Πρωτοχρονιάτικα τραγουδάκια

 Μαθαίνουμε τα πρωτοχρονιάτικα τραγουδάκια στα παιδιά μας!

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για την αλλαγή του χρόνου και τα παιδάκια μας σιγοτραγοδούν κάλαντα και ποιηματάκια της Πρωτοχρονιάς.

Εμείς σας παρουσιάζουμε λόγω των ημερών μερικά από αυτά, τα οποία μπορούν να μάθουν οι μικροί μας φίλοι μέσα σε λίγες ώρες!

Πάει ο παλιός ο χρόνος
Πάει ο παλιός ο χρόνος
Πάει ο παλιός ο χρόνος,
ας γιορτάσουμε παιδιά,
και του χωρισμού ο πόνος,
ας κοιμάται στην καρδιά.
Καλή χρονιά, χρόνια πολλά (δις)
χαρούμενη, χρυσή πρωτοχρονιά.
Γέρε χρόνε φύγε τώρα,
πάει η δική σου η σειρά,
ήρθ' ο νέος με τα δώρα,
με τραγούδια με χαρά.
Καλή χρονιά, χρόνια πολλά (δις)
χαρούμενη, χρυσή πρωτοχρονιά.
Μα κι αν φεύγεις μακριά μας,
στην καρδιά μας πάντα ζει,
κάθε λύπη και χαρά μας,
που περάσαμε μαζί.
Καλή χρονιά, χρόνια πολλά (δις)
χαρούμενη, χρυσή πρωτοχρονιά.

Άγιος Βασίλης
Καλώς όρισες ξανά Άγιε μας Βασίλη,
με τα δώρα τα πολλά, τα παιχνίδια τα καλά,
που η μεγάλη σου καρδιά σ' όλους μας θα στείλει.
Μας χαρίζεις διαλεχτά πάντα παιχνιδάκια,
τόπια, κούκλες σε κουτιά, καραβάκια με πανιά,
σ' αγαπούμε από καρδιά όλα τα παιδάκια.
Φτάνεις πάντα γελαστός διώχνεις κάθε πόνο,
και με την πρωτοχρονιά με τα δώρα τα πολλά,
και με όμορφες ευχές για το νέο χρόνο.

Τρίγωνα Κάλαντα
Τρίγωνα κάλαντα σκόρπησαν παντού,
κάθε σπίτι μια φωλιά του μικρού Χριστού, έι!
Τρίγωνα κάλαντα μεσ' τη γειτονιά,
ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η πρωτοχρονιά.
Άστρο φωτεινό θα 'βγει γιορτινό,
μήνυμα να φέρει απ' τον ουρανό.
Μες στη σιγαλιά ανοίγει η αγκαλιά,
και κάνει η αγάπη στη καρδιά φωλιά.
Τρίγωνα κάλαντα στο μικρό χωριό,
και χτυπά Χριστούγεννα το καμπαναριό, έι!
Τρίγωνα κάλαντα σκόρπησαν παντού,
και μας φέρνουν μήνυμα του μικρού Χριστού.
Τρέχουν τα παιδιά μέσα στο χιονιά,
ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η πρωτοχρονιά.
Μες στη σιγαλιά άνοιξ' η αγκαλιά,
κι έκανε η αγάπη στη καρδιά φωλιά.
Τρίγωνα κάλαντα κέφι και χαρά
ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά, έι!
Τρίγωνα κάλαντα χρόνια σας πολλά
ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά.

Ο Άη Βασίλης έρχεται ξανά
Πρωτομηνιά, πρωτοχρονιά
με δώρα πάντα στην καρδιά
ο Άη Βασίλης έρχεται ξανά.
Στο τζάκι της ψυχής μας
κρυφά, μην προδωθεί
δώρα γεμάτα αγάπη
θα ΄φήσει με μια ευχή.
Πρωτομηνιά, πρωτοχρονιά
με ήλιο ή με τον χιονιά
ο Άη Βασίλης έρχεται ξανά.
Παιδιά μας βλέπει όλους
τα χρόνια αγνοεί
κάτι θα μας δωρίσει
ένα γέλιο ή μια μουσική.
Πρωτομηνιά, πρωτοχρονιά
μες στην παρέα ή την μοναξιά
ο Άη Βασίλης έρχεται ξανά.
Με μια αγκαλιά μεγάλη
τους πάντες μας χωρεί
ολόκληρο σύμπαν φτιάχνει
με παιχνίδια και ζωή.
Πρωτομηνιά, πρωτοχρονιά
μέσα σε όλων την καρδιά
ο Άη Βασίλης ζει παντοτινά.

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά
Κάτσε να φας κάτσε να πιεις
κάτσε τον πόνο σου να πεις
κάτσε να τραγουδήσεις
και να μας καλοκαρδίσεις
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
ψηλή μου δεντρολιβανιά
(κι αρχή) κι αρχή καλός μας χρόνος
(Εκκλησιά) Εκκλησιά με τ' άγιο θρόνο
Αρχή που βγήκε ο Χριστός
Άγιος και πνευματικός
(στη γη) στη γη να περπατήσει
(και να μας) και να μας καλοκαρδίσει
Άγιος Βασίλης έρχεται
κι όλους μας καταδέχεται
(από) από την Καισαρεία
(συ σ' αρχό) συ σ' αρχόντισσα κυρία
Βαστά εικόνα και χαρτί
ζαχαροκάντιο, ζυμωτή
(χαρτί) χαρτί και καλαμάρι
(δες κι εμέ) δες κι εμέ το παλληκάρι
Το καλαμάρι έγραφε
τη μοίρα μου την έλεγε
(και το) και το χαρτί ομίλει
(άσπρε μου) άσπρε μου Άγιο Βασίλη
Του χρόνου μας αρχή καλή
και ο Χριστός μας οδηγεί
κακία να αρνηθούμε
μ' αρετές να στολιστούμε

Πρωτοχρονιά
Απόψε αυτή η νύχτα
αργεί να ξημερώσει
απόψε αυτή η νύχτα
δε λέει να τελειώσει.
Βάλτε τα παπούτσια σας
στην πόρτα του σπιτιού
ν' αφήσει ο Αϊ Βασίλης
τα δώρα του κουτιού.

Άη Βασίλης έρχεται
Έρχεται με δώρα φορτωμένος
κούκλες, δένδρα χιονισμένα
και τρέχει ολούθε ευτυχισμένος
με τα κάτασπρά του γένια.
Και λέει με χαρά,
σ' όλα τα καλά παιδιά
«Δώστε - δώστε παιχνιδάκια
σ' όλα τα φτωχά παιδάκια».
Όποιος γύρω του σκορπά
χαρά, γέλιο, ηρεμία
μέσα του, θε να σκιρτά
η χαρά, η ευτυχία.

Καινούριος χρόνος
Καινούργιος χρόνος πάλι ξημερώνει
και σβήνεται και χάνεται ο παλιός
μαζί του θα σβηστούνε κι όλοι οι πόνοι
το δάκρυ μας, η λύπη, ο στεναγμός.
Χριστέ, μεγαλοδύναμε θεέ μας
Χριστέ, γεμάτε αγάπη και στοργή
Χαρούμενο το χρόνο χάρισέ μας
και δώσε την ειρήνη σου στη γη.

Μη ξεχάσεις
Ο Άη Βασίλης στο μυαλό μου
μέρες τώρα έχει θρονιάσει,
σαν τι δώρα θα μου φέρει;
Φέτος, λες να με ξεχάσει;
Α! πα! πα! Δεν το πιστεύω,
μα τον έχω τόση έγνοια,
τον καλό τον Άη Βασίλη,
με τα άσπρα του τα γένια.
Θα μου φέρει τάχα τότε,
καραμούζα, φασουλή;
Φτάνει μόνο μην ξεχάσει
και τ' αντικρινό παιδί.
Που δεν έχει ούτ' ένα τόπι,
και το συμπονάω τόσο...
Άη Βασίλη, αν το ξεχάσεις
το δικό μου θα του δώσω.

Ο καινούριος χρόνος
Έφθασε ο καινούργιος χρόνος
φέρνει όνειρα κι ελπίδες
και στα στήθη μας ανάβει
πόθους, όνειρα κι ελπίδες.
Έφθασε ο καινούργιος χρόνος
φέρνει ως δώρο την ειρήνη
την αγάπη των ανθρώπων
της ψυχής τους τη γαλήνη.
Έφθασε ο καινούργιος χρόνος
θα μας γιάνει κάθε πόνο
θα μας διώξει κάθε θλίψη
και θα αφήσει ένα μόνο.
Την υγεία κι ευτυχία
που χαρμόσυνα αντηχούνε
και μεσ' τις καρδιές μας πόθους
πάντα δίνουν και σκορπούνε.

Άγιος Βασίλης
Καλώς μας ήρθες τέτοια ώρα
πως σε προσμένουν τα παιδιά
μες στο σακί να φέρεις δώρα
αυτή την όμορφη βραδιά.
Η κάθε ελπίδα μας ν' ανθίσει
με την καινούργια την αυγή
καν' την αγάπη να καρπίσει
Άγιε Βασίλη μας στη γη.

Ο καινούριος χρόνος
Έλα από τα ξένα
κι από τα μακρινά,
φέρε ονειρεμένα
δώρα στα παιδιά.
Τον παλιό το χρόνο
διώξε κι έλα εσύ,
μη μας έλθεις μόνο
με κλειστή ψυχή.
Τι χαρά που φέρνει
φέγγει ο ουρανός,
λάμπει νέο αστέρι
με καινούργιο φως!

Πηγή: http://www.mothersblog.gr/

Πρωταθλήτρια στο σκάκι

Η 13χρονη Ελληνίδα που έγινε παγκόσμια πρωταθλήτρια στο σκάκι

 

Είναι μόνο 13 ετών και κατάφερε να γίνει παγκόσμια πρωταθλήτρια στο σκάκι! Χάρη στη Σταυρούλα Τσολακίδου από την Καβάλα, μετά από 14 χρόνια η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στην πρώτη θέση!
Το 1999 στο Ερεβάν της Αρμενίας η Μαρία Κουβάτσου έκανε για πρώτη φορά πραγματικότητα το όνειρο πολλών Ελλήνων και Ελληνίδων που παίζουν κορυφαίο σκάκι με διεθνείς επιτυχίες. Εγινε παγκόσμια πρωταθλήτρια στις σκακίστριες μέχρι 20 ετών.
Το Σάββατο το απόγευμα η ταλαντούχα σκακίστρια του Σκακιστικού Ομίλου Καβάλας, Σταυρούλα Τσολακίδου, ολοκλήρωσε το παγκόσμιο πρωτάθλημα που παίχτηκε στο Αλ Αϊν των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων με 9 βαθμούς σε 11 αγώνες (8 νίκες, 2 ισοπαλίες και 1 ήττα).
Συγκέντρωσε τόσους βαθμούς όσους ακριβώς χρειαζόταν για να αφήσει πίσω της την Ουζμπέκα Αμπντουσατόροβα, που έκανε επίσης 9 βαθμούς αλλά βγήκε 2η με το κριτήριο ισοβαθμίας, και άλλες 124 αθλήτριες από 63 χώρες!
Η επιτυχία της Σταυρούλας δεν αποτελεί έκπληξη για τους γνώστες του πνευματικού αθλήματος και της ανθρωπογεωγραφίας του. Η Τσολακίδου είναι ένα μεγάλο ταλέντο που τον τελευταίο καιρό παίζει στην Εθνική μας ομάδα. Η συμμετοχή της στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα με την Εθνική ομάδα γυναικών πριν από έναν μήνα στη Βαρσοβία ήταν παραπάνω από εκπληκτική.

 ΠΗΓΗ:http://www.madata.gr/epikairotita/social/320219.html

Η Θεία Λειτουργία

                Η σημασία των συμβολισμών

     στην Θεία Λειτουργία

       Η Θεία Λειτουργία είναι τύπος της διαχρονικής Θείας Λειτουργίας που τελείται στον ουράνιο κόσμο και περιγράφεται μερικώς στο ιερό λειτουργικό βιβλίο της Αποκαλύψεως του αγίου Ιωάννου του θεολόγου. Ο τύπος που τελείται σήμερα από την Εκκλησία δια χειρών των ειδικών ιερέων, εμπεριέχει πλήθος από συμβολισμούς τους οποίους οφείλει να ξέρει ο πιστός ώστε όχι απλά να παρακολουθεί αλλά να μετέχει. Να μυσταγωγείται μέσω αυτών και να οδηγείται ο νους του στα ουράνια. Το θέμα της Θείας Λειτουργίας, που είναι η καρδιά της εν αγίω Πνεύματι λατρείας της Ορθοδοξίας, είναι τεράστιο. Εδώ θα αρκεστούμε σε ελάχιστους από αυτούς, όπως τους καταγράφει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Δηλαδή τι συμβολίζει το κλείσιμο των θυρών που γίνεται μετά το Ευαγγέλιο, τι η είσοδος των αγίων Μυστηρίων, τι ο θείος ασπασμός, τι το θείο σύμβολο της πίστεως, τι η δοξολογία με τον Τρισάγιο ύμνο, και τι η Κυριακή προσευχή που μας παρέδωσε ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

        Τίνος σύμβολο είναι το κλείσιμο των θυρών.

Το κλείσιμο των θυρών της αγίας Εκκλησίας του Θεού, που γίνεται μετά την ανάγνωση του αγίου Ευαγγελίου και την απομάκρυνση των κατηχουμένων, φανερώνει την παροδικότητα των υλικών και την είσοδο των αξίων στο νοητό κόσμο, δηλαδή το νυφικό θάλαμο του Χριστού, που θα γίνει έπειτα από το φοβερό εκείνο χωρισμό και τη φοβερότατη απόφαση. Φανερώνει ακόμα τη ριζική απόρριψη της απάτης που προκαλούν οι αισθήσεις.

           Τι σημαίνει η είσοδος των αγίων Μυστηρίων.

Η είσοδος πάλι των αγίων και σεβαστών Μυστηρίων είναι η αρχή κι ο πρόλογος, όπως έλεγε ο μεγάλος εκείνος γέροντας, της καινούριας διδαχής,που θα γίνει στους ουρανούς, σχετικά με την οικονομία του Θεού για μας και η αποκάλυψη του μυστηρίου της σωτηρίας μας, που είναι κρυμμένο στα άδυτα της θεϊκής μυστικότητας. «Ου γαρ μη πίω», λέγει ο Θεός και Λόγος στους μαθητές Του,«απ’ άρτι εκ του γεννήματος της αμπέλου, έως αν πίνω μεθ’ υμών καινόν εν τη Βασιλεία του Πατρός Εμού» (Ματθ. 26:29).

                Τίνος σύμβολο είναι ο θείος ασπασμός.

Κι ο πνευματικός ασπασμός, που απευθύνεται σ’ όλους, είναι πρότυπο και προδιαγραφήτης ομόνοιας, της ομοφροσύνης όλων μεταξύ τους και της λογικής ταυτότητας, που θα πραγματοποιηθεί τον καιρό της αποκάλυψης των μελλοντικών άρρητων αγαθών, που αποτελεί προσδοκία πίστης κι αγάπης. Χάρη στην αποκάλυψη αυτή οικειώνονται οι άξιοι το Λόγο και Θεό. Γιατί το στόμα είναι του λόγου σύμβολο και για τούτο ακριβώς όλοι όσοι έχουν κοινωνήσει το λόγο, σαν λογικοί, μετέχουν σ’ όλα καθώς και στον πρώτο και μοναδικό Λόγο τον αίτιο κάθε λόγου.

 

             Τι σημαίνει το θείο σύμβολο της πίστεως.

 

Η ομολογία πάλι του θείου συμβόλου της πίστεως, που γίνεται από όλους, προδηλώνει τη μυστική ευχαριστία, που θα κάνουμε στον μέλλοντα αιώνα, για τους θαυμαστούς λόγους και τρόπους και πάνσοφης Πρόνοιας του Θεού για μας. Με την ευχαριστία αυτή οι άξιοι παρουσιάζουν τον εαυτό τους να ευγνωμονεί για τη θεία ευεργεσία. Κι έξω από αυτή δεν έχουν τίποτα άλλο να αντιπροσφέρουν για κάθε ένα από τα άπειρα θεία αγαθά που έχουν δεχθεί.

Τι σημαίνει η δοξολογία του Θεού

 με τον Τρισάγιο Ύμνο.

 

Η τριπλή αναφώνηση του «Άγιος», που περιέχει η ιερή ομολογία, από μέρους όλου του πιστού λαού, δείχνει την ένωση και την ισοτιμία με τις ασώματες και νοερές δυνάμεις, που θα φανεί στο μέλλον. Με αυτήν σε συμφωνία με τις άνω δυνάμεις εξ αιτίας της ταυτότητας της σταθερής γύρω από το Θεό αεικινησίας, θα μάθει η ανθρώπινη φύση να υμνεί και να αγιάζει με τρείς αγιαστικές αναφωνήσεις την τρισυπόστατη και όμως μία θεότητα.

Τίνος σύμβολο είναι η αγία προσευχή του

 «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς».

 

Η Παναγία και σεβαστή επίκληση του μεγάλου και μακαρίου Θεού και Πατέρα αποτελεί σύμβολο της ενυπόστατης και ζωντανής υιοθεσίας που θα μας παραχωρηθεί κατά δωρεά και χάρη του Αγίου Πνεύματος. Σύμφωνα με αυτή θα υπερνικηθεί και θα κρυφθεί κάθε ανθρώπινη ιδιότητα με τον ερχομό της χάρης και όλοι οι άγιοι θα μεταβληθούν και θα γίνουν υιοί του Θεού, όσοι από εδώ κιόλας στόλισαν με τις αρετές τον εαυτό τους λαμπρά και τιμημένα με τη θεϊκή ομορφιά της καλοσύνης.

Αγίου Μάξιμου του Ομολογητή

ΠΗΓΗ:http://www.pentapostagma.gr

«Περισυλλογή, ωρίμανση,..."

Εμ. Κριαράς:

«Περισυλλογή, ωρίμανση, αλλαγή νοοτροπίας»

Την ελπίδα να έχει βελτιωθεί η οικονομία της Eλλάδος και η κοινωνική πολιτική της εκφράζει ο Κ. Δεσποτόπουλος. 
Την ανάγκη περισυλλογής, ωρίμανσης και αλλαγής νοοτροπίας τονίζει ο Εμ. Κριαράς.

                          Ορθά οργανωμένη καθολική παιδεία
                           Tου Kωνσταντίνου Ι. Δεσποτόπουλου*
Tο ερώτημα, πώς βλέπω την Eλλάδα του 2021, διακόσια χρόνια ύστερα από το 1821, δηλαδή από την έναρξη της απελευθερωτικής επαναστάσεως του ελληνικού έθνους, δεν επιδέχεται απάντηση με βεβαιότητα και με ακρίβεια. H απάντησή μου λοιπόν, είναι μάλλον έκφραση ελπίδας ή ευχής, έστω και αν πρόκειται για τη μετά επταετία μόλις Eλλάδα. Kαι ιδού η απάντησή μου:

Tο έδαφος του κράτους Eλλάς, που είχε από το 1832 πέντε προσαυξήσεις, το 1864, το 1881, το 1913, το 1923 και το 1947, δεν εμφανίζει πιθανότητα μεταβολής: ούτε προς ελάττωση, εφόσον τουλάχιστον δεν παραμεληθεί τυχόν η μέριμνα για την προς άμυνά του επάρκεια των Eνόπλων Δυνάμεων ούτε προς επαύξησή του, ύστερα από την προσάρτηση της Δωδεκανήσου, επιτευγμένη και με προσωπική μου συμβολή, πιστεύω (βλέπε σελ. 112-114 του βιβλίου μου Aναπολήσεις B΄, 2006, εκδόσεις Παπαζήση).

Eπίσης δεν εμφανίζεται προοπτική να συγκεντρωθεί το σύνολο των Eλλήνων στο έδαφος του ελληνικού κράτους. Θα υπάρχουν όπως και το 2021 κατάλοιπα σπουδαίων του Aποδήμου Eλληνισμού κραταιού άλλοτε και πολλαπλά ευεργετικού για την Eλλάδα ως ανεξάρτητο κράτος, και όχι μόνο οικονομικά. Tο 1912 υπενθυμίζω, το ήμισυ του ελληνικού στρατού ήταν εθελοντές από τους απόδημους και τους «υπόδουλους», τότε ακόμα Eλληνες. Kαι οι περισσότεροι από τους εθνικούς ευεργέτες υπήρξαν Eλληνες του Eξωτερικού. Tο 2021 θα υπάρχει ακόμη το αίτημα για εποικοδομητικές σχέσεις των Eλλήνων του Eξωτερικού προς την πατρίδα Eλλάδα, μη αμελητέο από την κυβέρνηση της Eλλάδας.
Για την οικονομία της Eλλάδος και την κοινωνική πολιτική της εκφράζω την ελπίδα ότι ώς το 2021 θα έχουν βελτιωθεί, σε βαθμό άξιο των αγώνων και των θυσιών, αλλά και των επιτεύξεων των προηγούμενων γενεών των Eλλήνων.
Ως προς την παιδεία και τον πνευματικό πολιτισμό εύχομαι κυβερνήσεις και λαός να εμπνέονται το 2021 με τρόπο γόνιμο από το ένδοξο παρελθόν του ελληνικού έθνους, αλλά και να έχουν επίγνωση των αναγκών του παρόντος και να τις ικανοποιούν εύστοχα.
Eπί Kαποδίστρια υπενθυμίζω είχαν ιδρυθεί δύο χιλιάδες αλληλοδιδακτικά σχολεία για την υπερνίκηση της τότε αγραμματοσύνης μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού. Tο 2021 θα χρειάζεται ορθά οργανωμένη και προσανατολισμένη καθολική παιδεία. Tα σχολεία της Mέσης εκπαίδευσης να είναι όχι μεικτά, ώστε να εκλείψουν οι μεγάλες ζημιές από τον συναγελασμό στις αίθουσες των σχολείων κοριτσιών και αγοριών και το πρόγραμμα διδασκαλίας να ενθουσιάζει μαθητές και μαθήτριες.
Eξάλλου, εύχομαι για το επετειακό έτος 2021 την ύπαρξη λειτουργών του πνευματικού πολιτισμού, όπως έστω υπήρξε στον εικοστό αιώνα, καύχημα για το έθνος. Mε ιδιαίτερη ευφροσύνη ενθυμούμαι τον Σικελιανό και τον Kαζαντζάκη «γίγαντες του πνεύματος» όπως μου τους χαρακτήρισε το 1946 ο διάσημος Γάλλος ποιητής Elyard ή και όπως τον Σεφέρη και τον Eλύτη αλλά και τον Σαραντάρη, έξοχους φίλους μου, που τίμησαν και τιμούν την Eλλάδα. Kαι ας μου συγχωρηθεί ότι περιορίζομαι στην ποίηση.
* Ο κ. Κων. Ι. Δεσποτόπουλος είναι ιστορικός, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

                 Περισυλλογή, ωρίμανση, αλλαγή νοοτροπίας
                                 Tου Εμμανουήλ Κριαρά*
Με την πείρα την αποκτημένη κατά τη διάρκεια της μακράς ζωής μου και με τη γνώση σημαντικών γεγονότων του δέκατου ένατου αιώνα, μπορώ να απαντήσω ως εξής στην ερώτησή σας.
Οι λόγιοί μας κατά πλειονότητα δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν την εσφαλμένη κατεύθυνση προς άκρατο θαυμασμό του αρχαίου πολιτισμού με τον καθαρευουσιανισμό που ανέπτυξαν στον χώρο της παιδείας μας και την παραγνώριση μιας καλύτερα οργανωμένης εκπαίδευσης και παιδείας του ελληνικού λαού. Μόνο σπουδαστές των δύο αιώνων μπόρεσαν με ατομική, περισσότερο, προσπάθεια να βγουν από τον κανόνα. Ο πόλεμος πολλών λογίων έως το 1976 εναντίον της δημοτικής γλώσσας μαρτυρεί την αλήθεια του λόγου μου.
Σήμερα ο τόπος μας βρίσκεται σε δεινή θέση. Για το ξεπέρασμά της θα χρειαστούν χρόνια περισυλλογής, ωρίμανσης, αλλαγής νοοτροπίας διοίκησης και διοικουμένων σε σημαντικό βαθμό – πράγμα για το οποίο θα χρειαστούν προσπάθειες που θέλω να ελπίζω ότι θα τις καταβάλει ο τόπος μας στη διάρκεια των χρόνων που θα ακολουθήσουν έως το 2021.
Υπογραμμίζω ότι η εκπαίδευση και η παιδεία μας έχουν καταρρακωθεί τα τελευταία χρόνια. Αποδοκιμάζω απολύτως και απεργίες εκπαιδευτικών και φοιτητών και μαθητών και καταλήψεις διοικητικών χώρων και χώρων διδασκαλίας. Το έργο, το καθήκον του δασκάλου είναι κάτι διαφορετικό. Φυσικά και το κράτος πρέπει να συναισθάνεται το καθήκον του έναντι των εκπαιδευτικών.
Η εκπαίδευσή μας χρειάζεται βασική μεταρρύθμιση και στον καταρτισμό προβλημάτων ύλης και στην κατανομή μαθημάτων κατά σχολεία και τάξεις και στη χρησιμοποίηση ειδικών καθηγητών σε θέματα μετεκπαίδευσης εκπαιδευτικών, καθώς και στον χώρο του διοικητικού προσωπικού.
Μόνο με αυτές τις προοπτικές πρέπει να ελπίζομε ότι θα οδηγηθούμε σε ένα ευχάριστο 2021. Απαραίτητη η δράση και η αισιοδοξία. Τελικά θα πρόσθετα ακόμη, να καταπολεμήσουμε τη γραφειοκρατία και να αλλάξομε το πολιτικό σύστημα. * Ο κ. Εμμ. Κριαράς είναι φιλόλογος, συγγραφέας.
Καθημερινή

ΠΗΓΗ:http://infognomonpolitics.blogspot.gr/

Ο Μητροπολίτης Σιγκαπούρης

                 Ιεραπόστολος της προσφοράς

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΛΙΝΑΡΔΟΥ

Ο Κωνσταντίνος Τσίλης, ο πρώτος μητροπολίτης της Ιεράς Μητρόπολης Σιγκαπούρης και Νοτίου Ασίας, κάνει το κήρυγμά του πράξη. «Ο χρόνος της παρουσίας μας στον πλανήτη αυτόν είναι πολύ μικρός. Αυτόν το λιγοστό χρόνο είναι κρίμα να τον χαραμίζουμε μόνο για τον εαυτό μας», δηλώνει, υπηρετώντας αγόγγυστα το εξαθλιωμένο ποίμνιό του και σώζοντας ζωές με τη δράση του

                                Ο Κωνσταντίνος Τσίλης

Υπάρχει ένας άνθρωπος σ' αυτόν τον κόσμο που έχει ταξιδέψει απίστευτες ώρες και έχει λυτρώσει πολλούς ανθρώπους από τον πόνο. Ενας άνθρωπος που δίνει και που ζητά αποκλειστικά και μόνο για να δώσει. Κάθε φορά που μιλώ με τον Κωνσταντίνο Τσίλη μού υπενθυμίζει την «ελαχιστότητα» της ύπαρξής μας. Είναι ο πρώτος μητροπολίτης της Ιεράς Μητρόπολης Σιγκαπούρης και Νοτίου Ασίας -δεν έχει πολύ καιρό που ιδρύθηκε-, αλλά παραμένει ένας απλός ιεραπόστολος.

Χαζεύω τις φωτογραφίες του από τη λειτουργία των Χριστουγέννων. Ενα δωμάτιο όλο κι όλο είναι η Μητρόπολη στη Σιγκαπούρη. Καμία σχέση με τη χρυσοποίκιλτη και βαριά φορεσιά ναών της χώρας μας. Οταν γεννήθηκε ο Χριστός, δεν τον υποδέχθηκαν με τυπικούρες, με γκρίνια και σπρωξίδια, με πεινασμένες γλώσσες που λαλούν «άντε να τελειώνουμε, γιατί έχουμε και δουλειές», αλλά με ένα ειλικρινές χαμόγελο που σε κάποιους ξέβραζε σκληρό πόνεμα ζωής. Οσοι -προ ημερών- μαζεύτηκαν στη Γέννηση του Χριστού, σε εκείνο το μικρό δωμάτιο στη Σιγκαπούρη, μιλούσαν σχεδόν όλες τις γλώσσες του κόσμου. Υποδέχθηκαν το Θείο Βρέφος και κατόπιν έφαγαν ζεστό φαγητό στο αλουμινόχαρτο, που είχαν ετοιμάσει λογιών λογιών άνθρωποι γι' αυτή την ξεχωριστή ημέρα.

«Δόξα τω Θεώ»

Ο Κωνσταντίνος Τσίλης είναι ένας άνθρωπος που χαμογελά συνέχεια και μαζί και τα μάτια του. Εχει αποκηρύξει τις υποκριτικά συμβατικές συμπεριφορές και, όταν πονούν και πρήζονται τα πόδια του, δεν γκρινιάζει και δεν το λέει σε κανέναν. Λέει μόνο: «Ολα καλά, δόξα τω Θεώ». Εχει γυρίσει όλους τους πλούσιους τόπους της Δύσης ζητώντας βοήθεια και αυτή τη βοήθεια την κουβαλά από αεροπλάνο σε αεροπλάνο για να την προσφέρει εκεί όπου την έχουν πραγματικά ανάγκη.

Συσσίτια, ιατρεία, ορφανοτροφεία, παροχή καθαρού νερού είναι μόνον ορισμένα από όσα έχει προσφέρει ο νεαρός μητροπολίτης

Για δημοσιογράφος ξεκίνησε. Να γνωρίσει τον κόσμο ήθελε. Νομίζω ότι τα κατάφερε και τα δύο. Γεννήθηκε στον Πειραιά, σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, εργάστηκε στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιά και συνεργάστηκε με το Ραδιοφωνικό Σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας. Και μετά; Ακολούθησε τον αδελφό του, τον Νεκτάριο, μητροπολίτη Χόνγκ Κονγκ και Απω Ανατολής, ο οποίος και τον μύησε στην Ιεραποστολή.

Γιατί έκανε αυτό που κάνει; «Ισως, γιατί την πρώτη φορά που επισκέφθηκα την Ινδία, είδα μία άλλη πραγματικότητα από αυτή που ζούσα. Με έβαλε σε άλλα μονοπάτια σκέψης». Πιστεύει -και στ' αλήθεια συμφωνώ μαζί του- πως «ο χρόνος της παρουσίας μας στον πλανήτη αυτόν είναι πολύ μικρός». Λέει: «Αυτόν το λιγοστό χρόνο είναι κρίμα να τον χαραμίζουμε μόνο για τον εαυτό μας».

Ρωτά: «Γιατί η ευτυχία να είναι μόνον η ικανοποίηση του "εγώ"; Ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη, όπως λέει και το τραγούδι. Τίποτα σ' αυτή τη ζωή δεν κάνουμε μόνοι μας, από τη σύλληψή μας έως το θάνατό μας. Είναι κρίμα να μην απλώνουμε τα χέρια μας σε αυτούς που μας έχουν ανάγκη και να κρυβόμαστε στον εαυτό μας».

Ο Κωνσταντίνος δεν κρύβεται από τον εαυτό του... «Είδα γυναίκες στην Ασία με σπασμένα κόκαλα να έχουν σκίσει το δέρμα και να έχουν κάνει πληγές επειδή δεν είχαν δέκα ευρώ για να πάνε σε μία κλινική. Αλλες, πάλι, από την πείνα και τη στέρηση είχαν μείνει σκελετωμένες, ντυμένες με κουρέλια, να τρώνε το γρασίδι στο πλάι της ασφάλτου. Ανάπηρους, λεπρούς να κυκλοφορούν στους δρόμους, παιδιά να κλαίνε από την πείνα, γυμνά και γεμάτα πληγές, πεταμένα σε σωρούς από σκουπίδια. Εκεί όπου ευτυχία είναι η καθημερινή επιβίωση»...

Με μια μικρή ομάδα γιατρών μπαίνει σε χωριά στη ζούγκλα για να βοηθήσουν όσους δεν έχουν δει ποτέ στη ζωή τους γιατρό. «Σε ό,τι τους τυχαίνει, έχουν τους πρακτικούς ή τον αρχηγό του χωριού, όπου θα απευθυνθούν για να τους δώσει λύση. Με πρόχειρα ιατρεία κάτω από δέντρα, σε αντίξοες κλιματικές συνθήκες, με ανυπόφορη ζέστη ή την περίοδο των βροχών με πλημμυρισμένες λασποκαλύβες, με τη λάσπη να έχει καλύψει σχεδόν τα πάντα». Υπήρξαν περιπτώσεις όπου όλο το χωριό παρακολουθούσε τους γιατρούς σαν ένα παράξενο φαινόμενο, σαν μία «παράσταση». Καθόταν ο ένας πλάι στον άλλον, με στυλωμένο το βλέμμα στα... περίεργα πλάσματα που εξέταζαν τους αρρώστους. «Αλλοι, πάλι, μας άγγιζαν σαν να έβλεπαν εξωγήινους λόγω της διαφορετικότητας του χρώματος του δέρματός μας», περιγράφει ο Κ. Τσίλης.

                                           Σπουδαίο έργο

Μαζί με τον αδελφό του, χτίζουν εδώ και χρόνια ένα σπουδαίο έργο σε εκείνη τη γωνιά της Γης. Σε εκείνη τη γωνιά των μεγάλων αντιθέσεων, των πολύ πλούσιων και των εξαθλιωμένων: Τόνοι τροφίμων, χιλιάδες δέματα με ιματισμό, οικιακά σκεύη, φάρμακα και είδη προσωπικής υγιεινής· γάλα, μπισκότα και βιταμίνες για τα «παιδιά των σκουπιδιών»· σπίτια για πολύτεκνες, άπορες οικογένειες που ζουν στο δρόμο· γεωτρήσεις σε περιοχές της Ινδίας και των Φιλιππίνων για να έχουν οι άνθρωποι καθαρό πόσιμο νερό· ορφανοτροφείο στην Καλκούτα με 150 κορίτσια, δύο οικοτροφεία στην Ινδονησία για ορφανά και άπορα παιδιά· εννέα ιατρεία σε Ινδία και Ινδονησία· σχολεία και ειδικά προγράμματα για αναλφάβητους στην Ινδία, την Ινδονησία, τις Φιλιππίνες, την Ταϊλάνδη, το Πακιστάν.

Οι δύσκολες στιγμές; «Ισως από τις δυσκολότερες στιγμές να είναι οι στιγμές της μοναξιάς. Οχι οι στιγμές που είσαι μόνος, αλλά οι στιγμές που νιώθεις μικρός και αδύναμος μπροστά στις δυσκολίες των φυσικών καταστροφών, στην ανθρώπινη δυστυχία, που δεν μπορείς να νικήσεις την ανθρώπινη φθορά και την ανθρώπινη απαξίωση. Αυτή είναι η πραγματική μοναξιά και κάτι τέτοιες στιγμές κατανοείς την ελαχιστότητα του εαυτού σου. Και αυτή πονά και ενοχλεί διότι καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι τίποτα. Απλώς θέλεις και νομίζεις πως είσαι κάτι...».

 

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=407048

ΙΔΑΝΙΚΟ ΣΠΙΤΙ

Συνάντηση πολιτισμών

 

 

Από τη Γωγώ Αυγουροπούλου,                             Φωτογραφίες: Χρήστος Κοτσιρέας

 

 

Ο ζωγράφος Χρίστος Βουγιουκλής γεννήθηκε στην Αθήνα και την τελευταία εικοσαετία είναι καθηγητής σχεδίου και ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Μπουαφόρ των Βρυξελλών. Γεννημένος στην πόλη και μην έχοντας δικό του χωριό για να πάει το Πάσχα, σε αντίθεση με τους περισσότερους φίλους του, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα όταν παρέα με τον συντηρητή έργων Τέχνης, Georges Dewispelaere, καθηγητή στην Αμβέρσα, ανακάλυψαν έναν παλιό στάβλο γαϊδουριών. Το μικρό κτίσμα, που πρέπει να είναι σχεδόν 150 ετών, είχε πεσμένη στέγη, δάπεδο από χώμα, αλλά συγκλονιστική θέα! Για να γίνει κατοικήσιμο χρειάστηκε πολλή δουλειά, που όμως έμοιαζε με διασκέδαση! Το αρχικό οίκημα ήταν ένα απλό παραλληλόγραμμο και η απαραίτητη προσθήκη μπάνιου και κουζίνας με ανεξάρτητες εισόδους, δημιούργησε ένα Γ συνολικού εμβαδού 90 m2.

Την αποκατάσταση αλλά και τις προσθήκες ανέλαβαν ο αρχιτέκτονας Κώστας Ματθαίου και η Ματούλα Παναγάκου, άνθρωποι που ζουν στην Πάτμο, τη λατρεύουν και μελετούν τον πολιτισμό της.

 Πρόκειται για μια κατοικία αγροτικού πυρήνα, υποδιαιρεμένη σε δύο συνεχόμενους χώρους με μεγάλη αυλή - στοιχείο απαραίτητο στα νησιώτικα σπίτια, αφού λόγω του ήπιου κλίματος πολλές δουλειές κι ένα μεγάλο μέρος της οικογενειακής αλλά και της κοινωνικής ζωής μεταφέρονται εκεί ντόπιοι μάστορες ανέλαβαν το lifting του στάβλου και το χτίσιμο της προσθήκης όπως και των μαντρότοιχων.

Ο Χρήστος Υψηλάντης, χτίστης πέτρας, έσπασε ρόδι στην αρχή των εργασιών όπως συνηθιζόταν παλιά.

 Ο Βασίλης Κανιαρός, ένας μαραγκός που τα μυστικά της τέχνης του ήρθαν σε αυτόν από γενιά σε γενιά, ασχολήθηκε ώρες πολλές με το παρκέ, που το έκοψε «δαντελωτά» ώστε να ακολουθηθεί το ανάγλυφο της πέτρας της τοιχοποιίας. Οπως συμβαίνει παντού στο Αιγαίο, και εδώ η αρχιτεκτονική αξιοποιεί σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη έκταση τα διαθέσιμα υλικά, όπως την πέτρα και την περιορισμένη ξυλεία, καλάμια και επιστρώσεις με φύκια ή μικρότερα κλαδιά. Τα ξύλινα δοκάρια καθόριζαν πάντα το μέγιστο πλάτος του χώρου που θα γεφύρωναν. Ετσι, και σε αυτό το κτίσμα, στη σημερινή κρεβατοκάμαρα, διακρίνουμε στο μέσο του ταβανιού το χοντρό δοκάρι που μπήκε κάθετα στα υπόλοιπα και συγκρατεί όλη την κατασκευή. Χτιστό καθιστικό με πέτρα που ασβεστώθηκε, χειροποίητα κεραμικά πλακάκια «με τα τρία δάχτυλα» και πατινιώτικα στρώματα, παραδοσιακός δωδεκανησιακός κρέβατος στο υπνοδωμάτιο με αποθηκευτικό χώρο από κάτω, παλιοί σοφράδες και μπαούλα, διατυπώνουν με καθαρότητα την ντόπια αισθητική της διακόσμησης εσωτερικού χώρου.

Ο Χρίστος κι ο Georges ταξιδεύουν συχνά και φέρνουν από τις αγορές του κόσμου ό,τι τους κεντρίσει το ενδιαφέρον. Το αποτέλεσμα είναι ένας οικιακός διάκοσμος με έθνικά χαρακτηριστικά: Ιδιαίτερα σουβενίρ από όλη την υφήλιο, ελληνικά, βελγικά, μαροκινά και άλλα ανατολίτικα χειροποίητα υφάσματα και υφαντά, περίεργες συλλογές και παλιοί σοφράδες συναντιούνται με αντίκες από το γιου-σουρούμ και έργα τέχνης, καθιστούν το σπίτι μια διαχρονική κατοικία με εκλεκτικό και σοφιστικέ στιλ, στο πνεύμα και τις απαιτήσεις του νησιού της Πάτμου. Οπως ακριβώς δηλαδή θα ταίριαζε σε καθηγητές εικαστικών! Η επιλογή των χρωμάτων έγινε με προσοχή. Στην κρεβατοκάμαρα, αχνό γαλάζιο βάφει όλα τα ξύλινα μέρη από το πάτωμα και τα παντζούρια έως τις ντουλάπες και τον κρέβατο. Στο μπάνιο, που αντιμετωπίστηκε περισσότερο σαν σκηνικό παρά σαν «αναγκαίο κακό», έντονο λουλακί ανακατεύτηκε με τον άγριο σοβά, ενώ το σανιδένιο ταβάνι και τα καφασωτά ντουλάπια βάφτηκαν λευκά. Για την κουζίνα, ο Χρίστος Βουγιουκλής, που έδωσε και τα σχέδια στο μαραγκό, επέλεξε μια απόχρωση του πράσινου μήλου, που συνδυάζεται όμορφα με το φυσικό ξύλο και το cotto. Η κουζίνα επικοινωνεί με την αυλή, όπου οι φίλοι πιάνουν «πρώτο τραπέζι» στη θέα, απολαμβάνοντας τα πρώτα απεριτίφ! Η μεγάλη πέργκολα, φτιαγμένη με καλάμια και στρογγύλια από τη Σάμο, κατασκευή της φίλης του Χρίστου, αρχιτέκτονος Ελεονόρας Πασπαλιάρη, δημιουργεί ένα σκιασμένο κομμάτι στην αυλή, απάνεμο και με απρόσκοπτη θέα στους Κήπους και τον Προφήτη Ηλία. Το τραπέζι, φτιαγμένο από φαρδιές τάβλες, είναι κατασκευή του Διονύση Δημητρόπουλου. Παρτέρια γεμάτα από τα φυτά που φέρνει ο ιδιοκτήτης αλλά και οι φίλοι από τα ταξίδια τους, δεντρολίβανα και αγγελικές, φραγκοσυκιές στις πεζούλες και γεράνια, κληματαριές και κάκτοι, χαϊδεύουν την γκρι ψυχράδα της πέτρας και κάνουν την αυλή να αλλάζει χρώματα και όψη όπως αλλάζουν οι εποχές και οι ώρες.

Βυζαντινή Μουσική

   Νέα πρωτοβουλία:

Θησαυρός Βυζαντινής Μουσικής     

Η νέα πρωτοβουλία του Ζωντανού Ιστολογίου είναι στον αέρα: Ο Θησαυρός Βυζαντινής Μουσικής είναι μια ανοικτή, συλλογική, μη-κερδοσκοπική πρωτοβουλία συλλογής και οργάνωσης πολυμεσικών πόρων Ορθοδόξου Εκκλησιαστικής μουσικής – υμνογραφίας – υμνολογίας, αλλά και παραδοσιακής μουσικής που θα βρείτε στην διεύθυνση http://www.byzantine-music.org.gr

Στόχοι του Θησαυρού Βυζαντινής Μουσικής είναι: 

Η διάθεση και διάδοση πολυμεσικού υλικού (ηχογραφήσεις, βίντεο, χειρόγραφα / παρτιτούρες) υψηλής ποιότητας και σπανιότητας για τη βυζαντινή μουσική,

Η διευκόλυνση εξερεύνησης του βάθους της βυζαντινής μουσικής και τελικά

Η έμμεση ενθάρρυνση ανακάλυψης της Ορθοδόξου πνευματικότητας.

Ο Θησαυρός Βυζαντινής Μουσικής είναι παρών και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:

• facebook σελίδα: http://www.facebook.com/byzantine.music.thesaurus
• twitter: http://twitter.com/MusicByzantine
• google+ : https://plus.google.com/u/0/b/114226428650333194792/?hl=en_US
• google+ σελίδα: https://plus.google.com/u/0/b/114226428650333194792/114226428650333194792/about?hl=en_US

Ο Θησαυρός Βυζαντινής Μουσικής είναι μια από κοινού πρωτοβουλία με την βυζαντινή – παραδοσιακή χορωδία ‘Θεόδωρος Φωκαεύς‘ στην Πάτρα.
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του ΘΒΜ.
Σε εποχές κρίσης, ο ρόλος της ζωντανής τέχνης είναι να εκφράζει υπερβατικά, αλλά και να απαλύνει τον ψυχικό πόνο, να παρηγορεί, να τροφοδοτεί και να στηρίζει ψυχολογικά στο βαθμό του εφικτού τους δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας. Παρακαλούμε για μια σύντομη ευχή για την ευόδωση του εγχειρήματος.
Αναμένουμε τα σχόλια, τις απόψεις σας και προτάσεις αξιόλογου υλικού για δημοσίευση στο byzantine.music.thesaurus@gmail.com
ΠΗΓΗ: http://istologio.org/?

Σκεύος Ζερβός

Η ιστορία και το μεγαλείο του Σκεύου Ζερβού που οι περισσότεροι νεότεροι την αγνοούν

«Σκεύος Ζερβός θα πει Δωδεκάνησος και Δωδεκάνησος θα πει Σκεύος Ζερβός»: Πανεπιστημιακή και Ενωτική Δράση του Σκεύου Ζερβού ...

                    Α. Πρόλογος
Το παρόν πόνημα φιλοδοξεί να σκιαγραφήσει την πολυδιάστατη και πολυσχιδή προσωπικότητα και δράση του διεθνώς διακεκριμένου ιατρού, καθηγητή Πανεπιστημίου και μεγάλου εθνικού αγωνιστή Σκεύου Γ. Ζερβού. Ο επιδιωκόμενος, με το πέρας της προκείμενης ανακοίνωσης, στόχος είναι να αναδειχθεί η πολύπλευρη και πρωτοποριακή δράση του Σκεύου Γ. Ζερβού, τόσο στο επιστημονικό όσο και στο εθνικό-πολιτικό πεδίο, και να καταδειχθεί η καταλυτική συνεισφορά της αναλυόμενης προσωπικότητας στη διαμόρφωση μιας συγκεκριμένης ιστορικής και όχι μόνο πραγματικότητας. Δυστυχώς, ο περιορισμένος χρόνος μιας ανακοίνωσης και ο εντυπωσιακός όγκος του έργου και της δραστηριότητας του Σκεύου Γ. Ζερβού δε μας επιτρέπει την αναλυτική καταγραφή των σπουδαίων επιτευγμάτων της μεγάλης αυτής δωδεκανησιακής προσωπικότητας, γι’ αυτό θα εστιάσουμε στους σημαντικότερους σταθμούς της πορείας της, παραθέτοντας ένα περιεκτικό βιογραφικό σημείωμα και προσεγγίζοντας τα σημαντικότερα, κατά την κρίση μας, κατορθώματά της στο πολιτικό και επιστημονικό επίπεδο.
                                  Β. Βιογραφικά στοιχεία
Ο Σκεύος Ζερβός γεννήθηκε την 19 Ιανουαρίου του 1875. Γονείς του ήταν ο Γεώργιος και η Νικητάδενα Ζερβού. Ο τοκετός ήταν δύσκολος. «Εξήλθον των σπλάχνων της μητρός μου ασφυκτικός και νεκροφανής», όπως αναφέρει για τη γέννηση του ο ίδιος ο Ζερβός. Μάλιστα, ο πατέρας του έσπευσε να τον βαφτίσει αμέσως, φοβούμενος ότι ο γιος του μπορεί να πεθάνει αβάπτιστος. Στα πρώτα χρόνια της ζωής του έζησε σχετικά άνετα, καθώς ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης σφουγγαράδικου μαζί με τον αδερφό του Αριστόβουλο. Όταν όμως το καΐκι βούλιαξε σε μια καταιγίδα, η οικογένεια Ζερβού γνώρισε την πενία και τις στερήσεις. Ο Σκεύος Ζερβός αναγκάστηκε να βοηθά τον πατέρα του ως σφουγγαράς, έως ότου υπέστη τη νόσο των σπογγαλιέων. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την επιμονή της μητέρας του να μην ακολουθήσει το πατροπαράδοτο επάγγελμα, αλλά να γίνει επιστήμονας, τον έστρεψε στα γράμματα. Φοίτησε στο τετρατάξιο τότε Γυμνάσιο Καλύμνου και με σκληρές και επίμονες προσπάθειες ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Γ΄ Γυμνάσιο της Πλάκας, από όπου αποφοίτησε με απολυτήριο «Άριστα». Το 1892 γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Το 1893 γίνεται άμισθος υποβοηθός στο Παθολογικό Τμήμα του καθηγητή Νικολάου Μακκά. Το 1897, έχοντας λάβει το πτυχίο της Ιατρικής με «Άριστα», εργάζεται ως έμμισθος βοηθός και αργότερα ως Επιμελητής στον Ευαγγελισμό, μέχρι το 1900. Κατά το διάστημα αυτό (1898) δημοσίευσε την πρώτη του επιστημονική μελέτη με τον τίτλο «Δύο περιπτώσεις αιματοθώρακος τραυματικού μετά στατιστικής των εν τω Ελληνοτουρκικώ πολέμω του 1897 τραυμάτων», τα οποία ο ίδιος θεράπευσε. Τον ίδιο χρόνο δημοσιεύει τη μελέτη του «ο Ιπποκράτης και τα επιθέματα Πρίζνιτς», στην οποία υποστήριξε ότι τα επιθέματα δεν τα εφηύρε ο αυστριακός ιατρός Πρίζνιτς το 1815 αλλά ο Ιπποκράτης. Το 1900 συμπληρώνει τις σπουδές του στο Μόναχο, το Βερολίνο, τη Βιέννη, τη Λειψία και το Παρίσι. Το 1902 επιστρέφει στην Ελλάδα και εκλέγεται παμψηφεί υφηγητής της Μαιευτικής, Γυναικολογίας και της Ιστορίας της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Την ίδια χρονιά μεταβαίνει στη Σμύρνη, όπου πραγματοποιεί πειράματα σε σκύλους για τη μεταμόσχευση γεννητικών οργάνων, των οποίων τα πορίσματα τα παρουσίασε το 1909 στο Διεθνές Ιατρικό Συνέδριο της Βουδαπέστης, χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά τους όρους «ενοφθαλμισμός» και «μεταμόσχευσις». Οι διαπιστώσεις του Ζερβού έδωσαν τεράστια ώθηση στον συγκεκριμένο ιατρικό τομέα και πάνω σ’ αυτές στηρίχθηκε το έργο του διάσημου Ρωσογάλλου γιατρού Σεργκέι Βορονώφ.
Τον Απρίλη του 1912, οι Ιταλοί, συναντώντας δυσκολίες στην κατάληψη της Κυρηναϊκής και της Τριπολίτιδας στον πόλεμό τους με τους Τούρκους, κατευθύνονται προς τα Δωδεκάνησα, τα οποία και καταλαμβάνουν οριστικώς το Μάιο, με τη βοήθεια των Δωδεκανησίων. Ο Ζερβός, αρχικά ενθουσιασμένος με τις εξελίξεις, καλεί διακεκριμένους νησιώτες στην κλινική που διατηρούσε στην οδό Βουκουρεστίου 9 και Βαλαωρίτου. Εκεί συντάσσουν κείμενο, στο οποίο διακηρύσσουν την επιθυμία τους να ενωθούν με την Ελλάδα και αποφασίζουν να ιδρύσουν τον Αιγαιοπελαγίτικο Σύλλογο για την ευόδωση του στόχου τους. Ακολουθεί το Συνέδριο της Πάτμου, στο οποίο οι Δωδεκανήσιοι εκφράζουν τον πόθο τους για ένωση με τη μητέρα-Ελλάδα, όμως το αίτημά τους απορρίπτεται από την Ιταλία. Στους Βαλκανικούς πολέμους που ακολουθούν ο Σκεύος Ζερβός υπηρετεί εθελοντικά ως λοχαγός διοικητής του 10ου ορεινού χειρουργείου. Αποστρατεύεται έχοντας λάβει τα παράσημα του Αργυρού Σταυρού του Σωτήρος και του Χρυσού Σταυρού του Παναγίου Τάφου.
Ο αγώνας του κατά της ιταλικής κατοχής δημιουργεί διπλωματικό πρόβλημα, με απότοκο ο Ζερβός να εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την πανεπιστημιακή του θέση. Στα χρόνια που ακολουθούν αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στη μάχη για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου. Τον Αύγουστο του 1917 ιδρύει το «Δωδεκανησιακό Σύλλογο» για την προώθηση του Δωδεκανησιακού ζητήματος και την απελευθέρωση των νησιών. Ταξιδεύει στο Λονδίνο, όπου δημοσιεύει στα αγγλικά τη «Λευκή Βίβλο της Δωδεκανήσου» καθώς και άλλα σημαντικά έργα, ενώ, μέσω άρθρων στον Τύπο και διαλέξεων στη Geographica Society, προωθεί το δωδεκανησιακό αγώνα. Συμμετέχει με δικές του δαπάνες στο Συνέδριο της Ειρήνης του Παρισίου, παρά την αντίδραση των Ιταλών, ενώ, τέλος, συνοδεύει το Βενιζέλο στην υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών το 1920, αν και διαφωνεί με το ότι δεν ήταν εφαρμόσιμη άμα τη υπογραφή της, αλλά παρέπεμπε σε έγκριση από την ελληνική και ιταλική Βουλή αντίστοιχα. Μάλιστα, ο Βενιζέλος, σε αναγνώριση της συνεισφοράς του Ζερβού στον αγώνα για ελεύθερα Δωδεκάνησα, του χάρισε το στυλογράφο με τον οποίο υπέγραψε τη συνθήκη! Το 1922 βραβεύεται με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος.
Στις εκλογές της Δ΄ Συντακτικής Συνέλευσης του 1923 εκλέγεται βουλευτής Αθηνών με τους Φιλελεύθερους και αναλαμβάνει την προεδρία του Εκπαιδευτικού της Τμήματος. Πετυχαίνει την είσοδο των Δωδεκανησίων σπουδαστών στα Πανεπιστήμια χωρίς εξετάσεις καθώς και την είσοδό τους στις στρατιωτικές σχολές πέρα από τον καθορισμένο αριθμό. Από το βήμα της Βουλής κάνει πολλές αγορεύσεις ως εκπρόσωπος του αλύτρωτου Ελληνισμού. Τεράστια υπήρξε η συνεισφορά του στην αναζήτηση των εθνικών κληροδοτημάτων και δωρεών. Με τη δημοσίευση των ευρημάτων του «αποκάλυψε» περιουσία δισεκατομμυρίων δραχμών, με την οποία το ελληνικό κράτος μπόρεσε να πραγματοποιήσει πλήθος έργων, στα οποία θα αναφερθούμε παρακάτω.
Η άνοδος του Μουσολίνι και του φασισμού στην εξουσία είχε ως αποτέλεσμα η Ιταλία να σκληρύνει τη στάση της απέναντι στα Δωδεκάνησα και να εξαπολύσει προσεκτικά μελετημένη και σχεδιασμένη εκστρατεία αφελληνισμού των νησιών. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ο Ζερβός, στους κόλπους της Κοινωνίας των Εθνών στη Γενεύη, πρωτοστάτησε για τη δημιουργία αντιιταλικού συνδέσμου Τσέχων, Σλοβάκων, Σέρβων, Τυρολέζων, Σλοβένων και άλλων που υπέφεραν από την ιταλική καταπίεση. Στη συνέχεια, μετέβη στο Παρίσι, όπου συμμετείχε στο Αντιφασιστικό Συνέδριο – μετείχαν διάφορες προσωπικότητες του αντιφασιστικού αγώνα και φιλελεύθεροι Ιταλοί. Το 1936 έστησε με έξοδα του άγαλμα του Ιπποκράτη στο Γουδί, ενώ ένα χρόνο αργότερα δώρησε στην Ιατρική Σχολή της Σορβώνης ελαιογραφία του Ιπποκράτη, υπερφυσικού μεγέθους, η οποία αναρτήθηκε στην Κεντρική Πανηγυρική αίθουσα, όπου ορκίζονται οι ανακηρυσσόμενοι διδάκτορες ιατροί. Η γαλλική κυβέρνηση του απένειμε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.

Μετά την ήττα των Ελλήνων από τους Γερμανούς ο Σκεύος Ζερβός καταφεύγει στην Αίγυπτο, με πολλές θανατικές καταδίκες εις βάρος του από τους Ιταλούς. Θα επισκεφθεί την Κένυα, το Βελγικό Κογκό, το Σουδάν και άλλες χώρες, όπου θα πραγματοποιήσει πολλές επιστημονικές έρευνες και πειράματα. Μάλιστα, στα ταξίδια του αυτά ανέπτυξε τη μέθοδο της τηλεξέτασης, στην οποία θα αναφερθούμε διεξοδικότερα αργότερα. Στην Αίγυπτο δημοσίευσε πλήθος άρθρων και έκανε ραδιοφωνικές ομιλίες για το Δωδεκανησιακό Ζήτημα.
Με την απελευθέρωση της Ελλάδας, ο Ζερβός επιστρέφει στην Αθήνα και επισκέπτεται μετά από 35 χρόνια εξορίας την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κάλυμνο, όπου ο λαός και οι τοπικές Αρχές του επιφυλάσσουν υποδοχή ήρωα. Το 1946 ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ από το Λονδίνο του απένειμε το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Σωτήρος. Στις 25 Μαρτίου 1948 η Ακαδημία Αθηνών τον τιμά με το αργυρό παράσημο. Ο Ζερβός, ακαταπόνητος υπηρέτης των Γραμμάτων, επισκέφθηκε το 1949 την Αμερική και δώρισε προτομές και πίνακες του Ιπποκράτη στα Πανεπιστήμια της Ουάσιγκτον, Νέας Υόρκης, Χάρβαρντ και Σικάγο, του οποίου και ανακηρύχθηκε επίτιμος καθηγητής της χειρουργικής. Το 1950 έγινε διδάκτωρ της Βυζαντινής Ακαδημίας της Ισπανίας και τιμήθηκε με το χρυσό μετάλλιο της τιμής. Το 1952 στο διεθνές συνέδριο της χειρουργικής στη Μαδρίτη έλαβε το πρώτο χρυσό βραβείο με μετάλλιο τιμής, ενώ την ίδια χρονιά στο Γ΄ διεθνές συνέδριο της ιστορίας της ιατρικής του απένειμαν τον τίτλο του Πατριάρχη των ιστορικών της ιατρικής. Το ίδιο έτος η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε να του δοθεί τιμητική σύνταξη στα ¾ του μισθού του καθηγητή του Πανεπιστημίου.
Ο Ζερβός, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του συνέχισε να εργάζεται, προσπαθώντας να κατασκευάσει χειρουργικά εργαλεία, με τα οποία θα μπορούσε να πετύχει αναίμακτες επεμβάσεις. Ξαφνικά,όμως, ενώ εργαζόταν πάνω στην κατασκευή ενός αναίμακτου αμυγδαλοτόμου, τον έπιασε σκοτοδίνη και ένιωσε το ένα μάτι του πολύ βαρύ καθώς και την όρασή του ελαττωματική. Παρά τις δύο χειρουργικές επεμβάσεις, στις οποίες υποβλήθηκε, έχασε τελείως την όρασή του. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε τυφλός, πένητας, καθώς είχε ξοδέψει όλην του την περιουσία στον αγώνα για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου-μέχρι και σε τοκογλύφους είχε καταφύγει, για να βρει χρήματα για την έκδοση βιβλίων που θα προωθούσαν τον αγώνα. Ο θάνατος τον βρήκε εγκαταλελειμμένο και ξεχασμένο τον Αύγουστο του 1966 στο Ασκληπιείο Βούλας, όπου του είχε προσφέρει «καταφύγιο» ο τότε πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού και πρώην πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος. Η σορός του μεταφέρθηκε με αεροπλάνο στην Κω κι από εκεί στην αγαπημένη του πατρίδα την Κάλυμνο. Ο κόσμος είχε κατέβει κατά εκατοντάδες, για να υποδεχθεί τη σορό του, δεκάδες καΐκια βγήκαν για να τον προϋπαντήσουν, ενώ ο τόπος σείστηκε από τη ρίψη δυναμιτών. Κηδεύτηκε με όλες τις πρέπουσες τιμές στο εκκλησάκι του Σταυρού, στο δρόμο προς την περιοχή Θέρμα, σύμφωνα με δική του επιθυμία.
Αυτή ήταν σε αδρές γραμμές η πορεία της ζωής του Σκεύου Γ. Ζερβού. Στη συνέχεια θα αναφερθούμε κάπως εκτενέστερα στα σημαντικότερα κατά την κρίση μας επιτεύγματα της μεγάλης αυτή δωδεκανησιακής προσωπικότητας στον επιστημονικό-πνευματικό και στον εθνικό-πολιτικό στίβο.

                                Γ. Επιστημονική δράση
Ο Σκεύος Ζερβός, όπως προαναφέραμε, γνώρισε πολλές στερήσεις στα παιδικά και νεανικά του χρόνια, όμως αυτό ποτέ δεν του έκαμψε το φρόνημα και την αγάπη για τα γράμματα. Παρά τις πολλές, λοιπόν, δυσκολίες, αντλώντας δύναμη από τη σφοδρή του επιθυμία να διακριθεί στην επιστήμη και από την προτροπή της μητέρας του, θα ολοκληρώσει με άριστες επιδόσεις τις γυμνασιακές του σπουδές, για να εγγραφεί στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1892. Η επιστημονική του κλίση φάνηκε νωρίς, καθώς από τα φοιτητικά του χρόνια άρχισε να δημοσιεύει τις εργασίες του. Μεγάλη του αγάπη υπήρξε ο πατέρας της ιατρικής, ο Ιπποκράτης. Λίγοι γιατροί μελέτησαν και εμβάθυναν στο έργο του Ιπποκράτη, όσο ο Σκεύος Ζερβός, γι’ αυτό και ο διεθνής ιατρικός κόσμος τον είχε ονομάσει «Ιπποκρατολόγο». Ήδη αναφερθήκαμε στη μελέτη του για τα επιθέματα Πρίζνιτς και τον Ιπποκράτη, καθώς και στα αγάλματα και τους πίνακες του Ιπποκράτη που είχε δωρίσει σε ελληνικά και ξένα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Πολλά υπήρξαν τα άρθρα και οι ανακοινώσεις του για τον Ιπποκράτη. Σε μία από αυτές, στο 17ο Διεθνές Συνέδριο Ιατρικής στην Αθήνα, ο Ζερβός υποστήριξε ότι η ανακάλυψη των μικροβίων δεν είναι επιστημονική επιτυχία του Παστέρ, αλλά ότι πρώτος ο Ιπποκράτης αναφέρθηκε σ’ αυτά. Ο πατέρας της ιατρικής, αν και δεν είχε τα απαραίτητα μηχανικά μέσα, πίστευε ότι υπάρχουν στην ατμόσφαιρα μικρόβια (τα αποκαλεί μιάσματα) τα οποία ευθύνονται για διάφορα νοσήματα του ανθρώπου. Μάλιστα, ο Ιπποκράτης υποστήριξε ότι στις πόλεις τα μιάσματα ευθύνονται για τις επιδημίες, ότι υπάρχουν και στα ζώα και ότι κάθε νόσημα οφείλεται σε ξεχωριστό, ειδικό μίασμα.
Ο Ζερβός αφιέρωσε πολλές μελέτες του και συνέγραψε διάφορα άρθρα αναδεικνύοντας το έργο του Ιπποκράτη πανελλαδικώς αλλά και διεθνώς, προτείνοντας, συν τοις άλλοις, την ίδρυση Διεθνούς Ιδρύματος του Ιπποκράτη στην Κω, σχέδιο το οποίο γνώρισε τη σθεναρή αντίσταση της Ιταλίας.
Ο μόλις σε ηλικία 27 ετών ανακηρυχθείς Υφηγητής του Πανεπιστημίου της Αθήνας της Μαιευτικής, Γυναικολογίας και Ιστορίας της Ιατρικής, υπό την προεδρία της Επιτροπής του καθηγητή Σπυρίδωνα Μαγγίνα, υπήρξε πρωτοπόρος στον τομέα των μεταμοσχεύσεων. Έχουμε ήδη αναφέρει τα πειράματα που διεξήγαγε στη Σμύρνη και την ανακοίνωση που έκανε στο Γ΄ διεθνές συνέδριο της χειρουργικής στη Βουδαπέστη το 1909. Το ίδιο έτος κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Περί μεταμοσχεύσεως των όρχεων» στη γαλλική γλώσσα. Ο διεθνής και εγχώριος Τύπος δημοσίευσε πολλά κολακευτικά σχόλια για το Ζερβό. Ενδεικτικά αναφέρουμε την εφημερίδα Εμπρός, η οποία σε άρθρο της στις 22-8-1909 αναφέρει «Κατά την σημερινήν συνεδρίασιν του διεθνούς Ιατρικού Συνεδρίου ο εκ Καλύμνου Έλληνας ιατρός κ. Σκεύος Ζερβός απέδειξεν εις τα μέλη του Συνεδρίου πολλά ζώα ζώντα με μεταμοσχευμένους όρχεις. Ο κ. Σκεύος Ζερβός προς επιβεβαίωσιν των δηλώσεων του τούτων, επέδειξε τα ζώντα ζώα άπαντα εις ολόκληρον το Συνέδριον. Αι εφημερίδες χαρακτηρίζουν τας ανακοινώσεις ταύτας ως θρίαμβον της Ελληνικής Επιστήμης». Παρά την επιτυχία όμως αυτή, οι Έλληνες γιατροί μένουν αδιάφοροι και αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό και αρκετή ειρωνεία τις ανακαλύψεις του Ζερβού. Αυτός που αναγνώρισε την αξία των διαπιστώσεων του Ζερβού υπήρξε ο γιατρός Σεργκέι Βορονώφ, ο οποίος και έγινε διάσημος με τις περίφημες ενέσεις του που ανανεώνουν τον ανθρώπινο οργανισμό. Ο Βορονώφ ήρθε στην Αθήνα το 1934 και σε διάλεξη του παρουσίασε τις εργασίες του για τις μεταμοσχεύσεις αγνοώντας κατά επιδεικτικό τρόπο τις πρωτοποριακές εργασίες του Ζερβού στον τομέα αυτό από το 1902. Ο Ζερβός αντέδρασε πάραυτα και έγραψε ένα άρθρο το οποίο δημοσίευσε στον αθηναϊκό Τύπο και στη γαλλόγλωσση εφημερίδα «Messager d’ Athenes», στο οποίο εξιστορούσε τις μακροχρόνιες έρευνες του στον τομέα των μεταμοσχεύσεων. Το άρθρο αυτό το έστειλε στο Βορονώφ, μαζί με ένα γράμμα το οποίο έκλεινε ως εξής «...πιστεύω ακραδάντως ότι θα αποδώσητε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τα του Σκεύου Ζερβού τω Σκεύω Ζερβώ». Ο Βορονώφ απάντησε στο Ζερβό με ένα γράμμα, το οποίο απέστειλε την 21 Μαρτίου 1934 και στο οποίο έγραφε «...σας ευχαριστώ πολύ διά την αποστολήν του άρθρου σας και είμαι κατατεθλιμμένος, διότι ηγνόησα την εργασία υμών...ουδεμίαν έχω πρόθεσιν να αξιώσω την προτεραιότητα. Μανθάνω σήμερον ότι σας ανήκει. Ευχαριστούμαι διά τούτο εξ όλης της καρδίας διά την ελληνικήν σκέψιν, δεν δύναμαι δε ειμή να σας εκφράσω τον θαυμασμόν μου διά τας ωραίας προσπαθείας, άς έσχετε την ευτυχή ιδέαν να επιχειρήσετε προ εμού...». Ο Βορονώφ, ωστόσο, έλεγε ψέματα, ισχυριζόμενος ότι αγνοούσε το έργο του Ζερβού, καθώς ο Ζερβός ζήτησε αντίγραφο των πρακτικών του συνεδρίου της Βουδαπέστης και στον κατάλογο των συνέδρων παρατήρησε τόσο το όνομα του Βορονώφ όσο κι αυτό της γυναίκας του!
Ο Ζερβός δεν πτοήθηκε από την οικειοποίηση του έργου του από το Βορονώφ και συνέχισε να εργάζεται πυρετωδώς πειραματιζόμενος σε σκυλιά, κουνέλια, τράγους κι άλλα ζώα. Όταν ολοκλήρωσε τα πειράματά του, δημοσίευσε ολοκληρωμένη την έρευνά του το 1935 σε 358 σελίδες με τον τίτλο «Η μεταμόσχευσις των οργάνων και αι νέαι ημών πειραματικαί έρευναι». Στο τέλος του ενάτου κεφαλαίου γράφει προφητικά «παρακαλώ τους Έλληνας συναδέλφους, όπως ενδιαφέρονται διά την μεταμόσχευσιν και παρακολουθώσιν ευμενώς την εξέλιξιν της, διότι αύτη αποτελεί την αρχήν μιας νέας, μιας σπουδαιοτάτης θεραπευτικής αγωγής, της οποίας όμως το μέλλον προβλέπομεν παμμέγιστον, την δε σημασίαν σπουδαιοτάτην διά τε την Επιστήμην και την ανθρωπότητα σύμπασαν»
Ο Σκεύος Ζερβός, ένθερμος πατριώτης, έδειξε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και για την υγεία των συμπατριωτών του Καλυμνίων σφουγγαράδων. Το 1903, στο Β΄ πανελλήνιο συνέδριο ιατρικής, έκανε για πρώτη φορά ανακοίνωση για τη νόσο των «γυμνών σπογγαλιέων». Αν και τα τεχνικά μέσα της εποχής ήταν πενιχρά και ανεπαρκή για ενδελεχή ιατρική παρατήρηση, ο Ζερβός ανακάλυψε ότι η νόσος αυτή προκαλείται από τα κοιλεντερωτά ακτίνια που ζουν στις ρίζες των σφουγγαριών και προσβάλλουν τους γυμνούς σφουγγαράδες στα σημεία επαφής του δέρματος με το σφουγγάρι, δηλαδή κυρίως τα χέρια, το στήθος και την κοιλιακή χώρα. Η νόσος προκαλεί υψηλό πυρετό και δυνατούς πόνους, ενώ η επούλωση του δέρματος καθυστερεί σημαντικά. Μετά το πανελλήνιο συνέδριο πραγματοποίησε πολλές ανακοινώσεις για τη νόσο, έως ότου το 1933-34 η Ιατρική Ακαδημία των Παρισίων σε έκδοσή της στο περιοδικό «Δερματολογία», για να τιμήσει τη συνεισφορά του Ζερβού στην έρευνα της αρρώστιας, την ονόμασε «Νόσο Σκεύου Ζερβού» και έκτοτε αναφέρεται έτσι στη διεθνή ιατρική βιβλιογραφία! Ο Ζερβός την πρώτη έκδοση του βιβλίου «Η νόσος των γυμνών σπογγαλιέων» την αφιέρωσε στους Καλύμνιους σφουγγαράδες, οι οποίοι υπέφεραν ιδιαίτερα από αυτήν την αρρώστια.

Ο Ζερβός υπήρξε πρωτοπόρος και σε έναν άλλο τομέα της ιατρικής, για την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα του οποίου, τόσος λόγος γίνεται στις μέρες μας, αυτόν της τηλεϊατρικής. Στο διάστημα της κατοχής της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα, ο Ζερβός, για να αποφύγει τη σύλληψη, αναγκάστηκε να καταφύγει στην Αίγυπτο κι αργότερα στην Κεντρική Αφρική. Εκει, αρρώστησε βαριά και παραλίγο να χάσει τη ζωή του. Κατά τη διάρκεια της αρρώστιάς του συλλογίστηκε τη μεγάλη αξία που θα είχε μια εφεύρεση, η οποία θα επέτρεπε την εξέταση ενός αρρώστου από ειδικευμένους γιατρούς της ανεπτυγμένης Δύσης, όπου κι αν βρισκόταν αυτός. Έτσι, άρχισε να εργάζεται συστηματικά πάνω σ’ αυτήν την ιδέα και το 1946 έκανε την ανακοίνωσή του στην Ακαδημία Αθηνών. Στην εφεύρεσή του έδωσε το όνομα «Τηλεξέτασις» και μέσω αυτής μπορούσε να αφουγκραστεί τους σφυγμούς ενός αρρώστου από απόσταση. Σχετικά με αυτήν του την καινοτομία γράφει ο καθηγητής Γερουλάνος σε γράμμα του προς τον ίδιο «Η ανακάλυψις σας θα φέρει αναστάτωση εις την Ιατρικήν και αποτελεί μέγιστην πρόοδον δια την διαγνωστικήν και θεραπευτικήν ιατρικήν εις το μέλλον». Ο διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου, Λιβηράτος, έγραψε κι αυτός στο Ζερβό, αναφέροντας « Σας συγχαίρω θερμώς διά την επιτυχίαν σας και σας συγχαίρω ιδιαιτέρως διά την τόσον τιμητικήν πρόσκλησιν του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Σας συγχαίρω προ πάντων και διά την μεγάλην σας ζωτικότητα, η οποία εύχομαι να διατηρηθή επί μακρόν, διά το καλόν της Ελληνικής Επιστήμης».
Το επιστημονικό έργο του Ζερβού είναι πραγματικά ογκοδέστατο και συνίσταται από 12 πρωτότυπα συγγράμματα, 13 ανακοινώσεις σε ξένες Ιατρικές Ακαδημίες, 14 ανακοινώσεις σε πανελλήνια ιατρικά συνέδρια, 40 μελέτες σε ξένα και ελληνικά περιοδικά και 63 άρθρα στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια του Ελευθερουδάκη. Οι διακρίσεις του υπήρξαν πολλές και σημαντικές -τις σημαντικότερες τις εκθέσαμε ήδη στο σύντομο βιογραφικό του σημείωμα. Όλα αυτά, μάλιστα, καθίστανται σημαντικότερα, αν λάβουμε υπόψη τα δεδομένα της εποχής εκείνης, καθώς και τις τεράστιες δυσχέρειες που αντιμετώπισε η μεγάλη αυτή προσωπικότητα. Ο τίτλος του Καθηγητή Πανεπιστημίου, του δόθηκε σε μεγάλη ηλικία, προεδρία της Ακαδημίας Αθηνών του Γεωργίου Ιωακείμογλου.
Άοκνος υπηρέτης της επιστήμης εργαζόταν στην κατασκεύη εργαλείων αναίμακτης χειρουργικής και του «μαγικού καρυδιού», όπως ονόμαζε το σημαντικότερο από αυτά, όταν τον χτύπησε η μοίρα κι έχασε το φως του. Καταγραφή του έργου του μπορεί να συναντήσει ο ενδιαφερόμενος στο βιβλίο «Μία απίστευτος Ζωή», το οποίο το συνέταξε τυφλός και αποτελεί ένα είδος βιογραφικού σημειώματος. Η μόνη δύναμη, η οποία μπόρεσε να του αποσύρει προσωρινά το ενδιαφέρον από την ιατρική επιστήμη, ήταν η αγάπη του για την πατρίδα. Την πολιτική και εθνική του αυτή δράση θα εξετάσουμε στη συνέχεια.
                             Δ. Πολιτική-Εθνική ΔράσηΟ Σκεύος Γ. Ζερβός αφοσίωσε σημαντικό κομμάτι της ζωής του στον αγώνα για την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων. Ήδη από τον Απρίλη 1912 πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Αιγαιοπελαγίτικου Συλλόγου με στόχο την ένωση των νήσων του Αιγαίου, από τα οποία η Ιταλία θα εκδίωκε τους Τούρκους, με την Ελλάδα. Με το ξέσπασμα των Βαλκανικών Πολέμων ο Ζερβός θα καταταγεί εθελοντής στον ελληνικό στρατό και θα συμμετάσχει ως λοχαγός- ιατρός στις μάχες του Οστρόβου, Δρίσκου, Αετοράχης, Τζουμαγιάς και Νευροκοπίου. Θα αποστρατευτεί με πολλά παράσημα και διακρίσεις.
Ο Ζερβός, μετά την άρνηση της Ιταλίας να δεχτεί την ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα, θα στρέψει τα πυρά του εναντίον της με κάθε μέσο που διέθετε. Η ιταλική κυβέρνηση, σαφώς ενοχλημένη από τη δραστηριότητα του Ζερβού, διαμαρτυρήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση μέσω της πρεσβείας της στην Αθήνα. Το 1914 Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών ήταν ο Σπύρος Λάμπρος. Αυτός κάλεσε το Ζερβό στο γραφείο του και του είπε ότι εκτελεί δύο λειτουργήματα, τα οποία έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, αυτό του πανεπιστημιακού καθηγητή κι αυτό του σφοδρού πολέμιου της Ιταλίας. Ο Πρύτανης εξήγησε στο Ζερβό ότι δημιουργούνται διπλωματικές προστριβές και ότι θα έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην πανεπιστημιακή θέση και την εθνικοαπελευθερωτική δράση. Μάλιστα, του παρείχε χρόνο, για να σκεφτεί με ψυχραιμία ποιο δρόμο θα ακολουθήσε. Όμως, ο Ζερβός χωρίς να διστάσει απάντησε ως εξής: «Σας ευχαριστώ θερμώς, αλλά μεταξύ της τυραννουμένης πατρίδος μου και της υπό ανάπτυξιν ελληνικής ιατρικής επιστήμης σας δηλώ επισήμως ότι προτιμώ την πρώτην και λυπούμαι βαθύτατα αποχωριζόμενος της δευτέρας». Αυτή ήταν η απάντηση του μεγάλου πατριώτη, ο οποίος, όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Μία Απίστευτος Ζωή» χαιρέτησε τον Πρύτανη και έφυγε βουρκωμένος. Δεν ήταν διατεθειμένος να προδώσει τα ιδανικά του, για να κρατήσει τη θέση του.
Το 1917, όπως έχουμε αναφέρει ιδρύει το Δωδεκανησιακό Σύλλογο για την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων, το 1918 μετέχει στο Συνέδριο της Ειρήνης και το 1920 συνοδεύει το Βενιζέλο στην υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Η πολιτική απήχηση του Ζερβού ήταν τέτοια, ούτως ώστε, στην επανάσταση του ελληνικού στρατού το 1922, ο Πρέσβης της Αγγλίας του ζήτησε να μεσολαβήσει και να πείσει τον Πλαστήρα και το Γονατά, να μην προβούν σε καμία ενέργεια ερχόμενοι στην Αθήνα, προτού συνεννοηθούν με την αγγλική κυβέρνηση.
Το 1923 ως πληρεξούσιος Αθηνών και Πειραιώς στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση και πρόεδρος του Εκπαιδευτικού της Τμήματος θα προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στην Ελλάδα. Είχε αναλάβει την καταγραφή των Εθνικών Κληροδοτημάτων και Δωρεών, το ύψος της αξίας τους παρέμενε άγνωστο μέχρι τότε. Ο Ζερβός ήρθε αντιμέτωπος με τα γρανάζια της γραφειοκρατίας και την απροθυμία των δημοσίων οργανισμών και υπηρεσιών να τον συμπράξουν στην προσπάθειά του. Όπως αναφέρει ο ίδιος στο έργο του, οι δημόσιες υπηρεσίες «έχουσι μεσάνυκτα κατά το δη λεγόμενον». Ο Ζερβός αποκάλυψε τη δέσμευση μυθωδών ποσών από τα κληροδοτήματα που έμεναν ανενεργά στα χέρια ιδιωτών και κυρίως τραπεζών. Στην εισηγητική του έκθεση προς την Εθνοσυνέλευση γράφει «...τα κληροδοτήματα είναι η ευγενεστέρα έκφανσις της Ελληνικής ψυχής και η ευγλωττοτέρα σελίς της Ιστορίας του Έθνους». Η περιουσία που βγήκε στο φως υπολογίστηκε πρόχειρα στα 5 δισεκατομμύρια χρυσές δραχμές(!) και από αυτήν λειτούργησε η Ακαδημία Αθηνών, κτίστηκε το νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός, η Σιβιτανίδειος Σχολή Τεχνών και Επαγγελμάτων, η Στρατιωτική Λέσχη Αθηνών, ναυπηγήθηκε το οπλιταγωγό Άρης και πραγματοποιήθηκε πλήθος ακόμη έργων. Η Εθνοσυνέλευση παμψηφεί του απένειμε τον τίτλο του «Εθνικού Ευεργέτη».
Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι ο Ζερβός υπήρξε ένας από τους εμπνευστές της δημιουργίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, την ανάγκη ίδρυσης του οποίου υποστήριξε θερμά παρά το πλήθος των αντιδράσεων, ιδίως εκπροσώπων του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο Σκεύος Ζερβός, όπως έχουμε επανειλημμένα τονίσει, είχε αφιερώσει όλες του τις δυνάμεις στον αγώνα για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου. Με την ευκαιρία, λοιπόν, της εκατονταετηρίδας της ελευθερίας της Ελλάδας κατασκεύασε από πεντελικό μάρμαρο το άγαλμα του Εμμανουήλ Ξάνθου, το οποίο τοποθετήθηκε στην πλατεία Κολωνακίου. Ο Ζερβός μάλιστα παρήγγειλε να χαραχθούν στα πλευρά του μνημείου τα ονόματα των Δωδεκανήσων. Η φασιστική ιταλική κυβέρνηση αντέδρασε αμέσως και απαίτησε τη διαγραφή των ονομάτων των νησιών, όπως και έγινε. Υπενθυμίζουμε σε αυτό το σημείο ότι η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου είχε επιλέξει, στο πλαίσιο τήρησης των διπλωματικών ισορροπιών, να εγκαταλείψει το δωδεκανησιακό ζήτημα, γεγονός που έφερε το Ζερβό σε ρήξη με το Βενιζέλο. Ο Ζερβός, ωστόσο, δεν έμεινε αδρανής. Λίγες μέρες αργότερα και εν τω μέσω σφοδρής καταιγίδας, ξαναχάραξε τα ονόματα. Αποτέλεσμα αυτής του της ενέργειας ήταν να τον θέσουν σε κατ’ οίκον περιορισμό και να ξανασβήσουν τα ονόματα. Ο Ζερβός τα ξαναχάραξε αργότερα και δε διεγράφησαν μετά την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου.
Ο Ζερβός, σε όλη τη διάρκεια της κατοχής των Δωδεκανήσων δεν έπαψε να συγγράφει άρθρα, βιβλία, να πραγματοποιεί διαλέξεις, να μάχεται γενικά για την προβολή του δωδεκανησιακού ζητήματος στα διεθνή φόρα και την απελευθέρωση των νησιών. Ο περιορισμένος χρόνος δε μας επιτρέπει να αναφερθούμε εκτενώς σε όλες του τις δράσεις. Ωστόσο, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην παρασημοφόρησή του από το βασιλιά Γεώργιο Β΄ το 1946 με το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Σωτήρος. Μάλιστα ο βασιλιάς είπε το εξής άκρως τιμητικό, «Σκεύος Ζερβός θα πει Δωδεκάνησος και Δωδεκάνησος θα πει Σκεύος Ζερβός». Ο Σκεύος Ζερβός, κατά την παρασημοφόρησή του από την Ακαδημία Αθηνών με το Αργυρό Παράσημο στις 25 Μαρτίου 1948, ανακηρύχθηκε «αρχηγός του απελευθερωτικού αγώνα της Δωδεκανήσου».
Η ιδιαίτερη πατρίδα του, η Κάλυμνος, τον παρασημοφόρησε με το χρυσό μετάλλιο της Καλύμνου, τον ανακήρυξε «άξιο της καλυμνιακής πατρίδας» και ανάρτησε την εικόνα του στην αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου. Σχετικά πρόσφατα, μάλιστα, στήθηκε ανδριάντας του, ο οποίος κοσμεί την κεντρική πλατεία του νησιού και θυμίζει στις νεότερες γενιές πως τα ιδανικά του σήμερα πηγάζουν στους αγώνες και τις θυσίες του χθες μεγάλων προσωπικοτήτων, όπως ο Σκεύος Γ. Ζερβός.
                                            Ε. Επίλογος
Είναι πολύ δύσκολο να χωρέσει σε λίγες γραμμές το πολυδιάστατο έργο μιας πολυσχιδούς προσωπικότητας, όπως ήταν ο Σκεύος Γ. Ζερβός. Με τη δράση του ο μεγάλος αυτός Δωδεκανήσιος επιστήμονας προσέγγισε το ιδανικό του «καθολικού ανθρώπου» (homo universalis) και πραγματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι «δημιούργησε ιστορία». Υπερνικώντας όλες τις δυσχέρειες –οικονομικά προβλήματα, προβλήματα υγείας, διώξεις- που του παρουσιάστηκαν καθόλη την πορεία του βίου του, κατόρθωσε με το έργο του και την εμβέλειά του να ξεπεράσει τα δωδεκανησιακά αλλά και τα εθνικά «σύνορα» και να καταστεί άξιος θαυμασμού και αναγνώρισης σε διεθνές επίπεδο. Είναι πραγματικά απορίας άξιον πώς μία τόσο σημαντική προσωπικότητα δεν είναι ευρύτερα γνωστή, αν όχι σε εθνικό, τουλάχιστον σε Δωδεκανησιακό επίπεδο (μόνο όσοι έχουν ασχοληθεί συστηματικά με τη συγκεκριμένη περίοδο έχουν ακούσει για το Σκεύο Ζερβό), καθώς και πώς ένας τόσο σημαντικός και διακεκριμένος αγωνιστής πέθανε εγκεταλελειμμένος και αβοήθητος. Ίσως κάποια ιδιόρρυθμα, ας τα πούμε, στοιχεία της προσωπικότητας του, ίσως το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του, ίσως η αχαριστία των ευεργετηθέντων να ευθύνονται για την εγκατάλειψη του. Ωστόσο, κρίνουμε ότι τέτοιες προσωπικότητες πρέπει να γίνονται αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης και να καθίστανται γνωστές στο ευρύτερο κοινό. Αυτό, ίσως το κενό, θα μπορούσε να το καλύψει η ένταξη του μαθήματος της τοπικής ιστορίας στο Αναλυτικό Πρόγραμμα κάθε σχολείου. Γιατί, ένας άνθρωπος που ακόμα και στις ύστατες στιγμές του βίου του ζούσε με την αγωνία του επιστήμονα, ανέπνεε τον αέρα της πατρίδας και προσπάθησε με τα έσοδα από τη διανομή των βιβλίων του «Μία Απίστευτος Ζωή» και «Επταβράβευτος η Μία Απίστευτος Ζωή», να ξεκινήσει η προσπάθεια για τη δημιουργία Σχολών Αναλφαβήτων στα Δωδεκάνησα και ενός Πανεπιστημίου στη Ρόδο, πρέπει, αν μη τι άλλο, να γίνει γνωστός στις επερχόμενες γενεές.
Κοντάκος Αναστάσιος, Αναπλ. Καθηγητής Τ.Ε.Π.Α.Ε.Σ. Παν/μίου Αιγαίου
Κουντούρης Αναστάσιος, Υποψ. Διδάκτορας Τ.Ε.Π.Α.Ε.Σ. Παν/μίου Αιγαίου
                                    Βιβλιογραφία
Ζερβός, Σ. (1930) Εικοναγραφημένη η Δωδεκάνησος και η Δ΄ Συντακτική των Ελλήνων Εθνοσυνέλευσις (Αθήνα).
Ζερβός, Σ. (1934) Οι Ύμνοι της Δωδεκανήσου (Αθήνα).
Ζερβός, Σ. (1959) Μία απίστευτος Ζωή (Αθήνα).
Ζερβός, Σ. (1959-1960) Επταβράβευτος η Μία Απίστευτος Ζωή Κ.λ.π. (Αθήνα).

Λογοθέτης, Μ. (1983) Οι Δωδεκανήσιοι στον Κοινοβουλευτικό Βίο της Ελλάδας (1821-1981) (Αθήνα).
Πατέλλης, Γ. (1990) Σκεύος Ζερβός, Αφιέρωμα, Καλυμνιακά Χρονικά, τόμ. Θ΄, σσ. 12-32 (Αθήνα).
Νομαρχία Δωδεκανήσου (1957) Δωδεκάνησος, Μηνιαία Εικονογραφημένη Επιθεώρησις, Έτος Α΄, Τεύχος 11ον (Ρόδος)
Εφημερίδα «Εμπρός», φύλλο της 22/8/1909.
Εφημερίδα «Καλυμνιακός Ταχυδρόμος», φύλλο Σεπτεμβρίου 1963.
Αρχείο Εμμανουήλ Καριώτη.
ΠΗΓΗ:http://parapona-rodou.blogspot.com

"Ο Πάτμιος" σημειώνει ὅτι, ὁ μεγάλος αὐτός Πατριώτης καί Επιστήμονας, τόν καιρό τῆς κατοχῆς, καταζητούμενος ἀπό τους κατακτητές, κατέφυγε στήν Πάτμο,  καί μάλιστα διέμενε στο Μοναστήρι, ὡς Μοναχός, "ἐνδεδυμένος" μέ τό ράσο, παρακολουθώντας ἀσφαλῶς τίς κινήσεις τῶν Ἰταλῶν καί μόλις τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία, ἔφυγε, προς Κάλυμνο,  μέ μιά κωπήλατη βάρκα.