Οἱ Παραλίες μας....

Κανούργιος χρόνος!!!

Ἄς εὐχηθοῦμε, νά σεβαστοῦμε περισσότερο 

τίς παραλίες μας καί γενικά τήν καθαριότητα 

τοῦ Τόπου μας

Ι.Μ.Αγίου Αντωνίου.Saint Antoine Le Grand-France (Video)

 Ένα Ορθόδοξο Μοναστήρι στην Καρδιά Της Γαλλίας

Η παρουσία Ορθοδόξων Μοναστηριών στην παραδοσιακά Καθολική χώρα της Γαλλίας φαντάζει κάπως παράξενα. Και όμως! Η χάρις του Θεού προκαλεί πάντοτε εκπλήξεις με τις φιλάνθρωπες εκδηλώσεις της, εκεί όπου ο ανθρώπινος παράγων μένει. Από μόνη της κάνει Ιεραποστολή, για να δείξει, ότι ο Θεός «θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν»Στην καρδιά της Γαλλίας, λίγο νοτιότερα της Γκρενόμπλ και της Λυών, μέσα σε μια κατάφυτη περιοχή βρίσκεται ένα ορθόδοξο μοναστήρι παρόμοιο του οποίου δύσκολο να βρει κανείς στη γαλλική επικράτεια.

Πρόκειται για την Ιερά Μονή του Μέγα Αντωνίου, η οποία ιδρύθηκε το 1978 υπό τις ευλογίες του τότε Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Γαλλίας, Μελέτιου. Η μονή ξεκίνησε να δημιουργείται όταν ο Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός, Ηγούμενος τότε της Μονής Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους, ανέθεσε την ανέγερση και σύσταση της μοναστικής κοινότητας σε αγιορείτες μοναχούς γαλλικής καταγωγής. Έκτοτε, η Μονή του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου έλαβε το καθεστώς της λειτουργίας ως Μετόχι της Μονής Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους, καθεστώς το οποίο την διέπει έως και σήμερα.

Η Μονή καθοδηγούνταν από τον Αρχιμανδρίτη Placide Desille, ο οποίος στις 7 Ιανουαρίου 2018 εκοιμήθη ,ήταν καθηγητής στο Θεολογικό Ινστιτούτο Άγιος Σέργιος του Παρισιού ,συγγραφέας μια σειράς θεολογικών βιβλίων, τα οποία τελούν υπό την αιγίδα μεγάλων εκκλησιαστικών ιδρυμάτων της Γαλλίας.
Η σημερινή εκκλησία (καθολικό της μονής) χτίστηκε μεταξύ 1988 και 1990, σε σχέδια ενός μοναχού της μονής, ο οποίος επέβλεπε και την πορεία των έργων ανέγερσης του καθολικού. Οι δε τοιχογραφίες φέρουν την υπογραφή του Yaroslav Dobrynin και της συζύγου του, Galina, οι οποίοι θεωρούνται ίσως οι καλύτεροι σύγχρονοι Ρώσοι αγιογράφοι.
Η Μονή του Μέγα Αντωνίου είναι ανοικτή στο κοινό συγκεκριμένες ώρες όλες τις ημέρες της εβδομάδας. Οι δε λειτουργίες ακολουθούν το ορθόδοξο ημερολόγιο, αλλά τελούνται μόνο στη γαλλική γλώσσα.

ΠΗΓΗ: https://www.orthodoxianewsagency.gr 

Ἁγιος!!

Τι είναι Άγιος και τι Όσιος;

+1Στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους (Μωσαϊκός Νόμος) επικρατούσε η άποψη ότι Άγιος είναι μόνο Ένας, ο Θεός.

Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ο Απόστολος Παύλος αποκαλεί Αγίους όλους τους βαπτισμένους Χριστιανούς, που ζουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, που αγωνίζονται για την σωτηρία της ψυχής τους και που επιδιώκουν να κατακτήσουν την Βασιλεία του Θεού (Ρωμ. α’,7 – Α’ Κορ. α’,1-2 – Εβρ. ς’,10).

Στον 4ο αιώνα ο τίτλος “Άγιος” αρχίζει να αποδίδεται μόνο σε λίγους εκλεκτούς ΄”φίλους του Θεού”, που ξεχωρίζουν για το μαρτύριό τους, για την ζωή τους και για τα θαύματά τους. Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας όμως τονίζει: “Άγιος είναι εκείνος που είναι καθαρός από κακία και αμαρτήματα”.

Πρώτη από όλους τον τίτλο της “Υπέρ Αγίας” έλαβε η Παρθένος Μαρία. Ακολούθησαν οι Απόστολοι του Κυρίου. Οι Άγγελοι καθώς και πολλά από τα “Δίκαια” πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης δεν θα μπορούσαν να μην πάρουν τοξν τίτλο αυτόν, όπως φυσικά Άγιος δεν θα μπορούσε να μην ονομαστεί και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Βαπτιστής. Σιγά-σιγά άρχισε να διαμορφώνεται μία ιεράρχηση στην ταξινόμηση των Αγίων.

Οι ομάδες (χοροί) των Αγίων έχουν ως εξής:

– Δίκαιοι.Είναι όλοι οι “Δίκαιοι” που έζησαν προ Χριστού έχοντας πίστη στον Έναν και Μοναδικό Θεό και ήλπιζαν ή προφήτευσαν τον ερχομό του Μεσσία – Χριστού.

– Απόστολοι και Αποστολικοί Πατέρες.Τον τίτλο αυτό πήραν οι μαθητές του Κυρίου και οι μαθητές αυτών.

– Μάρτυρες. Ονομάζονται όλοι όσοι μαρτύρησαν για την πίστη τους, βασανίσθηκαν και θανατώθηκαν ιδιαίτερα κατά τους πρώτους μεγάλους διωγμούς. οι Μάρτυρες είναι χιλιάδες: Γυναίκες, άντρες, νέοι, γέροι και παιδιά, και φυσικά δεν είναι όλοι γνωστοί.

– Μεγαλομάρτυρες. Όσοι από τους Μάρτυρες υπέστησαν μεγάλα βασανιστήρια και θανατώθηκαν με φρικτό – βάρβαρο τρόπο, έχουν πάρει από την Εκκλησία αυτόν τον τίτλο.

– Ιερομάρτυρες.  Ονομάζονται όσοι από τους Μάρτυρες ήταν Ιερομένοι.

– Οσιομάρτυρες. Οι μοναχοί, οι ασκητές και οι ερημίτες έλαβαν αυτόν τον τίτλο.

– Νεομάρτυρες. Έτσι ονομάζονται οι Άγιοι που μαρτύρησαν επί Τουρκοκρατίας.

– Ομολογητές. Ονομάζονται οι Άγιοι που διώχθηκαν και βασανίσθηκαν, που ομολόγησαν την πίστη τους, αλλά που τελικά δεν θανατώθηκαν.

