Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2020

Τα Εισόδια της Παναγίας (21 Νοεμβρίου)

 

Η ΕΝ Τῼ ΝΑῼ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ 

ΘΕΟΤΟΚΟΥ


Εναι ριστουργηματική κκλησιαστική ποίηση γιά τό γεγονός τν Εσοδίων τς Θεοτόκου στόν Ναό το Σολομντος, μολονότι δέν καταγράφεται τό περιστατικό στά Εαγγέλια. κκλησία μας θεωρε ς ληθές τό περιστατικό τς προσφορς καί φιέρωσης τς μικρς Μαριάμ πό τούς γονες της ωακείμ καί ννας στόν Κύριο, μέσα στόν Ναό, ταν κείνη ταν κόμη παιδούλα τριν τν, μέ τήν προοπτική τς τοιμασίας της γιά νά γίνει μητέρα το διου το Θεο ς νθρώπου.  Καί μέ τό δεδομένο ατό κατέγραψε διά τν μνογράφων της λες τίς διαστάσεις καί το συγκεκριμένου περιστατικο, λλά καί τς βαθεις θεολογίας πού τό συνοδεύει.

 πό τούς ραιότερους λοιπόν στίχους τς ορτς θεωρομε κείνους πού ναφέρονται στήν γία ννα, ταν κατευοδώνει τήν κόρη της Μαριάμ μέ τά λόγια πού δείχνουν τό νόημα τς κε πιά ζως καί παρουσίας της. «πιθι, τέκνον - λέει μάνα στήν κόρη - τ Δοτρι γενήθητι καί νάθημα καί εὐῶδες θυμίαμα. Εσελθε ες τά δυτα καί γνθι μυστήρια, καί τοιμάζου γενέσθαι το ησο οκητήριον τερπνόν καί ραον, το παρέχοντος τ κόσμ τό μέγα λεος» (πόστιχα το σπερινο). Δηλαδή: Πήγαινε, παιδί μου, γίνε γιά τόν Δοτήρα Θεό καί προσφορά κι φιέρωμα, λλά καί εωδιαστό θυμίαμα. Μπές μέσα στ’ δυτα τν γίων το Ναο καί γνώρισε τά μυστήρια το Θεο, κι τοιμάσου νά γίνεις κατοικητήριο το ησο, τερπνό καί ραο, το ησο πού παρέχει ς Θεός στόν κόσμο τό μέγα λεος.

Γιατί στεκόμαστε διαιτέρως στούς συγκεκριμένους στίχους; Διότι·

1. Τονίζουν τόν σκοπό τν Εσοδίων τς μικρς Μαριάμ στόν Ναό: εσέρχεται χι πλς γιατί πρεπε νά κπληρωθε κάποιο τάμα τν γονιν της γιά νά προφυλαχτε πό τήν κακότητα το κόσμου λόγω τς δυναμίας τν γονιν ατν πό τά γηρατειά τους, λλά γιά νά περάσει τό προβλεπόμενο διάστημα τς ζως της μέσα στόν οκο Κυρίου, προκειμένου νά τοιμαστε γιά τό συγκλονιστικότερο καί πέραν κάθε νθρωπίνης ντίληψης καί σύλληψης μυστήριο: νά γίνει μητέρα το Θεο ς νθρώπου - Εαγγελισμός της χει κριβς τήν ρχή της  (πέραν βεβαίως τς Γεννήσεώς της) στό συγκεκριμένο γεγονός∙ ρχάγγελος Γαβριήλ πού θά εαγγελιστε ργότερα τή σάρκωση το Θεο, διος τήν τρέφει μέσα στά για τν γίων.

Καί 2. Καθορίζεται πό τά λόγια τς γίας   ννας μέθοδος καί τρόπος τς τοιμασίας τς Μαριάμ: θά γίνεις Παναγία μητέρα το Θεο, ταν θά γίνεις χι μόνο τό φιέρωμα καί προσφορά γιά κενον, λλά καί τό εωδιαστό λιβάνι. Κι χουν διαίτερη σημασία τά λόγια ατά τς μητέρας ννας, γιατί καί στήν Παλαιά Διαθήκη βεβαίως, λλά καί μετέπειτα σ’ λη τή χριστιανική στορία, μπορε κάποιος νά προσφέρει πράγματα καί τόν διο τόν αυτό του στόν Θεό, λλ’ χι μέ τόν σωστό τρόπο. Πόσες φορές δέν κομε τόν αστηρό λόγο τν Προφητν, ο ποοι στηλίτευαν τίς προσφορές καί τά φιερώματα τν ουδαίων, γιατί προσφέρονταν χι μέ καθαρή καρδιά; «ποστρέφω τό πρόσωπό μου πό τίς προσφορές σας – λέει αφνης Κύριος Θεός στούς ουδαίους διά το προφήτου σαΐου - γιατί τά χέρια σας στάζουν πό τό αμα τν δικιν σας κατά τν συνανθρώπων σας». Καί πιό πίσω βεβαίως θυμται κανείς τό τραγικό λόγω τς συνέχειάς του περιστατικό τν προσφορν καί ναθημάτων στόν Θεό τν δελφν Κάιν καί βελ: πρόσφεραν καί ο δύο  προσφορές, μά ελογήθηκε πό τόν Κύριο μόνον βελ· γιατί το Κάιν ο προσφορές ταν τά περισσεύματα τν καρπν του καί χι ο παρχές. Κι πό τή μετέπειτα χριστιανική στορία εναι ρκετή μνημόνευση τν λόγων το διου το Κυρίου, ταν πισημαίνει τι τό δίλεπτο τς χήρας συνιστ τή μεγαλύτερη προσφορά, γιατί προέρχεται πό τό στέρημα καί χι πό τό περίσσευμά της· κόμη τραγικότερα τό «παράδοξο» πως κούγεται λόγιο το ποστόλου Παύλου, ποος στόν μνο τς γάπης του ποκαλύπτει: «καί άν παραδ τό σμά μου να καυθήσωμαι, γάπην δέ μή χω, οδέν φελομαι». Μαρτύριο (!) χωρίς ντίκρυσμα κι φέλεια!

Λοιπόν κάθε προσφορά στόν Θεό εναι ντως προσφορά ποδεκτή πό Ατόν, ταν γίνεται μέ τόν σωστό τρόπο, δηλαδή προσφέρεται πό καρδιά πού γαπ τόν Θεό, κάτι πού συνιστ ντως λιβάνι εωδιαστό γιά τόν Κύριο.

Κι εναι κριβς κενο πού ποτελε καί τό νόημα τς συγκεκριμένης ορτς τν Εσοδίων καί γιά μς τούς πιστούς. Μέ τό δεδομένο τι σκοπό χουμε νά σαρκώνουμε τόν Κύριο στήν παρξή μας, νά γινόμαστε δηλαδή Παναγίες, παιτεται χι μόνο προσφορά το αυτο μας διά το γίου βαπτίσματος καί τν λοιπν «γωνισμάτων» καί σκήσεών μας, λλά καί σωστή καί ρθή προσφορά ατή. Εμαστε δηλαδή χριστιανοί χι γιατί πλς βρεθήκαμε βαπτισμένοι στήν κκλησία κι οτε γιατί πιτελομε ρισμένα τυπικά καθήκοντα, πως το κκλησιασμο μας, τς νηστείας μας, κάποιων λεημοσύνων μας – τό στοιχεο το «ναθήματός» μας - λλά γιατί λη βιοτή μας εναι τέτοια πού Κύριος τήν ασθάνεται ς εωδιαστό λιβάνι νώπιόν Του. Κι ατό σημαίνει, πως ναφέραμε, καθαρή καρδιά καί διάκοπη παγρύπνηση νά βρισκόμαστε πάνω στίς γιες ντολές Του. Τότε τό χαρμόσυνο στοιχεο πού περικλείει ορτή, γίνεται χαρμοσύνη κι εφροσύνη καί γιά μς.

 

ΠΗΓΗ: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου