Η Γιαγιά...

Τό κομπόδεμα τῆς γιαγιᾶς…

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Ἀπό τίς πιό τρυφερές ἀναμνήσεις πού ἔχω συνάξει στήν ψυχή, εἶναι κι ἐκείνη πού σχετίζεται μέ τό κομπόδεμα τῆς γιαγιᾶς.

Ἐκεῖνο τό σφιχτοδεμένο γεράνιο πανί μέ τίς δραχμές καί τά πενηνταράκια, ἀλλά καί τίς δεκάρες πού εἶχε ταμιευμένες…

Γιατί ἦταν τότε σπάνιο τό «δυούρ», τό δίφραγκο δηλ. καί φυσικά τό τάληρο, οἱ πέντε δραχμές, τό γνωστό «πιdάρκου».

Αὐτό τό κομπόδεμα, λοιπόν, τό εἶχε πάντα ἡ γιαγιά στή βαθειά τσέπη τῆς φουστάνας καί τό ἄνοιγε σπάνια.

Μόνο ἄν χρειαζόταν νά πάει στό μαγαζί, στό μπακάλικο δηλαδή, γιά νά πάρει λίγο πελτέ (ντομάτα) στή λαδόκολλα, λίγη ζάχαρη, ἀλλά καί «μιά κούκλα» νήμα γιά νά πλέξει χειρότια ἤ κανένα τσουράπι -τά μάλλινα τά πλέκανε μέ νῆμα πού φτιάχνανε καί κλώθανε μόνοι τους- τότε τό ἄνοιγε μέ μεγάλη προσοχή.

Πόσες φορές ὅμως δέν ἄνοιξε μέ λαχτάρα αὐτό τό κομπόδεμα γιά νά μέ φιλέψει μιά δραχμή, ἕνα πενηταράκι γιά καραμέλες, ἀκόμα καί γιά τετράδιο ἤ μολύβι!

Ἀπό τά λίγα πού εἶχε καί οἰκονομοῦσε, πάντα διέθετε κάτι, ὥστε νά μοῦ δώσει τό φίλεμα ἐκεῖνο, πού ὅμοιό του δέν ξαναβρῆκα. Γιατί ὅ,τι ἔδινε τό ἔδινε ἀπό τό πενιχρό της βαλάντιο μέ ὅλο τό περίσευμα τῆς στοργῆς καί ἁγνότητας τῆς καρδιᾶς της.

Καί τό προσέφερε πάντα μέ τή συμβουλή καί προτροπή: «Ἀγάπη μ᾿, d’ bιdάρα λίρα νά κάν’(ει)ς. Νά ν’, οἰκουνουμᾶς d’ δραχμή… Ἐτσιδά θά γέν᾿ ς  ν᾿ κουκύρ᾿ς».

Σήμερα πού ἡ παντοίου εἴδους κρίση μᾶς πολιορκεῖ -πολύ μεγάλο τό λάθος νά τήν ἐντοπίζουμε μονάχα στόν οἰκονομικό τομέα γιατί ἔτσι μᾶς συμφέρει- κάτι τέτοια παραδείγματα καί συμπεριφορές μᾶς λένε πολλά.

Γιατί μᾶς διδάσκουν τήν ἀρετή τῆς νοικοκυροσύνης καί τῆς «μεσότητος», πού ὀφείλουμε νά ἔχουμε στίς πράξεις καί ἐνέργειές μας μέσα στήν καθημερινότητα.

Νοικοκυροσύνη, πού εἶχε πάντα ὡς θεμέλιο τόν λόγο τόν πολύ σοφό: «Δέκα νά μετρᾶς καί πέντε νά κάνεις».

Κλείνοντας αὐτὸ τό γραφτό στό νοῦ μου ἔρχεται ἕνα ἄλλο κομπόδεμα, τοῦ ἀσκητῆ τό κομπόδεμα, μέ περιεχόμενο ὅμως τά δάκρυα μετανοίας πού μάζευε ὀλημερίς καί τά ταμίευε στό «ράκος» πού εἶχε μέσα στό στῆθος του.

Καί πρόσεξα τότε ἕνα πράγμα: ὅτι ὁ Γέροντας μάζευε τά δάκρυά του στό «ράκος» πού εἶχε, κι ἡ γιαγιά μάζευε τά λίγα χρήματα στό φτωχικό της κομπόδεμα.

Χρήματα ὅμως πού ἦταν νοτισμένα μέ ἔγκοπους ἰδρῶτες καί δάκρυα ὑπομονῆς, ἀλλά καί ἀγωνίας…

Πηγή: Ημερολόγιο Αποδημίας

Εικόνα από: Pinterest

το «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»