Το Πούσι

ΠΟΥΣΙ.

 Νίκος Καββαδίας. Μαρίζα Κωχ.

Ο πόλεμος μαίνεται κι όπως η αρμύρα κατατρώει τα σκαριά των πλοίων, έτσι και η αγωνία του απρόσμενου γονατίζει το ηθικό των πληρωμάτων και γεμίζει το μυαλό με σκέψεις, όνειρα και εφιάλτες...... Π Ο Υ Σ Ι

ΠΟΥΣΙ

Έπεσε το πούσι αποβραδίς
- το καραβοφάναρο χαμένο-
κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μεσ' στην τιμονιέρα να με δεις.

Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυό του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία, θα ζαλιστείς.

Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
κι΄ ειν΄ αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλα.

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ΄ είδες,
έχω απ΄ τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια περ΄ απ΄ τις Εβρίδες.