Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

Αναβαθμοί Πλ δ΄

 Αναβαθμοί της Οκτωήχου.
Μέλος Μανουήλ Πρωτοψάλτου, Ήχος Πλ. δ΄.
Ψάλλει ο αείμνηστος Πρωτοψάλτης Καβάλας
Ματθαίος Τσαμκιράνης.

Πηγή: Προσωπικό Αρχείο Μιχάηλ Τοπάλτση

Απολυτίκιο του Αγίου Στυλιανού (26 Νοεμβρίου)

Απολυτίκιον, ἦχος γ΄ (Θείας πίστεως)
 Στήλη έμψυχος της εγκρατείας,
στύλος άσειστος της Εκκλησίας,
Στυλιανέ ανεδείχθης μακάριε.
ανατεθείς γαρ Θεώ εκ νεότητος,
κατοικητήριον ώφθης του Πνεύματος.
Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε,
δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ὅσιος Στυλιανὸς (26 Νοεμβρίου)

AgiosStylianos15 Άγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας, μεταξύ του 400 και 500 μ.Χ. Ήταν ευλογημένος από την κοιλιά της μητέρας του ακόμη. Όσο μεγάλωνε, τόσο με την Χάριν του Θεού γινόταν κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.
Από την παιδική του ηλικία έδειξε τα σπάνια προτερήματα της αγιασμένης ζωής του. Αν και ήταν και αυτός παιδί και νέος και έφηβος, μολονότι είχε κι εκείνος σάρκα, εν τούτοις δεν άφησε τις επιθυμίες να μολύνουν το πνεύμα και την ψυχή του. Ήταν αγνός, αγνότατος. Δεν άφησε επίσης να τον κυριεύσει κανένα γήινο πάθος. Δεν επέτρεψε στα πλούτη και στην φιλοπλουτία να κυριαρχήσουν στην ψυχή του και να την υποτάξουν στην φθορά και στην απώλεια.
Με την δύναμη και την Χάρη του Θεού πολέμησε όλα τα δολώματα της φθαρτής και πρόσκαιρης ζωής. Φιλοσόφησε με την αληθινή σοφία του Θεού και είδε πόσο πρόσκαιρος και τιποτένιος είναι ο υλικός τούτος κόσμος. Αποφάσισε έπειτα να βαδίσει με την επιθυμία της ψυχής του. Η ψυχή του τον καλούσε σε αγώνες ηθικούς και ωραίους. Τον καλούσε στην άσκηση της αρετής. Του έδειχνε τον δύσκολο και δύσβατο δρόμο της αιωνίας ζωής, της παντοτινής ευτυχίας.
H αγνή και πιστή καρδιά του υπάκουσε στην φωνή της ψυχής του. Και η πρώτη ενέργεια του ήταν να πουλήσει την περιουσία του και να την μοιράσει στους φτωχούς της Εκκλησίας. Και όταν δεν του είχε απομείνει τίποτε πια από την πατρική κληρονομία, γεμάτος ανακούφιση και χαρά, είπε: «Πέταξα μια βαρειά άγκυρα, που με κρατούσε δεμένο κοντά στις επιθυμίες του φθαρτού σώματος. Πέταξα από πάνω μου την φθορά και την απώλεια. Τώρα ανοίγεται μπροστά μου πιο ευδιάκριτος ό δρόμος της αληθινής ζωής. Απαλλαγμένος, λοιπόν, ο Άγιος από τα φθαρτά, αλλά και συγχρόνως με ευτυχισμένη την καρδιά του, διότι μοίρασε τα πλούτη του σε φτωχούς δυστυχισμένους και σε θεάρεστα άλλα έργα, σκέφτεται πως θα ζήσει τιμιότερα και αγιώτερα τη ζωή του.
Πόσο ανώτερο κάμνει τον άνθρωπο η διδασκαλία του Χριστού, από τη διδασκαλία των φιλοσόφων! Αυτό το βλέπωμε, εάν συγκρίνωμε την πράξη αυτή του Αγίου Στυλιανού με εκείνο που έκανε ένας αρχαίος φιλόσοφος, Κράτης ονόματι. Και εκείνος κατάλαβε ότι ο πλούτος είναι τύραννος. Τον δουλεύει ο άνθρωπος σαν αφεντικό του. Είναι σκλαβωμένος ο άνθρωπος στον πλούτο του και είναι δεμένος. Δεν είναι ελεύθερος. Γι´αυτό και αυτός πήρε τα χρήματα του, ανέβηκε σ´ έναν παραθαλάσσιο βράχο και από εκεί τα πέταξε στη θάλασσα, φωνάζοντας συγχρόνως: «Κράτης Κράτη τα ελεύθεροι». Εγώ δηλ. ο Κράτης με το να πετάξω τα λεφτά μου στη θάλασσα ελευθερώνω τον Κράτητα, τον εαυτόν μου.
Κι' o Κράτης ελευθερώθηκε μεν από τα χρήματα του, αλλά δέθηκε περισσότερο από τον εγωισμό του. Πέταξε τα χρήματα του για να του πούνε ένα «μπράβο». Οι οπαδοί του Χριστού όμως τα αποχωρίζονται, και συγχρόνως κτυπούν τα πάθη τους και κυρίως τον εγωϊσμόν. Αγωνίζονται να ελευθερωθούν από το τυραννικόν πάθος του εγωισμού, διότι και η φιλοπλουτία είναι παιδί του εγωισμού. Για να απαλλαγούν όμως από τα πάθη και τον εγωϊσμόν αρχίζουν ισόβιο αγώνα, έχοντας συγχρόνως και τη Θεία Χάρη βοηθόν.
Ο Κράτης ήταν ένα μοναδικό παράδειγμα που το έκαμε αυτό οδηγούμενος από τη φιλοσοφία. Οι Χριστιανοί όμως που το πετυχαίνουν εφαρμόζοντας την διδασκαλία του Χριστού είναι εκατομμύρια. Πράγματι σε κάθε γενιά, πόσα εκατομμύρια εγκαταλείπουν τα εγκόσμια και ζουν θεληματικά φτωχοί. Ένα από τα τρία προσόντα του μοναχού είναι η ακτημοσύνη. Όλα τα πλήθη των μοναστών, «αποθέτουν πάντα όγκον» όχι για ένα κούφιο μπράβο, αλλά για να αποκτήσουν την Βασιλείαν του Θεού. Δίνουν τα γήινα και παίρνουν τα επουράνια. Δίνουν τα ρέοντα και παίρνουν τα μόνιμα και παντοτεινά. Αποθέτουν το βάρος του πλούτου για να μπορούν ελεύθεροι να τρέχουν για να εισέλθουν στην Βασιλείαν του Θεού. Έχουν υπ´όψει τους το «ως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την Βασιλείαν του Θεού», που είπε ο Κύριος. Πόσο λοιπόν ανώτερη είναι η διδασκαλία του Χριστού από την φιλοσοφίαν των ανθρώπων.
Με μοναδική πλέον περιουσία τα ενδύματά του, αρχίζει ένα σκληρό και αγωνιστικό στάδιο σύμφωνα με την διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Αφού, λοιπόν, με τις ευεργεσίες του, ανέβασε ο μακάριος Στυλιανός τον γήινο θησαυρό του στους ουρανούς, και τον ασφάλισε, πήγε σε ένα μοναστήρι και ντύθηκε το μοναχικό σχήμα. Από τη στιγμή εκείνη καμμιά γήινη σκέψη, καμμιά υλική παρένθεση δεν μπορεί να τον απομακρύνει από την πίστη του και την προσευχή του. Τίποτε άλλο δεν φροντίζει και τίποτε άλλο δεν επιδιώκει, παρά μονάχα ό,τι είναι αρεστό στο άγιο θέλημα του Θεού. Αγωνίζεται πώς να αρέσει στον Κύριο, πώς να τελειοποιήσει την ψυχή του, πώς να κερδίσει τον Παράδεισο. Καμμιά δική του θέληση , που αντιστρατεύεται το θέλημα του Θεού, δεν βρίσκει θέση στην ζωή του. Η αυστηρή ασκητική του ζωή είναι απερίγραπτη. Η αγιότης του αρχίζει να αστράφτει. Η ταπεινοφροσύνη του λαμποκοπάει. Η αγνότης του θαμπώνει. Η νηστεία του είναι αυστηρότατη. Η προσευχή του αληθινή επικοινωνία με τον Θεό.
Οι αγρυπνίες του είναι θαυμαστές. Τρεις στόχους έβαλε για σκοπό του να επιτύχει ως μοναχός: την ακτημοσύνη, την αγνότητα και την υπακοή. Τους τρεις αυτούς στόχους τους πέτυχε. Και στις τρεις αυτές αρετές πήρε, σαν να πούμε, άριστα ο Αγιος Στυλιανός. Την ακτημοσύνην του την είδαμε. Δεν κράτησε για τον εαυτό του από την περιουσία του τίποτε απολύτως. Ούτε φρόντισε ν' αποκτήσει ποτέ στη ζωή του κάτι τι και αυτός. Έζησε με φτώχεια και τελεία ακτημοσύνη.
Την αγνότητά του επίσης και την ηθικότητα του την κράτησε πολύ ψηλά. Κρατούσε την ψυχή του καθαρή «από παντός μολυσμού σάρκας και πνεύματος». Αγωνιζότανε στις επιθέσεις του εχθρού να μην τον αγγίξει η βρωμερή αμαρτία. Στο μυαλό του στριφογύριζαν πάντα τα λόγια του Κυρίου μας που είπε: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται.» Ευτυχισμένοι δηλαδή και καλότυχοι είναι όσοι έχουν καθαρή την καρδιά τους από τη βρώμα της ανηθικότητος διότι αυτοί θ' αξιωθούν να δούνε τον Θεό στη Βασιλεία των Ουρανών. Η υπακοή του στο Γέροντα του και τους άλλους ήταν παραδειγματική. Αγωνίστηκε σκληρά να κόψει «το δικό του θέλημα», που στηρίζεται στον εγωισμό. Είναι πολύ δύσκολο να κόψει κανείς το θέλημα του. Αυτό το ξέρουν όσοι αγωνίζονται τον πνευματικόν αγώνα. Ο Άγιος Στυλιανός πολέμησε στο Μοναστήρι εκείνο σκληρά εναντίον των τριών εχθρών: της σάρκας, του κόσμου και του διαβόλου. Για να καταβάλει τον καθένα από αυτούς, χρειάσθηκε πόλεμος πολυχρόνιος, σκληρός και ανύστακτος. Στις τρεις αυτές λέξεις κρύβονται ηρωισμοί και παλαίσματα υπεράνθρωπα.
Έτσι ο Αγιος Στυλιανός αποδεικνύεται λαμπρό αστέρι της ασκητικής ζωής.
Γίνεται παράδειγμα σε νεότερους και παλαιότερους. Όλοι τον θαυμάζουν και τον προβάλλουν ως παράδειγμα. Τον έχουν ως πρότυπο μιμήσεως.
Αλλά, η αυστηρότης εκείνη του ασκητικού βίου δεν του είναι αρκετή. Θέλει να πλησιάσει περισσότερο στην τελειότητα. Επιθυμεί, τώρα την πλήρη μόνωση τον αυστηρότατο ασκητισμό: τον αναχωριτισμό. Αποχαιρετάει τους αδελφούς μοναχούς στο Μοναστήρι και αποσύρεται ο Άγιος μακρυά σε έρημο και ακατοίκητο μέρος. Εκεί στην έρημο κατασκηνώνει σ' ένα σπήλαιο.
Το νέο στάδιο της ασκητικής του ζωής είναι ουράνιας τελειότητος. Οι μέρες και οι νύχτες του κυλούν με λογισμούς, με σκέψεις και προσευχές για τον Τρισυπόστατο Θεό. Ψάλλει ολόψυχα το μεγαλείο του Θεού. Υμνεί την Αγία Τριάδα. Ζει ενωμένος με τον Θεό! Τίποτε δεν διασπά την θεϊκή του γαλήνη.
Όλα όσα βρίσκονται γύρω του και όσα προβάλλουν στον μακρυνό του ορίζοντα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά αποδείξεις του Δημιουργού. Μελετά τα δημιουργήματα του Θεού και δυναμώνει πιο πολύ η πίστη του. Νοιώθει καλά εκείνο που λέγει ο Απόστολος Παύλος «Τα γάρ αόρατα του ο Θεός τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης».
Ο σημερινός άνθρωπος, δεν έχει την ευκαιρία να βλέπει στα έργα του Θεού τον Θεό και να ενισχυθεί στην πίστη του. Ζεί χωμένος μέσα στις τεράστιες πόλεις, μέσα στις πελώριες πολυκατοικίες ή στο θόρυβο των εργοστασίων, μακριά απ’ τη φύση και τα δημιουργήματα του Θεού. Περιορίζεται στο να βλέπει μόνο τα δικά του δημιουργήματα, ξεμακραίνοντας έτσι απ’ τον Θεό και χάνοντας ολοένα και περισσότερο την πίστη του.
Μεγάλοι αστρονόμοι, παρατηρώντας συνεχώς τα ουράνια σώματα, τα πολυάριθμα άστρα, τα έργα του Θεού, έγιναν ευσεβείς και θεοφοβούμενοι. Ο μεγάλος αστρονόμος Κέπλερ, όταν άκουε το όνομα του Θεού, σηκωνόταν όρθιος και έβγαζε το καπέλλο του.
Έτσι κι ο ερημίτης Στυλιανός, εκεί στην ησυχία της έρημου, είχε τον καιρό να παρατηρεί τα δημιουργήματα του Θεού και να φιλοσοφεί επάνω σ' αυτά. Έβλεπε τον Δημιουργό σε όλα, διότι σκεπτόταν ότι ήταν αδύνατον να γίνει μόνος του αυτός ο τρισμέγιστος κόσμος, τόσο ωραίος, σκόπιμος και αρμονικός.
Έβλεπε τον Θεό στα απειροπληθή άστρα του ουρανού, που στροβιλίζονται στο αχανές διάστημα με ακρίβεια, στον ήλιο, το γίγαντα της ημέρας, που με το να κρατεί κανονική απόσταση από τη Γή, δίδει με την θερμότητα του ζωή στους ανθρώπους, στα ζώα και σ' όλη τη γύρω φύση. Έβλεπε τον Θεό στο νεράκι που κελλάριζε στις βρυσούλες του βουνού και τον δρόσιζε. Σκεφτόταν ότι το νερό αυτό ήταν κάτω στις θάλασσες και στους ωκεανούς, κι όμως η πανσοφία και παντοδυναμία του Θεού το ανεβάζει στο βουνό. Το εξατμίζει, το κάνει αραιότατο και ανάλαφρο σύννεφο. Το μεταφέρει με τον αέρα στα βουνά, το κάνει ψιλή βροχούλα, το ραντίζει σε όλο το πρόσωπο της γης και την ποτίζει. Το εναποθηκεύει στα σπλάχνα των ορέων σε τεράστιες αποθήκες και το δίδει λίγο - λίγο στις βρυσούλες, που τρέχουν συνεχώς! Έβλεπε τον Θεό στα αναρίθμητα ζώα τα μικρά και τα μεγάλα, που δημιούργησε ο Θεός «κατά γένος και κατά είδος». Κοίταζε την ποικιλία των δένδρων και των φυτών και σκεφτόταν, αν δεν τα έφτιαχνε αυτά ο Θεός, θα ήταν αδύνατο να υπάρχει η ζωή των ανθρώπων και των ζώων. Διότι όλα αυτά τρέφονται απ’ το φυτικό βασίλειο.
Τα έβλεπε όλα αυτά και αναφωνούσε με τον Δαυίδ: «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα». Ξεσπούσε κατόπιν σε δοξολογία, λέγοντας: «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε! Πάντα εν σοφία εποίησας. Επληρώθη η γη της κτίσεως Σου»!
Δύο βιβλία διάβαζε συνεχώς στην έρημο: το βιβλίο της φύσεως και το βιβλίο της Αγίας Γραφής. Η καρδιά του, η διάνοιά του, η ψυχή του, όλη η ύπαρξή του, είναι ολόθερμα δοσμένη στον Θεό. Θείο και ιερό ρίγος διαπερνά την ασκητική σάρκα του, καθώς η ψυχή του εμβαθύνει στο κάλλος της Θείας Δημιουργίας. Το άγιο πάθος της αγάπης του οσίου Στυλιανού προς το πανάγιο Όνομα του Θεού τον συγκλονίζει. Όλη η δύναμή του είναι συγκεντρωμένη στη θεία αυτή αγάπη. Εγκαταλείπει έτσι ο Άγιος το σαρκικό εγώ του. Παύει να φροντίζει για την τροφή του. Γίνεται όλος ακμή πνεύματος και ψυχής. Μπορεί να πει και αυτός «ζω δε ουκέτι εγώ, η δε εν εμοί Χριστός». Τρεφόταν με χόρτα της ερήμου. Και όταν δεν υπήρχαν αυτά, ο Θεός δεν τον άφηνε. Ο Θεός, που θαυματουργεί δια τους Αγίους και μέσω των Αγίων, δεν άφηνε τον σεβάσμιο όσιο να εξαντληθεί από την πείνα. Τον κράτησε στην ζωή στέλνοντας του τροφές με τους αγγέλους, όπως έστελνε και στους άλλους Αγίους, στον Προφήτη Ηλία, τον Άγιο Μάρκο τον Αθηναίο τον φιλόσοφο και λοιπούς.
Πολλά χρόνια έζησε τη σκληρή ζωή του αναχωρητού. Πάλεψε στην έρημο επί δεκαετίας ολόκληρες σκληρά με τον διάβολο και τον εαυτό του. Πάλεψε να ξεριζώσει τα πάθη του, να αποκτήσει τις αρετές και να φθάσει στην αγιότητα που θέλει ο Θεός, ο Οποίος είπε: «γίνεσθε Άγιοι, ότι Εγώ Άγιος ειμί».
Ο Δημιουργός ήθελε να ζήσει ακόμη ο Άγιος Στυλιανός, για να λαμποκοπάει με την αρετή του και να παραδειγματίζει με την αυστηρότητα της ασκητικής του ζωής. Ήθελε η έμψυχος εκείνη στήλη της εγκράτειας, ο φωτεινός λύχνος της ερήμου, να λάμψει σ' όλα τα πέρατα της γης. Ήθελε ο Θεός να φανούν οι ποικίλες αρετές του. Ο λύχνος όμως πρέπει να βρίσκεται ψηλά, για να φέγγει σ' όλους και όχι να κρύβεται και να χάνεται η λάμψη του. Έτσι και εκείνοι, που φεγγοβολούν με τις αρετές τους, τους φανερώνει ο Θεός για να γίνονται φως στο δρόμο της ζωής των άλλων. Έτσι και ο Άγιος Στυλιανός, αφού με τους σκληρούς ασκητικούς αγώνες του στολίστηκε με τις αρετές και ήταν σαν λαμπάδα που ανέδιδε γλυκό και ζεστό φως, αφού έφθασε σε ύψη αρετής δυσθεώρητα, μπορούσε πλέον να χύσει στο λαό το ιλαρό φως της αγιότητός του, προς δόξαν Θεού και σωτηρίαν ανθρώπων. Ο δίκαιος Θεός θα έδειχνε ακόμη στον κόσμο πως αντιδοξάζει εκείνους που λατρεύουν το όνομά Του και Τον δοξάζουν.
Διαδόθηκε λοιπόν, η φήμη του Αγίου Στυλιανού παντού. Πλήθος κόσμου από διάφορα μέρη συνέρρεαν μ' ευλάβεια προς τον Άγιο για να θαυμάσουν την αγιότητα του και ν' αποκομίσουν ψυχικά και σωματικά αγαθά. Η αγία του μορφή, τα σοφά του λόγια, οι προτροπές του, άλλαξαν την ζωή πολλών ανθρώπων. Πολλοί ήταν εκείνοι που γοητευμένοι από την ασκητικότητά του, εγκατέλειπαν τον κακό εαυτό τους και μετανοούσαν και αναγεννιόνταν ψυχικά. Συγκινητικές ήταν οι εκδηλώσεις των Χριστιανών που τον επισκέπτονταν στην έρημο, εκεί στο ασκητήριο του. Ήξερε να γαληνεύει τις ταραγμένες ψυχές. Κοντά του έτρεχαν και άλλοι ασκητές για να ενισχυθούν με τα λόγια του και την λάμψη του στο σκληρό ασκητικό βίο. Εγνώριζε ο Άγιος Στυλιανός ότι, για να κερδίσει κανείς την Βασιλεία των Ουρανών πρέπει να έχει την ψυχή του, σαν την ψυχή των μικρών παιδιών. Του έκαναν εντύπωση τα λόγια του Κυρίου: «Εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία ου μη εισέλθητε εις την Βασιλείαν των Ουρανών». «Των γαρ τοιούτων εστίν η Βασιλεία του Θεού», των μικρών παιδιών δηλαδή που είναι αθώα. Ήξερε ότι τα παιδιά έχουν αγγελικές ψυχές. Το κτυπάει ο πατέρας του και πάλι πηγαίνει σ' αυτόν. Τον κτυπάει ο φίλος του και δεν του κρατάει κακία, αλλά σε λίγο πάλι παίζουν μαζί. Ενώ οι μεγάλοι το κρατούν σαν καμήλα μέσα τους. Γι´αυτό ήθελε να βοηθάει και να προστατεύει τα παιδιά. Και στην αγία του εκείνη επιθυμία, ο Παντογνώστης Θεός του έδωσε την Χάρη Του να μπορεί να κάνει θαύματα.
Ο Θεός βράβευσε το ιερό του αίσθημα και του έδωσε την θαυματουργική δύναμη να θεραπεύει τα ασθενή παιδιά. Μητέρες από κοντινά και μακρινά μέρη, με φορτωμένα στους ώμους ανάπηρα και άρρωστα παιδιά τους, έτρεχαν, με πόνο καί πίστη, κοντά στον Άγιο για να ζητήσουν τη θεραπεία των παιδιών τους. Μέρες ολόκληρες βάδιζαν μέσα σ' έρημα μέρη για να βρουν τη δοξασμένη από τον Θεό ασκητική σπηλιά του Αγίου Στυλιανού. Και όταν έφθαναν εκεί, με δάκρυα στα μάτια έπεφταν στα πόδια του Γέροντα ασκητή, δόξαζαν τον Θεό, που τον συνάντησαν και τον παρακαλούσαν να γιατρέψει τα παιδιά τους. Ο Άγιος Στυλιανός γεμάτος καλωσύνη και συμπόνοια έπαιρνε τ' άρρωστα νήπια στα χέρια του και με μάτια δακρυσμένα παρακαλούσε τον Θεό να τα γιατρέψει. Ο Δεσπότης των Ουρανών άκουγε την ολόψυχη προσευχή του και ο Άγιος θαυματουργούσε. Παιδιά άρρωστα εύρισκαν την υγειά τους. Παθήσεις διαφόρων ειδών εξαφανίζονταν. Μπροστά στη δύναμη του Θεού καμιά αρρώστια δεν μπορούσε ν' αντισταθεί. Μανάδες έκλαιγαν από χαρά έξω από το ασκητήριο του. Άλλες καταφιλούσαν με σεβασμό κι ευγνωμοσύνη το χέρι του Αγίου γέροντα, δοξάζοντας τον Θεό. Δοξολογούσε κι' εκείνος ακατάπαυστα το Άγιο Όνομά Του και τον ευχαριστούσε για τα θαύματα αυτά που τον αξίωνε να κάνει. Έπειτα, γεμάτος στοργή κοίταζε τα αθώα πλασματάκια που είχαν λυτρωθεί από την αρρώστια. Ένα γλυκό χαμόγελο, χαμόγελο αγγελικό, άνθιζε στο πρόσωπο του σεβασμίου ασκητού. Τα θαύματα όμως αυτά γίνοταν γνωστά σ' όλα τα μέρη, κι όλο περισσότερος κόσμος έτρεχε στον Άγιο Στυλιανό για να τον παρακαλέσει να γιατρέψει τα παιδιά του.
Έτσι δόξαζε ο Άγιος Θεός το όνομα του οσίου Στυλιανού, που αφιέρωσε την ζωή του για τη δόξα του Θεού. Αλλά δεν ήταν μόνο τα θαύματα της θεραπείας των παιδιών που δόξαζαν το όνομα του ταπεινού Αγίου Στυλιανού. Ο Άγιος απέκτησε φήμη ως θαυματουργού, διότι με την προσευχή του, έκανε τους άτεκνους εύτεκνους. Με την προσευχή του Αγίου Στυλιανού πολλές στείρες τεκνοποιούσαν. Πολλοί πιστοί Χριστιανοί με την ευλογία του, αν και ήταν άτεκνοι πρωτύτερα, απέκτησαν ωραία και γεμάτα υγεία παιδιά.
Πολλοί μάλιστα καλοί Χριστιανοί και μετά την κοίμηση του, επικαλούμενοι το όνομα του Αγίου και ζωγραφίζοντες σαν τάμα την εικόνα του, απέκτησαν παιδιά, αν και είχαν χάσει την ελπίδα πια να τεκνοποιήσουν.
Εν' τω μεταξύ, απ' όλα τα γύρω μοναστήρια, πήγαιναν στον γέροντα ασκητή για να ευφρανθούν κοντά του το άρωμα της αγιότητάς του. Μοναχοί και ασκητές ζητούσαν από τον Άγιο δάσκαλο συμβουλές, για το πως πρέπει ν’ αντιμετωπίζουν τους πειρασμούς και πως να επιβάλλουν την γαλήνη στα κοινόβιά τους. Όλοι τον έβλεπαν ως πρότυπο αγίας και ασκητικής ζωής. Η προσωπικότητά του ήταν γεμάτη ταπεινοφροσύνη και άστραφτε από ουράνιο κάλλος.
Και εκείνος, ακούραστος, με αγγελική γαλήνη, τους δίδασκε, τους καθοδηγούσε, τους γέμιζε την καρδιά, τους στερέωνε στην πίστη, τους διέλυε τις αμφιβολίες. Ειρήνευε με τις συμβουλές του από μακριά όσα μοναστήρια είχαν εσωτερικές διχόνοιες. Έτσι έζησε κι έτσι δόξασε το όνομα του Θεού και δοξάσθηκε απ’ τον Ουράνιο Πατέρα ο Άγιος Στυλιανός. Όταν έφθασε σε βαθειά γεράματα, έστειλε ο Θεός τους Αγγέλους Του και πήραν την αγία του ψυχή, για να την αναπαύσουν από τους πολύχρονους κόπους, τις στερήσεις και την σκληρότητα της ασκητικής ζωής.
Πού ετάφη ο Άγιος Στυλιανός δεν γνωρίζουμε, ούτε διασώθηκαν άλλα στοιχεία από την κουρασμένη και αγιασμένη ζωή του. Έμεινε όμως τ’ όνομα του. Τον σέβεται και τον τιμά όλη η Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη. Τον επικαλούνται στις ανάγκες τους και προπαντός για τα άρρωστα παιδιά τους. Εικονογραφείται με ένα νήπιο σπαργανωμένο στην αγκαλιά του, που συμβολίζει ότι είναι ο προστάτης των νηπίων, η δε μνήμη του εορτάζεται στις 26 Νοεμβρίου.
Η ζωή του μας καλεί κι εμάς να εργασθούμε τα έργα της ευσέβειας, της σωφροσύνης, της δικαιοσύνης και της ελεημοσύνης. Μας καλεί στην θερμή πίστη, αν θέλουμε να δούμε Θεού πρόσωπο κατά την ημέρα της Κρίσεως. Μας καλεί να ζήσουμε με έργα το θέλημα του Θεού, για να παραλάβουν και τη δική μας την ψυχή οι άγγελοι και να την οδηγήσουν στην αιώνια ευτυχία και μακαριότητα των Ουρανών, ΑΜΗΝ!!!
Από το βιβλίο: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ "Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ" του Αρχ. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου Εκδόσεις Ορθόδοξου Τύπου
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Στήλη ἔμψυχος, τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος, τῆς Ἐκκλησίας, Στυλιανὲ ἀνεδείχθης μακάριε· ἀνατεθεῖς γὰρ Θεῷ ἐκ νεότητος, κατοικητήριον ὤφθης τοῦ Πνεύματος. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἁγιασθεὶς ἀπὸ μητρῴας νηδύος, ὥσπερ ὁ θεῖος Σαμουὴλ θεοφόρε, ἀσκητικῶς ἐδόξασας Χριστὸν τὸν Θεόν· ὅθεν τῶν ἰἀσεων, ἀνεδείχθης ταμεῖον, καὶ προστάτης ἔνθεος, νεογνῶν καὶ νηπίων· ὁ γὰρ Χριστὸς δοξάζει σε λαμπρῶς, ὃν ἀπὸ βρέφους, Στυλιανὲ ἐδόξασας.

Μεγαλυνάριον.
Στήλη θεοχάρακτος καὶ σεπτή, ἀρετῶν ποικίλων, ὁ σὸς βίος πέλει ἡμῖν, Στυλιανὲ Πάτερ, θεοπρεπῶς ῥυθμίζων, ἡμῶν τὰς διανοίας, τῶν εὐφημούντων σε.

ΠΗΓΗ:http://www.faneromenihol.gr/

Αντώνης Πεζανάκης

 Ο Αντώνης Πεζανάκης με χορό ψάλλει 
στην πανήγυρη τκς 21 -5- 2005
Στην πανηγυρική Θ.Λειτουργία προεξάρχει ο Σεβ/τος Ποιμενάρχης Χανίων κ.κ.Ειρηναίος ,σήμερα Αρχιεπίσκοπος Κρήτης και ο διάκονος Βασίλης Κιάσος,τώρα Δ/ντής Βυζαντ.Μουσικής της Ι.Μητροπόλεώς μας.

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Η Αγία Αικατερίνη (25 Νοεμβρίου)

AgiaAikaterini_47 Ἁγία Αἰκατερίνη καταγόταν ἀπό οἰκογένεια εὐγενῶν τῆς Ἀλεξάνδρειας καί μαρτύρησε στίς ἀρχές τοῦ 4ου αἰώνα μ.Χ. Ἦταν εὐφυέστατη καί φιλομαθής. Ἤδη σέ ἡλικία δέκα ὀκτώ χρονῶν κατεῖχε τίς γνώσεις τῆς ἑλληνικῆς φιλολογίας καί φιλοσοφίας, ἀλλά ἦταν καί ἄρτια καταρτισμένη καί στά δόγματα τῆς χριστιανικῆς πίστης.
Ὅταν ἐπί Μαξεντίου διεξαγόταν διωγμός ἐναντίον τῶν χριστιανῶν, ἡ Αἰκατερίνη δέ φοβήθηκε, ἀλλά μέ παρρησία διέδιδε πώς ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός. Γιά τόν λόγο αὐτό συνελήφθη ἀπό τόν ἔπαρχο τῆς περιοχῆς, ὁ ὁποῖος προσπάθησε μέ συζητήσεις νά τήν πείσει νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη της. Ὅταν ὁ ἔπαρχος διαπίστωσε τήν ἀνωτερότητα τῶν λόγων τῆς Αἰκατερίνης, συγκάλεσε δημόσια συζήτηση μέ τούς πιό ἄξιους ρήτορες τῆς Ἀλεξάνδρειας, τούς ὁποίους ὅμως ἡ Αἰκατερίνη ἀποστόμωσε. Καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά κάποιοι ἀπό τούς συνομιλητές της πείσθηκαν γιά τούς λόγους της καί ἀσπάστηκαν τήν Χριστιανική Πίστη.
Μπροστά σέ αὐτή τήν κατάληξη, ὁ ἔπαρχος διέταξε νά τή βασανίσουν σκληρά μέ τήν ἐλπίδα πώς ἡ Ἁγία θά λύγιζε καί θά ἀρνιόταν τόν Χριστό. Ὅμως ἡ Αἰκατερίνη ἔμεινε ἀκλόνητη στήν πίστη της.
Τελικά, με διαταγή τοῦ ἔπαρχου, παρέδωσε την Ἁγία ψυχή της στον Κύριο, πάνω στόν τροχό.
Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

Βασιλική καταγωγή
Η Αγία Αικατερίνη είναι από τις πιό κοσμοαγάπητες Αγίες. Της κτίζουνε οι ανθρώποι μεγαλοπρεπείς Ναούς στο όνομα της. Οι ρήτορες της πλέξανε τα καλλίτερα εγκώμια. Οι υμνογράφοι της συνέθεσαν τους ωραιότερους ύμνους. Οι μεγαλύτεροι αγιογράφοι ασχολήθησαν με την μορφή της. Και οι ζωγράφοι κάνουν τις θαυμασιώτερες εικόνες γι' αυτήν. Γιατί όμως είναι τόσο δημοφιλής; Διότι υπήρξαν μεγάλα τα κατορθώματα της. Πράγματι, θαυμαστά και υπέροχα είναι τόσο η δράσις της, όσο και τα έργα της, όπως θα δούμε.
Η Αγία Αικατερίνη γεννήθηκε στην Ελληνικώτατη και μεγάλη πόλη της Αιγύπτου, την Αλεξάνδρεια. Η οικογένεια της ήτανε από τις μεγαλύτερες και επισημότερες οικογένειες.
Είχε καταγωγή βασιλική. Ήταν απόγονος των Πτολεμαίων, των βασιλέων της Αιγύπτου. Ο δε πατέρας της λεγόταν Κώνστας και είχε διορισθή από εκείνους, που διοικούσαν την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία τοπάρχης στην Κύπρο. Κατόπιν όμως μετετέθη στην Αλεξάνδρεια. Εις δε την Κύπρο έμεινε ένας αδελφός του. Όταν όμως πέθανε ο πατέρας της Αικατερίνης, αυτή ωδηγήθηκε στην Κύπρο, στον θείο της. Αλλά, όταν εκείνος έμαθε, οτι συμπαθούσε την Χριστιανική Θρησκεία, την έκλεισε στην φυλακή. Κατ' αρχάς μεν στην Σαλαμίνα και μετά στην Πάφο. Κατόπιν από εκεί την έστειλε πάλιν στην Αλεξάνδρεια.
Σήμερα στην Κύπρο κοντά στο νεκροταφείο της αρχαίας πόλεως Σαλαμίνος, υπάρχη φυλακή που λέγεται " Φυλακή της Αγίας Αικατερίνης".

Μόρφωσις καταπληκτική
Η Αικατερίνη ήτανε εξυπνότατη και είχε μεγάλη όρεξι, για σπουδή και γράμματα. Ως τα δεκαοκτώ χρόνια έμαθε τέλεια την Ελληνική και Ρωμαϊκή Παιδεία και Επιστήμη. Έμαθε τους μεγάλους ποιητές, τον Όμηρο και τον Βιργίλιο. Σπούδασε την Ιατρική και διάβασε τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό, τους ιατρούς. Περισσότερο όμως ασχολήθηκε με την Φιλοσοφία. Τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Φιλιστίωνα και τους άλλους φιλοσόφους τους έπαιζε στα δάκτυλα.
Ασχολήθηκε και με τους μεγάλους μάγους και αποκρυφιστάς, τον Διονύσιον και την Σίβυλλαν. Έμαθε την ρητορική τέχνη και είχε ευφράδεια καταπληκτική. Έμαθε επίσης πολλές γλώσσες. Τόση δε ήταν η εξυπνάδα της και η σοφία, που απέκτησε, ώστε έμειναν κατάπληκτοι όσοι την έβλεπαν και την άκουγαν.

Παρθενική ζωή
Είχε κάλλος και ομορφιά ασύγκριτη. Όταν μεγάλωσε, από το ένα μέρος η ομορφιά και η κορμοστασιά της νέας και από το άλλο η σοφία και η μόρφωσις συγκίνησαν πολλούς πλούσιους, άρχοντες και αξιωματούχους. Στρατιωτικοί, Συγκλιτικοί, μορφωμένοι και μεγιστάνοι του πλούτου την ζητήσανε σε γάμο. Όχι μόνο από την Αλεξάνδρεια, αλλά ακόμη και από τη Ρώμη.
Εκείνη όμως ταπεινά απαντούσε σε όλους, οτι δεν ήθελε να παντρευτή. Και, όταν επέμειναν γι' αυτό φορτικά, εκείνη απαντούσε οτι θέλει να ζήση μοναχή της και να περάση τη ζωή της εν παρθενία.
Η μητέρα της όμως, που σκεπτόταν κοσμικά και οι συγγενείς της την πιέζανε καθημερινά. Της λέγανε, οτι είναι ανάγκη να παντρευτή για να μην φύγουν από τα χέρια της οι οικογενιακοί τίτλοι. Είναι κρίμα, της τόνιζαν, με τέτοια ομορφιά, με τέτοια μόρφωσι και με τόσον πλούτο και οικογενιακή δόξα να μείνης ανύπαντρη. Τότε η Αικατερίνη, για να πάψουν να την ενοχλούν η μάννα της και οι συγγενείς της τους είπε:
- Βρέστε μου εσείς ένα νέον, που να μου μοιάζη σ' αυτά τα χαρίσματα που λέτε, πως τα έχω παραπάνω από τις άλλες κοπέλλες και θα τον παντρευτώ. Διότι δεν καταδέχομαι να πάρω κατώτερο μου. Ψάξτε, λοιπόν, παντού. Αν όμως του λείπη έστω και ένα από αυτά, είτε η ευγενικιά καταγωγή, είτε ο πλούτος, είτε η σοφία, είτε η ομορφιά, να ξέρετε, πως δεν θα τον πάρω.
- Είναι, της είπαν, ο γιός του αυτοκράτορα της Ρώμης και μερικοί άλλοι αξιωματούχοι. Αυτοί και από μεγάλη οικογένεια είναι και πλουσιώτεροι από σένα. Μόνο στην ομορφιά και στην μόρφωση είναι λίγο κατώτεροι σου.
- Αφού είναι κατώτεροι μου, σας είπα, δεν δέχομαι, τους απάντησε.

Ο ασκητής την καθοδηγεί
Όταν η μητέρα της είδε, οτι δεν μπορούσε να την καταφέρη να παντρευτή, σκέφθηκε να συμβουλευτή έναν άγιο άνθρωπο, και σοφό Χριστιανό, που τον λέγανε Ανανία. Αυτός ασκήτευε έξω από την πόλη, κρυμμένος σε μια ερημική τοποθεσία. Πήρε, λοιπόν, την Αικατερίνη και πήγανε να τον συμβουλευθούνε.
Ο ασκητής τους άκουσε με προσοχή. Στο καθαρό μυαλό του έκαναν εντύπωση τα γνωστικά λόγια της Αικατερίνης και σκέφθηκε να πλησιάση την καρδιά της στον Ουράνιο Νυμφίο - Χριστό.
- Εγώ, τους είπε, ξέρω έναν θαυμάσιο γαμπρό. Αυτός σε περνάει σε όλα τα χαρίσματα που είπες, οτι έχεις. Δεν του βγαίνεις μπροστά Του.
Η Αικατερίνη σαν το άκουσε αυτό έχασε το χρώμα της. Νόμισε πως κάποιος επίγειος άρχοντας θα ήταν και θα βρισκόταν τώρα σε δύσκολη θέση ν' αρνηθή.
- Μα υπάρχει τέτοιος άνθρωπος πράγματι; Του είπε.
- Παιδί μου με βλέπεις, πως είμαι γέροντας με άσπρα γένεια και έχω βάλει όρο στη ζωή μου να μην πω ποτέ ψέμα, διότι το απαγορεύει ο Θεός.
- Αφού έτσι είναι, μπορώ να ιδώ και να συναντήσω τον νέον αυτόν; Ρώτησε η Αικατερίνη.
- Και βέβαια μπορείς! Αποκρίθηκε ο ασκητής. Αρκεί να με ακούσης σε οτι θα σου πω.
- Ευχαρίστως, του απάντησε, γιατί σε βλέπω σεβάσμιο και γνωστικό γέροντα.
- Άκουσε, παιδί μου. Πάρε αυτή την Εικόνα της Παναγίας, που κρατάει το Θείο Βρέφος στην αγκαλιά της και πήγαινε στο σπίτι σου. Κλείσε την πόρτα του δωματίου σου και προσευχή σου όλη τη νύκτα. Η Παναγία θα σε οδηγήση και θα σε φωτίση. Αύριο δε έλα πάλι να τα πούμε.

Ο Νυμφίος την αποστρέφεται
Πράγματι η Αικατερίνη πήρε την Εικόνα της Θεομήτορος από τον Ασκητή και πήγε στο σπίτι της γεμάτη σκέψεις και απορίες. Εκεί στο αρχοντικό της άφησε εντολή να μην την ενοχλήση κανείς και κλείστηκε, όπως της είπε ο ασκητής, ολομόναχη στο δωμάτιο της.
Προσευχόταν τη νύκτα συνεχώς. Τα βαθειά μεσάνυχτα, όμως, από την κούραση και την αγωνία, την πήρε ο ύπνος. Και τι βλέπει στον ύπνο της!
Βλέπει την Βασίλισσα των Ουρανών, την Παρθένα Μαρία, με το Θείο Βρέφος τον Χριστόν στην αγκαλιά της. Ο Χριστός ακτινοβολούσε περισσότερο από τον ήλιο. Κοίταζε όμως την Μητέρα του και όχι την Αικατερίνη. Η Αικατερίνη δεν μπορούσε να ιδή το Πρόσωπο Του. Βλέπει επίσης στον ύπνο της, πως άλλαξε θέση. Πήγε από το άλλο μέρος για να αντικρύση το πρόσωπο Του και το βλέμμα Του. Ο Χριστός όμως γύρισε από το αντίθετο μέρος το πρόσωπο Του. Αυτό συνέβη τρείς φορές. Στην τρίτη φορά άκουσε την Παναγία να λέγη:
- Κοίταξε παιδί μου, την δούλη Σου Αικατερίνη πόσο ωραία είναι, πόσο όμορφη, πόσο λαμπρή...
- Όχι, απάντησε, το Θείο Βρέφος. Είναι άσχημη, μαύρη και σκοτεινή. Δεν μπορώ να την βλέπω.
- Μα είναι η πιο όμορφη από όλους τους φιλοσόφους και ρήτορας, η πιό ευγενής και η πιό πλούσια από όλες τις νέες του τόπου, λέγει η Παναγία.
- Και Εγώ, λοιπόν Μητέρα, σου λέγω πως είναι αμόρφωτη, φτωχή και άξια περιφρονήσεως. Εφ' όσον βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται (πλάνη της ειδωλολατρίας ή της αθεΐας), δεν καταδέχομαι να Μου ιδή το πρόσωπο Μου.
- Παιδί μου, μη την καταφρονείς την νέα. Βοήθησε την, καθοδήγησε την, πως να μπορέση να ιδή το υπέρλαμπρον πρόσωπον Σου, πρόσθεσε η Θεοτόκος.
- Να πάη, απάντησε ο Χριστός, στο γέροντα που της έδωσε την Εικόνα και οτι εκείνος την συμβουλέψη, να κάνη. Μόνον έτσι θα ιδή το πρόσωπον Μου και θα νοιώση χαρά ανείπωτη και θα βρή την ευτυχία της.
Αυτά βεβαίως η Αικατερίνη τα είδε, όπως είπαμε, στον ύπνο της και ξύπνησε ταραγμένη.

Το δακτυλίδι της Θείας Μνηστείας
AgiaAikaterini_2Νύχτα σχεδόν ξεκίνησε με μερικές άλλες γυναίκες, για να συναντήση τον άγιο εκείνο γέροντα ασκητή. Όταν έφτασε, έπεσε με δάκρυα στα πόδια του και άρχισε να του διηγήται λεπτομερώς όσα είδε στον ύπνο της. Έπειτα τον παρακαλούσε να την συμβουλέψη τι να κάνη, για να μπορέση να ιδή το πρόσωπον του Χριστού.
Ο ασκητής δεν έχασε την ευκαιρία. Της μίλησε για την χριστιανική Πίστι. Για τα μυστήρια του σύμπαντος και τον προορισμό του ανθρώπου. Της είπε έπειτα για τον Νυμφίον - Χριστόν και την αγάπη, που έδειξε για το ανθρώπινο γένος, ώστε να εγκαταλείψη την Βασιλεία των Ουρανών και να έλθη στη γη και να σταυρωθή για την κάθε ψυχή. Ακόμη της είπε για την ευτυχία, που ευρίσκουν οι ψυχές, που κατορθώνουν να γυρίσουν στον Χριστό, να συνδεθούν μαζί Του και να γίνουν νύμφες Του.
Η Αικατερίνη τ' άκουσε όλα αυτά με μεγάλη προσοχή. Το σοφό μυαλό της και η ευαίσθητη καρδιά της δεν άργησαν να κλείσουν μέσα τους την αλήθεια της χριστιανικής Πίστεως. Ζήτησε μάλιστα να βαπτισθή. Μέχρι τότε ήταν αβάπτιστη. Πράγματι ο ασκητής, που είδε την αγάπη της προς τον Χριστό, την εβάπτισε.
Χαρούμενη τώρα η Αικατερίνη, πήγε στο μέγαρο και όλη τη νύχτα προσευχότανε στον Χριστό. Τι χαρά ήταν εκείνη! Τι ευτυχία!... Όταν όμως την πήρε ο ύπνος, βλέπει πάλι την Παναγία, με το λαμπερό Θείο Βρέφος. Αλλά αυτή τη φορά, δεν γύρισε το Βρέφος αλλού τα μάτια Του. Αλλά την κοίταζε με γλυκό και γαλήνιο βλέμμα.
- Πως, Τον ρώτησε η Παρθένος, Σου φαίνεται τώρα η νέα;
- Τώρα μάλιστα, απάντησε! Τώρα έγινε λαμπερή, ένδοξη, πλούσια και πάνσοφος. Τίποτε από τα παλαιά δεν ευρίσκω επάνω της. Έφυγε το σκοτάδι. Εξαφανίστηκε η ασχήμια της. Χάθηκε η φτώχια και η αμορφωσιά της. Τώρα είναι καλή. Είναι γεμάτη χαρές και αγαθά. Τώρα, μάλιστα, συμφωνώ και αποφασίζω να την μνηστευθώ, για νύμφη Μου άφθορο.
Τότε η Αικατερίνη, είδε, πως έπεσε χάμω και πως με δάκρυα Του έλεγε:
- Υπερένδοξε Δέσποτα, δεν είμαι άξια να ιδώ την Βασιλεία Σου. Αλλά αξίωσε με να γίνω μια ταπεινή δούλη Σου.
Εκείνη τη στιγμή βλέπει - στον ύπνο της πάντα - την Παναγία να της πιάνη το δεξί της χέρι και να λέγη:
- Δός της παιδί Μου, το δακτυλίδι, να την νυμφευθής, για να την αξιώσης της Βασιλείας Σου της αιωνίου.
Πράγματι! Ο Δεσπότης - Χριστός της έβαλε στο δάκτυλο ένα ωραίο δακτυλίδι και της είπε:
"Ιδού σήμερα σε λαμβάνω για νύμφη Μου άφθορο και αιώνιο. Φύλαξε με ακρίβεια αυτή τη συμφωνία και μη λάβης πλέον άλλον νυμφίον επίγειον".
Με τα λόγια αυτά του Χριστού ξύπνησε η Αγία Αικατερίνη. Κοίταξε το δεξί της χέρι και βλέπει - ώ του θαύματος! - οτι φορούσε το δακτυλίδι, ενώ στη ζωή της ποτέ άλλοτε δεν είχε φορέσει!
Πλημμύρισε τότε η καρδιά της από ιερή συγκίνηση και θείο έρωτα. Δόθηκε από τότε ολόψυχα στον Χριστό.

Ακούραστη στην υπηρεσία Του
Η μεταστροφή της στον Χριστιανισμό έκανε μεγάλη εντύπωση σ' όλους εκεί στην Αλεξάνδρεια. Προσπαθούσε να κάνη πολλές και καλές πράξεις και ν' αρέσει στον Νυμφίο της Χριστό. Σκεφτόταν πάντα τον Χριστόν. Μελετούσε για τον Χριστό. Ζούσε για τον Χριστό. Εργαζόταν ακούραστα για τον Χριστό.
Έγινε το υπόδειγμα της Χριστιανής παρθένου. Πονούσε όμως η καρδιά της, όταν έβλεπε, οτι οι άλλες κοπέλλες, αλλά και πολύς κόσμος βρισκότανε στο σκοτάδι της ειδωλολατρίας, χωρίς να γνωρίζει τον Χριστό.
Γι' αυτό επιδόθηκε ολόψυχα στη διάδοση της διδασκαλίας του Χριστού. Με την ευγλωττία και το παράδειγμα της, τράβηξε πολλούς συμπολίτες της στην Πίστη του Χριστού και προ παντός διανοούμενους. Εκεί έρριξε τα δίχτυα σαν άλλος Πέτρος: Στις οικογένειες των ευγενών και διανοουμένων, της ανωτέρας λεγομένης τάξεως.
Χάριν του Ευαγγελίου δεν λογάριαζε κόπους και κινδύνους. Δούλευε στο ιεραποστολικό της έργο, όχι μόνο στην Αλεξάνδρεια, αλλά και στα γύρω μέρη. Ήταν ακούραστη.

Ο τύραννος διατάσσει
Δεν ήταν όμως εύκολη και ακίνδυνη η εργασία της αυτή. Κατά τους χρόνους εκείνους, που έζησε η Μεγαλομάρτυς Αικατερίνη, ο Χριστιανισμός ευρισκόταν σε συνεχή και ανελέητο διωγμό. Όποιος έλεγε πως πιστεύει στον Χριστό, όποιος έλεγε πως ήταν Χριστιανός, ήτανε σαν να υπέγραφε την θανατική του καταδίκη.
Μετά από ανακρίσεις, άρχιζαν τα μαρτύρια. Μαρτύρια δε φοβερά και τρομερά, που τελείωναν πάντοτε με τον θάνατο! Και όμως πάντοτε υπήρχαν μάρτυρες της Πίστεως. Πάντοτε ακουγόταν γενναία η φωνή των μαρτύρων:
"Είμαι Χριστιανός! Πιστεύω στον Χριστό! Είμαι οπαδός του Ναζωραίου! Πεθαίνω για την Πίστι Του!"
Αυτές οι φωνές των μυριάδων μαρτύρων της Χριστιανοσύνης τάραζαν καθημερινά τις ναρκωμένες ψυχές και αδιάφορες καρδιές των ειδωλολατρών. Στα στάδια, στους δημόσιους κήπους, στα ιπποδρόμια, στους δρόμους παντού έβλεπε κανείς Χριστιανικές ζωές, που τελείωναν με το Όνομα του Χριστού στο στόμα.
Σκληρός, φοβερός, τρομερός και θηριώδης ο διωγμός. Αλλά δυνατή, φλογερή, ατσαλένια και η Πίστις των Χριστιανών.
Ένας από τους Χριστιανομάχους κυβερνήτες ήταν και ο Μαξιμίνος, που ήταν Διοικητής της Αιγύπτου. Αυτός, σε ένα και μόνο μήνα, φόνευσε και κατέκαυσε ΕΚΑΤΟΝ ΟΓΔΟΝΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ 180.000 Χριστιανούς στην Αίγυπτο μονάχα!
Έζησε στον καιρό της Αγίας Αικατερίνης. Αυτός τιμούσε πολύ τους αναίσθητους ειδωλολατρικούς θεούς. Ήθελε μάλιστα να προσφέρη σ' αυτούς μια εντυπωσιακή θυσία. Γι' αυτό έστειλε γενική διαταγή στις πόλεις και τα χωριά της επικράτειας του, να τρέξουν όλοι στην πρωτεύουσα, την Αλεξάνδρεια, και να προσφέρουν θυσίες.
Η διαταγή του εκείνη τελείωνε έτσι:
"Όποιος τολμήσει και καταφρονήσει το πρόσταγμά μου και προσκυνήσει άλλο θεό, να ξέρη πως η τιμωρία του θα είναι σκληρή και φοβερή".
Λαός και άρχοντες άρχισαν μετά τη διαταγή αυτή να τρέχουν προς την πρωτεύουσα και να προσφέρουν θυσίες. Άλλοι κουβαλούσαν μαζί τους βόδια, άλλοι πρόβατα, άλλοι γίδια και άλλοι αρνιά. Και οι πιο φτωχοί έσερναν και αυτοί μαζί τους οτι είχαν, έστω και μια κότα.
Όταν έφθασε η ημέρα της μεγάλης και συχαμερής εκείνης θυσίας που έμοιαζε σαν ζωοπανήγυρις, πρώτος θυσίασε ο ασεβής τύραννος Μαξιμίνος. Προσέφερε θυσία 130 ταύρους. Ακολούθησαν μετά οι θυσίες των ηγεμόνων και των άλλων αρχόντων. Γέμισε τότε η πόλη από τους καπνούς των καιομένων ζώων. Η μυρωδιά από την κνίσσα ήταν αισθητή από πολύ μακριά. Σύγχυση, φόβος και απελπισία επικρατούσε σ' όλη την πόλη.

Η Αικατερίνη ατρόμητη
Η Αικατερίνη μόλις είδε τον λαό να τρέχη φοβισμένος και τρομαγμένος, παρά τη θέληση του, για να θυσιάση στα είδωλα, λυπήθηκε κατάκαρδα. Ήξερε πως εκείνη τη στιγμή από φόβο και για να γλυτώσουνε τη σάρκα τους πολλοί προδίνανε την Πίστη τους και χάνανε τη ψυχή τους.
Η Αικατερίνη έλαβε τότε την ηρωϊκή απόφαση να συγκρατήση από το αμάρτημα αυτό τους Χριστιανούς. Γι' αυτό περιήρχετο την πόλη και ενεθάρρυνε τους Χριστιανούς και τους έλεγε να μη θυσιάσουν, ούτε να πάνε στις ειδωλολατρικές τελετές.
Αλλά και στους ειδωλολάτρες έλεγε, οτι είναι ανόητο να θυσιάζη και να προσφέρη λατρεία ο άνθρωπος ο λογικός στα άψυχα αγάλματα, που είναι πέτρινα και ξύλινα και που δεν έχουν καμμιά δύναμη.
- Πιστέψτε, τους έλεγε, στο μόνο Αληθινό Θεό, που δημιούργησε τον Ουρανό και τη γη. Πιστέψτε στον Υιό Του, τον Χριστό, που σταυρώθηκε για μας.
Απο το θάρρος της αυτό έπαιρναν θάρρος οι Χριστιανοί. Απο την ευγλωττία της πολλοί ειδωλολάτρες γυρίζανε στην αληθινή Πίστη του Χριστού.
Η Αικατερίνη προέβλεπε, οτι η Αλεξάνδρεια θα έπλεε, όχι μόνο στο αίμα των ταύρων, αλλά και αυτών των Χριστιανών. Γι' αυτό πήρε μαζί της μερικούς δούλους από το αρχοντικό της και βάδισε με τόλμη προς τον ναόν του Σεράπιδος. Εκεί ήταν ο Μαξιμίνος, που μαζί με άλλους άρχοντες θυσίαζε στους θεούς.
Η Αγία μόλις έφθασε, σταμάτησε στην κεντρική πύλη της εισόδου. Τα βλέμματα όλων καρφώθηκαν επάνω της. Η σωματική και η ψυχική ομορφιά της τους μαγνήτισε. Το πρόσωπο της έλαμπε και τα μάτια της άστραφταν. Από τη θέση εκείνη είπε, οτι θέλει κάτι σοβαρό να πη στον Τοπάρχη.
Ο Μαξιμίνος διέταξε να μπη μέσα στο ναό. Οι φρουροί της κεντρικής πόρτας του ναού παραμέρισαν. Εκείνη προχώρησε, σοβαρή, ωραία και μεγαλοπρεπής καθώς ήταν. Την παρακολουθούσαν όλοι με θαυμασμό. Στάθηκε μπροστά στον Τοπάρχη.
Έκανε μια υπόκλιση και έπειτα με τόλμη και θάρρος, σπάνιο για μια γυναίκα εκείνη την εποχή, του είπε με σταθερή φωνή:
"Δεν πρέπει και είναι μεγάλη ντροπή βασιλεύ, να λατρεύετε σαν θεούς, φθαρτά και αναίσθητα είδωλα. Συ τουλάχιστον δεν πιστεύεις τον σοφό σου Διόδωρον; Δεν πιστεύεις όσα λέγει, πως οι θεοί σας ήσαν ανθρώπινα κατασκευάσματα και που τελείωσαν ελεεινά τη ζωή τους; Ο σοφός σου αυτός δεν λέγει, οτι πήρανε το όνομα των αθανάτων, επειδή έκαναν κάποια ηρωική πράξη στη ζωή τους; Και οτι τους έφτιαξαν αγάλματα, για να τους θυμούνται; Και σεις τώρα τους προσκυνάτε σαν θεούς; Τι φρικτό κατάντημα!!... Και άλλος σοφός, ο Πλούταρχος, δεν κοροϊδεύει και περιφρονεί όσους καταδέχονται να σέβονται και λατρεύουν τέτοια αγάλματα;
Μην γίνεσαι, λοιπόν, σε βασιλεύ, η αιτία να χαθούνε τόσες ψυχές. Μην τις οδηγείς στο σκοτάδι, γιατί η τιμωρία σου θα είναι φρικτή στην αιώνια Κόλαση.
Να ξέρης δε, να ξέρετε και όλοι σας, οτι Ένας είναι ο Αληθινός, ο Αθάνατος Θεός. Είναι Εκείνος, που έγινε για την σωτηρία μας άνθρωπος. Με την δύναμη Του ευτυχούν οι βασιλείς και κυβερνούνται τα κράτη. Ο Θεός αυτός δεν έχει ανάγκη από θυσίες, από καμένες σάρκες ζώων. Ένα μόνο θέλει: Να τηρούμε τον Νόμο Του, να φυλάσσουμε τις Εντολές Του."
Μόλις άκουσε αυτά ο Μαξιμίνος τά χασε. Έμεινε για λίγο σκεφτικός και άφωνος. Έπειτα γεμάτος θυμό και μη μπορώντας να την αντιμετωπίση είπε:
- Άσε να τελειώσουμε τη θυσία και τότε ακούμε τα λόγια σου καλύτερα...
Όταν τελείωσε η θυσία, ο Μαξιμίνος γύρισε στο παλάτι του αναστατωμένος και γεμάτος θυμό. Διέταξε δε αμέσως να του παρουσιάσουν μπροστά του την τολμηρή εκείνη νέα. Και όταν την αντίκρυσε, γεμάτος οργή την ρώτησε:
- Δεν μου λές, ποιά είσαι συ και τι ήθελες να πής;
- Εγώ του απαντά, είμαι η θυγατέρα του Κωνστάντος, του Τοπάρχου, που ήτανε πριν από σένα. Με λένε Αικατερίνη. Έχω σπουδάσει φιλοσοφία, ρητορική, γεωμετρία, ιατρική και ξένες γλώσσες. Όλα όμως αυτά τα θεωρώ τιποτένια. Ακολουθώ, αντί όλων αυτών, που είναι τόσο μάταια, τον Δεσπότη Χριστό.
Ο τύραννος την κοίταξε βουβός και αμίλητος. Το κάλλος της Αικατερίνης ήταν κάτι το ξεχωριστό, κάτι το αλλοιώτικο. Μέσα όμως στην έκπληξη του κάτι θέλησε να της πει για την ομορφιά της. Αλλά η Αγία αμέσως του λέει:
- Εγώ, του είπε, είμαι "γη και στάχτη". Και όμως ο Θεός μου (οχι οι ψεύτικοι θεοί και δαίμονες που τιμάς εσύ), με ετίμησε και μου έδωσε εικόνα αγγελική. Αυτός που πρέπει να θαυμάζεται ο Δημιουργός μου, ο Θεός που έδωσε στην ύλη και στο χώμα τόση αρμονία και χάρη...
- Μην λέγεις κακό για τους αθάνατους θεούς μου, είπε τότε ο Μαξιμίνος.
- Διώξε, του λέγει η Αγία, από το μυαλό σου την ομίχλη, για να μπορέσης εύκολα να καταλάβης, δύστυχε, σε ποιά μεγάλη πλάνη βρίσκεσαι. Εύκολα τότε θα μπορέσης να δείς πόσο δυνατός και φανερός είναι ο Θεός των Χριστιανών και πως μπορεί και ντροπιάζει τους ψεύτικους θεούς σας. Πάντως εάν θέλης, μπορώ να σου αποδείξω την Αλήθεια. Είμαι πρόθυμη να το κάνω οποιαδήποτε στιγμή.
Ο Μαξιμίνος είδε πως είχε να κάνη με μια σοφή και επιδέξια στο χειρισμό της συζητήσεως νέα. Γι' αυτό απέφυγε να δεχθή την πρόταση της. Φοβήθηκε μήπως ντροπιαστή μπροστά της. Κι αυτό το δικαιολόγησε λέγοντας:
- Δεν επιτρέπεται να συζητή ο Ηγέμονας με γυναίκες. Θα καλέσω όμως τους σοφούς ρήτορας μου και θα νοιώσης την πλάνη σου. Θα γνωρίσης μετά από τη συζήτηση το συμφέρον σου και θα έλθης πάλι στη λατρεία των θεών μας.

Δημόσια συζήτηση με 150 σοφούς
Ο Μαξιμίνος κατόπιν διέταξε να κρατούν τη μάρτυρα υπό περιορισμό και να την φρουρούν. Έστειλε συγχρόνως επιστολές σε όλους τους σοφούς και ρήτορας των πόλεων της εξουσίας του. Τους έγραφε δε να παρουσιασθούν το συντομώτερο μπροστά του για ν' αποστομώσουν με τη σοφία τους μια σοφή νεα, που παρουσιάσθηκε αυτές τις μέρες και κοροϊδεύει τους θεούς. Να της αποδείξουν, οτι οι πράξεις των θεών δεν είναι παραμύθια, όπως εκείνη υποστηρίζει. Τέλος, τους έγραφε, οτι για τη δουλειά τους θα πάρουν γερή αμοιβή...
Εκατόν πενήντα εκλεκτοί σοφοί ρήτορες, άνθρωποι των γραμμάτων και του πνεύματος συγκεντρώθηκαν στο βασιλικό ανάκτορο. Με την παρουσία του ο Μαξιμίνος ανακουφίσθηκε και ζήτησε να συγκεντρωθούν να τους πη δυό λόγια:
- Σας τονίζω, να ετοιμασθήτε καλά. Να σκεφθήτε με ποιό τρόπο και ποιά επιχειρήματα θα την αντιμετωπίσετε. Σκεφθήτε πως έχετε να κάνετε όχι απλώς με μια γυναίκα, αλλά με ένα επιδέξιο σοφό αντίπαλο. Επαναλαμβάνω και σας το ξαναλέω. Προετοιμασθήτε με προσοχή. Εάν νικήσετε θα λάβετε μεγάλα δώρα. Αλλοίμονο σας όμως αν σας νικήση. Σας περιμένει η ντροπή και ο θάνατος.
Τότε ένας από τους ρήτορες, ο πιό ξακουστός είπε στον Άρχοντα:
- Και εάν ακόμη πιστεύετε πως ξεπερνάει στην σοφία και αυτόν τον φιλόσοφο Πλάτωνα, σας διαβεβαιώνω πως δεν πρόκειται να τα βγάλει μαζί μας πέρα. Θα της απογυμνώσουμε τις ψεύτικες θεωρίες και θα της τσακίσουμε τον εγωισμό...
Ο Μαξιμίνος πλημμύρισε από χαρά, όταν άκουσε τα λόγια αυτά του ρήτορα. Πίστεψε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να ταπεινώση και να ντροπιάση την σοφία και τη ρητορική δύναμη της νέας. Στήριζε μεγάλες ελπίδες γι' αυτό στους σοφούς του ρήτορες.
Διέταξε λοιπόν ο Άρχοντας να συγκεντρωθή ο κόσμος στο μεγάλο αμφιθέατρο, όπου επρόκειτο να γίνει η δημόσια συζήτηση της Αγίας Αικατερίνης με τους 150 σοφούς ρήτορες. Έστειλε δε φρουρά να παραλάβη τη νέα από το δεσμωτήριο και να τη φέρη στο αμφιθέατρο.
Προτού όμως φθάσουν εκεί οι στρατιώτες, την επισκέφθηκε ο αρχάγγελος Μιχαήλ και της είπε:
"Μη φοβάσαι, κόρη του Κυρίου. Ο Θεός θα προσθέση σοφία στις γνώσεις σου και θα νικήσης τους εκατόν πενήντα σοφούς ρήτορες. Και όχι μόνο αυτοί αλλά και πολλοί άλλοι θα πιστέψουν στο Χριστό και θα πάρουν το στεφάνι του μαρτυρίου για την πίστη τους.
Οι απεσταλμένοι φρουροί του διοικητού της Αιγύπτου ωδήγησαν την Αγία στο αμφιθέατρο. Το αμφιθέατρο είχε γεμίσει νωρίς από κόσμο, που περίμενε με αγωνία και περιέργεια ν' ακούση τη συζήτηση και να ιδή το αποτέλεσμα.
Όταν μπήκε στο αμφιθέατρο η Αικατερίνη τα γέλια, οι φωνές, οι συζητήσεις και τα χάχανα σταμάτησαν. Η επιβλητική μορφή της, η χάρη της, η ομορφιά της και η ακτινοβολία της Αγίας της ψυχής προκάλεσαν θαυμασμό και εντύπωση.
Η Αικατερίνη προχώρησε προς την εξέδρα εκεί, που την περίμεναν οι 150 σοφοί ρήτορες για ν' αναμετρηθούν μαζί της.
Εκείνοι μόλις την είδαν ν' ανεβαίνη στην εξέδρα και να στέκεται απέναντι τους με θάρρος, χαμογέλασαν ειρωνικά και άρχισαν να ψιθυρίζουν ο ένας στο αυτί του άλλου...
Τότε ο πιό σοφός, ο πιό ξακουστός ρήτορας πήρε πρώτος το λόγο και της είπε:
- Ωστέ εσύ είσαι, που βρίζεις τους θεούς μας τόσο αδιάντροπα;
- Εγώ είμαι, του απάντησε, η Αικατερίνη, αλλά δεν έβρισα. Είπα την αλήθεια. Την σοφία μου, είπε η Αικατερίνη, μου την έδωσε ο Θεός μου, ο αληθινός Θεός, ο Θεός των Χριστιανών. Σ' εκείνον χρωστάω την ευγνωμοσύνη μου. Εκείνος είναι η αστείρευτη πηγή της σοφίας. Αυτός είναι το φώς. Κάτω από τη δική του σκιά βασιλεύει η αγάπη και η δικαιοσύνη. Πέστε μου όμως: τι γνώμη έχετε για τους δικούς σας θεούς; Η ζωή τους δεν είναι γεμάτη μίση, έχθρες και ντροπές;
- Μεγάλο το λάθος σου, Αικατερίνη. Τους θεούς μας τους ύμνησαν μεγάλοι ποιηταί. Ο ασύγκριτος Όμηρος, "Μέγιστο θεό" ονομάζει τον Δία και "Αθανάτους" τους άλλους. Και ο Ορφεύς ονομάζει τον Απόλλωνα "κραταιό", δυνατό. Τον βλέπει χρυσό, σαν τον ήλιο και φτερωτό...
- Μη ξεχνάς όμως, μεγάλε ρήτορα, ότι ο Όμηρος δεν λέει μονάχα αυτά για τον Δία. Σε πολλές περιπτώσεις τον ονομάζει ψεύτη, πανούργο, ραδιουργό και απατεώνα. Βλέπουμε στους ψεύτικους θεούς σου πάθη και μίση φοβερά. Οι θεοί σας, ο Ποσειδών και η Αθηνά αποφασίζουν να συλλάβουν και να δέσουν τη θεά σας Ήρα. Εκείνη όμως το μαθαίνει, κρύβεται και γλυτώνει... Τι σας λένε όλες αυτές οι ιστορίες; Και όταν οι θεοί σας φιλονικούν εσείς τι θα κάνετε; Με ποιανών το μέρος θα πάτε; Πόση ψευτιά και πόση ματαιότητα δεν κρύβουν όλα αυτά;
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο για τον Θεό των Χριστιανών. Δεν συμβαίνει το ίδιο για τον Χριστό, τον οποίον προσκυνώ. Εκείνος κυριαρχεί του ουρανού και της γής, ενώ οι δικοί σας θεοί γονατίζουν στις αδυναμίες και στα πάθη τους.
Η πίστις στον Χριστό είναι Φως και φωτισμός. Είναι μεγάλη δύναμη.
Ο αληθινός αυτός Θεός είναι Θεός αγάπης και συγγνώμης. Είναι Δημιουργός τους κόσμου. Είναι Παντοδύναμος. Από το χάος και το τίποτε έφτιαξε τον κόσμο. Δημιούργησε τη γη, τ' αστέρια και τους πλανήτες. Έπλασε τον άνθρωπο και του έδωσε ζωή και πνοή. Και όταν ο άνθρωπος αγνώμων παρακούει την εντολή Του, τον τιμωρεί σαν καλός Πατέρας, αλλά και φροντίζει να τον κάνει και πάλι άξιο της τιμής του Θεού.
Στέλνει στη γη τον μονογενή του Υιό τον Χριστό. Διδάσκει στους ανθρώπους την αλήθεια. Τους βγάζει από τα σκοτάδια και την αβεβαιότητα. Λυτρώνει τους δούλους και χαράζει το δρόμο μιάς καινούργιας ζωής. Και έπειτα για να ξεπλύνη τα αμαρτήματα μας παίρνει στους ώμους του τον Σταυρό του μαρτυρίου.
Η Ανάσταση Του λυτρώνει τις καρδιές από το σκοτάδι και το φόβο του θανάτου. Για τους πιστούς καταργήθηκε ο θάνατος. Νικήθηκε. Και ο Άδης νεκρώθηκε και πικράθηκε.
Οι οπαδοί Του αυξάνουν. Το θείο κράτος Του μεγαλώνει. Ζωές και νειάτα προσφέρονται θυσία στο Άγιο Όνομα Του.
Μυριάδες αναρίθμητες είναι οι εθελοντές Του! Που είναι λοιπόν η πίστη η δική σας για τους θεούς σας; Ποιός από σας έδωσε το αίμα του και τη ζωή του γι' αυτούς; Ποιός δέχεται να θυσιασθή για τον Δία;
Για να λυτρωθούν οι ψυχές μας από την πλάνη. Για να γλυτώσουμε από την απιστία, μας άφησε ο Χριστός ανοιχτή την πόρτα. Μας προσκαλεί όλους κοντά του.
Ελάτε εδώ μας λέγει. Κουρασμένοι κι απελπισμένοι, λυγισμένοι και τσακισμένοι από την αμαρτία ελάτε κοντά μου. Κι εγώ θα σας αναπαύσω!
Σε καλεί κι εσένα, άξιε ρήτορα. Εσένα περισσότερο ίσως από πολλούς άλλους. Σε προίκισε με τόσες αρετές και θα χαρή αν τον πλησιάσης. Σε περιμένει με στοργή. Ποτέ δεν είναι αργά...
Αυτά και πολλά άλλα είπε η Αικατερίνη.
Το πλήθος την κοίταξε με θαυμασμό. Όλη εκείνη την ώρα που μιλούσε είχε καρφωθή το πλήθος στη θέση του. Τα λόγια της είχαν μπει βαθιά στην καρδιά των ανθρώπων.
Αλλά και ο ρήτορας έμεινε άφωνος. Το μυαλό του φωτίστηκε. Συμφωνούσε τώρα πως η Αικατερίνη είχε δίκιο.

Το μαρτυρικό τέλος των ρητόρων
AgiaAikaterini_3Ο Μαξιμίνος τρέμοντας από θυμό για την αποτυχία του ξακουστού ρήτορα αλλά περισσότερο για την ξαφνική στροφή του υπέρ του Θεού της Αικατερίνης, διέταξε τότε τους άλλους ρήτορες να την αντιμετωπίσουν.
Εκείνοι όμως αρνούνται.
Κανένας δεν θέλει να συνεχίση τον αντίλογο. Παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλο λέγοντας:
- Ο καλύτερος από μας ρήτορας νικήθηκε. Πήγε μάλιστα με το μέρος της. Εμείς πως θα αντισταθούμε στα λόγια της που είναι τόσο αληθινά;
Έξαλλος ο Μαξιμίνος και ντροπιασμένος από τη νίκη της Αικατερίνης, διέταξε ν' ανάψουν φωτιά στο μέσο της πλατείας της Αλεξάνδρειας και να κάψουν τους 150 σοφούς ρήτορες.
Η Αικατερίνη τους είπε:
"Είσθε αληθινά μακάριοι και καλότυχοι. Αποχαιρετήσατε το σκοτάδι και ήρθατε στο φώς. Φύγατε από το φθαρτό και πρόσκαιρο βασιλέα και βαδίζεται τώρα προς την αιώνια χαρά και αγαλλίαση. Η φωτιά που σας περιμένει, είναι βάπτισμα και καθαρμός. Είναι η πόρτα που σας οδηγεί στην μακαριότητα, τη γαλήνη και την ευτυχία...
Αφού τους έδωσε θάρρος, σταύρωσε τα μέτωπα τους και τους έστειλε στο μαρτύριο.
Εκεί στην πλατεία της πόλεως, που η φωτιά έκαιγε με φλόγες ψηλές, οι στρατιώτες πέταξαν τους ρήτορες στ' αναμένα ξύλα, ενω ο Μαξιμίνος έτριβε ο βάρβαρος ευχαριστημένος τα χέρια του.
Αργά το βράδυ, πήγαν μερικοί ευσεβείς χριστιανοί να μαζέψουν τα λείψανα τους και είδαν γεμάτοι έκπληξη, οτι τα σώματα των ρητόρων ήταν νεκρά αλλά ανέπαφα. Ούτε τρίχα δεν είχε καή.
Πήραν λοιπόν οι χριστιανοί τα λείψανα τους και τα έθαψαν, θαυμάζοντας τη δύναμη του Κυρίου.
Τη μνήμη των σοφών αυτών μαρτύρων η Εκκλησία μας τιμά και εορτάζει την 17η Νοεμβρίου.
Ο ελιγμός του Άρχοντα
Όταν είδε ο Μαξιμίνος, οτι έχασε στην πρώτη τακτική άρχισε να κολακεύη και να την καλοπιάνη:
- Άκουσε με Αικατερίνη. Σε συμβουλεύω σαν πατέρας σου. Άσε το πείσμα σου και προσκύνησε τους θεούς. Σου ορκίζομαι στ' όνομα τους, οτι θα σου δώσω το μισό βασίλειο μου. Θα κατοικείς μαζί μου στα παλάτια...
Η νεαρά μάρτυς του Κυρίου, που κατάλαβε τα πανούργα σχέδια του Μαξιμίνου, του είπε:
- Βγάλε τη μάσκα της πονηρίας και της ψευτιάς, άρχοντα. Εγώ σου είπα από την αρχή, οτι είμαι Χριστιανή και ήρθα εδώ να νυμφευθώ τον Χριστόν. Αυτόν εγω έχω μοναδικό Νυμφίο, κηδεμόνα και σύμβολο στη ζωή μου. Εκείνον έχω στολή και οχυρό στην παρθενική μου ζωή. Ποθώ το μαρτύριο ασύγκριτα περισσότερο από την πιό μεγάλη δόξα και από τα στέμματα και τα στεφάνια τα βασιλικά...
- Μη με κάνης να σε βρίσω, παρά τη θέληση μου ενώ αναγνωρίζω την αξία σου! Είπε τότε ο άρχοντας.
Και γεμάτος οργή διέταξε να της βγάλουν την βασιλική πορφύρα και ν' αρχίσουν να την δέρνουν με νεύρα βοδιών αλύπητα.
Επί δύο ώρες την κτυπούσαν με τα μαστίγια βάρβαρα. Το ωραίο της, άλλοτε, σώμα, γέμισε πληγές. Το αίμα έτρεχε από παντού άφθονο. Οι ανοιχτές πληγές πονούσαν φοβερά. Η μάρτυς όμως στεκόταν γενναία και αλύγιστη. Τα μάτια της κοίταζαν ψηλά. Η ψυχή της ήθελε να ενωθή με τον Χριστό, αλλά η ώρα εκείνη δεν είχε φθάση ακόμη... Το απόγευμα διέταξε ο Μαξιμίνος να τη φυλακίσουν και να μη της δώσουν φαγητό επί δώδεκα ημέρες. Εώς τότε θα απεφάσιζε πως θα την εθανάτωνε.
Η σύζυγος του μιαρού εκείνου άρχοντα ήταν καλού χαρακτήρος, γυναίκα και πονόψυχος. Πολύ στεναχωρήθηκε, όταν έμαθε για τα μαρτύρια της Αικατερίνης. Και μέσα στην καρδιά της φούντωσε η συμπάθεια και η αγάπη γι' αυτήν. Κυριολεκτικώς την θαύμαζε και ήθελε να την ιδή.
Ο Πορφυρίων ο στρατοπεδάρχης που είδε τον πόθο της κυρίας του, της είπε:
- Εγώ θα εκπληρώσω την επιθυμία σας.

Η Αυγούστα επισκέπτεται την Αγία
Μιά νύχτα λοιπόν που ο Μαξιμίνος απουσίαζε σε ταξίδι, πήρε ο Πορφυρίων διακόσιους στρατιώτες και έχοντας κοντά του την Αυγούστα έφθασε στο δεσμωτήριο. Εκεί πλήρωσε τον δεσμοφύλακα και αυτός άνοιξε την πόρτα της φυλακής. Τότε η αυτοκράτειρα προχώρησε με συγκίνηση, με λαχτάρα...
Μέσα από το μισοσκόταδο ξεχύθηκε μια υγρασία και ένα κρύο φοβερό. Η φυλακή ήταν απάνθρωπη. Στο βάθος είδε ένα φωτεινό πρόσωπο. Ήταν η Αγία Αικατερίνη. Το πρόσωπο της έλαμπε από παράδοξη θεία λάμψη. Θαύμασε η Αυγούστα την ομορφιά της. Τα έχασε όταν είδε τέτοια νειάτα και τέτοια κάλλη. Έπεσε στα πόδια της και με δάκρυα της είπε:
- Τώρα είμαι ευτυχής, διότι είδα και απόλαυσα το βασιλικό σου πρόσωπο, το οποίο τόσο πολύ διψούσα. Είδα από τα μάτια σου την όμορφη ανατολή του ήλιου και ευφράνθηκε η καρδιά μου. Είσαι μακαρία διότι από τέτοιο Δεσπότη πήρες τα χαρίσματα...
Και η Αγία της αποκρίθηκε:
- Ευτυχισμένη και ζηλευτή είσαι κι εσύ Βασίλισσα Αυγούστα. Στεφάνι λαμπρό βλέπω να βάζουν στο κεφάλι σου άγιοι άγγελοι. Και αλήθεια το στεφάνι αυτό θα το πάρης σε τρείς μέρες. Θα υποφέρης, θα μαρτυρήσης για λίγο, αλλά έπειτα θα πας στον ουράνιο Βασιλέα και θα ζής στην αιώνια ευτυχία.
Η Αυγούστα φοβισμένη απάντησε:
- Φοβούμαι τα βασανιστήρια και τον άνδρα μου τον Μαξιμίνο, διότι είναι πολύ σκληρός και απάνθρωπος.
Αλλά η Αγία την ενθαρρύνει και της λέγει:
- Έχε θάρρος, διότι στην καρδιά σου θα βρίσκεται ο Χριστός, που θα σου δίνει δύναμη και θάρρος.
Κι ενώ έτσι έδινε θάρρος η Αγία στην Αυγούστα, ο Πορφυρίων την ρώτησε:
- Πες μου Αικατερίνη, είναι αλήθεια πως ο Θεός σου χαρίζει στους πιστούς του την αιώνια ζωή και την σωτηρία;
- Δεν μπορή η ανθρώπινη γλώσσα να αριθμήση τα αγαθά που μας χαρίζει και μας προετοιμάζει ο πανάγαθος Θεός, Πορφυρίωνα.
- Σε ρωτάω, Αικατερίνη, διότι μια άγνωστη δύναμη με φέρνει κοντά στην πίστι σου. Μέρες τώρα σκέπτομαι τον ηρωισμό των Χριστιανών και πάνω στις σκέψεις μου αυτές έρχεται το δικό σου παράδειγμα, που διώχνει τους δισταγμούς μου... Δεν στο κρύβω πλέον. Είμαι κι εγώ ένας από τους οπαδούς του Χριστού. Έγινα τώρα...
Οι στρατιώτες του Πορφυρίωνα, που είναι συγκεντωμένοι στους διαδρόμους της φυλακής, μέσα στην αγκαλιά της νύκτας, ακούνε τα λόγια του αξιωματικού τους, χωρίς απορία. Και στις δικές τους καρδιές υπάρχει η ίδια σκέψη. Να πιστέψουν σε κάποιον, που υπόσχεται αγάπη κι όχι να υπηρετούν ένα άρχοντα, που βάφει στο αίμα τον τόπο...
Έτσι φυλακισμένη και σε σκληρή απομόνωση έμεινε η Αγία δώδεκα περίπου μέρες. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα σύμφωνα με διαταγή του Μαξιμίνου, είχε αυστηρά απαγορευθή να της δίνουν τροφή. Με αυτό τον τρόπο υπελόγιζε ο άρχοντας εκείνος να λυγίση ή να εξοντώση την Αικατερίνη.
Ο Θεός όμως, που βρέχει επι δικαίους και αδίκους, δεν ήταν δυνατό να αφήση τη δούλη του απροστάτευτη. Όλες εκείνες τις ημέρες της πήγαινε τροφή ένα περιστέρι.
Και όχι μόνο αυτό αλλά άκουσε η Αγία και μια φωνή θεία, που την ενεθάρρυνε λέγοντας:
"Μη δειλιάσης, μη φοβηθής, αγαπημένη μου Θυγατέρα. Εγώ θα είμαι μαζί σου. Με την υπομονή σου πολλούς θα γυρίσης στο δρόμο Μου και πολλούς θα κάνης να πεθάνουν για τ' όνομα Μου. Και συ θ' αξιωθής πολλά στεφάνια δόξας Ουρανίας.

Πάλι μπροστά στον Μαξιμίνο
Μετά τις δώδεκα ημέρες, ο Μαξιμίνος διέταξε να φέρουν μπροστά του την Αγία. Εκείνη σιδεροδέσμια, αλλά υπερήφανα και καρτερικά, προχωρεί μέσα στο ανάκτορο. Η ωραιότητα της είναι κάτι το απερίγραπτο. Η χάρη της συναρπάζει. Το παρουσιαστικό της γεμίζει θεία γαλήνη όποιον την κοιτάζει.
Ο Μαξιμίνος την βλέπει όλη φρεσκάδα και λάμψη. Ούτε έχει αδυνατίσει από την πείνα. Ούτε έχει ασχημίσει από τη φυλακή. Γίνεται λοιπόν έξω φρενών, διότι πιστεύει, ότι κάποιος της έδινε κρυφά τροφή. Είναι έτοιμος να κακοποιήση τους φύλακες. Τότε η Αγία του λέγει:
- Άδικα εκνευρίζεσαι και ταράζεσαι. Άδικα υποπτεύεσαι. Κανένας δικός σου δεν μου έδωσε τροφή. Φρόντισε για μένα ο Κύριος μου, ο Χριστός!
Τότε ο Μαξιμίνος προσπάθησε να συγκρατηθή. Έκανε δε μια τελευταία προσπάθεια να κερδίση την Αικατερίνη. Της μίλησε με γλυκό τρόπο. Άρχισε να την κολακεύη ύπουλα.
- Ηλιόμορφη κόρη, της είπε, συ που ξεπερνάς και τη θεά Αφροδίτη στην ομορφιά, σου ανήκει το βασίλειο μου... Έλα λοιπον και θυσίασε στους θεούς και θα σε κάνω βασίλισσα. Θα περνάς κοντά μου ευτυχισμένες μέρες. Είναι άδικο, είναι κρίμα να πέσης στα φρικτά μαρτύρια.
- Όχι Μαξιμίνε, εγώ διάλεξα πλέον τον Άρχοντα της ζωής μου. Όσο για την ομορφιά, δεν με νοιάζει. Ξέρω πολύ καλά, οτι περνά και σβήνει. Είναι σαν το λουλούδι...
Και πάνω στην στιγμή της αμηχανίας και της οργής του Μαξιμίνου, αλλά και της προσβολής από τα λόγια της Αικατερίνης, μπήκε μέσα στο δωμάτιο του ένας, πονηρός, νευρικός και πανούργος έπαρχος, ονομαζόμενος Χουρσασαδέν. Εκείνος θέλοντας να δείξη στον Μαξιμίνο αγάπη και ν' αποκτήση εύνοια, του είπε:
- Άρχοντα, εγώ βρήκα ένα τρόπο, με τον οποίο θα μπορέσης ή να νικήσης την κόρη ή να πεθάνη με φρικτούς πόνους. Διέταξε να κάνουν τέσσερις ξύλινους τροχούς σε μια περόνη και να κολλήσουν γύρω τους ξυράφια και βελόνια. Ανάμεσα στους τροχούς αυτούς βάλτε την Αικατερίνη και αρχίστε να γυρίζετε τους τροχούς. Δείξτε της πρώτα το μηχάνημα και εάν δήτε πως δεν φοβηθή, βάλτε την επάνω. Καθώς θα γυρίζουν οι τροχοί θα σχίζονται οι σάρκες της και ο θάνατος της θα είναι φρικτός και τρομερός.
Η σατανική σκέψη του επάρχου άρεσε πολύ στον Μαξιμίνο. Γι' αυτό διέταξε αμέσως να του το κατασκευάσουν. Τρείς ολόκληρες μέρες δούλευαν οι τεχνίτες, για να τελειώσουν το κατασκεύασμα εκείνο του μαρτυρίου. Και όταν το είχαν τελειοποιήσει και το είχαν βάλει στη θέση του, ο άρχων εκείνος το έδειξα για εκφοβισμό στην Αγία και της είπε:
- Το βλέπεις το μηχάνημα; Βλέπεις πως στριφογυρίζουν με τους τροχούς τα ξυράφια και τα βελόνια; Πρόσεξε! Ο θάνατος σε περιμένει με ανοιχτό στόμα, εάν δεν προσκυνήσης τα είδωλα.
Η πίστη όμως της Αγίας δεν λυγίζει. Η απόφαση δεν αλλάζει. Και τότε ο Μαξιμίνος αγριεμένος φωνάζει:
- Πετάξτε την στους τροχούς και κινήστε τους με γρηγοράδα. Πρέπει να πεθάνη αυτή τη στιγμή. Τώρα αμέσως...
Την πέταξαν, λοιπόν, την Αγία στους τροχούς και όλοι περίμεναν να ιδούν τις σάρκες της να τεμαχίζωνται και το αίμα να τρέχη άφθονο. Αντί αυτού όμως, την είδαν να ξεφεύγη από τους τροχούς και να λύνεται από τα δεσμά της θαυματουργικά. Οι δε ρόδες των τροχών ανατινάχτηκαν στον αέρα και σκότωσαν τους δήμιους που ήταν γύρω. Πουθενά δεν φαίνοταν ξυραφιές στο σώμα της. Από το κορμί της δεν έβγαινε ούτε σταγόνα αίματος. Όλοι τριγύρω, όταν είδαν εκείνο το γεγονός, τα έχασαν. Πολλοί δε έλεγαν:
" Μέγας ο Θεός των Χριστιανών "!
Το μαρτύριο της Αυγούστας
Όταν έμαθε η Αυγούστα την ενέργεια του ανδρός της Μαξιμίνου εναντίον της Μάρτυρος, βγήκε από τον κοιτώνα της και του έκανε φοβερή σκηνή.
- Μα μωρός και ανόητος είσαι, με το να θέλης να τα βάζης εναντίον του Αληθινού Θεού και να βασανίζης τη δούλη του άδικα;
Σαν άκουσε αυτά τα λόγια ο Μαξιμίνος, από το στόμα της γυναίκας του Αυγούστας, τα έχασε. Κατάλαβε πως ο Χριστός, που τόσο Τον κυνηγούσε, είχε μπεί και στην οικογένεια του. Έγινε τότε θηρίο ασυγκράτητο. Άφησε για λίγο την Αικατερίνη κι έστρεψε όλο το μίσος του εναντίον της γυναίκας του. Διατάζει με θηριωδία να κόψουν τους μαστούς της. Καμμιά λύπη δεν ένοιωθε στην ψυχρή και βάρβαρη ψυχή του. Και το αίμα της γυναίκας του άφθονο πότιζε τη γή.
Τελικώς αποκεφαλίσθηκε η Αυγούστα και η ψυχή της με το μαρτύριο ανέβηκε ολόλευκη στους ουρανούς, η δε Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη της στις 23 Νοεμβρίου.
Την ίδια νύχτα, ο στρατηλάτης Πορφυρίων πήγε κρυφά με στρατιώτες του κι έθαψε το τίμιο λείψανο της. Όμως, ακόμα και για την ταφή της γυναίκας του ωργίσθηκε ο μιαρός εκείνος άρχοντας Μαξιμίνος. Με επιμονή ζητούσε να βρή τους υπεύθυνους. Και επειδή δεν μπορούσε, άρπαξε τυχαία μερικούς, για να τους τιμωρήση.
Τότε παρουσιάσθηκε ο Πορφυρίων, με τους στρατιώτες, που έθαψαν την Αυγούστα και είπε:
- Κι εμείς χριστιανοί είμαστε! Πιστοί Εκείνου. Δικοί Του δούλοι! Δούλοι του Χριστού.
Ο Μαξιμίνος γίνεται έξω φρενών. Κτυπάει το κεφάλι του με τις παλάμες απελπισμένα.
- Πάει, λέει. Χάθηκα! Έχασα τον καλύτερο στρατηγό μου...
Μανιασμένος ο Μαξιμίνος, μετά από αυτό το νέο χτύπημα, δεν μπορεί πλέον να μιλήση. Δεν ζητά εξηγήσεις. Κοιτάζει τον Πορφυρίωνα και τους στρατιώτες σαν απελπισμένο θηρίο και διατάζει:
- Αποκεφαλίστε τους!
Η διαταγή εκτελείται αμέσως. Και έτσι μπαίνουν κι αυτοί στην εκλεκτή μερίδα των πιστών, στους μάρτυρες, και η μνήμη τους εορτάζεται στις 24 Νοεμβρίου.

Το άγιο τέλος της Αικατερίνης
Την άλλη μέρα πήγαν οι φρουροί την Αικατερίνη και πάλι ενώπιον του Μαξιμίνου. Κάνει μια ύστατη προσπάθεια να την καταφέρη. Της υπόσχεται να την παντρευθή και να την κάνει νόμιμη σύζυγο, αρκεί να θυσιάση στους θεούς. Της υπόσχεται δόξες και τιμές. Την παρακαλεί επίμονα. Έπειτα επειδή βλέπει, οτι έτσι δεν πετυχαίνει το σχέδιο του, τη βρίζει, τη φοβερίζη και την απειλεί με βασανιστήρια.
Παρ' όλα αυτά όμως χάνει το παιγνίδι του. Απελπισμένος και απογοητευμένος διατάζει να την αποκεφαλίσουν στη πλατεία της πόλεως.
Όταν έφτασε η μέρα και η ώρα της εκτελέσεως της μάρτυρος, πλήθος αναρίθμητο περίμενε να ιδή το στερνό δύσκολο δρόμο της. Οι Χριστιανοί έκλαιγαν. Οι ειδωλολάτρες της έλεγαν, πως ήταν κρίμα να φύγη πάνω στα νειάτα της, σαν δροσάτο λουλούδι, από τη ζωή, και πως έπρεπε γι' αυτό να υπακούση στον Μαξιμίνο.
Εκείνη όμως ατάραχη απαντούσε:
- Μη με λυπάσθε! Βαδίζω προς τον δρόμο της αιωνίας άνοιξης. Με περιμένουν τα κάλλη του ουρανού, η ευτυχία του Παραδείσου.
Όταν έφθασε στην πλατεία, κι ενώ δίπλα της έστεκε με το ξίφος ο δήμιος, σήκωσε πάλι τα μάτια της στον ουρανό κι ευχαρίστησε τον Χριστό. Παρακάλεσε δε στη προσευχή της, όπως το σώμα της, μετά το μαρτύριο να γίνη αθέατο και φυλαχθή σώο και ακέραιο. Και όποιος στο ψυχορράγημα του την επικαλεσθή να μπορή να τον βοηθήση.
Έπειτα έκανε νεύμα στον δήμιο να εκτελέση την διαταγή. Ένα αστραφτερό ξίφος υψώθηκε τότε, κατέβηκε με δύναμη και έκοψε την τίμια κεφαλή της Αγίας Αικατερίνης. Ήταν 25 Νοεμβρίου 307 μ. Χ.
Όπως αναφέρουν οι συναξαριστές δύο θαύματα έγιναν κατά την ώρα της αποκεφαλίσεως της. Το πρώτο είναι, οτι αντί για αίμα έτρεξε κατά την αποκεφάλιση της από τον λαιμό της γάλα και το δεύτερο, οτι το σώμα της εξαφανίστηκε μπροστά από τα μάτια του κόσμου, που παρακολουθούσε το τέλος της. Οι άγγελοι το μετέφεραν στη κορυφή του όρους Σινά, η οποία από τότε ονομάζεται "κορυφή της Αγίας Αικατερίνης". Εκεί σώζεται ακόμη σήμερα το λιθόκτιστο εκκλησάκι.
Από το εκκλησάκι αυτό τον 8ον αιώνα μετέφεραν τα λείψανα της στην Ι. Μονή Αγίας Αικατερίνης του όρους Σινά, την οποία είχε κτίσει ο Ιουστινιανός. Εκεί φυλάσσονται ακόμη τα λείψανα της Αγίας. Επάνω στον τάφο της καίουν 9 ολόχρυσες κανδήλες.

Το Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στην Αίγινα
Στην Αίγινα υπάρχει Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης, κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου. Υπήρχε εκεί ένα εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης και θαυματουργικά βρέθηκε η εικόνα της.
Δυστυχώς το εκκλησάκι αυτό το είχε ένας πολύ βλάσφημος. Το 1908 το αγόρασαν δυο καλογριές. Ο Άγιος Νεκτάριος τότε ευχαριστήθηκε πολύ. Ευχαρίστησε τον Θεό που απαλλαχθήκανε από τον βλάσφημο και είπε:
- Αυτό θα γίνη Μοναστήρι καλλίτερο από το δικό μας!
Και πράγματι μέχρι σήμερα είναι ομορφότερο και καλλίτερο από το Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου.
Όταν αγοράσθηκε το κτήμα εκείνο, δεν είχε νερό. Σκάψανε τριάντα μέτρα και νερό δεν βρισκόταν. Τότε ένας Αγιορείτης Ιερομόναχος, έκανε παράκληση στην Αγία με τις μοναχές. Κατέβασε κατόπιν μέσα στο ξεροπήγαδο την εικόνα, λιβάνισε και είπε με την αθώα πίστη του:
- Εάν Αγία μου Αικατερίνη δεν μας βγάλεις νεράκι, δεν θα σε βγάλουμε απ' εδω μέσα!!
Την νύχτα που προσεύχονταν οι καλογριές, ακούσθηκε θόρυβος και παράξενος κρότος, το δε μικρό μοναστηράκι σείστηκε από τα θεμέλια του.
- Θύμωσε, είπαν, η Αγία και θα μας καταστρέψη, γιατί την αφήσαμε μέσα στα χώματα.
Το πρωί κατέβηκε ο Ιερομόναχος να βγάλη την εικόνα. Βλέπη όμως στα τοιχώματα του ξεροπήγαδου χαραγμένο ένα Σταυρό. Και είδε πως ο Σταυρός εκείνος ήταν βρεγμένος στο κάτω μέρος.
Σηκώνει την εικόνα και φωνάζει στις καλογριές για το χαρμόσυνο γεγονός. Το πηγάδι έβγαλε νερό...
Ε, λοιπόν, από τότε, το 1924, το νερό του πηγαδιού υπάρχει και αρκετό μάλιστα, ώστε να ικανοποιεί τις ανάγκες του Μοναστηριού.
Πολλά θαύματα της Αγίας έχουν γίνει στο Μοναστήρι αυτό και είναι γραμμένα σε ειδικό βιβλίο. Και μόνο σ' αυτό; Άπειρα είναι τα θαύματα, που έχει κάνει η Αγία στα τόσα Μοναστήρια και τους Ναούς της, που υπάρχουν στα διάφορα μέρη της γής. Τις ευχές της να έχουμε.
Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου
Η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΑΘΗΝΑΙ 1999

Πηγή: http://orthodox-world.pblogs.gr/

Στην Αγία Μεγαλομάρτυρα Αικατερίνα
Του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. Παντελεήμονος

25 Νοεμβρίου, 2009
Μέσα στα πλαίσια των καθηκόντων μας, ως μαθητές του Πρωτομάρτυρος και Αρχιποίμενος Χριστού, είναι η διά βίου ομολογία και μαρτυρία της εις Χριστόν πίστεώς μας. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός διαβεβαίωσε τούτο με τα εξής λόγια: Εάν ο κόσμος σας καταδιώκει, εάν σας φυλακίζει, εάν σας καθυποβάλλει σε φοβερά και φρικτά μαρτύρια, με σκοπό να αρνηθείτε το όνομά Μου, τότε ας γνωρίζετε, ότι προτού να καταδιώξει εσάς, Εμένα πρώτα απ’ όλους κατεδίωξε.
Ο Κύριος καλεί όλους όσους θέλουν να Τον ακολουθήσουν, να βαδίσουν την στενή και τεθλιμμένη οδό, η οποία, παρά τις δυσκολίες και αντιξοότητες της, απάγει στην αιώνιο ζωή και Ουράνιο Βασιλεία του Θεού.
Ο κόσμος και ειδικώτερα ο κοσμικός άνθρωπος, ο άνθρωπος της αμαρτίας, αυτός που παραμένει αμετανόητος μπροστά στο θείο κάλεσμα για μετάνοια και σωτηρία, είναι εχθρικός προς τον Θεό, την Εκκλησία Του και προς τους ευσεβείς εκείνους πιστούς που αγωνίζονται στην καθημερινότητα του βίου να βιώνουν το θείο Θέλημα. Ο κόσμος της αμαρτίας αγαπά αποκλειστικά και μόνον εκείνους τους ανθρώπους που είναι εξομοιωμένοι μ’ αυτόν. Τον ηθικό, τον ενάρετο, τον άγιο άνθρωπο αποστρέφεται και μισεί, διότι η ζωή των αγίων είναι δριμύτατος έλεγχος σ’ αυτούς. Γι’ αυτόν τον λόγο ο ιερός ψαλμωδός πολύ χαρακτηριστικά παρουσιάζει τον αμαρτωλό να συνεδριάζει μ’ άλλους ανόμους και να τους προτρέπει να απαλλήψουν από το πρόσωπο της γης τον δίκαιο, να θαφθεί μέσα στα έγκατα της γης, ώστε να σβύσει από τη μνήμη των ανθρώπων.
Αλλά τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλουν οι αμαρτωλοί, αν και σε πολλές περιστάσεις της ζωής μας φαίνεται ότι επικρατούν οι άδικοι, οι κλέφτες, οι απαταιώνες, οι άνθρωποι του σωματεμπορίου, των ναρκωτικών, της παράνομης αγοραπωλησίας, της αδικίας, και τόσων άλλων αμαρτωλών καταστάσεων. Το θέλημα του αμαρτωλού δεν μπορεί να υπερσκελίσει το Θέλημα του Αγίου Θεού, διότι “μνήμη δικαίων μετ’ εγκωμίων”. “Οι δίκαιοι εις τον αιώνα ζήσονται”, και “δίκαιος ως φοίνιξ ανθίσει και ωσεί κέρδος εν τω Λιβάνω πληθυνθήσεται”. Γι’ αυτό και ο Προφητάναξ Δαβίδ αναφωνεί: “Μακάριος ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών, και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη, και επί καθέδρα λοιμών ουκ εκάθισεν. Αλλ’ η εν τω νόμω Κυρίου το θέλημα αυτού, και εν τω νόμω αυτού μελετήσει ημέρας και νυκτός”.
Εκείνο που διακρίνει τον άγιο από τον αμαρτωλό άνθρωπο είναι η διάθεση του να ακολουθήσει και να εφαρμόσει το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή του. Ο άγιος δεν είναι ο αναμάρτητος, γιατί αναμάρτητος είναι μόνον ο Άγιος Θεός. Ο άγιος, ο σωστός χριστιανός, είναι εκείνος που αγωνίζεται καθημερνιά να καταπολεμήσει τα αμαρτωλά πάθη και τις κακές συνήθειες του ανθρωπίνου βίου. Ξεχωρίζει τον εαυτό του από τον κόσμο της αμαρτίας διά της μετανοίας και συνάπτεται με τον Χριστό, τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων ημών. Και διά της ουσιαστικής αυτής ενώσεως του ανθρώπου με τον Δημιουργό του βρίσκει την πραγματική του ταυτότητα. Ο σκοπός της υπάρξεώς του αναδιπλώνεται. Και ο τελικός προορισμός της παρουσίας του μέσα σ’ αυτό τον κόσμο της σύγχησης και συνεχών ανακατατάξεων ορίζεται με τα λόγια του Θεανθρώπου Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, “άγιοι γίνεσθε ως ο Πατήρ υμών ο ουράνιος Άγιος εστι”. “Γίνεσθε ουν υμείς τέλειοι, ως ο Πατήρ υμών ο ουράνιος τέλειος εστιν”.
Να! λοιπόν, ποιός είναι ο σκοπός και ο προορισμός μας! Να γίνουμε άγιοι του Θεού άνθρωποι, οι οποίοι να ζούμε επί της γης, αλλά ατενίζουμε στον ουρανό, έχοντες πάντοτε υπ’όψη μας τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, “ουκ έχομεν μένουσαν ώδε πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμε”.
Εμπνεομένη απ’ αυτήν ακριβώς την διδασκαλία του Κυρίου, των Προφητών και των Αποστόλων, η σημερινή εορταζομένη Αγία Αικατερίνα, δέχθηκε με προθυμία και ένθερμο ζήλο να υποστεί τα φρικτά μαρτύρια προς Χάρη της αγάπης της προς τον Σωτήρα Χριστό. Καταξιώθηκε δε να ονομασθεί Μεγαλομάρτυς, Παρθένος και Νύμφη του Χριστού, τίτλοι που λίγοι Άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας αξιώθηκαν να λάβουν.
Αλλά η σημερινή ημέρα μας επιβάλλει να στραφούμε δι’ ολίγον στα χρόνια των διωγμών της Χριστιανικής Εκκλησίας. Στην Αλεξάνδρεια, γύρω στο τέλος του 3ου αιώνος, γεννιέται η Αικατερίνη, κόρη του αριστοκράτου Κώνστα. Αξιώθηκε, λόγω της κοινωνικής της θέσεως, αρτίας και πολυσχιδούς μορφώσεως. Ήτο κάτοχος της λατινικής και ελληνικής φιλολογίας, φιλοσοφίας, ρητορικής, αστρονομίας, μαθηματικής και άλλων επιστημών. Διεκρίνετο, εκτός από την σοφίαν και της αρετής, και για την σωματική της ωραιότητα. Έδειξε ασυνήθη ευσέβεια και προσήλωση στα θεία. Σε όραμα δέχθηκε δακτύλιο πνευματικής μνηστείας από τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος ως παιδίο βαστάζετο από την Μητέρα Αυτού, την Παναγία και Αειπάρθενο Θεοτόκο Μαρία.
Όταν πληροφορήθηκε ο αυτοκράτωρ Μαξιμίνος περί των ιδεών, του τρόπου της ζωής και ότι η Αικατερίνη ήτο Χριστιανή, ανέθεσε σε 150 περίφημους φιλοσόφους να αλλάξουν την γνώμη της και να αποδείξουν το αβάσιμο της Χριστιανικής πίστεως. Εκείνη δε, με την Χάρη του Χριστού και την σοφία που της εδώθη εκ της άνωθεν Σοφίας, “εφίμωσε λαμπρώς τους κομψούς των ασεβών, του πνεύματος τη μαχαίρα”. Και όχι μόνον τούτο, αλλά μετέπεισε όλους τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους να ασπασθούν την νέα θρησκεία του Χριστού. Οργισθείς ο Μαξιμίνος διέταξε να αναφθεί φωτιά στο μέσον της πόλεως της Αλεξανδρείας και να ριφθούν μέσα οι φιλόσοφοι, την δε Αικατερίνα εφυλάκισε.
Με καρτερία υπέμεινε τιε επόμενες ημέρες τα φρικτά μαρτύρια. Ο Μαξιμίνος διέταξε να κατασκευάσουν τροχόν με καρφιά, ώστε δι’ αυτού να κατακομματιάσουν το σώμα της μάρτυρος. Όταν όμως προσεκόμισαν τον κατασκευασθέντα τροχό, διά θαύματος διεράγη και τα τεμάχια του διασκορπίσθηκαν. Τότε διετάχθη να αποκεφαλισθεί η μάρτυς του Χριστού. Οι παρευρισκόμενοι, ως αυτόπτες μάρτυρες, παρακολούθησαν τον αποκεφαλισμό της Αγίας. Είδαν, ότι αντί να τρέξει από τον λαιμό της Αγίας αίμα, έτρεξε γάλα σε ένδειξη της αγνότητος και παρθενικής ζωής της μάρτυρος.
Το πάναγνο σώμα της μεταφέρθηκε από αγγέλους στο όρος Σινά, όπου παρέμεινε για τρεις και πλέον αιώνες άταφο, έως ότου οι μοναχοί της Μονής Σινά δι’ οράματος ειδοποιήθηκαν και ενταφίασαν το σώμα της Αγίας στον Ιερό Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού.
Η σημερινή εορταζόμενη Αγία Αικατερίνα, μας καλεί να μιμηθούμε την ζωή της, τις αρετές της και την ένθερμη και σταθερή της πίστη. Μπροστά στις δυσκολίες και τους διωγμούς, υπέμεινε με καρτερία. Μπροστά στους πειρασμούς της κοσμικής ζωής, αντιστάθηκε με την δύναμη της αρετής και της ηθικής. Μπροστά στις κοσμικές και μάταιες δόξες του κόσμου τούτου, αντέταξε την ουράνια δόξα, που προσφέρει ο Χριστός σ’ όσους υπομένουν μέχρι τέλος.
Σήμερα, λοιπόν, όλος ο χριστιανικός κόσμος αισθάνεται ιερό δέος και καύχηση, ότι στην ελληνική πόλη της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου αναδείχθηκαν μεγάλοι Μάρτυρες της Πίστεώς μας. Ας έχουμε, λοιπόν, ως προστάτιδά μας την Μεγαλομάρτυρα του Χριστού Αικατερίνα. Ας την παρακαλέσουμε όλοι με πίστη θερμή να μας επισκιάζει με την Χάρη της. Ας την ικετεύσουμε να μας χαρίσει την πολυπόθητη υγεία, ψυχής τε και σώματος. Ας την παρακαλέσουμε να μεσιτεύει υπέρ της σωτηρίας μας.

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερίναν τὴν θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν· ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τῇ δυνάμει, καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα, αἰτεῖται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιoν. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τὴν σοφίαν ἄνωθεν, κομισαμένη τοῦ λόγου, τῶν ῥητόρων ἤλεγξας, τὰς φληναφίας εὐτόνως· κάλλεσι, τῆς παρθενίας ὡραϊσμένη, αἵμασι, τῆς μαρτυρίας πεποικιλμένη· διὰ τοῦτό σε ὡς νύμφην, Αἰκατερίνα Χριστὸς προσήκατο.

Μεγαλυνάριον.
Νύμφη τοῦ Σωτῆρος πανευκλεής, αἴγλη παρθενίας, καὶ σοφίας τῇ καλλονῇ, καὶ Μαρτύρων ἄθλοις, λαμπρῶς πεποικιλμένη, Αἰκατερίνα ὤφθης, ὠς καλλιπάρθενος.

ΠΗΓΗ:http://www.faneromenihol.gr/

Παρακλητικός Κανόνας Ἁγίας Αἰκατερίνας

 Παρακλητικός Κανόνας Ἁγίας Αἰκατερίνας, 
Ι. Μ. Σινά
Ὁ Παρακλητικὸς Κάνόνας τῆς Ἁγίας ψαλλόμενος ὑπὸ τοῦ χοροῦ τῶν Σιναϊτῶν Πατέρων καὶ φίλων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.
Ἡ ἡχογράφηση πραγματοποιήθηκε
                                     τὸ ἔτος 2015 εἰς τὴν Ἱερὰ Μονή.

Εορτή Αγίας Αικατερίνης (25 Νοεμβρίου)

 ΒΙΟΝ ΑΫΛΟΝ ΕΞΗΣΚΗΜΕΝΗ
Δόξα είς τον στίχον,εορτής Αγίας Αίκατερίνης
μέλος Ιακώβου πρωτοψάλτου. Ήχος Β΄
Βίον ἄϋλον ἐξησκημένη, βῆμα ἄθεον καταλαβοῦσα, ἔστης τροπαιοφόρος Αἰκατερῖνα σεμνή, ἀνθηφοροῦσα τοῦ Θεοῦ τὴν λαμπρότητα, καὶ τὸ θεῖον σθένος ἐνδεδυμένη, δόγμα τυράννου κατεμυκτήρισας, καὶ ῥητόρων ἔπαυσας, τὰς φληνάφους ῥήσεις Πολύαθλε.
Ο Βυζαντινός χορός "ΤΡΟΠΟΣ" συμμετείχε στις λατρευτικές εκδηλώσεις στην Ιερά Μονή Σινά για την εορτή της Αγίας Αικατερίνης και την επέτειο των σαράντα ετών αρχιερατείας του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Σινά κυρίου Δαμιανού.

Το παιδί μας...

Την ώρα που ο δίχρονος γιος σας έχει πέσει στο πάτωμα και χτυπιέται, την ώρα που η οκτάχρονη κόρη σας έχει πεισμώσει και δε συνεργάζεται, την ώρα που η δωδεκάχρονη κόρη σας τσακώνεται μαζί σας για ασήμαντο λόγο, την ώρα που σας έρχεται να ξεστομίσετε μια βαριά κουβέντα (κάτι που πιθανότατα θα το μετανιώσετε την επόμενη στιγμή και θα προσπαθήσετε να το πάρετε πίσω), πείτε στον εαυτό σας STOP και υπενθυμίστε του ότι εσείς είστε ο ώριμος ενήλικας σε αυτή τη σχέση και το παιδί σας είναι ανώριμο και, όπως περιμένει από εσάς τροφή, στέγη και ασφάλεια, επίσης περιμένει να μάθει από εσάς βασικούς κανόνες για τη ζωή του.
Να λοιπόν τι χρειάζεται να είστε για το παιδί σας ώστε να το βοηθήσετε να γίνει ένας χαρούμενος και πετυχημένος ενήλικας.

1. Να είστε με τη συμπεριφορά σας θετικό παράδειγμα προς μίμηση

Τι είναι αυτό που θέλετε για το παιδί σας; 
Να είναι χαρούμενο; Ευγενικό; 
Να μην έχει νεύρα και ξεσπάσματα; Αυτό που επιθυμείτε για το παιδί σας σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με το πώς εσείς φέρεστε. 
Διαλέξτε τις συμπεριφορές και τα χαρακτηριστικά που θέλετε να αποκτήσει το παιδί σας. 
Δείξτε τα με το δικό σας καλό παράδειγμα, για να τα μιμηθεί. Γιατί τελικά, τα παιδιά μαθαίνουν από αυτά που βλέπουν και βιώνουν γύρω τους, από τους γονείς τους, και λιγότερο από τις θεωρίες τύπου «πρέπει να κάνεις αυτό» στα λόγια.

2. Να είστε τα θεμέλια της ζωής του παιδιού σας

Εσείς βάζετε τις βάσεις για το υπόλοιπο της ζωής του παιδιού σας. Ακούγεται σαν μεγάλη υποχρέωση; Πράγματι, αν το σκεφτείτε, εσείς ξεκινάτε ήδη από τους πρώτους μήνες της ζωής την πρώτη και βασικότερη σχέση με το παιδί σας. 
Μέσα από το συναισθηματικό δέσιμο, τη σιγουριά και την ασφάλεια που θα νιώσει το μωράκι σας στα χέρια σας (κάθε φορά που ανταποκρίνεστε στο κλάμα του για να το ταΐσετε, να το αλλάξετε, να το παρηγορήσετε), θα το βοηθήσετε να αποκτήσει μία σταθερή βάση, πάνω στην οποία θα χτίσει τις υπόλοιπες σχέσεις του καθώς μεγαλώνει.

3. Να είστε ο πιο θερμός οπαδός του παιδιού σας

Ενθαρρύνετε, εμψυχώστε, υποστηρίξτε το παιδί σας, τόσο με τα λόγια όσο και με τα έργα σας. Αν νομίζετε ότι για να πάει καλά ένα παιδί στα σπορ, στα μαθήματα ή στο οτιδήποτε πρέπει να του τονίζετε συνέχεια τι δεν κάνει καλά για να κινητοποιηθεί και να το διορθώσει, τότε κάνετε μεγάλο λάθος! 
Κατακρίνοντας, κοροϊδεύοντας, γελοιοποιώντας ή μειώνοντας ένα παιδί με σκοπό να το «βοηθήσετε» να αποκτήσει κίνητρα είναι ό,τι πιο λανθασμένο και τραυματικό μπορείτε να κάνετε! Εννοείται ότι δεν πρέπει να δώσετε ψεύτικους επαίνους ή να λέτε στο παιδί σας ότι είναι το καλύτερο ενώ δεν είναι, αλλά το να είστε δίπλα του και να στηρίζετε τις προσπάθειές του μεταδίδοντάς του ότι πιστεύετε σε αυτό και τις ικανότητές του είναι το σημαντικότερο.

4. Να είστε η μαμά που έχει να πει καλά λόγια για το παιδί της

Και όχι μόνο να λέτε καλά λόγια για το παιδί σας, αλλά που και που να το κάνετε όταν ξέρετε ότι το παιδί σας ακούει! Με αυτό εννοώ ότι θα πρέπει να εστιάζετε στα θετικά στοιχεία του παιδιού σας, στις ικανότητες και δυνατότητές του, στις προσπάθειές του αλλά και στον χαρακτήρα του. 
 Αποκτήστε τη συνήθεια να λέτε περισσότερα καλά πράγματα για το παιδί σας αντί να το σχολιάζετε αρνητικά και να παραπονιέστε για τα ελαττώματα ή τις δυσκολίες του.
Όταν εσείς ξεκινάτε να κακολογείτε το παιδί σας, να γκρινιάζετε για τη συμπεριφορά του και τις δυσκολίες που σας φέρνει, να θυμάστε ότι αυτό έχει αρνητικό αντίκτυπο τόσο σε εσάς όσο και στο παιδί σας. Απ’τη μία, οι άλλοι γονείς θεωρούν ότι έχετε μεγάλο μερτικό ευθύνης για τις δυσκολίες του παιδιού σας. 
Οπότε, όταν παραπονιέστε και μιλάτε άσχημα γι’αυτό, οι άλλοι θεωρούν ότι εσείς θα πρέπει να κάνετε κάτι για να βελτιωθεί η συμπεριφορά του παιδιού. Απ’την άλλη, επισημαίνοντας διαρκώς τα ελαττώματα του παιδιού σας, θα καταλήξετε να το βλέπετε αρνητικά, αγνοώντας τα θετικά του στοιχεία.

5. Να είστε η μαμά που ξέρει να δώσει μια σοφή συμβουλή και μια αγκαλιά στα δύσκολα

Δεν είναι εύκολο να είσαι μαμά, και φυσικά δεν είναι δυνατόν να έχει η μαμά όλες τις απαντήσεις ή λύσεις. Ωστόσο, είτε δεν έχετε τελειώσει το δημοτικό είτε έχετε μεταπτυχιακό, τα πτυχία δεν έχουν σχέση. 
Μπορείτε να είστε το άτομο που έχει μια σοφή συμβουλή για το παιδί σας. 
Μπορείτε να το κατευθύνετε σωστά και να του υποδείξετε πού ή ποιον πρέπει να ρωτήσει για να βρει απαντήσεις. 
Να το ενθαρρύνετε να δοκιμάσει διαφορετικές λύσεις μέχρι να βρει τη σωστή. 
Να ακούσετε με προσοχή όσα έχει να σας πει.  
Να του θυμίσετε ότι είναι ένας υπέροχος άνθρωπος παρά τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει. 
Να έχετε μια αγκαλιά ανοιχτή για να το παρηγορήσετε, να το ηρεμήσετε ή να του μεταδώσετε δύναμη, όταν χρειαστεί.

6. Να είστε βράχος ακλόνητος

Το παιδί σας χρειάζεται μία μαμά που να είναι εκεί, ό,τι και να γίνει, βράχος ακλόνητος στα δύσκολα και τα εύκολα, στα ωραία και τα άσχημα. 
Και ξέρω πόσο δύσκολο είναι αυτό όταν υπάρχει πίεση, άγχος, στρες, δυσκολίες οποιουδήποτε είδους και, φυσικά, καθημερινές απαιτήσεις και υποχρεώσεις. 
Όμως, το παιδί σας χρειάζεται μια μαμά που να το αγαπάει άνευ όρων. Να είναι ένα λιμάνι σιγουριάς και ασφάλειας. Να ξέρει πως ό,τι και να του συμβεί έχει εσάς, μπορεί να έρθει στην αγκαλιά σας να σας εκμυστηρευτεί τους φόβους, τα προβλήματα, τις ανησυχίες του και ότι εσείς θα ανταποκριθείτε με αγάπη και ζεστασιά (και ας μη μπορείτε να του λύσετε τα προβλήματά του!)
Δρ. Λίζα Βάρβογλη