Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος:

 «Όπου Θεός Βούλεται Νικάται Φύσεως Τάξις» Και Στις Μέρες Μας

Απρίλιος του 1985. Εδώ και πέντε περίπου μήνες ή μικρή Ολγα, δέκα χρόνων με τεράτωμα στον εγκέφαλο υφίσταται μια διαδικασία ακτινοβολιών , προκειμένου να συρρικνωθεί ο μη χειρουργήσιμος όγκος, που τον τελευταίο καιρό την ταλαιπωρεί με ανυπόφορους πόνους και έντονες ζαλάδες.

Οι γονείς της, δύο απλοί άνθρωποι από την Αθήνα. Οι γιατροί στην Ελλάδα από την αρχή φανέρωσαν τη δυσκολία του προβλήματος. Ελπίδα τελευταία, ο Θεός κυρίως και λίγο η Αμερική.

Ενας συγγενής τους από τη Βοστώνη, μεγαλόκαρδα τους προσκαλεί. Εκεί, τους είπε, υπάρχει το καλύτερο νοσοκομείο παίδων στον κόσμο. Μαζεύουν τα αναγκαία, και αμέσως οι ανθρωποι φτάνουν στον τόπο των τελευταίων ελπίδων τους.

Η ιστορία τους γεμάτη ταλαιπωρία και εσωτερική ένταση.Πως επιτρέπει ο Θεός τέτοιες αδικίες . Σε επτά χρόνια γάμου δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν παιδί.
Ανθρωποι απλοί, χωρίς γνώση και ιδιαίτερη ζωή πίστεως. Ενώ έσβηναν οι ελπίδες τους, του χαρίζει ο Θεός ένα κοριτσάκι.

Τον δοξάζουν για το δώρο και περιστρέφουν τη ζωή τους γύρω από αυτό . Γίνεται δεκα χρονών, είναι το μονάκριβο, και άρχιζε να εμφανίζει παράξενα συμπτώματα, έντονους πονοκεφάλους, παραμένουσα δυσφορία. Αρχίζουν οι εξετάσεις και καταλήγουν στη διάγνωση που μόλις την ακούς σου κόβονται τα πόδια, σου σπάει το κεφάλι, σου κομματιάζεται η ψυχή, σου ξεσχίζεται η καρδιά.

Με αυτό το δράμα συνοδό, παρατάνε τις δουλειές τους και φτάνουν ολοι μαζί στην Αμερική, χωρίς να γνωρίζουν πότε, πως και αν ολοι θα γυρίσουν πίσω.

Τους συντρόφευε όμως και απλή αυθεντική, δυνατή πίστη. Εδώ και ενάμιση χρόνο έπεσαν στα χέρια τους κάτι κασσέτες με κηρύγματα που τους αλλαξαν εντελώς προοπτική. Τους πλημμύρισαν με πίστη. Πίστη που βγαίνει από μέσα. Και η απάντηση του Θεού; Όταν δεν πήγαιναν στην εκκλησια, η γέννηση της Ολγας. Μόλις στράφηκαν σε αυτήν, ο καρκίνος .

Γιατί τα κάνει αυτά ο Θεός; Γιατί εκφράζεται όπως δεν θα θέλαμε κανένας και καθόλου; Μήπως τελικά πιστεύουμε σε Θεό που δεν υπάρχει και αγνοούμε τον Θεό της αλήθειας , που πρέπει να ανακαλύψουμε,όπως Αυτος είναι και όχι όπως εμείς τον θέλουμε;

Η Ολγα συνεργάστηκε πολύ καλά με την ομάδα του Dr. John Shillito του καλύτερου ισως ΝευροΟγκολόγου στο Νοσοκομείο Παίδων της Βοστώνης .
Ολοι τους με πολλή αγάπη κατέβαλαν κάθε προσπάθεια –σαν να ήταν η μόνη τους ασθενής για να βοηθήσουν αυτό το κοριτσάκι.
Όλα έδειχναν να προχωρούν ομαλά, μέχρις οτου ξαφνικά έπεσε σε κώμα.

Μια σειρά εξετάσεων κατέδειξε ότι ο ογκος εξαπλώθηκε σε μεγάλη περιοχή του εγκεφάλου. Εχουν εξανεμιστεί και οι τελευταίες ελπίδες. Επίκειται η ανακοίνωση στους γονείς. Πρέπει να ενημερωθούν, ώστε να αποφασίσουν εάν προτιμούν το παιδί να καταλήξει στη Βοστώνη και να μεταφέρουν το σώμα του ή να το πάρουν όπως είναι στην Ελλάδα. Βέβαια κάτι τέτοιο, βάσει των διεθνών αεροπορικών συμβάσεων, απαιτεί βεβαίωση από τον γιατρό του Νοσοκομείου ότι σύμφωνα με την ιατρική εκτίμηση δεν πρόκειται να πεθάνει κατά τη διάρκεια της πτήσεως.

 Όλα αυτά την Κυριακή 28 Απριλίου Κυριακή των Μυροφόρων. Οι γονείς ακόμη δεν γνωρίζουν τίποτα. Απλά, αγωνιούν και υποψιάζονται το χειρότερο.

Στις 6μμ ο Dr. Shillito θα τους μιλήσει με λεπτομέρειες τέτοιες που θα ξεκαθαρίσουν το τοπίο. Κανείς από τους Ελληνες εθελοντές του Νοσοκομείου δεν δέχεται να κάνει την μετάφραση στους γονείς. Ολοι το αποφεύγουν. Είναι τόσο δύσκολο και βαρύ να πληροφορούνται από τα χειλη σου οι γονείς ότι το παιδί τους δεν έχει ελπίδα και πεθαίνει!

Τελικά ο κλήρος έπεσε σε μένα. Εγώ είχα ακούσει για το περιστατικό, αλλά δεν είχα ουτε το παιδί ουτε τους γονείς. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Δέχτηκα να σηκώσω μαζί τους αυτό το πραγματικά ασήκωτο βάρος, που όμως δεν αντέχεται!
Ανεβαίνω με το ασανσέρ στον όγδοο όροφο,στον όροφο με τα καρκινοπαθή παιδάκια. Νοιώθω πολύ δύσκολα, σφιγμένος, άτονος, ανήσυχος. Βγαίνω στον διάδρομο. Μπαίνω αμήχανα σε έναν θάλαμο με τρία μωράκια σε κούνιες με σωλήνες και χημειοθεραπείες.

Κάποια μικρά παιδάκια, με γυμνά τα κεφαλάκια τους, βλέπουν cartoon στην τηλεόραση και γελούν.
Δίπλα, χωμένη σ έναν καναπέ μια κοπελίτσα, δεκατριών ή δεκατεσσάρων ετών, βυθισμένη σε σκέψεις, κάθεται χαμένη στον κόσμο του αγνώστου.
Δυό πονεμένα εκφραστικά μάτια, με πολύ βαθύ βλέμα, διασταυρώνονται με τα δικά μου. Γιατί αυτά τα παιδιά να βασανίζονται; Γιατί αντί να γλυκαίνονται με το όραμα του μέλλοντος, να γεύονται την πίκρα του νοσοκομειου, τη θλίψη της αμφιβολίας; Γιατί Θεέ μου ;

Μόλις πρίν από λίγα λεπτά, πρίν φθάσω στην είσοδο του Νοσοκομείου , σε ένα πάρκο, είδα μια παρέα μικρών παιδιών να παίζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα και οι γονείς τους καμαρωτά έσκαζαν στα γέλια.

Τι τεράστια, τι άδικη, τι ανεξήγητη διαφορα!
Συναντώ τρία άτομα που μιλούν Ελληνικά. Δύο άντρες και μία γυναίκα. Δίχως αμφιβολία οι δύο είναι οι γονείς της Ολγας και ο τρίτος ο Θείος της. Τους πλησιάζω και συστήνομαι. Με ευχαριστούν οι άνθρωποι και πρίν προλάβουμε να πούμε δυό κουβέντες, μας καλούν στο γραφείο του γιατρού.
Το βλέμμα μου πέφτει σε ένα τρίπτυχο με τρείς φωτογραφίες .

Είναι οι κόρες του. Τρεις δροσερές κοπέλες πάνω στο γραφείο του. Αυτός καμαρώνει. Φυσικό και ευλογημένο είναι. Στο διπλανό δωμάτιο, η Ολγα με αλλοιωμένο το προσωπο παλεύει με τον θάνατο. Οι γονείς της λειώνουν.
O γιατρός, μετά από μια σύντομη εισαγωγή, μπαίνει στο θέμα.
Η Ολγα όπως γνωρίζετε, έχει έναν όγκο στην Τρίτη κοιλία του εγκεφάλου που δεν χειρουργείται.
Προσπαθήσαμε να τον ακτινοβολησουμε με την ελπίδα ότι θα τον περιορίζαμε αρκετά. Η Ολγα ανταποκρίθηκε πολύ καλά. Τόσο που μας έδωσε ελπίδες.
Δυστυχώς όμως, στο σημείο αυτό οι δυο γονείς τεντώθηκαν –προχθές έπεσε σε βαθύ κώμα από το οποίο καθώς δείχνουν οι εξετάσεις, δεν θα επανέλθει

Ο πατέρας αναλύεται σε λιγμούς. Η μητέρα κρατάει.
Δηλαδή γιατρέ, μιλήστε μας πιο ανοιχτά.
Κρίνω ότι η Ολγα δεν θα τα καταφέρει, τελειώνει από στιγμή σε στιγμή.
Τι εννοείτε από στιγμή σε στιγμή, γιατρέ; Τόλμησα να ρωτήσω.
Εννοώ τώρα που μιλάμε σε λίγες ώρες ίσως κατά τη διάρκεια της νύχτας. Νομίζω ότι, κατά πάσαν πιθανότητα, δεν θα το βγάλει το βράδυ. Θα μπορούσα να σας έδινα ένα θεωρητικό όριο μέχρι και την αυριανή μέρα.
Δηλαδή, γιατρέ, τώρα μόνον ένα θαύμα; λέγει η μητέρα
Ναι μόνο θαύμα, επαναλαμβάνει ο γιατρός

Ο πατέρας συνεχίζει να κλαίει με συγκρατημένους λυγμούς.
Γιατρέ, εμείς θα θέλαμε πολύ να σας ευχαριστήσουμε για όσα έχετε κάνει τόσο καιρό για την Ολγίτσα μας, συνεχίζει η μητέρα. Μπορεί να χάνουμε ανθρώπινα τη μάχη, αλλά εμείς ετοιμαζόμαστε για ένα θαύμα. ¨Η παρά τις προβλέψεις σας, να γίνει η κορούλα μας καλά ή να γίνει αγγελούδι στον θρόνο του Θεού. Μικρό θαύμα είναι αυτό; Ξέρετε τι καλό κοριτσάκι που είναι; Εμείς βέβαια προσευχόμαστε με ολη μας τη δύναμη μόνο για το πρώτο. Αυτή είναι η ολιγοπιστία μας. Αν όμως ο Θεός επιτρέψει το δεύτερο, τότε θα το δεχτούμε και αυτό σαν δώρο. Απλά τώρα πρέπει να στραφούμε εξ ολοκλήρου στο Θεό.
Το λάθος είναι ότι έπρεπε να το είχαμε κάνει νωρίτερα. Βλέπετε εμείς πιστέψαμε πρώτα στους γιατρούς και μετά στο Θεό.
Ετσι είναι, η πίστη σας είναι αυτή που τώρα θα σας βοηθήσει, λέγει ο γιατρός

Όχι γιατρέ , δεν βοηθάει η πίστη. Αυτή είναι ανθρώπινη, δικό μας πράγμα. Αυτός που βοηθάει είναι μονον ο ίδιος ο Θεός
Σε όλα αυτά εγώ ένας απλός μεταφραστής αλλά και ένας εμβρόντητος ακροατής. Τι δύναμη, τι πίστη είχε αυτή η γυναίκα! Και τούτο , γιατί δεν έδειχνε να είναι ψυχολογικός ο λογος της ουτε κηρυγματικός. Εδειχνε να βγαίνει πηγαία και αυθόρμητα, με χαρακτηριστική λιτότητα και ψυχραιμία, πείθντας ότι ο,τι λέει αντανακλά με διαύγεια τον βαθύτερο κόσμο της. Αξιοπρέπεια, ηρεμία, ευγένεια, ευτοέλεγχος, αληθινότητα έβγαιναν από το στόμα της. Το ίδιο και από τα μάτια της, που τόση ώρα εκφράζουν ελπίδα και δεν έχουν στάξει ουτε ένα δάκρυ.

Βγάινουμε από το γραφείο και κάθομαι μαζί τους να γνωριστούμε κάπως. Τέτοιες ωρες οι άνθρωποι δένονται δυνατά και άμεσα. Εδώ όμως είχα μπροστά μου κάτι ασυνήθιστα μεγάλο. Η γυναίκα αυτή ηταν απλή αλλά πολύ περιεκτική. Οι λέξεις που έβγαζε το στόμα της είχαν τη δύναμη και την πειστικοτητα του καρδιακού λόγου. Θαύμασα την εσωτερική της δύναμη οσο τίποτε άλλο.
Με πολλή ζεστασιά με ευχαρίστησαν και χωρίσαμε.

Ἐπρεπε να φύγω. Είχα μια υποχρέωση. Θα ξαναπερνούσα το βράδυ μετά τις δέκα, με την ελπίδα βέβαια να προλάβω την Ὀλγα ζωντανή. Κάθε τόσο τηλεφωνούσα στο γραφείο ενημέρωσης να πληροφορηθώ για την καταστασή της.
Είναι 10.30 το βράδυ. Η Όλγα ακόμη κρατάει. Ο κ. Κώστας και η κ. Μαρία οι υπέροχοι αυτοί γονείς, ηρεμοι προετοιμάζονται για όλα, αλλά ελπίζουν και προσεύχονται για το μικρό θαύμα, όπως λένε. Ο θεός που την έφερε στη ζωή –αυτό ηταν το μεγάλο θαύμα –δεν μπορεί να την κρατήσει; Απλά, το πρόβλημα, λενε είναι οι αμαρτίες τους!!!

Στις 11.00 μμ ήλθαν με το ανασέρ τα πτυσσόμενα κρεβάτια για τους συνοδούς, με μαξιλάρια και σεντόνια. Το Νοσοκομείο αυτό είναι εκπληκτικό. Οι κοινωνικές υπηρεσίες του προνοούν για όλα. Πολιτική του Νοσοκομείου είναι οι γονείς να διανυκτερεύουν, όταν το επιθυμούν με τα παιδιά. Οι γονείς της Ὀλγας όμως δυσκολεύονται να κοιμηθούν. Προτιμούν να συζητήσουμε λίγο και να αγρυπνούν. Ο γιατρός εξ άλλου είχε πεί ότι η Ὀλγα δεν θα την έβγαζε την νύχτα. Η πίστη τους επερίγραπτη. Μιλούσαν για τα θαύματα σαν για απλά και φυσικά γεγονότα. Συζητούσαν για την αιωνιότητα όπως συνήθως κάνουμε για την καθημερινότητα. Το θέλημα του Θεού, οποιο και αν ήταν, θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη ευλογία .
Απλά, στη μία περίπτωση θα το βίωναν ως επέραντη χαρά, ενώ στη δεύτερη ως δια βίου πάλη με την αλήθεια. Το δέυτερο, το δύσκολο, τους φάνταζε πιο αυθεντικό. Το πρώτο, όμως πιο επιθυμητό.

Ἐμεινα μαζί τους μέχρι τη 1.30 μετα΄τα μεσάνυχτα.
Δεν τους χόρταινα. Στη ζωή μου ειχα συναντήσει πραγματικά πιστούς ανθρώπους. Αλλά τέτοιου είδους πίστη, όχι μετά τον θάνατο του ανθρωπου τους, πράγμα που μπορει να λειτουργεί και λίγο ψυχολογικά και παρηγορητικά, αλλά ελάχιστες μόλις στιγμές πριν από την προβλεπόμενη εκπνοή του μονάκριβου παιδιού τους, ομολογώ ότι ήταν η πρώτη φορά που το συναντούσα. Δίπλα η Ὀλγα εντελώς ακίνητη, σε βαθύ κώμα, δίχως καμία επικοινωνία με αυτόν τον κόσμο.
Ἰσως σε επικοινωνία με τον άλλο, τον άγνωστο σε μας δικό της κόσμο. Κάπου-κάπου κλεφτές ματιές πάνω στο ανέκφραστο σωματάκι της αναμειγνύουν την πονεμένη απορία με τη λογικά αδικαιολόγητη ελπίδα.
Η Ὀλγα τελικά έβγαλε τη νύχτα. Η χρονική εκτίμηση του γιατρού απέτυχε. Ποιος ξέρει; Θα μπορούσε να αποτύχει και η ιατρική του γνωμάτευση. Είναι τόσο ωραίο μερικές φορές να διαψεύδεται η επιστήμη!

Το πρωΐ τηλεφωνώ σε κάποιες κυρίες και μοιράζομαι μαζί τους τις εκπληκτικές εντυπώσεις μου. Τους συνιστώ να κάνουν μία επίσκεψη αφ ενός μεν για συμπαράσταση, αφ ετέρου δε για δική τους ενίσχυση.
Η Ὀλγα άντεξε και ολόκληρη τη Δευτέρα. Το βράδυ, επιστρέφοντας από την εργασία μου, πέρασα να τους ξανασυναντήσω. Οι γονείς αποφάσισαν να πάρουν το παιδί στην Ελλάδα να πεθάνει εκεί. Τη Δευτέρα έγιναν ολες οι απαραίτητες διατυπώσεις. Τελικά, κανονίστηκε να φύγει, αν θα ζούσε, την Τετάρτη 1η Μαΐου, με την πτήση της Ολυμπιακής από Νέα Υόρκη. Ἐμεινα πάλι ως αργά, απολαμβάνοντας την απίστευτη χάρι αυτών των ανθρώπων και περιμένοντας την αναχώρηση της Ολγας είτε με το αεροπλάνο για την Ελλάδα, ειτε με τους αγγέλους για την αιώνια πατρίδα.
Στιγμές έντονες, πολύ αληθινές δίπλα σε έναν κόσμο εμπειρικής πίστεως, απροσμέτρητου μεγέθους
Τρίτη 30 Απριλίου το πρωΐ. Χτυπάει το τηλέφωνό μου. Η μία από τις τρεις κυρίες, με τις οποίες είχα επικοινωνήσει την προηγουμένη, μόλις έχει μιλήσει με τον πνευματικό της τον γνωστό κ. Πορφύριο. Έχει φήμη προορατικού ανθρώπου. Παγκοσμίως γνωστός. Άγιος άνθρωπος. Βλέπει σε μέρη που δεν λειτουργεί η ανθρώπινη όραση. Της είπε, λέει, ότι θα κάνει και αυτός την προσευχή του, αλλά να μην τον αφήσουμε μόνο. Και έχει ο θεός. Εύκολο συμπέρασμά της ότι υπάρχει κάποια ελπίδα.

Σε παρακαλώ, της λεω, μην βιαστείς και πείς τίποτα. Αφού ξέρεις την κατάσταση. Είδα και την αξονική. Το κορίτσι τελειώνει. Απορώ πώς ακόμη ζει. Το είδες και εσύ με τα μάτια σου. Καλύτερα να πούμε λίγα και να γίνουν πολλά, παρά να δώσουμε ελπίδες και να μην γίνει τίποτα της λέω.
Η Ὀλγα άντεξε και την Τρίτη. Το βράδυ στις 10 περίπου φτάνω για τη συνηθισμένη μου επίσκεψη –φροντιστήριο πίστεως.
Μπαίνω στο δωμάτιο και αντικρύζω ένα ασυνήθιστο για αμερικάνικο νοσοκομείο θέαμα.
Η Ὀλγα στο κρεβατάκι της, στη γνώριμή μας δική της μακαριότητα.

Ο κ. Κώστας λίγο απόμερα. Η κ. Μαρία, η μητέρα, μαζί με την κ. Βασιλεία, μια εκπληκτική Ελληνοαμερικανίδα εθελόντρια, αληθινή μάνα ολων αυτών των παιδιών, δίπλα –δίπλα διαβάζουν μια άγνωστη σε μένα παράκληση. Εχουν ανάψει θυμίαμα, ακούμπησαν μια εικόνα της παναγίας πάνω στο παιδί, τοποθέτησαν και ένα καντηλάκι και προσεύχονται.

