Ο μαέστρος με τα γυμνά χέρια
Ο Δημήτρης Μητρόπουλος ήταν διεθνούς φήμης αρχιμουσικός, συνθέτης και πιανίστας. Υπήρξε από τους μεγαλύτερους συνθέτες σε παγκόσμια κλίμακα. Διεύθυνε πάνω από 2000 συναυλίες, ενώ στις συνθέσεις του περιλαμβάνονται περίπου 40 έργα, μεταξύ των οποίων μια όπερα η «Αδελφή Βεατρίκη», μουσική για ορχήστρα, μουσική δωματίου, έργα για πιάνο και για φωνή.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Φεβρουαρίου 1896.
Σπούδασε πιάνο και σύνθεση στο Ωδείο Αθηνών και αποφοίτησε με άριστα το 1919.
Πριν αποφοιτήσει στις 29 Απριλίου 1915 είχε την ευκαιρία να διευθύνει ως μαέστρος τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου.
Στη συνέχεια και σπούδασε διεύθυνση χορωδίας και σύνθεση, αρχικά στο Ωδείο Αθηνών και αργότερα στο Βερολίνο.
Το 1924 επιστρέφει στην Αθήνα και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Παράλληλα, ακολουθεί διεθνή καριέρα, διευθύνοντας σπουδαία ευρωπαϊκά μουσικά σύνολα.
Πρώτη του διεθνής εμφάνιση στις 27 Φεβρουαρίου 1930, όταν διευθύνει τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, συμμετέχοντας ταυτόχρονα ως σολίστ στο Τρίτο Κοντσέρτο για Πιάνο του Προκόφιεφ.
Το 1936 πήγε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ για να διευθύνει τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστόνης, ύστερα από πρόσκληση του μόνιμου διευθυντή της Σερζ Κουσεβίτσκι.
Το 1938 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μινεάπολης έως το 1949, καθιστώντας τη μία από τις κορυφαίες ορχήστρες των ΗΠΑ.
Το 1949 αναλαμβάνει τη Συμφωνική της Νέας Υόρκης, στην οποία παρέμεινε έως το 1957 ως συνδιευθυντής αρχικά και στη συνέχεια ως αρχιμουσικός και καλλιτεχνικός διευθυντής.
Το καλοκαίρι του 1955 πραγματοποίησε μια μεγάλη πανευρωπαϊκή περιοδεία με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης. Ανάμεσα στις πόλεις που επισκέφθηκε ήταν και η Αθήνα, έπειτα από απουσία 17 ετών.
Πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 1960 από καρδιακή προσβολή πάνω στο πόντιουμ της Σκάλας του Μιλάνου, στις πρόβες της «Τρίτης Συμφωνίας» του Μάλερ.
Σπούδασε πιάνο και σύνθεση στο Ωδείο Αθηνών και αποφοίτησε με άριστα το 1919.
Πριν αποφοιτήσει στις 29 Απριλίου 1915 είχε την ευκαιρία να διευθύνει ως μαέστρος τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου.
Στη συνέχεια και σπούδασε διεύθυνση χορωδίας και σύνθεση, αρχικά στο Ωδείο Αθηνών και αργότερα στο Βερολίνο.
Το 1924 επιστρέφει στην Αθήνα και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Παράλληλα, ακολουθεί διεθνή καριέρα, διευθύνοντας σπουδαία ευρωπαϊκά μουσικά σύνολα.
Πρώτη του διεθνής εμφάνιση στις 27 Φεβρουαρίου 1930, όταν διευθύνει τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, συμμετέχοντας ταυτόχρονα ως σολίστ στο Τρίτο Κοντσέρτο για Πιάνο του Προκόφιεφ.
Το 1936 πήγε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ για να διευθύνει τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστόνης, ύστερα από πρόσκληση του μόνιμου διευθυντή της Σερζ Κουσεβίτσκι.
Το 1938 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μινεάπολης έως το 1949, καθιστώντας τη μία από τις κορυφαίες ορχήστρες των ΗΠΑ.
Το 1949 αναλαμβάνει τη Συμφωνική της Νέας Υόρκης, στην οποία παρέμεινε έως το 1957 ως συνδιευθυντής αρχικά και στη συνέχεια ως αρχιμουσικός και καλλιτεχνικός διευθυντής.
Το καλοκαίρι του 1955 πραγματοποίησε μια μεγάλη πανευρωπαϊκή περιοδεία με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης. Ανάμεσα στις πόλεις που επισκέφθηκε ήταν και η Αθήνα, έπειτα από απουσία 17 ετών.
Πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 1960 από καρδιακή προσβολή πάνω στο πόντιουμ της Σκάλας του Μιλάνου, στις πρόβες της «Τρίτης Συμφωνίας» του Μάλερ.
ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΟΤΙ...
– Πήρε χρυσό μετάλλιο για την ικανότητά του στο πιάνο από το Ωδείο Αθηνών, διάκριση που δόθηκε μόνο πέντε φορές στην ιστορία του Ωδείου.
– Ήταν γνωστός για τη φωτογραφική του μνήμη, μπορούσε να διευθύνει χωρίς παρτιτούρα και τον ασκητικό τρόπο της ζωής του, απόρροια της βαθιάς χριστιανικής πίστης του.
– Η ημίγυμνη φωτογραφία του Δημήτρη Μητρόπουλου εν ώρα μελέτης, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Life» (τεύχος 18 Φεβρουαρίου 1946) και εξόργισε τον Σεργκέι Κουσεβίτσκι, τον επικεφαλής της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βοστώνης. Αυτή η ημίγυμνη φωτογραφία μαζί με τη δήλωση ότι «η δουλειά του καλλιτέχνη είναι σαν αυτή της πόρνης· συνίσταται στο να κάνει άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους αδιαφορώντας για το πώς αισθάνεται ο ίδιος» εξόργισαν τον υπερσυντηρητικό Κουσεβίτσκι ,ο οποίος απέρριψε οριστικά τον έλληνα αρχιμουσικό ως πιθανό διάδοχό του.
– Όσο ζούσε, αλλά και στη διαθήκη του, είχε εκφράσει την επιθυμία η σορός του να καεί και η τέφρα του να διακομισθεί στην Ελλάδα.
ΠΗΓΗ: http://www.ellines.com/myths/10348-o-maestros-me-ta-gumna-cheria/
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΠΑΤΜΙΟ": Θα παρακαλούσα να μου επιτρέψετε νά καταθέσω στην αγάπη σας, το παρακάτω γεγονός, το οποίο μου διηγήθηκε πρίν από "κάμποσο καιρό", ο φίλος καί γείτονας μου, τους καλοκαιρινούς μήνες, κ. Γιάννης Μ., μόνιμος κάτοικος Αμερικῆς, καί "πρωταγωνιστής" του επισοδείου: "Εικοσάχρονος περίπου", μου περιγράφει ο ἴδιος, "δούλευα σερβιτόρος σε ένα εστιατόριο της Νέας Υόρκης. Κατά τις δύο, μετά τα μεσάνυκτα, και ενώ ετοιμαζόμουνα νά φύγω, δεν εἶχε το μαγαζί κίνηση, βιαζόμουν μάλιστα γιατί είχα ένα ραντεβουδάκι, καταφθάνει κάποιος κύριος. Κάθισε σ΄ένα τραπέζι και με φώναξε. Με πιάσανε τα "δαιμόνιά μου", αλλά δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Πήγα κοντά του και με απότομο ύφος τον ρώτησα τί θα ήθελε. Μά φυσικά φαγητό, ήταν η απάντησή του. Τί ἔχεις νεαρέ, να μου προσφέρεις; Αράδιασα ένα σωρό φαγητά, στα Αγγλικά βέβαια και στην επόμενη ερώτηση τί αλλο έχεις; του απάντησα Ελληνικώτατα: "Σκα...". Ο κύριος, στα Ἀγγλικά: "μμμμ. επειδή δεν έτυχε να δοκιμάσω ποτέ αυτό το φαγητό μου φέρνεις σε παρακαλώ μια μερίδα;" Κόκκαλο εγώ. Τί να κάνω; Πηγαίνω στο μάγειρα και του περιγράφω το πάθημά μου, με την παράκληση να μου δώσει μια λύση. "Πες του,ότι τελείωσε. Δεν ἔχει άλλη μερίδα". Πηγαίνω λοιπόν, με κάποια ανακούφιση και του λέω: "Λυπάμαι πολύ κύριέ μου, αλλά πριν από λίγο τελείωσε". Ευγενέστατα, αλλά Ἑλληνικώτατα, μου απαντάει: "Τί λες βρε παιδί μου, όλα τα έφαγες;" Αντιλαμβάνεσαι, συνέχισε ο φίλος μου το σοκ που δοκίμασα. Ο πελάτης μου συνέχισε: "κάθισε εδώ μαζί μου, ή μάλλον φέρε μου κάτι πρόχειρο". Αφού του σέρβιρα ότι βρήκα μπροστά μου κάθισα υποχρεωτικά πια κοντά του· ούτε ξανασκέφτηκα τη βιασύνη μου και το ραντεβού μου. Με μεγάλη καλωσύνη μου είπε να προσέχω, μου έδωσε ένα γερό φιλοδώρημα καί φεύγοντας μου είπε: "ἀγαπᾶς τη μουσική;" "Και βέβαια, ναι την αγαπώ". Δεν εῖχα άλλη απάντηση. "Πάρε αυτή την πρόσκληση και αν θέλεις έλα να παρακολουθήσεις τη συναυλία μου". Από τότε, δέν έχασα καμία συναυλία του. Ήμουν διαρκώς προσκεκλημένος του καί κάθε βράδυ δειπνούσε στο κατάστημα που εργαζόμουνα. Καμιά φορά με πείραζε: "έχεις καμιά μερίδα από εκείνο το νόστιμο...". Αυτός ήταν ο Δημήτρης Μητρόπουλος".
Πιστή αντιγραφή από τον "Πατμιο". Ὀποιος αμφιβάλει, για την πιστότητα της περιγραφής τό μήνα Μάιο θα είναι στην Πάτμο ο φίλος μου ο Γιάννης. Ευχαρίστως θα του διηγηθεῖ τό περιστατικό.
– Ήταν γνωστός για τη φωτογραφική του μνήμη, μπορούσε να διευθύνει χωρίς παρτιτούρα και τον ασκητικό τρόπο της ζωής του, απόρροια της βαθιάς χριστιανικής πίστης του.
– Η ημίγυμνη φωτογραφία του Δημήτρη Μητρόπουλου εν ώρα μελέτης, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Life» (τεύχος 18 Φεβρουαρίου 1946) και εξόργισε τον Σεργκέι Κουσεβίτσκι, τον επικεφαλής της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βοστώνης. Αυτή η ημίγυμνη φωτογραφία μαζί με τη δήλωση ότι «η δουλειά του καλλιτέχνη είναι σαν αυτή της πόρνης· συνίσταται στο να κάνει άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους αδιαφορώντας για το πώς αισθάνεται ο ίδιος» εξόργισαν τον υπερσυντηρητικό Κουσεβίτσκι ,ο οποίος απέρριψε οριστικά τον έλληνα αρχιμουσικό ως πιθανό διάδοχό του.
– Όσο ζούσε, αλλά και στη διαθήκη του, είχε εκφράσει την επιθυμία η σορός του να καεί και η τέφρα του να διακομισθεί στην Ελλάδα.
ΠΗΓΗ: http://www.ellines.com/myths/10348-o-maestros-me-ta-gumna-cheria/
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΠΑΤΜΙΟ": Θα παρακαλούσα να μου επιτρέψετε νά καταθέσω στην αγάπη σας, το παρακάτω γεγονός, το οποίο μου διηγήθηκε πρίν από "κάμποσο καιρό", ο φίλος καί γείτονας μου, τους καλοκαιρινούς μήνες, κ. Γιάννης Μ., μόνιμος κάτοικος Αμερικῆς, καί "πρωταγωνιστής" του επισοδείου: "Εικοσάχρονος περίπου", μου περιγράφει ο ἴδιος, "δούλευα σερβιτόρος σε ένα εστιατόριο της Νέας Υόρκης. Κατά τις δύο, μετά τα μεσάνυκτα, και ενώ ετοιμαζόμουνα νά φύγω, δεν εἶχε το μαγαζί κίνηση, βιαζόμουν μάλιστα γιατί είχα ένα ραντεβουδάκι, καταφθάνει κάποιος κύριος. Κάθισε σ΄ένα τραπέζι και με φώναξε. Με πιάσανε τα "δαιμόνιά μου", αλλά δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Πήγα κοντά του και με απότομο ύφος τον ρώτησα τί θα ήθελε. Μά φυσικά φαγητό, ήταν η απάντησή του. Τί ἔχεις νεαρέ, να μου προσφέρεις; Αράδιασα ένα σωρό φαγητά, στα Αγγλικά βέβαια και στην επόμενη ερώτηση τί αλλο έχεις; του απάντησα Ελληνικώτατα: "Σκα...". Ο κύριος, στα Ἀγγλικά: "μμμμ. επειδή δεν έτυχε να δοκιμάσω ποτέ αυτό το φαγητό μου φέρνεις σε παρακαλώ μια μερίδα;" Κόκκαλο εγώ. Τί να κάνω; Πηγαίνω στο μάγειρα και του περιγράφω το πάθημά μου, με την παράκληση να μου δώσει μια λύση. "Πες του,ότι τελείωσε. Δεν ἔχει άλλη μερίδα". Πηγαίνω λοιπόν, με κάποια ανακούφιση και του λέω: "Λυπάμαι πολύ κύριέ μου, αλλά πριν από λίγο τελείωσε". Ευγενέστατα, αλλά Ἑλληνικώτατα, μου απαντάει: "Τί λες βρε παιδί μου, όλα τα έφαγες;" Αντιλαμβάνεσαι, συνέχισε ο φίλος μου το σοκ που δοκίμασα. Ο πελάτης μου συνέχισε: "κάθισε εδώ μαζί μου, ή μάλλον φέρε μου κάτι πρόχειρο". Αφού του σέρβιρα ότι βρήκα μπροστά μου κάθισα υποχρεωτικά πια κοντά του· ούτε ξανασκέφτηκα τη βιασύνη μου και το ραντεβού μου. Με μεγάλη καλωσύνη μου είπε να προσέχω, μου έδωσε ένα γερό φιλοδώρημα καί φεύγοντας μου είπε: "ἀγαπᾶς τη μουσική;" "Και βέβαια, ναι την αγαπώ". Δεν εῖχα άλλη απάντηση. "Πάρε αυτή την πρόσκληση και αν θέλεις έλα να παρακολουθήσεις τη συναυλία μου". Από τότε, δέν έχασα καμία συναυλία του. Ήμουν διαρκώς προσκεκλημένος του καί κάθε βράδυ δειπνούσε στο κατάστημα που εργαζόμουνα. Καμιά φορά με πείραζε: "έχεις καμιά μερίδα από εκείνο το νόστιμο...". Αυτός ήταν ο Δημήτρης Μητρόπουλος".
Πιστή αντιγραφή από τον "Πατμιο". Ὀποιος αμφιβάλει, για την πιστότητα της περιγραφής τό μήνα Μάιο θα είναι στην Πάτμο ο φίλος μου ο Γιάννης. Ευχαρίστως θα του διηγηθεῖ τό περιστατικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου