ΠΑΠΑ-ΦΩΤΗΣ Ο ΛΑΥΡΕΩΤΗΣ

"Οἱ Σιωνιστὲς ἐργάζονται,

 ἐμεῖς τί κάνουμε;"

Τοῦ Δρ. Κωνσταντίνου Βαρδάκα

ΠΑΠΑ-ΦΩΤΗΣ Ο ΛΑΥΡΕΩΤΗΣ: τὸ ἀηδόνι τῆς Μυτιλήνης πού ξετρελάθηκε ἀπὸ τὴν Χαρὰ τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

"Εὐλογεῖτε  Γέροντα": αὐτὴ τὴν φράση μου ἔλεγε κάθε φορᾶ πού τὸν συναντοῦσα ἐπὶ 20 καὶ συναπτοὺς χρόνους γνωριμίας. Τότε ἀναρωτιόμουν γιατί τὸ ἔλεγε κάτ' ἐπανάληψη καὶ πεισματικά, σήμερα τὸ βιώνουμε ὅλοι μας! Ὅταν ἔλεγε αὐτὴ τὴν φράση  τὸ πρόσωπο του μόρφωνε συσπάσεις ὀργῆς , πονοῦσε πάρα πολλὰ χρόνια γιὰ τὰ δόλια σχέδια πού ἐξύφαιναν ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Πατρίδας μας. Στὰ γαλάζια μάτια του ἔβλεπες ΧΡΙΣΤΟ καὶ ΕΛΛΑΔΑ. Μετὰ τὴν συζήτηση πάντα, μὰ πάντα μὲ ἀποχαιρετοῦσε μὲ τὸ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ γιὰ τὴν πατρίδα καὶ καλὴ ἀντάμωση στὴν ἐπουράνια  Πατρίδα μας.

5-3-1988, συγκράτησα αὐτὴ τὴν ἡμερομηνία γιατί ἦταν ἡ πρώτη φορὰ πού βρέθηκα στὴν Μυτιλήνη γιὰ νὰ προσκυνήσω τοὺς Νεοφανεῖς Ἁγίους της , τὸν ΑΓΙΟ ΡΑΦΑΗΛ, τὸν ΔΙΑΚΟΝΟ ΝΙΚΟΛΑΟ καὶ τὴν ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΑ ΕΙΡΗΝΗ. Τὸν πρῶτο ἄνθρωπο ποῦ συνάντησα μόλις βγῆκα ἀπὸ τὸ πλοῖο τῆς γραμμῆς, ἐκεῖ  κοντὰ στὴν καταπακτὴ , ἦταν ἕνας ρακένδυτος λευίτης μὲ γυμνὰ πόδια ποῦ ἔσερνε ἕνα καροτσάκι μὲ παλιοσίδερα καὶ πέτρες.

Μὰ καλὰ τί  ἔπαθε αὐτὸς ἀναρωτήθηκα , τρελάθηκε; Τὴν ἀπορία μου τὴν ἔλυσε ὁ ταξιτζής: "Εἶναι ὁ παπὰ-Φώτης ἀπὸ τὰ Πάμφυλα καὶ ὅλη μέρα γυρίζει μαζεύοντας ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ὑλικὰ καὶ  μὲ αὐτὰ μόνος του κτίζει   Ἐκκλησία".

Πέρασε λίγος καιρὸς καὶ σὲ ἑπόμενο ταξίδι μου στὴν Μυτιλήνη ἔψαξα νὰ τὸν βρῶ. Τὸν βρῆκα μέσα στὸν ἐλαιώνα τῶν Παμφύλων, ἦταν μεσοκαλόκαιρο καὶ ὁ Γέροντας  ἀναπαυόταν στὴν ψηφιδωτὴ ἀπὸ μαρμαράκια ἁπλωταριὰ πού εἶχε κτίσει μὲ τὰ χεράκια του ἔμπροσθέν του Ἱεροῦ ναΐσκου τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ τοῦ Νεομάρτυρα τοῦ ἐκ Παμφύλων πού....

 

 εἶχε τὸν κατασκευαστικὸ ρυθμὸ τῶν Ναῶν τοῦ Μυστρά.

"Εὐλογεῖτε Γέροντα,  τὴν εὐχὴ σας" τοῦ φώναξα ἔξω ἀπὸ τὸν βοτσαλωτὸ περιτείχισμα πού περιέβαλε τὰ κτίσματα.

Δὲν μοῦ μίλησε, ἐπέμενα καὶ τότε μὲ κοιτάξε αὐστηρὰ καὶ μοῦ λέει: "ἐγὼ δὲν ἔχω εὐλογία καὶ εὐχὴ" καὶ συνεχίζει  "οἱ σιωνιστὲς ἐργάζονται παλληκάρι μου , ἐμεῖς τί κάνουμε; Τώρα τὸ ρίξαμε στὸ ραχάτι σὲ λίγο νὰ δεῖς  τί θὰ γίνει".

- Ἀμὰν πέσαμε σὲ σαλεμένο,  μονολόγησα. Ἔκανα νὰ  φύγω.

-Ἔλα μέσα νὰ ξεκουρασθεῖς,  μου εἶπε.

Ἀπὸ τότε αὐτὴ ἡ κατὰ ΧΡΙΣΤΟ σαλότητα ὅσες φορὲς καὶ κατὰ ΘΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ τὸν συνάντησα καὶ σὲ ὅποιο μέρος τὸν συνάντησα πάντα μὲ ἀνάπαυε καὶ γιόμιζα μὲ τὴν ἄλλη Χαρὰ  φυσικὰ ὄχι αὐτὴ τοῦ κόσμου. Σὲ αὐτὲς τὶς ἀπρόσμενες συναντήσεις πολλὲς φορές μου ἐκμυστηρεύθηκε γεγονότα τῶν βιωματικῶν διαδρομῶν του ποῦ λόγω  χώρου ἐπιλεκτικὰ ἀναφέρω.

"Ὁ Γέροντάς  μου ὀνόματι Παυλίδης ἦταν γιατρὸς , σπουδαγμένος στὸ Παρίσι καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη, μόναζε στὴν Μεγίστη Λαύρα τοῦ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ. Κάποια μέρα μὲ φώναξε καὶ μοῦ ζήτησε νὰ τὸν βοηθήσω νὰ σχίσει τὰ πτυχία του, λέγοντάς μου ότι αὐτὰ δὲν ἀξίζουν τίποτα μπροστὰ στὸ ΠΤΥΧΙΟ πού δίνει Ο ΘΕΟΣ...

-Γέροντα αὐτὴ τὴν ἐποχὴ  (ἦταν μέσα δεκαετίας τοῦ 90)  βγαίνουν βιβλία γιὰ τὸν Γέροντα Παίσιο, τί γνώμη ἔχετε;

-Αὐτὸς παιδί μου, εἶναι τὸ διαμάντι τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν γνώρισα καλὰ γιατί μαζὶ βοηθούσαμε τὸν Παπὰ Τύχωνα. Ἐμεῖς εἴχαμε τὴν τύχη νὰ γνωρίσουμε μεγάλους Γεροντάδες καὶ μαζεύαμε τὸ πνευματικὸ μέλι τους ἁπλόχερα. Ἔτσι γνώρισα καὶ τὸν Γέροντα ΑΓΙΟ ΣΙΛΟΥΑΝΟ καὶ μὲ ἐπίασε τότε μία ὄρεξη μέσα ἀπὸ τὶς Ἁγιορείτικες Βιβλιοθῆκες  καὶ τὰ συναξάρια τοῦ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ νὰ συγκεντρώσω ὅλους τους γνωστοὺς μέχρι ἐκεῖνα τὰ χρόνια ΑΓΙΟΥΣ τῆς Νήσου Λέσβου καὶ βρῆκα πολλοὺς Ἁγίους καὶ Νεομάρτυρες τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν ἐπέστρεψα στὴν Μυτιλήνη παρήγγειλα τὴν πρώτη Εἰκόνα τους καὶ τὴν Ἀσματικὴ Ἀκολουθία τους ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὅρος.

Ἐπειδὴ καταγινόμουν μὲ τοὺς τοπικοὺς Ἁγίους , τὴν ἐποχὴ πού ἐργαζόμουν στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη μὲ φώναξε ὁ Μακαριστὸς Ἰάκωβος ὁ ἐκ Σιατίστης καὶ μὲ ρώτησε τί γνώμη ἔχω γιὰ τὶς Θαυμαστὲς Ἐμφανίσεις τῶν Νεοφανῶν ΑΓΙΩΝ στὸν λόφο τῶν Καρυῶν τῆς Θερμῆς (ἦταν τὸ 1959-60) , προσπαθώντας νὰ λύσει τὶς ἀπορίες του: πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐμφανίζονται οἱ  Ἅγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος καὶ Εἰρήνη ὁλοζώντανα σὲ ἁπλοικοὺς ἀνθρώπους; Εἶπα στὸν Σεβασμιότατο νὰ μὴν ἀμφιβάλλει καθόλου γιατί καὶ ἐγὼ μικρὸ προσφυγόπουλο ἀπὸ τὰ Βουρλὰ τῆς Μ. Ἀσίας, ὅταν ἔβοσκα πρόβατα στὸν Ἔνηπτο  λόφο τῶν Καρυῶν ἀξιώθηκα νὰ τοὺς δῶ πολλὲς φορὲς μέσα σὲ ΦΩΣ ὁλοζώντανα δίχως νὰ γνωρίζω  τότε τὰ ὀνόματά τους . Αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι παιδί μου οἱ Νεοφανεῖς εἶναι πολὺ μεγάλοι ΑΓΙΟΙ καὶ κοσμοῦν τὸ στερέωμα τῆς Θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας. Αὐτὸ τὸ νησὶ ἔχει μεγάλες Εὐλογίες ἀπὸ τὴν ΥΠΕΡΑΓΙΑ  ΘΕΟΤΟΚΟ γιατί κράτησε Εἰκονόφιλη στάση στοὺς εἰκονομαχικοὺς χρόνους. Ἀπὸ σεβασμὸ στὴν ΜΗΤΕΡΑ τοῦ ΚΥΡΙΟΥ μας  στὴν ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣΣΟΥ παρήγγειλα πρὶν πολλοὺς χρόνους  στὸν Γέροντα Γεράσιμο τὸν Μικραγιαννίτη  τὸν Παρακλητικὸ Κανόνα τῆς  Ἐφέστιας Εἰκόνας ΤΗΣ.

Μοῦ τὰ ἔλεγε αὐτὰ καὶ ἀπέναντί μου ἔβλεπα ἕναν ρακένδυτο Ἀρχιμανδρίτη, πολλὲς φορὲς ἀνυπόδητο ὅπως τὸν συναντοῦσα μέσα στὶς ἀστικὲς συγκοινωνίες τῶν Ἀθηνῶν ὅταν κατέβαινε ἀπὸ τὴν Λέσβο γιὰ νὰ πάει νὰ λειτουργήσει σὲ φυλακὲς καὶ νοσοκομεῖα.

Διέδραμε μὲ ἕνα τρίχινο ταγάρι ὅλη τὴν Ἑλλάδα ὅπου ὑπῆρχε ἀναγκεμένος λαμβάνοντας ἄνωθεν πληροφορία. Ὁ ἴδιος μου εἶπε...

"Την δεκαετία τῆς πτώχειας τοῦ 40 μὲ βαρὺ χειμωνιὰ ἔπρεπε νύκτα νὰ πάω ἀπὸ ἕνα χωρίο σὲ ἄλλο διασχίζοντας τὶς παγωμένες πεδιάδες τοῦ Κιλκὶς, οἱ χωριανοί μου ἔδωσαν ἕνα φακὸ γιὰ τὸν δρόμο, ἀλλὰ στὰ μέσα τοῦ δρόμου μὲ περικύκλωσε ἕνα κοπάδι λύκων, τρόμαξα καὶ ἄρχισα νὰ λέω τοὺς ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, τότε εἶδα κάτι πρωτόγνωρο οἱ λύκοι ἐρχόταν ἕνας-ἕνας καὶ ἀκουμποῦσαν μὲ τὶς τρίχες τους  τὸ ράσο μου καὶ μὲ ξεπερνοῦσαν βαδίζοντας πιὸ μπροστὰ ἀπὸ μένα. Αὐτὸ γινόταν ὅσο ἔλεγα τοὺς ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ. Τώρα πού πλάκωσαν βαρεῖς λύκοι στὴν πατρίδα μας τὸ ἴδιο νὰ κάνετε καὶ ἐσεῖς!"

Ὁ Παπὰ Φώτης ἦταν πολὺ καλὸς γνώστης τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας καὶ μάλιστα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς, ὅμως ἡ ἀγάπη του γιὰ τοὺς Δογματικοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας  ἦταν μοναδική, σὲ σημεῖο μάλιστα πάνω σὲ ἀποκόμματα χαρτονένια πού τὰ ἔβρισκε ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἐκεῖ νὰ γράφει σὲ αὐτὰ τοὺς Λόγους τῶν Θεοφόρων Πατέρων καὶ νὰ τὰ μοιράζει στὸν κόσμο ἀντὶ εὐλογίας. Πάντα μέσα στὸ ταγάρι τοῦ εἶχε ἕνα μικρὸ ψαλιδάκι μὲ τὸ ὁποῖο ἀποσποῦσε ἀπὸ ἀποκόμματα ἐφημερίδων καὶ περιοδικῶν Εἰκόνες Ἁγίων γιατί θεωροῦσε μεγάλη ἀσέβεια νὰ ρίχνονται στὰ σκουπίδια.

Στὶς δογματικὲς ἐκτροπὲς ἦταν λάβρος κατὰ πάντων καὶ δὲν ἔκανε ἐκπτώσεις. Προγνώριζε τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Ἑλλάδα καὶ τί "εὐλογίες" ἔφερνε αὐτὴ ἡ ἐπίσκεψη στὴν πατρίδα μας.

Στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 90 τὸν ρώτησα "Παπὰ Φώτη τί θὰ γίνει μὲ τοὺς Τούρκους ἀπέναντι;"

-Τώρα θὰ κάνουμε τὸν ψόφιο κοριό! Λίγη ὑπομονὴ καὶ θὰ γίνει τὸ ΑΓΙΟ ΘΕΛΗΜΑ τοῦ ΘΕΟΥ σὲ αὐτοὺς καὶ σὲ ἐμᾶς. Ὅμως νὰ ξέρεις κάτι τὴν Μ. Ἀσία τὴν χάσαμε τὸ 20 γιατί ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς ἔβριζε τὰ ΘΕΙΑ καὶ οἱ ἀνώτεροι ἀξιωματικοί του κατέλυαν στὰ χαμαιτυπεῖα τῆς ἐποχῆς πού φρόντισαν οἱ  Κεμαλιστὲς νὰ ἔχουν κατασκόπους!

Ἰανουάριος τοῦ 2003,   σὲ οἰκία πνευματικῶν ἀδελφῶν χαρίζω στὸ Παπὰ Φώτη ἕνα δῶρο-κλειστὸ δέμα καὶ αὐτὸς σὰν ἀντίδωρό μου χαρίζει  ἕνα χαρτόνι πάνω στὸ ὁποῖο μὲ βυζαντινὴ γραφὴ καὶ ἐκκλησιαστικὲς μικρογραφίες ἔχει γράψει τὸ κατὰ ΙΩΑΝΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ πού διαβάζεται στὴν ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

-Παπὰ Φώτη, ἄνοιξε γρήγορα τὸ δέμα πού σου ἔδωσα.

Ὁ παπὰ Φώτης ἔκανε ὑπακοὴ ἄνοιξε τὸ δέμα καὶ ἀσπάσθηκε τὴν εἰκόνα τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ πού τοῦ εἶχα χαρίσει.

Νοέμβριο τοῦ 2009. Τὸν συναντῶ γιὰ τελευταία φορὰ στὸ φιλόξενο σπίτι ποῦ τὸν γηροκομοῦσε μὲ ἀγάπη στὴν Ἀθήνα. Ὁ Γέροντας εἶχε τὸ βλέμμα τοῦ προσηλωμένο  ἀλλοῦ . Αὐτὴ τὴν φορὰ δὲν μὲ ὑποδέχθηκε μὲ τὴν γνωστὴ φράση του  "οἱ σιωνιστὲς ἐργάζονται, ἐμεῖς τί κάνουμε;" Ἀπόλυτη σιωπὴ σὲ ὅλες τὶς ἐρωτήσεις μου ποῦ μὲ ἀγωνία τοῦ ἐξέθετα καθότι ἡ πατρίδα μας  ἕνα μήνα πρὶν ἄρχισε νὰ μπαίνει στὸ καμίνι τῶν δοκιμασιῶν της. Μόνο τραγουδοῦσε μὲ τὴν γλυκεία φωνὴ τοὺ "τὰ ροῦχα τὰ μελιτζανιά". Τότε μου εἶπαν  ὅτι  ὅταν εἶναι στενοχωρημένος τραγουδᾶ αὐτὸ τὸ τραγούδι! Ποῦ νὰ σκεφτῶ τότε ὅτι κάποιοι ἤδη φόρεσαν στὴν πατρίδα μᾶς μὼβ σάβανο...

Σὲ λίγο ὁ Γέροντας ἀνασηκώθηκε ἀπὸ τὸ κρεβάτι  καὶ ἔδειξε ἀπέναντί του μία πανέμορφη Εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, χαμογέλασε γλυκύτατα καὶ εἶπε ΩΡΑΙΟ, ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ, ΑΥΤΟ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ!!!

5-3-2010 ἔμαθα τὴν Κοίμηση τοῦ ΠΑΠΑ ΦΩΤΗ .

Σὰν νὰ μοῦ φάνηκε νὰ τὸν εἶδα νὰ σέρνει τὸ καροτσάκι του, ὅπως τὴν πρώτη φορὰ ποῦ τὸν ἀντίκρισα μὲ τὴν μόνη διαφορά, τώρα ἀστραποβολοῦσε καὶ μέσα στὸ καροτσάκι του δὲν εἶχε ἄχρηστα μπάζα ἀλλὰ προσευχὲς καὶ ἱκεσίες γιὰ νὰ τὶς ἐναποθέσει στὸν Θρόνο τοῦ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ  νὰ σώσει τὴν ΠΙΣΤΗ καὶ τὴν ΠΑΤΡΙΔΑ, αὐτὰ τὰ δύο γιὰ τὰ ὁποία νοιαζόταν σὲ ὅλη τὴν ἐπίγεια βιωτή του καὶ πολεμοῦσε γιὰ αὐτὰ μὲ τὴν κατὰ ΧΡΙΣΤΟ ΑΓΙΑ ΣΑΛΟΤΗΤΑ του . ΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ,

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ.   

ΠΗΓΗ:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/05/blog-post_12.html#more