Μιά μέρα...

...Σαλόμ

Ο σεβάσμιος ασθενής μας πέρασε καλά τη νύχτα και ήδη έχει αρχίσει την προγραμματισμένη αιμοκάθαρση. Αυτό μου δίνει μια ώρα περιθώριο να πάω στην Εφορία. Η κίνηση υποτονική στις 8 π.μ., μέχρι και θέση στάθμευσης βρίσκω σε μικρή απόσταση. Βαδίζω στην πρωινή δροσιά, ο κόσμος γύρω ξυπνάει. Μια κυρία ανοίγει την πόρτα ενός μαγαζιού: «Καλημέρα, Μιχάλη, να χαίρεσαι τον Στελάκη σου!», φωνάζει στον ένοικο, και όλη η γειτονιά για λίγο συγχαίρει με τον εορτάζοντα. Κοινωνία προσώπων σ’ ένα λαβύρινθο από τσιμέντο. Στην Εφορία γίνομαι αμέσως ευπρόσδεκτος: «Καλημέρα, γιατρέ!» Δεν είναι άσχημο να σε θυμούνται φυσιογνωμικά, μετά από δυο μόνο επισκέψεις. Μέσα σε ένα τέταρτο η θεώρηση των στοιχείων έχει τελειώσει. «Πράξη θεώρησης δεν θα μου δώσετε;» ρωτάω, και η απάντηση με προσγειώνει κάπως περίεργα: «Δεν υπάρχει χαρτί». Τι καλά! λέω μέσα μου. Να που η κρίση μπορεί να απλουστεύσει κάποιες διαδικασίες, και να γλιτώσει μερικά δένδρα από το σφαγείο. Άλλωστε, τι νόημα είχε εκείνη η έντυπη πράξη που επαναλάμβανε όσα γράφει και η σφραγίδα που μπαίνει στο πίσω μέρος του κάθε διπλοτύπου; Φεύγω πιο ανάλαφρος. Ένα χαμόγελο, μια εξυπηρέτηση, μια θετική εμπειρία σε κάνει να ξεκινάς αλλιώς τη μέρα, κι ας είναι συννεφιασμένος ο ουρανός. Μόλις ξεπαρκάρω βλέπω κάποιον άλλο να παίρνει τη θέση μου, σίγουρα ευγνωμονώντας για την απρόσμενη καλοτυχία του. Στη στροφή το μάτι μου παίρνει μια αγγελία σε κολώνα: Βασίλειος Μπ., 82 ετών. Δεν διαβάζω τα παρακάτω, αλλά το όνομα είναι γνωστό. Τον έβλεπα από τότε που χειρούργησε την καρδιά του. Παρόλη τη βαριά του πνευμονοπάθεια έζησε άλλα πέντε χρόνια, καπνίζοντας ασταμάτητα, ιδίως μετά τον θάνατο της γυναίκας του. Είχα κάμποσους μήνες να τον δω--τώρα προφανώς πήγε να την συναντήσει, και να αναπαυθεί και ο ίδιος από τη δύσπνοιά του. Φθάνω με την ώρα μου στην κλινική, αποθέτω ένα κουτί κεράσματα στο γραφείο της προϊσταμένης. «Γιατρέ, Στέλιο σε λένε;» Όχι βέβαια, αλλά τα γλυκά είναι σπιτικά, ένα μικρό ‘ευχαριστώ’ για την φροντίδα του πατέρα μας τόσες μέρες.
     Όπως γράφει ο Πωλ Μπραντ στο βιβλίο του για τον πόνο, υπάρχει μια εξαίρετη εβραϊκή λέξη, ‘σαλόμ’, που εκφράζει μια καθολική αίσθηση ειρήνης και ευεξίας, μια θετική κατάσταση ολοκληρίας και υγείας. Ωραίο είναι να νιώθεις ‘σαλόμ’ κάποιες μέρες...

ΠΗΓΗ: http://antonispapagiannis.blogspot.gr/