Τα παιδιά μας...

Κάποιος να σώσει τα παιδιά 

από εκείνους τους γονείς που...

«Όσο υπάρχει εκεί έξω έστω και ένα παιδί που δε χαίρεται την παιδική του ηλικία και κλαίει εξαιτίας των γονιών του, θα είμαστε μια αξιοθρήνητη και σάπια κοινωνία.»

Τελευταία σκέφτομαι πόσο τυχεροί άνθρωποι είμαστε. 

Αυτή η διαπίστωση δεν προκύπτει μονάχα από το γεγονός πως έχουμε δίπλα μας τα παιδιά μας και τους αγαπημένους μας υγιείς, αλλά και από το ότι μπορούμε να προσφέρουμε στους απογόνους μας μια ζωή με πολλές ευκαιρίες και να αλληλεπιδρούμε μαζί τους με έναν τρόπο πρωτόγνωρο και πολύ διαφορετικό από εκείνον του παρελθόντος.
Ωστόσο, κάποιες λίγες φορές, πιάνω τον εαυτό μου να υπερβάλλει και, κοιτώντας γύρω μου το γονεϊκό ρεύμα, φλερτάρω συχνά με το να παρασυρθώ και να καταλήξω σε μια γονεϊκή υστερία υπερβολής.

Πριν λίγες μέρες η μεγάλη μου κόρη, με αφορμή ένα βιβλίο που διαβάζαμε, με ρώτησε αν υπάρχει κάποιος να φυλάει τα παιδιά απ᾽τους γονείς τους. 

Στην αρνητική μου απάντηση, με κοίταξε με απορία και διερωτήθηκε πώς ελέγχουν αν κάποιος είναι κακός γονιός. Η απάντησή μου, ῾῾Δεν ελέγχουν᾽᾽, τρόμαξε πρώτα εμένα την ίδια και ακολούθησε πληθώρα σκέψεων που, σε μια καθημερινότητα και υπό άλλες συνθήκες, δε θα είχαν κατακλύσει το μυαλό μου.

Κάποιος να φυλάει τα παιδιά απ᾽τους γονείς τους. Να τα προφυλάξει κάποιος από τη μεγαλομανία τους και την τάση τους να περιμένουν από εκείνα όσα οι ίδιοι δεν κατάφεραν.

Κάποιος να φυλάει τα παιδιά από την υστερία των γονιών, που δεν τους φτάνει μια ήρεμη ζωή κοντά στα παιδιά τους, αλλά με ανυπολόγιστες ζημιές στην παιδική ψυχή, επιδιώκουν την προβολή, τη διάκριση και τις τιμές.

Κάποιος να φυλάει τα παιδιά απ᾽τους δημιουργούς τους. Να κόψει το χέρι που ορθώνεται σαν γιγάντιος τιμωρός στο λάθος και στο παράπτωμα, για να αποτρέψει το παιδί από την ελευθερία και να μπορεί να το κατευθύνει με οδηγό τον φόβο.

Κάποιος να πει σ᾽εκείνη τη μητέρα πως κάθε φορά που ανέχεται την κακοποίηση του άντρα της μπροστά στα μάτια των παιδιών της, τα μαθαίνει πως η ζωή τους δεν αξίζει τίποτα και πως πρέπει διαρκώς να σκύβουν το κεφάλι και να μην επαναστατούν.

Κάποιος να σώσει τα παιδιά από εκείνους τους γονείς που ουρλιάζουν ακατάπαυστα ο ένας στον άλλον, που ξεσπούν όλο το μίσος και την οργή στη σύντροφό τους, που γίνονται το χειρότερο παράδειγμα για τον γάμο, τη συμβίωση και τη συντροφικότητα.

Κάποιος να προστατεύσει τα παιδιά από εκείνους τους γονείς που τρομάζουν, που αμαυρώνουν το όνομα της αγάπης και κάνουν τα παιδιά τους να σιγοψιθυρίζουν τα βράδια πως θέλουν να πεθάνουν.

Κάποιος να ενδιαφερθεί στ᾽αλήθεια για τα παιδιά που γίνονται γονείς στους γονείς τους.

Κάποιος να τους επιστρέψει την παιδική ηλικία που τους αναλογεί και την αθωότητα στην οποία θα έπρεπε να μεγαλώνουν.

Κάποιος να τους επιστρέψει την άγνοια κινδύνου και την ευκαιρία να πιστέψουν πως μπορούν να καταφέρουν τα πάντα.

Κάποιος να προστατεύσει τις παιδικές ψυχές τους από εκείνους τους γονείς που διαρκώς τα απαξιώνουν, που αδειάζουν πάνω τους τη δική τους αποτυχία και τα πληγώνουν ανεπανόρθωτα με λόγια μίσους και αδιαφορίας.

Κάποιος να πατήσει φρένο στη λεκτική και ψυχολογική κακοποίηση των παιδιών, που καλούνται να κουβαλήσουν το φορτίο της χαμένης ευτυχίας των γονιών τους και ζουν ζητιανεύοντας για προσοχή σε λάθος δρόμους και παρέες.

Κάποιος να γνοιαστεί, επιτέλους, να μαζέψει τα παιδιά της εργατιάς και να τα αφήσει να κυκλοφορούν στους δρόμος μόνο για παιχνίδι και βόλτες.

Κάποιος να ενδιαφερθεί για τις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγαλώνουν κάποια παιδιά και να μη στρέφει αλλού το κεφάλι κάθε φορά που βλέπει μελανιές στα παιδικά προσωπάκια, τα οποία αρνούνται να σηκωθούν και να σε κοιτάξουν, από φόβο μήπως τα μαλώσεις.

Κάποιος να ελέγξει την ψυχολογία των μέλλουσων μητέρων, που πνίγονται στη θλίψη των ορμονών και γίνονται ακούσια παιδοκτόνοι, κόβοντας κάθε υποψία ευτυχίας από γύρω τους, λίγο πριν αποχαιρετίσουν και οι ίδιες τη ζωή.

Κάποιος να καταλάβει πως εκείνος και όλοι μαζί έχουμε την ευθύνη να προστατεύσουμε το παιδί από εμάς τους ενήλικες.

Φτάσαμε σε καιρούς που τα παιδιά μας έχουν γίνει 

η τροφή μας,

η αυτοπροβολή μας, 

ο λόγος να ξεχωρίσουμε, να ακούσουμε μπράβο,

να δεχτούμε το χειροκρότημα, 

να νιώσουμε κάποιοι, 

το μαξιλάρι για να ηρεμήσουμε 

αλλά και ο σάκος για να ξεσπάσουμε, 

η εικόνα που επιβεβαιώνει την επιτυχία μας, 

η αιτία για να γινόμαστε δεκτοί.

Αποτύχαμε. Όσο υπάρχει εκεί έξω έστω και ένα παιδί που δε χαίρεται την παιδική του ηλικία και κλαίει εξαιτίας των γονιών του, θα είμαστε μια αξιοθρήνητη και σάπια κοινωνία.

Περσεφόνη Χρυσαφίδου
infokids
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι