28η Οκτωβρίου!!

«Σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς,  

 ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς»

(Πανηγυρική Ομιλία την οποία εξεφώνησε

ἡ κα  Εὐανθία Γαϊτανίδη, καθηγήτρια φιλόλογος, εις την Ιερά Μονή Πάτμου

αμέσως μετά την τέλεση της Δοξολογίας

για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου)

Λίγα λεπτά πριν με θερμά χείλη οι περισσότεροι τουλάχιστον ψάλλαμε το Απολυτίκιο της Αγίας Σκέπης .

Για ποιο λόγο  όμως ;   

28^η Οκτωβρίου   Εθνική εορτή,  επέτειος  του ΟΧΙ αλλά και εορτή προς τιμήν της Υπεραγίας  Θεοτόκου.

Επέτειος είναι η τιμή που αποδίδουμε, άλλοτε γιορτάζοντας κι άλλοτε όχι, σε ένα γεγονός, σε κάτι που συνέβη στο παρελθόν.

Ό, τι ανήκει όμως στο παρελθόν, είναι ιστορία.

Γι’ αυτό   ο επετειακός εορτασμός  είναι ένα μάθημα πρώτα απ’ όλα        Ιστορίας…

Και συνδυάζεται  διόλου τυχαία από την Ιερά Σύνοδο  της Εκκλησίας

με την εορτή προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου, που σκέπει και προστατεύει το λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στο δρόμο για την τελείωση.

Όμως  και για την ημέρα αυτή συμβαίνει αυτό που λέγει ο άγιος Χρυσόστομος για τις μεγάλες γιορτές του Έθνους και της Εκκλησίας μας, ότι δηλαδοί πολλοί γιορτάζουν τις μεγάλες γιορτές, έχουν αργία από τις εργασίες τους, δε γνωρίζουν όμως το βαθύτερο νόημά τους ή αγνοούν       ακόμα       και το όνομά τους.

Την 28^η Οκτωβρίου 1940  « η ιστορία σταμάτησε να είναι σελίδες βιβλίου».

Ο πρωθυπουργός είπε ΟΧΙ στην παράδοση της χώρας, εκφράζοντας τη συνείδηση του λαού γι’ αυτό κι ο δικτάτορας καθαγιάζεται.

Ο λαός ξεσηκώθηκε από την πρώτη στιγμή να πολεμήσει   έναν εχθρό,  έναν ξένον εισβολέα  που του επιτέθηκε και απείλησε την εδαφική του ακεραιότητα, χωρίς να του ζητήσει πιστοποιητικό πολιτικών ή κοινωνικών φρονημάτων.

Συντελέστηκε ένα ιστορικό θαύμα, το οποίο οφείλεται στη ζωντανή πίστη των Ελλήνων στην Παναγία  στον πόλεμο εκείνο.

Ο αγώνας βέβαια   δεν ήταν αποτέλεσμα μιας ηθελημένης απόφασης.

Το «με χαμόγελο στα χείλη» δεν ήταν φιλοπόλεμη διάθεση και εξωραϊσμός της τραγικότητας των στιγμών.

 Ήταν το ξέσπασμα.

Αν ρωτιόντουσαν οι Έλληνες αν θα ήθελαν τον πόλεμο ή θα προτιμούσαν να ζήσουν ειρηνικά, η απάντηση θα ήταν αυτονόητη.

Όμως πιο πάνω από τον εαυτό, την οικογένεια, το πρόγραμμα της ζωής, τα αγαθά και τις χαρές της καθημερινότητας, τις ελπίδες και τα όνειρα, υπήρχαν δύο έννοιες μοναδικές  : η ελευθερία και η αξιοπρέπεια.

Ο αγώνας του ‘ 40 ήταν ο πνευματικός αγώνας ενός ολόκληρου λαού.

Γίνεται 18 χρόνια μετά την μεγάλη καταστροφή της Μικρασίας, τον ξεριζωμό και την προσφυγιά. 8 χρόνια μετά την χρεωκοπία εξαιτίας του κραχ  του μεσοπολέμου και της αδυναμίας της ηγεσίας ν’ αντέξει τις δυσκολίες προσαρμογής σε ένα περιβάλλον οικονομικά ασταθές και να επουλώσει τις πληγές από τον διχασμό.

 ΚΙ όμως, την δύσκολη ώρα, εκεί που θα νόμιζε κάποιος ότι ο λαός θα συμβιβαστεί και θα αποδεχθεί την υποδούλωση στο βωμό της ησυχίας,

ο λαός αντιτάσσει το ΟΧΙ, πολεμά με την καρδιά του και νικά, κάτι  που ελάχιστοι λαοί στην Ιστορία έχουν πετύχει.
Έκανε     να κινητοποιηθούν όλες οι δυνάμεις του Έθνους.

Καμιά αμφιβολία, καμιά μικροψυχία, κανένα παζάρεμα…

 Η πίστη στο Θεό και η στήριξη της Εκκλησίας, οι μνήμες της Ιστορίας,

η αίσθηση ότι κανένας πόλεμος δεν είναι χαμένος από πριν, πολλαπλασιάζουν  τις δυνάμεις του μικρού τούτου λαού και τον βγάζουν  από την πραγματικότητα του θεατή, κάνοντάς τον αγωνιστή.

 Κι αυτός ο λαός , εκτός από τη μάχη των όπλων αποδυόταν και σε αγώνα προσευχής.Και έκανε τον αγώνα  να περάσει στην αθανασία της Ιστορίας, όχι μόνο της δικής μας, αλλά και όλων των ανθρώπων.

Ζούμε στιγμές σήμερα ιστορικές.

Άραγε, δεν είμαστε πια ελεύθερος λαός ;

Είμαστε λαός που επιτροπεύεται, όπως ακριβώς θα επιτροπευόταν και από τους εντεταλμένους των στρατευμάτων κατοχής…

Με θλίψη βλέπουμε τις ηγεσίες μας

να μην μπορούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Δεν πρόβλεψαν.

Δεν οργανώθηκαν εγκαίρως.

 Δεν είχαν άμυνες.

Δεν θέλησαν να αντισταθούν.

Κι εμείς ακολουθήσαμε τις ηγεσίες  στο δρόμο αυτό, νομίζοντας ότι δεν θα ερχόταν η ώρα του πολέμου.
Όμως ο πόλεμος τελικά έφτασε.

Και τώρα με ποιά Ιδανικά ο Σημερινός Νεοέλληνας της Μεταπολίτευσης θα πολεμήσει ;…

Όποιος θέλει & μπορεί        ας δώσει την δική του απάντηση..πρώτα στον εαυτό του και μετά στους υπόλοιπους.«Χρωστᾶμε σ’ ὅσους ἦρθαν, πέρασαν, θὰ ‘ρθοῦνε, θὰ περάσουν.

Κριτὲς θὰ μᾶς δικάσουν οἱ ἀγέννητοι κι οἱ νεκροί».

Και καλούμαστε ως λαός πλέον να στραφούμε και πάλι στις μνήμες του ‘ 40 για να παλέψουμε τουλάχιστον.

Να πούμε ΟΧΙ στην παράδοση του ορθόδοξου φρονήματος και της αξιοπρέπειάς μας,

 Να πούμε ΟΧΙ σε όλους εκείνους που μας πηγαίνουν να παραδώσουμε τα αγαθά μας, την ψυχή, τη γλώσσα, τον σταυρό, την καθημερινή προσευχή…για 10, 20 ή και περισσότερα χρόνια, στο όνομα της επιβίωσης και της διατήρησης των αγαθών.

Για να γίνει αυτό, χρειάζεται αυτοκριτική, αντίσταση και πίστη.

Χρειάζεται να ομολογήσουμε  μεγάλες αλήθειες.

Πρώτον, πόσο σημαντικό είναι το μάθημα της ιστορίας.

Το μάθημα της Ιστορίας, άρα και η εθνική επέτειος, προβληματίζει κι εγείρει συνειδήσεις.

Και αφού είμαστε στο σχολείο και έχουμε να κάνουμε με μαθητές, πρέπει να τους δείχνει    τι    και που      να κοιτάζουν για να καταλαβαίνουν τον κόσμο, τον κόσμο τον δικό τους.

Η ιστορική μόρφωση έχει καταλυτική  σημασία για την αγωγή των πολιτών.

Και ανοίγεται στους μαθητές αρχικά μέσα από το σχολικό βιβλίο, που το γράφει η κρατική εξουσία      μέσω του Αναλυτικού Προγράμματος.

 Όσο το σχολικό βιβλίο δε γίνεται εγχειρίδιο και παραμένει η αρχή και το τέλος της ιστορικής γνώσης,

Όσο οι εξουσίες φοβούνται την ιστορία, την κοινωνία και την Ορθοδοξία,

Και  δεν επιτρέπουν στις κοινωνικές δυνάμεις να απελευθερωθούν

μέσω της ιστορικής γνώσης,

όσο εμείς δεν υπηρετούμε με ζήλο, με πνεύμα προσφοράς και θυσίας

στους μικρούς αμπελώνες που μας εμπιστεύθηκε ο Θεός,

όσο στηρίζουμε την αναπαραγωγή των γνώσεων  προβάλλοντας  το «εθνικό» χωρίς να το ταυτίζουμε με το «κοινωνικό», δε μπορούμε να περιμένουμε ανάπτυξη στην παιδεία και πρόοδο στον τόπο μας.

« Αμαρτάνουμε », ξεφεύγουμε από τον στόχο μας

Γιατί  ξεχνάμε πως εθνικό είναι το «κοινωνικό».

Δε νοείται εθνική απελευθέρωση χωρίς κοινωνική απελευθέρωση.

Όλα αυτά τα αγαθά στην κοινωνία που έχουμε κάθε μέρα γύρω μας  και τα νομίζουμε τίποτα,τον σεβασμό, την ειρήνη, τη συνεργασία, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, την παιδεία και την ορθόδοξη παράδοση, τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, ένα ζεστό κρεβάτι, καθαρό φαγητό, νερό να πλυθούμε, ρούχα να φορέσουμε, φιλική συντροφιά, τους δικούς μας ανθρώπους, …

 – Θεέ μου, κάνε μας να εκτιμούμε καθημερινά την αξία τους, να καταλαβαίνουμε το πόσο εύκολα μπορούν όλα αυτά να γίνουν άφαντα       μέσα σε μια μέρα από μπροστά μας ... και χωρίς πόλεμο…

·       Πανοσιολογιότατε, Άγιε Καθηγούμενε και Πατριαρχικέ Έξαρχε,

·       Σεβαστοί πατέρες,

·       Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε,

·       Αξιότιμοι εκπρόσωποι των αρχών του νησιού μας

·       Ελογιμότατοι Διευθυντές κι Εκπαιδευτικοί της Πάτμου,

·       Αγαπητοί μαθητές,

·       Κυρίες και κύριοι,

Η 28^η του Οκτώβρη είναι ακόμα ένα φανέρωμα του πνεύματος της φυλής μας.

Αυτή τη μέρα οι Έλληνες έδωσαν εξετάσεις μπροστά στο Θεό και στους Ανθρώπους, έδειξαν την ταυτότητά τους και βρέθηκε εντάξει.

Δοκιμάστηκε ο λαός  και βγήκε γνήσιος.

Γι’ αυτό όλοι έχουμε χρέος να συνειδητοποιήσουμε τις φυλετικές αξίες που κυρώθηκαν εκείνη την ημέρα, τη φοβερή κι ωραία.

Ας τις κάνουμε συνείδηση, ας τις κάνουμε πανοπλία, ας τις κάνουμε κανόνα ζωής.

  Σήμερα, ανεβαίνουμε στο προσκύνημα των νεκρών που σιωπούν.

Ο ασπασμός μας  πηγαίνει προς τα χέρια που τσακίστηκαν, το προσκύνημά μας πηγαίνει προς τα πόδια που πελεκίστηκαν, για να ’χει σήμερα η  Ελλάδα χέρια να κρατήσει το σπαθί και πόδια να σταθεί όρθια μέσα στην κρίση.

Ψηλά τις καρδιές και ψηλά τις σημαίες!!!

Σας ευχαριστώ