Εκκλησία...

........μοντέλα και φανφάρες

 

του π. Αθανασίου Γιουσμά-εφημερίου Ι. Ν. Αγίου Θεράποντα Μυτιλήνης

Ξέρω πως η κατάθεση των πιο κάτω σκέψεών μου, θα προκαλέσουν. Ίσως να γίνουν αφορμή και να θυμώσουν μαζί μου, μερικοί πατέρες και αδελφοί. Δεν έχω την πρόθεση. Τότε, θα μου πείτε, γιατί δημοσιοποιώ αυτό μου το άρθρο; Γιατί δε συνηθίζω να σχολιάζω πίσω από την πλάτη κάποιου ή κάποιων. Ο συχωρεμένος ο πατέρας μου αυτό μου έμαθε και ο προφητάναξ Δαβίδ, αυτό μας συμβουλεύει. «Πνεύμα ευθές»...

Αφιερώνω, λοιπόν, κάποιο χρόνο και «μπαίνω» στις εκκλησιαστικές ειδησεογραφικές διαδικτυακές διευθύνσεις. Είναι όντως μια πρωτότυπη και μοντέρνα ενημέρωση. Μαθαίνω πολλά και πληροφορούμε τι συμβαίνει στο χώρο μας. Εκείνο που με προβληματίζει και κάποιες φορές με σκανδαλίζει, είναι όχι οι ειδήσεις - κι ας είναι μερικές από αυτές αυτονόητες, έως και ανώφελες - αλλά οι εντυπωσιακές πληθωρικές φωτογραφίες κληρικών όλων των βαθμίδων, με πόζες και χαμόγελα, με ζουμ στα στομάχια μας και στις πανάκριβες στόφες τους.

Και το πλέον σκανδαλώδες είναι όταν στα γεγονότα ή στα πανηγύρια συμμετέχουν Επίσκοποι και Ιερείς, που να θέλεις να τους μετρήσεις δε μπορείς! Βλέπεις σε πρώτο πλάνο πάντα, τους υψηλόβαθμους κληρικούς και στο βάθος της φωτογραφίας, προσπαθείς να διακρίνεις τους ελάχιστους πιστούς!

Αναρωτιέμαι, πού βρίσκουν τόσο ελεύθερο χρόνο ώστε να είναι «όπου γάμος και χαρά» παρόντες; Και τα Μητροπολιτικά τους και Ενοριακά τους ταμεία, έχουν τόσα πολλά έσοδα, ώστε να καλύπτουν τόσα άχρηστα και σκανδαλώδη έξοδα; Μα, είναι είδηση το πού πήγε ένας Επίσκοπος, όταν αυτή είναι(;) η διακονία του;

Εκεί που αηδιάζω και ντρέπομαι είναι, όταν σε πολύ ιερές στιγμές - όπως στα Μικρά και Μεγάλα Μηνύματα ή στις χειροτονίες - δεν διακρίνω μέσω των φωτογραφιών φυσικά, ούτε ίχνος συγκίνησης, κατάνυξης ή προβληματισμού! «Η γυναίκα του Καίσαρα, θα πρέπει όχι μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται τίμια»… Θυμάμαι το συχωρεμένο Μητροπολίτη Μυτιλήνης κυρό Ιάκωβο Β΄ στις χειροτονίες που έκανε, αν ο χειροτονούμενος ήταν αδιάφορος ή δεν έκλαιγε, τότε τον χτυπούσε στην πλάτη ή στο κεφάλι κι έλεγε: «Πού είναι, πού είναι τα δάκρυά σου, βρε;»!!

Γιατί, αλήθεια, έχουμε αλλοιωθεί τόσο; Σηκώνω 34 χρόνια Ιερωσύνης και εκ των πραγμάτων βλέπω πως δεν είμαι όπως ήμουν προχθές και δεν είμαστε όπως ήταν οι προχθεσινοί προκάτοχοί μας κληρικοί. Μας βλέπουν και μας σχολιάζουν… Πάψαμε να συγκινούμε τον κόσμο.

«Συγκινούνται» μόνο οι κόλακες και οι παρατρεχάμενοι μας. Πλέον, δεν μας σέβονται, όπως στο παρελθόν. Αν θελήσει κάποιος να κάνει μια ειλικρινή έρευνα, σίγουρα θα βρει πως φταίνε πολλά και πολλοί, αλλά και πως φταίμε κι εμείς οι ρασοφόροι, γιατί είμαστε απρόσεκτοι στις κινήσεις και στις ενέργειές μας.

Αδελφικά τα σημείωσα τα πιο πάνω και συγχωρέστε με. Δεν εξαίρεσα όπως είδατε, ούτε τον εαυτό μου. Προβληματίζομαι.

Παρακαλώ, αδελφοί, προβάλλετε την είδηση, που είναι όντως Είδηση, και πατέρες, ας περιορίσουμε κάπως τον φωτογραφικό φακό και τις βιντεολήψεις. «Μέτρον άριστον».

 ΠΗΓΗ:http://www.agioritikovima.gr/