Ο κυρ Βοριάς
Ὁ κύρ Βοριάς παράγγειλεν οὕλω τῶν καραβιῶνε:
«Καράβια π’ ἀρμενίζετε, κάτεργα πού κινᾶτε,
ἐμπᾶτε στά λιμάνια σας, γιατί θέ νά φυσήξω,
ν’ ἀσπρίσω κάμπους καί βουνά, νά κρυώσω τίς βρυσοῦλες,
κι ὅσα βρῶ μεσοπέλαγα, στεριᾶς θενά τά ρίξω».
Κι ὅσα καράβια τ’ ἄκουσαν, ὅλα λιμάνια πιάνουν,
τοῦ κύρ Ἀντριᾶ τό κάτεργο μέσα βαθιά ἀρμενίζει.
«Δέ σέ φοβοῦμαι, κύρ Βοριᾶ, φυσήξης δέ φυσήξης,
τί ἔχω καράβι ἀπό καρυά καί τά κουπιά πυξάρι,
κι ἔχω ἀντένες προύντζινες κι ἀτσάλινα κατάρτια,
ἔχω πανιά μεταξωτά, τῆς Προύσας τό μετάξι,
ἔχω καί καραβόσκοινα ἀπό ξανθῆς μαλλάκια·
κι ἔχω καί ναῦτες διαλεχτούς, ὅλο ἄντρες τοῦ πολέμου,
κι ἔχω κι ἕνα ναυτόπουλο, πού τούς καιρούς γνωρίζει,
κι ἐκεῖ πού στήσω μιά φορά τήν πλώρη δέ γυρίζω».
«Ἀνέβα, βρέ ναυτόπουλο, στό μεσιανό κατάρτι,
γιά νά διαλέξης τόν καιρό, νά ἰδῆς γιά τόν ἀέρα».
Παιζογελώντ᾿ ἀνέβαινε, κλαίοντας κατεβαίνει.
«Τό τί εἶδες, βρέ ναυτόπουλο, αὐτού ψηλά πού πῆγες;»
«Εἶδα τόν οὐρανό θολό καί τ’ ἄστρα ματωμένα,
εἶδα τήν μπόρα πού ἄστραφτε καί τό φεγγάρι ἐχάθη,
καί στῆς Ἀττάλειας τά βουνά ἄσπρο χαλάζι πέφτει».
Ὥστε νά εἰπῆ, νά καλοειπῆ, νά καλοκουβεντιάση,
βαριά φουρτούνα πλάκωσε καί τό τιμόνι τρίζει,
ἀσπρογυαλίζει ἡ θάλασσα, σφυρίζουν τά κατάρτια,
σκώνονται κύματα βουνά, χορεύει τό καράβι,
σπηλιάδα τοὖρθε ἀπό τή μιά, σπηλιάδα ἀπό τήν ἄλλη,
σπηλιάδα ἀπό τά πλάγια του καί ξεσανίδωσέ το.
Γιόμισε ἡ θάλασσα πανιά, τό κῦμα παλικάρια,
καί τό μικρό ναυτόπουλο σαράντα μίλια πάει.
Ὅλες οἱ μάνες κλαίγανε κι ὅλες παρηγοριοῦνται,
μά μιά μανούλα ἑνοῦ παιδιοῦ παρηγοριά δέν ἔχει.
Βάνει τίς πέτρες στήν ποδιά, τά τρόχαλα στόν κόρφο,
πετροβολάει τή θάλασσα καί τροχαλάει τό κῦμα.
«Θάλασσα, πικροθάλασσα καί πικροκυματοῦσα,
πο’ ’πνιξες τό παιδάκι μου, π’ ἄλλο παιδί δέν ἔχω».
«Δέ φταίω ἡ δόλια θάλασσα, δέ φταίω ἐγώ τό κῦμα,
μόν’ φταίει ὁ πρωτομάστορας πού φτιάνει τά καράβια.
«Καράβια π’ ἀρμενίζετε, κάτεργα πού κινᾶτε,
ἐμπᾶτε στά λιμάνια σας, γιατί θέ νά φυσήξω,
ν’ ἀσπρίσω κάμπους καί βουνά, νά κρυώσω τίς βρυσοῦλες,
κι ὅσα βρῶ μεσοπέλαγα, στεριᾶς θενά τά ρίξω».
Κι ὅσα καράβια τ’ ἄκουσαν, ὅλα λιμάνια πιάνουν,
τοῦ κύρ Ἀντριᾶ τό κάτεργο μέσα βαθιά ἀρμενίζει.
«Δέ σέ φοβοῦμαι, κύρ Βοριᾶ, φυσήξης δέ φυσήξης,
τί ἔχω καράβι ἀπό καρυά καί τά κουπιά πυξάρι,
κι ἔχω ἀντένες προύντζινες κι ἀτσάλινα κατάρτια,
ἔχω πανιά μεταξωτά, τῆς Προύσας τό μετάξι,
ἔχω καί καραβόσκοινα ἀπό ξανθῆς μαλλάκια·
κι ἔχω καί ναῦτες διαλεχτούς, ὅλο ἄντρες τοῦ πολέμου,
κι ἔχω κι ἕνα ναυτόπουλο, πού τούς καιρούς γνωρίζει,
κι ἐκεῖ πού στήσω μιά φορά τήν πλώρη δέ γυρίζω».
«Ἀνέβα, βρέ ναυτόπουλο, στό μεσιανό κατάρτι,
γιά νά διαλέξης τόν καιρό, νά ἰδῆς γιά τόν ἀέρα».
Παιζογελώντ᾿ ἀνέβαινε, κλαίοντας κατεβαίνει.
«Τό τί εἶδες, βρέ ναυτόπουλο, αὐτού ψηλά πού πῆγες;»
«Εἶδα τόν οὐρανό θολό καί τ’ ἄστρα ματωμένα,
εἶδα τήν μπόρα πού ἄστραφτε καί τό φεγγάρι ἐχάθη,
καί στῆς Ἀττάλειας τά βουνά ἄσπρο χαλάζι πέφτει».
Ὥστε νά εἰπῆ, νά καλοειπῆ, νά καλοκουβεντιάση,
βαριά φουρτούνα πλάκωσε καί τό τιμόνι τρίζει,
ἀσπρογυαλίζει ἡ θάλασσα, σφυρίζουν τά κατάρτια,
σκώνονται κύματα βουνά, χορεύει τό καράβι,
σπηλιάδα τοὖρθε ἀπό τή μιά, σπηλιάδα ἀπό τήν ἄλλη,
σπηλιάδα ἀπό τά πλάγια του καί ξεσανίδωσέ το.
Γιόμισε ἡ θάλασσα πανιά, τό κῦμα παλικάρια,
καί τό μικρό ναυτόπουλο σαράντα μίλια πάει.
Ὅλες οἱ μάνες κλαίγανε κι ὅλες παρηγοριοῦνται,
μά μιά μανούλα ἑνοῦ παιδιοῦ παρηγοριά δέν ἔχει.
Βάνει τίς πέτρες στήν ποδιά, τά τρόχαλα στόν κόρφο,
πετροβολάει τή θάλασσα καί τροχαλάει τό κῦμα.
«Θάλασσα, πικροθάλασσα καί πικροκυματοῦσα,
πο’ ’πνιξες τό παιδάκι μου, π’ ἄλλο παιδί δέν ἔχω».
«Δέ φταίω ἡ δόλια θάλασσα, δέ φταίω ἐγώ τό κῦμα,
μόν’ φταίει ὁ πρωτομάστορας πού φτιάνει τά καράβια.
ΠΗΓΗ: Ἀναγνωστικό Δ΄ Δημοτικοῦ
ἔκδοση 1η ,
«ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ», ΕΠ. Γ. ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ –
Δ. ΒΟΥΤΥΡΑ,
Πρᾶξις Ἐκπαιδευτικοῦ Συμβουλίου 179/27-8-1927, ΤΙΜΗ ΔΡ. 16,40
Ἀθήνα 1927, Ἐκδοτικός Οἶκος Δ. καί
Π. Δημητράκου, ὁδός Σταδίου 56
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου