Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος

Συναξάριον

τῆς ἱκετηρίου Ἀκολουθίας εἰς τόν Ἀκάθιστον Ὕμνον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

[ἐκ τοῦ ΙΓ΄ τόμου (Τριῴδιον) τοῦ Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀροδόξου Ἐκκλησίας]

Τῷ Σαββάτῳ τῆς Ε΄ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν ἑορτάζομεν τόν ΑΚΑΘΙΣΤΟΝ ΥΜΝΟΝ

 τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου

καί Ἀειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ, διά τήν παράδοξον

 ἐν Κωνσταντινουπόλει θαυματουργίαν Αὐτῆς.

Ὕμνοις ἀΰπνοις εὐχαρίστως ἡ Πόλις

Τήν ἐν μάχαις ἄγρυπνον ὑμνεῖ Προστάτιν.

       Πάντοτε μέν χρεωστοῦμεν, Πατέρες καί Ἀδελφοί καί εὐλογημένοι Χριστιανοί, νά ὑμνοῦμεν καί νά εὐχαριστοῦμεν τήν Δέσποιναν ἡμῶν Θεοτόκον, διά τήν εὐεργεσίαν, τήν ὁποίαν ἔκαμεν εἰς τό ἀνθρώπινον γένος, σωματώσασα τόν Θεόν Λόγον· ἐξαιρέτως δέ τήν σήμερον ἡμέραν, διά τό θαῦμα τό παράδοξον, ὅπερ ἐποίησεν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν. Πᾶσα Ἐκκλησία Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ποιεῖ τήν ἑσπέραν ταύτην ὁλονύκτιον Ἀκολουθίαν καί εὐχαριστεῖ καί δέεται τῆς Παναγίας Θεοτόκου. Εὐχαριστεῖ μέν διά τήν εὐεργεσίαν, τήν ὁποίαν ἔκαμε τότε, δέεται δέ νά εἶναι ἕτοιμος βοηθός εἰς πάντας ἡμᾶς τούς Χριστιανούς. Ἀλλά πρέπον εἶναι νά διηγηθῶμεν πρῶτον πῶς ἔγινε τό τοιοῦτον παράδοξον θαῦμα παρά τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν καί δεύτερον διατί ὀνομάζεται ἡ Ἀκολουθία αὕτη Ἀκάθιστος, ἵνα γνωρίσωμεν καί ἡμεῖς, ὅτι πρέπει καί τώρα καί πάντοτε νά τήν ὑμνοῦμεν καί τήν εὐχαριστοῦμεν δι᾿ ὅλων ἡμῶν τῶν δυνάμεων.

       Κατά τούς χρόνους τοῦ βασιλέως τοῦ Βυζαντίου Ἡρακλείου (610-641), ὁ βασιλεύς τῶν Περσῶν Χοσρόης Β΄ (590-628) ἀπέστειλε στρατηγόν του τινά, ὀνόματι Σάρβαρον, μέ δύναμιν πολλήν καί στράτευμα ἱκανόν, ἵνα ὅλον τό Ἀνατολικόν μέρος, ὅσον ἦτο εἰς τήν ἐξουσίαν τῶν Χριστιανῶν, κυριεύσῃ καί αἰχμαλωτίσῃ καί ὡς ἀστραπή νά κατακαύσῃ καί ἀφανίσῃ. Διότι καί πρότερον οὗτος ὁ Χοσρόης ᾐχμαλώτισεν ἑκατόν χιλιάδας Χριστιανούς, τούς ὁποίους ἐξαγοράσαντες οἱ Ἑβραῖοι τούς ἐθανάτωσαν. Οὗτος λοιπόν ὁ Σάρβαρος εὑρών εὐκαιρίαν μεγάλην, λόγῳ τοῦ ὅτι κατά τόν καιρόν ἐκεῖνον ἡ δύναμις τῶν Χριστιανῶν ἦτο πολύ τεταπεινωμένη ἀπό τήν βαρυτάτην καί θηριώδη γνώμην τοῦ προβασιλεύσαντος τυράννου Φωκᾶ τοῦ ἀπό στρατιωτῶν (602-610), ἐπέδραμε κατά τῆς Ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας καί λεηλατῶν αὐτήν ἔσφαζεν  ὅσους Χριστιανούς εὕρισκεν ἔμπροσθέν του καί ούδείς ἠδύνατο νά ἀντιταχθῇ κατ᾿ αὐτοῦ. Τοιουτοτρόπως αἰχμαλωτίζων ὁ Σάρβαρος ἔφθασε καί εἰς Χρυσόπολιν, ἥτις καί Σκούταρι ὀνομάζεται καί ἔστησε τό στράτευμά του εἰς τήν πόλιν Χαλκηδόνα, ἥτις εἶναι κατέναντι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τό μέρος τῆς Ἀνατολῆς· ἡτοίμαζε δέ ὅσα εἶναι ἐπιτήδεια πρός πόλεμον, σκεπτόμενος νά ἀποκλείσῃ τούς ἀνθρώπους τῆς Κωνσταντινουπόλεως, διότι αὐτή ἦτο ἡ ἀπόφασίς του καί αὐτό ἐσπούδαζε κατά πάντα τρόπον, πῶς δηλαδή νά κυριεύσῃ τήν Κωνσταντινούπολιν.

       Βλέπων ταῦτα ὁ τότε βασιλεύς Ἡράκλειος, ὅστις πρό ὀλίγου χρόνου εἶχεν ἀναλάβει τήν βασιλείαν ἀπό τόν τύραννον Φωκᾶν καί μή δυνάμενος νά ἐναντιωθῇ εἰς τόν Σάρβαρον, διά τήν ὀλιγότητα τῶν στρατιωτῶν καί τοῦ βασιλικοῦ θησαυροῦ, ἔλαβε τά σκεύη τά χρυσᾶ καί ἀργυρᾶ, ὑποσχόμενος νά δώσῃ περισσότερα μετά τήν ἐπιστροφήν του. Ἔπειτα ἄφησε τά βασίλεια πολύ λυπούμενος καί ἐπῆγεν εἰς τά μέρη τοῦ Εὐξείνου Πόντου, ἤτοι τῆς Μαύρης Θαλάσσης. Ἐκεῖ λοιπόν συναθροίσας ὀλίγον στράτευμα τῶν Χριστιανῶν ὅσον εὑρίσκετο, αἴφνης χωρίς νά τό ἀντιληφθοῦν οἱ Πέρσαι, ἐπορεύθη εἰς τήν Περσίαν καί ἤρχισε νά καταλαμβάνῃ τούς τόπους τοῦ Χοσρόη, ἔχων κατά νοῦν, ὅτι θέλει φοβηθῇ ὁ Χοσρόης τόν πόλεμον τοῦ βασιλέως καί θέλει ἀνακαλέσει ὀπίσω τόν Σάρβαρον νά ἐπιστρέψῃ μέ τό στράτευμά του. Ὁ μέν λοιπόν βασιλεύς Ἡράκλειος τοιοῦτον ἔχων σκοπόν, κατέστρεφε τόν τόπον καί τάς χώρας τῆς Περσίας.

       Ὁ δέ Ἡγεμών τῶν Μυσῶν (Βλάχων) καί Σκυθῶν (Τατάρων), Χαγάνος ὀνόματι, μαθών ὅτι ὁ βασιλεύς ἀπουσιάζει ἀπό τήν Κωνσταντινούπολιν καί ὅτι αὕτη εἶναι ἔρημος, ἔχων δέ καί πρότερον ἀπόφασιν νά τήν καταλάβῃ, ἠθέλησε καί αὐτός νά ἐκτελέσῃ τὀτε τό σχέδιόν  του. Ὅθεν παρευθύς τήν μέν ξηράν ἐπλήρωσε διά πεζῶν καί ἱππέων στρατιωτῶν, τήν δέ θάλασσαν διά πλοίων τοῦ τύπου ἐκείνου, τά ὁποῖα, μέ τό νά ἦσαν κατασκευασμένα ἀπό ἕν ξύλον μακρύ καί μεγάλον, τά ὠνόμαζον μονόξυλα. Ἐνώπιον ὅλων αὐτῶν τῶν φοβερῶν γεγονότων εὑρισκόμενος ὁ λαός τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐπαρηγορεῖτο καί ἐστερεώνετο ἀπό τόν Πατριάρχην τοῦ καιροῦ ἐκείνου Σέργιον (610-638), ὅστις τούς ἐνουθέτει νά μή ἀπογινώσκωνται, οὐδέ νά φοβῶνται τόν κίνδυνον. Ἔλεγεν δέ οὗτος πρός αὐτούς· «Θαρρεῖτε, τέκνα, καί μόνον εἰς τόν  Θεόν ἄς ἔχωμεν τήν ἐλπίδα μας καί πρός αὐτόν τάς χεῖρας μας καί τούς ὀφθαλμούς μας ἐξ ὅλης ψυχῆς ἄς σηκώσωμεν, αὐτός δέ θέλει διαλύσει τά κακά, τά ὁποῖα μᾶς περιεκύκλωσαν καί ὅλα τά σχέδια τῶν βαρβάρων συντόμως θέλει διασκορπίσει». Μέ τούτους τούς λόγους λαβόντες θάρρος οἱ ἄνθρωποι τῆς Πόλεως καί ἀφήσαντες τήν ἐλπίδα των ὅλην πρός τήν Πανάχραντον Θεοτόκον καί πρός τόν ἐξ αὐτῆς ἀσπόρως γεννηθέντα Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν ἀνέμενον νά ἴδωσι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον τελευταῖον καί εἶδον καί δέν ἐψεύσθη ἡ ἐλπίς των.

       Ὁ μέν λαός  λοιπόν οὕτως ἤλπιζεν· ὁ δέ πατρίκιος Βῶνος, τόν ὁποῖον εἶχεν ἀφήσει ὁ βασιλεύς ἀντιπρόσωπον, ἐνήργει καί αὐτός, ὅσον ἠδύνατο, πρός βοήθειαν τῆς Πόλεως καί δέν ἠμέλει, διότι θέλει καί ἡμᾶς ὁ Θεός, νά μή καθήμεθα ἄπρακτοι, ἀλλά νά ἐνεργῶμεν ὅτι δυνάμεθα δι᾿ ὅσα εἶναι πρός βοήθειάν μας, εἰς δέ τόν Θεόν νά ἔχωμεν ὅλην τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας. Τοιουτοτρόπως καί εἰς τόν παλαιόν καιρόν ὁ Θεός ἐπρόσταξε τόν Ἰησοῦν τοῦ Ναυῆ νά αἰχμαλωτίσῃ διά τῶν στρατευμάτων του τήν πόλιν  Γαί, ὡς εὑρίσκεται γεγραμμένον εἰς τό βιβλίον τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ (κεφ. ζ΄& η΄). Ὁμοίως καί τόν Γεδεών τόν ὥπλισε μέ ὑδρίας (στάμνες) καί λαμπάδας νά νικήσῃ τούς Μαδιανίτας, καθώς περιγράφεται τοῦτο εἰς τό βιβλίον, τό ὀνομαζόμενον Κριταί (ζ΄, 15-23).

Ὁ μέν Βῶνος λοιπόν προπαρεσκευάζετο ἐνισχύων τήν ἄμυναν τῆς Πόλεως καί τά ἁρμόδια πρός πόλεμον διορθώνων· ὁ δέ Πατριάρχης Σέργιος, κρατῶν τήν ἁγίαν Εἰκόνα τῆς Θεομήτορος, εἰς τήν  ὁποίαν ἦτο ἐζωγραφημένος ὁ Χριστός ὡς Βρέφος κρατούμενον ἐν ταῖς ἀγκάλαις αὐτῆς, περιήρχετο λιτανεύων διά τῶν τειχῶν τῆς Πόλεως καί οὕτω τούς μέν ὑπερασπιστάς αὐτῶν ἐνεψύχωνε καί ἐνίσχυε, τούς δέ πολεμίους βαρβάρους κατεφόβιζε καί εἰς φυγήν προητοίμαζε· ἦτο δέ τότε Ἰούλιος τοῦ ἔτους χκστ΄ (626).

       Μετά τινας ἡμέρας, βλέπων ὁ Πατριάρχης τόν μέν Σάρβαρον μέ τούς Πέρσας ἀπό τό μέρος τῆς Χαλκηδόνος, θέτοντας πῦρ καί κατακαίοντας τά πέριξ χωρία καί φονεύοντας ἀγρίως ἤ αἰχμαλωτίζοντας τούς ἀνθρώπους, τόν δέ Χαγάνον καί τούς ἄλλους Σκύθας ἀπό τό ἄλλο μέρος τῆς Πόλεως  ποιοῦντας τά ὅμοια καί χειρότερα τούτων, ἔλαβεν εἰς τάς χεῖρας του τήν ἀχειροποίητον Εἰκόνα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἤτοι τό Ἅγιον Μανδήλιον καί τό τίμιον καί ζωοποιόν Ξύλον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, προσέτι δέ καί τήν τιμίαν Ἐσθῆτα τῆς Θεομήτορος καί περιφέρων αὐτά εἰς τά τείχη προσηύχετο μετά δακρύων λέγων· «Ἐξεγέρθητι, Κύριε, ἵνα διασκορπισθῶσιν οἱ ἐχθροί σου καί διαλυθῶσιν ὡς καπνός καί ἀναλύσωσιν ὥσπερ κηρίον ἐνώπιον τοῦ πυρός» (Ψαλμ. ξζ΄, 2-3).

       Μετά τρεῖς ἡμέρας, ἀφ᾿ ἧς ἔθεσαν τό πῦρ καί κατέκαιον τά περίχωρα, ὁ Χαγάνος μέ ὅλον αὐτοῦ τό στράτευμα τῶν πολεμίων κατά τάξιν  ὡπλισμένον καί εἰς τό πλῆθος ἀναρίθμητον, ὥστε δέκα Σκύθαι ἀνελόγουν πρός ἕνα Χριστιανόν. Ἀλλ᾿ ὅμως ἡ Δέποινα Θεοτόκος, ἥτις προπολεμεῖ εἰς τούς κινδύνους τῶν Χριστιανῶν καί ἥτις ἔρχεται ταχέως βοηθός εἰς ἐκείνους, οἵτινες μετά πίστεως τήν ἐπικαλοῦνται, τί ᾠκονόμησεν; Ἔδωκε θάρρος εἴς τινας, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἐντός τῆς Πόλεως καί ἐξῆλθον εἰς τό Ἁγίασμα τῆς Χρυσοπηγῆς, τό ὁποῖον εὑρίσκεται εἰς τήν θύραν τῆς Σηλυβρίας καί τόσον ἐνίκησαν τό στράτευμα τοῦ Χαγάνου, ὥστε τοῦτο ἀπέβη ἀρραβών τῆς καταστροφῆς, τήν ὁποίαν ἔπαθον ὕστερον.

       Ἀπό τόν νίκην ταύτην ἔλαβον θάρρος οἱ Πολῖται καί καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν ἐξήρχοντο καί συνεκρούοντο μέ τούς Σκύθας· ἔχοντες δέ τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον βοηθόν καί ὑπέρμαχον, αὐτοί μέν ἐπέστρεφον νικηταί, οἱ δέ Σκύθαι ἐνικῶντο πάντοτε καί αἱ τέχναι των ἀπέβαινον εἰς τό ἐναντίον.

       Ἐνῷ δέ συνέβαινον ταῦτα, μέ γνώμην τοῦ λαοῦ ὅλου καί  τοῦ Πατριάρχου ἐπορεύθησαν ἀπεσταλμένοι ἄρχοντές τινες ἀπό τήν Πόλιν μέ δῶρα, νά διαπραγματευθῶσι τήν εἰρήνην μέ τόν Χαγάνον. Ἀλλά τό θηρίον ἐκεῖνο μᾶλλον καί ὄχι ἄνθρωπος Χαγάνος ὄχι μόνον δέν ἐδέχθη τούς λόγους των, ἀλλά καί τά δῶρα λαβών, τούς ἐδίωξεν ἀπράκτους, ταῦτα μόνον εἰπών· «Μή ἀπατᾶσθε πιστεύοντες εἰς τόν Θεόν σας, διότι ἐξάπαντος αὔριον θέλω καταλάβει καί ἐρημώσει τήν πόλιν σας...».

       Τούς λόγους αὐτούς ἀκούσαντες οἱ Πολῖται ἀπό τούς ἀπεσταλμένους καί στενάξαντες ἐκ βάθους καρδίας, ὕψωσαν τάς χεῖρας των εἰς τόν οὐρανόν καί ὑπό πολλῶν δακρύων καταβρεχόμενοι, ἐδέοντο τοῦ Θεοῦ λέγοντες: «Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ ἐν ἀνάγκαις ἀπροσμάχητος βοηθός, Σύ ὅστις ἐναντιοῦσαι τοῖς ὑπερηφάνοις, ὁ ἔχων δύναμιν ἀκαταμάχητον καί Βασιλείαν ἀκατάλυτον, Σύ ὅστις ἤκουσας τούς λόγους τοῦ βαρβάρου, ἀποκρούσαντος τήν εἰρήνην καί ὀνειδίσαντος Σέ τὀν πάντων Δεσπότην, λύτρωσον τήν Πόλιν Σου ταύτην καί τήν κληρονομίαν σου ...».

       Ἀλλά ταῦτα μέν καί τά τοιαῦτα ἐδέετο ὁ λαός τῆς Πόλεως· ὁ δέ Χαγάνος ἠβουλήθη νά ἑνωθῇ  μέ τόν Περσικόν στρατόν, ἵνα γίνουν ἰσχυρότεροι καί ἀπό κοινοῦ ἐπιτύχουν τήν ἐκπόρθησιν τῆς Πόλεως· Ὁ θεός ὅμως ἠμπόδισε τό κλίνημα τοῦτο, διότι ἐγερθεῖσαι τρικυμίαι μεγάλαι ἔπνιγον τούς Πέρσας, οἵτινες ἐπεχείρουν νά διέλθουν μέ περάματα πρός τό μέρος τῆς Πόλεως.

       Ἰδών τότε ὁ Χαγάνος, ὅτι καί ἀπό τό τέχνασμα αὐτό ἀπέτυχε, συνήθροισε τό στράτευμά του καί ἀπεφάσισεν, ἵνα τήν αὐτήν ἡμέραν ἐπιτεθῇ κατά τῆς Πόλεως ἀπό ξηρᾶς καί θαλάσσης. Κατά δέ τάς ἡμέρας κατά τάς ὁποίας ἡτοιμάζοντο οἱ στρατιῶται διά τόν πόλεμον, αὐτός, λαβών ὅσους εἶχεν ἱππεῖς ἐκλεκτούς, περιήρχετο τόν Γαλατᾶν καί τά παράλια, ἕως εἰς τήν Μαύρην Θάλασσαν, ἐπιδεικνύων  εἰς τούς Πέρσας τήν δύναμίν του καί τά στρατεύματά του, τά ὁποῖα εἶχεν. Ὁμοίως καί ὁ Σάρβαρος ἀπό τό ἄλλο μέρος τῆς Ἀνατολῆς, τό αὐτό ἐποίει. Μάλιστα δέ ὁ μέν Χαγάνος ἀπό τό μέρος τῆς Δύσεως, ὁ δέ Σάρβαρος ἀπό τό μέρος τῆς Ἀνατολῆς, ὡς θηρία ἄγρια καί ἀνήμερα ὡρύοντο κατά τῆς Πόλεως προσβλέποντες αὐτήν ὡς ἕτοιμον θήρευμα.

       Ἀλλά τίς λαλήσῃ τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ, τά ὁποῖα ἔγιναν τότε; Ποῖος δέ νά ἐξιστορήσῃ ἀξίως τήν βοήθειαν τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τήν ὁποίαν ἔλαβον οἱ Πολῖται; Διότι ὁ Χαγάνος κατέκλυσεν ἀπό μονόξυλα τόν Κεράτιον κόλπον, βουλόμενος ἀπό μέν τῆς θαλάσσης νά καταστρέψῃ τό ἕν μέρος τῆς Πόλεως, ἀπό δέ τῆς ξηρᾶς τό ἄλλο. Τόσον ὅμως πλῆθος Σκυθῶν εἰς ἕκαστον μέρος τῆς Πόλεως ἐφόνευσαν οἱ Χριστιανοί, ὥστε οἱ ζῶντες Σκύθαι δέν ἐπρολάμβανον νά θάπτωσι τούς φονευομένους. Τά μονόξυλα δέ, ὅσων ἐπολέμουν ἀπό θαλάσσης, λόγῳ ἐνσκυψάσης μεγάλης τρικυμίας καί ἰσχυροῦ ἀνεμοστροβίλου, ἐβυθίσθησαν ἅπαντα, ἔμπροσθεν τοῦ Ναοῦ τῆς Θεοτόκου τῶν Βλαχερνῶν. Ἀληθῶς μέγα καί παράδοξον θαῦμα ἐγένετο τότε· ἡ θάλασσα ὕψωνεν ὡς ὄρη τά κύματα αὐτῆς καί ὡς ἄγριον θηρίον  ἐδαιμονίζετο κατ᾿ ἐπάνω τῶν ἐχθρῶν τῆς Θεομήτορος καί μέ μανίαν μεγάλην ἐβύθισε ἀνηλεῶς τούς Σκύθας, ὅπως ποτέ ἡ Ἐρθρά θάλασσα τούς Αἰγυπτίους, διώκοντας τόν πάλαι Ἰσραήλ.

       Τοιουτοτρόπως ἡ Δέσποινα Θεοτόκος πολεμοῦσα καί ὑπερμαχοῦσα διά τήν Πόλιν της, ἐνίκησε καί ἀπό θαλάσσης ἄνευ μάχης τούς ἐχθρούς της. Τότε δέ καί αὐτός ὁ Χαγάνος καθήμενος ἐφ᾿ ὑψηλοῦ τόπου, βλέπων διά τῶν ἰδίων του ὀφθαλμῶν τήν ἀπώλειαν τῶν στρατιωτῶν του, ἔτυπτε τά στήθη του καί τό πρόσωπόν του. Οἱ δέ Χριστιανοί μόλις ἔμαθον τήν καταστροφήν τῶν βαρβάρων εἰς τήν θάλασσαν, παρευθύς μέ τήν δύναμιν τοῦ Θεοῦ ἰσχύν λαβόντες καί εἰς τήν βοήθειαν τῆς Παναγίας θαρρήσαντες, ἤνοιξαν τάς θύρας τῶν τειχῶν καί μέ βοήν καί ἀλαλαγμόν ἔδραμον κατ᾿ ἐπάνω τῶν ἐχθρῶν των. Τόση δέ χαρά καί δύναμις περιεχύθη τότε εἰς τούς Χριστιανούς, εἰς δέ τούς βαρβάρους δειλία, ὥστε καί γυναῖκες καί παιδία ὥρμησαν κατά τοῦ στρατεύματος τῶν Σκυθῶν.

       Ἀφοῦ δέ παρῆλθεν ἡ ἡμέρα ἐκείνη καί ἔγινε νύξ, συνήθροισαν οἱ ὑπολειφθέντες βάρβαροι ὅλα τά ξυλόκαστρα τά ὁποῖα εἶχον κάμει διά τόν πόλεμον τοῦ τείχους καί τά κατέκαυσαν  μόνοι των. Ὁ δέ πατριάρχης Σέργιος καί ὁ λοιπός λαός ἄραντες τάς χείρας των εἰς τόν οὐρανόν, ηὐχαρίστουν τόν Θεόν μετά δακρύων λέγοντες· «Ἡ δεξιά σου χείρ, Κύριε, ἔθραυσε τούς ἐχθρούς καί μέ τό πλῆθος τῆς δόξης σου συνέτριψας τούς ὑπεναντίους» (Ἔξ. ιε΄, 6-7). Καί ὁ μέν λαός οὕτω προσηύχετο, εὐχαριστῶν τόν Θεόν, οἱ δέ ἄπιστοι, Χαγάνος καί Σάρβαρος, ἔφυγον διά τούς τόπους των, κατησχυμμένοι.

       Τοιουτοτρόπως ἡ Παναγία, ἐποίησε τήν μεγάλην καί παράδοξον σωτηρίαν εἰς τούς ἐλπίσαντας ἐπ᾿ αὐτήν.

       Διά τήν εὐεργεσίαν ταύτην πρός ἐνθύμησιν ποιοῦμεν καί ἡμεῖς τήν παροῦσαν ἀγρυπνίαν. Ἐπειδή δέ οἱ  τότε πιστοί, ὄρθιοι ἰστάμενοι καθ᾿ ὅλην τήν νύκτα ηὐχαρίστουν τήν Παναγίαν Θεοτόκον, διά τοῦτο ὠνομάσθη ἡ τοιαύτη Ἀκολουθία Ἀκάθιστος. Ἐξαιρἐτως μάλιστα ἔψαλλον καθ᾿ ὅλην τήν νύκτα τούς εἴκοσι τέσσαρας Οἴκους τῆς Θεοτόκου, ἀπό τότε δέ ἐπικρατεῖ ἡ τοιαύτη Ἀκολουθία νά ψάλληται εἰς πᾶσαν πόλιν καί χώραν.

       Ὅθεν, ἀπονέμοντες καί ἡμεῖς  εὐχαριστίαν, σεβασμόν καί εὐγνωμοσύνην πρός τήν Πάναγνον Μαριάμ, διά τάς ἀπείρους εὐεργεσίας Της, ἄς ὑψώσωμεν τό ὄμμα καί τήν διάνοιαν ἐνώπιον τοῦ θρόνου Της καί ἄς ἀναβοήσωμεν: «Σύ μέν, ὦ Δέσποινα Θεοτόκε, τήν φιλανθρωπίαν ἐκ φύσεως ἔχουσα, δέν ἔλειψας ποτέ προνοουμένη διά τό γένος μας· ἀλλ᾿ ὡς Μήτηρ τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν φιλόπαις καί φιλόστοργος, οὕτω πάντοτε χαρίζεις εἰς ἡμᾶς τάς εὐεργεσίας καί διασῴζεις καί περισκέπεις καί φυλάττεις καί ἐλευθερώνεις ἡμᾶς ἐκ τῶν κινδύνων καί λυτρώνεις ἀπό μυρίους πειρασμούς. Ἡμεῖς δέ διά ταῦτα Σέ εὐχαριστοῦμεν, ψάλλομεν τάς χάριτάς Σου, δέν κρύπτομεν τάς εὐεργεσίας Σου, τήν πρόνοιάν σου μεγαλύνομεν, τήν προστασίαν Σου ὑμνοῦμεν, τήν βοήθειάν σου δοξολογοῦμεν καί τά θαύματά σου ἐνθυμούμενοι, ὅτι ἐκ μεγάλων  κινδύνων ἠλευθερώθημεν διά Σοῦ, ταύτην τήν εὐχαριστήριον ὑμνῳδίαν ὡς χρέος ἀποδίδομεν. Εἰς δέ τούς ἐνεστῶτας κινδύνους, παρακαλοῦντες τήν ὀξυτάτην Σου βοήθειαν, δεόμεθα τῆς εὐσπλαχνίας σου, ἀφάνισον τά ἐν μέσῳ ἡμῶν σκάνδαλα· διασκόρπισον τό νέφος τῆς ἁμαρτίας· παῦσον τούς πολέμους· καταπράυνον τήν καθ᾿ ἡμῶν κινουμένην δικαίαν ὀργήν τοῦ Θεοῦ· δός γαλήνην καί εἰρήνην εἰς τούς δούλους σου· πλήθυνον ὡς καί πρότερον τάς εὐεργεσίας Σου. Ταῦτα παρά Σοῦ δεόμεθα, ἵνα διαπαντός κηρύττωμεν καί δοξάζωμεν τά Σά θαυμάσια».

Γένοιτο!

«Ταῖς τῆς Σῆς Ὑπερμάχου τε

 καί Ἀπροσμάχου Μητρός πρεσβεῖες,

 Χριστέ ὁ Θεός, τῶν περικειμένων καί ἡμᾶς ἀπάλλαξον συμφορῶν καί ἐλέησον ἡμᾶς,

ὡς μόνος φιλάνθρωπος».

Ἀμήν

ΠΗΓΗ: Μ.Συναξαριστής + Ματθαίου Βίκτωρος 

 Σημείωση ἀπό τόν ΠΑΤΜΙΟ: Τό ἀνωτέρω "Συναξάριο"ἀναγινώσκεται στήν Ἱερά Μονή Πάτμου κατά τήν Ἀκολουθία τοῦ  Ἀκαθίστου, ὁ ὁποῖος τελεῖται μέ τό παλαιό Τυπικό καί μάλιστα οἱ Οἶκοι ἀναγινώσκονται ἐντός τοῦ  Ἱεροῦ Βήματος, ἔμπροσθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης ἐπί τῆς ὁποίας εἶναι τοποθετημένη ἡ Εἰκόνα τῆς Παναγίας (τοῦ Γραβᾶ).