Εγώ κάθομαι ακριβώς δίπλα στην πόρτα. Ο μισός μέσα στον θάλαμο και ο μισός έξω. Με πλησιάζει μια νοσοκόμα η Debbie
Τι κάνουν; Με ρωτάει. Τι είναι αυτό που καπνίζει και μυρίζει; Ανήκουν σε καμμία παραθρησκεία;
Ἀνατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός, της απαντώ εμφατικά, μήπως και καταλάβει κάτι από την ανατολική κουλτούρα
Βγαίνει από τον θάλαμο. Μένουμε οι υπόλοιποι. Προσευχές ήξερα πολλές. Αυτά τα λόγια όμως πρώτη φορά τά ακουγα.
Σε ένα τέταρτο περίπου τέλειωσαν τα γράμματα.
Εἰχαν λίγο λαδάκι από την Παναγία της Τήνου και λίγο από την Παναγία την Κανάλα-πρώτη φορά το άκουγα αυτό το όνομα. Σταυρώνουν το μέτωπο, το στήθος, το δεξί και το αριστερό χέρι. Το παιδί ακίνητο. Μόλις σταυρώνουν το αριστερό πόδι, η Όλγα το λυγίζει, το κατεβάζει και επαναλαμβάνει ρυθμικά την ίδια κινηση. Τίποτε άλλο. Οι δύο γυναίκες ξεσπούν σε προσευχητικές κραυγές
Παναγία μου, κάνε το θαύμα σου, και σταυροκοπιούνται, φιλώντας το μέτωπο της Ὀλγας, που όμως παραμένει βυθισμένη κατά τα άλλα στον κόσμο της.
Το παιδί ησυχάζει. Σε λίγη ωρα πλησιάζει η μητέρα.
Μας ακούς, Ολγίτσα μου; Ρωτάει
Η Ολγα ελαφρά νεύει καταφατικά
Ανοιξε κοριτσάκι μου, τα μάτια σου
Το κορίτσι τεντώνει σε μια αποτυχημένη προσπάθεια τα μάτια του.
Δώσε ένα φιλάκι στην κ. Βασιλεία.
Ρυθμικά σαλεύουν τα χειλη της.

Εγώ ορθολογίζομαι. Σίγουρα έχουμε την τελευταία αναλαμπή. Ρωτώ την νοσοκόμα αν έχει όλα τα χαρτιά έτοιμα για την επόμενη νοσοκόμα –η βάρδια αλλάζει στις 11 μμ. –γιατί όλα δείχνουν πως σε λίγες στιγμές το παιδί θα αναπαυθεί.
Η ώρα περνάει. Η Ολγα επανήλθε στην προηγούμενη κατάσταση. Πλήρης σιωπή και ακινησία απόλυτη απουσία επικοινωνίας και αντανακλαστικών.
Κανείς δεν τολμά να την ταράξει. Περασμένα μεσάνυχτα. Η κ. Μαρία δεν κρατιέται, σκύβει και φιλάει το κοριτσάκι της στο μέτωπο.
Αυτό σαν κάπως να ανταποκρίνεται. Μάλλον είναι της φαντασίας μας.
Οι γυναίνες είναι σίγουρες ότι κάτι έχει αλλάξει.
Ο κ. Κώστας συγκινημένος παρακολουθει την κατάσταση με απορία. Εγώ πάλι ορθολογίζομαι.
Τίποτε δεν μου βγάζει από το μυαλό ότι στην καλύτερη περίπτωση μιλάμε για μικροαναβολές. Το παιδί στην ουσία έχει τελειώσει. Δεν έχω την παραμικρή ελπίδα. Η κ. Βασιλεία μου λεει πως δεν εχω πίστη. Ποιος ξέρει; Μπορεί και να χει δίκιο.
Ο γιατρός έλεγε πως η Όλγα θα τελειώσει το βράδυ της Κυριακής. Βρισκόμαστε στην Τετάρτη και το κορίτσι σταδιακά, αν και διακριτικά, αφήνει κάποιες ασαφείς ανάσες ζωής και επικοινωνίας. Και μας χωρίζει στους πιστεύοντες που ελπιζουν για ζωή και στους σκεπτόμενους που περιμένουν τον θάνατο.
Εγώ ζώ στην κρυάδα των δεύτερων και με παρέα τη λογική μου αποχαιρετώ την οικογένεια για την Ελλάδα.
Ένα ειδικό ιατρικό όχημα μεταφέρει το παιδί στη Νέα Υόρκη στην κατάσταση που περιγράψαμε.
Συνοδεία νοσοκόμου θα μεταφερθεί με το κρεβατάκι του στην Ελλάδα. Εκεί αποφασίστηκε να ….πεθάνει
Την Παρασκευή τηλεφωνούμε σε κάποιο τηλέφωνο που μας έδωσαν να μάθουμε τά νέα. Η Ολγα, λένε, σταδιακά βελτιώνεται, αλλά είναι ακόμη σε λήθαργο
Απλά, κάπως επικοινωνεί. Θα κάνουν εξετάσεις το Σάββατο.

Κανονίσαμε τηλεφωνική επικοινωνία την Τρίτη, δέκα μέρες μετά την οριστική διάγνωση του επικείμενου θανάτου.
Προσπαθούμε ατέλειωτες φορές να τους βρούμε. Καμία απάντηση. Υποθέτουμε ότι η Ολγα τελείωσε και οι γονείς της πήγαν στο χωριό να τη θάψουν και κάπως να ξεκουραστούν. Υστερα από άλλες δύο εβδομάδες, βρίσκουμε έναν παπά, και της διαβάζουμε ένα τρισάγιο…από την καρδιά μας
Πέρασε ο Μαιος, πέρασε ο Ιούνιος, μπήκε και ο Ιούλιος. Καμία πληροφορία δεν άλλαξε το σκηνικό.
Ηλθαν άλλα παιδιάκια στο Νοσοκομείο από την Ελλάδα, ανάλογες εντάσεις, ανάμεικτη η χαρά με τον πόνο σε καθημερινή βάση.
Δευτέρα 8 Ιουλίου
Μόλις έφθασα στην Αθήνα από το Λονδίνο. Σκέφθηκα να δοκιμάσω να κάνω μερικά τηλεφωνήματα. Παίρνω και την κ. Μαρία και τον κ. Κώστα. Μπορεί να έχουν επιστρέψει
Ποιος είναι, παρακαλώ; Ακούγεται μια λεπτή παιδική φωνούλα από την άλλη μεριά του καλωδίου
Ποιά είσαι εσύ, ρωτώ αιφνιδιασμένος
Είμαι η Ὀλγίτσα, απαντά η παιδική φωνή.
Η Όλγίτσα; Ποιά Όλγίτσα ξαναρωτώ αμήχανα.
Μου λέει πλήρες το ονομά της και με αρκετή σπιρτάδα εκφράζει με επιτυχία την υποψία της για την ταυτότητά μου. Η Παναγίτσα λέει, έκανε το θαύμα της και με προσκαλεί να πάω στο σπίτι τους για να της κάνω ερωτήσεις στη Γεωγραφία, στην Αριθμητική κλπ Προσκαλεί εμένα αυτή, της οποίας εγώ βιάστηκα να κάνω και το τρισάγιο. Για την ψυχή της…
Ζητώ τη μητέρα της στο τηλέφωνο
«Τίς Θεός μέγας ως ο Θεός ημών!» μου λέει με την καρδιά της η κ. Μαρία
Κλείνω το τηλέφωνο και φεύγω. Κατ ευθείαν στο σπίτι. Μού ανοίγει την πόρτα ένα χαριτωμένο κοριτσάκι.
Είχαν αρχίσει να φυτρώνουν τα μαλλάκια της

Ήταν λιγο υπερκινητική, αλλά εκφραστική και ολοζώντανη. Της έκανα και τις ερωτήσεις που μου ζήτησε. Απαντούσε χαριτωμένα.
Ενοιωθα να παίζω μαζί της. Ενοιωθα να με εχει προδώσει και ο ορθολογισμός μου. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα. Προηγουμένως πίστευα αυτό που δεν έβλεπα.
Η ζωή της Ὀλγας αποτελεί το ισχυρότερο ως τώρα ράπισμα της ολιγοπιστίας μου.
Ἐχουν περάσει είκοσι πέντε χρόνια. Η Ὀλγα έχει τελειώσει το Πανεπιστήμιο, δίνει χαρά και σοφία στους γονεις της, εχει αποκτήσει και μικρότερη αδελφή, εχει γίνει ολόκληρη κοπέλα, εχει διαψεύσει τους καλύτερους επιστήμονες στον κόσμο, εχει ξεσχίσει και τη λογική και την εμπειρία των στατιστικών και των αισθήσεων έχει επιβεβαιώσει ότι «ὅπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις» και στις μέρες μας

Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia.online/