κ. Μαριάνθη: Μια Μυτιληνιά Μάνα,
που νικά τον εφιάλτη των ναρκωτικών
που νικά τον εφιάλτη των ναρκωτικών
«Όταν όλοι γύρω μας έλεγαν ότι το παιδί
μου ήταν ένα καμμένο χαρτί, εγώ ούτε για μια φορά δεν το πίστεψα, δεν κρύφτηκα
κάτω από την κουβέρτα προσπαθώντας να απομακρυνθώ από το πρόβλημα. Αντιθέτως,
το αναγνώρισα τόσο εγώ όσο και ο άντρας μου, και έτσι κάναμε το πρώτο βήμα για
να μπορέσουμε να βρούμε μέσα μας μια λύση.
Τη λύση εκείνη που θα βοηθούσε το παιδί μας να απομακρυνθεί από τα
ναρκωτικά.»
Είναι τα λόγια της κ. Μαριάνθης, που περιμένει πώς και πώς αυτό το καλοκαίρι, όταν η κόρη της θα έχει αποφοιτήσει από πρόγραμμα του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ).
«Τώρα γνωρίζω ένα καινούργιο παιδί, ένα παιδί γεμάτο όνειρα και ελπίδα για το μέλλον, που έχει στόχους και θέλει να τους κυνηγήσει. Προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή της, έχει το σύντροφό της, το δικό της σπίτι, δουλεύει σε τμήμα καθαριότητας και προσπαθεί να διαγράψει από το μυαλό της τον εφιάλτη που έζησε για πάρα πολλά χρόνια, και δε θέλει να μιλάει καθόλου για εκείνα τα χρόνια», τόνισε η κ. Μαριάνθη με δάκρυα συγκίνησης και ικανοποίησης γιατί το παιδί της ξαναγεννιέται.
Από τα 15!
Σε ηλικία 15 μόλις χρόνων η κόρη της άρχισε τη χρήση ουσιών και η συμπεριφορά της άλλαζε με τον καιρό.
Ακόμη δεν μπορούν να εξηγήσουν τι ήταν εκείνο που έφταιγε και το παιδί τους έβαλε στη ζωή του την ηρωίνη. Ίσως την επηρέασε το γεγονός ότι οι γονείς ήταν υπερπροστατευτικοί και είχαν το παιδί τους σα μέσα σε γυάλα, ίσως επειδή δεν είχαν βάλει κάποια όρια, ίσως δεν κάλυπταν συναισθηματικά τις ανάγκες του, ίσως γιατί πίεζαν την κόρη τους να είναι πολύ καλή μαθήτρια.
Για τρία περίπου χρόνια έβλεπαν το παιδί τους να αλλάζει συμπεριφορά χωρίς να ξέρουν το «γιατί», μέχρι που μία γειτόνισσα ανέφερε κάτι και η κ. Μαριάνθη πήρε την απόφαση να πάει στην Αστυνομία. «Μόνο εκεί θα ήξεραν να μου πουν για το παιδί μου. Εκεί μού είπε ένας αστυνομικός ότι το παιδί μου ήταν χρήστης. Στην αρχή ντρεπόμασταν, φοβόμασταν την κοινωνική κατακραυγή. Είχαμε αποκοπεί από όλους και απ’ όλα», είπε χαρακτηριστικά.
Την ίδια στιγμή άρχισαν να αλλάζουν οι ρόλοι μέσα στην οικογένεια, η κόρη τους είχε γίνει το αφεντικό μέσα στο σπίτι.
Οι γονείς της δεν της χαλούσαν τα χατίρια γιατί φοβούνταν μη φύγει. Φοβούνταν μην τη χάσουν. Οι γονείς έριχναν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον, κάλυπταν όπως μπορούσαν την παραβατική της συμπεριφορά, για εκείνους έφταιγαν οι παρέες και όχι η κόρη τους. Αν κάποιος έλεγε κάτι για το παιδί τους, τα έβαζαν μαζί του, έτρεχαν να το μαζέψουν από τα πάρκα, ενώ είχαν την ψευδαίσθηση ότι η κόρη τους θα έκοβε από μόνη της τις ουσίες, χωρίς να χρειαστεί τη βοήθεια ειδικών. «Μας έφτανε που γυρνούσε στο σπίτι, όπως και αν γυρνούσε, ενώ παράλληλα προσπαθούσαμε να ελέγξουμε την κατάσταση από το τηλέφωνο. Της δίναμε ό,τι ήθελε θέλοντας με αυτό τον τρόπο να την καλοπιάσουμε, να την “εξαγοράσουμε”. Της δίναμε χρήματα για να πάει να πιει καφέ, ενώ βαθιά μέσα μας ξέραμε ότι τα χρήματα αυτά προορίζονται για άλλο σκοπό. Παραμυθιαζόμασταν από τα λόγια του ότι έχει σταματήσει τη χρήση, γιατί το είχαμε ανάγκη.»
Το ανδρόγυνο είχε μάτια μόνο για την κόρη τους, ξεχνώντας την ύπαρξη του άλλου τους παιδιού, που μεγάλωνε μέσα στη ένταση, τους καβγάδες, τα κλάματα, τη μιζέρια, τον πόνο και το φόβο του θανάτου.
Χαμένα χρόνια…
«Από το 1997 που άρχισε τη χρήση μέχρι και το 2007 όταν πήγα στην “Παρέμβαση - ΚΕΘΕΑ” στα Εξάρχεια, χάθηκαν 10 πολύτιμα χρόνια. Αν είχαν αναγνωρίσει νωρίτερα το πρόβλημα, δε θα είχαμε ταλαιπωρηθεί τόσο, ούτε το παιδί μου ούτε η οικογένειά μου», είπε η κ. Μαριάνθη, που στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων είδε το παιδί της να έχει οδηγηθεί στο νοσοκομείο πολλές φορές. Το 2001 για μεγάλο διάστημα ήταν σε κώμα, το 2004 οδηγήθηκε ξανά στο νοσοκομείο με πρόβλημα στο συκώτι.
Μετά από 10 χρόνια ζήτησαν βοήθεια, αλλά όπως ...
είπε η μητέρα, ήταν αδύνατο να πηγαινοέρχεται στην Αθήνα κάθε 15 μέρες για να παρακολουθεί τα προγράμματα και προσπάθησε να βρει τρόπους για να βοηθήσει εκείνη και ο άνδρας της το παιδί τους. Το 2008 λειτούργησε το ΚΕΘΕΑ στη Μυτιλήνη και όπως τόνισε, ήταν η αιτία που σήμερα άλλαξε η ζωή τους.
«Τότε ήταν που βάλαμε όρια. Απαγορέψαμε στο παιδί μας να κάνει χρήση μέσα στο σπίτι. Της είπαμε “σε αγαπάμε, αγαπάμε όμως εσένα, όχι τη χρήση σου. Αν θελήσεις να σε βοηθήσουμε να ξεπεράσεις το πρόβλημά σου, είμαστε εδώ για σένα”.» Τότε ήταν που η κόρη τους, σε ηλικία 25 ετών, έφυγε από το σπίτι και ζούσε μαζί με άλλους χρήστες.
«Φτάνοντας στον πάτο»
Για τρία περίπου χρόνια κοιμούνταν και ξυπνούσαν με το φόβο ότι το παιδί τους μπορούσε να είχε πεθάνει, δεν ήξεραν πού μπορεί να βρισκόταν και τι θα άκουγαν κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο. Δεν άρχισε, όμως, να γίνει το «θαύμα», όπως είπε η κ. Μαριάνθη. Στη διάρκεια δοσοληψίας, η κόρη της έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού «Θα μπορούσε να είχε πεθάνει, όμως ο Θεός την έσωσε.»
Όταν ειδοποιήθηκε εκείνη και ο σύζυγός της από τους γιατρούς του Νοσοκομείου Μυτιλήνης για το περιστατικό, πήγαν αμέσως εκεί και αντίκρισαν ένα πλάσμα παραμορφωμένο από τα χτυπήματα. Η κ. Μαριάνθη, παρά την κατάσταση του παιδιού της, είχε χαρεί, όσο παράλογο και αν ακούγεται αυτό. Και είχε χαρεί γιατί προηγουμένως το παιδί της δήλωσε στους γιατρούς ότι ήθελε να παρακολουθήσει πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ για να απαλλαγεί από τον εφιάλτη των ναρκωτικών. «Τις πρώτες μέρες έκατσε σπίτι και στη συνέχεια έφυγε σε κοινότητα στην Αθήνα. Τώρα έχει τελειώσει τη διαδικασία επανένταξης και αυτό το καλοκαίρι θα αποφοιτήσει.»
Τα συναισθήματα χαράς των δύο γονιών δεν μπορούν να αποτυπωθούν με λέξεις. Η κ. Μαριάνθη είπε ότι μπορεί εκείνη να γέννησε το παιδί της, όμως μέσα από το ΚΕΘΕΑ αυτό ξαναγεννήθηκε. Ο σύζυγός της, απ’ την άλλη, που είχε έρθει αντιμέτωπος με τον καρκίνο και τον νίκησε, είπε: «Πετύχαμε τόσο εμείς, αλλά κυρίως η κόρη μας, το ακατόρθωτο. Να νικήσουμε την πιο σκληρή μάχη, εκείνη των ναρκωτικών.»
Οι δυο τους συνεχίζουν να είναι μέλη του Συλλόγου Οικογένειας ΚΕΘΕΑ Μυτιλήνης και να βοηθούν τους ανθρώπους που βρίσκονται στη θέση που είχαν βρεθεί κάποτε εκείνοι. «Μόνο αν αναγνωρίσεις το πρόβλημα μπορείς να αναζητήσεις τη λύση μέσα σου και να βοηθήσεις τον άνθρωπό σου. Αν αυτό γινόταν από όλους, μπορεί να είχαν σωθεί σήμερα αρκετοί άνθρωποι.» Τέλος, ευχαρίστησε όλους τους ανθρώπους τού ΚΕΘΕΑ και τόνισε ότι όσοι χρειάζονται βοήθεια, θα πρέπει να απευθυνθούν σε αυτούς και να τους καλέσουν άμεσα στο 22510 25670 και το 22510 54862. Προτού να είναι αργά.
πηγή: emprosnet
Είναι τα λόγια της κ. Μαριάνθης, που περιμένει πώς και πώς αυτό το καλοκαίρι, όταν η κόρη της θα έχει αποφοιτήσει από πρόγραμμα του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ).
«Τώρα γνωρίζω ένα καινούργιο παιδί, ένα παιδί γεμάτο όνειρα και ελπίδα για το μέλλον, που έχει στόχους και θέλει να τους κυνηγήσει. Προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή της, έχει το σύντροφό της, το δικό της σπίτι, δουλεύει σε τμήμα καθαριότητας και προσπαθεί να διαγράψει από το μυαλό της τον εφιάλτη που έζησε για πάρα πολλά χρόνια, και δε θέλει να μιλάει καθόλου για εκείνα τα χρόνια», τόνισε η κ. Μαριάνθη με δάκρυα συγκίνησης και ικανοποίησης γιατί το παιδί της ξαναγεννιέται.
Από τα 15!
Σε ηλικία 15 μόλις χρόνων η κόρη της άρχισε τη χρήση ουσιών και η συμπεριφορά της άλλαζε με τον καιρό.
Ακόμη δεν μπορούν να εξηγήσουν τι ήταν εκείνο που έφταιγε και το παιδί τους έβαλε στη ζωή του την ηρωίνη. Ίσως την επηρέασε το γεγονός ότι οι γονείς ήταν υπερπροστατευτικοί και είχαν το παιδί τους σα μέσα σε γυάλα, ίσως επειδή δεν είχαν βάλει κάποια όρια, ίσως δεν κάλυπταν συναισθηματικά τις ανάγκες του, ίσως γιατί πίεζαν την κόρη τους να είναι πολύ καλή μαθήτρια.
Για τρία περίπου χρόνια έβλεπαν το παιδί τους να αλλάζει συμπεριφορά χωρίς να ξέρουν το «γιατί», μέχρι που μία γειτόνισσα ανέφερε κάτι και η κ. Μαριάνθη πήρε την απόφαση να πάει στην Αστυνομία. «Μόνο εκεί θα ήξεραν να μου πουν για το παιδί μου. Εκεί μού είπε ένας αστυνομικός ότι το παιδί μου ήταν χρήστης. Στην αρχή ντρεπόμασταν, φοβόμασταν την κοινωνική κατακραυγή. Είχαμε αποκοπεί από όλους και απ’ όλα», είπε χαρακτηριστικά.
Την ίδια στιγμή άρχισαν να αλλάζουν οι ρόλοι μέσα στην οικογένεια, η κόρη τους είχε γίνει το αφεντικό μέσα στο σπίτι.
Οι γονείς της δεν της χαλούσαν τα χατίρια γιατί φοβούνταν μη φύγει. Φοβούνταν μην τη χάσουν. Οι γονείς έριχναν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον, κάλυπταν όπως μπορούσαν την παραβατική της συμπεριφορά, για εκείνους έφταιγαν οι παρέες και όχι η κόρη τους. Αν κάποιος έλεγε κάτι για το παιδί τους, τα έβαζαν μαζί του, έτρεχαν να το μαζέψουν από τα πάρκα, ενώ είχαν την ψευδαίσθηση ότι η κόρη τους θα έκοβε από μόνη της τις ουσίες, χωρίς να χρειαστεί τη βοήθεια ειδικών. «Μας έφτανε που γυρνούσε στο σπίτι, όπως και αν γυρνούσε, ενώ παράλληλα προσπαθούσαμε να ελέγξουμε την κατάσταση από το τηλέφωνο. Της δίναμε ό,τι ήθελε θέλοντας με αυτό τον τρόπο να την καλοπιάσουμε, να την “εξαγοράσουμε”. Της δίναμε χρήματα για να πάει να πιει καφέ, ενώ βαθιά μέσα μας ξέραμε ότι τα χρήματα αυτά προορίζονται για άλλο σκοπό. Παραμυθιαζόμασταν από τα λόγια του ότι έχει σταματήσει τη χρήση, γιατί το είχαμε ανάγκη.»
Το ανδρόγυνο είχε μάτια μόνο για την κόρη τους, ξεχνώντας την ύπαρξη του άλλου τους παιδιού, που μεγάλωνε μέσα στη ένταση, τους καβγάδες, τα κλάματα, τη μιζέρια, τον πόνο και το φόβο του θανάτου.
Χαμένα χρόνια…
«Από το 1997 που άρχισε τη χρήση μέχρι και το 2007 όταν πήγα στην “Παρέμβαση - ΚΕΘΕΑ” στα Εξάρχεια, χάθηκαν 10 πολύτιμα χρόνια. Αν είχαν αναγνωρίσει νωρίτερα το πρόβλημα, δε θα είχαμε ταλαιπωρηθεί τόσο, ούτε το παιδί μου ούτε η οικογένειά μου», είπε η κ. Μαριάνθη, που στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων είδε το παιδί της να έχει οδηγηθεί στο νοσοκομείο πολλές φορές. Το 2001 για μεγάλο διάστημα ήταν σε κώμα, το 2004 οδηγήθηκε ξανά στο νοσοκομείο με πρόβλημα στο συκώτι.
Μετά από 10 χρόνια ζήτησαν βοήθεια, αλλά όπως ...
είπε η μητέρα, ήταν αδύνατο να πηγαινοέρχεται στην Αθήνα κάθε 15 μέρες για να παρακολουθεί τα προγράμματα και προσπάθησε να βρει τρόπους για να βοηθήσει εκείνη και ο άνδρας της το παιδί τους. Το 2008 λειτούργησε το ΚΕΘΕΑ στη Μυτιλήνη και όπως τόνισε, ήταν η αιτία που σήμερα άλλαξε η ζωή τους.
«Τότε ήταν που βάλαμε όρια. Απαγορέψαμε στο παιδί μας να κάνει χρήση μέσα στο σπίτι. Της είπαμε “σε αγαπάμε, αγαπάμε όμως εσένα, όχι τη χρήση σου. Αν θελήσεις να σε βοηθήσουμε να ξεπεράσεις το πρόβλημά σου, είμαστε εδώ για σένα”.» Τότε ήταν που η κόρη τους, σε ηλικία 25 ετών, έφυγε από το σπίτι και ζούσε μαζί με άλλους χρήστες.
«Φτάνοντας στον πάτο»
Για τρία περίπου χρόνια κοιμούνταν και ξυπνούσαν με το φόβο ότι το παιδί τους μπορούσε να είχε πεθάνει, δεν ήξεραν πού μπορεί να βρισκόταν και τι θα άκουγαν κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο. Δεν άρχισε, όμως, να γίνει το «θαύμα», όπως είπε η κ. Μαριάνθη. Στη διάρκεια δοσοληψίας, η κόρη της έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού «Θα μπορούσε να είχε πεθάνει, όμως ο Θεός την έσωσε.»
Όταν ειδοποιήθηκε εκείνη και ο σύζυγός της από τους γιατρούς του Νοσοκομείου Μυτιλήνης για το περιστατικό, πήγαν αμέσως εκεί και αντίκρισαν ένα πλάσμα παραμορφωμένο από τα χτυπήματα. Η κ. Μαριάνθη, παρά την κατάσταση του παιδιού της, είχε χαρεί, όσο παράλογο και αν ακούγεται αυτό. Και είχε χαρεί γιατί προηγουμένως το παιδί της δήλωσε στους γιατρούς ότι ήθελε να παρακολουθήσει πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ για να απαλλαγεί από τον εφιάλτη των ναρκωτικών. «Τις πρώτες μέρες έκατσε σπίτι και στη συνέχεια έφυγε σε κοινότητα στην Αθήνα. Τώρα έχει τελειώσει τη διαδικασία επανένταξης και αυτό το καλοκαίρι θα αποφοιτήσει.»
Τα συναισθήματα χαράς των δύο γονιών δεν μπορούν να αποτυπωθούν με λέξεις. Η κ. Μαριάνθη είπε ότι μπορεί εκείνη να γέννησε το παιδί της, όμως μέσα από το ΚΕΘΕΑ αυτό ξαναγεννήθηκε. Ο σύζυγός της, απ’ την άλλη, που είχε έρθει αντιμέτωπος με τον καρκίνο και τον νίκησε, είπε: «Πετύχαμε τόσο εμείς, αλλά κυρίως η κόρη μας, το ακατόρθωτο. Να νικήσουμε την πιο σκληρή μάχη, εκείνη των ναρκωτικών.»
Οι δυο τους συνεχίζουν να είναι μέλη του Συλλόγου Οικογένειας ΚΕΘΕΑ Μυτιλήνης και να βοηθούν τους ανθρώπους που βρίσκονται στη θέση που είχαν βρεθεί κάποτε εκείνοι. «Μόνο αν αναγνωρίσεις το πρόβλημα μπορείς να αναζητήσεις τη λύση μέσα σου και να βοηθήσεις τον άνθρωπό σου. Αν αυτό γινόταν από όλους, μπορεί να είχαν σωθεί σήμερα αρκετοί άνθρωποι.» Τέλος, ευχαρίστησε όλους τους ανθρώπους τού ΚΕΘΕΑ και τόνισε ότι όσοι χρειάζονται βοήθεια, θα πρέπει να απευθυνθούν σε αυτούς και να τους καλέσουν άμεσα στο 22510 25670 και το 22510 54862. Προτού να είναι αργά.
πηγή: emprosnet
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:To hamomilaki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου