Δωδεκάνησα!

Ἡ Ἐνσωμάτωση τῆς Δωδεκανήσου

          Μέ τήν εὐκαιρία τῆς σημερινῆς ἐπετείου τῆς Ἐνσωμάτωσης τῆς Δωδεκανήσου, μέ τήν Μητέρα Ἑλλάδα, δημοσιεύω τό κείμενο ραδιοφωνικῆς ὁμιλίας τοῦ ἀείμνηστου συμπατριώτη μας Λεωνίδα Πτέρη, πού μεταδόθηκε ἀπό τό Ἐθνικό Ραδιόφωνο, τά μεσάνυκτα τῆς 31^ης Μαρτίου τοῦ 1947, γιά τήν ὑλοποίηση τοῦ πόθου καί τοῦ ὁράματος τῶν Δωδεκανησίων νά ἑνωθοῦν μέ τήν Ἑλάδα:

 

«Τό ὅραμα τοῦ μεγάλου Δωδεκανησίου Φιλικοῦ  τοῦ Ἐμμανουήλ Ξάνθου τοῦ Πατμίου πραγματοποιεῖται σήμερα πού ἡ ἀθάνατη Μητέρα μας Ἑλλάς ἀγκαλιάζει  στοργικά τά ἐλεύθερα πολυαγαπημένα μά πολυβασανισμένα παιδιά της· τά Δωδεκάνησα.

          Τά Δωδεκάνησα εἶναι πιά ἐλεύθερα, εἶναι Ἑλληνικά, γιατί ἔπειτα ἀπό 637  χρόνια σκληρή σκλαβιά, ἔπειτα ἀπό ἀφάνταστες θυσίες σέ αἷμα καί χρῆμα, ἔπειτα ἀπό  ἀνείπωτους σκληρούς ἀγῶνας, ἔπειτα ἀπό φοβερές στερήσεις, διωγμούς καί θανατώσεις ἔμειναν πιστά  στό Θεό καί στήν Πατρίδα, γιατί ὑπῆρξαν οἱ φορεῖς  κάθε εὐγενικοῦ, κάθε ὡραίου καί καλοῦ, κάθε γενναίου στόν Ἑλληνικό πολιτισμό πού ὑπῆρξεν ὁ πολιτισμός τοῦ κόσμου.  Γιατί τά Δωδεκάνησα ἔμειναν ὑπερήφανα γιά τήν Ἑλληνικότητά των, ἀμόλυντα καί πιστά εἰς τήν Ἐθνικήν Ἰδέαν, εἰς τήν Μεγάλην  καί Ἀθάνατον Μητέρα τήν Ἑλλάδα.

          Σήμερα πάνω στά κάστρα τῆς Δωδεκανήσου, στάς πόλεις καί στά χωριά συντελεῖται μιά ἐθνική μυσταγωγία. Ὑποστέλλεται ἡ ἔνδοξος Ἀγγλική σημαία τῆς προσωρινῆς κατοχῆς καί ὑψώνεται ἡρέμα καί ὑπερήφανα μέ τάς εὐλογίας τῆς Ἐκκλησίας καί μέ τίς εὐχές καί τά δάκρυα ἑνός παραληροῦντος ἐξ ἐνθουσιασμοῦ λαοῦ ἡ Ἔνδοξος Σημαία τοῦ Σταυροῦ, ἡ Κυανόλευκη.

          Σήμερα ὁ Ἕλλην στρατιωτικός Διοικητής Ναύαρχος Ἰωαννίδης παραλαμβάνει εὐτυχής καί ὑπερήφανος διότι εἰς αὐτόν ἔλαχε ἡ τιμή τά Δωδεκάνησα ἀτίμητα διαμάντια πού θα στολίζουν ἀπό σήμερα τό ἔνδοξο στέμμα  τῆς Ἑλλάδος ἐν ὀνόματι τῆς Αὐτοῦ Μεγαλειότητος τοῦ Βασιλέως τῶν Ἑλλήνων Γεωργίου τοῦ Β΄ τοῦ Νικητοῦ.

          Τά Δωδεκάνησα εἶναι ἐλεὐθερα καί Ἑλληνικά.

          Σήμερα χαρμόσυνα βροντοῦν τά κανόνια τῶν πολεμικῶν καί τά τουφέκια τῶν στρατιωτῶν, χαρμόσυνα σημαίνουν οἱ καμπάνες καί τά σήμαντρα τῶν Ἐκκλησιῶν γιά νά δοξάσουν τό Θεό, οἱ Δωδεκανήσιοι  μέ τά γιορτινά των πού τούς χάρισε τίς σημερινές ἀλησμόνητες στιγμές. Ἀλησμόνητς στιγμές πού αἰῶνες τώρα περίμεναν καρτερικά ἀπό γενεά σέ γενεά οἱ Δωδεκανήσιοι καί ἡ ἀπέραντος χαρά καί συγκίνησίς των καί ὁ ἔξαλλος ἐνθουσιασμός των καί οἱ οὐρανομήκεις μυριόστομοι ζητωκραυγαί των δονοῦν τόν ἀέρα πού μᾶς φέρνει ἕως ἐδῶ  ἡ πυρωμένη αὕρα τοῦ Αἰγαίου καί τό γαλανό κῦμα τοῦ Δωδεκανησιακοῦ πελάγους καί νά πλημμυρίση τάς ψυχάς  καί τά στήθη ὅλων τῶν Δωδεκανησίων ὅπου καί ἄν εὑρίσκωνται μέ χαράν, συγκίνησιν καί ἐνθουσιασμόν γιατί τό ὄνειρο τοῦ Ξάνθου, τό ὄνειρον 637 χρόνων ἔγινε ἀλήθεια παντοτεινή.

          Τά Δωδεκάνησα εἶναι Ἑλληνικά.

          Ποιός πίστευε πῶς ἐκεῖνο πού ὠνειρεύθησαν τόσαι καί τόσαι γενεαί Δωδεκανησίων καί Ἑλλήνων πραγματοποιεῖται σήμερα, ἄς χαροῦμε λοιπόν τήν ἐλευθερία μας. Ἄς γιορτάσωμε τήν ἕνωσή μας μέ τήν Μητέρα μας Ἑλλάδα. Μά μέσα  στή χαρά τῆς γιορτῆς ἄς σταματήσουμε λίγο· ἕνα λεπτό καί ἄς στρέψωμε εὐλαβικά τή σκέψη μας σέ κείνους πού αἰῶνες τώρα ἀγωνιζόμενοι γιά τήν ἐλευθερία μας ἔπεσαν  ὑπέρ αὐτῆς.

          Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη των.

          Και μετά τήν ὀφειλομένην αὐτήν σπονδήν ἄς  σημάνουν καί πάλιν χαρμόσυνα οἱ καμπάνες καί ἄς ψάλωμεν ὅλοι μαζί ὕμνους  στό Θεό καί στή Μεγαλόχαρη  πού μᾶς ἠξίωσαν  νά ζήσωμεν  τίς ἀλησμόνητες αὐτές στιγμές καί μέ τό Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τά Νικητήρια, ἄς δονήση τούς αἰθέρας τοῦ Δωδεκανησιακοῦ συμπλέγματος ὁ Ἐθνικός μας  τῆς Ἐλευθερίας ὕμνος, ἀπ᾿ τά κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τά ἱερά καί σάν πρῶτα ἀνδρειωμένη χαῖρε, ὦ χαῖρε Ἐλευθεριά.

          Μέ δάκρυα συγκινήσεως καί χαρᾶς σᾶς στέλλω τόν πιό θερμό ἀδελφικό χαιρετισμό μου στή χαρμόσυνη αὐτή στιγμή καί σᾶς καλῶ νά φωνάξετε μαζύ μου μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς σας

          Ζήτω ἡ Μεγάλη Ἀθάνατος Ἑλλάς

          Ζήτω ὁ Βασιλεύς τῶν Ἑλλήνων

Ζήτω ἡ Ἑλληνική Δωδεκάνησος».