Ο Σταυρός!!!

Αλεξ/πόλεως Άνθιμος: 

Πόσο εμείς οι κληρικοί είμαστε έτοιμοι να περιφέρουμε το Σταυρό όχι στο στήθος μας, αλλά στους ώμους μας;  

Άρθρο του Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου*

Επί των ώμων ο επιστήθιος

Η Εκκλησία εξωράισε τον κόσμο, όμως δεν τον φτιασίδωσε. Παραδέχτηκε τις καταστάσεις της ζωής, μετάλλαξε την τραχύτητά τους χωρίς να τις χρυσώσει. Γιά παράδειγμα, το θάνατο: τον τραγούδησε, τον ανθοστόλισε, τον μετονόμασε σε «έξοδο» σε «κοίμηση», όμως τον παραδέχεται ως βίαιο χωρισμό και τον περιγράφει με θρήνους και οδυρμούς.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον Τίμιο Σταυρό. Τον στολίζει με άνθη και βασιλικούς, τον προβάλλει στο στήθος μας με χρυσό και πετράδια, δεμένο σε διάφορα σχήματα και καλλιτεχνικές τεχνικές. Τον τοποθετεί στις κορυφές των ναών και των τέμπλων. Τον κεντάει στα άμφια και στα ιερά καλύμματα. Καταστρώνει τα αρχιτεκτονικά των ναών πάνω στο σχήμα του και ευλογεί μ᾽ αυτόν τα σημεία του τετραπέρατου κόσμου.

Όμως ο Σταυρός του Κυρίου μας δεν είναι παρά το ματωμένο ξύλο της ντροπής και του πόνου πάνω στο οποίο πέθανε γυμνός, κρεμασμένος σαν κακούργος ο Γιός της Παρθένου.

Οι Χριστιανοί οφείλουμε να μην το λησμονούμε ποτέ αυτό, ακόμα κι αν δεν είναι τόσο ευδιάκριτο μέσα «στον ένδοξό μας βυζαντινισμό». Η Ορθόδοξη αγιογραφία δείχνει το Χριστό καθαρό, γαλήνιο και καλοχτενισμένο πάνω στο Σταυρό, σαν να κοιμάται, ενώ η επιγραφή επάνω από το κεφάλι του διαλαλεί τον «Βασιλιά της Δόξης». Ποτέ δεν απεικόνισε την πραγματικότητα που ήταν πιο κοντά στα «Πάθη» του Mel Gibson, επειδή η Εκκλησία ενδιαφέρεται για την αιτία που οδήγησε το Θεό να πάθει, προκειμένου να θεραπεύσει το μεγάλο τραύμα, τον άνθρωπο.

Οι κληρικοί φέρουμε το σύμβολο του Σταυρού επάνω μας, από την κορυφή της μίτρας μέχρι την ακρώρεια του διακονικού στιχαριού και γι᾽ αυτό, καθώς εισοδεύουμε στους Ναούς, οι χριστιανοί μας σκύβουν το κεφάλι τους μπροστά μας.

Η καθημερινή παρουσία του ιερέως στον κόσμο μας είναι το πέρασμα μιάς λιτανείας του Σταυρού ή του Επιταφίου από το κέντρο μιάς πόλης, τη Μεγάλη Εβδομάδα. Προκαλεί δάκρυα σε λίγους, συστολή στους περισσότερους, σεβασμό σε όλους, ακόμα και στους αδιάφορους. Ίσως να δαιμονίζει και κάποιους, λίγους ευτυχώς.

Ο Χριστός μας άφησε μόνο μια προτροπή μετά την Ανάστασή Του, «να χαιρόμαστε», μας διαβεβαίωσε ότι τελικά Εκείνος είναι ο νικητής του κόσμου και της ιστορίας, όμως, συγχρόνως μας προετοίμασε για τον πόνο και την θλίψη που θα συναντήσουμε στη ζωή μας.

Η χαρά και η λύτρωση ως πνευματικές καταστάσεις, είναι το αμάγαλμα του αγώνα μας ενάντια στον πόνο.

