Ελένη του Νηρού, αμήν...
Γράφει η Μάρω Σιδέρη
Η Κύρα Λένη σχολείο δεν είχε
πάει.
Γράμματα δεν ήξερε.
Σαν έπρεπε να υπογράψει, μια δυο
φορές στη ζωή της, έβαζε σταυρό, όχι μόνο επειδή δε γνώριζε πώς να γράψει το
όνομά της, αλλά κυρίως επειδή πίστευε πως ο σταυρός θα της κάλυπτε όσα δε
γνώριζε και θα την προστάτευε από παγίδες που δεν καταλάβαινε.
Η μόνη επαφή της με τα διαβαστά ήταν η Εκκλησία που ως τα βαθιά της γεράματα ήταν κομμάτι της ζωής της.
Απ' έξω την ήξερε τη λειτουργία η κυρα Λένη κι όχι από το Πιστεύω και μετά, αλλά από τον Όρθρο.
Πώς θυμόταν όλους τους ύμνους και τόσα απολυτίκια αγίων ούτε εκείνη ήξερε ούτε και αναρωτήθηκε ποτέ.
Απλώς τα ήξερε γιατί τα μουρμούραγε όπου βρισκόταν έτσι όπως τα είχε ακούσει από τους ψάλτες και τα είχε αποστηθίσει.
Μα το αγαπημένο παιχνίδι του αυτιού είναι το χαλασμένο τηλέφωνο.
Επειδή όσα ήξερε τα είχε μάθει δια της ακοής, ο εγκέφαλός της τα είχε αποθηκεύσει έτσι όπως τα είχε σκανάρει το αυτί της... στραβά ίσια, πάντως έτσι, χωρίς κρίση και χωρίς λογική.
Ή μάλλον με μια δική της λογική που έβγαζε νόημα:
Το πάτερ ημών για παράδειγμα το ήξερε απ' απ΄ έξω μα το στίχο "αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού" εκείνη τον άκουγε "Ελένη του νηρού".
Έτσι τον είχε ακούσει την πρώτη πρώτη φορά, μικρό κοριτσάκι ακόμα έτσι τον άκουγε κάθε φορά που πήγαινε στην εκκλησία, έτσι τον είχε μάθει κι έτσι τον έλεγε.
Στη λογική της έδενε κιόλας: Ελένη ήταν το βαφτιστικό της για Ελένη έλεγε ο στίχος, άρα σωστό ήταν...
Ήταν πολύ καλή γυναίκα η κυρά Λένη, φιλόξενη και γλυκομίλητη κι έκανε την προσευχή της αδιάκοπα για όλους.
Όπου και να βρισκόταν κι όταν πότιζε τα λουλούδια της κι όταν ζύμωνε κι όταν σκούπιζε την αυλή έλεγε συνέχεια το Πάτερ ημών και πάντα το τελείωνε έτσι:
"...και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, Ελένη του Νηρού,αμήν!"
Ποιος ξέρει ποιος, ιερέας ή λαϊκός, έβαλε την ντροπή στην άκρη, και της έκανε παρατήρηση κάποτε πως το Πάτερ ημών το έλεγε λάθος!
Πήγε να πεθάνει η κυρα Λένη.
Το ένα πράγμα που νόμιζε ότι ήξερε, τη μια της σταθερά όλα αυτά τα χρόνια και δεν την έλεγε σωστά;
Σα να ακυρώθηκε όλος ο αγώνας μέσα της και αισθάνθηκε μεγάλη ντροπή: δεν την πείραζε ο κόσμος που ήξερε την ασχετοσύνη της, αλλά ντρεπόταν το Θεό που τη μια προσευχή που Του έστελνε, την έστελνε χαλασμένη!
Ένα απόγευμα πήγε στην πιο έμπιστη γειτόνισσα για να μοιραστεί το φόβο της και για να ζητήσει βοήθεια.
Αγράμματη γυναίκα ήταν κι η κυρά- Σταμάτα, αλλά αυτηνής ο άντρας ήταν ψάλτης και όλο και κάτι θα ήξερε.
Ντρεπόταν να ρωτήσει απευθείας τον Κωσταντή, γι' αυτό θα εμπιστευόταν τη γυναίκα του να τη βοηθήσει.
"Βρε Σταμάτα", της είπε εκεί που κάθονταν στο τζάκι κι έπιναν τον καφέ.
"Μου είπαν πως λέω το Πάτερ ημών λάθος. Μου το λες εσύ όπως το ξέρεις για να καταλάβω πώς πάει κανονικά;"
"Αμέ" είπε σίγουρη η κυρά Σταμάτα κι άρχισε να απαγγέλλει αργά και σταθερά: Πάτερ ημών, ο εν τοις Ουρανοίς..." συνέχισε να απαγγέλλει και σαν έφτασε στην επίμαχη φράση είπε:
και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ΡΥΣΑΙ ΗΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ, ΑΜΗΝ!"
Ξαφνιάστηκε η κυρά Ελένη!
"Πώς το είπες;" τη ρώτησε γιατί σα να εντόπισε τη διαφορά αλλά καλά τις λέξεις δεν τις διέκρινε ούτε τις καταλάβαινε.
"Αλλά ΡΥΣΑΙ ΗΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ, ΑΜΗΝ!" επανέλαβε η κυρά Σταμάτα. Σοκαρίστηκε η καημένη η κυρά Λένη.
"Τι θα πει αυτό;" ρώτησε γιατί καμιά ερμηνεία δεν της κόλλαγε.
"Πού να ξέρω;" ρώτησε η κυρά- Σταμάτα. "έτσι το λένε όλοι, έτσι το λέω κι εγώ".
Μια τρομακτική σκέψη πέρασε από το μυαλό της κυρά- Λένης.
"Και πώς το ξέρεις ότι το ακούς και το λές σωστά;" τη ρώτησε.
"Κι εγώ το άκούω όπως το λέω, Ελένη του νηρού αμήν. Πώς να σιγουρευτούμε πώς το δικό σου είναι το σωστό;'
Ταράχτηκε η κυρά Σταμάτα.
Τι δαίμονα της είχε βάλει στο κεφάλι η φιλενάδα της;
Αν το έλεγε κι εκείνη λάθος;
Αν είχε κι εκείνη παρακούσει όλα αυτά τα χρόνια;
Ο Κωνσταντής που ήταν ψάλτης, έτσι το έλεγε: "αλλα ρύσαι ημάς από του πονηρού"... αλλά πάλι μήπως το έλεγε αλλιώς, κι εκείνη που ήταν αγράμματη το άκουγε άλλα αντί άλλων;
Το μεσημέρι που ο άντρας της ήρθε στο σπίτι, τον ρώτησε.
Είχε κι η ίδια αγωνία, αλλά συμμεριζόταν και την αγωνία της φίλης της που περίμενε κι εκείνη μια σταθερή απάντηση.
Είχαν δώσει ραντεβού το απόγευμα όταν η Σταμάτα θα είχε τη λύση του μυστηρίου. Τι λέει τελικά στο Πάτερ ημών μετά το "και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν και τι σήμαινε;
Ο κυρ Κωνσταντής έδωσε την απάντηση και τη λύτρωση στις δυο γυναίκες:
"Να το λες όπως εσύ ξέρεις, Σταμάτα" είπε στη γυναίκα του. Και πες στη Λένη να μη σκάει. Και έτσι όπως το λέει, καταλαβαίνει ο Θεός τι θέλει να πει!"
"Μα να το λέει λάθος;" ρώτησε η Σταμάτα ανακουφισμένη πια που εκείνη έλεγε το Πάτερ ημών σωστά.
"Ξέρω ανθρώπους που λένε απέξω όλη τη λειτουργία με τις σωστές λέξεις, αλλά με την καρδιά τη λένε όλη λάθος" απάντησε ο σοφός ψάλτης.
"Άκου με που σου λέω: η Λένη λέει το Πάτερ ημών σωστά... πιο σωστά από όλους μας... αυτό να της πεις"...
Αυτό το μήνυμα έδωσε η Σταμάτα στη φιλενάδα της το ίδιο κιόλας απόγευμα.
Και η Λένη ανακουφισμένη κι εκείνη συνέχισε έτσι να τελειώνει το Πάτερ ημών:
Και μη εισενέγκης ημάς από του πειρασμού, Ελένη του Νηρού, αμήν".
Ως τα βαθιά της γεράματα, έτσι το έλεγε.
Και στο τέλος της, θυμόταν η κυρά -Σταμάτα, όλα μοσχομύρισαν μύρο και δικαίωσαν την άποψη του Κωνσταντή: πράγματι... η κυρα - Λένη σε όλη της τη ζωή έλεγε το Πάτερ ημών σωστά... πιο σωστά από όλους ...
Η μόνη επαφή της με τα διαβαστά ήταν η Εκκλησία που ως τα βαθιά της γεράματα ήταν κομμάτι της ζωής της.
Απ' έξω την ήξερε τη λειτουργία η κυρα Λένη κι όχι από το Πιστεύω και μετά, αλλά από τον Όρθρο.
Πώς θυμόταν όλους τους ύμνους και τόσα απολυτίκια αγίων ούτε εκείνη ήξερε ούτε και αναρωτήθηκε ποτέ.
Απλώς τα ήξερε γιατί τα μουρμούραγε όπου βρισκόταν έτσι όπως τα είχε ακούσει από τους ψάλτες και τα είχε αποστηθίσει.
Μα το αγαπημένο παιχνίδι του αυτιού είναι το χαλασμένο τηλέφωνο.
Επειδή όσα ήξερε τα είχε μάθει δια της ακοής, ο εγκέφαλός της τα είχε αποθηκεύσει έτσι όπως τα είχε σκανάρει το αυτί της... στραβά ίσια, πάντως έτσι, χωρίς κρίση και χωρίς λογική.
Ή μάλλον με μια δική της λογική που έβγαζε νόημα:
Το πάτερ ημών για παράδειγμα το ήξερε απ' απ΄ έξω μα το στίχο "αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού" εκείνη τον άκουγε "Ελένη του νηρού".
Έτσι τον είχε ακούσει την πρώτη πρώτη φορά, μικρό κοριτσάκι ακόμα έτσι τον άκουγε κάθε φορά που πήγαινε στην εκκλησία, έτσι τον είχε μάθει κι έτσι τον έλεγε.
Στη λογική της έδενε κιόλας: Ελένη ήταν το βαφτιστικό της για Ελένη έλεγε ο στίχος, άρα σωστό ήταν...
Ήταν πολύ καλή γυναίκα η κυρά Λένη, φιλόξενη και γλυκομίλητη κι έκανε την προσευχή της αδιάκοπα για όλους.
Όπου και να βρισκόταν κι όταν πότιζε τα λουλούδια της κι όταν ζύμωνε κι όταν σκούπιζε την αυλή έλεγε συνέχεια το Πάτερ ημών και πάντα το τελείωνε έτσι:
"...και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, Ελένη του Νηρού,αμήν!"
Ποιος ξέρει ποιος, ιερέας ή λαϊκός, έβαλε την ντροπή στην άκρη, και της έκανε παρατήρηση κάποτε πως το Πάτερ ημών το έλεγε λάθος!
Πήγε να πεθάνει η κυρα Λένη.
Το ένα πράγμα που νόμιζε ότι ήξερε, τη μια της σταθερά όλα αυτά τα χρόνια και δεν την έλεγε σωστά;
Σα να ακυρώθηκε όλος ο αγώνας μέσα της και αισθάνθηκε μεγάλη ντροπή: δεν την πείραζε ο κόσμος που ήξερε την ασχετοσύνη της, αλλά ντρεπόταν το Θεό που τη μια προσευχή που Του έστελνε, την έστελνε χαλασμένη!
Ένα απόγευμα πήγε στην πιο έμπιστη γειτόνισσα για να μοιραστεί το φόβο της και για να ζητήσει βοήθεια.
Αγράμματη γυναίκα ήταν κι η κυρά- Σταμάτα, αλλά αυτηνής ο άντρας ήταν ψάλτης και όλο και κάτι θα ήξερε.
Ντρεπόταν να ρωτήσει απευθείας τον Κωσταντή, γι' αυτό θα εμπιστευόταν τη γυναίκα του να τη βοηθήσει.
"Βρε Σταμάτα", της είπε εκεί που κάθονταν στο τζάκι κι έπιναν τον καφέ.
"Μου είπαν πως λέω το Πάτερ ημών λάθος. Μου το λες εσύ όπως το ξέρεις για να καταλάβω πώς πάει κανονικά;"
"Αμέ" είπε σίγουρη η κυρά Σταμάτα κι άρχισε να απαγγέλλει αργά και σταθερά: Πάτερ ημών, ο εν τοις Ουρανοίς..." συνέχισε να απαγγέλλει και σαν έφτασε στην επίμαχη φράση είπε:
και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ΡΥΣΑΙ ΗΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ, ΑΜΗΝ!"
Ξαφνιάστηκε η κυρά Ελένη!
"Πώς το είπες;" τη ρώτησε γιατί σα να εντόπισε τη διαφορά αλλά καλά τις λέξεις δεν τις διέκρινε ούτε τις καταλάβαινε.
"Αλλά ΡΥΣΑΙ ΗΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ, ΑΜΗΝ!" επανέλαβε η κυρά Σταμάτα. Σοκαρίστηκε η καημένη η κυρά Λένη.
"Τι θα πει αυτό;" ρώτησε γιατί καμιά ερμηνεία δεν της κόλλαγε.
"Πού να ξέρω;" ρώτησε η κυρά- Σταμάτα. "έτσι το λένε όλοι, έτσι το λέω κι εγώ".
Μια τρομακτική σκέψη πέρασε από το μυαλό της κυρά- Λένης.
"Και πώς το ξέρεις ότι το ακούς και το λές σωστά;" τη ρώτησε.
"Κι εγώ το άκούω όπως το λέω, Ελένη του νηρού αμήν. Πώς να σιγουρευτούμε πώς το δικό σου είναι το σωστό;'
Ταράχτηκε η κυρά Σταμάτα.
Τι δαίμονα της είχε βάλει στο κεφάλι η φιλενάδα της;
Αν το έλεγε κι εκείνη λάθος;
Αν είχε κι εκείνη παρακούσει όλα αυτά τα χρόνια;
Ο Κωνσταντής που ήταν ψάλτης, έτσι το έλεγε: "αλλα ρύσαι ημάς από του πονηρού"... αλλά πάλι μήπως το έλεγε αλλιώς, κι εκείνη που ήταν αγράμματη το άκουγε άλλα αντί άλλων;
Το μεσημέρι που ο άντρας της ήρθε στο σπίτι, τον ρώτησε.
Είχε κι η ίδια αγωνία, αλλά συμμεριζόταν και την αγωνία της φίλης της που περίμενε κι εκείνη μια σταθερή απάντηση.
Είχαν δώσει ραντεβού το απόγευμα όταν η Σταμάτα θα είχε τη λύση του μυστηρίου. Τι λέει τελικά στο Πάτερ ημών μετά το "και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν και τι σήμαινε;
Ο κυρ Κωνσταντής έδωσε την απάντηση και τη λύτρωση στις δυο γυναίκες:
"Να το λες όπως εσύ ξέρεις, Σταμάτα" είπε στη γυναίκα του. Και πες στη Λένη να μη σκάει. Και έτσι όπως το λέει, καταλαβαίνει ο Θεός τι θέλει να πει!"
"Μα να το λέει λάθος;" ρώτησε η Σταμάτα ανακουφισμένη πια που εκείνη έλεγε το Πάτερ ημών σωστά.
"Ξέρω ανθρώπους που λένε απέξω όλη τη λειτουργία με τις σωστές λέξεις, αλλά με την καρδιά τη λένε όλη λάθος" απάντησε ο σοφός ψάλτης.
"Άκου με που σου λέω: η Λένη λέει το Πάτερ ημών σωστά... πιο σωστά από όλους μας... αυτό να της πεις"...
Αυτό το μήνυμα έδωσε η Σταμάτα στη φιλενάδα της το ίδιο κιόλας απόγευμα.
Και η Λένη ανακουφισμένη κι εκείνη συνέχισε έτσι να τελειώνει το Πάτερ ημών:
Και μη εισενέγκης ημάς από του πειρασμού, Ελένη του Νηρού, αμήν".
Ως τα βαθιά της γεράματα, έτσι το έλεγε.
Και στο τέλος της, θυμόταν η κυρά -Σταμάτα, όλα μοσχομύρισαν μύρο και δικαίωσαν την άποψη του Κωνσταντή: πράγματι... η κυρα - Λένη σε όλη της τη ζωή έλεγε το Πάτερ ημών σωστά... πιο σωστά από όλους ...
Υ.Γ. την ιστορία της κυρ Λένης που φοβόταν ότι έλεγε το Πάτερ ημών λάθος, τη θυμηθήκαμε σήμερα το μεσημέρι... και μέσα στα χαμόγελα που προκάλεσε ο περιβόητος στίχος, στο τέλος μείναμε με μια απέραντη γλύκα...
(εμείς από την Ειρήνη Δρόσου-Γαϊτατζή)
* Σχόλιο του Greg Gilpathis:
Υπάρχουν μάτια που μιλούν όλες
τις γλώσσες του κόσμου ... !!!
Όταν τα συναντήσεις, στο διάβα της ζωής σου,
κάνε ησυχία ... να τ' ακούσεις ... !!!
ΠΗΓΗ: https://amfoterodexios.blogspot.com/2019/12/blog-post_43.html?fbclid=IwAR2KVGOAD36rquBqXtRa_pI7-YzbdXX_FsXbrCmB5crArPC4olinz62sD8Q
Όταν τα συναντήσεις, στο διάβα της ζωής σου,
κάνε ησυχία ... να τ' ακούσεις ... !!!
ΠΗΓΗ: https://amfoterodexios.blogspot.com/2019/12/blog-post_43.html?fbclid=IwAR2KVGOAD36rquBqXtRa_pI7-YzbdXX_FsXbrCmB5crArPC4olinz62sD8Q
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου