«Το λάθος δεν είναι να φοβηθείς,
αλλά να αφήσεις το φόβο να σε νικήσει.»
αλλά να αφήσεις το φόβο να σε νικήσει.»
Όλο και ποιο συχνά πλέον συναντώ
φοβισμένους ανθρώπους. Αν υπάρχει κάτι που καλλιεργείται πολύ καλά την
εποχή που ζούμε, αυτό είναι ό φόβος.Της ανεργίας, της πτώχευσης, της
μοναξιάς, της ξενοφοβίας, της διάλυσης της οικογένειας αλλά και τόσων
πολλών άλλων που κυκλοφορούν ασταμάτητα και χωρίς μέτρο, μέσω της τηλεόρασης
αλλά και όλων των άλλων μέσων ενημέρωσης. Αρκεί μια φήμη για να τρομοκρατήσει
ένα ολόκληρο κράτος. Δεν θα κρυφτώ. Δεν είμαι από αυτούς που
δεν φοβήθηκαν ποτέ. Είναι σχεδόν αδύνατο να είσαι κομμάτι της κοινωνίας μας και
να μην έχεις νιώσει έστω και ελάχιστα κάποιου είδους φόβο. Ειδικά αυτή την
εποχή. Που καταρρέουν γύρω μας πολλές από τις σταθερές αξίες που είχαμε.
Από όλη αυτή τη φοβικότητα δεν θα
μπορούσε να ξεφύγει ο θεσμός της οικογένειας που βάλλεται και απειλείται
από παντού. Έχω την άποψη πως αν κάτι έχει κρατήσει στο σύνολό της την κοινωνία
μας όρθια, είναι η δυναμική που έχει η ελληνική οικογένεια.
Η συνοχή αλλά και το βάθος των
ελληνικών οικογενειών κράτησε πολλούς συμπολίτες μας στο ύψος των περιστάσεων
όταν έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους.
Γνώρισα πριν από λίγο καιρό ένα κύριο γύρω στα εξήντα πέντε, που αν και συνταξιούχος δούλευε σαν οδηγός ταξί για να μπορέσει να βοηθήσει το γιο του που έχασε τη δουλειά του και βρέθηκε σχεδόν στο δρόμο μαζί με την οικογένειά του. Όπως μου είπε τη σύνταξή του, την κράταγε για τον ίδιο και τη γυναίκα του και τα λεφτά από το ταξί τα έδινε στο γιο του για να μπορέσει να ξεπληρώσει τις υποχρεώσεις που είχε αποκτήσει όταν δούλευε κανονικά. Ο γιος του με τρία παιδιά δούλευε τις άλλες δύο βάρδιες του ταξί αλλά τα λεφτά που έβγαζε δεν του έφταναν ούτε για τα βασικά. Αυτό που μου έκανε εντύπωση σε αυτό τον άνθρωπο που όση ώρα με πήγαινε στον προορισμό μου, μου αφηγούταν την ιστορία του, ήταν πως δεν άφησε τον φόβο να τον νικήσει. Βγήκε ξανά εκεί έξω και πάλεψε για να βοηθήσει το γιο του. Μου είπε κάτι την ώρα που έβγαινα από τα ταξί. «Το λάθος δεν είναι να φοβηθείς αλλά να αφήσεις το φόβο να σε νικήσει.» Μου φάνηκε πολύ σοφή κουβέντα και τη θυμάμαι συνέχεια αλλά ήταν και η αφορμή να γράψω το παρόν άρθρο. Αυτή η ιστορία είναι ένα μικρό παράδειγμα για το πόσο ισχυροί είναι οι δεσμοί σε αρκετές οικογένειες στη χώρα μας.
Γνώρισα πριν από λίγο καιρό ένα κύριο γύρω στα εξήντα πέντε, που αν και συνταξιούχος δούλευε σαν οδηγός ταξί για να μπορέσει να βοηθήσει το γιο του που έχασε τη δουλειά του και βρέθηκε σχεδόν στο δρόμο μαζί με την οικογένειά του. Όπως μου είπε τη σύνταξή του, την κράταγε για τον ίδιο και τη γυναίκα του και τα λεφτά από το ταξί τα έδινε στο γιο του για να μπορέσει να ξεπληρώσει τις υποχρεώσεις που είχε αποκτήσει όταν δούλευε κανονικά. Ο γιος του με τρία παιδιά δούλευε τις άλλες δύο βάρδιες του ταξί αλλά τα λεφτά που έβγαζε δεν του έφταναν ούτε για τα βασικά. Αυτό που μου έκανε εντύπωση σε αυτό τον άνθρωπο που όση ώρα με πήγαινε στον προορισμό μου, μου αφηγούταν την ιστορία του, ήταν πως δεν άφησε τον φόβο να τον νικήσει. Βγήκε ξανά εκεί έξω και πάλεψε για να βοηθήσει το γιο του. Μου είπε κάτι την ώρα που έβγαινα από τα ταξί. «Το λάθος δεν είναι να φοβηθείς αλλά να αφήσεις το φόβο να σε νικήσει.» Μου φάνηκε πολύ σοφή κουβέντα και τη θυμάμαι συνέχεια αλλά ήταν και η αφορμή να γράψω το παρόν άρθρο. Αυτή η ιστορία είναι ένα μικρό παράδειγμα για το πόσο ισχυροί είναι οι δεσμοί σε αρκετές οικογένειες στη χώρα μας.
Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Θα πρέπει να
προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα της εποχής και να μετατρέψουμε τη απειλή του
φόβου σε δύναμη για δημιουργία και νέα ξεκινήματα.
Τελικά κανένας δεν μπορεί να μας φοβίσει πραγματικά, παρά μόνο οι δικοί μας φόβοι.
Τελικά κανένας δεν μπορεί να μας φοβίσει πραγματικά, παρά μόνο οι δικοί μας φόβοι.
ΚΩΣΤΑΣ
ΚΡΟΜΜΥΔΑΣ
ΗΘΟΠΟΙΟΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ΠΗΓΗ:http://hamomilaki.blogspot.gr/ΗΘΟΠΟΙΟΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου