Κυριακή της Πεντηκοστής

 "Πεντηκοστήν εορτάζομεν",

Στιχηρόν ἰδιόμελον Κεκραγαρίων Ἑσπερινοῦ, ἦχος α΄.,

ὑπό Ἀθανασίου Παναγιωτίδη

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Διαπρεπής και καλλίφωνος πρωτοψάλτης, μουσικοδιδάσκαλος και χοράρχης από τους κορυφαίους της νεότερης εποχής. Γεννήθηκε στην Κων/πολη (Βαλατά) το 1910 και από ηλικίας 9 ετών μαθήτευσε, ως κανονάρχης, κοντά στον πρωτοψάλτη και μουσικοδιδάσκαλο Δημήτριο Μπαλαμπάνη. Στη συνέχεια διετέλεσε κανονάρχης στον Πατριαρχικό Ναό της Κων/πολης, μαθητεύσας κοντά στον Άρχοντα Πρωτοψάλτη Ιάκωβο Ναυπλιώτη. Το 1923 εισήχθη στη Θεολογική σχολή της Χάλκης όπου διδάχτηκε μαθήματα της τελευταίας Γυμνασιακής τάξης από τον Γέροντα τότε Γεώργιο Πρωγάκη, μουσικοδιδάσκαλο και εκδότη της Ομώνυμης "Μουσικής Συλλογής". Το 1928, διακόψας την φοίτηση ήλθε στην Ελλάδα και συνδέθηκε φιλικά με τον Αθαν. Καραμάνη με τον οποίο συνεργάστηκε στενά. Έψαλε μάλιστα και ως Λαμπαδάριός του στον Ι. Ναό της Υπαπαντής Θεσ/νίκης. Η συνεργασία των δύο κορυφαίων πρωτοψαλτών υπήρξε πολύ γόνιμη, με υποδειγματικές ερμηνείες που άφησαν εποχή και χορωδιακές αναμεταδόσεις από τον Ρ/Σ, που είχαν ως αποτέλεσμα το σοβαρό και μεγαλοπρεπές ύφος των Θεσσαλονικέων Ψαλτών, να προβληθεί σ' όλη την Ελλάδα. Έψαλε σε πολλούς Ι. Ναούς όπως στην Δράμα, την Καβάλα, στην Λάρισα στον Ι. Ναό της Ζωοδόχου Πηγής (1950), στην Θεσ/νίκη στον Ι. Ναό Γρηγορίου Παλαμά, στον Αγ. Φανούριο, στην Παναγία Φανερωμένης (1955) κ.α. Σε ηλικία 50 ετών στερήθηκε του φωνητικού ταλάντου και αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Αργότερα και κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του επανήλθε και έψαλε στον Άγιο Νικόλαο Ξηροκρήνης. Έψαλε σε όλη σχεδόν την Ελληνική Επικράτεια προσκαλεσμένος σε πανηγυρίζοντες Ι. Ναούς και απόκτησε πολλούς φίλους και θαυμαστές της ψαλτικής του τέχνης. Το "ιδιάζον" ψαλτικό του ύφος αποτέλεσε "σχολή" για πολλούς ψάλτες μαθητές του ή μη, και οι ερμηνείες του, εκφραστικές με ιδιότυπους καλλωπισμούς και αναλύσεις γραμμών, βρήκαν πολλούς μιμητές. Δίδαξε την ψαλτική τέχνη και ανέδειξε πολλούς μαθητές του σε διακεκριμένους πρωτοψάλτες. Συνεργάστηκε στενά με τον πρωτοψάλτη, μουσικοδιδάσκαλο και μελοποιό Αστέριο Δεβρελή και αποτέλεσμα της συνεργασίας αυτής ήταν η έκδοση του βιβλίου "Επίτομον Αναστασιματάριον", ακόμη δε η "Βυζαντινή Συμφωνία" στο Βασιλικό Θέατρο Θεσ/νίκης, πολλές χορωδιακές εκπομπές από τον Ρ/Σ Θεσ/νίκης και η καταγραφή πλήθους μουσικών χειρογράφων που κυκλοφορούν σήμερα σε πολλούς ψάλτες ανά την Ελλάδα. Ο Αθανάσιος Παναγιωτίδης υπήρξε πράγματι μια εξέχουσα ψαλτική φυσιογνωμία της νεότερης εποχής με οξεία μουσική αντίληψη και τεράστια μνήμη. Όλη του η ζωή υπήρξε μια διαρκής προσφορά στην ψαλτική μας τέχνη, την οποία υπηρέτησε, με τον τρόπο που αυτός πίστευε, με πάθος και αφοσίωση μέχρι και το τέλος της ζωής του. Πέθανε την 1η Ιανουαρίου 1989.