Ολόκληρος ο πλανήτης έχει πατήσει “pause” τον τελευταίο μήνα. Τα σύνορα κλείνουν, τα συστήματα υγείας φτάνουν στα όριά τους, οι οικονομίες καταρρέουν. Πάνω απ όλα αυτά όμως είναι οι ανθρώπινες ζωές που χάνονται κάθε μέρα.
Κάθε απόγευμα στις 6.00 η Ελλάδα σύσσωμη βρίσκεται μπροστά στους δέκτες για να ακούσει τις ανακοινώσεις του εκπροσώπου του Υπουργείου Υγείας: πόσοι νόσησαν, πόσοι διασωληνώθηκαν, πόσοι πέθαναν. Όλα μετριούνται πλέον με αριθμούς.

Όλα αναλύονται με όρους στατιστικούς. Όμως μιλάμε για ανθρώπους που αρρωσταίνουν, πονούν και αγωνιούν, ανθρώπους που μπαίνουν στην εντατική με μικρές πιθανότητες εξόδου, ανθρώπους που χάνουν τη ζωή τους.
Το πιο θλιβερό είναι ότι σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που βιώνουν δεν μπορούν να έχουν τη φροντίδα και τη στήριξη των δικών τους. Σε πολλές περιπτώσεις δε, όταν οι νοσούντες χάνουν τη μάχη, δεν μπορούν οι αγαπημένοι τους να τους απευθύνουν ούτε το στερνό αντίο.
Η κατακλείδα κάθε ενημέρωσης: «ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ», «ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΣΙΜΕΣ», «ΔΙΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ»!
Είναι αλήθεια ότι το μοναδικό και αποτελεσματικότερο μέτρο είναι ο περιορισμός των εξόδων από το σπίτι και η κοινωνική απομόνωση.
Έτσι οι περισσότεροι μένουμε σπίτι τις τελευταίες τρεις εβδομάδες υιοθετώντας έναν νέο τρόπο ζωής, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες των ειδικών και ελπίζοντας να τελειώσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αυτή η περιπέτεια.
Ο χώρος και ο χρόνος έχουν αποκτήσει άλλη διάσταση, οι σχέσεις μπαίνουν στο μικροσκόπιο, οι αντοχές τεστάρονται. Σιγά-σιγά συνειδητοποιούμε ότι αυτό δεν πρόκειται να λήξει άμεσα.
Η επιστροφή στην κανονικότητα φαντάζει πλέον ως κάτι μακρινό. Όλα εξαρτώνται από την υπευθυνότητα που θα επιδείξουν οι πολίτες αλλά και από το πόσο κοντά είμαστε σε μία αποτελεσματική φαρμακευτική αγωγή.
Την προηγούμενη Τετάρτη ήταν του Ευαγγελισμού. Η θεία λειτουργία στην τηλεόραση, ο μπακαλιάρος με τη σκορδαλιά στο τραπέζι. Κι όμως τίποτα δεν ήταν ίδιο ούτε καν ο μπακαλιάρος. Χθες μπήκε ο Απρίλιος.
Η άνοιξη στα καλύτερα της -το βλέπω από το παράθυρο, το μυρίζω από το μπαλκόνι- εμείς, όχι. Σε 20 μέρες έχουμε Πάσχα.
Τίποτα δεν παραπέμπει στο κλίμα και την κατάνυξη των ημερών. ΄Ωρες – ώρες έχω την αίσθηση και το φόβο μαζί μήπως περάσει και δεν το καταλάβω.
Όταν βγούμε από το σπίτι, τίποτα δε θα είναι ίδιο. Ας ελπίσουμε ότι κάποια πράγματα θα είναι καλύτερα, ότι εμείς θα είμαστε καλύτεροι.
Ίσως είναι η ευκαιρία να κάνουμε restart στη ζωή μας με περισσότερο συναίσθημα, μικρότερες ταχύτητες, ουσιαστικότερες ανθρώπινες σχέσεις.
Όσο είμαστε μέσα λοιπόν, δεν αφήνουμε το μυαλό μας να κοιμηθεί, την ψυχή μας να κουραστεί, το σώμα μας να αδρανήσει.

Κάνουμε όνειρα πολύχρωμα. Αν είμαστε υγιείς και υπομονετικοί, ο καιρός θα περάσει γρήγορα και θα έρθει σύντομα η στιγμή που και η πραγματικότητά μας θα αποκτήσει το φως και το χρώμα των ονείρων μας.
Καλή δύναμη σε όλους και Καλό Πάσχα!
Πέννυ Παπαπαναγιώτου
Φιλόλογος Εκπαιδευτικός
(Γενικό Λύκειο Τεγέας)
Πηγή: Ημερολόγιο Αποδημίας