Ἅγιοι Γαλακτίων καὶ Ἐπιστήμη (5 Νοεμβρίου)

Ἅγιοι Γαλακτίων καὶ Ἐπιστήμη 

ζησαν τόν 3ο αἰῶνα μ.Χ., ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Δέκιος. Οἱ γονεῖς τοῦ Γαλακτίωνα, Κλειτοφῶν καί Λευκίππη, ἦταν πρῶτα εἰδωλολάτρες. Κάποιος, ὅμως, ἱερομόναχος, πού ὀνομαζόταν Οὐνούφριος, τούς προσείλκυσε στήν χριστιανική πίστη. Ἀπό τότε διέθεταν τά πλούτη τους σέ κάθε ἀγαθοεργία.
Τόν δέ γιό τους Γαλακτίωνα ἀνέθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Δηλαδή, μέ παιδαγωγία καί νουθεσία, σύμφωνη μέ τό θέλημα τοῦ Κυρίου. Καί ἡ παιδαγωγία αὐτή δέν ἄργησε νά φέρει τούς θαυμαστούς καρπούς της.
Ὁ Γαλακτίων ὅταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκε μία ὡραῖα κόρη, τήν Ἐπιστήμη, τήν ὁποία ὁ ἴδιος εἵλκυσε στόν Χριστό. Ἡ ζωή τους κυλοῦσε ἀφιερωμένη στήν ὑπηρεσία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί στήν διακονία τοῦ πλησίον, ὥσπου ξέσπασε ὁ διωγμός τοῦ Δεκίου. Τότε, ὁ μέν Γαλακτίων πῆγε σέ μοναστῆρι τοῦ ὄρους Σινᾶ, ἡ δέ Ἐπιστήμη σέ γυναικεῖο κοινόβιο.
Ἀλλά ἡ λαίλαπα τοῦ διωγμοῦ ἔφθασε καί στά μέρη ἐκεῖνα, μέ ἀποτέλεσμα νά συλληφθεῖ ὁ Γαλακτίων. Ὅταν πληροφορήθηκε αὐτό ἡ Ἐπιστήμη, ἔτρεξε καί παρακάλεσε τούς διῶκτες νά συλλάβουν καί αὐτήν πρός ἐνίσχυση τοῦ συζύγου της.
Ὁ ἄρχοντας Οὖρσος, μή μπορώντας νά τούς πείσει νά ἀλλαξοπιστήσουν, τούς ἀποκεφάλισε (250 μ.Χ.).

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τήν λαμπράν ξυνωρίδα τῶν Μαρτύρων τιμήσωμεν, ὥσπερ συζυγίαν ἀρίστην καί κλυτήν καί θεόφρονα, τόν θεῖον Γαλακτίωνα πιστοί, ὁμοῦ σύν Ἐπιστήμη τῇ σεμνῇ· δι’ ἀσκήσεως γάρ πόνων ἀθλητικήν, ἐξήνθησαν φαιδρότητα. Δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι’ ἡμῶν, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Χορός Ἀγγελικός.

Ἀγνείας τῷ φωτί, τάς ψυχάς φωτισθέντες, καί κόσμου τήν ἀχλύν, ὁμοφρόνως λιπόντες, λυχνία ὠς δίφωτος, τοῖς πιστοῖς ἀνελάμψατε, δι’ ἀσκήσεως, καί μαρτυρίου τοῖς ἄθλοις, ζεῦγος ἔνδοξον, ἠ Ἐπιστήμη ἡ θεία, σύν τῷ Γαλακτίωνι.

Μεγαλυνάριον.

Ζεῦγος θεοφόρητον καί σεπτόν, συζυγία θεία, Γαλακτίων ὁ ἱερός, σύν τῇ Ἐπιστήμη, τοῦ θεοδρόμου βίου, ἡμᾶς τήν ἐπιστήμην, μυσταγωγήσατε.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://faneromenihol.gr/

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΛΟΥΚΑ

              Ο πλούσιος και ο φτωχός Λάζαρος, 

                      του Μητροπολίτου π. Νικοπόλεως Μελετίου (+)     

 

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Καί τί δέν εἶχε

Σήμερα τό Εὐαγγέλιο ἔχει μιά ἀπό τίς πιό ἐνδιαφέρουσες περικοπές. Γιατί μιλάει γιά τήν αἰώνια ζωή, γιά τήν μέλλουσα ζωή. Μᾶς λέγει -γιά νά μᾶς διδάξει πόσο πρέπει νά προσέχομε νά ἀποκτήσομε τήν αἰώνια ζωή καί νά μήν ζήσομε μέ ἀμέλεια καί μέ ἀδιαφορία- μία ἱστορία πολύ συναρπαστική.

Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος πλούσιος πολύ. Εἶχε τήν εὐχέρεια καί τήν δυνατότητα, νά διασκεδάζει κάθε ἡμέρα ὅπως ἤθελε. Νά φοράει ὅτι καλό ροῦχο ἐπιθυμοῦσε. Νά ἀκούει ὡραία μουσική. Νά τρώει ὅτι περνοῦσε ἀπό τό μυαλό του. Νά γλεντᾶ συνεχῶς μέ φίλους καί γνωστούς. Καί φυσικά εἶχε τήν δυνατότητα νά κάνει καί πολλά ἄλλα πράγματα, πού συνηθίζουν νά κάνουν οἱ πλούσιοι. Τά συνήθιζαν τήν παλαιά ἐποχή, τά συνηθίζουν καί σήμερα.

Θά λέγαμε μέ λόγια τοῦ σήμερα: εἶχε αὐτοκίνητα ὑπερπολυτελείας. Ἔκανε ἐκδρομές σέ ὅλο τόν κόσμο. Φοροῦσε ἡ γυναίκα του κοσμήματα μέ διαμάντια. Ὁ ἴδιος εἶχε χρυσᾶ ρολόγια, καδένες, μπιζού κλπ. Εἶχε καταθέσεις πολλές στίς τράπεζες. Εἶχε τά πάντα.

Τά εἶχε καί προσπαθοῦσε νά τά ἀπολαύσει.

Ἀλλιῶς γιατί νά τά ἔχει; Τί τά ἤθελε; Καί γιατί κανείς θέλει νά ἀποκτήσει πολλά, παρά μόνο γιά νά τά ἀπολαύσει;

Ὁ ξεγραμμένος φτωχός

Ὅμως, ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός μᾶς λέγει ὅτι ὅλα ἐκεῖνα πού ἔχουμε, ὅλα ἐκεῖνα πού μποροῦμε νά ἀποκτήσομε δέν εἶναι ἀποκλειστικά δικά μας, ἀλλά εἶναι δωρεές τοῦ Θεοῦ. Πού μᾶς τίς δίνει γιά νά τίς χρησιμοποιήσομε καλά. Δωρεά εἶναι τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Τά χέρια του, τά μάτια του, τά μπράτσα του, τά αὐτιά του, ἡ δύναμή του, ἡ ὀμορφιά του. Δωρεά εἶναι καί τά συναισθήματά του. Μπορεῖ νά ἔχει ἀγάπη, ἀλλά μπορεῖ νά τήν ἀφήσει καί νά γίνει ἀπέχθεια καί μίσος.

Ἔχομε χρέος, ὅλες τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ εἴτε τίς ἔχομε πάνω μας καί μέσα μας, εἴτε εἶναι ἀποκτήματά μας, νά τίς χρησιμοποιήσομε κατά Θεόν. Κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νά τίς χρησιμοποιήσομε γιά καλό. Καί τό καλό, δέν τό προσδιορίζει ἡ λαχτάρα μας νά φᾶμε, νά πιοῦμε, νά γλεντήσομε.

Ἄν γίνεται κάτι τέτοιο, αὐτό εἶναι ἡ «ἁμαρτία».

Τό καλό τό προσδιορίζει ἡ ἀγάπη καί ἡ καλωσύνη.

Μᾶς λέγει λοιπόν τό Εὐαγγέλιο, ὅτι ὁ πλούσιος, εἶχε δίπλα του, ἔξω ἀπό τήν ἐξώπορτά του ἕνα φτωχό. Τόν Λάζαρο. Ἤταν τόσο φτωχός, πού δέν εἶχε νά φάει τίποτε, προσπαθοῦσε νά μαζέψει ἀπό τά «ψιχία τά πίπτοντα ἀπό τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου». Δηλαδή ἔψαχε στό σκουπιδοντενεκέ του.

Βρισκόταν σέ ἄθλια κατάσταση. Ἦταν ἄρρωστος καί γεμάτος πληγές. Καί τόσο ἀδύνατος, πού πήγαιναν τά σκυλιά καί ἔλειχαν τίς πληγές του. Ὄχι ὅπως κάνουν τά σκυλιά καί γλύφουν τά χέρια τοῦ ἀφέντη τους, ἀπό ἀγάπη καί εὐγνωμοσύνη. Ἐκεῖ ἔλειχαν τίς πληγές του, προσπαθώντας κάτι νά φᾶνε ἀπό πάνω του. Καί ὁ πλούσιος δέν ἐστράφη ποτέ νά τοῦ δώσει κάτι, νά τόν ἀνακουφίσει. Νά τοῦ φερθεῖ σάν ἀδελφό, νά τόν καταλάβει σάν ἀδελφό. Νά τόν πονέσει σάν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, σάν πλάσμα τοῦ Θεοῦ, σάν ἀδελφό του.

Ἀλλά γελοῦσε μέ τό ὅτι ἔψαχνε τά σκουπίδια του γιά νά φάει· μέ τό ὅτι ἐπιθυμοῦσε νά χορτάσει ἀπό τά ψίχαλα, ἀπό τά ξεροκόμματα πού πέταγε στά σκουπίδια του.

Ἀπέθανε ὁ πλούσιος καί ἐτάφη

Ἔτσι ἐξελισσόταν ἡ ζωή. «Χαρισάμενη» πού λέμε γιά τόν ἕνα, ταλαιπωρία γιά τόν ἄλλο. Ἀλλά ἦρθε μία ἡμέρα καί πέθανε ὁ ἕνας καί μετά ἀπό λίγο πέθανε καί ὁ ἄλλος. Κάτι πού θά συμβεῖ γιά ὅλους μας. Νά· εἴμαστε τώρα μέσα στήν Ἐκκλησία καμιά πενηνταριά ἤ λίγο περισσότεροι. Μετά ἀπό πενήντα χρόνια, πόσοι θά ὑπάρχομε; Καί μετά ἀπό ἑκατό χρόνια, ἄραγε θά ὑπάρχει τό παιδί πού γεννήθηκε σήμερα ἤ χθές;

Καί ἐμεῖς τί κάνομε; Καθόμαστε καί ὑπολογίζομε, πῶς θά περάσουν αὐτά τά χρόνια πού θά εἴμαστε πάνω στή γῆ. Καί ὅταν βλέπομε νά περνᾶνε εὐχάριστα, τρίβομε τά χέρια μας ἀπό χαρά καί λέμε: «Τί ὡραῖα, τί ὡραῖα, τί καλά». Καί μετά;

«Ἀπέθανε ὁ πλούσιος καί ἐτάφη». Τό «ἐτάφη» σημαίνει σ’ αὐτή τήν περίπτωση, ὅτι τοῦ ἔκαναν μιά μεγαλοπρεπή κηδεία. Τοῦ ἔφτειαξαν πάνω ἀπό τόν τάφο του, ἕνα μνῆμα μέ ὡραῖα μάρμαρα, μέ ὡραῖο ἄγαλμα καί μέ ὡραῖα στολίδια.

Καί πάλι ρωτᾶμε: Καί μετά;

Μετά, μετά γίνεται κάτι ἄλλο πού μᾶς τό ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός. Ἐπῆραν οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ τόν δοῦλο του, τόν Λάζαρο, τόν φτωχό. Καί γιά ἀμοιβή τῆς ὑπομονῆς πού εἶχε στή ζωή του, τόν πῆγαν στήν ἀγκαλιά τοῦ Πατριάρχη Ἀβραάμ. Τοῦ μεγάλου αὐτοῦ φίλου τοῦ Θεοῦ. Κοντά στόν Ἀβραάμ, κοντά στή χαρά καί στήν εὐτυχία τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Καί τόν πλούσιο τόν πῆγαν στήν κόλαση.

Ἐκεῖ στήν κόλαση, «ὑπάρχων ἐν βασάνοις», γεμάτος βάσανα καί ταλαιπωρία, σηκώνει τά μάτια του καί βλέπει ἀπό μακρυά τόν Πατριάρχη Ἀβραάμ. Ποιός δέν ἐπιθυμεῖ νά δεῖ τόν Πατριάρχη Ἀβραάμ; Ἐμεῖς θά λέγαμε πιό ἐκφραστικά, ποιός δέν ἐπιθυμεῖ νά δεῖ τήν Παναγία μας, τούς ἁγίους ἀποστόλους, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο, τήν ἁγία Αἰκατερίνη, τούς ἁγίους πού δοξάσθηκαν. Καί ποιός δέν ἐπιθυμεῖ νά πάει, καί νά εἶναι κοντά στό σωτήρα μας Ἰησοῦν Χριστό, πού σταυρώθηκε γιά μᾶς, γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο;

Ἕνας συνταρακτικός διάλογος

Βλέποντας λοιπόν ὁ πλούσιος τόν Ἀβραάμ καί τόν Λάζαρο στήν ἀγκαλιά του, φώναξε:

—Πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησέ με. Λυπήσου με καί στεῖλε τόν Λάζαρο νά βρέξει τό δάχτυλό του μέ λίγο νερό γιά νά μοῦ τό ἀκουμπίσει στό στόμα μου νά δροσισθῶ. Δέν θέλω πολύ. Μιά σταγόνα.

Ὑπάρχει πιό φτηνό πράγμα ἀπό μιά σταγόνα νερό; Ζήλεψε κανείς στήν ἐπίγεια ζωή, μιά σταγόνα νερό. Καί νά, ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἔδειξε εὐσπλαγχνία, νά δώσει κάτι στό φτωχό ἀδελφό του, ἐκεῖνος πού δέν εἶχε ἀγάπη, δέν εἶχε σταγόνα ἀγάπης, γιά τόν ἄλλο ἄνθρωπο, στήν ἄλλη ζωή νοσταλγεῖ μιά σταγόνα νερό.

Ἀλλά ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ τοῦ ἔδωσε μία κοφτή ἀπάντηση:

—Ζητᾶς τά ἀδύνατα. Βλέπεις, ἀνάμεσά μας εἶναι χάος.

Ἔτσι εἶναι. Χάος εἶναι ἡ ἀπόσταση μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου πού ἀγαπάει τόν Θεό καί τόν πλησίον του, στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, καί τοῦ ἀνθρώπου πού σκέπτεται μόνο τόν ἑαυτό του. Καί θεωρεῖ ὅλους τούς ἄλλους χαραμοφάηδες καί παράσιτα γιά τόν κόσμο. Ἐνῶ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι νά εἴμαστε σπλαγχνικοί γεμάτοι ἀγάπη καί καλωσύνη. Ἀνάμεσα σ’ αὐτούς τούς δυό ἀνθρώπους εἶναι πνευματικό χάος. Καί σ’ αὐτό τό χάος στήν αἰώνια ζωή προστίθεται καί μία ἀπομάκρυνση.

  

Ἐδῶ ζοῦμε ἀνάκατα καλοί καί κακοί, πιστοί καί ἄπιστοι, δοῦλοι τοῦ Θεοῦ καί ἄνθρωποι πού καταπατοῦμε καί ποδοπατοῦμε τό ἅγιο θέλημά του. Καί εἶναι καί δύσκολο νά μᾶς ξεχωρίσει κανείς. Ἀλλά ἐκεῖ πέρα θά ξεχωριστοῦμε, καί ὅπως εἴμαστε ψυχικά μακρυά, ἔτσι θά βρισκόμαστε καί τοπικά μακρυά.

Λέει λοιπόν ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ:

—Βλέπεις; Ἡ ἀπόσταση εἶναι μεγάλη. Οὔτε ἀπό δῶ μποροῦμε νά ρθοῦμε κεῖ πέρα, οὔτε ἀπό κεῖθε μπορεῖ νά ἔρθει κανείς καί νά τρυπώσει ἐδῶ. Δέν μπορεῖ νά φτάσει καί τρυπώσει στά κλεφτά καί στά κρυφά μέσα στόν Παράδεισο.

—Τότε Πατέρα μου Ἀβραάμ, λέει ὁ πλούσιος, στεῖλτον τοὐλάχιστον τόν Λάζαρο –βλέπετε; ὅπως τόν εἶχε κλωτσοσκούφι στή ζωή του, ἔτσι τόν εἶχε καί στόν Παράδεισο ὁ ἐγωισμός δέν τοὔφυγε. Στεῖλτο αὐτό τό ἄχρηστο ἀνθρωπάκι, τόν ἄνθρωπο πού μόνο γιά θελήματα ἦταν, καί ἄν τά ἔκανε καί αὐτά. Ἄν βέβαια τόν ἐμπιστευόταν κανείς, νά τοῦ κάνει τίποτε μικροθελήματα... Στεῖλτον λοιπόν στό σπίτι τοῦ πατέρα μου, ἔχω ἀκόμη πέντε ἀδέλφια. Ζοῦνε ὅπως ζοῦσα καί ἐγώ. Νά τούς πεῖ τί γίνεται ἐδῶ πέρα. Γιά νά μετανοήσουν νά σωθοῦν.

Ἀπάντησε ὁ Ἀβραάμ:

—Ἔχουν τόν Μωυσῆ καί τούς προφῆτες. Νά ἀκοῦν.

Ἔχουν θά λέγαμε σήμερα Εὐαγγέλιο, ἔχουν βίους ἁγίων, ἔχουν παραδείγματα. Νά διαβάζουν, νά ἀκοῦνε. Νά μήν ἀκοῦνε ἐπιπόλαια, ἀπό τὄνα αὐτί μπαίνει καί ἀπό τό ἄλλο βγαίνει. Νά τά βάλουν στήν καρδιά τους. Γιατί ἔτσι θά ἀποκτήσουν αἰώνια ζωή.

Λέει ὁ πλούσιος:

—Ὄχι Πατέρα μου. Ἄν πάει πεθαμένος, θά τόν ἀκούσουν.

Πῆγαν καί πεθαμένοι καί γύρισαν. Καί ἦρθαν καί μᾶς εἶπαν. Ποιός δέν ἔχει ἀκούσει, ὅτι πέθανε ὁ Λάζαρος καί ἀφοῦ ἔμεινε τέσσερες μέρες στόν τάφο, τόν ἀνέστησε ὁ Χριστός; Καί μετά περίμεναν χρόνια ὁλόκληρα νά δοῦν τόν Λάζαρο νά χαμογελάει κάποια ἡμέρα στή ζωή του, καί δέν χαμογέλασε ποτέ. Γιατί; Γιατί θυμόταν τί ὑπέμεινε καί τί εἶδε ἐκεῖνες τίς ἡμέρες πού ἦταν στόν τάφο. Τί εἶδε; Δέν περιγράφονται. Ὅπως δέν περιγράφονται μέ στόμα ἀνθρώπου τά ἀγαθά καί ἡ ὀμορφιά τοῦ Παραδείσου. Λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος:

«Ὀφθαλμός οὐκ εἶδε, οὖς, αὐτί δέν ἄκουσε, γλώσσα δέν μπορεῖ νά διηγηθεῖ, καί καρδιά ποτέ δέν μπόρεσε νά ἐπιθυμήσει τόσο ὡραῖα πράγματα πού ὑπάρχουν στόν Παράδεισο».

Κατά τόν ἴδιο τρόπο, δέν μπορεῖ κανείς νά περιγράψει καί τήν τραγωδία καί τήν ταλαιπωρία ἐκείνων πού θά χωριστοῦν ἀπό τήν αἰώνια ζωή. Καί ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς, τόν σωτήρα καί Κύριο μας Ἰησοῦν Χριστό καί θά καταντήσουν στήν κόλαση.

Γι' αὐτό, τό μεγαλύτερο χρέος ἀπέναντι τοῦ ἑαυτοῦ μας δέν εἶναι νά πλουτίσομε σέ χρήματα. Εἶναι νά πλουτίσομε σέ ἀγαθά ἔργα καί σέ πίστη. Μέ τί λαχτάρα πέφτομε στή δουλειά γιά νά ἀποκτήσομε κάτι, γιά τό σπίτι μας, γιά τή ζωή μας, γιά τά παιδιά μας; Καλά κάνουν καί κοπιάζουν οἱ ἄνθρωποι γι' αὐτά. Οἰκογένεια ἔκαναν, παιδιά ἔχουν πρέπει νά κοπιάσουν. Εἶναι θέλημα Θεοῦ νά κοπιάζει ὁ ἄνθρωπος γιά τό καλό τῆς οἰκογένειάς του καί τῶν παιδιῶν του.

Καί ὅσο πιό σπλαγχνικός εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἀπέναντι στά παιδιά του, τόσο πιό πολύ ἐργάζεται γιά νά τά βοηθήσει, νά τά ἀποκαταστήσει, νά τά προωθήσει.

Ἀλλά δέν πρέπει νά τό ξεχνᾶμε. Ὅσο ἐργαζόμαστε γι’ αὐτά, τά ἐπίγεια, γιά τό καλό τῆς οἰκογένειάς μας, πολύ περισσότερο πρέπει νά δουλεύομε γιά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί γιά τήν πίστη. Πόσο θά κρατήσει ἡ ἐπίγεια ζωή γιά τόν ὁποία σκοτωνόμαστε στή δουλειά; Πενήντα χρόνια, ἑξήντα, ὀγδόντα, ἑκατό. Σιγά νά μήν πᾶμε ἑκατό. Συμβαίνει βέβαια κι’ αὐτό πότε-πότε. Ἀλλά εἶναι ζήτημα ἄν θά βρεῖς ἕνα στούς χίλιους. Πόσο λοιπόν περισσότερο πρέπει νά κοπιάζομε γιά τήν αἰώνια ζωή, πού εἶναι αἰώνια καί ἀτελεύτητη;

Δουλειά ὄχι βιτρίνα

Ἀναφέρεται στούς βίους τῶν ἁγίων μιά ἱστορία ἀστεῖα μέν ἀλλά πολύ διδακτική. Γράφτηκε παληά, ἀλλά τό μήνυμά της εἶναι γιά τήν ἐποχή μας ὅ,τι πρέπει. Μᾶς ἀφορᾶ ὅλους. Ἕνας πλανόδιος εἶχε μία μαϊμοῦ. Τήν εἶχε ἐκπαιδεύσει νά χορεύει σάν ἐξαιρετική χορεύτρια. Τήν ἔντυνε φανταχτερά, τῆς ἔβαζε ἕνα προσωπεῖο πού φαινόταν σάν ὄμορφη κοπέλλα καί τήν γύριζε στίς γειτονιές παίζοντας τό ταμποῦρλο του. Ἡ μαϊμοῦ, σάν μαϊμοῦ, πιό εὐκίνητη ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἔκανε τέτοιους χορούς καί τέτοια τσαλιμάκια, πού τρελλαινόταν ὁ κόσμος νά τήν βλέπει καί νά τήν χειροκροτεῖ.

Ἀλλά κάποιος ἔξυπνος ἔκανε στό ἀφεντικό της ἕνα μεγάλο χουνέρι. Ἐνῶ ἐκεῖνος ἔπαιζε τό ταμποῦρλο του καί τραγουδοῦσε καί ἡ μαϊμοῦ χόρευε, ἔριξε πάνω στήν ἐξέδρα καρύδια καί μύγδαλα. Ἡ μαϊμοῦ τρελλαίνεται γιά καρύδια καί μύγδαλα. Γι' αὐτό, ὅταν τά εἶδε, ξέχασε τήν «ἀποστολή» της, πέταξε τήν μάσκα καί ὅρμησε στίς λιχουδιές. Καί ὁ κόσμος ἀπό κάτω γελοῦσε καί γιουχάιζε.

Αὐτό παθαίνουμε καί ἐμεῖς, γιατί ἀντί νά ἔχομε τό νοῦ μας στό Θεό, στά καλά ἔργα καί στήν αἰώνια ζωή, στήνομε ἐδῶ στή γῆ μιά παράσταση. Ποιά εἶναι ἡ παράσταση; Ἡ βιτρίνα τοῦ «καθώς πρέπει ἀνθρώπου καί τοῦ ἐπιτυχημένου». Καί μᾶς χειροκροτεῖ ὁ ἐπιπόλαιος κόσμος καί μᾶς λέγει: «Μπράβο, μπράβο. Αὐτό θά πεῖ ἦθος». Ἤ, «Τί καλά τά κατάφερες. Μπράβο πού πλούτησες. Μπράβο γιά ἐκεῖνο, μπράβο γιά τό ἄλλο». Καί χορταίνουν τά αὐτιά μας μέ τά «μπράβο» καί τά παλαμάκια τοῦ κόσμου.

Τί ἔκανες σήμερα γιά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ;

Ἀλλά ἀδελφοί, ἔρχεται μιά στιγμή πού κάποιο «καρύδι» πέφτει κοντά μας καί τότε τό προσωπεῖο μας πέφτει. Δέν τό πετᾶμε πάντοτε μόνοι μας, ἀλλά καμιά φορά μᾶς τό βγάζει ὁ Θεός. Καί τότε φαίνεται ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ἦταν ἄνθρωπος ἀλλά μαϊμοῦ. Καί ἔπαιζε θέατρο στή ζωή. Τό θέατρο τῆς ἀξιοπρέπειας καί τῆς κοινωνικῆς ἐπιφάνειας. Ὅπως τό ἔκανε καί ὁ πλούσιος γιά τόν ὁποῖο μᾶς εἶπε τό Εὐαγγέλιο. Πού τοῦ ἔφτειαξαν τόν πολυτελή τάφο, ἀλλά ὁ ἴδιος ἔφυγε γιά τήν ἄλλη ζωή κενός, μηδενικό, ἀποτυχημένος.

Γιατί ὑπάρχει πιό μεγάλη ἀποτυχία ἀπό τό νά βρεθεῖ κάποιος στήν αἰώνια κόλαση καί στήν αἰώνια ἀπώλεια;

Γι' αὐτό, ἄς τό βάλομε βαθειά στήν καρδιά μας, ὅτι πρέπει νά ἀκοῦμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Νά πιστεύομε στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Θεός ἀπό ἀγάπη γιά μᾶς «ἔδωκε τόν Υἱό αὐτοῦ τόν μονογενή» καί ἦλθε στόν κόσμο καί σταυρώθηκε γιά μᾶς, γιά νά πλενόμαστε μέ τό αἷμα του ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Γι' αὐτό καί λέγει: «Ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται». Ὅποιος πιστεύει στόν Χριστό δέν θά χαθεῖ.

Μακάριος ὁ ἄνθρωπος πού πηγαίνει στήν Ἐκκλησία.

Μακάριος ὁ ἄνθρωπος πού μαθαίνει τόν ἑαυτό του νά κάνει τόν Σταυρό του.

Μακάριος ὁ ἄνθρωπος πού μαθαίνει τόν ἑαυτό του νά ἐπικαλεῖται τόν Χριστό.

Μακάριος ὁ ἄνθρωπος πού κάθε μέρα ρωτᾶ τόν ἑαυτό του: «Τί ἔκανες σήμερα γιά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ; Ἔδειξες σέ κανέναν ἀγάπη καί καλωσύνη, στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί γιά τό Χριστό;»

Ἄς κάνομε λοιπόν καθημερινό μας πρόβλημα, ὄχι μόνο τό τί θά ἀποκτήσομε στή γῆ, γιά τήν τσέπη μας καί γιά τό σαρκίο μας. Εἴπαμε... Ἔχομε χρέος νά δουλεύομε καί γιά τίς ἀνάγκες αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἀλλά πρῶτα ἀπ’ ὅλα, νά κάνομε καί ἀγώνα μας καί προσπάθειά μας νά εἴμαστε πιστοί στόν Χριστό, εὐάρεστοι στό θέλημά του. Καί νά πλουτίζομε ὄχι μόνο σέ παράδες, ἀλλά καί σέ ἔργα ἀγαθά.

Εἴθε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ζωή καί ἁγιασμός καί αἰώνια ἀπόλαυση, νά μπεῖ στίς καρδιές μας.

Νά ἐνοικήσει στίς καρδιές μας.

Νά μᾶς μεταμορφώσει ἐσωτερικά ἡ χάρη καί ὁ φωτισμός τοῦ Χριστοῦ μας.

Καί νά μᾶς ὁδηγήσει στό ἅγιο θέλημά του. Ἀμήν.-

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ (†)

ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία πού ἔγινε στήν Ἀκροποταμιά στίς 3/11/1996
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://www.faneromenihol.gr/

Άξιον εστίν (εναρμόνιον)

Ιάκωβος Ναυπλιώτης - Άξιον εστίν (εναρμόνιον)

«Άξιον εστίν» σε ήχο πλάγιο του α' εναρμόνιο κατ' εκτέλεσιν των Αρχόντων Πρωτοψαλτών της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Ιακώβου Ναυπλιώτου και Κωνσταντίνου Πρίγγου στο δίσκο Orfeon 11638. Το μέλος πρωτοεμφανίζεται σε πρώιμη μορφή στο «Εκκλησιαστικόν Απάνθισμα» του Παναγιώτου Κηλτζανίδου ανώνυμο και επανεκδίδεται, διασκευασμένο προϊόντος του χρόνου, από τη Δημήτριο Κυφιώτη και άλλους. Αποδίδεται συνήθως στο Μουσικοδιδάσκαλο Κωνσταντίνο Ψάχο, ο οποίος έγραψε σειρά Λειτουργικών στον ίδιο ήχο που κορυφώνονται με αυτό το «Άξιον εστίν», σε σαφώς μεταγενέστερο, όμως, χρόνο από τις πρώτες εκδόσεις του μέλους.

Το παρατιθέμενο κείμενο αποτελεί απομαγνητοφώνηση της εκτελέσεως του Ιακώβου Ναυπλιώτου από τον πρωτοψάλτη Παναγιώτη Φιλίππου.

Ο ήχος προέρχεται από την έκδοση των δίσκων του Ιακώβου Ναυπλιώτου από την Kalan σε επιμέλεια του καθηγητή Αντωνίου Αλυγιζάκη και έχει αναρτηθεί επίσημα εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=6J021...

Εωθινό ΙΑ,

 ΙΑ΄ Εωθινό Δοξαστικό της Οκτωήχου!

Μέλος επι τη βάση Θρασύβουλου Στανίτσα,

Ήχος Πλ. α΄. Ψάλλει ο αείμνηστος Άρχων Υμνωδός της Μ.τ.Χ.Ε. Σπυρίδων Υφαντής.

Πηγή: Προσωπικό Αρχείο Γεωργίου Βαββα

Χορός Ψαλτών Νάξιοι Μελιστές

Ταλιαδώρος "Εις το μνήμα σε επεζήτησεν...."

 *Αναστάσιμο Στιχηρό των Αίνων του Γ´ Ήχου

Από την χθεσινή Συναυλία (3/211/2017) που πραγματοποιήθηκε στο θέατρο Πολιτών στο Περιστέρι!!!!

Άρχαῖα Ἑλληνικά

Ελληνική Γραφή

 και Φυσική της Πληροφορίας. 

Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών

Σταύρος Παπαμαρινόπουλος

σε μια συγκλονιστική συνεντευξη για την αξία

των Αρχαίων Ελληνικών στις εγκεφαλικές λειτουργίες

και τις δυνατότητες του τομέα Φυσικής της Πληροφορίας.

Καρύδια με μέλι:

 «Απίστευτη» φυσική θεραπεία – 

6 λόγοι που είναι απαραίτητα για την υγεία σας!

Τα καρύδια σε συνδυασμό με το μέλι αντιπροσωπεύουν ένα απίστευτο φυσικό φάρμακο, το οποίο δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με τα ισχυρότερα φαρμακευτικά παρασκευάσματα.

Αυτός ο συνδυασμός εξασφαλίζει ότι το σώμα μας παίρνει όλες τις απαραίτητες βιταμίνες, μέταλλα, πρωτεΐνες, λίπη και υδατάνθρακες, μεταξύ άλλων ευεργετικών ουσιών.

Ποιοί είναι όμως οι βασικοί λόγοι που τα καρύδια με το μέλι είναι πολύτιμα για την υγεία μας;

1. Αναιμία – Ετοιμάστε ένα μείγμα από 1/2 κιλό μέλι, 1/2 κιλό θρυμματισμένα καρύδια και τον χυμό ενός λεμονιού. Ανακατέψτε καλά και καταναλώστε 1 κουταλιά, 3 φορές τη μέρα. Τα καρύδια και το μέλι είναι ιδανικά για την αποκατάσταση των εξαντλημένων και αναιμικών ανθρώπων.2. Πονοκέφαλοι – Το μείγμα μελιού και καρυδιών δεν είναι μόνο πεντανόστιμο, είναι επίσης αποδεδειγμένο ότι βοηθά σε θέματα πονοκεφάλων και αϋπνίας.

3. Έλκος Στο Στομάχι – Προετοιμάστε γάλα από καρύδια με μέλι. Η διαδικασία είναι αρκετά απλή – Θα βάλετε 20 γρ. θρυμματισμένα καρύδια σε καυτό νερό, θα τα ανακατέψετε καλά και θα τα σουρώσετε. Στη συνέχεια, θα προσθέσετε στο νερό αυτό 2 κουταλιές μέλι και το γάλα σας είναι έτοιμο. Θα παίρνετε 2-3 κουταλιές, μισή ώρα πριν από κάθε γεύμα.

4. Ανικανότητα – Είναι μια συνταγή από τα παλιά χρόνια: Ανακατέψτε θρυμματισμένα καρύδια με ίση ποσότητα μελιού. Πάρτε 2 κουταλιές αυτού του μείγματος, 2-3 φορές τη μέρα, μισή ώρα μετά από τα γεύματα. Για το επιθυμητό αποτέλεσμα, η θεραπεία πρέπει να λαμβάνεται 20-30 μέρες.
5. Υψηλή Αρτηριακή Πίεση – Σε προβλήματα υψηλής αρτηριακής πίεσης, συνιστάται να καταναλώνετε ένα μείγμα 100 γρ. καρυδιών με ίση ποσότητα μελιού καθημερινά, για περίοδο 45 ημερών.
6. Υπέρταση & Ανεπάρκεια Σιδήρου – Θα πρέπει να καταναλώνετε ένα μείγμα από 100 γρ. καρύδια και ίση ποσότητα μελιού καθημερινά, για 45 μέρες. Ο συνδυασμός αυτός είναι επίσης εξαιρετικά αποτελεσματικός στη θεραπεία της ισχαιμίας. Μια κουταλιά μέλι μαζί με 3-4 καρύδια δεν είναι μόνο απολαυστική, αλλά και μια φυσική θεραπεία για πονοκεφάλους, αϋπνία και σκλήρυνση. Η ίδια ποσότητα είναι αρκετή για προστατευθούμε από την αύξηση της ακτινοβολίας, λέει ο διάσημος Αμερικανός γιατρός D.Gail.
*Το περιεχόμενο του παρόντος άρθρου, συμπεριλαμβανομένης οποιασδήποτε ιατρικής γνωμάτευσης και κάθε άλλης πληροφορίας που σχετίζεται με την υγεία, είναι μόνο για ενημερωτικούς σκοπούς και δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως μια συγκεκριμένη διάγνωση ή θεραπευτικό πλάνο για κανένα άτομο. Η χρήση αυτής της ιστοσελίδας και των πληροφοριών που περιέχονται σε αυτήν, δεν δημιουργεί μια σχέση γιατρού-ασθενή. Πάντα να αναζητείτε την άμεση συμβουλή του προσωπικού σας γιατρού σε σχέση με οποιεσδήποτε ερωτήσεις ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε με την υγεία σας.
Πηγή: truelife
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:https://www.pentapostagma.gr/

Το κάπνισμα!!!!

Δείτε τι κάνει το κάπνισμα

30 πακέτων τσιγάρων (600 τσιγάρα)

σε μερικά κομμάτια βαμβάκι

και φανταστείτε τι κάνουν στους πνεύμονες…
Ένα ακόμα βίντεο που δείχνει πόσο καταστροφικό είναι το κάπνισμα για εσάς αλλά και τους γύρω σας.

Ελευθερία ή θάνατος;

Υπέρ ελευθερίας πεσόντων

                                                                Χρήστος Μποκόρος

 

Πώς ακούγεται σε μια επιθετικά καταναλωτική συνθήκη διαβίωσης το πρόταγμα: Ελευθερία ή θάνατος; Συλημένο το νόημα, γράμμα κενό στον πολιτισμένο μας κόσμο, απαίτηση ανόητη, όταν δεν προκαλεί αμηχανία. Κι ας δονεί ακόμη κάποιους καταπατημένους ανθρώπους να διαδηλώνουν ήρεμα την αμείλικτη, βουβή τους αντίσταση, εκείνο το κομμάτι της ψυχής τους που δεν εξαγοράζεται απ’ την ανάπηρη ελευθερία της αγοράς. Κι αν σήμερα μοιάζει μάταιο, σώμα νεκρό, ας μην ξεχνάμε ότι από τις Θερμοπύλες και τους Μήλειους ως τα παλικάρια του Ρήγα, τους κλέφτες και τους κλαρίτες αντάρτες στα βουνά, όλους τους τακτικούς και άτακτους υπέρ πατρίδος πεσόντες, η αυταπάρνηση και η ανδρεία μ’ αυτό το τίμημα οραματίστηκαν ελεύθερα τα γένη και τους τόπους που ακόμη κατοικούμε.

Η ελευθερία της αγοράς, η ελευθερία των επιλογών, η ελευθερία της μετακίνησης τουριστών και μεταναστών, η ελευθερία της άνεσης, η ελευθερία της απρόσκοπτης απόκτησης καταναλωτικών αγαθών και της συσσώρρευσής τους σε αχανείς σκουπιδότοπους, οι πολλές ελευθερίες των δικαιωμάτων, απαιτούν μόνο χρηματικό αντίτιμο, μόνο οικονομικά αποτιμώνται. Έχουν υποκαταστήσει τη δύσκολη ελευθερία των υποχρεώσεων, των κόπων και των θυσιών. Το θάνατο ως ύστατο τίμημα τον εξορίζουμε σε ιδεολογήματα και μυθιστορηματικές φαντασιώσεις, κι όταν δεν είναι «φυσικός», σε βαθιά γεράματα, τον αποδεχόμαστε μόνον ως ατυχή σύμπτωση ασθενειών, δυστυχημάτων, εξαρτήσεων και αδυναμιών.

 

Η εποχή, ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει, έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την έννοια της αξίας και των κριτηρίων του υψηλού. Πάει καιρός που έπαψε και η σκέψη να αποδίδει στην τέχνη τη λειτουργία της αισθητής αναπαράστασης του θείου. Μόνη μου αντίσταση στην επιδεινούμενη αμνησία της εποχής, να θυμάμαι. Στην παντοιοτρόπως διαφημιζόμενη φωτεινή λήθη κρύβεται κι η σκοτεινή μας μνήμη. Εκεί, στο σκοτάδι της, ανάβω πότε πότε κανένα κεράκι. Με τον καιρό πληθαίνουν κι αυτά.

 

Επιμένω να ζωγραφίζω και να αντιλαμβάνομαι ακόμη την εικόνα ως εικαστική φανέρωση λειτουργικού ήθους. Ο πολιτισμός μας δεν είναι ακριβώς τα έργα της τέχνης αλλά η συνείδηση της αξίας τους, δεν είναι μόνη η αξία των ίδιων των αντικειμένων αλλά η συλλογική συνείδηση αξιών του υποκείμενου, καθενός δηλαδή από εμάς που τα θεωρούμε. Και εδώ ανακύπτει ή προκαλείται ως ζητούμενη και η δυνατότητα ενός έργου να ανασύρει ή να στηρίξει αυτή τη συνείδηση, υπερβαίνοντας τους ορισμούς και τον εαυτό του και γινόμενο αυτό το ίδιο συλλογική συνείδηση.

 

Aκόμη και στην κόψη της ερημιάς και της μόνωσης, οι άνθρωποι και οι κοινότητες αναγνωρίζονται σε σχέση με κάποιους άλλους ανθρώπους και κάποιες άλλες κοινότητες. Κατάγονται και συν-περι-φέρονται. Εκ φύσεως και εξ ανάγκης. Η καθαρή ατομικότητα είναι θεωρητική κατασκευή. Η ατομική μας περιπέτεια δεν μπορεί να είναι άσχετη με την περιπέτεια του κόσμου. Η συλλογική μνήμη είναι το νοητικό μας περιβάλλον. Ο κοινός μας κώδικας. Η μέσα γλώσσα μας. Μου φαίνεται, λοιπόν, αυτονόητο να συναλλάσομαι μαζί της, να καθορίζομαι απέναντί της. Η συλλογική μνήμη είναι που κοινωνεί την προσωπική έκφραση καθενός με τον ενδεχόμενο θεατή, ακροατή ή συνομιλητή του. Κι αν στις μέρες μας οι σημαίες δηλώνουν εθνικισμούς και μισαλλοδοξίες, η συλλογικότητα θα βρίσκει πάντα τρόπους και σύμβολα για να σώζει τη φιλαλληλία και την κοινότητα στην ιστορία των τόπων. Κι αν τα έθνη μπερδεύονται και τα σύμβολά τους τιμούν μόνον αυτούς που τα τίμησαν, ας μη παραχωρήσουμε σε απρόσωπες εταιρείες την άσκηση της υπέρτατης ελευθερίας του ανθρώπου να οραματίζεται και να τεκμηριώνει το υψηλό και το άξιο, να διαμορφώνει το κριτήριο της ζωής του και το κατάδικό του πρόσωπο. Η αιωνιότητα είναι παρούσα στη δική μας στιγμή.  

 

 

Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα ("Εθνική μνήμη") είναι έργο του Χρήστου Μποκόρου.

πηγή κειμένου: athensvoice,  28 οκτωβρίου 2012

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://antifono.gr/

Σόλων ο Αθηναίος:

Ο σοφός που πολέμησε την υπερβολή...

Η αρπαγή της γης ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στην Αθήνα του έβδομου π.Χ. αιώνα. Στα δικαστήρια, κέρδιζε όποιος είχε χρήματα να δωροδοκήσει τους δικαστές.

Η προμήθεια έδινε κι έπαιρνε κι είχε ημιεπίσημα οριστεί στο 10%. Γι’ αυτό και τους δικαστές που δε δέχονταν να δωροδοκηθούν, τους έλεγαν αδέκαστους: Χωρίς το ένα δέκατο, χωρίς το 10%. 

Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, οι ξεσηκωμοί των αδικημένων διαδέχονταν ο ένας τον άλλο και ουσιαστικά βασίλευε η αναρχία και τι δίκιο του πιο δυνατού.

Η αυστηρή νομοθεσία του Δράκοντα (621 π.Χ.) δεν καλυτέρευσε τα πράγματα, καθώς η αριστοκρατία την χρησιμοποίησε για το δικό της συμφέρον. Μια ακόμα εξέγερση (616 ή 612 π.Χ.) ενός Κύλωνα πνίγηκε στο αίμα. Οι οπαδοί του σφάχτηκαν, αν και είχαν καταφύγει ικέτες σε ναό. Ένας λοιμός, που έπεσε στην πόλη, ερμηνεύτηκε ως θεία δίκη για το «Κυλώνειον άγος», όπως ονομάστηκε.

Ο επώνυμος άρχοντας Μεγακλής, της οικογένειας των Αλκμεωνιδών, θεωρήθηκε υπεύθυνος της σφαγής κι εξορίστηκε με όλη την οικογένειά του, ενώ ο σοφός Επιμενίδης ο Κρης κλήθηκε να εξαγνίσει την πόλη. Ο Επιμενίδης έκανε τον καθαρμό αλλά και πρότεινε στους Αθηναίους να αναθέσουν στον φίλο του, σοφό έμπορο Σόλωνα, να φτιάξει νέους νόμους. Ήταν το 594 π.Χ.

Όταν ο Σόλων προτάθηκε να γίνει νομοθέτης με δικτατορικές εξουσίες, ανήκε ήδη στη γενιά των σαραντάρηδων που πολλά υπόσχονταν στον πολιτικό στίβο της εποχής. 

Γεννήθηκε το 639 π.Χ. από πατέρα κατευθείαν απόγονο του θρυλικού τελευταίου βασιλιά Κόδρου (και μακρινού απόγονου του θεού Ποσειδώνα). Γεννήθηκε αριστοκράτης, γλέντησε στα νιάτα του για τα καλά, έγραψε ποιήματα, που υμνούσαν τη φιλία, κι ένα εμβατήριο, που ξεσήκωσε τους Αθηναίους να πάρουν τη Σαλαμίνα.

Νωρίς, μπήκε δυναμικά στο εμπόριο και κατάφερε ν’ αποκτήσει τεράστια περιουσία, που του επέτρεπε να διαθέτει χρόνο για να φιλοσοφεί τη ματαιότητα της ζωής. Πριν να τον κατατάξουν στους Επτά Σοφούς της Αρχαιότητας, είχε κιόλας αναγνωριστεί, ως σοφός και μετρημένος άνθρωπος.

Έμβλημά του είχε το γνωμικό «μηδέν άγαν» (τίποτα υπερβολικό), που ο ίδιος πρωτοείπε και που τήρησε με ευλάβεια σε όλη του τη ζωή αλλά και στους νόμους του. Αυτή του, άλλωστε, η προσήλωση στη μετριοπάθεια αποτέλεσε και την κρυφή ελπίδα εκείνων που εισηγήθηκαν να του ανατεθούν οι τύχες της πόλης. Τους δικαίωσε πετυχαίνοντας το ακατόρθωτο: Να συμβιβάσει πλούσιους και φτωχούς για πρώτη και τελευταία φορά στην Παγκόσμια Ιστορία!

Όταν τον ερώτησαν, αν έχει τη γνώμη πως έδωσε στους Αθηναίους τους καλύτερους νόμους που μπορούσαν να θεσπιστούν, απάντησε θαρραλέα:
«Όχι! Τους έδωσα, όμως, τους καλύτερους, που μπορούσαν να δεχτούν»!
Με τους νόμους του, ο Σόλων επέβαλε τη λαϊκή συμμετοχή, άφησε μεγάλες αρμοδιότητες στους αριστοκράτες αλλά πέρασε την ως τότε ανεξέλεγκτη δράση τους μέσα από τους μηχανισμούς της έγκρισης από την πλειοψηφία. Καθιέρωσε, δηλαδή, την ισορροπία του ελέγχου, κάνοντας πράξη την περί ευνομούμενης πολιτείας φιλοσοφία του. Όταν τον ερώτησαν πώς αντιλαμβάνεται μια τέτοια πολιτεία, απάντησε:

«Είναι αυτή, της οποίας οι πολίτες υπακούουν στους κυβερνήτες τους και οι κυβερνήτες υπακούουν στους νόμους».

Του ζήτησαν να προχωρήσει στην ανακατανομή της γης, που οι αριστοκράτες είχαν ουσιαστικά αρπάξει. Αρνήθηκε τονίζοντας πως κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με αιτία εμφύλιου πολέμου. Θέσπισε, όμως, τη σεισάχθεια (την άρση βαρών, όπως θα τη λέγαμε σήμερα) και με μια μονοκονδυλιά έσβησε όλα τα χρέη, εκτός από τα εμπορικά, κι απαγόρευσε στο εξής, τον δανεισμό με ενέχυρο το σώμα του δανειζόμενου. 

Μια και κανένας δε χρωστούσε πια τίποτα σε κανέναν, όλοι όσοι είχαν γίνει δούλοι για χρέη ελευθερώθηκαν. Με χρήματα του κράτους ελευθερώθηκαν και όσοι είχαν πουληθεί έξω από την Αττική. 

Οι πλούσιοι τον κατηγόρησαν ότι η νομοθεσία του ισοδυναμούσε με κατάσχεση αλλά δεν μπόρεσαν να τον διαβάλουν, επειδή γρήγορα γνωστοποιήθηκε ότι ο ίδιος ήταν μεγάλος πιστωτής και άρα μεγάλος χαμένος από τον ίδιο του τον νόμο. Δέκα χρόνια αργότερα, όλοι αναγνώριζαν ότι το μέτρο αυτό έσωσε την Αθήνα από την περιπέτεια μιας επανάστασης.

Η μεγάλη επιτυχία των νόμων του Σόλωνα εντοπίζεται στην επέκτασή τους σε πλούσιους και φτωχούς και στην καθιέρωση της συμμετοχής στα κοινά βάρη ανάλογα με τη δυνατότητα του καθένα. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε τη διαφθορά, δείχνει πως είχε μυαλό «περπατημένου» και οξυδερκούς ανθρώπου, ο οποίος κατανοεί ότι «το χρήμα δεν είναι το παν, πετυχαίνει όμως το παν». Με ένα πολυσυζητημένο νόμο, μείωσε το ύψος της προίκας, ώστε, στους γάμους, να πρυτανεύει η αγάπη και η θέληση για τη δημιουργία οικογένειας κι όχι το συμφέρον. 

Όταν, όμως, του ζήτησαν να νομοθετήσει εναντίον των αγάμων, αρνήθηκε:
«Μια γυναίκα είναι βαρύ φορτίο», είπε.
Το μεγάλο επίτευγμά του, πάντως, ονομάζεται Ηλιαία. Ήταν ένα δικαστήριο ενόρκων, το οποίο δίκαζε τα πάντα εκτός από τους φόνους και τις ιεροσυλίες, που παρέμειναν στη δικαιοδοσία του Αρείου Πάγου. Την αποτελούσαν 6.000 δικαστές, που κληρώνονταν μεταξύ όλων των ελεύθερων πολιτών. Σε κάθε δίκη, δίκαζαν πεντακόσιοι που ορίζονταν με κλήρο το πρωί κι ήταν υποχρεωμένοι να εκδώσουν απόφαση ως τη δύση του ηλίου.

«Διότι», όπως γράφει σκωπτικά ο Διογένης ο Λαέρτιος, «ακόμα και για έναν Αθηναίο ήταν πολύ δύσκολο, σε μια μόνο μέρα, να δωροδοκήσει 500 δικαστές».
Κάποια άλλα από τα μέτρα που πήρε στον κοινωνικό τομέα, φανερώνουν σε ποιο σημείο κατάπτωσης είχε φτάσει η πόλη, που έμελλε, έναν αιώνα αργότερα, να σώσει την Ελλάδα από την περσική απειλή και να δημιουργήσει τον χρυσό αιώνα του πνεύματος και της τέχνης:
Οι γυναίκες απαγορευόταν να έχουν πάνω από τρεις φορεσιές, οι πομπώδεις τελετές τιμωρούνταν με βαριά πρόστιμα, οι πολυδάπανες θυσίες καταργήθηκαν, ενώ έτρωγε βαρύ πρόστιμο, όποιος το παράκανε με τα μοιρολόγια στις κηδείες. Έτσι, η επίδειξη χτυπήθηκε καίρια κι οι Αθηναίοι, θέλοντας και μη, οδηγήθηκαν στη σοφία του γνωμικού «παν μέτρον άριστον» (όλα με μέτρο).

Στα 572 π.Χ. σε ηλικία 67 χρόνων ο Σόλων αποσύρθηκε. Του πρότειναν να γίνει ισόβιος δικτάτορας. Αρνήθηκε:

«Η δικτατορία είναι ωραία τοποθεσία για να μένει κάποιος αλλά δεν προσφέρει τρόπο επιστροφής», είπε.

Ζήτησε από τους Αθηναίους να του ορκιστούν ότι θα εφαρμόζουν τους νόμους για τα δέκα επόμενα χρόνια κι έφυγε να γνωρίσει τον κόσμο.
Πήγε στην Αίγυπτο, πέρασε από την Κύπρο, όπου τον παρακάλεσαν να τους φτιάξει νόμους, κι από εκεί πήγε στις Σάρδεις, στην αυλή του βασιλιά της Λυδίας Κροίσου, που θέλησε να του κάνει επίδειξη. Ο Λυδός τον περιέφερε στο παλάτι δείχνοντάς του τα συσσωρευμένα πλούτη κι έπειτα τον ρώτησε, ποιον θεωρούσε πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο. Ο σοφός του απαρίθμησε περιπτώσεις ανθρώπων, που όλοι τους ήταν πια νεκροί. Ο Κροίσος διαμαρτυρήθηκε κι ο Αθηναίος του είπε το περίφημο:
«Μηδένα προ του τέλους μακάριζε» (μην καλοτυχίζεις κανέναν, πριν να δεις πώς πέθανε). 

Επέστρεψε στην πατρίδα του πολύ γέρος και πανέτοιμος να δεχτεί τον θάνατο. Πικράθηκε, όταν είδε τον μακρινό του ξάδερφο, Πεισίστρατο, να εξαπατά συμμάχους και αντιπάλους και να γίνεται τύραννος. Τότε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, έβγαλε έξω από την πόρτα τα όπλα του και την ασπίδα, σημάδι ότι εγκαταλείπει την πολιτική, κι αναστέναξε:
«Κάθε Αθηναίος μόνος του έχει το βήμα της αλεπούς. Όλοι μαζί, όμως, περπατούν σα χήνες».

Πέθανε το 559 π.Χ. σε ηλικία 80 χρόνων.
Απόσπασμα από το Έθνος, 27/05/1997
Jim Jimmy (Κλεισθένης)

Ο θρύλος των Νεοζηλανδών

Τον περιέθαλψαν κρυφά οι Αγιορείτες· πέθανε ο θρύλος των Νεοζηλανδών & ήρωας στη μάχη της Κρήτης Sandy Thomas σε ηλικία 98 ετών

Την Κυριακή 22 Οκτωβρίου, ο συνταξιούχος στρατηγός Walter Babington ‘Sandy’ Thomas πέθανε στην ηλικία των 98 ετών. 

Γεννήθηκε στο Νότιο Νησί της Νέας Ζηλανδίας, αλλά το τελευταίο του σπίτι ήταν στην αυστραλιανή χώρα του Beaudesert, 70 χιλιόμετρα νότια του Brisbane.
Ο Sandy ήταν διοικητής των βρετανικών δυνάμεων ξηράς της Άπω Ανατολής. Το τάγμα του ήταν στην Ελλάδα και στη συνέχεια στην Κρήτη το 1941 καθώς ο στρατός της Γερμανίας πίεζε νότια. Τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια της σκληρής γερμανικής εισβολής των αλεξιπτωτιστών της Κρήτης, αιχμαλωτίστηκε στο Γαλατά και μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο φυλακών στην Ελλάδα.
Έγινε γνωστός για την απόδρασή του. Ορισμένες αναφορές λένε ότι τελικά απομακρύνθηκε μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες. άλλοι λένε ως επτά. Μια ιστορία τον έχει να προσπαθεί να δραπετεύσει κρυμένος  μέσα σε ένα φέρετρο (αποτυχημένα). Όταν διέφυγε για πάντα, έκανε το δρόμο του από τον καταυλισμό φυλακισμένων στη Θεσσαλονίκη, στα βουνά της κατεχόμενης Ελλάδας και από εκεί στα απομακρυσμένα μοναστήρια του Αγίου Όρους. Σε αυτό το άγριο βουνό, οι ορθόδοξοι μοναχοί τον έκρυψαν από τους γερμανούς στρατιώτες.

Αφού τον περιέθαλψαν, με μια βάρκα τον φυγάδευσαν. Διέσχισε το Αιγαίο και αποβιβάστηκε στην Τουρκία. Εκεί, κοντά στα συριοτουρκικά σύνορα, είχε την εκπληκτικά καλή τύχη να συναντήσει και πάλι το παλιό του τάγμα. Ο Θωμάς μία δεκαετία αργότερα έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Dare To Be Free».
Ο Sandy ταξίδεψε στην Κρήτη το 1911, για τα 70 χρόνια από τη μάχη της Κρήτης και έκανε ομιλία στο Γαλατά. Μίλησε για τη «θυσία» που έκανε ο «υπέροχος λαός».
Πριν δύο χρόνια η κόρη του στρατηγού Mary Weston δώρισε τα μετάλλιά του στο Μουσείο Medal Repository.

Πηγή: agioritikesmnimes.blogspot.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://www.diakonima.gr/

"Η ζωή είναι ὄμορφη"

 Nicola Piovani - Suite da "La Vita è Bella"

(ΠΗΓΗ: Νικόλαος Γεωργόπουλος, 

μέ εὐχές γιά "καλό μήνα".

Πάτμος

Πάτμος

τό Λιμάνι τῆς Σκάλας

Σάμος:το Ευπαλίνειο Όρυγμα

Σάμος: Διεθνές Ιστορικό Τοπόσημο Μηχανικής το Ευπαλίνειο Όρυγμα

H υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λυδία Κονιόρδου, παραβρέθηκε στη Σάμο, στην εκδήλωση ανακήρυξης του Ευπαλινείου Ορύγματος ως Διεθνές Ιστορικό Τοπόσημο Μηχανικής από την American Society of Civil Engineers (ASCE), την Κυριακή 29 Οκτωβρίου.

Η εκδήλωση,  υπό την αιγίδα του ΥΠΠΟΑ και με την υποστήριξη του δήμου Σάμου, πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη αίθουσα του δημαρχείου Σάμου. Ακολούθησε αποκάλυψη αναμνηστικής πλάκας στη νότια είσοδο του Ευπαλινείου Ορύγματος, από την υπουργό και τον Elias Sayah, κυβερνήτη στη Διεθνή Περιφέρεια της ASCE. Παρόντες στην εκδήλωση ήταν επίσης ο Μητροπολίτης Σάμου, Ικαρίας, Φούρνων και Κορσεών κ.κ. Ευσέβιος, ο βουλευτής  Σάμου Δημήτρης Σεβαστάκης, ο δήμαρχος Σάμου Μιχαήλ Αγγελόπουλος, ο αντιπεριφερειάρχης  Βορείου Αιγαίου Νίκος Κατρακάζος, εκπρόσωποι του ΕΜΠ και της ASCE, εκπρόσωποι των υπηρεσιών του ΥΠΠΟΑ που υλοποίησαν το έργο και τοπικοί παράγοντες.

Το Ευπαλίνειο Υδραγωγείο στο Πυθαγόρειο Σάμου αποτελεί -παγκοσμίως- μεγαλειώδες μνημείο της ανθρώπινης και κατασκευαστικής ικανότητας, ένα ανεπανάληπτο τεχνικό έργο, που λειτουργούσε επιτυχώς για 1.100 περίπου χρόνια. «Η αποκατάσταση, η συντήρηση και η ανάδειξη του σπουδαίου αυτού διαχρονικού μνημείου, του Ευπαλίνειου Ορύγματος, υπήρξε από τις προτεραιότητες του ΥΠΠΟΑ, γι’ αυτό δεν μπορώ να  κρύψω τη χαρά μου σήμερα, εδώ, μπροστά σας», ανέφερε η υπουργός Πολιτισμού. «Θέλω να ευχαριστήσω όσους συνέβαλαν όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο με την επιστημονική τους επάρκεια αλλά  και με την αγάπη τους, προκειμένου να ολοκληρωθεί το έργο. Η ανασκαφική εργασία του κ. Κίναστ και  του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, η προσφορά των Ελλήνων επιστημόνων,  η σπουδαία αναστηλωτική  εργασία και το έργο συντήρησης των Διευθύνσεων του ΥΠΠΟΑ, όλοι  συνέβαλαν ώστε να  δοθεί αυτό το  έργο στη Σάμο, να γίνει τόπος προορισμού και να συμβάλλει στην ανάπτυξη του νησιού. Σημειώνουμε ότι η επισκεψιμότητα φέτος θα ξεπεράσει τα όρια του 2015, αφού μέχρι τώρα έχουν επισκεφτεί το μνημείο περί τους 45.000 επισκέπτες.

Όταν διασχίζει κανείς αυτό το μνημείο -και σας το προτείνω ενθέρμως-  νιώθει, πέρα από την ικανότητα του Ευπαλίνου, του μηχανικού από τα Μέγαρα, τον κόπο και την εργασία των ανθρώπων που το κατασκεύσαν με αυτόν τον μοναδικό τρόπο για την εποχή του, αλλά και -κάνοντας ένα άλμα στο χρόνο- την  πίστη, την αφοσίωση και την δουλειά όσων ανέλαβαν διαχρονικά να το ανασκάψουν, να το συντηρήσουν και  να το αναστηλώσουν. Αυτό είναι και το σπουδαίο δώρο του Ορύγματος: η διαχρονικότητα και η συνέχεια, καθώς το παραλαμβάνουμε  από  τις προηγούμενες γενεές και το παραδίνουμε στο μέλλον. Η υποδειγματική αποκατάσταση, η συντήρηση και η ανάδειξη του Ευπαλινείου Ορύγματος αποδεικνύει ότι η συντονισμένη συνεργασία και η προσπάθεια των φορέων μπορεί να φέρει σπουδαία αποτελέσματα. Είμαστε σε συνεργασία με την Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, για να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε τα  συμπληρωματικά έργα υποδομής στην γύρω περιοχή», κατέληξε η κα Κονιόρδου.

«Έργο υπεραξίας για τη Σάμο» χαρακτήρισε ο βουλευτής Σάμου, πρόεδρος Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, Δημήτρης Σεβαστάκης, το Ευπαλίνειο Όρυγμα. «Είναι μια μέρα γιορτής για την επιστημονική σκέψη και κυρίως για την ανθρωπιστική διάσταση της τεχνικής σκέψης,  η οποία παραμένει, συνήθως, στο ημίφως. Δεν έχουμε μόνο ένα θαύμα μηχανικής, έχουμε κι ένα θαύμα σύγχρονων εφαρμογών πρωτοποριακών τεχνολογικών μεθόδων…», υπογράμμισε. Πρόκειται για «ένα έργο που γεφυρώνει δύο τεχνολογικές περιοχές, την αρχαία αλλά που την εκλογικεύει στη σημερινή συνθήκη. Επομένως είναι ένας χωροποιημένος στοχασμός, ένας στοχασμός που μετασχηματίζεται σε χώρο. Λειτουργικός, κατ’ αρχήν, ο χώρος  εξελίσσεται σε αισθητικό, σε αρχαιολογικό και εν τέλει σε φιλοσοφικό ερώτημα. Το βασικό αίτημα είναι η πρόσληψη, η κοσμίκευση του έργου, η παραλαβή του, όχι μόνο ως προς την τουριστική του διάσταση αλλά ως προς την πνευματική του».

Το Ευπαλίνειο Υδραγωγείο σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε γύρω στα 550 π.Χ. για να υδρεύει, με ασφάλεια και υψηλές προδιαγραφές υγιεινής, την αρχαία πόλη της Σάμου, δηλαδή το σημερινό Πυθαγόρειο. Η μοναδικότητά του οφείλεται στο «αμφίστομο όρυγμά» του, έτσι το αναφέρει ο Ηρόδοτος, που λαξεύτηκε στον βράχο από δυο αρχαία συνεργεία, τα οποία ξεκίνησαν το ένα από τη βόρεια πλευρά και το άλλο από τη νότια, και συναντήθηκαν στη μέση της διαδρομής.

Πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα παγκοσμίως μνημεία ανθρώπινης δεξιοτεχνίας και κατασκευαστικής ικανότητας. Γι’ αυτό και, από το 1992, έχει περιληφθεί στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco. Είναι ένα σύνθετο τεχνικό έργο που περιλαμβάνει εκτός από το όρυγμα, και δεξαμενή, προσαγωγό και υπόγειο αστικό αγωγό. Η αφετηρία του βρισκόταν σε φυσική πηγή κοντά στην σημερινή περιοχή των Αγιάδων.
Η συστηματική ανασκαφή του Ευπαλίνειου πραγματοποιήθηκε το 1971-73 από το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο. Διευθυντής του τότε ήταν ο Ulf Janzen, ενώ ο Herman Kienast ήταν εκείνος που έκανε την πρώτη εμπεριστατωμένη μελέτη του. Όμως από τα μέσα του ’70 μέχρι τα τέλη του 2013, για 40 χρόνια, το μοναδικό τμήμα του ορύγματος που ήταν επισκέψιμο, ήταν τα πρώτα 130 μέτρα από τη νότια είσοδό του.
Στα τέλη του 2013, ξεκίνησε η υλοποίηση του βασικού τμήματος της μελέτης που αφορούσε το Όρυγμα και την αρχαία Δεξαμενή. Το έργο σήμερα είναι πλέον επισκέψιμο στο σύνολο των 1.036 μέτρων της σήραγγας.
Έχει εξασφαλιστεί η ευστάθεια της σήραγγας - ορύγματος, συντηρήθηκαν οι λίθινες επενδύσεις της, τοποθετήθηκαν μεταλλικές σχάρες στα ανοιχτά τμήματα της τάφρου που διατρέχει το όρυγμα, κατασκευάστηκαν προστατευμένοι διάδρομοι επίσκεψης και εγκαταστάθηκε σύστημα ήπιου φωτισμού.

Είναι σημαντικό και το ότι με την ευκαιρία των εργασιών αποκαλύφθηκαν ευρήματα αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, όπως κτηριακά κατάλοιπα, επιγραφές των αρχαϊκών χρόνων και πλήθος κινητών αντικειμένων, νομίσματα της βυζαντινής περιόδου και οστά ζώων που εμπλουτίζουν την επιστημονική τεκμηρίωση της κατασκευής και της λειτουργίας του μνημείου σε όλη την ιστορία του.

Το Ευπαλίνειο γίνεται έτσι ένας από τους πιο συναρπαστικούς αρχαιολογικούς προορισμούς της χώρας. Και μαζί με το Ηραίον που εντάσσεται, επίσης, στον κατάλογο της Unesco και είναι οργανωμένος αρχαιολογικός χώρος, δίνει δυναμική σε ένα λαμπρό σύνολο μνημείων, όπου περιλαμβάνονται και η Αρχαία Ακρόπολη (στην κορυφή του βουνού), τα Αρχαία Λατομεία (δίπλα σχεδόν στο μονοπάτι βόρειου-νότιου στομίου), και τα κατάλοιπα της αρχαίας Σάμου (Πυθαγόρειο).
ΠΗΓΗ:naftemporiki.gr

Παιδί καί ... κίνηση!

Σήκωσε το παιδί σου από τον καναπέ

Το παιδί σου περνάει ώρες μπροστά από μία οθόνη ή ένα τάμπλετ; 

Προτιμά να κάθεται στο σπίτι; 

Είναι αρνητικό στο να ξεκινήσει μια αθλητική δραστηριότητα; 

Βρίσκει κάθε τι που έχει μέσα αθλητική δράση, αδιάφορο; 

Στο σχολείο είναι από τα παιδιά που δεν παίζουν ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή κυνηγητό με τους φίλους του;

Αν ισχύει κάτι από τα παραπάνω ή και όλα μαζί, μην τα αγνοείτε. 

Η απάντηση «βαριέται, τι να του κάνω», δεν θα λέγαμε ότι είναι η σωστή αντιμετώπιση στην – όντως – βαριεστημάρα του παιδιού σας. Ούτε είναι σωστή η αντιμετώπιση, ότι πρόκειται για ένα αθόρυβο παιδί, που στην τελική δεν σας ενοχλεί, αφού δεν τρέχει μέσα στο σπίτι, δεν παίζει μπάλα μέσα στο σπίτι, δεν κάνει επικίνδυνα παιγνίδια με τους φίλους του, που μπορεί και να χτυπήσει.

Όταν το παιδί από μικρό δείχνει να προτιμά τη βολή του καναπέ, από έναν δραστήριο τρόπο ζωής, είναι κάτι που δεν θα πρέπει να σας αφήνει ήσυχους. 

Γιατί ο δραστήριος τρόπος ζωής, το βοηθά στη σωστή ανάπτυξη, στη διατήρηση ενός υγιούς βάρους (τα παιδιά με καθιστική ζωή, έχουν αυξημένες πιθανότητες για παχυσαρκία στο μέλλον), ενώ το βοηθά και στην ψυχοσωματική του υγεία.

Γι αυτό θα πρέπει να σηκώσετε το παιδί με τον καναπέ, κάνοντας το να αγαπήσει την άθληση. Όποια μορφή και αν έχει. Πώς να το πετύχετε; 

Δείτε παρακάτω.

Γίνετε εσείς το πρότυπό του

Οι γονείς για το παιδί είναι πρότυπο και κάθε δική σας συμπεριφορά, εκείνο τη μιμείται. Αν, λοιπόν, βλέπει κι εσάς να είστε σε έναν καναπέ, σερφάροντας στο διαδίκτυο ή βλέποντας τηλεόραση, θα ακολουθήσει το παράδειγμά σας. 

Αν δεν είστε κι εσείς δραστήριου, δεν θα είναι και αυτό. Δείξτε του, λοιπόν, εσείς το δρόμο. Παίξετε μπάλα ακόμη και μέσα στο σπίτι, παίξτε κρυφτό. Βγείτε έξω μία βόλτα, σε ένα πάρκο και τρέξτε, παίξετε μαζί του, κάντε ποδήλατο. Απολαύστε το, για να το απολαύσει και το παιδί.

Μιλήστε του για την αξία της άθλησης

Εξηγείστε το πόσο σημαντικό είναι να αθλείται κάποιος. 

Μιλήστε του για τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν, αν δεν αθλείται, αλλά είναι καθισμένο σε έναν καναπέ και βαριέται. Δώστε το κίνητρα, που θα του προκαλέσουν το ενδιαφέρον.

Γιατί δεν του αρέσει η άθληση;

Για αρχή, θα πρέπει να μιλήσετε μαζί του και να μάθετε γιατί δεν του αρέσει να συμμετέχει σε οποιαδήποτε δραστηριότητα ή παιγνίδι, που έχει μέσα δράση. Δεν του αρέσει γενικότερα η δράση ή έχει συμβεί κάτι που το έχει αποθαρρύνει; 

Μήπως, στο παρελθόν έχει σχολιαστεί αρνητικά από κάποιον φίλο του ότι δε μπορεί να τρέξει γρήγορα ή να παίξει καλά ποδόσφαιρο, για παράδειγμα; Μήπως, το ίδιο έχει για τον εαυτό του μία τέτοια εντύπωση και φοβάται την απόρριψη; Ή απλά βαριέται;

Συζητείστε τι είναι αυτό που του αρέσει

Παρακινήστε το να ξεκινήσει μία αθλητική δραστηριότητα. Ρωτήστε το τι είναι αυτό που του αρέσει περισσότερο; Υπάρχουν πολλές επιλογές. 

Μπορεί να είναι χορός, κολυμβητήριο, κάποια πολεμική τέχνη, βόλεϊ, τένις και πάει λέγοντας. Βάλτε στο τραπέζι όλες τις επιλογές. Αφήστε το να καταλήξει το ίδιο σε αυτό που του προκαλεί περισσότερο ενδιαφέρον και δοκιμάστε.

Μην το πιέζετε

Η πίεση φέρνει, πάντα, το αντίθετο αποτέλεσμα. Δεν χρειάζεται με το ζόρι να κάνει κάτι που δεν του αρέσει. Αφήστε το ίδιο να επιλέξει και όχι να το κατευθύνετε στη δραστηριότητα που αρέσει σε εσάς. 

Να έχετε υπομονή, ενώ αν ξεκινήσει και σας πει ότι δε θέλει να συνεχίσει, δεν το πιέζετε. 

Ρωτήστε, όμως, για ποιο λόγο δε θέλει να συνεχίσει. Μήπως, δεν του/της αρέσει ο δάσκαλος; Μήπως δε μπορεί να εγκλιματιστεί στην τάξη;

Γράψτε το σε μία δραστηριότητα με φίλους του

Ενδεχομένως, το παιδί να μη νιώθει άνετα και να του είναι δύσκολο να προσαρμοστεί με παιδιά, που δε γνωρίζει. Και αυτό, να λειτουργεί αποτρεπτικά και να μην έχει ενδιαφέρον. 

Ρωτήστε τις μαμάδες των φίλων του σε ποιες δραστηριότητες πηγαίνουν και προτείνετε στο δικό σας παιδί, αν θέλει να γραφτεί σε κάποια από αυτές. 

Επίσης, οι περισσότεροι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων, έχουν διάφορες δραστηριότητες στο σχολείο, τα απογεύματα, όπως παραδοσιακούς χορούς, σκάκι, μπάσκετ, χειροτεχνίες κ.α. Θα αισθάνεται άνετα σε ένα οικείο περιβάλλον με φίλους του. Και είναι μία καλή επιλογή, για αρχή να το σηκώσετε από τον καναπέ.

ΠΗΓΗ:Hashtags Room

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:

https://hamomilaki.blogspot.gr

Τρόπος ... ζωής

Ο Γέρος, το Παιδί και ο Γάιδαρος 

Μια φορά κι έναν καιρό ένας γέρος καβάλα σ’ένα γαϊδουράκι, που το έσερνε ένα αγόρι, διέσχιζε ένα κεφαλοχώρι. Κάποιοι που τον είδαν είπαν: 

«Για κοίτα το γέρο, μάλλον ξεκούτιανε· απολαμβάνει τον περίπατο χωρίς να υπολογίζει το φτωχό αγόρι που μόλις το κρατούν τα πόδια του!

Ύστερα από λίγο ο γέρος κατέβηκε από το γαϊδούρι και ανέβασε το αγόρι, ενώ εκείνος προπορευόταν σέρνοντάς το από το καπίστρι του. Δεν πρόφτασαν να διανύσουν ούτε εκατό μέτρα και κάποιος τολμηρός σχολίασε μεγαλόφωνα: 

«Συγχαρητήρια! Οι γέροι να τρεκλίζουν και τα παλιόπαιδα καβάλα. Δεν υπάρχει πλέον σεβασμός στον κόσμο!» 

Το μικρό αγόρι το άκουσε και έγινε κατακόκκινο σαν την παπαρούνα από την ντροπή του. 
Παρακάλεσε το γέρο να ανεβεί και εκείνος στο γαϊδούρι και έτσι καβάλα κι οι δυο συνέχισαν την πορεία.

Προτού φτάσουν στην πηγή να ξεδιψάσουν και να ποτίσουν το ζωντανό, τους συνάντησαν κάποιο καραβάνι. Αντί για χαιρετισμό από τους ανθρώπους του καραβανιού δέχτηκαν ομοβροντία επιπλήξεων: 

«Έχετε σκοπό να ξεκάμετε το ζωντανό; Μήπως θα θέλατε να το φορτώσετε και κανένα αγκωνάρι για να ξεμπερδεύει μια ώρα γρηγορότερα;» είπαν. 

Χωρίς να μιλήσουν, το παιδί και ο γέρος ξεκαβαλίκεψαν αμέσως και συνέχισαν την πορεία τους αμίλητοι.

Φτάνοντας στην άκρη της άλλης πόλης κουρασμένοι και κάθιδροι ακούνε κάποιον να περνά δίπλα τους ψιθυρίζοντας: 

«Με τέτοια ζέστη και πάνε με τα πόδια! Τι τον έχουν το γάιδαρο, μόνο για να τον ταΐζουν;». 

Ο γέρος και το αγόρι αλληλοκοιτάχτηκαν.

- Αγόρι μου, είπε ο γέρος, οργάνωσε τη ζωή σου όπως εσύ νομίζεις ότι είναι ο καλύτερος τρόπος, επιλέγοντας εκείνο που δεν θα βλάψει το συνάνθρωπό σου ή τουλάχιστον που θα προκαλέσει τη μικρότερη ζημιά σε όλους. 
Έχε υπόψη σου ότι με τον τρόπο που θα ενεργήσεις ποτέ δεν θα συμφωνήσουν οι πάντες. Κάποιοι θα σε αποδεχθούν και κάποιοι όχι. 
Πάντα όμως θα υπάρχουν εκείνοι που θα σε κριτικάρουν!!!

Από το Διαδίκτυο, διασκευή από τα ισπανικά, Αθανάσιος Γκάτζιος

ΠΗΓΗ:olympia

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:https://hamomilaki.blogspot.gr