Στέργος Νεκτάριος Μικκιός ...

Ο Ροδίτης πρωταθλητής που τα παράτησε για να «αφιερωθεί» στον Θεό: Με κάλεσε στον ίσιο δρόμο

Ο Στέργος Νεκτάριος Μικκιός σε ηλικία 4 ετών κάηκε και δόθηκε σε ορφανοτροφείο. Στα 12 τον υιοθέτησε ο παππούς του και γνώρισε το kick boxing / muay thai κάνοντας σπουδαία καριέρα. Στα 31 τα παράτησε όλα και αφιερώθηκε στον Θεό που, όπως λέει ο ίδιος, τον «κάλεσε».
Ο Στέργος Μικκιός γνωστός ως δυναμίτης, ο Έλληνας αθλητής του Μάι Τάι με παγκόσμιους τίτλους στο βιογραφικό του, δεν έζησε τα καλύτερα παιδικά χρόνια. Μόλις σε ηλικία 4 ετών κάηκε από τη κουζίνα και τη σούπα που είχε φτιάξει η μητέρα του και λίγο καιρό αργότερα δόθηκε σε ορφανοτροφείο, ενώ στα 12 τον υιοθέτησε ο παππούς του και έζησε στην Αμερική.
Σήμερα, βρίσκεται στο Βέλγιο (Αμβέρσα) και αποφάσισε να αποσυρθεί από το άθλημα που του έφερε την παγκόσμια αναγνώριση και να αφιερωθεί στον Θεό.
Ο «Έλληνας δυναμίτης», όπως ήταν το παρατσούκλι του όταν αγωνιζόταν, κάνει μια νέα αρχή στη ζωή του, αφήνοντας στην άκρη τις μάχες και τα ρινγκ. Ο Στέργος Μικκιός γεννήθηκε στην Αμερική, αλλά ήρθε πολύ μικρός στην Ελλάδα και τη Ρόδο όπου καταγόταν ο πατέρας του. Όμως, στην ηλικία των τεσσάρων ετών κάηκε μέσα στο σπίτι του, όταν η μητέρα του, τον άφησε μαζί με τα αδέρφια του μόνα τους με το φαγητό στη φωτιά.

Προσπάθησε να μυρίσει το φαγητό και έπεσε πάνω του καυτό.
Η μαμά του μαγείρευε ψαρόσουπα και είχε βάλει το φαγητό στην ηλεκτρική κουζίνα και είπε στον μικρό Στέργο να προσέχει τα μικρά του αδέλφια, τριών και ενός έτους (ήταν στην κούνια). Ο Στέργος και ο μεγαλύτερος από τα άλλα δύο αδέρφια του προσπάθησαν να μυρίσουν το φαγητό που ήταν στη φωτιά, αλλά η κουζίνα ήταν στερεωμένη πάνω σε τούβλα κι έπεσε πάνω τους το τσουκάλι με την καυτή ψαρόσουπα.
«Οι γονείς μου δεν μπόρεσαν να μας θρέψουν και μας έδωσαν σε ορφανοτροφείο»
Οι χωριανοί άκουσαν τις φωνές των παιδιών και έσπασαν την πόρτα για μπουν μέσα στο σπίτι και να τους σώσουν. Το μωρό στην κούνια δεν είχε πάθει τίποτα. Ο Στέργος και ο αδερφός του διακομίστηκαν στο Ιατρικό Κέντρο Αρχαγγέλου, αλλά εκεί δεν μπορούσαν να τους κάνουν τίποτα και μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο της Ρόδου, όπου ήρθε ένα ελικόπτερο και τους πήγε στην Αθήνα. Όταν επέστρεψε στη Ρόδο έκανε κάποιες εγχειρήσεις, αλλά δόθηκε αργότερα στο ορφανοτροφείο.
«Γεννήθηκα στην Αμερική και είχα επιστρέψει σε ηλικία 2 ετών στην Ελλάδα. Η μάνα μου ήταν 16 χρονών όταν με γέννησε. Ηταν πολύ νωρίς για να γίνει μητέρα. Ο πατέρας μου ήταν 22 χρονών από τη Ρόδο και η μητέρα μου είχε πάει για διακοπές στο νησί, ερωτεύτηκαν και μετέπειτα ήρθα εγώ. Η οικογένεια μου δεν ήταν τόσο χριστιανική με την φροντίδα των παιδιών, αλλά δεν είμαστε όλοι τέλειοι. Οι γονείς μου δεν μπόρεσαν να μας θρέψουν και μας έδωσαν αναγκαστικά στο ορφανοτροφείο. Δεν είχα καλή ζωή, δεν είχα καμία πνευματική ζωή ως Στέργος. Πάντα τσακωνόμουν με παιδιά, με προκαλούσαν, με κορόιδευαν για τα εγκαύματα μου και ήταν πολύ δύσκολα χρόνια» αναφέρει στο Sputnik o Στέργος Νεκτάριος.
«Συνεχώς ήμουν μέσα στη φασαρία και μέσα στους κακούς μπελάδες»
Αυτό που έλειψε περισσότερο από όλα από τον πρώην, πλέον, αθλητή του kick boxing / muay thai ήταν η αγάπη, η οικογένεια και οι συμβουλές. Η καθογήγηση και η στοργή.
«Ζητούσα συνεχώς μια υποστήριξη, μια κατανόηση, μια φροντίδα, μια αγάπη. Αυτή την αγάπη την παίρνεις από πατέρα - μητέρα. Αυτή τη στοργή που ζητεί ένα μικρό παιδί. Μια αγκαλιά μητρική. Να σου πει: ¨παιδί μου δεν πειράζει και να σε κοροϊδεύουν. Για μένα είσαι όμορφος, για μένα είσαι το ομορφότερο παιδί¨. Και ο πατέρας σου να σε συμβουλέψει. Δεν υπήρχε αυτή η καθοδήγηση σε μένα. Συνεχώς, ήμουν μέσα στη φασαρία και μέσα στους κακούς μπελάδες. Είχα μια καλή αρετή, είχα αγάπη που ήθελα να δίνω. Προστάτευα τους άλλους. Ήμουν κατά αυτουνού που πάει ενάντια στο δίκαιο. Δεν μου άρεσε το άδικο. Δεν είχα ούτε φόβο Θεού και αυτό ήταν κακό. Κάπνιζα από μικρός, έριχνα αυγά σε σπίτια. Είχα μια κακή επιρροή ζωής», θυμάται.
«Δέχθηκα πολύ bullying στην Αμερική και ξυλοδαρμό από τον παππού»
Ο Στέργος Μικκιός έμεινε στο ορφανοτροφείο μέχρι τα 12 του, αφού αυτό έκλεισε και την επιμέλεια του ανέλαβε ο παππούς του (από την πλευρά της μητέρας του) από την Αμερική.
«Έκλεισε το ορφανοτροφείο. Ο πατέρας και η μητέρα μου ήταν άφαντοι και ο παππούς μου, επέλεξε να με υιοθετήσει, να πάρει την επιμέλεια μου και με πήρε στην Αμερική σε ηλικία 12 ετών. Είχα αμερικανική υπηκοότητα, επειδη γεννήθηκα στις ΗΠΑ και είχα την ευκαιρία να πάω πίσω στην Αμερική. Στην Αμερική τα πράγματα ήταν πιο άγρια από την Ελλάδα. Στο Κονέκτικατ όπου έμενα υπήρχε γκέτο και εκεί τελείωσα το σχολείο. Δέχθηκα πολύ bullying στην Αμερική. Πολύ ξύλο στις τουαλέτες, στο λεωφορείο. Παντού. Με έβρισκε ο μπελάς όπου και αν ήμουν. Ήμουν ξεχωριστός και φαινόμουν. Υπερασπίστηκα τον εαυτό μου πολλές φορές. Από τον παππού και την γιαγιά μου, οι οποίοι ήταν παλαιών αρχών, δεν είχα καθοδήγηση. Δεν ήξεραν από κουβέντες και καθοδήγηση. Ο παππούς μου ήταν σκληρόκαρδος, δεν υπήρχε αγάπη. Υπήρχε μόνο η ράβδος. Υπήρχε η αυστηρότητα και ο ξυλοδαρμός, το κλείδωμα στο σπίτι χωρίς εξηγήσεις. Δεν υπήρχε καθοδήγηση και ήμουν μόνος, ψυχικά και εσωτερικά» εξιστορεί.
«Τελείωσα τη θητεία μου και ξεκίνησα το άθλημα»
Όμως, ούτε η Αμερική μπορούσε να τον κρατήσει και η αγάπη του για την Ελλάδα και να τα ξανά βρει με τον πατέρα του για μια νέα αρχή, τον έφερε πίσω στη Ρόδο, αλλά και πάλι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμενε.
«Επέστρεψα στην Ελλάδα στην ηλικία των 20 ετών. Αναζητούσα τον πατέρα μου, αλλά δυστυχώς οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Λόγω της υπερηφάνειας, του εγωισμού και της αγάπης των υλικών πραγμάτων. Ο πατέρας μου ήταν δεμένος με τα υλικά αγαθά και κατέληξα να πάω φαντάρος. Τελείωσα τη θητεία μου και επέστρεψα στην Αμερική, όπου ξεκίνησα το άθλημα», υπογραμμίζει ο Στέργος.
«Με το άθλημα ξεσπούσα τις ανασφάλειες μου»
Ο Νεκτάριος, όπως είναι το βαφτιστικό του όνομα, γύρισε και πάλι στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, εργάστηκε ως μηχανικός αυτοκινήτων και μια μέρα γνώρισε το Μάι Τάι και τον... τράβηξε.
«Ήμουν μηχανικός αυτοκινήτων. Κάπνιζα τσιγάρα πολλά, έπινα, γύρναγα μεθυσμένος και μια μέρα λέω: ¨έχει νόημα όλο αυτό; Είναι αυτό καλοπέραση;¨. Έβλαπτα την υγεία μου. Τέλος πάντων, είδα το άθλημα και ήθελα να το ξεκινήσω. Μου άρεσε πολύ. Κατά κάποιο τρόπο με γέμιζε και έβγαζα το άχτι μου. Σε εισαγωγικά ξεσπούσα. Ξεσπούσα τα ψυχολογικά μου, ξεσπούσα τις ανασφάλειες μου, ξεσπούσα όλη την κακία που έβραζε μέσα μου. Όλα αυτά ήταν μαζεμένα χρόνια και ξεσπούσα στον σάκο και στον συνάνθρωπο μου που ήταν στο γυμναστήριο. Πήρα τρεις τίτλους. Δεν περηφανεύομαι για αυτά. Ήταν πλάνη. Το άθλημα μου έβγαζε όλο το θυμό, αλλά δεν με ειρήνευε», είπε.

«Χρόνια νόμιζα πως δεν με άγγιζε τίποτα - Με "ξύπνησε" ο Θεός»
Ο 31χρονος μαχητής για σχεδόν 8-9 χρόνια είχε ως μόνιμη ασχολία το άθλημα έχοντας κερδίσει τίτλους, δόξα και χρήμα. Γύρισε σχεδόν όλο τον κόσμο, αλλά πάλι κάτι δεν του ταίριαζε.

«Πάω στα 31 και το άθλημα το έκανα από τα 22 μου. Εννιά χρόνια έχω αφήσει τα πάντα. Νόμιζα πως το αγαπούσα, αλλά ήταν στην πραγματικότητα μια πλάνη και ξύπνησα από αυτή την πλάνη εδώ και λίγο καιρό. Με "ξύπνησε" ο Θεός. Ήρθε μέσα μου και με "ξύπνησε". Αν νομίζουμε πως είμαστε μικροί Θεοί, είμαστε γελασμένοι. Έπεσα και πλέον δεν είχα αυτή την περηφάνια που είχα, ότι εγώ είμαι ο Θεός μου. Χρόνια νόμιζα πως δεν με άγγιζε τίποτα. Απλώς ήμουν ένα παιδί με μεγάλες ανασφάλειες από μικρή ηλικία και μπήκα σε αυτό το άθλημα για να καλύψω τις ανασφάλειες μου και για να μπορέσω να πάρω αγάπη. Αυτό έψαχνα, γιατί ποτέ δεν το είχα. Έψαχνα την αγάπη στον κόσμο, έψαχνα μια αναγνώριση από ανθρώπους να λένε πως είμαι κάποιος. Ένιωθα ότι με αγαπάνε, ένιωθα ότι είμαι κάποιος. Δεν με αγαπάνε, όμως. Πώς μπορείς να αγαπήσεις έναν άνθρωπο που προσπαθεί να σκοτώσει κάποιον άλλον, να τον τραυματίσει και να τον στείλει στο νοσοκομείο;», αναρωτιέται.
«Δεν μπορώ να γίνω μοναχός, επειδή πρόκειται να φτιάξω οικογένεια»
Ο Έλληνας πρωταθλητής εδώ και λίγο χρονικό διάστημα αποφάσισε να τα αφήσει όλα πίσω. Να αφήσει όλα όσα έκανε μέσα στα ρινγκ και στις προπονήσεις και να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο. Αυτόν του Θεού.
«Δεν με γεμίζουν, πλέον, οι τίτλοι και η αναγνώριση από τον κόσμο. Με ενδιαφέρει να πάω σε ένα χωριό, μακριά από όλους και από όλα και να δοξάσω το Θεό. Δεν μπορώ να γίνω μοναχός, επειδή πρόκειται να φτιάξω οικογένεια σε λίγο καιρό. Θέλω η εκκλησία να είναι μέσα στην καρδιά μου. Υπάρχει Θεός. Αργά ή γρήγορα όλοι μας θα γυρνάμε στις εκκλησίες. Την Ελλάδα την αγαπάω, την έχω πάντα στην καρδιά μου και για αυτό μετά από κάθε αγώνα μου έδειχνα την ελληνική σημαία» αναφέρει στο Sputnik.
© ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : FACEBOOK / KRU TOY SITYODTONG SRIWARALAK
Ο Στέργος Νεκτάριος Μικκιός

«Δεν ήμουν σωστό παράδειγμα για τα παιδιά»
Μπορεί για μια σχεδόν δεκαετία, ο Στέργος Νεκτάριος Μικκιός να ένιωθε πως ήταν ένα πρότυπο και ένα παράδειγμα για τα παιδιά, αλλά πλέον, τα προτρέπει να μην ακολουθήσουν τις πολεμικές τέχνες.
«Δεν ήμουν σωστό παράδειγμα για τα παιδιά. Ήταν ωραίο να βλέπουν έναν γεμάτο τατουάζ και να δέρνει; Προτρέπω τα παιδιά να μην ασχοληθούν με πολεμικές τέχνες. Τους ανεβάζει τον εγωισμό και την υπερηφάνεια. Καλή πράξη είναι να δώσω σε έναν φαγητό που πεινάει. Διαγράφω τις σελίδες μου στα social media, δεν θέλω αυτές τις φωτογραφίες. Αφαιρώ όλα τα τατουάζ από το σώμα μου σιγά - σιγά. Ο πόνος είναι αβάσταχτος, αλλά πρέπει», υπογραμμίζει.«Ο Θεός με "κάλεσε" να μπω στον ίσιο δρόμο»
Μετά από την Ελλάδα, την Αμερική, την Ταϊλάνδη, την Ινδονησία, τη Μαλαισία και άλλες τόσες χώρες, ο Στέργος Νεκτάριος Μικκιός μαζί με την αρραβωνιαστικιά του βρίσκονται στο Βέλγιο. Στην αρχή πέρασαν δύσκολα, πάρα πολύ δύσκολα, αλλά όπως τονίζει όταν επικαλέστηκε τον Θεό, άλλαξαν όλα.
«Ο Θεός με "κάλεσε" να μπω στον ίσιο δρόμο. Ήμουν στην Αμβέρσα και περνούσα πολύ δύσκολα. Πάρα πολύ δύσκολα. Δεν έβρισκα δουλειά, τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά. Δεν είμαι και μόνος μου, είμαι εδώ με την αρραβωνιαστικιά μου. Άφησα για πρώτη φορά στη ζωή μου την περηφάνια και είπα: "Ήμαρτον Θεέ μου, βοήθησε με". Έγινε αυτό που του ζήτησα και από τότε έχω αφιερωθεί στο Θεό. Το έκανα σιγά – σιγά και έφτασα σε αυτή την κατάληξη, ώστε να αποσυρθώ μια και καλή από το άθλημα και ούτε να το διηγηθώ καν στα παιδιά μου δεν θέλω. Και ο Θεός θα μου φανερώσει το θέλημα του. Ο καθένας μπορεί να με πει τρελό, αλλά εγώ βρήκα το νόημα και το οφείλω στους πρόσφατους Αγίους που τους δοξάζω. Ο Άγιος Παϊσιος, ο Άγιος Εφραίμ, ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης», επισημαίνει.
Ο Στέργος Νεκτάριος Μικκιός δεν θέλει ο κόσμος να τον θυμάται ως έναν μαχητή με παγκόσμιους τίτλους αλλά ως ένα παράδειγμα που βρήκε τον Θεό.

ΠΗΓΗ:sputniknews

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: Parapona-Rodou