εγκλωβίζουν τα παιδιά τους με διαφορετικούς τρόπους:

Είναι ο γονιός λοιπόν που κάνει κάτι ή και περισσότερα από τα παρακάτω:

1. Προκαλεί τύψεις και ενοχές στο παιδί
2. Εμφανίζεται θύμα του άλλου γονέα  ή της ζωής εν γένει
3. Ο αδύναμος-ανώριμος-ασθενής γονιός που ζητά από το παιδί του να αναλάβει από μικρή ηλικία την δική του κηδεμόνευση και φροντίδα.
4. Υπερπροστατεύει το παιδί και δεν του λέει ποτέ όχι.
5. που κι ο ίδιος δεν έχει καταφέρει να ενηλικιωθεί και παραμένει εγκλωβισμένος σε αιώνια εφηβεία.
6. Απειλεί το παιδί του με τον δικό του θάνατο ή ασθένεια (π.χ. «Αν κάνεις αυτό θα πάθω εκείνο)
7. Δεν πιστεύει ότι το παιδί του μπορεί να τα καταφέρει (ενώ εκείνο έχει αρκετά μεγαλώσει).
8. Νευρωτικός γονιός που δεν ακολουθεί ψυχοθεραπεία (με φοβίες, κρίσεις πανικού κλπ).
9. που προκαλεί (συχνά επίτηδες) την ζήλια μεταξύ των αδερφών και τα βάζει σε μία συνεχή αντιπαλότητα προκειμένου να κερδίσουν την εύνοιά του.
10. που δεν παραδέχεται το παιδί του. Δεν το αναγνωρίζει, δεν το επιβραβεύει ποτέ. Εκείνο προσπαθεί συνεχώς να αποδείξει στον γονιό ότι αξίζει.
11. που δεν αγαπά το παιδί του (φυσικά και υπάρχουν τέτοιοι γονείς).
12. που λέει μυστικά που δεν γνωρίζουν τα άλλα μέλη της οικογένειας στο παιδί του.
13. δίνει όλα τα ψυχικά βάρη του στο παιδί λες και είναι ο καλύτερος φίλος του.
14. που έχει υπερβολικές προσδοκίες και δίνει συνεχώς αποστολές στο παιδί
15. ασκεί βία ψυχική ή/και σωματική
16. ο στερητικός.

Τα εξαρτημένα παιδιά από την μεριά τους εγκλωβίζονται γιατί:

1. έχουν μεγάλο θυμό απέναντι στους γονείς από τον οποίο δεν έχουν απαλλαγεί
2. δεν πιστεύουν στις δυνάμεις τους
3. νοιώθουν ότι είναι υποχρεωμένα να παραμείνουν δίπλα τους. Δέχονται την αποστολή!
4. μπαίνουν σε αδελφικό ανταγωνισμό για να κερδίσουν την εύνοια των γονιών
5. παραμένουν οικονομικά εξαρτημένα από τους γονείς
6. θεωρούν ότι χρωστούν την ζωή τους σε αυτούς που τους έφεραν στον κόσμο
7. μπαίνουν σε ρόλο προστάτη (της μητέρας ή του συνόλου της οικογένειας) τους οποίους αισθάνονται αδύναμους
8. βολεύονται (ωστόσο αυτό το βόλεμα είναι η επιφάνεια, πίσω από την οποία βρίσκονται όλα τα παραπάνω).
9. λαμβάνουν ναρκισσιστικά οφέλη (νοιώθουν καλά και ότι είναι χρήσιμοι όταν γίνονται το αυτί της μητέρας, του πατέρα, διευθετούν συγκρούσεις της οικογένειας, γνωρίζουν μυστικά κλπ).
10. έχουν μεγάλη ενοχή να ανεξαρτητοποιηθούν, μπερδεύοντας την ανεξαρτησία με την εγκατάλειψη.
11. δεν έχουν αναπτύξει δική τους βούληση, ακολουθούν τα θέλω των γονιών τους.
12. επιμένουν να ζητούν πράγματα που δεν παίρνουν από τους γονείς (π.χ. αναγνώριση, αγάπη, αποδοχή, επιβράβευση).

Σε κάθε περίπτωση αυτό που λέμε «καλός γονιός» είναι αυτός που ανάμεσα σε άλλα πρέπει να επιτρέψει στο παιδί του το μεγάλωμα του, το άνοιγμα των φτερών του. Σημαίνει επίσης αναγνώριση της διαφορετικής προσωπικότητας των παιδιών και αναγνώριση ότι δεν υπάρχει μία μόνο συνταγή ευτυχίας. Ο καθένας φτιάχνει τον δικό του δρόμο με όσα εφόδια έχει πάρει από την οικογένεια ως την ώρα που ενηλικιώνεται.

Ο φόβος που νοιώθει ο γονιός ότι θα φύγουν τα παιδιά του έχει να κάνει με δικά του άγχη εγκατάλειψης, με την δική του ιστορία αλλά και με την μη κατανόηση ότι καλή σχέση με τα παιδιά δεν σημαίνει σχέση εξάρτησης. Το αντίθετο μάλιστα! Ανεξάρτητα παιδιά έχουν εξαιρετικές σχέσεις με τους γονείς. Και όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με την γεωγραφική απόσταση αλλά με την ψυχική οριοθέτηση και αναγνώριση της ετερότητας μέσα στην οικογένεια.

Η ψυχοθεραπεία βοηθά πολύ στην ανεξαρτητοποίηση των ανθρώπων από τέτοιους εγκλωβισμούς και συνήθως μετά από μία τέτοια απελευθέρωση η σχέση με την οικογένεια προέλευσης μπορεί να γίνει πραγματικά ουσιαστική και πηγή χαράς για όλα τα μέλη.

Δήμητρα Σταύρου, ψυχολόγος
themamagers.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Παιδί καί .. μαθήματα!

Το Παιδί πρέπει να κάνει Μόνο του 

τα Μαθήματά του

Πολλοί γονείς κάνουν χώρο μέσα στην ημέρα τους, ώστε να διαβάσουν τα παιδιά τους για το σχολείο.

Αυτό, όμως, αντιτίθεται στον ρόλο του σχολείου, δηλαδή τη μάθηση. Αν τα παιδιά επαναπαύονται πως θα τα μάθουν στο σπίτι, τότε βαριούνται στην τάξη, δεν προσέχουν και δεν κάνουν ερωτήσεις.

Επιπλέον, ο δάσκαλος μπορεί να ανεβάσει τον πήχη καθώς δεν έχει πραγματική εικόνα της τάξης, ακόμη και για τις αδυναμίες των μαθητών.

Όταν οι γονείς δεν μπορούν να υποστηρίξουν πλέον μαθησιακά το παιδί, τότε έρχεται το φροντιστήριο και τα ιδιαίτερα, ακόμη και στις τάξεις του Δημοτικού.

Μπορείτε να λειτουργείτε βοηθητικά, δηλαδή να έρχεται το παιδί σε σας με απορίες που του δημιουργούνται κατά τη διάρκεια του διαβάσματος, αλλά όχι να είστε μαζί του καθ' όλη τη διάρκειά του και να καταλήγετε να κάνετε εσείς τα μαθήματά του.

Αφήστε το να μάθει, να ρωτήσει, να παιδευτεί, προκειμένου να αποκτήσει μία καλή σχέση με το σχολείο αλλά και την εκπαίδευση.

4moms
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι