Έχω τάχα κι εγώ προβλήματα...
Το έγραψα κι άλλη φορά: υπάρχουν ‘φυσικά’ φαινόμενα που δεν έχουν εξήγηση. Όπως π.χ. οι μέρες που όλα δείχνουν να συνωμοτούν εναντίον σου. Κοιτάζω το πρωί το πρόγραμμα, είναι σχετικά άνετο. Έτσι παίρνω μαζί και το σημειωματάριο για να καταγράψω κάποιες από τις συσσωρευμένες παρατηρήσεις και σκέψεις, πριν ξεχασθούν τελείως ή τις ξεπεράσουν τα γεγονότα. Και μέχρι να φθάσω στην κλινική έχω τέσσερεις κλήσεις για ισάριθμες επισκέψεις μέχρι το μεσημέρι. Δουλειά δεν είχαμε..., για να δούμε.
Το υγρό που τράβηξα προχθές από μια γυναίκα 50 ετών είναι ύποπτο--ο παλιός καρκίνος μαστού την ξαναθυμάται, μετά από δέκα χρόνια σιωπής. Προσπαθώ να της δείξω τη θετική πλευρά, τον μακρό χρόνο ύφεσης και τις καλές προοπτικές για το μέλλον. Πόσο πειστικός είμαι;
Οι βιοψίες που περίμενα για τον άλλο ασθενή δείχνουν μόνο στοιχεία φλεγμονής. Αν και δεν είμαι πολύ σίγουρος, έχω τουλάχιστον ένα ‘πάτημα’ να του κάνω κάποια θεραπεία και να τον ξαναελέγξω σε μερικές εβδομάδες. Κάτι είναι κι αυτό.
Η επόμενη άρρωστη, κι αυτή στα πενήντα, έβηξε κι έβγαλε αίμα ‘εν αιθρία’. Η αξονική μας επισημαίνει το πρόβλημα, και αποφασίζει να προχωρήσει σε κατευθυνόμενη βιοψία αυθημερόν. Η ευθύτητα στη συζήτηση διευκολύνει την πορεία προς τη διάγνωση (η αβεβαιότητα ‘σκοτώνει’), με τι κόστος όμως τόσο για κείνη όσο και για μένα; Οι ψυχές μας το ξέρουν. Επισημαίνω και πάλι το θετικό: πρώιμο σύμπτωμα, μεγάλη πιθανότητα ριζικής θεραπείας. Ελπίζω να μην αποδειχθώ ψεύτης.
Περνώντας από τον μαγνητικό τομογράφο βλέπω τον αναισθησιολόγο να βγάζει από το μηχάνημα ένα μικρόσωμο πλάσμα. «Να της βάλης τα σκουλαρίκια πριν ξυπνήσει», λέει στη μητέρα που περιμένει ανήσυχη, «θα βάλει τις φωνές αν δει ότι της λείπουν». Κρύβω ένα χαμόγελο για το ‘ανέκδοτο της ημέρας’ και ρωτώ παράμερα τον χειριστή για λεπτομέρειες. Δεκαοκτώ μηνών, χειρουργημένο για όγκο στον εγκέφαλο, έχει ήδη κάνει και χημειοθεραπεία. Από τη στενή πόρτα μπήκε στη ζωή.
Η τελευταία μου άρρωστη είναι 42 ετών, με πέντε μικρά παιδιά. Εδώ και δυο χρόνια ζει στη σκιά του καρκίνου, η οποία κάθε μέρα σκουραίνει περισσότερο. Έχω τάχα κι εγώ προβλήματα...
ΠΗΓΗ:http://antonispapagiannis.blogspot.gr/Το υγρό που τράβηξα προχθές από μια γυναίκα 50 ετών είναι ύποπτο--ο παλιός καρκίνος μαστού την ξαναθυμάται, μετά από δέκα χρόνια σιωπής. Προσπαθώ να της δείξω τη θετική πλευρά, τον μακρό χρόνο ύφεσης και τις καλές προοπτικές για το μέλλον. Πόσο πειστικός είμαι;
Οι βιοψίες που περίμενα για τον άλλο ασθενή δείχνουν μόνο στοιχεία φλεγμονής. Αν και δεν είμαι πολύ σίγουρος, έχω τουλάχιστον ένα ‘πάτημα’ να του κάνω κάποια θεραπεία και να τον ξαναελέγξω σε μερικές εβδομάδες. Κάτι είναι κι αυτό.
Η επόμενη άρρωστη, κι αυτή στα πενήντα, έβηξε κι έβγαλε αίμα ‘εν αιθρία’. Η αξονική μας επισημαίνει το πρόβλημα, και αποφασίζει να προχωρήσει σε κατευθυνόμενη βιοψία αυθημερόν. Η ευθύτητα στη συζήτηση διευκολύνει την πορεία προς τη διάγνωση (η αβεβαιότητα ‘σκοτώνει’), με τι κόστος όμως τόσο για κείνη όσο και για μένα; Οι ψυχές μας το ξέρουν. Επισημαίνω και πάλι το θετικό: πρώιμο σύμπτωμα, μεγάλη πιθανότητα ριζικής θεραπείας. Ελπίζω να μην αποδειχθώ ψεύτης.
Περνώντας από τον μαγνητικό τομογράφο βλέπω τον αναισθησιολόγο να βγάζει από το μηχάνημα ένα μικρόσωμο πλάσμα. «Να της βάλης τα σκουλαρίκια πριν ξυπνήσει», λέει στη μητέρα που περιμένει ανήσυχη, «θα βάλει τις φωνές αν δει ότι της λείπουν». Κρύβω ένα χαμόγελο για το ‘ανέκδοτο της ημέρας’ και ρωτώ παράμερα τον χειριστή για λεπτομέρειες. Δεκαοκτώ μηνών, χειρουργημένο για όγκο στον εγκέφαλο, έχει ήδη κάνει και χημειοθεραπεία. Από τη στενή πόρτα μπήκε στη ζωή.
Η τελευταία μου άρρωστη είναι 42 ετών, με πέντε μικρά παιδιά. Εδώ και δυο χρόνια ζει στη σκιά του καρκίνου, η οποία κάθε μέρα σκουραίνει περισσότερο. Έχω τάχα κι εγώ προβλήματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου