«Τιμωρία».

Ἀναίδεια καὶ ἀτιμωρησία:

Οἱ γάγγραινες τῆς πατρίδας

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς

«Παισὶ δ’ αἰδῶ χρὴ πολλήν, οὐ χρυσὸν καταλείπειν». «Πρέπει κανεὶς ν’ ἀφήνει στὰ παιδιὰ του τὴν ἀρετὴ τῆς αἰδοῦς καὶ ὄχι χρυσάφι» Πλάτων

Πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια στάλθηκε στὰ σχολεῖα μία ἐγκύκλιος σχολικοῦ συμβούλου τῆς δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης, διὰ τῆς ὁποίας στιγματιζόταν καὶ περιγραφόταν μὲ μελανὰ χρώματα ἡ ὁλοένα αὐξανόμενη κακὴ συνήθεια τῶν μαθητῶν νὰ αἰσχρολογοῦν καὶ νὰ βωμολοχοῦν, ἐντὸς καὶ τοῦ σχολικοῦ αὐλόγυρου, στὰ διαλείμματα, καὶ νὰ αἰσχρολογοῦν στοὺς τοίχους τῶν σχολικῶν κτιρίων. Δυστυχῶς, ἀκόμη καὶ στὸ δημοτικὸ σχολεῖο, γινόμαστε αὐτήκοοι μάρτυρες τῆς σιχαμερῆς καὶ ἐπιβλαβοῦς αὐτῆς ἕξεως!

Μὲ περισσὴ ἀναίδεια, μικροὶ μαθητές, ἐκστομίζουν τὸ «ἐθνικὸ προσωνύμιο» μὲ τὰ «τρία ἄλφα», ποὺ ὅσο ἀνεβαίνεις τὶς σχολικὲς βαθμίδες τείνει νὰ ἀντικαταστήσει τὸ βαφτιστικὸ ὄνομα! Τὸ κακὸ εἶναι πῶς δὲν μποροῦμε ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι νὰ λάβουμε δραστικὰ μέτρα. Ἀπὸ τὴν μία καραδοκεῖ ἡ νεοφανῆς αὐτὴ «ἀσθένεια» τῆς ἐνδοσχολικῆς βίας, τὸ λεγόμενο bullying, νεοταξικὸ ἐφεύρημα-πονήρευμα ἐν πολλοῖς, τὸ ὁποῖο σκοπὸ ἔχει νὰ τρομοκρατήσει καὶ νὰ φιμώσει τὸν δάσκαλο, νὰ μὴν νουθετεῖ, ἔστω καὶ αὐστηρά, τοὺς μαθητές του, καθὼς ὁ ἀνουθέτητος νέος, ὁ ἀκαθοδήγητος, εἶναι εὐχειραγώγητος καὶ καταντᾶ ἄθυρμα κάθε τσαρλατάνου.

 Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔχουμε τοὺς μοσχοαναθρεμμένους μοναχογιοὺς καὶ μοναχοκόρες...

- παιδιὰ κακομαθημένων γονέων. Οἱ γονεῖς αὐτοὶ ἀνατρέφουν στὰ σπίτια τους ἐγωκεντρικοὺς τυραννίσκους. Καὶ εἶναι γονεῖς ποὺ ποτὲ δὲν εἶπαν τὸ εὐλογημένο «ὄχι» στὰ παιδιά τους, ποὺ ποτὲ δὲν τιμώρησαν τὰ βλαστάρια τους.

 Νὰ πῶ κάτι παρενθετικὰ γιὰ τὴν παρεξηγημένη λέξη «τιμωρία». Ὡς δάσκαλος, ὅταν παραλαμβάνω μία νέα τάξη, λέω, στὴν πρώτη συνάντησή μου μὲ γονεῖς καὶ μαθητές, κάτι ποὺ τοὺς ξαφνιάζει: «εἶμαι δάσκαλος τῆς τιμωρίας!». Τί σημαίνει ὅμως τιμωρία; Πῶς ἐτυμολογεῖται ἡ λέξη; Παράγεται ἀπὸ τὴν «τιμὴ» καὶ τὴν λέξη «ὥρα» (μὲ ψιλή). Μὲ δασεία (ἡ ὥρα) σημαίνει χρονικὴ διάρκεια, μὲ ψιλὴ ὅμως σημαίνει φροντίδα, πρόνοια, ἐπίβλεψη, ἐξ οὐ καὶ θυρωρὸς (=ὁ ἐπιβλέπων τὴν θύρα), ὀλιγωρία (=λίγη φροντίδα, ἄρα ἀδιαφορία) κλπ. Ἄρα, τιμωρὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ προνοεῖ καὶ φροντίζει γιὰ τὴν τιμή, τὴν ἀξιοπρέπεια κάποιου. (Ἔτσι γίνεται κατανοητὸ καὶ περὶ τοῦ τιμωροῦ Θεοῦ μας. Δυστυχῶς, μὲ τὴν ἐγκληματικὴ ἀπόφαση μιᾶς δράκας γλωσσοκτόνων βουλευτῶν, χάσαμε τὴν «μαγεία» τοῦ ἐτυμολογικοῦ πλούτου τῆς γλώσσας μας. Ἡ κατάργηση τῆς ἱστορικῆς ὀρθογραφίας, τὴν κατέστησε περίπου ἀνάπηρη. Καὶ ἀνάπηρη γλώσσα σημαίνει καὶ ἀνάπηρη σκέψη!).

 Ἐξ αἰτίας, λοιπόν, γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε στὸ θέμα μας, τῆς περιρρέουσας ἀτιμωρησίας, πολλοὶ γονεῖς ἐνοχλοῦνται καὶ ἀπειλοῦν, πολλὲς φορές, τοὺς ἐκπαιδευτικούς, ἂν κάποιος χρησιμοποιήσει... «λεκτικὴ βία» -ἔτσι τὸ ὀνομάζουν- κατὰ τῶν ὑπερευαίσθητων παιδιῶν τους!

 Χαρακτηριστικὸ εἶναι καὶ τὸ παρακάτω ἀνέκδοτο, ποὺ μᾶς ἔρχεται ἀπὸ τὴν Ἀμερική. Ἕνας πιτσιρίκος πηγαίνει μὲ τὴν μαμὰ του σ’ ἕνα πολυκατάστημα. Ψωνίζει ἐκείνη κάτι εὐτελὲς καὶ ἀπαραίτητο γιὰ τὸ σπίτι, μὰ ὁ μικρὸς ἔχει χωθεῖ σ’ ἕνα αὐτοκινητάκι (παιδικό), καὶ ἀρνεῖται νὰ βγεῖ ἀπ’ αὐτό. Μὲ γοερὲς κραυγὲς καὶ τσιρίδες ἀπαιτεῖ νὰ τοῦ τὸ ἀγοράσει. Ἡ μάνα δὲν ἔχει χρήματα, τρέμει ὅμως μήπως ἡ ἄρνησή της δημιουργήσει στὸ παιδὶ ψυχολογικὰ προβλήματα. Εἴνα ἀπεγνωσμένη. Τὸ κατάστημα ὅμως ἔχει παιδοψυχολόγο, ὅπως ὅλα τὰ καλὰ πολυκαταστήματα παιδικῶν εἰδῶν στὴν Ἀμερική. Ζητεῖ ἀπελπισμένη βοήθεια, τοῦ ἐξηγεῖ τὸ πρόβλημα. Ὁ ψυχολόγος, πρόθυμα, πῆγε δίπλα στὸν μικρό, τοῦ ψιθυρίζει κάτι στὸ αὐτί, καὶ ἀμέσως –ὢ τοῦ θαύματος!- ὁ νεανίσκος σωφρονισμένος τὸν ἀκολούθησε, σὰν ἀρνάκι, πηγαίνοντας στὴ μητέρα του. Ἡ μάνα ἔμεινε ἔκθαμβη ἀπὸ τὴν ἐπιστημονικὴ ἐπάρκεια τοῦ ψυχολόγου. «Τί τοῦ εἴπατε καὶ πείστηκε;» ρωτάει. Ὁ παιδοψυχολόγος χαμογελᾶ καὶ τῆς λέει: «Τοῦ εἶπα, κατέβα ἀμέσως, γιατί θὰ φᾶς δύο σφαλιάρες, ποὺ θὰ δεῖς τὸν οὐρανὸ σφοντύλι!!».

Λένε ὅτι ἦταν Ἕλληνας, τῆς παλιᾶς σχολῆς!

 Δυστυχῶς, καὶ στὰ καθ’ ἠμᾶς, ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν βρίσκεται γιὰ περισσότερο ἀπὸ ἕναν αἰώνα στὸ ἔλεος τῶν ἑτεροχρονισμένων σχετικῶν δυτικῶν συρμῶν, ποὺ μᾶς τοὺς ἔφεραν οἱ προτεστάντες μισσιονάριοι ἢ οἱ φραγκογκουβερνάντες ἢ οἱ «διαφωτισμένοι εἰς τὰς Εὐρώπας» ἡμέτεροι. Τελευταία μάλιστα τὸ γενικὸ πρόσταγμα τὸ ἔχουν κάποια νεαρὰ ἄτομα μὲ κάποιο ἀμερικανικὸ δίπλωμα Master (καὶ εἶναι γνωστὸ ὅτι ὑπάρχει κάποιο ἀμερικανικὸ πανεπιστήμιο ἀπ’ τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ πάρει κανεὶς κάποιο Master, ὅποιος κι ἂν εἶναι ὁ δείκτης νοημοσύνης του!), ποὺ κατακλύζουν τὶς περίφημες σχολὲς γονέων καὶ τὰ ἄλλα σχετικὰ προγράμματα (ἰδίως τηλεοπτικὰ στὰ ὁποῖα «διδάσκουν οἱ κολοκυθολογοῦντες «προοδευτικοὶ» οἰκογενειακοὶ σύμβουλοι), ὅπου οἱ κυρα-Κατίνες τῆς συνοικίας μαθαίνουν ὅτι πρέπει ν’ ἀφήνουν τὰ παιδιά τους νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν, γιὰ νὰ μὴν γίνουν «κομπλεξικά»! Ἔτσι, οἱ ταλαίπωροι νέοι γονεῖς, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ ἀρχοντοχωριατισμοῦ (νόσημα ἐθνικὸ κι αὐτό, τὸ ὁποῖο «θεραπεύει» ἡ οἰκονομικὴ κρίση), ταλαιπωροῦνται κι ἀπὸ τὴν ἀξιοθρήνητη, τὶς πολλὲς φορές, ἀνωριμότητα ὅλων αὐτῶν τῶν μαϊστόρων τῆς ἀνοησίας, γιὰ νὰ κατασκευάσουν τελικὰ τὶς ἑξαμβλωτικὲς προσωπικότητες ποὺ θὰ ἀποτελέσουν τὶς μέλλουσες γενεές.

 Ρίζα, λοιπόν, τοῦ κακοῦ, ἡ ἀτιμωρησία, ἡ ὁποία γεννᾶ τὴν ἀναίδεια, ἡ ὁποία στὴ συνέχεια τίκτει τὴν βωμολοχία, τὴν χυδαιότητα, τὴν ἠθικὴ ἀποχαλίνωση, τὴν ἀσωτία.

Ἂν γυρίσουμε, ὅμως, πίσω καὶ «συνομιλήσουμε» μὲ τοὺς προγόνους μας, θὰ διαπιστώσουμε τὴν πρωτόθρονη ἀξία, ποὺ ἔδιναν στὴν αἰδῶ. Στὸν περίφημο μύθο ποὺ ἀναφέρει ὁ Πλάτων στὸν «Πρωταγόρα», διαβάζουμε ὅτι, ὅταν ὁ Δίας ἒφτιαξε τὸν κόσμο, προίκισε τὰ ζῶα μὲ διάφορα χαρακτηριστικὰ (φτερά, δύναμη, ταχύτητα). Ὅμως τὸν ἄνθρωπο τὸν ἄφησε ἀνεφοδίαστο (κυρίως χωρὶς τὴν πολιτικὴ τέχνη, τὴν ἱκανότητα συμβίωσης). Οἱ ἄνθρωποι ἔτσι ἐξοντώνονταν ἀπὸ τὰ θηρία. Τότε ὁ Ζεύς, ἐπειδὴ φοβήθηκε γιὰ τὸ γένος μας, μὴ ξεκληριστεῖ, στέλνει τὸν Ἑρμῆ νὰ φέρει στοὺς ἀνθρώπους τὴν Αἰδῶ καὶ τὴν Δίκη (τὴν ντροπὴ καὶ τὴν δικαιοσύνη). Ἔτσι θὰ διακανονιζόταν ἡ ἁρμονία τῶν σχέσεων στὶς πολιτεῖες. Τὸν ρώτησε ὁ Ἑρμῆς, μὲ ποιὸ τρόπο νὰ τὶς κατανείμει. Σὲ λίγους, ὅπως οἱ ἄλλες τέχνες, ἢ σὲ ὅλους τούς ἀνθρώπους; «Σὲ ὅλους νὰ τὶς μοιράσεις», λέει ὁ Δίας, «καὶ ὅλοι ἂς μετέχουν σ’ αὐτὰ τὰ δύο... Καὶ βάλε νόμο, ἀπὸ ἐμένα διαταγμένο, ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ μετέχει στὴν Αἰδῶ καὶ στὴν Δίκη νὰ τὸν σκοτώνουν ὡς ἀρρώστια τῆς πόλης». («Καὶ νόμον θὲς παρ’ ἐμοῦ, τὸν μὴ δυνάμενον αἰδοῦς καὶ δίκης μετέχειν ὡς νόσον τῆς πόλεως» - Πρωταγόρας ΧΙΙ).

 Σήμερα, δὲν μιλᾶμε γιὰ νόσο, ἀλλὰ γιὰ ἐπιδημία τῆς ἀναίδειας καὶ τῆς ἀδικίας. Σοφοὶ καὶ φιλόκαλοι, ἂν καὶ εἰδωλολάτρες, οἱ ἀρχαῖοι εἶχαν ἀναγνωρίσει τὴν ἀξία τῆς αἰδοῦς, τῆς ντροπῆς γιὰ τὸν πλησίον. Ὁ Ἡρόδοτος γράφει: «Ἅμα δὲ κιθώνι ἐκδυομένω συνεκδύεται καὶ τὴν αἰδῶ γυνή», δηλαδή, ὅταν ἡ γυναίκα ἀποβάλλει τὸν χιτώνα, τὸ ροῦχο, ἀποβάλλει συγχρόνως καὶ τὴν ντροπή. (Πολλὲς φορὲς λέω σὲ μάνες κοριτσιῶν, ἕκτης Δημοτικοῦ, νὰ στέλνουν τὰ παιδιὰ τους ντυμένα ὡς μαθήτριες, σεμνά, καὶ ὄχι σὰν τὶς ἡμίγυμνες ὀδαλίσκες τῶν βοθροκαναλιῶν. Πολλὲς ἀκοῦν, λίγες ἀρνοῦνται, γιατί καὶ οἱ ἴδιες μιμοῦνται τὶς ἀξιολύπητες τηλεχανούμισσες! Ἰσχύει πάντα τὸ «ὁ ποιήσας καὶ διδάξας», τὸ «παράδειγμα τοῖς τέκνοις παρέχειν», τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου).

 Ἕνα ἀκόμη παράδειγμα ἀπὸ τὸ προγονικὸ κλέος: Μέχρι τὸν Ε’, τὸν «Χρυσὸ Αἰώνα», ἡ θεὰ Ἀφροδίτη παριστάνεται καὶ σμιλεύεται ντυμένη, γι’ αὐτὸ τὴν ὀνόμαζαν Οὐρανία. Ὅταν ἀρχίζει ἡ παρακμή, παρουσιάζεται ἐντελῶς γυμνὴ καὶ ὀνομάζεται πιὰ Πάνδημος. (Βλέπουμε κάποιες φυλὲς τοῦ Ἀμαζονίου, σχεδὸν γυμνές, καὶ χασκογελᾶμε μ’ αὐτοὺς τοὺς «βάρβαρους ἢ ἀπολίτιστους». Τὸ κάνουν ἀπὸ ἄγνοια. Μία βόλτα στὶς πόλεις μας, τὸ καλοκαίρι, δείχνει ποὺ ὑπάρχει ὁ... παλιμβαρβαρισμός! Τὸ καλύτερο στολίδι γιὰ τοὺς νέους εἶναι τὸ κοκκίνισμα τοῦ προσώπου ἀπὸ τὴν ντροπή. Αὐτὸ τὸ χρῶμα, δυστυχῶς, ἔχει χαθεῖ στὶς μέρες μας ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῶν Ἑλλήνων!).

 Νὰ ἀναφέρουμε καὶ ὅσα ἐπίκαιρα γράφει καὶ ὁ Ἡσίοδος στὸ «Ἔργα καὶ ἡμέραι». Περιγράφει τὴν θλιβερὴ εἰκόνα τοῦ κόσμου ποὺ παύει νὰ ἐλέγχεται ἀπὸ τὴν Αἰδῶ, μία εἰκόνα ποὺ λίγο ἀπέχει ἀπὸ τὴν σημερινή. «Μεμαίξεται ἐσθλὰ κακοίσιν (δηλαδὴ τὰ καλὰ καὶ τὰ κακὰ θὰ εἶναι ἀδιακρίτως ἀναμεμιγμένα μεταξύ τους, θὰ ὑπάρχει σύγχυση). Θὰ γεννιοῦνται βρέφη μὲ ἄσπρα μαλλιὰ (δηλαδὴ θὰ ἀνατραπεῖ τερατωδῶς ἡ τάξη τῆς φύσεως). Τότε ὁ πατέρας δὲν θὰ ὁμοιάζει μὲ τὰ παιδιὰ οὔτε τὰ παιδιὰ μὲ τὸν πατέρα (παιδιὰ υἱοθετημένα ἀπὸ θηλυπρεπεῖς). Ὁ φιλοξενούμενος θὰ παύσει νὰ εἶναι πρόσωπο πολύτιμο γιὰ τὸν φιλοξενοῦντα, ὁμοίως ὁ φίλος γιὰ τὸν φίλο καὶ ὁ ἀδελφὸς γιὰ τὸν ἀδελφό. (Οἱ οἰκογενειακὲς σχέσεις θὰ πληγοῦν ἀνεπανόρθωτα). Στοὺς γέροντες γονεῖς κανένα πλέον σέβας δὲν θὰ προσφέρουν τὰ παιδιά τους καὶ θὰ τοὺς ὑβρίζουν ἀναιδῶς. (Γέμισαν τὰ γηροκομεῖα ἀπὸ ἀνεπιθύμητους γέροντες γονεῖς)».

 Θὰ παραθέσουμε καὶ κάτι ποὺ λέει ὁ Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. Στὸ βιβλίο: «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο» ὑπάρχει ὁλόκληρο κεφάλαιο μὲ τίτλο «Ἐσωτερικὴ ἀταξία καὶ ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση», ὅπου ὁ Ἅγιος Γέροντας, μὲ τὸ γνωστὸ πηγαῖο χιοῦμορ του, καυτηριάζει κακῶς κείμενα καὶ ξέφρενες συμπεριφορές. Διαβάζω κάτι «νόστιμο». (σελ. 281-282):

 «Σήμερα οἱ ἄνδρες ἔχουν μιμηθῆ τόσο πολὺ τὶς γυναῖκες ποὺ πολλὲς φορὲς δὲν διακρίνονται. Τὴν παλιὰ ἐποχὴ στὰ πεντακόσια μέτρα μποροῦσες νὰ διακρίνης ἂν εἶναι ἄνδρας ἢ γυναίκα. Τώρα οὔτε ἀπὸ κοντὰ δὲν μπορεῖς μερικὲς φορὲς νὰ ξεχωρίσης τί εἶναι δὲν καταλαβαίνεις γυναίκα εἶναι; Ἄνδρας εἶναι; Γι’ αὐτὸ ἀναφέρει ἡ προφητεία, ὅτι θὰ ἔρθη ἐποχὴ ποὺ δὲν θὰ διακρίνωνται οἱ ἄνθρωποι ἂν εἶναι ἄνδρας ἢ γυναίκα. Ὁ Γερο-Ἀρσένιος ὁ Σπηλαιώτης εἶπε σὲ ἕναν νεαρὸ πού εἶχε κάτι μαλλιὰ μέχρι κάτω: “Καλά, ἐσὺ τί εἶσαι; Ἀγόρι ἢ κορίτσι;”. Δὲν διακρινόταν. Παλιά τούς κούρευαν στὸ Ἅγιον Ὅρος. Τώρα ἔρχονται ὅπως νὰ ‘ναι... Ἐγὼ τοὺς κουρεύω μὲ τὸ ψαλλίδι, ποὺ κόβω τὸ μαλλὶ ὅταν πλέκω κομποσχοίνι. Πόσους ἔχω κουρέψει! Πίσω ἀπὸ τὸ Ἱερό τούς κουρεύω. Ὅταν ἔρχονται τέτοιοι, τοὺς λέω: Ὑποσχέθηκα σὲ κάποιους φαλακροὺς νὰ τοὺς κολλήσω μαλλιά... Κάντε ἀγάπη νὰ τὰ κόψουμε! Τί νὰ κάνουμε τώρα; Τὸ ‘χω ὑποσχεθῆ!».

 Στὸ σπουδαῖο βιβλίο τῆς μοναχῆς Εὐθυμίας, ἡγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Μεγαδένδρου Θέρμου, μὲ τίτλο «Οἱ προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ μέσα στὴν Ἱστορία», σελ. 434, περιέχεται ἡ ἑξῆς προφητεία τοῦ Πατροκοσμᾶ: «Θὰ δοῦμε καὶ θὰ ζήσουμε τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα στὸν τόπο μας». Τὶς προάλλες, ὅταν ψηφιζόταν ἀπὸ τὸ ἄνομο συνέδριο, τὸ σύμφωνο ἀσελγείας, κάποια ...Γόμαρα (ἔτσι ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης), στὴν Βουλὴ καὶ στὴν μητρόπολη Ἀθηνῶν, διαφήμιζαν τὴν βδελυρὴ μανία τους. Τὰ βοθροκάναλα ὁμαδὸν πανηγύριζαν. Μητσοτάκης, Μεϊμαράκης συμφωνοῦν μὲ τὸ σύμφωνο. Ὁ κυρ-Ἀλέξης ζήτησε συγγνώμη γιὰ τὴν καθυστέρηση. Ὁ Ἅγιος προφήτευσε ὅτι ὄχι μόνο θὰ δοῦμε, ἀλλὰ καὶ θὰ ζήσουμε τὰ Σόδομα. Θυμήθηκα κάτι. Στὴν Κρήτη, τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, ὅταν ἦταν παρόντες οἱ Τοῦρκοι, οἱ Ἕλληνες εὔχονταν μεταξύ τους στὶς γιορτές, γιὰ νὰ μὴν προκαλοῦν τὰ αἱμοβόρα θηρία: «Χρόνια πολλὰ καὶ τοῦ χρόνου χωρὶς κοιλιά». Οἱ Τοῦρκοι ἄκουγαν χωρὶς κοιλιά, ἀλλὰ οἱ Κρητικοὶ ἐννοοῦσαν «χωρὶς σκυλιά». Χρόνια πολλά, λοιπόν, καὶ τοῦ χρόνου .... χωρὶς κοιλιά...

ΠΗΓΗ:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/