Εν Ιορδάνη....

... ταλαιπωρημένες ψυχούλες ανήμερα πρωτάγιασης ...

 

Ξέρω πως τα λίγα λόγια που ακούγονται στην εκπομπή  κάθε εβδομάδα απ τα ραδιόφωνα στα ….ερτζιανά του Θεού , δεν μπορούν να εμποδιστούν από παγωμένους  τοίχους , ερμητικά κλειστά παράθυρα και σφαλισμένες πόρτες …Μπορούν να φτάσουν παντού …ακόμα κι εκεί που ο νους του ανθρώπου δεν βάνει …Κάποια μέρα περνάγαμε χωρίς να το καταλάβω καλά- καλά , με τ αυτοκίνητο μπροστά από τέτοια σπίτια  μ έναν Παππούλη…κι εκείνος έκαμε τον Σταυρό του …Έψαξα να βρω Εκκλησιάς καμπαναριό και προσκυνητάρι στο δρόμο μέχρι που κατάλαβα πως ο πάλλευκος Λευίτης προσευχόταν για τις πληγωμένες ψυχούλες …Κι ήταν η προσευχή του καρδιακή και ανυπόκριτη ..Αληθινή αγκαλιά σε ρημαγμένες υπάρξεις ….Γέφυρα παραδείσου ποτισμένη από δάκρυα μετανοίας και κρυφής ελπίδας …Και συλλογίστηκα  τότε πως στην κόλαση δεν πάνε οι αμαρτωλοί μα οι αμετανόητοι …Και θυμήθηκα τον γέροντα  Πορφύριο , τον ταπεινότατο Άγιο μύστη της αγάπης του Θεού Πατέρα , ανήμερα πρωτάγιασης πολλούς καιρούς πριν… ( ν.σ)     

Οι μακαριστοί Γέροντες Πορφύριος και Επιφάνιος εύχονται ...

.....Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κ' εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων , μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε..." Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μία σιδερένια πόρτα.. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ηταν μία σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε εγώ άρχιζα κατά τη συνήθεια μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε...". Με σταματάει απότομα.  Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει.

- Να φύγεις , μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. 

 Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω:- 

Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω.-

 Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές

- Μα δεν ξέρουμε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές η εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες η εσύ, μπορεί να έλεγα : "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου" 

 Εκείνη την στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν:- 

Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό.

Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές.  Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα:- -Παιδιά μου, χρόνια πολλά.

Ο Θεός μας αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". (Ματθ. 5,45) Ολοι τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσουμε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσομε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. 

 Κοιτάζανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη.- 

Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά!

- Χρόνια πολλά, είπαν κ' εκείνες κι έφυγα... 

( Γέροντας Πορφύριος . Βίος και Λόγοι .εκδ.Χρυσοπηγής)

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://sotiriapsixis.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html