Ο Πέτρος ήξερε τον Δάσκαλό του, όμως τον γνώρισε στ᾽ αλήθεια, μόνο όταν «έκλαυσε πικρώς». Ένας διανοητής έλεγε: «το μάτι που δεν δάκρυσε, ποτέ δεν σας αντίκρυσε, ω ουράνιες δυνάμεις». Εξ άλλου τι είναι το όμορφο μαργαριτάρι; είναι το αίμα, το σάλιο και το δάκρυ του στρειδιού. Καί η γλυκόλαλη φλογέρα; ένα ξύλο που τρυπήθηκε με μαχαίρι. Καί το πιάτο όπου τρώμε; μια χούφτα χώμα που ψήθηκε σε φούρνο. Τελικά «το καλό» εξαγοράζεται με πόνο και «το άριστο» με πολύ πόνο.

Ξέρουμε τη φράση: «να δώσεις αίμα για να λάβεις πνεύμα». Πόσο όμως είμαστε διατεθειμένοι να βιώσουμε ένα τέτοιο γεγονός!

Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας, που όλη τους η ζωή είναι Γολγοθάς. Όταν τους βλέπω, νιώθω συστολή και ντρέπομαι που για μένα ο Σταυρός είναι ένα κόσμημα περίτεχνο στο στήθος.

Πολλές φορές κήρυξα για το Σταυρό και τον πόνο. Όμως τα λόγια μου ήταν τόσο θεωρητικά, σαν φιλοσοφικός μύθος. Κάποιος μου είπε: «από τον τρόπο που κηρύττεις, φαίνεται ότι δεν πόνεσες ποτέ..!»

Σήμερα οι κληρικοί διαφεντεύουμε «τον κόσμο μας», έχουμε την καταξίωση της κοινωνίας μας, την αναγνώριση των συνανθρώπων μας, παίρνουμε το μισθό μας.

Αύριο όμως; Αν κάποια από τα παραπάνω λείψουν; Είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε και να ομολογήσουμε το Ευαγγέλιο, όχι με λόγια αλλά με τις ζωές μας εδαφισμένες στις συνειδήσεις του κόσμου και συκοφαντημένες στη μικρή ή την μεγάλη κοινωνία μας; Ίσως αδύναμοι, ίσως στο περιθώριο και χωρίς μισθό;

Πόσο είμαστε έτοιμοι να περιφέρουμε το Σταυρό του Χριστού όχι στο στήθος μας, αλλά στους ώμους μας, αλέθοντας στα δόντια μας τον βουβό μας πόνο;

Η Αγία Γραφή διδάσκει «ετοιμάστηκα και δεν ταράχτηκα».

Ποιό να ‘ναι άραγε το θέλημα του Θεού για μας; Μιά εβραική παροιμία λέει: «ο Θεός γράφει ίσια με στραβές γραμμές». Ποιό να ‘ναι άραγε το γράψιμό του για τη δική μας ζωή;

Την προσωπική ζωή, αλλά και την εκκλησιαστική μέσα στη ραγδαία μεταλλασσόμενη αυτοκτονική ελλαδική κοινωνία; Πού περίεργα μέχρι τώρα δεν μας άγγιξε!

Με όσα συμβαίνουν γύρω μας και με την ακράδαντη βεβαιότητα ότι η Εκκλησία δοξάζεται μέσα σε πειρασμούς και σε διώξεις, υποπτεύομαι ότι ο Χριστός, φωνάζει σε όλους μας, ποιός δεν το ακούει; όσους έχουμε συναίσθηση του βάρους που έχει το πετραχήλι στο λαιμό μας:
«Σίμων Σίμων, ιδού ο σατανάς εξητήσατο υμάς του σινιάσαι ως τον σίτον, εγώ δε εδεήθην περί σού ίνα μη εκλίπη η πίστις σου, και συ ποτε επιστρέψας στήριξον τους αδελφούς σου».

*Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Εφημέριος" Σεπτέμβριος- Οκτώβριος 2015 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.agioritikovima.gr