ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΟΥΝΑΒΩΝ:

• Μάθημα ζωής από τους μαθητές

Ένα μικρό αγόρι παίζει στο δωμάτιό του όταν ξαφνικά όλα γύρω του καταστρέφονται. Οικογένειες προσφύγων βρίσκονται στη θάλασσα με άγνωστο προορισμό. Μαθητές ξεκινούν μια νέα ζωή, με πρόσωπα που δεν γνωρίζουν και προσπαθούν να γίνουν ένα με το νέο περιβάλλον.

Οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Κουνάβων έχουν δημιουργήσει μία ταινία για την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων που γιορτάζεται στις 20 Ιουνίου. Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου τονίζουν πως «η 20ή Ιουνίου έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων με σκοπό να τιμηθούν αυτοί που ξεριζώνονται με τη βία από τα σπίτια τους.

Το “SOSίβιο”, η ταινία των 8.52 λεπτών που έφτιαξαν οι μαθητές και οι δάσκαλοι της Α’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Κουνάβων, ενός μικρού χωριού στη Κρήτη, είναι μάθημα που θα έπρεπε να διδάσκεται όπου υπάρχουν άνθρωποι που αντιλαμβάνονται ότι πολλά είναι στο χέρι μας αρκεί να το πιστέψουμε.

Τι γίνεται όταν ένα προσφυγόπουλο έρχεται στο ελληνικό σχολείο για να φοιτήσει; Μήπως όλα είναι ένα κακό όνειρο ή η ζοφερή πραγματικότητα; Μάθημα ζωής, ανθρωπιάς και ελπίδας, το “SOSίβιο” είναι μια μεγάλη αγκαλιά για τους κατατρεγμένους, μια πολύ δυνατή φωνή κατά της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού αλλά και ένα πολύ σημαντικό “παρών” στην προσπάθεια για καλύτερα σχολεία και πραγματική παιδεία, κάτι που χρειαζόμαστε όλοι: τα παιδιά μας, εμείς και η χώρα.

Το μικρό σχολείο στους Κουνάβους φαίνεται αρκετά δραστήριο σε ευαίσθητα ζητήματα. Πριν από το “SOSίβιο” υπήρξε το πολύ σημαντικό βίντεο κατά του σχολικού εκφοβισμού με τίτλο «Το Πρώτο Τρένο», με τεράστια απήχηση στο διαδίκτυο. Δείτε το “SOSίβιο” και μιλήστε για αυτό.

Το αξίζουν όλα τα παιδιά που έβαλαν σε αυτήν κάτι από την ψυχούλα τους: Η Ντιάνα, ο Μάνος, η Ελένη, η Εύα, η Μαρία, ο Άγγελος, ο Κωνσταντίνος, ο Εφραίμ, η Εύη, ο Γιώργος, η Ιωάννα, η Έλενα, η Αφροδίτη, η Αγάπη, ο Χρήστος, η Θάλεια, η Μαρίζα, ο Δημήτρης Π., η Βάσω, ο Δημήτρης Κ., ο Κυριάκος, ο Μπεσάρ, ο Λευτέρης, ο Χαράλαμπος, ο Αρλάν και βέβαια οι δάσκαλοί τους, ο Νίκος Γαλάνης και ο Νίκος Κωνσταντάκης.»

Το τρέιλερ της ταινίας “SOSίβιο” του Δ.Σ. Κουνάβων με θέμα τους πρόσφυγες:

Για ολόκληρη την ταινία “SOSίβιο” του Δ.Σ. Κουνάβων με θέμα τους πρόσφυγες:

Από ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΤΡΙΣ 

Μεγάλοι Θαλασσοπόροι!!!!

                 Η Πρώτη Χαρτογράφηση 

                   των Ελληνικών Νησιών

Κριστόφορο Μπουοντελμόντι
Έρευνα και κείμενο: Μανώλης Μιχαήλου

   Στις αρχές του 14^ου αιώνα, στην Φλωρεντία, η αναγέννηση της αρχαίας ελληνικής σκέψης άρχισε να κερδίζει όλο και περισσότερο τον πνευματικό κόσμο της πόλης. Τα κείμενα του Αριστοτέλη,  του Πλάτωνα, του Όμηρου και του Πλούταρχου, είχαν ήδη φτάσει στην Ιταλία και οι πρώτοι ουμανιστές επιθύμησαν να μάθουν την  γλώσσα στην οποία έγραψαν οι αρχαίοι συγγραφείς. Τα ελληνικά. Για την εκμάθηση της γλώσσας, απευθύνθηκαν σε ένα από τους σπουδαιότερους λόγιους της Κωνσταντινούπολης, τον Εμμανουήλ Χρυσολωρά. Για να τον πείσουν να έρθει, δημιούργησαν για πρώτη φορά έδρα ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας η οποία ήταν και η πρώτη που δημιουργήθηκε σε πανεπιστήμιο της Ιταλίας (όπως την γνωρίζουμε σήμερα). Οι Φλωρεντινοί, δαπανώντας αρκετά χρήματα, ανέθεσαν στον Χρυσολωρά να εισάγει ελληνικά βιβλία από την Κωνσταντινούπολη. Χάριν του Χρυσολωρά, στην πόλη έφτασαν συγγράμματα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και άλλων Αρχαίων Ελλήνων. Ανάμεσα σε αυτά, ήταν και η Γεωγραφική Υφήγησις του Πτολεμαίου η οποία περιέγραφε τον Αρχαίο Κόσμο και παρέμεινε μία από τις βασικές πηγές γεωγραφικών πληροφοριών μέχρι την Εποχή των Ανακαλύψεων.  Η Γεωγραφική Υφήγησις του Πτολεμαίου, από το 1397 που έφτασε στην Φλωρεντία, άρχισε να προσελκύει ολοένα και περισσότερο το ενδιαφέρον των μελετητών της εποχής, μέχρι που το 1406 μεταφράστηκε στα λατινικά και έγινε ευρύτερα γνωστό. Ένας από τους πρώτους μελετητές του συγγράμματος του Πτολεμαίου ήταν ο ουμανιστής Νικολό ντε Νικόλι ο οποίος μεταλαμπάδευσε τον ενθουσιασμό του για την Αρχαία Ελλάδα στον μαθητή του, Κριστόφορο Μπουοντελμόντι. 

  O Κριστόφορο Μπουοντελμόντι (Cristoforo Buondelmonti), γεννήθηκε περίπου το 1386 στην Φλωρεντία και ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας. Αφού μορφώθηκε, έγινε μοναχός. Η αγάπη του για την αρχαία Ελλάδα, καθώς και η τυχοδιωκτική φύση του, τον ώθησαν να ξεκινήσει ένα μεγάλο ταξίδι το 1414 το οποίο διήρκεσε μέχρι και τον θάνατο του το 1430 στην Ρόδο (πιθανότατα από την επιδημία που είχε πλήξει το νησί το 1430-1431). Ένας από τους επίσης βασικούς λόγους της περιήγησης του, ήταν η αναζήτηση χειρόγραφων, που προορίζονταν για τους χορηγούς του ταξιδιού του. Στο έργο του αναφέρει αγορές χειρόγραφών από ορθόδοξα μοναστήρια και, κάποιες φορές, την επιτόπου αντιγραφή τους (Άνδρο, Κρήτη). Πολλά από τα χειρόγραφα αυτά βρίσκονται σήμερα στην Λαυρεντιανή Βιβλιοθήκη της Φλωρεντίας.

Άνδρος

   Με οδηγούς κυρίως τον Πτολεμαίο, τον Όμηρο, τον Πλίνιο και τον Βιργίλιο, άρχισε το ταξίδι του. Ανάμεσα στην Κρήτη και στην Ρόδο που σκεφτόταν σαν επιλογές, επιλέγει σαν βάση του την Ρόδο. Εντύπωση προκαλεί το ότι δεν επέλεξε την Αθήνα, αν και το Δουκάτο των Αθηνών, εκείνη την περίοδο ανήκε στην οικογένεια Acciaioli (1388 – 1458) από την Φλωρεντία που ήταν και συγγενείς του. 

   Οι λόγοι για τους οποίους  τελικά εγκαταστάθηκε στην Ρόδο, αρχικά ήταν πως το τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη (που τότε είχε υπό την κτήση του το νησί) του προσέφερε μεγαλύτερη ασφάλεια σε σχέση με την Κρήτη ή το Δουκάτο του Αιγαίου. Έτσι, μπορούσε να ταξιδεύει υπό την προστασία του Ναυτικού του Τάγματος των Ιπποτών, όπως και με αυτό των Βενετών, που ήταν και η κυρίαρχη δύναμη στο Αιγαίο εκείνη την εποχή. Παράλληλα, η πολυεθνική συγκρότηση του τάγματος,  μαζί με το γεγονός ότι η Ρόδος ήταν ένα πολύ σημαντικό λιμάνι, τον έφερνε σε επαφή με ταξιδιώτες από όλο τον κόσμο. Ιδιαίτερα τον 15^ο αιώνα, η Ρόδος αποτελούσε ένα από τα βασικά λιμάνια για να πάει κάποιος στους Αγίους Τόπους αλλά και κομβικό εμπορικό σημείο της εποχής. Κάτι, που θα του έδινε την δυνατότητα να αποκτήσει περισσότερες πληροφορίες για την υλοποίηση του έργου του.

Χάρτης της Ρόδου

   Εκτός από την επιτόπια αυτοψία, ο Μπουοντελμόντι αντλούσε και πολλές πληροφορίες από ταξιδιώτες και κάτοικους των περιοχών. Σε αυτό, τον βοήθησε ότι γνώριζε ελληνικά. Από την Ρόδο, πραγματοποίησε πάρα πολλά ταξίδια. Οι περιγραφές του δεν περιορίζονται μόνο στην Ιστορία και στην Γεωγραφία των νησιών αλλά και σε μυθολογικά στοιχεία ή περίεργα γεγονότα που είχαν συμβεί. Καρπός των ταξιδιών του ήταν το χειρόγραφο “Liber Insularum Archipelagi” (Βιβλίο των Νήσων του Αρχιπελάγους), το οποίο έγραψε το 1420 στην Ρόδο. 

Αντίγραφο του Liber Insularum Archipelagi, περιγραφή της Κω, της Καλύμνου, και της Λέρου

   Το έργο του παρατηρούμε ότι έχει την μορφή εγκυκλοπαίδειας και προσπαθεί να συμπεριλάβει όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες. Έτρεφε μια ιδιαίτερη αγάπη προς την ιστορία και την μυθολογία, αλλά τον ενδιέφερε επίσης να περιγράψει τον τρόπο ζωής και την συμπεριφορά των κατοίκων. Πρόκειται, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ιδίου, για «ένα εικονογραφημένο βιβλίο των Κυκλάδων και των διαφόρων άλλων νησιών που τις περιστοιχίζουν, μαζί με την περιγραφή των γεγονότων που διαδραματίστηκαν σε αυτά κατά την αρχαιότητα και έως τις μέρες μας».

Πάρος και Αντίπαρος

Ζάκυνθος

  Για κάθε μέρος, εκτός από την περιγραφή και τον χάρτη, αναφέρει και κάποια ιδιαίτερα στοιχεία, έτσι ώστε να μας δείξει την μοναδικότητά του. Η Χάλκη λ.χ. είχε μεταλλεία. Στην Κεφαλονιά υπήρχαν πολλά δηλητηριώδη φίδια. Στην Νίσυρο γινόταν εμπόριο θειαφιού και σύκων. Στην Σύμη ανθούσε η πειρατεία και, το νησί, παρήγαγε εξαιρετικό κρασί. Στην Σίφνο κυριαρχούσε ο γυναικείος πληθυσμός. Στην Πάτμο οι Τούρκοι σέβονταν το μοναστήρι της και παρείχαν στους μοναχούς τα απαραίτητα εφόδια. Στην Δήλο βρήκε το γιγάντιο άγαλμα του Απόλλωνα, που προσπάθησε μάταια να αναστηλώσει με την βοήθεια των ιπποτών. Η Κάλυμνος ευημερούσε στο παρελθόν, είχε πολλά πρόβατα και κατσίκια αλλά και παρήγαγε εξαιρετική αλόη.

Πάτμος

Σάμος

Μήλος

Οι βραχονησίδες Καλόγεροι (Μεγάλος και Μικρός Καλόγερος) βρίσκονται Βορειοανατολικά της Άνδρου. Στο μεγάλο νησί υπήρχε ένα μοναστήρι με λίγους καλόγερους. Στον χάρτη απεικονίζεται ένας μηχανισμός που είχαν εγκαταστήσει οι λίγοι μοναχοί που βρίσκονταν στο νησί προκειμένου να ανεβάζουν την βάρκα τους για να την προφυλάξουν από τις κακοκαιρίες αλλά και από τους πειρατές. 

Αμοργός και η βραχονησίδα Μεγάλος Καλόγερος,

   Το 1422 ο Μπουοντελμόντι ταξίδεψε και έμεινε για ένα μικρό διάστημα στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι, στην τρίτη εκδοχή του έργου του που πραγματοποιήθηκε την ίδια χρονιά, συναντάμε και τον πρώτο χάρτη που έγινε ποτέ και απεικονίζει την πόλη της Κωνσταντινούπολης πριν από την άλωση του 1453. Επιπλέον υπάρχει και μια περιεκτική περιγραφή για τα μνημεία και της εκκλησίες της Πόλης.

Κωνσταντινούπολη

    Ο Μπουοντελμόντι για κάποιους μήνες έμεινε στην Κεφαλλονιά. Βασικός λόγος ήταν ότι η συγγενής του Μαγδαληνή Μπουοντελμόντι, ήταν σύζυγος του Λεονάρδου Τόκου, Παλατίνου Κομήτα Κεφαλληνίας και Ζακύνθου. Με τον τίτλο αυτό είχε το δικαίωμα να διακυβερνά τα δυο αυτά νησιά.

Κεφαλονιά

    Τα ταξίδια στο Αιγαίο εκείνη την περίοδο έκρυβαν πολλούς κινδύνους τόσο από τους πειρατές όσο και σε θέμα ναυσιπλοΐας. Σε ένα από τα ταξίδια του από την Ρόδο προς την Χίο, λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών, το πλοίο που ταξίδευε, ναυάγησε. Όπως αναφέρει με γλαφυρό τρόπο στο βιβλίο του, «Ένα βράδυ χωρίς σελήνη και με αρκετή ομίχλη, πιστεύοντας ότι είχαν βρει λιμάνι, κατέβασαν τα ιστία προκειμένου να εισέλθουν σε αυτό. Αντί για λιμάνι όμως, προσέκρουσαν πάνω σε ύφαλους. Με πολύ δυσκολία κατάφεραν να αποβιβαστούν στην ξηρά και να περάσουν μια πολύ σκληρή νύχτα. Το πρωί διαπίστωσαν ότι το πλοίο είχε βυθιστεί και ότι βρίσκονταν σε ένα ξερονήσι όπου δεν φύτρωναν ούτε χόρτα. Με πολύ δυσκολία μάζεψαν νερό από τις κοιλότητες των βράχων. Έτσι έμειναν χωρίς να έχουν κάτι να φάνε για πέντε μέρες και οι σύντροφοι του ζήτησαν να προσευχηθεί στον θεό για τις ψυχές τους. Την έβδομη μέρα, αφού δεν μπόρεσαν ακόμα να βρουν φαγητό μπήκε σε μια σπηλιά και χάραξε με μια πέτρα στον βράχο «Εδώ ο μοναχός Χριστόφορος πέθανε από την πείνα». Αμέσως μετά οι συνταξιδιώτες του είδαν να διέρχεται ένα πλοίο, όπου με τις δυνατές τους φωνές, τους αντιλήφθηκαν και τους περισυνέλεξαν». 

Χίος

Νάξος

Μύκονος

 Το έργο του Μπουοντελμόντι «Liber Insularum Archipelagi» κυκλοφόρησε κυρίως στην Ιταλία. Σήμερα υπάρχουν περίπου 60 χειρόγραφα παγκοσμίως τα οποία χρονολογούνται μεταξύ τις περιόδου 1430 - 1642 και είναι όλα αντίγραφα βασισμένα στο πρωτότυπο. Γνωρίζουμε για την ύπαρξη ενός αντίγραφου γραμμένο στα ελληνικά που βρίσκεται στην βιβλιοθήκη του Τοπ-Καπί στην Κωνσταντινούπολη. Στην Ελλάδα υπάρχει ένα μόνο αντίγραφο στην Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, στην Αθήνα.

πηγη: http://greatnavigators.blogspot.com

Χταπόδι κρασάτο ...

.... με πατάτες και ελιές

Φωτογραφία: Βαγγέλης Πατεράκης- Food Styling: Αντωνία Κατή

Το χταπόδι είναι ανεπανάληπτος μεζές, εδώ, όμως, το προτείνουμε μαγειρεμένο στην κατσαρόλα με πατατούλες και ελιές. Δοκιμάστε το!
Χρόνος προετοιμασίας:20′ Χρόνος μαγειρέματος:60′ Έτοιμο σε:1:20′

ΣΥΝΤΑΓΗ ΑΠΟ:Γεωργία Κοφινά

Υλικά

·        1 κιλό χταπόδι καθαρισμένο, σε μεγάλα κομμάτια

·        1 κρεμμύδι μέτριο, ψιλοκομμένο

·        2 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο

·        1 φλιτζάνι ντομάτα αποφλοιωμένη, ψιλοκομμένη

·        1 φλιτζάνι μικρές ελιές πράσινες τσακιστές χωρίς κουκούτσι, ξαλμυρισμένες

·        500γρ. πατατούλες ολόκληρες, ξεφλουδισμένες

·        ½ φλιτζάνι κόκκινο κρασί

·        2/3 φλιτζανιού ελαιόλαδο

·        1 φλιτζάνι νερό περίπου

·        1 ξυλάκι κανέλας

·        λίγο αλάτι, πιπέρι

Διαδικασία

Βάζετε το χταπόδι σε μέτρια κατσαρόλα πάνω σε μέτρια φωτιά χωρίς νερό και αφήνετε να βγάλει το νερό του και να αρχίζει να βράζει. Αφήνετε σε σιγανή φωτιά μέχρι να πιει το δικό του νερό και προσθέτετε μόνο όσο επιπλέον νερό χρειάζεται για να ψηθεί. Θα χρειαστεί περίπου 35-40 λεπτά μέχρι να μαλακώσει.

Ρίχνετε τότε το κρεμμύδι και το σκόρδο και, όταν μαλακώσουν, προσθέτετε το λάδι και αφήνετε να σοταριστούν λίγο.

Σβήνετε το φαγητό με το κρασί και προσθέτετε την ντομάτα, τις πατατούλες, την κανέλα και πιπέρι. Δοκιμάζετε το φαγητό και, αν χρειαστεί, προσθέτετε ελάχιστο αλάτι. Ρίχνετε όσο νερό χρειάζεται για να καλυφθεί το φαγητό, το σκεπάζετε λίγο με καπάκι και αφήνετε να σιγοβράσει μέχρι να μαλακώσουν οι πατάτες. Ελέγχετε τα υγρά και, αν χρειαστεί, προσθέτετε λίγο νερό ακόμα για να μείνει λίγη σάλτσα στο τέλος.

Προσθέτετε τις ελιές και σιγοβράζετε το φαγητό για 3-4 λεπτά ακόμα για να δέσουν οι ελιές με τη σάλτσα του χταποδιού.

Πηγή: olivemagazine.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.

Ο Ιερεύς!!!

Γιατί ασπαζόμαστε το χέρι του κληρικού;

 Ιερομόναχος Ελευθέριος Μπαλάκος

Πολλές φορές στον σύγχρονο «απελευθερωμένο» άνθρωπο φαίνεται πράξη υποταγής βγαλμένη από άλλες παλιομοδίτικες εποχές να «παίρνεις ευχή» όπως λέγεται από τον ιερέα. Ακόμη και σε ανθρώπους της εκκλησίας βλέπεις έντονη διστακτικότητα.

Αλλά ας απαντήσουμε. Η όποια τιμή αποδίδουμε στον κληρικό δεν είναι επειδή έχει κάτι το υπερ-φυσικό πάνω του, ή έχει κάποια πνευματική εξουσία. Η τιμή στο πρόσωπο του ιερέα απορέει από την θέση διακονίας που έχει μέσα στην κοινότητα των πιστών.

Εάν δεν δούμε την παρουσία και την προσφορά του ιερέα έτσι, δηλαδή ως πατέρα πνευματικού, που προΐσταται της κοινότητας των πιστών στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και φροντίζοντας για τις ανάγκες των πιστών κατά το πρότυπο του καλού ποιμένα που καλείται να φανερώσει στους πιστούς τότε η μορφή του θα παραπέμπει στον μάγο της φυλής, στον ειδήμονα να τηρηθεί ένα θρησκευτικό τυπικό χωρίς νόημα, σε ένα πρόσωπο βγαλμένο από ένα κακό παρελθόν της ιστορίας.

Το χέρι του κληρικού δεν το ασπαζόμαστε επίσης γιατί πιστεύουμε πως ο ιερέας είναι ο εκπρόσωπος του Θεού στην γη. Ο Θεός δεν έχει εκπροσώπους στην γη. Εκπροσώπους στέλνουν οι απόντες. Ο δικός μας Θεός ο Χριστός είναι ο κατ’ εξοχήν παρών και ενεργών στην ανθρώπινη πραγματικότητα.

Δεν το ασπαζόμαστε επίσης για να πάρουμε μια αόριστη «ευλογία» και χάρη της ιερωσύνης. Δεν είναι η ιερωσύνη κάτι σαν το ηλεκτρικό ρεύμα… να μας «χτυπήσει» να μας μεταδώσει κάποια ενέργεια.

Το χέρι του ιερέα το ασπαζόμαστε γιατί …εκείνα τα χέρια με το μυστήριο του Βαπτίσματος μας ενέταξαν στον λαό του Θεού, στο σώμα της Εκκλησίας.

Γιατί εκείνα τα χέρια μάς κοινώνησαν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και γίναμε ένα μ’ Εκείνον.

Γιατί εκείνα τα χέρια μάς ακούμπησαν στον ώμο και μας είπαν πως όλα θα πάνε καλά.

Γιατί εκείνα τα χέρια έβαλαν στο κεφάλι μας το πετραχήλι για να μας δώσουν τη συγχώρηση του Χριστού και να μας «φωνάξουν» πως ο Θεός είναι γεμάτος έλεος .

Γιατί εκείνα τα χέρια μάς έπιασαν «απ’ το μανίκι» στην εφηβεία μας και μας έδειξαν «άγαρμπα» το σωστό γλιτώνοντας μας από κακοτοπιές.

Γιατί εκείνα τα χέρια μπήκαν στην τσέπη του πάπα για να μπορέσει από εκεί να ανακουφίσει πόνο, να χορτάσει την πείνα, να δώσει χαρά σε παιδιά και χαμόγελο σε γέρους.

Γιατί τα χέρια αυτά υψώθηκαν προσευχητικά στον Θεό για εμάς και τις οικογένειές μας όταν είχαμε πειρασμούς, βάσανα, ανάγκες και αρρώστιες.

Γιατί εκείνα τα χέρια μάς ευλόγησαν όταν αφήσαμε τον κόσμο αυτό και μας προέπεμψαν στην αιωνιότητα.

Γιατί εκείνα τα χέρια μά διακόνησαν και μάς έδειξαν Εκείνον. Να το μυστήριο της Ιερωσύνης! Η συμμετοχή στην θυσία του Χριστού για τον λαό του. Η τιμή δεν προέρχεται από το «αξίωμα». Δεν είναι αξίωμα η ιερωσύνη διακονία είναι και μάλιστα πολλές φορές ταπεινή και αφανής και δακρύβρεχτη.

Να γιατί ασπαζόμαστε την δεξιά χείρα του παπά!

ΠΗΓΗ: http://www.pemptousia.gr