– Όσιοι. Οι Άγιοι (ερημίτες, αναχωρητές, ασκητές…) που εγκατέλειψαν τον κόσμο και αφιερώθηκαν εξ ολοκλήρου στον Θεό. Τον λάτρεψαν σε ερήμους και σε κακοτοπιές με πίστη και εγκαρτέρηση για όλη τους την ζωή και τελικά “κοιμήθηκαν εν ειρήνη”, ονομάσθηκαν Όσιοι.

– Οσιοπαρθενομάρτυρες. Έτσι ονομάζονται οι γυναίκες μοναχές, μάρτυρες της πίστης που θανατώθηκαν με μερτυρικό τρόπο.

– Ισαπόστολοι. Όλοι όσοι έκαναν αποστολικό έργο ισάξιο των Αποστόλων ονομάσθηκαν έτσι.

– Πατέρες της Εκκλησίας.Οι μοναχοί, οι κληρικοί και ιδιαίτερα οι Επίσκοποι που διακ΄ρίθηκαν για το έργο τους δικαίως κατέχουν αυτόν τον τίτλο.

– Απολογητές. Όλοι όσοι ανέλαβαν να υπερασπιστούν τον Χριστιανισμό απέναντι σε φιλόσόφους, ηγεμόνες, βασιλείς και αυτοκράτορες, θεωρητικά ή γραπτά, με επιστολές ή με τον λόγο τους αναγορεύτηκαν σε “Απολογητές” της πίστης μας.

– Θεολόγοι. Φυσικά τρεις μόνο κατέχουν αυτόν τον τίτλο. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Ιωάννης ο Θεολόγος και ο Συμεών ο νέος Θεολόγος. Αυτοί όχι μόνο Θεολόγησαν με τα γραπτά τους, αλλά και με το παράδειγμα της ζωής τους.

Από το βιβλίο: “ΑΓΙΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΝΕ”

ΠΗΓΗ: https://www.vimaorthodoxias.gr/

"Αἷμα καί πῦρ..."!

 "Αἷμα καί πῦρ" !

Δοξαστικόν τῶν Αἴνων τῆς Κυριακῆς μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν, ἦχος πλ. δ΄. (Ἀνατολίου), ὑπό Ἰακώβου Ναυπλιώτου

Iakovos Nafpliotis - Aima Kai Pyr [ Bizans Kilise Müziği 1 © 2008 Kalan .

Ὀρθοδοξία!

                Την ορθοδοξία ασπάσθηκε                   Αυστραλός επιστήμονας

Πολλοί επιστήμονες καλλιτέχνες και απλοί άνθρωποι στον κόσμο ασπάζονται την ορθοδοξία και αλλάζουν τελείως τη ζωή τους. Ένας επιστήμονας πριν ένα χρόνο έγινε ο Ορθόδοξος και σήμερα μάλιστα είναι πλέον ιερέας.

Ο Jeremy Krieg γεννήθηκε στην Νότια Αυστραλία και είναι ένα από τα τρία παιδιά μιας θρησκευόμενης χριστιανικής οικογένειας με γερμανικές ρίζες. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι πρόγονοί του μετανάστευσαν στην Αυστραλία γύρω στο 1840 οπότε και ασπάστηκαν τον λουθηρανισμό.

«Οι γονείς μου ήταν εκείνοι που πρώτοι δίδαξαν και εμπότισαν σε μένα τον ίδιο, αλλά και στα δύο μου αδέλφια, την αγάπη για το θεό και τη σημασία της χριστιανικής πίστης» εξηγεί σε συνέντευξή του στο «Νέο Κόσμο» ο 40χρονος σήμερα ελληνορθόδοξος ιερέας, ο οποίος είναι και πτυχιούχος Ηλεκτρονικής Μηχανολογίας, Φυσικών Επιστημών και Μαθηματικών.

«Όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου εργάστηκα ως μηχανικός λογισμικού στον τομέα της άμυνας σε μια εταιρία που έφερε την ονομασία Defence Science Technology Organisation και μετέπειτα σε μια εταιρία ηλεκτρονικού διαδικτύου. Στην ηλικία των 28 χρόνων, συνειδητοποίησα ότι, παρά τις όποιες σπουδές μου και τη δυνατότητα που αυτές μου έδιναν να απαντήσω σε πολύπλοκα ζητήματα φυσικής, μαθηματικών και μηχανολογίας, αδυνατούσα να βρω απαντήσεις σε βαθύτερα ζητήματα που με απασχολούσαν και αφορούσαν την πίστη μου, η οποία ήδη αποτελούσε σημαντικό κομμάτι της ζωής μου» εξηγεί ο π. Ιερεμίας, ο οποίος με αφετηρία την διαπίστωση αυτή αποφάσισε να μελετήσει και να εντρυφήσει σε θρησκευτικά ζητήματα με απώτερο σκοπό να ανακαλύψει την αλήθεια για την πίστη του και -ει δυνατόν- να αλλάξει τη ζωή του, προσαρμόζοντάς την σε όποια αλήθεια ανακάλυπτε για την χριστιανοσύνη.

«Καθώς μεγάλωνα, είχα έρθει σε επαφή μόνο με τις θεωρίες του λουθηρανισμού, ενώ η αλήθεια είναι ότι αν και ανέκαθεν έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση σε ό,τι αφορά την αξία των χριστιανικών μυστηρίων, απέρριπτα την ιδέα της ύπαρξης ενός Πάπα και γι’ αυτό έως τότε ένιωθα να με εκφράζει μερικώς μόνο ο λουθηρανισμός.

«Παρ’ όλα αυτά εξακολουθούσα να πιστεύω ότι ορισμένα διδάγματα της λουθηρανικής πίστης δεν ταυτίζονταν με όσα εγώ αντιλαμβανόμουν ως αλήθεια, γι’ αυτό και ξεκίνησα να μελετώ τα διδάγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αρχικά μέσα από το διαδίκτυο και μετέπειτα ακολουθώντας σπουδές Θεολογίας».

Ο πατέρας Ιερεμίας υποστηρίζει ότι αυτό που τον «τράβηξε» στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ότι -σε αντίθεση με τις υπόλοιπες- αυτή παραμένει πιστή σε όσα διακηρύττει και δεν αλλοιώνει ούτε επιτρέπει συμβιβασμούς «στο όνομα» της συλλογικής ένταξης και της καθολικής ενότητας.

Πεπεισμένος για την ορθότητα της απόφασής του, ο Αυστραλός μηχανολόγος επισκέφθηκε αρχικά την λιβανέζικη ορθόδοξη εκκλησία, η οποία υπάγεται στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αντιόχειας και το 2005 πήρε την μεγάλη απόφαση να βαφτιστεί ορθόδοξος.

«Λίγο αργότερα ξεκίνησαν οι πρώτες μου επαφές με την Ενορία Ιεράς Μονής Αγίου Νεκταρίου Croydon και, συγκεκριμένα, με την ομάδα πιστών εκεί, η οποία λειτουργούσε υπό την αιγίδα του αρχιμανδρίτη Σιλουάν» λέει ο πάτερ Ιερεμίας, ο οποίος δύο χρόνια αργότερα γνώρισε εκεί τη σημερινή σύζυγό του Ιωάννα, παιδί Ελλήνων μεταναστών με καταγωγή από την Ήπειρο και τον Πόντο, με την οποία ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου την Κυριακή του Θωμά 2009.

«Συνεχίσαμε και εγώ και η πρεσβυτέρα να έχουμε ενεργή συμμετοχή στην Ενορία, να διδάσκουμε στο κατηχητικό και να ψέλνω στη λειτουργία».

Η αφοσίωση και το έργο του ζευγαριού τράβηξε την προσοχή του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Δορυλαίου κ.κ. Νικάνδρου, ο οποίος προσέγγισε τον νεαρό τότε μηχανολόγο και του πρότεινε να χειροτονηθεί και να γίνει επίσημα μέλος της ελληνορθόδοξης Εκκλησίας.

«Με την ευλογία του αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ. Στυλιανού, χειροτονήθηκα διάκονος στις 12 Μαΐου 2012 από τον θεοφιλέστατο Επίσκοπο Δορυλαίου κ.κ. Νίκανδρο, και ιερέας στα τέλη του ίδιου χρόνου, οπότε και ξεκίνησα να λειτουργώ τα Σαββατοκύριακα ως εθελοντής ενώ συνέχισα να εργάζομαι ως μηχανικός».

Τα τελευταία δύο χρόνια ο πατέρας Ιερεμίας εργάζεται ως διευθυντής του Ελληνικού Κέντρου Πρόνοιας «Αγία Φιλοθέη» ενώ τα ελληνικά του βελτιώνονται μέρα με τη μέρα.

«Μαθαίνω την γλώσσα μαζί με την κορούλα μου, η οποία ήρθε στο κόσμο σχεδόν ένα μήνα μετά την χειροτονία μου και ήταν, μάλιστα, το πρώτο παιδάκι που βάφτισα. Την ονομάσαμε Στυλιανή για να τιμήσουμε τον άγιο αφού γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου και θεωρούμε μεγάλη ευλογία το γεγονός πως η κόρη μου ήταν το πρώτο παιδί στο οποίο διάβασα τις προσευχές της 8ης μέρας και της Σαρακοστής.

Πόσο δύσκολο, όμως, είναι για τον ίδιο τον πάτερ να βρίσκεται σε ένα περιβάλλον όπου όλοι οι «αδελφοί» του είναι Έλληνες και πώς του συμπεριφέρονται οι ελληνορθόδοξοι πιστοί;

«Με υποδέχτηκαν όλοι πολύ θερμά, με όλη τους την καρδιά και μάλιστα πιστεύω πως όσοι με γνωρίζουν είναι μαζί μου πολύ πιο επιεικείς από ό,τι θα ήταν αν δεν ήμουν ξένος» παραδέχεται ο πάτερ Ιερεμίας, ο οποίος είναι ο τρίτος κατά σειρά ιερέας που χειροτονήθηκε σε ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Αυστραλίας χωρίς να είναι Έλληνας ενώ όπως μας αποκαλύπτει δεν είναι πλέον μόνος στην Πολιτεία της Νότιας Αυστραλίας αφού πρόσφατα η ελληνορθόδοξη Εκκλησία υποδέχθηκε ακόμα έναν «ξένο» στους κόλπους της, τον πάτερ Δανιήλ.

«Με τον πατέρα Δανιήλ είμαστε και κουμπάροι, αλλά και ζωντανή απόδειξη ότι η ορθοδοξία δεν έχει γλώσσα και πατρίδα. Γι’ αυτό συμβουλεύω όλους όσοι επιθυμούν να ακολουθήσουν το ταξίδι αυτό να οπλιστούν με υπομονή και επιμονή για να μπορέσουν να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια και τις τυχόν δυσκολίες έχοντας το βλέμμα τους διαρκώς στραμμένο σε έναν και μοναδικό στόχο: να φτάσουν στην πραγματική αλήθεια, που δεν είναι άλλη από την πίστη στην ορθοδοξία.

«Ελπίζω ότι βλέποντας ανθρώπους σαν εμάς να ασπάζονται την ορθόδοξη πίστη και άλλοι συνάνθρωποι μας θα αρχίσουν να αναρωτιούνται και να ερευνούν την πίστη μας, κατανοώντας πως η θρησκεία που υπηρετούμε δεν ξεχωρίζει Έλληνες, Σέρβους, Ρώσους, Ρουμάνους, αλλά ανήκει σε όλους και είναι η ύψιστη έκφραση αγάπης του Θεού στον κόσμο αυτό» καταλήγει ο πάτερ.

ΠΗΓΗ: https://www.orthodoxianewsagency.gr

Χερουβικόν

 Χερουβικόν - Ηχος πλ.Β - ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ 

[ερμ.Παν.Νεοχωρίτης]

Η ηχογράφηση έγινε εν ώρα ακολουθίας εις τον ΠΠΝ Κων/λεως. Το μουσικό κείμενο από την 4τομη Μουσική Πανδέκτη.

Ιερός Ναός!

Παρατρεχάμενοι

(Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκης)

Δέν εἶναι γήπεδο! Δέν εἶναι ἀγορά. Δέν εἶναι θέατρο. Δέν εἶναι κέντρο διασκεδάσεως. Δέν εἶναι συγκέντρωσις φιλικῆς παρέας. Δέν εἶναι συνάντησις φίλων καί γνωστῶν. Εἶναι σύναξις πιστῶν. Πρόκειται γιά τό Ναό, πού συνάγονται οἱ ὀρθόδοξοι. Εἶναι ὁ τόπος τῆς λατρείας τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, πού «ὁμοθυμαδόν», «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾴ καρδίᾳ» ἀναπέμπονται δεήσεις καί ἱκεσίες πρός τόν φιλάνθρωπο Θεό. Εἶναι ὁ φοβερός τόπος τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως, πού ὁ «δι᾽ ἠμᾶς σταυρωθεῖς» «προσφέρει καί προσφέρεται». Εἶναι «ὁ οἶκος προσευχῆς», πού δέν μπορεῖ νά μεταβάλλεται σέ «οἶκο ἐμπορίου», κουβέντας καί κοσμικῆς συμπεριφορᾶς.

Ὁ χῶρος τοῦ Ἀχώρητου Θεοῦ, ὁ χῶρος τοῦ ἐκκλησιασμοῦ τῶν πιστῶν, ἀπαιτεῖ σιγή, προσοχή καί εὐλάβεια. Ὁ λόγος τοῦ λειτουργοῦ γιά τήν προσέλευσι στή θεία Κοινωνία, ἰσχύει καί γιά τήν εἰσοδευτική μας προσέλευσι (τήν εἴσοδό μας στό Ναό): «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε».

Ὁ Χερουβικός ὕμνος, πού πρέπει νά ψάλλεται σεμνά καί κατανυκτικά, μιλάει σέ πληθυντικό ἀριθμό. Προτρεπόμεθα ὅλοι ν᾽ ἀφήσουμε τά πάντα, καί κινήσεις ἄσκοπες στό χῶρο τοῦ Ναοῦ καί συζητήσεις ἄσχετες, καί φροντίδες ποικίλες (ἀκόμα καί γιά λειτουργικές ὑπηρεσίες…) καί λογισμούς κοσμικούς. Ὅλα τ᾽ ἀφήνουμε ἔξω ἀπό τήν ἐξώθυρα, κάτω ἀπό τά σκαλοπάτια τοῦ Ναοῦ, καί ἀφοσιωνόμεθα στήν ὑποδοχή τοῦ «Βασιλέως τῶν ὅλων»: «Πάσαν νῦν βιωτικήν ἀποθώμεθα μέριμναν, ὡς τόν Βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι».

Ἡ ἱερή καί ἀγγελική προσταγή τοῦ λειτουργοῦ, ἀπευθύνεται σέ ὅλους τοὺς ἐκκλησιαζομένους: «Στῶμεν καλῶς! Στῶμεν μετά φόβου! Πρόσχωμεν τήν ἁγίαν ἀναφοράν, ἐν εἰρήνῃ προσφέρειν». Δέν μπορεῖ νά ἐκφωνῆται τό «Στῶμεν καλῶς…» καί ἐκείνη τή στιγμή νά περιφέρωνται μερικοί εἴτε στόν κυρίως Ναό εἴτε στό ἱερό Βῆμα! Οὔτε ἐπιτρέπεται ἐκείνη τή στιγμή νά κάθωνται (ἐξαιροῦνται βεβαίως οἱ ὑπέργηροι καί οἱ ἀνάπηροι).

Ἡ λειτουργοῦσα Ἐκκλησία, δέεται γιά ὅσους μπαίνουν στό Ναό, ὄχι γιά ἄλλο λόγο, παρά μόνο γιατί πιστεύουν καί γιατί θέλουν μέ εὐλάβεια νά λατρεύσουν τόν Κύριο, νά ἑνωθοῦν μαζί Του, νά ζήσουν προκαταβολικὰ τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ: «Ὑπέρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου καί τῶν μετά πίστεως, εὐλαβείας καί φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν».

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἐπισημαίνει ὅτι στό Ναό δέν λέγονται λόγια ἀνθρώπινα, ἀλλά μιλάει ὁ Οὐρανός καί γι᾽ αὐτό εἰσερχόμεθα μέ φόβο καί στεκόμεθα μέ εὐλάβεια: «Εἰ ἀρχόντων αὐτοῖς διαλεγομένων οὐκ ἀνέχονται ἔξω προσέχειν, πολλῶ μᾶλλον τοῦ Θεοῦ. Ἡμεῖς ὑπηρέται ἐσμεν, ἀγαπητοί, ἡμεῖς οὐ τά ἡμέτερα λέγομεν, ἀλλά τά τοῦ Θεοῦ. Ἐπιστολαί καθ᾽ ἑκάστην ἡμέραν ἀπό τοῦ οὐρανοῦ ἤκουσαι ἀναγινῶσκονται. Ἐπιστολαί, αὗται εἰσι πεμφθεῖσαι παρά τοῦ Θεοῦ. Εἰσερχώμεθα τοίνυν μετά τῆς προσηκούσης τιμῆς εἰς τάς Ἐκκλησίας καί μετά φόβου ἐπακούωμέν τῶν λεγομένων» (Ε.Π.Ε. 23,62). Μετάφρασις: «Ἄν συνωμιλοῦσαν μερικοί χριστιανοί μέ ἄρχοντες ἐπίγειους, δέν θά τολμοῦσαν νά προσέχουν ἀλλοῦ. Πολύ περισσότερο τώρα, πού συνομιλοῦν μέ τόν Θεό. Ἐμεῖς, ἀγαπητοί, οἱ ἱερεῖς, εἴμαστε ἁπλῶς ὑπηρέτες. Δέν λέμε τά δικά μας, ἀλλά τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ. Καθημερινά στήν Ἐκκλησία διαβάζονται ἐπιστολές τοῦ οὐρανοῦ. Εἶναι ἐπιστολές, πού τίς ἔστειλε ὁ Θεός. Ἄς μπαίνουμε, λοιπόν, στήν Ἐκκλησία μέ τή δέουσα τιμή καί εὐλάβεια καί ἄς ἀκοῦμε μέ προσοχή τά λεγόμενα.

Δυστυχῶς, ἡ πραγματικότητα σέ πολλούς Ναούς, δέν φανερώνει ἀνθρώπους προσευχομένους καί προσέχοντας, ἀλλά τύπους ἀπρόσεκτους, ἄτακτους, θορυβοῦντες, ἐνοχλοῦντες, κάποτε καί ἀσεβοῦντες. Καί ἄν αὐτοί ἦσαν μικρά παιδιά, ἤ ἐκτάκτως (κομῆτες!) εὐρισκόμενοι (λόγω π.χ. μνημοσύνου…) θά ὑπῆρχε κάποια δικαιολογία. Τό κακό εἶναι, ὅτι οἱ ἀτακτοῦντες εἶναι ἀπό τόν κύκλο τῶν λεγομένων… συνεργατῶν τοῦ ἱερέως!

Μιά ὁμάδα συνδεομένων μέ τό Ναό, φίλων τῶν πρεσβυτέρων, ἔχουν ἐξοικειωθῆ ἐπικίνδυνα μέ τά «θεία» καί τόν ἱερό χῶρο. Εἶναι σχεδόν σέ ὅλες τίς ἀκολουθίες περιφερόμενοι! Ἔχουν πάρει θάρρος! Ἀφόβως διασχίζουν τό Ναό γιά νά μποῦν στό Ἱερό! Μετά ἀπό λίγο βγαίνουν ἀπό τό Ἱερό, πηγαίνουν μέχρι τό παγκάρι, κουβεντιάζουν μέ τούς ἄλλους ἐπιτρόπους ἤ τίς ἐπιτρόπισσες! Πολλὲς φορές βγαίνουν καί ἀπο τὴν Ἐκκλησία, κι ὕστερα ξαναμπαίνουν. Παριστάνουν τά ἀφεντικά τοῦ Ναοῦ! Κινοῦνται ἀτάκτως, θά λέγαμε, πηγαινοέρχονται «σούρτα – φέρτα»! Καί ἄλλοι «κουμαντάρουν» τά πράγματα μέσα στό Ἱερό! Δέν μποροῦν νά σταθοῦν μέ εὐλάβεια οὔτε κατά τίς ἱερώτερες στιγμές. Συζητοῦν μέ ἄλλους, πού κι αὐτοὶ, κακῶς βρίσκονται στό Ἱερό.

Παρόμοια φαινόμενα παρατηροῦνται καί μέ γυναῖκες, πού θεωροῦν «τσιφλίκι» τους τό Ναό. Μπορεῖ νά λέγωνται «κυρίες τοῦ φιλοπτώχου» ἤ νεωκόρισσες ἤ «κυρίες τοῦ συσσιτίου»! Γενικῶς ὑπάρχει μιά ὁμάδα, ὄχι βεβαίως σέ ὅλους τούς Ναούς, πού θά τοὺς ὀνομάζαμε «παρατρεχάμενους». Εἶναι κρίμα!

Πολλοί ἀπό αὐτούς πλησίασαν κάποτε καλοπροαίρετα. Ἀλλά εἴτε διότι δέν κατηχήθηκαν καταλλήλως, εἴτε διότι ἐξοικειώθηκαν πολύ, ἀπό διάκονοι μετεβλήθηκαν σέ ἐνοχλητικούς «κουμανταδόρους».

Συγκεκριμένα: Οἱ ἐπίτροποι ἄς μή στέκουν στό παγκάρι ὡς… ἐπιθεωρητές! Ἄς στέκουν μέ τούς λοιποὺς ἐκκλησιαζομένους, ὥστε νά μποροῦν καί αὐτοί νά προσεύχωνται. Ἕνας μόνο, ἐκ περιτροπῆς, ἄς στέκη διακριτικά γιά νά διευκολύνη τούς εἰσερχομένους. Γιά ὅλους ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Παύλου: «Λατρεύωμεν εὐαρέστως τῷ Θεῷ μετά αἰδοῦς καί εὐλαβείας· καί γάρ ὁ Θεός πῦρ καταναλίσκον» (Ἑβρ. ιβ’ 28).

Οἱ κυρίες τοῦ φιλοπτώχου ἄς βρίσκωνται μαζί μέ τίς λοιπές γυναῖκες, ἐκκλησιαζόμενες καί προσευχόμενες, καί ὄχι ἐπιδεικνυόμενες! Εἶναι ἀταξία τήν ὥρα τῆς λατρείας νά πουλᾶνε «λαχνούς» ἤ ἄλλα ἀντικείμενα, ἤ νά γράφουν χαρτιά γιά μνημόνευσι! Παραγγέλλει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «Στέλλεσθαι ἀπό παντός ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος καί μή κατά τήν παράδοσιν ἥν παρέλαβον παρ᾽ ἠμῶν» (Β’ Θεσ.γ’ 6).

Στό ἱερό Βῆμα κανένας λαϊκός! Δέν χρειάζεται! Ὁ λειτουργός μπορεῖ καί μόνος του ν᾽ ἀνάψη τό θυμίαμα καί νά ἑτοιμάση τό «ζέον». Ὅσο γιά τό ἀντίδωρο, ἄς τεμαχίζεται σέ ἄλλο χῶρο. Καί φυσικά το ἀντὶ-δῶρο δίδεται χωρίς διακρίσεις, ὅπως καί τό ΔΩΡΟ! Κοροϊδεύουμε τούς πιστούς μέ τά λεγόμενα «ὑψῶματα» καί τά τυλιγμένα ἀντίδωρα!

Ὅλα κατά τάξιν. «Στῶμεν εὐλαβῶς»! Δέν εἶναι λέσχη φίλων ἡ Ἐκκλησία!

 (Πηγή: aktines.blogspot.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://alopsis.gr/afieroma

Μόνο Αγάπη, τίποτ’ άλλο

–  Μόνο αγάπη, τίποτ’ άλλο, είπε ο ουρανός στη Γη, που τον κοιτούσε με τα δυο τα μπλε της μάτια απορημένα.

–  Κι ήταν αγάπη το άστρο το μεγάλο;

–  Αγάπη είναι το φως!

–  Ήταν αγάπη οι ποιμένες;

–  Αγάπη είναι ο άνθρωπος.

–   Ήταν αγάπη τα ζώα, τα αρνάκια και τα βόδια;

–   Αγάπη είναι η φύση.

–   Ήταν αγάπη το σπήλαιο;

–    Αγάπη είναι η φροντίδα, είναι αγάπη η προστασία.

–    Ήταν αγάπη η φάτνη;

–    Αγάπη είναι η ταπείνωση.

–    Ήταν αγάπη οι ξένοι βασιλιάδες και οι σοφοί;

–    Αγάπη είναι η τιμή και η γνώση.

–    Ήταν αγάπη οι άγγελοι;

–    Αγάπη είναι η δοξολογία και η λατρεία.

–    Ήταν αγάπη οι ύμνοι των αγγέλων;

–    Αγάπη είναι η μουσική.

–    Ήταν αγάπη τα άδεια χέρια;

–    Αγάπη είναι η υπομονή και η ελπίδα.

Η Γη με τα γαλάζια μάτια δάκρυσε και ψιθύρισε:

–   Τόσο λίγα πράγματα που ήταν τόσο πολλά!
     Όμως, η πιο μεγάλη αγάπη απ’ όλες ήταν η Μητέρα!

Ελένη Τσαλίκη

ΠΗΓΗ: https://hamomilaki.blogspot.com/

Η Ελληνικότητά μας!

 Χάνεται η ελληνικότητα των εορτών μας

Μπροστά από αρκετά χρόνια είχα διαβάσει σε σοβαρή αθηναϊκή εφημερίδα ένα άρθρο του Η. Νικολούδη, Καθηγητή Πανεπιστημίου των Παρισίων και του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου Αθηνών.

Μεταξύ των άλλων στο σημαντικό αυτό άρθρο ο έμπειρος πανεπιστημιακός δάσκαλος έγραφε: «υπάρχει θέμα προστασίας και διάσωσης του ελληνικού χαρακτήρα, γιατί υπάρχει απειλή που έρχεται στην σημερινή εποχή από τον αδιακριτικό βιομηχανικό άνθρωπο.
Η ελληνικότητα της ελληνικής κοινωνίας που επέζησε στην βάρβαρη εχθρική κατοχή κινδυνεύει από την έμμεση πολιτισμένη εισβολή των συμμάχων μας λαών.
Άνοιξαν διάπλατα οι κλεισμένες ελληνικές εσώπορτες στον βάρβαρο «κυβερνάνθρωπο» και στον «πολιτισμένο» τεχνοκράτη. Αυτό που κινδυνεύει να εκλείψει είναι ο ελληνικός ανθρωπισμός. Το ουσιαστικό πολιτικό μας πρόβλημα είναι, σήμερα και αύριο και συνέχεια, να μείνουμε έλληνες».
Επαναφέροντας στην μνήμη μου αυτές τις επισημάνσεις και βλέποντας γύρω μου την σύγχρονη πραγματικότητα, κυριεύομαι από αγωνία, γιατί δεν μπορούμε σήμερα να κάνουμε λόγο για απειλή, αλλά για εισβολή. Δεν μπορούμε σήμερα να μετράμε επισημάνσεις, αλλά να καταγράφουμε τρομακτικές διαπιστώσεις, που είναι αυτόχρημα καταστροφικές για την υπόστασή μας.
Η προστασία της ελληνικότητας δεν είναι σωβινισμός, γιατί δεν έχει επιθετική διάθεση. Είναι νόμιμη ανθρωπολογική άμυνα, γιατί απειλείται ο ελληνικός τύπος ανθρώπου από την αντιανθρώπινη στρατηγική της εποχής μας. Είναι ανάγκη να γίνουμε όσο μπορούμε περισσότερο έλληνες και να μείνουμε έλληνες.
Ο λαός μας ευρίσκεται στην Ευρωπαϊκή οικογένεια, αλλά δεν πρέπει να ξεχάσει αυτή από την οποία προέρχεται. Δεν πρέπει να εξευρωπαϊσθεί σε βαθμό επικίνδυνο, ώστε να χάσει την ιδιαιτερότητα και την ταυτότητά του, την ιδιοπροσωπία του.
Ευρισκόμενη η Ελλάδα στην Ευρώπη να μη «βγει» από την Ελλάδα. Ο εξευρωπαϊσμός να μη γίνει αφελληνισμός. Αυτό θα είναι η συμφορά μας.
Για να επιβεβαιωθεί η διαπίστωση, ότι η εισβολή έχει δημιουργήσει προβλήματα ολοφάνερα, ας δούμε τις ημέρες αυτές τα ελληνορθόδοξα ήθη και έθιμά μας, που υπέστησαν τρομακτική και ανησυχητική αλλοίωση.
Δύσκολα τώρα αναζητάς την ελληνικότητα στην εορτή των Χριστουγέννων που σημαίνει ορθόδοξη πνευματικότητα.
Στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, στις εφημερίδες και τα περιοδικά, στα σπίτια και στις διάφορες αίθουσες θα συναντήσει κανείς και θα ζήσει ατμόσφαιρα περισσότερο ευρωπαϊκή παρά ελληνική. Και τα δελτάρια, ακόμη, και τα καρτ-ποστάλ που θα ανταλλάξουμε για τα χρόνια πολλά δεν θα έχουν βυζαντινές εικόνες και δεν θα γράφουν, όπως άλλοτε «καλά Χριστούγεννα», αλλά μία γενική ακαθόριστη ευχή «καλές γιορτές» η το χειρότερο «καλές διακοπές».
Στις εφημερίδες, μάταια θα αναζητήσεις, ακόμη και την ίδια ημέρα των Χριστουγέννων, το ζεστό ελληνοχριστιανικό χρώμα, με τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη και τις περιγραφές των ελληνορθοδόξων παραδόσεων.
Αντίθετα διαβάζεις πολλές στοχαστικές ευρωπαίων διανοητών μελέτες, λες και εξέλιπαν οι πνευματικοί άνθρωποι στον τόπο μας, και δοκίμια αιρετικά και αντιθρησκευτικά τα οποία κάνουν λόγο, όχι για το ανεπανάληπτο γεγονός της ενανθρωπήσεως του Θεού, που χώρισε την ιστορία σε προ Χριστού και μετά Χριστό περίοδο, που έφερε κοντά μας τον Θεό μας, που στερηθήκαμε χρόνια πολλά, που έφερε τον Σωτήρα μας, τον οποίο είχαμε απόλυτα ανάγκη, αλλά γράφουν για τον «θρύλο» των Χριστουγέννων.
Στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση θα ιδεί κανείς και θα ακούσει πολλά ευρωπαϊκής θρησκευτικής ποιήσεως και μουσικής έργα και ελάχιστα ελληνικά και ορθόδοξα έργα από τον ανυπέρβλητο λειμώνα της εκκλησιαστικής υμνολογίας η και της εθνικής και δημοτικής λαογραφίας με τα τόσο ωραία και ασύγκριτα κάλαντα και άλλα επίκαιρα.
Άλλοτε τα σπίτια ήταν καθαρά, με ασβεστωμένες τις αυλές τους και γεμάτα από τα παιδιά που επέστρεφαν από μακριά όπου σπούδαζαν η εργάζονταν, από τους συγγενείς που έκαναν το ταξίδι τους, για να περάσουν όλοι μαζί την μεγάλη γιορτή.
Έρχονταν και τα νιόπαντρα ζευγάρια, για να κάνουν Χριστούγεννα μαζί με τους γονείς τους και με τους γονείς των γονιών τους, οι οποίοι περίμεναν και αυτοί την μεγάλη γιορτή.
Ήταν το σπίτι στις δόξες του, ντυμένο στα γιορτινά του και το τραπέζι το μεσημέρι πλούσια στρωμένο με το καλομαγειρεμένο φαγητό, και με τα απαραίτητα σπιτικά γλυκά. Και η χαρά στα πρόσωπα όλων ήταν η ανταύγεια της άλλης χαράς που είχαν στην καρδιά τους, ύστερα από την συμμετοχή όλης της οικογένειας στο μυστήριο της ζωής, την θεία κοινωνία.
Τώρα φεύγουν. Αδειάζουν τα σπίτια και γεμίζουν τα πολυώνυμα τουριστικά ξενοδοχεία. Αδειάζουν οι Ναοί και γεμίζουν τα λογής-λογής νυχτερινά κέντρα, όπου διοργανώνονται οι χριστουγεννιάτικες ρεβεγιόν που διαφημίζονται πολύ ενωρίτερα, για να εξασφαλίσουν ένα τραπέζι οι «σύγχρονοι» ευρωπαίοι νεοέλληνες.
Και πάρα πολλοί περνούν την άγια νύχτα που «προσμένουν με χαρά οι χριστιανοί» εκεί στους «ναούς» των προ Χριστού ψευδοθεών του Βάκχου και της Αφροδίτης, των ειδώλων, δηλαδή, που συνέτριψε ο αληθινός Θεός μας με την Γέννησή του.
Επομένως, η εισβολή έγινε. Ο εχθρός όχι προ των πυλών, αλλά εντός των σπιτιών μας. Τρέμω μήπως μπει και μέσα στις καρδιές μας, οπότε θα έχει συντελεσθεί η καταστροφή.
Γιατί, αποκόπτοντας σιγά-σιγά τον σύγχρονο έλληνα και ορθόδοξο από τις αιώνιες ρίζες του, την ιδιοπροσωπία του, τον κάνεις αιχμάλωτο αυτής της γης χωρίς πνευματικές αναζητήσεις, χωρίς ενδιαφέροντα, όχι μόνο για την μετά θάνατον ζωή, αλλά και για την πρόσκαιρη επίγεια.
Έτσι μεταβάλλεται η όμορφη χώρα μας σ΄ ένα μέτριο ευρωπαϊκό χωριό χωρίς θελκτικά ψυχικά ενδιαφέροντα, ώστε ο διψασμένος για λίγη πνευματικότητα ξένος ερχόμενος να σκέπτεται τον άδικο κόπο του και τα χρήματα που ξόδεψε.
Είναι καιρός, ακόμη, έστω στο παρά πέντε, να μετρήσουμε το χρέος μας ως έλληνες και ορθόδοξοι έναντι της ένδοξης ιστορίας μας, έναντι όλων εκείνων οι οποίοι έδωσαν αίμα και δάκρυ για αυτό τον τόπο.
Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε πως δεν έχουμε δικαίωμα να κατασπαταλήσουμε τον πολύτιμο πατροπαράδοτο θησαυρό μας, ούτε να αποξενωθούμε από την πατρογονική μας κληρονομιά.
Έχουμε χρέος να παραδώσουμε αμείωτη και ανόθευτη την αιώνια ελληνορθόδοξη παράδοσή μας στα παιδιά μας και στις ερχόμενες γενεές, πριν τα αίματα και τα δάκρυα των γενναίων υπερασπιστών αυτών των τιμαλφών του Γένους μας γίνουν ποτάμι και μας κατακλύσουν.

Του Σεβ. Μητροπολίτη Σπάρτης κ. Ευσταθίου

ΠΗΓΗ: http://www.faneromenihol.gr/

Ψαλμωδία!

 Ο Μανώλης Περσυνάκης για την βυζαντινή μουσική

Ο επίτιμος διευθυντής δευτεροβάθμιας εκπαιδεύσεως Νομού Χαλκιδικής και πρωτοψάλτης του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Μουδανιών Χαλκιδική  κ. Εμμανουήλ Περσυνάκης, μιλά αποκλειστικά στο "Ρωμαίικο Οδοιπορικό" για την ιερά βυζαντινή μουσική τέχνη και το λειτούργημα του ιεροψάλτου ως εκπροσώπου του λαού στην Θεία Λατρεία.

Η... Φάτνη!

ΧΟΥΧΟΥΛΙΑΣΕ…                              Χουχούλιασε να ζεσταθεί η αγάπη σου                                           γιατί ξεπάγιασε στο ξεροβόρι των παθών                   και στην κατάψυξη του δε με μέλει. Ίσως σε βοηθήσουν τα χνώτα των ζωντανών στη φάτνη του Χριστού. Εκείνα τον αφέντη τους αναγνωρίζουν και στρέφουν, δίχως κρατούμενα και αν, το βλέμμα στου Ουρανού τον επισκέπτη. Κι αν μαθητεύσεις στων αλόγων ζώων την καρδιά, τότε τα μάτια σου θ’ ανοίξουν για να δεις πως κι η δική σου η καρδιά     γίνηκε φάτνη  τ’ ουρανού με δόξα εν Υψίστοις.

ΠΗΓΗ: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝnoreply+feedproxy@google.c

Κάλαντα μέ τόν Κώστα Σταυρουλάκη

 "Χωρίς Χρώμα": 

Γιώργος Βαθιώτης - Κώστας Σταυρουλάκης

Στην εκπομπή "Χωρίς Χρώμα" στο High TV με τον Γιώργο Βαθιώτη ήταν καλεσμένος ο μουσικοπαιδαγωγός και μαέστρος Κώστας Σταυρουλάκης. Ακούγονται χριστουγεννιάτικα κάλαντα που διοργάνωσε με μουσικό σύνολο στον Ιερό Ναό Αγίας Αναστασίας στο Περιστέρι. Στη συνέχεια μιλούν για τα μουσικά σύνολα, τις βραβεύσεις, το Άγιο Όρος, την Πάτμο, τις μουσικές σπουδές του και τις συναυλίες που διοργανώνει για την διατήρηση της παράδοσης και του πολιτισμού

Σημείωση από τόν" ΠΑΤΜΙΟ": Ο κ. Σταυρουλάκης εἶναι ἀπόφοιτος τῆς Πατμιάδας Ἐκκλησιαστικής Σχολής 

Η Σύναξη της Θεοτόκου (26 Δεκεμβρίου)

Η Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου

Γεώργιος Κυπριανού

Στην 26η Δεκεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Είναι σύνηθες, με τη γέννηση ενός παιδιού, κατά τις πρώτες μέρες η μητέρα να δέχεται συγχαρητήρια και ευχές από συγγενείς και φίλους. Όλοι οι δικοί της σπεύδουν να εκφράσουν την αγάπη και τη χαρά τους στη μητέρα και να ατενίσουν το νεογέννητο, καλωσορίζοντάς το στη ζωή. Αυτό το νόημα έχει εν πολλοίς και η εορτή της Σύναξης της Θεοτόκου.

Ως τέλειος άνθρωπος ο Χριστός μετέχει σε όλες τις ανθρώπινες εκδηλώσεις της ζωής. Αν και εμπερίστατος ο τόπος και ο τρόπος της γεννήσεως, η Μαριάμ είναι η φυσική κατά την ανθρωπότητα μητέρα του Ιησού. Χαίρεται και δέχεται ευχές και επισκέψεις από πιστούς και υμνητές της θείας Γέννησης. Έτσι και η Εκκλησία μας τηρεί το διατεταγμένο και σύνηθες. «Συνάγεται» για να ευχηθεί στη Μητέρα του Θεού, να της εκφράσει την ευγνωμοσύνη της, να τη συγχαρεί για τη Γέννα του Θεανθρώπου και να ατενίσει το νεογέννητο Λυτρωτή της.

Κάθε εορτή της Εκκλησίας μας λειτουργεί ως μία πνευματική ευκαιρία. Η μεγαλύτερη ωφέλεια είναι η επανασύσταση των σχέσεων με τα πρόσωπα που συμβάλλουν στη σωτηρία μας, πρωτίστως με τον Ηγαπημένο μας Ιησού. Κατά την εορτή των Χριστουγέννων βιώνουμε την κάθοδο του Θεού στην ιστορία. Ο Υιός και Λόγος του Θεού γίνεται άνθρωπος χάρη της δικής μας θέωσης. Τον Χριστό μας τον φέρνει η Μαριάμ στη Βηθλεέμ.

Συναγμένη γύρω της όλη η ανθρωπότητα τη συγχαίρει και την ευχαριστεί.

Πηγή: «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, Ιδρυτής: Πρωτοπρεσβύτερος Ευέλθων Χαραλάμπους.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.pemptousia.gr

Χριστούγεννα!!!

Η α-νοησία είναι ανέορτη

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Μ​​οιάζει να έχει χαθεί, για το μεγαλύτερο ποσοστό του ανθρώπινου πληθυσμού στον πλανήτη σήμερα, η επίγνωση της διαφοράς ανάμεσα στη γιορτή και στην επιπόλαιη τέρψη. Η απώλεια μετριέται σε διάρκεια ενός ή των δύο τελευταίων αιώνων – τα Χριστούγεννα, λ.χ., τι σήμαιναν για τον παππού ή τον προπάππου μας και τι σημαίνουν για μας σήμερα;

Ενας ή και δύο αιώνες είναι διάρκεια ασήμαντη (σε σχέση με την ηλικία του σύμπαντος ή και σε σχέση με την ύπαρξη έλλογης ζωής πάνω στη γη). Πάντως, σε οποιοδήποτε βάθος χρόνου, τη γιορτή τη γεννούσε η απάντηση στο ερώτημα: από ποια αιτία και για ποιο σκοπό υπάρχει ο «κόσμος», γιατί ο λόγος-τρόπος της ύπαρξης των υπαρκτών να συνιστά κόσμημα αρμονίας, τάξης και κάλλους;

Δεν απασχολούσε όλους το ερώτημα, υπήρχαν πάντοτε και άνθρωποι άσκεφτοι, βοσκηματώδεις, που απλώς επιβίωναν χάρη στις ορμές αυτοσυντήρησης – χωρίς ερωτήματα για την αιτία και τον σκοπό της ύπαρξης. Υπήρχαν, ίσως και να πλεόναζαν, οι άσκεφτοι, αλλά τον χρόνο τον μετέπλαθαν σε Ιστορία μόνο όσοι πάλευαν να διακρίνουν «νόημα» της ύπαρξης. Αποτύπωναν την πάλη τους στην Τέχνη, στη Φιλοσοφία, στο «Πολιτικόν Αθλημα».

Σήμερα, για πρώτη ίσως φορά, ο χρόνος κυλάει, αλλά Ιστορία δεν γράφεται. Συμβαίνουν πολλά και διάφορα, όπως συμβαίνουν και σε μια μυρμηγκοφωλιά ή σε κυψέλη μελισσών. Αφορούν στην ικανοποίηση του ενστίκτου και των ορμών επιβίωσης, όχι στο ερώτημα: γιατί η επιβίωση, γιατί η ύπαρξη. Τα όσα συμβαίνουν μεταποιούνται αμέσως σε «πληροφορία», η πληροφορία αξιολογείται χρηστικά, πουλιέται σαν «είδηση». Για να είναι ευπώλητη η είδηση πρέπει να εντυπωσιάσει, γι’ αυτό και υποτάσσεται ολοκληρωτικά στην προτεραιότητα του εντυπωσιασμού: εμπορευματοποιούνται οι εντυπώσεις, υποκαθιστούν την είδηση.

Αυτή μπορεί να είναι μια εξήγηση, γιατί δεν υπάρχουν πια και Γιορτές. Γιορτή είναι μια μεγάλη χαρά που κοινωνείται, μοιράζεται και μετέχεται από την κοινότητα. Την πραγματικότητα της «κοινότητας» δεν τη συγκροτούσε ο «καταμερισμός της εργασίας, η «κοινωνία της χρείας» – ο ωφελιμισμός μπορεί να οδηγήσει μόνο ώς τον «εταιρισμόν επί κοινώ συμφέροντι» (την societas). Δεν αρκεί η χρησιμοθηρία για να γεννηθεί «πόλις», «κοινότητα», «εκκλησία» (του δήμου ή των πιστών). Η χρησιμοθηρία γεννάει συμβάσεις, συμβόλαια, «συντάγματα», νάρθηκες θωράκισης ατομικών δικαιωμάτων – κατασφαλίζει τις βοσκηματώδεις υπάρξεις.

Η πόλις-κοινότητα-εκκλησία έχει άξονα συνοχής το «ιερό», δηλαδή το σημάδι-σημαίνον του αληθούς. Και α-λήθεια (εμφάνεια) είναι η φανέρωση, δηλαδή η εμπειρική πιστοποίηση (όχι η «δόξα»-δοξασία) του τρόπου της αθανασίας (του «αθανατίζειν»). Εμπειρική πιστοποίηση καθολικά κοινωνούμενη που γεννάει το γεγονός της Γιορτής.

Οι άνθρωποι σήμερα δεν ξέρουμε τη Γιορτή, ονομάζουμε «γιορτή» την προγραμματισμένη (ημερολογιακά) τέρψη ή διασκέδαση ή ευωχία – ατομοκεντρικές, εφήμερες ευχαριστήσεις. Θεωρούμε «γιορτή» έναν ξεχωριστό διάκοσμο της πεζής καθημερινότητας – λαμπιόνια, καμπανίτσες, πολύχρωμες μπαλίτσες, έλατα με γιρλάντες, πακεταρισμένα δωράκια, αλλοδαπές μουσικές. Η «αλήθεια» για μας σήμερα δεν είναι ο τρόπος της αθανασίας, που σημαίνεται μόνο με τη γλώσσα της Τέχνης ή της πολιτικής και εκκλησιαστικής πράξης. Για μας «αλήθεια» είναι η ορθότητα της κατανόησης, γι’ αυτό και η πολιτική πράξη έχει δώσει τη θέση της στην προπαγάνδα, στον διαφημιστικό εντυπωσιασμό, όπως και το εκκλησιαστικό γεγονός έχει υποκατασταθεί από το «κήρυγμα».

Λογαριάζουμε για «πολιτικούς» τους επιδέξιους χειριστές του λεκτικού εντυπωσιασμού, οσοδήποτε ψεύδος, απάτη ή μικρόνοια κι αν κομίζουν. Και λογαριάζουμε σαν λειτουργία «πατρότητας», εισόδου στον τρόπο της όντως ζωής, το κήρυγμα: την υποκατάσταση του εκκλησιαστικού γεγονότος από τη νέκρα της τυποποιημένης συναισθηματικής και ηθικοδιδακτικής φλυαρίας.

Η πολιτική δεν είναι πια υπούργημα που διακονεί την «κοινωνίαν της χρείας», είναι ντοπάρισμα και μέθη επιθετικής διαχείρισης εντυπώσεων, παράκρουση ευθέως ανάλογη με την ποδοσφαιρολαγνεία (ενδεικτική η παραλληλία «δελτίων ειδήσεων», πολιτικών και «αθλητικών», απανωτά μέσα στη μέρα). Και η Εκκλησία δεν είναι πια κοινότητα (ενορία και επισκοπή) όπου κοινωνείται το άθλημα του τρόπου της αθανασίας, είναι «επικρατούσα θρησκεία», με συνείδηση και οργάνωση κυρίαρχης ιδεολογίας, με όπλο κυριαρχίας το κήρυγμα: Πρωινό, εσπερινό, προφορικό, έντυπο, ραδιοφωνικό, τηλεοπτικό – κήρυγμα απόλυτα υπόδουλο στις πρακτικές της ιδεολογικής προπαγάνδας.

Η παρακμιακή αλλοτρίωση, στρέβλωση και παραποίηση της πολιτικής και της Εκκλησίας, συνοδεύεται (απολύτως λογικό) και από τη διαστροφική παράχρηση της λέξης έρωτας, ερωτικός. Σημαίνει πια η λέξη, στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, την πορνική, εμπορευματοποιημένη εκδοχή της σεξουαλικότητας. Τα πιο πολύτιμα, κορυφαία κατορθώματα πληρότητας της ζωής, τα υποτάσσουμε οι άνθρωποι στη χαμέρπεια του ατομοκεντρικού πρωτογονισμού. Αυτή η πιστοποίηση είναι οδύνη, αλλά και πρόκληση: Πάντοτε, μια «μαγιά» ανθρώπων θα σώζει την προτεραιότητα του πόθου για την αλήθεια της πολιτικής, την αλήθεια της Εκκλησίας, την αλήθεια του έρωτα.

Μαζί και την αλήθεια των Χριστουγέννων.

ΠΗΓΗ: http://www.kathimerini.gr/1001526/opinion/epikairothta/politikh/h-a-nohsia-einai-aneorth