Αρχαιότητες

H Μυστήρια οδός Φιλελλήνων !!! (Photo)

Επί της οδού Φιλελλήνων, σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων από το κτίριο της Βουλής, βρίσκεται η "Ρώσικη εκκλησία", όπως έχει επικρατήσει να αποκαλείται στις μέρες μας. Έχοντας κτιστεί περί τα μέσα του 11ου αιώνα, αποτελεί μια από τις παλαιότερες εκκλησίες της Αθήνας. Διάφορες φήμες και «μυστικά έντυπα» που κυκλοφόρησαν κατά καιρούς ήθελαν την εκκλησία αυτή να συνδέεται με ένα εκτεταμένο δίκτυο στοών κάτω από την Αθήνα.

Η "Ρωσική εκκλησία"

Υπάρχει πράγματι μια κρύπτη κάτω από τη "Ρώσικη εκκλησία", πριν όμως φτάσουμε σ' αυτή, θα πρέπει να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία του χώρου, ώστε η εξήγηση των όσων θα δούμε στο εσωτερικό της κρύπτης να καταστεί εμφανής. 

 Σύμφωνα, λοιπόν, με την αρχαιολογική υπηρεσία, και βάσει των εκεί ευρημάτων, στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται η εκκλησία λειτουργούσε κατά την αρχαιότητα διδασκαλείο, αφιερωμένο στον Λύκειο Απόλλωνα.

Κατά τη ρωμαϊκή εποχή, επί αυτοκράτορα Αδριανού, κατασκευάστηκε εκεί βαλανείο (ρωμαϊκά λουτρά). Το βαλανείο λειτουργούσε αξιοποιώντας τα νερά παραποτάμου του Ηριδανού, ο οποίος διερχόταν (και διέρχεται ακόμα σήμερα υπογείως, όπως θα δούμε) από το σημείο αυτό. Διέθετε μάλιστα και υπόκαυστο, υπόγειο δηλαδή θάλαμο θέρμανσης των υδάτων του βαλανείου.

Κατά τη βυζαντινή εποχή, επί αυτοκράτειρας Ειρήνης της Αθηναίας (797 - 802 μ.Χ.), θεμελιώθηκε επί του βαλανείου μικρό χριστιανικό ναΰδριο.

Φτάνοντας στα μέσα του 11ου μ.Χ. αιώνα, στο γενικότερο αυτό χώρο ιδρύεται γυναικεία μονή, η μονή της "Παναγίας Σωτήρας του Λυκοδήμου". Τότε κτίζεται και ο ναός της "Ρώσικης εκκλησίας", ο οποίος αποτελούσε το καθολικό της μονής. Για τις μετέπειτα περιπέτειες του ναού αυτού, και για κάποια επιπρόσθετα στοιχεία, ας δούμε τι αναφέρει ο Δ. ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ στο βιβλίο του "ΑΙ ΠΑΛΑΙΑΙ ΑΘΗΝΑΙ". Και πρώτον, παραμείνας (ο ναός της "Ρώσικης Εκκλησίας" - ναός Λυκοδήμου, όπως ονομαζόταν κατά την εποχή του Καμπούρογλου) έξω της τειχησθείσης ποικιλοτρόπως πόλεως -κατά τους τελευταίους βυζαντινούς χρόνους, κατά την φραγκοκρατίαν και κατά τους προ του 1778 τουρκικούς- εγκατελείφθη συν τω χρόνω, έμεινεν άνευ ενοριτών και ήρχισε να καταρρέη.

Κατά τα Μοροζινιακά (πολιορκία της Αθήνας από τους Ενετούς - κανονιοβολισμός και καταστροφή από τους Ενετούς στις 26/9/1687 του μεσαίου τμήματος του Παρθενώνα, τον οποίο οι Τούρκοι είχαν μετατρέψει σε πυριτιδαποθήκη), φαίνεται ότι παρεβλάβη ουσιωδώς. Δια την κατασκευήν του περιτειχίσματος της πόλεως του έτους 1778 εστερήθη της ωραίας και ωχυρωμένης περιοχής του. Κατά την Επανάστασιν κανονιοβολισμοί κατέρριψαν μέρος του τρούλλου· και από της εγκαταστάσεως του Βασιλείου δεν έμεινεν ποίμνιον, το οποίον να μη εζήτησεν υπό τους θόλους του Λυκοδήμου προστασίαν κατά της μανίας του Βορρά, συναρογούσης και της απαραιτήτου ποιμενικής πυράς.

Τέλος τω 1847 εζητήθη, και παρεχωρήθη η παρά πάντων εγκαταλελειμμένη εκκλησία αύτη, εις την ρωσικήν κυβέρνησιν, δια να χρησιμεύση προς επιτέλεσιν των θρησκευτικών καθηκόντων των εν Αθήναις Ρώσσων· αλλ' ετέθη εις το παραχωρητήριον ο χαρακτηριστικός όρος: «να μη παραβλαβή ο αρχικός της ρυθμός!» 'Αξιος ο μισθός των.

Ευθύς τότε όμως επιτροπή ειδικών απεφάνθη, ότι πρέπει να κρημνισθή και να ιδρυθεί νέος ναός εις την θέσιν του παλαιού. Αλλά νεαρός Έλλην μηχανικός, έχων αρωγόν και τον φιλίστορα Ρώσσον Αρχιμανδρίτην, ανέλαβε μετά θάρρους να συμπληρώση και να ενισχύση τεχνικώς και καλλιτεχνικώς το παλαιόν οικοδόμημα.

Εξετελέσθη δε μέχρις ελαττώματος αριστοτεχνικώς η εργασία αύτη· ούτως ώστε, εις κοινόν οφθαλμόν να καθίσταται δυσδιάκριτον το παλαιόν του νέου, και να θεωρήται συνήθως ο Λυκόδημος, ως νέον οικοδόμημα ρυθμού παλαιάς εμπνεύσεως.

Εις την σειράν της ιστορίας δεν παρεθέσαμεν και τας εξής περιπέτειας: ότι κατά τίνα σεισμόν του 17ου αιώνος (18ου για την ακρίβεια - E Online - ΕΛΛΑΔΑ) κατέπεσαν -κατά την εσπέραν του Αγίου Χαρίτωνος μάλιστα- τα κελλία του Λυκοδήμου και διερράγη και αυτός ο ναός. Κατά τας γενομένας από του 1852 μέχρι του 1856 ανασκαφάς εις την περιοχήν του Λυκοδήμου, κατεδείχθη, ότι ήτο ούτος αρχικώς βαλλανείον, ίσως το επισημότατον της πόλεως, έχον και υπόκαυστον, ούτινος σώζωνται οι 258 κεραμοποίητοι κιονίσκοι. Ότι άνωθεν αυτών ήσαν πέντε νεκρικοί θάλαμοι, πλήρεις οστών των παλαιών ενοριτών του Λυκοδήμου και κάτωθεν αυτών διήρχετο ο εις την Αγίαν Τριάδα εμφανιζόμενος ποταμός.

Επάνω δε από όλον αυτό το πανδαιμόνιον, υπήρχε το περίφημον κελλί, εντός του οποίου εφησύχαζε περιώνυμος ασκητής, εκεί διανύσας τον βίον, εκεί και τερματίσας αυτόν. Ίσως δε να είναι αυτός και ο τελευταίος ενορίτης, του οποίου τον θάνατον προανήγγειλε μαύρος αλέκτωρ, φωνήσας τρις, από το κατακόρυφον του θόλου της εκκλησίας σημείον διετηρήθησαν εντός του ναού παλαιαί τίνες τοιχογραφίαι στοργικώς περιβαλλόμεναι από την γραφικήν του Θειρσίου αίλην· διετηρήθησαν δε και αι περισωθείσαι ακκιδογραφίαι, δύο των οποίων οδηγούν ημάς εις την επίλυσιν του μυστηρίου της παρωνυμίας του ναού τούτου.

Και οι Περιηγηταί και αι παραδόσεις γνωρίζουν την εκκλησίαν ταύτην ως Παναγίαν Σωτήραν του Λυκοδήμου. Αυτό και ο Αρχιμανδρίτης Αντωνίνος ηθέλησεν οπωσδήποτε να το διαιωνίση, χαράξας επί της ΒΔ γωνίας του νέου περιβόλου την σωζομένην επιγραφήν: «Οδός Λυκοδήμου».

Ξένοι τίνες, και ξενόσυρτοι εκ των ημετέρων παρ' όλα ταύτα, χαρακτηρίζουν τον Ναόν ως 'Αγιον Νικόδημον. Σημειωτέον δε ότι και οι Ρώσσοι ως Αγίαν Τριάδα καθιέρωσαν τον ναόν των, έχοντα δύο παρεκκλήσια: το του Αγίου Νικολάου και το του Αγίου Νικοδήμου, ούτινος το όνομα επικρατήσαν επεβλήθη, ως συνεχίσαν το παλαιόν Λυκόδημον.

Το παρωνύμιον τούτο του ναού, εσχέτισαν τίνες προς το αρχαίον Λύκειον. Η αλήθεια όμως είναι, ότι πρόκειται περί κτήτορος, του οποίου το επώνυμον ήτο Λυκόδημος.

Οι Αθηναίοι αυτοί Λυκόδημοι, και ως Λύκοι εμφανιζόμενοι, εξέλιπον υπό την αρχικήν τουλάχιστον μορφήν του επωνύμου των.

Μια από τις διασωθείσας ακκιδογραφίας του παλαιού ναού αγγέλει εις ημάς ότι κατά το έτος 6553 από κτίσεως Κόσμου ήτοι κατά το έτος 1044 μ.Χ. (επειδή πρόκειται περί Δεκεμβρίου) απέθανεν ο πρωτοκτήτωρ Στέφανος. 'Αλλη δε πάλιν ακκιδογραφία, ότι τω 1051 απέθανεν ο Επιφάνιος Λύκος.

Ότι και ο Στέφανος, Λυκόδημος ήτο, αποδεικνύεται εξ ακκιδογραφήματος μεταγενεστέρου του ανωτέρω, αναγνωσθέντος εις την Ώμορφην Εκκλησιά περί τινός Στεφάνου Λύκου, απογόνου ως φαίνεται του κατά το 1044 αποθανόντος. Ουδέν άλλο γνωρίζομεν μέχρι τούδε περί της οικογενείας ταύτης, το δε πνεύμα του ασκητού του κελλίου ηρνήθη να μας διαφωτίσει.

Όπως επεξηγείται στα παραπάνω, η "Ρώσικη εκκλησία" της οδού Φιλελλήνων είναι πράγματι Ρωσική, ανήκοντας μέχρι και σήμερα στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Και είναι αξιοσημείωτη η ονοματολογική συνέχεια του τόπου αυτού, με το αρχαιοελληνικό διδασκαλείο που ήταν αφιερωμένο στον Λύκειο Απόλλωνα να δίνει με την πάροδο των αιώνων τη θέση του στη μονή Λυκοδήμου, πρωτοκτήτορας της οποίας υπήρξε κάποιος Στέφανος Λυκόδημος, προερχόμενος από την αρχαία αθηναϊκή οικογένεια των Λύκων, σύμφωνα με τον Καμπούρογλου.

Ας «καταδυθούμε» όμως τώρα στην κρύπτη του ναού, και μαζί και στους αιώνες της εκεί θαμμένης αρχαίας ζωής.

Στον περίβολο της "Ρώσικης εκκλησίας", λίγα μέτρα έξω από αυτή, υπάρχει μια σιδερένια καταπακτή, κλειδωμένη με δύο χοντρά λουκέτα.Η καταπακτή του περιβόλου της εκκλησίας

Από την καταπακτή ξεκινούν τα 15 περίπου σκαλοπάτια μιας μικρής κατηφορικής στοάς.

Η καταπακτή, από το εσωτερικό της στοάς


Η κατηφορική στοά στρίβει προς τα δεξιά

Στα έξι περίπου μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, η στοά οδηγεί σε μια σιδερένια πόρτα.

Η στοά οδηγεί σε αυτή την πόρτα

Έχοντας περάσει κανείς την πόρτα αυτή, αριστερά του βλέπει μια άλλη στενή σιδερένια πόρτα.


Κάποιοι «ερευνηταί» έχουν υποστηρίξει κατά καιρούς ότι η στενή στοά που ξεκινάει από την πόρτα αυτή συνδέεται με ένα εκτεταμένο δίκτυο στοών κάτω από την Αθήνα. Στην πραγματικότητα, η στοά προχωράει στην εκπληκτική απόσταση των τεσσάρων περίπου μέτρων και σταματά σε ένα ρηχό αρχαίο πηγάδι.


Η στοά προχωράει...  


προχωράει λίγο ακόμα...


...και σταματά στον αυλό αυτού του πηγαδιού


Ο αυλός του πηγαδιού    

Οι σωληνώσεις και η ηλεκτρική εγκατάσταση που διακρίνονται στις παραπάνω φωτογραφίες εξυπηρετούν τη λειτουργία μιας αντλίας, η οποία αντλεί και παροχετεύει τα νερά του πηγαδιού, αποτρέποντας τα από το να πλημμυρίσουν το χώρο. Τα αναβλύζοντα αυτά ύδατα προέρχονται από το υπόγειο ρεύμα του Ηριδανού ποταμού.
Επιστρέφοντας τώρα κανείς στην πρώτη σιδερένια πόρτα στη βάση των σκαλοπατιών, και έχοντας την στην πλάτη του, βλέπει να εκτείνεται στα δεξιά του ένας θάλαμος, από το μέσο του οποίου εξέχει ένας αρχαίος κιονίσκος.





Πιο πέρα στο θάλαμο, στη βάση μιας κεραμόκτιστης καμάρας, υπάρχει ένας δεύτερος κιονίσκος, και πίσω από αυτόν, μια μικρή τετράγωνη σιδερόπορτα.



Πίσω από την τετράγωνη αυτή πόρτα εκτείνονται οι σειρές από τις κεραμόκτιστες κολώνες που στέγαζαν το υπόκαυστο του βαλανείου.



Επιστρέφοντας και πάλι στην αρχική σιδερόπορτα στη βάση των σκαλοπατιών, έχοντας αριστερά τη μικρή στοά που οδηγεί στο πηγάδι, και δεξιά το δωμάτιο με τους κιονίσκους και την είσοδο προς το υπόκαυστο, μπροστά μας εκτείνεται ένας διάδρομος που οδηγεί σε ένα μικρό χώρο, όπου βρίσκονται συγκεντρωμένα διάφορα αρχαία αντικείμενα.



Δίπλα στα συγκεντρωμένα αυτά αρχαία αντικείμενα υπάρχει μια ακόμα σιδερόπορτα.


Η πόρτα αυτή οδηγεί σε ένα μικρό στενόμακρο χώρο, μήκους ενός μόλις μέτρου, ο οποίος κάποτε χρησίμευε ως οστεοφυλάκιο.
Λίγο παραδίπλα, μια επιγραφή μας πληροφορεί ότι στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται το μέγαρο Μποδοσάκη, 40 δηλαδή περίπου μέτρα από τη "Ρώσικη εκκλησία", βρισκόταν κάποτε κτισμένη η μονή Λυκοδήμου.



Προχωρώντας, και αφήνοντας πίσω μας το χώρο με τα συγκεντρωμένα αρχαία αντικείμενα, φτάνουμε μπροστά σε μία δίοδο από την οποία ξεκινούν ανηφορικά σκαλοπάτια.

Περνώντας την καμάρα της παραπάνω φωτογραφίας, φτάνουμε σε ένα μικρό πλάτωμα. Απέναντι υπάρχει τοίχος.ενώ προς τα δεξιά τα ανηφορικά σκαλοπάτια συνεχίζονται, και φτάνουν σε μια καταπακτή που οδηγεί στο εσωτερικό της "Ρωσικής εκκλησίας".

Αυτός είναι σε γενικές γραμμές ο χώρος της κρύπτης κάτω από τη "Ρώσικη εκκλησία". Δίοδοι προς στοές εκτεινόμενες πέραν της κρύπτης δεν υπάρχουν σήμερα. Δεν αποκλείεται, πάντως, να υπήρχαν τέτοιες δίοδοι κατά το παρελθόν. Ας μην ξεχνάμε ότι το βαλανείο κτίστηκε επί Αδριανού, την ίδια εποχή που κατασκευάστηκε και το φερώνυμο υδραγωγείο, του οποίου κάποια υπόγεια τμήματα διέρχονταν κοντά από το σημείο αυτό, διανύοντας πολλά χιλιόμετρα κάτω από την Αθήνα. Ίσως ο σεισμός του 1705 που κατέστρεψε μεγάλο τμήμα της εκκλησίας να προκάλεσε και την κατακρήμνιση της οροφής τυχόν υποκείμενων στοών.

Ίσως, πάλι, τυχόν εκτεινόμενες πέραν της κρύπτης στοές να σφραγίστηκαν σε κάποια εποχή από ανθρώπινες παρεμβάσεις. Ίσως. Πάντως, η αίσθηση που δημιουργεί ο χώρος αυτός στον επισκέπτη είναι περίεργη, ενώ η σιγαλιά που επικρατεί στο εσωτερικό του έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με την ηχορύπανση της περιοχής.

Πηγή: iranon.gr

Ευχαριστούμε θερμά τον εκλεκτό "ομογάλακτο αδελφό" κ. Νικόλαο Πάσσα, δρ. Θεολογίας-Βυζαντινολόγο, για την αποστολή του ανωτέρω κειμένου