Η Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου.

Ποιήματα για την Ενσωμάτωση 

ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ

Δώδεκα αψίδες θριάμβου έχουν στηθεί 

στα δώδεκα λιμάνια, 

κι έχουν χρυσοσφυρηλατηθεί 

με μόχθους και εθνική περηφάνια.
Για να διαβεί η ποθητή μας λευτεριά 

κυανόλευκα ντυμένη,
κάθε νησιού μας πάλι ένδοξη στεριά

 ελεύθερη να γένει.

Κόποι και μόχθοι και αγώνες και διωγμοί 

δε σβήσαν την ελπίδα,
απ’ την βαριά σκλαβιά να απαλλαχτεί 

η λατρεμένη μας πατρίδα.
Και να προβάλλει μ’ ορμή η λευτεριά,

 μάνα μας δοξασμένη,
για να αγκαλιάσει τα δώδεκα νησιά

 δαφνοστεφανωμένη.

ΕΝΩΣΗ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ

Αιώνες περιμέναμε, πατρίδα να σε δούμε,
κι από τη Μαύρη τη σκλαβιά να ελευθερωθούμε.

Ελλάδα μάνα μας γλυκιά, γνώρισε τα παιδιά σου,
με δάκρυα σε δέχονται τα δώδεκα νησιά σου.

Σφίξε μας μάνα σφίξε μας μέσα στην αγκαλιά σου,
δεν είμαστε πια ορφανά, γιατί είμαστε κοντά σου.

Ζήτω αθάνατη Ελλάς πατρίδα δοξασμένη,
φωνάζουμε από χαρά μαζί σου ενωμένοι.

Ελλάδα μάνα ποθητή που είσαι αιωνία,
συ τα νησιά μας έσωσες από την τυραννία!

ΣΤΗ ΓΑΛΑΖΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΑΣ

Στη γαλάζια θάλασσά μας
του Αιγαίου μακριά
ζούσαν χρόνια σκλαβωμένα
δώδεκα μικρά νησιά.

Τρέφουν όλα μια λαχτάρα
κι ένα πόθο στην καρδιά
πότε θα ΄ρθει άγια μέρα
να γενούν ελληνικά.

Τώρα η μάνα μας Ελλάδα
τα ‘ χει μες στην αγκαλιά
κι η γαλάζια μας σημαία
κυματίζει στα νησιά.

Ρόδος - Κάρπαθος και Σύμη
Πάτμος, Λέρος και η Κως

όλ’ αυτά τα διαμαντάκια
λάμπουν τώρα μες στο φως.

35 ΧΡΟΝΩΝ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Μέσα απ’ το μνήμα της σκλαβιάς το αραχνομαυρισμένο,
που κάθε τι Ελληνικό ήταν βαθιά θαμμένο,
μέσα απ’ το μνήμα της σκλαβιάς σαν κάποιο παραμύθι,
ξεπρόβαλε η λευτεριά που ‘χε σκεπάσει η λήθη.

Χρόνια πολλά αλογάριαστα περνούσαν όλο ένα,
τα μαύρα Δωδεκάνησα δεμένα σκλαβωμένα,
άχαρα καρτερούσανε με τη μεγάλη ελπίδα,
πώς γρήγορα θα ενωθούν μαζί με την πατρίδα.

Και τι δεν εζητήσανε, του Νέρωνος τα ‘γγόνια,
να κάνουν που μας πίεζαν τριανταπέντε χρόνια.
Τα ήθη κι έθιμα θέλησαν να τσακίσουν,
μα την Ελληνική ψυχή δεν μπόρεσαν να αγγίσουν.

Εφέρανε την προστυχιά στο δοξασμένο χώμα,
επάτησαν, κηλίδωσαν το Ελληνικό το χώμα.

Τώρα Δωδεκανήσιε ξύπνα κι αγαλλιάσου
και σφίξε την ελευτεριά μέσα στην αγκαλιά σου.

Ήλθε δεν είναι ψέματα δεν είναι οπτασία,
για κοίτα την, την γαλανή ντυμένη ενδυμασία.
Στέκει εμπρός σου σε θωρεί δεν της χαμογελάς;
Είναι αυτή η λευτεριά, η μάνα σου η Ελλάς.