Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017

Ἡ Γιορτή τοῦ Ὁσίου μας!!!!!



Τέλος φόρμας
Μιά ξεχωριστή «Ἱεροπραξία»!
Ἡ εὐλογία τοῦ σίτου στίς μεγάλες γιορτές
 τῆς Μονῆς Πάτμου.
τοῦ κ. Ματθαίου Μελιανοῦ 
ἀποκλειστικά γιά τά ΠΑΤΜΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ 


Κατά τίς μεγάλες γιορτές τοῦ Μοναστηριοῦ μας, δηλαδή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου (26 Σεπτεμβρίου κσί 8 Μαΐου) καί τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου (16 Μαρτίου καί 21 Ὀκτωβρίου), πρίν ἀπό τήν ἀπόλυση τῆς  Θείας Λειτουργίας καί συγκεκριμένα μετά τόν ὕμνο  «Εἴη τό Ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον», ἐξέρχεται ὁ Ἡγούμενος μετά τῶν συλλειτουργούντων Κληρικῶν,  στόν Ἐξωνάρθηκα τῆς Μονῆς, ψάλλοντας τό Ἀπολυτίκιον καί τό Κοντάκιον τοῦ ἑορτάζοντος Ἁγίου καί τό Θεοτοκίον «Τῇ πρεσβείᾳ Κύριε πάντων τῶν Ἁγίων..» καί  ἀναγινώσκει τήν εὐχή «ἐπί τῶν Κολλύβων τῶν Ἁγίων».
Στή συνέχεια ὁδεύει «ἐν πομπῇ»,  μέ τούς Πατέρες, ψἀλλοντας τά «ἰδιόμελα» τῶν Ἁγίων (τό «Ποταμοί Θεολογίας» στήν Ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη καί τό «Ὁ κλεινός καί στερρός Χριστόδουλος» στήν ἑορτή τοῦ Ὁσίου), προκειμένου νά εὐλογήσει  τίς ἀποθῆκες πού ὑπάρχουν στήν αὐλή τοῦ Μοναστηριοῦ, δηλ. τίς ἀποθῆκες τῶν δημητριακῶν, τοῦ κρασιοῦ, τοῦ λαδιοῦ καί τῶν λοιπῶν ἀγαθῶν.
Στήν εἴσοδο τῆς κεντρικῆς ἀποθήκης ἕνας ἀπό τούς Μοναχούς κρατάει στά χέρια του ἕναν δίσκο, μέσα στόν ὁποῖο ὑπάρχει «σῖτος» (στάρι). Ἀφοῦ  τό εὐλογήσει ὁ Ἡγούμενος, τό διασκορπᾶ καί πρός τίς ἄλλες ἀποθῆκες («ἐλαίου, οἴνου» κλπ) καί  πρός τούς πιστούς. Ἡ πομπή ἐπανέρχεται στόν Ἐξωνάρθηκα, ὅπου ἀκολουθεῖ ἡ εὐλογία τῶν κολλύβων  «εἰς τιμήν καί μνήμην τῶν κτιτόρων, εὐεργετῶν, συνδρομητῶν καί τῶν προαναπαυσαμένων Πατέρων καί Ἀδελφῶν τῆς Μονῆς». Ἀκολουθεῖ ἡ διανομή τοῦ Ἀντιδώρου καί ἡ ἀπόλυση (ἕπεται βέβαια καί τό Μοναστηριακό «καφέδισμα» στό Ἡγουμενεῖο - Ἀρχονταρίκι τῆς Μονῆς).


 Γιατί γίνεται αὐτή ἡ πρόσθετη Ἱεροπραξία;
         Πρόκειται γιά αἰωνόβια πράξη του Μοναστηριοῦ μας, προκειμένου νά «εὐλογοῦνται» τά ἀγαθά τά ὁποῖα ἦταν ἀπαραίτητα, ὄχι μόνο γιά τή διατροφή τῶν Μοναχῶν, ἀλλά καί γιά τήν κάλυψη τῶν ἀναγκῶν τῶν «πενήτων» καί τῶν ἀναξιοπαθούντων γενικά (οἱ παλαιότεροι δέν λησμονοῦμε ὅτι κουβαλοῦσαν οἱ ἀγωγιάτες μέ τά ζῶα τους τά στάρια, τά κριθάρια, τό κρασί (μέ τά τουλούμια) καί τά ἄλλα προϊόντα καί τά «ξεφόρτωναν» στίς ἀποθῆκες. Κρατοῦσαν οἱ Μοναχοί τά χρειαζούμενα καί τά ὑπόλοιπα τά μοίραζαν στούς πτωχούς, κυρίως κατά τίς μεγάλες γιορτές. Στήν αὐλή τοῦ Μοναστηριοῦ ὑπάρχει μέχρι καί σήμερα ἡ «γούρνα» πού ἔπιναν νερό τά ζῶα καί τὀ «κρουκέλι» πού τά ἔδεναν). Βέβαια σήμερα οἱ ἀποθῆκες αὐτές, δέν ἔχουν τήν «λειτουργικότητα» καί τήν ἀποστολή πού εἶχαν πρίν ἀπό «κάμποσα» χρόνια,  ὡστόσο  ἡ παράδοση τηρεῖται καί θά πρέπει νά τηρεῖται. Ποιός μπορεῖ νά ξέρει ἄν αὔριο, δέν ξαναζήσουν τίς παλιές τους δόξες ..).
         «Ὁ σῖτος» (τό στάρι) παίζει ἕναν ἀπό τούς πιό βασικούς κανόνες τῆς διατροφῆς μας. Γἰ αὐτό κατέχει ὑψηλή ἀναγνώριση ἀπό τόν λαό καί συνδέεται  μέ τή λατρεία προχριστιανικῶν θρησκειῶν, ἐθνικῶν, ἠ ἀνατολικῶν θρησκευμάτων, οἱ ὁποῖες χρησιμοποιοῦσαν τόν σῖτον στίς λατρεῖες τους. Ὁ Χριστιανισμός ἔδωσε μιά ἄλλη διάσταση στή χρήση τοῦ σίτου (ἄρτου), τοῦ οἴνου καί τοῦ ἐλαίου. Χρησιμοποιεῖ τά δύο πρῶτα, ὡς συστατικά τῆς Θείας Κοινωνίας, ἐνῶ μέ τό ἔλαιον «παρέχει» τό φῶς της στούς πιστούς. Μέ ἁπλά λόγια, πέρα ἀπό τήν διατροφική ἀξία τους, τά ἀγαθά αὐτά, ἔχουν μεγάλη πνευματική σημασία γιά τήν Ἐκκλησία μας καί τά Μέλη Της.

Ἡ μικρή αὐτή ἀναφορά στά δρώμενα τῆς Μονῆς μας, ἄς γινει ἀφορμή, γιά τήν ἀνάδειξη καί ἄλλων στοιχείων καί περαιτέρω ἑρμηνείας καί συζήτησης.
  «Καί τοῦ Χρόνου τοῦ Ὁσίου μας»!
21 Ὀκτωβρίου 2017
ΠΗΓΗ:    http://www.patmostimes.gr/
ΦΩΤΟ: Μουλιάτη Μάγδα

Καΐρης Θεόφιλος


    1784: Σαν σήμερα γεννήθηκε
 ο Θεόφιλος       Καΐρης, 
                μεγάλος Δάσκαλος του Γένους
      (απόφοιτος της Πατμιάδας Εκκλ. Σχολής)
  Λόγιος, ιερωμένος, φιλόσοφος, θεολόγος και μαθηματικός· από τους κορυφαίους του νεοελληνικού Διαφωτισμού. Ανέπτυξε ένα δικής του έμπνευσης θρησκειοφιλοσοφικό σύστημα, τον «Θεοσεβισμό» ή «Θεοσέβεια», που αντιστρατευόταν βασικά δόγματα του Χριστιανισμού (τριαδολογία, χριστολογία) και γι’ αυτό το λόγο καταδιώχθηκε από την επίσημη Ελλαδική Εκκλησία.
Ο Θεόφιλος Καΐρης γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1784 στην Άνδρο και ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά του προκρίτου του νησιού Νικολάκη Τωμάζου Καΐρη και της συζύγου του Ασημίνας, το γένος Καμπανάκη. Μία από τις αδελφές του ήταν η λόγια και πρώιμη φεμινίστρια Ευανθία Καΐρη.
Αφού παρακολούθησε μαθήματα στις Κυδωνιές (Αϊβαλί), την Πάτμο και τη Χίο, χειροτονήθηκε διάκονος το 1802 και αμέσως αναχώρησε στο εξωτερικό για σπουδές φιλοσοφίας: πρώτα στην Πίζα, όπου παρέμεινε επί τέσσερα χρόνια, και μετά στο Παρίσι, όπου έμεινε τρία έτη και συνδέθηκε στενά με τον Αδαμάντιο Κοραή. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1811, διετέλεσε επί ένα χρόνο διευθυντής της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης και στη συνέχεια δίδαξε στη σχολή των Κυδωνιών μαθηματικά και φιλοσοφία. Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία κι έλαβε μέρος στην Επανάσταση του ’21. Πολέμησε, τραυματίστηκε και συμμετείχε στις Εθνοσυνελεύσεις ως πληρεξούσιος της Άνδρου.
Το 1834 ίδρυσε ορφανοτροφείο στην Άνδρο για τα ορφανά του Αγώνα, το οποίο σύντομα εξελίχθηκε στο κέντρο μιας καινούριας θρησκείας, του Θεοσεβισμού. Ο Καΐρης πίστευε ότι η σχέση μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου είναι προσωπική και μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τη διαμεσολάβηση κανενός άλλου παράγοντα. Η θεοσέβεια του Καΐρη συνοψίζεται στη βασική αρχή «Θεόν σέβου» («Να σέβεσαι τον Θεό») και εντάσσεται στον ντεϊσμό της «φυσικής θρησκείας» – αποδοχή της ύπαρξης του Θεού ως λογικής αναγκαιότητας και των φυσικών καταβολών της θρησκείας στον άνθρωπο – των γάλλων διαφωτιστών και των βρετανών εμπειριστών φιλοσόφων του 17ου και 18ου αιώνα.
Συνέθεσε προς τούτο άσματα και ύμνους στη δωρική διάλεκτο και αμφισβητώντας τη χριστιανική χρονολογία, πρότεινε ένα νέο ημερολόγιο και εισηγήθηκε δικά του ονόματα για τους μήνες, στο πρότυπο των Γάλλων Διαφωτιστών (Θεοσέβιος, Σοφάρετος, Δίκαιος, Άγιος, Αγάθιος, Σθένιος, Αγάπιος, Χαρίσιος, Μακρόθυμος, Αιώνιος, Ένθεος και Σώσιος), ενώ υποστήριξε την κατάργηση των εβδομάδων, προτείνοντας τη διαίρεση κάθε μήνα σε τρεις δεκάδες.
Οι ανατρεπτικές δοξασίες του προκάλεσαν την αντίδραση της Ελλαδικής Εκκλησίας. Ο Καΐρης καθαιρέθηκε από κληρικός και φυλακίστηκε. Το 1842 αποφυλακίστηκε και απελάθηκε από την Ελλάδα. Περιπλανήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στο Παρίσι και το Λονδίνο, όπου δίδαξε μαθήματα φιλοσοφίας σε ομογενείς. Μετά την ψήφιση του Συντάγματος του 1844, που προστάτευε την ελευθερία της συνείδησης, επανήλθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Άνδρο, απολαμβάνοντας την προστασία του Γαλλικού Κόμματος και προσωπικά του ηγέτη του Ιωάννη Κωλέττη.
Οι καταγγελίες για τη διδασκαλία του δεν σταμάτησαν τα επόμενα χρόνια και τον Δεκέμβριο του 1852 καταδικάστηκε από το Πλημμελειοδικείο Σύρου σε φυλάκιση δύο ετών για προσηλυτισμό. Η φωτισμένη αγόρευση του διαπρεπούς νομικού Νικολάου Σαριπόλου, θεμελιωτή του δημοσίου δικαίου στην Ελλάδα, και η προφητική του προειδοποίηση, ότι όποια καταδίκη του Καΐρη θα σήμαινε βέβαιο θάνατο, δεν ίσχυσε για να αποτρέψει τη μισαλλοδοξία των διωκτών του, αλλά και του δικαστηρίου.
Ο Θεόφιλος Καΐρης οδηγήθηκε στα Λαζαρέτα της Σύρας, όπου στις 13 Ιανουαρίου 1853 άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο κελί του, σε ηλικία 69 ετών. Τάφηκε έξω από την Ερμούπολη χωρίς θρησκευτική τελετή και χωρίς να επιτρέψουν στον αδελφό του Δημήτριο να είναι παρών στη νεκρώσιμη ακολουθία. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι εννέα ημέρες μετά το θάνατό του εκδικάσθηκε στον Άρειο Πάγο αναίρεση της καταδικαστικής απόφασης του δικαστηρίου της Σύρου. Τελικά, ο Άρειος Πάγος ακύρωσε την απόφαση, κηρύσσοντάς τον αθώο.
Στο συγγραφικό έργο του Καΐρη περιλαμβάνονται οι πραγματείες «Φιλοσοφικά και φιλολογικά», «Γνωστική ή των του ανθρώπου γνώσεων σύντομος έκθεσις», «Στοιχεία φιλοσοφίας των περί τα όντα γενικώτερον θεωρουμένων τα στοιχειωδέστερα», «Επιτομή της θεοσεβικής διδασκαλίας και ηθικής», «Θεοσεβών προσευχαί και ιερά άσματα», «Θεοσοφία». Εκτός απ’ αυτά, υπάρχουν σε χειρόγραφη μορφή έργα του γύρω από τις φυσικές επιστήμες και τα μαθηματικά, που δίδαξε στη διάρκεια της σχολικής του σταδιοδρομίας.
https://www.sansimera.gr

Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

Το Ανδρόγυνο.

Ο άντρας ο πολλά βαρύς
 και η γυναίκα η γλωσσού


Θυμάστε το παλιό σουξέ του Γιάννη Ντουνιά: «Του άντρα του πολλά βαρύ» ή το πολύ παλιότερο σουξέ του Στελλάκη Περπινιάδη: «Είσαι γκρινιάρα και γλωσσού»; Μεγάλες λαϊκές επιτυχίες και οι δυο. Ιδιαιτέρως περιπαιχτικές και σατυρικές που προφανώς ακούμπησαν χορδές και εξέφρασαν αισθήματα. 
Θα δούμε παρακάτω τι και πως.

Την δεκαετία του 90 είχαν κυκλοφορήσει και στη χώρα μας κάποια βιβλία που είχαν σαν βασικό τους θέμα τις διαφορές μεταξύ των αντρών και των γυναικών. 
Βιβλία με ευφάνταστους τίτλους του τύπου: «Άντρες από τον Άρη, γυναίκες από την Αφροδίτη».
Θυμάμαι τότε που είχα διαβάσει κάνα δυο από αυτά τα είχα θεωρήσει υπερβολικά. Βλέπετε δεν είχα ακόμη την απαιτούμενη εμπειρία όσον αφορά τις σχέσεις με το άλλο φύλο. 
Σήμερα αρκετά χρόνια μετά έχω αναθεωρήσει τις απόψεις μου.

Πιστεύω ότι όντως σε πολλά θέματα οι άντρες και οι γυναίκες είναι από άλλο πλανήτη και ότι καλό θα είναι να γνωρίζουμε αυτές τις διαφορές για να μπορούμε να πορευόμαστε αρμονικά στον κοινό μας πλανήτη.  
Το που οφείλονται αυτές οι διαφορές δηλαδή αν οφείλονται στις διαφορές της ανατομίας των εγκεφάλων μας ή στην κυτταρική μνήμη που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά ή στα έμφυλα στερεότυπα είναι κάτι που θέλει εξειδικευμένη μελέτη και ξεφεύγει από την φιλοδοξία αυτού του κειμένου.
Παρακάτω θα ακούσετε μερικά τρανταχτά παραδείγματα διαφορετικότητας των δύο φύλων.
Όταν ο άντρας «έχει κάτι» η γυναίκα σκέφτεται: «έχει κάτι μαζί μου»

Ο Αλέξανδρος έχει μόλις γυρίσει από τη δουλειά του. Έχει περάσει μια δύσκολη μέρα(διαπληκτίστηκε με έναν συνάδελφό του) και θέλει να χαλαρώσει λιγάκι, να αποφορτιστεί, για να ξαναβρεί τον εαυτό του. 
 Κάθεται λοιπόν μπροστά στον υπολογιστή που μπορεί σε αυτή τη φάση να του προσφέρει εγγυημένα την θεραπευτική αποβλάκωση που του χρειάζεται.
Προπαντός προσέχει να μην καταλάβει τίποτα η σύζυγος του Ρένα. Μάταια όμως. Εκείνη ως συνήθως οσμίζεται στον αέρα ότι κάτι τον απασχολεί και τον πλησιάζει χαριτωμένα και αθώα, τάχα μου τάχα μου, με σκοπό να μάθει τι είναι αυτό. 
Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
— Ρένα: Τι νέα; Όλα καλά;
— Αλέξανδρος: Μια χαρά…
— Ρένα: Έχεις κάτι;
— Αλέξανδρος: Όχι, όλα καλά…
— Ρένα: Σίγουρα; Αφού δεν μιλάς …
— Αλέξανδρος (για να γλυτώσει από τις ερωτήσεις): Είμαι λιγάκι κουρασμένος..
— Ρένα: Μήπως έχεις κάτι μαζί μου;
— Αλέξανδρος ( που δεν είχε κάτι μαζί της αλλά τώρα αρχίζει να έχει): Τι δεν καταλαβαίνεις; Με το ζόρι πρέπει να έχω κάτι μαζί σου;
— Ρένα: Αν φταίει κάποιος άλλος τότε γιατί εσύ ξεσπάς απάνω μου; Όλο εγώ φταίω εδώ μέσα. Τι θες λοιπόν, να αδιαφορήσω ΤΕΛΕΙΩΣ για σένα;
Ούπς!!!Πάντα υπάρχει μια φράση, μια λέξη που παίζει το ρόλο της πρώτης εκπυρσοκρότησης: στην πιο πάνω περίπτωση είναι η λέξη ΤΕΛΕΙΩΣ με την οποία η Ρένα( καθόλου τυχαία) αφήνει υπόνοιες στον Αλέξανδρο ότι έχει ήδη αρχίσει να αδιαφορεί για αυτόν. Όπως καταλαβαίνετε μετά από αυτό ξεσπά τρικούβερτος καυγάς με απρόβλεπτη συνέχεια.
Όταν η γυναίκα «έχει κάτι» ο άντρας σκέφτεται: «πάλι την έπιασε η υστερία της» 
Ας πάρουμε το ίδιο πάνω κάτω συμβάν με αντεστραμμένους τους ρόλους. 
Η Ρένα έχει μόλις γυρίσει από τη δουλειά της. Έχει περάσει μια δύσκολη μέρα(διαπληκτίστηκε με τον προϊστάμενό της) και θέλει να αποφορτιστεί. Κάνει ότι μπορεί για να τραβήξει την προσοχή του Αλέξανδρου και να τον κάνει να την ρωτήσει τι έχει. Έχει κρεμάσει τα μούτρα, βαριαναστενάζει και κάνει νευρικές κινήσεις. Φυσικά ο Αλέξανδρος τσιμπάει. 
Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
— Αλέξανδρος: Όλα καλά;
— Ρένα: Μια χαρά. ( με ύφος: συνέχισε να ρωτάς και μην τολμήσεις να σταματήσεις)
Ο Αλέξανδρος όμως κάνει τον βλάκα και δεν ρωτά σκεφτόμενος από μέσα του: «άμα θέλει να μου πει κάτι ας μου το πει μόνη της. Δεν θα της κάνω εγώ ανάκριση ή ψυχανάλυση». Τότε ωσάν η Ρένα να διάβασε την σκέψη του αρχίζει να εξιστορεί με κάθε λεπτομέρεια το συμβάν του διαπληκτισμού με τον προϊστάμενό της.
Ο Αλέξανδρος νιώθει σαν θηρίο στο κλουβί αφού ξέρει από την εμπειρία του ότι θα είναι αυτοκαταστροφικό να την διακόψει  κατά την διάρκεια της αφήγησης και η αλήθεια είναι ότι θέλει τόσο να την διακόψει.
Θέλει τόσο να της φωνάξει για τις τόσο άσχετες πληροφορίες που του αναφέρει, για την πιστή αναπαράσταση του συμβάντος με όλους τους διαλόγους : «και μου είπε, και του είπα…». Θέλει να της πει να τον λυπηθεί και να μην λοξοδρομεί συνέχεια από το θέμα τους. Αλλά είπαμε ξέρει ότι δεν πρέπει να μιλήσει. Όμως κάποια στιγμή συνειδητοποιεί με τρόμο ότι η Ρένα έχει διακόψει την αφήγηση και ότι τον κοιτάζει απειλητικά. Μα τι έκανε λάθος, αφού εφάρμοσε πιστά τις οδηγίες;
Και όμως πρέπει να έκανε ένα λάθος: κάποια στιγμή πρέπει να αφαιρέθηκε και να έστρεψε για μια στιγμή το βλέμμα του αλλού, μακριά από τα μάτια της γυναίκας του.
— Ρένα: Με ακούς τόση ώρα που σου μιλάω ή με γράφεις;
— Αλέξανδρος: Έχω ακούσει τα πάντα. Άμα θες ρώτα με να στα πω
— Ρένα: Ωραία και λοιπόν; Ποια είναι η γνώμη σου;
Ο Αλέξανδρος όση ώρα μίλαγε η γυναίκα του είχε φανταστεί τον εαυτό του στη θέση της και είχε σκεφτεί τι θα έλεγε εκείνος στον προϊστάμενό του σε αντίστοιχη περίπτωση. Και ήταν μια μόνο φράση.
Μια φράση που κατά την γνώμη του σίγουρα θα έβαζε τον προϊστάμενο στην θέση του και μάλιστα χωρίς εκείνος να το καταλάβει αφού θα ένιωθε και ευχαριστημένος από πάνω.

Και ο Αλέξανδρος έκανε το λάθος να πει αυτή τη μια φράση στη Ρένα:
— Αλέξανδρος: Αφού με ρωτάς να σου πω τη γνώμη μου θα στην πω. Αντί να μπεις σε τόση μεγάλη αντιπαράθεση μαζί του θα μπορούσες απλά να του πεις αυτό………..και να τον φέρεις τούμπα.
Και εκεί που ο Αλέξανδρος έχει αρχίσει να αδημονεί για την επιβράβευση του που είπε κάτι τόσο έξυπνο που έδινε μια τόσο απλή λύση στο πρόβλημα της, βλέπει εμβρόντητος τη Ρένα να γουρλώνει τα μάτια και να λέει :
— Ρένα: Τελικά όλοι οι άντρες είστε γουρούνια. Αλλά ξέρω εσύ είσαι ο μέγας σοφός εδώ μέσα. Ποιος σου ζήτησε τη γνώμη σου, μου λες;
— Αλέξανδρος: Εσύ μόλις τώρα. Θα με τρελάνεις μου φαίνεται.
— Ρένα: Δεν εννοούσα να μου πεις τι θα έκανες εσύ στη θέση μου. Το ξέρω ότι θα το χειριζόσουνα καλύτερα. Είναι γνωστό αυτό…
Όπως καταλαβαίνετε ο διάλογος μεταξύ του ζευγαριού οδεύει ήδη προς αναπόφευκτο καυγά.

Για να είμαστε ίσοι δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε ίδιοι
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να αναλύσουμε τι συνέβη στις δύο παραπάνω περιπτώσεις.
Οι άντρες όταν βασανίζονται από ένα πρόβλημα προτιμούν να κλείνονται στον εαυτό τους, να χαλαρώνουν μόνοι τους κάνοντας κάτι που τους ευχαριστεί παρά να το μοιραστούν με τους άλλους κάτι που πιθανό να τους φόρτιζε περισσότερο.
Οι γυναίκες όμως «κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια» αντιλαμβάνονται αυτό το κλείσιμο του άντρα ως απειλή. Σκέφτονται ότι αφού ο άντρας τους δεν θέλει να το μοιραστεί μαζί τους μάλλον πρόκειται για κάτι που τις αφορά, ότι κάτι δεν πάει καλά με τη σχέση τους.
Όσο λυτρωτική μπορεί να είναι για τον άντρα η σιωπή όταν θέλει να αποφορτιστεί από κάτι, άλλο τόσο είναι απειλητική για την γυναίκα. Καλό θα είναι λοιπόν οι γυναίκες να κατανοήσουν την ανάγκη των αντρών να αποτραβιούνται  για κάποιο χρονικό διάστημα μέσα στην ημέρα είτε για να σερφάρουν στο διαδίκτυο είτε να παρακολουθήσουν ειδήσεις ή κάποιο αθλητικό θέαμα στην τηλεόραση.
Δεν το κάνουν ούτε για να αποφύγουν εκείνες, ούτε γιατί τεμπελιάζουν. Είναι ο τρόπος τους να ξαναβρούν τον εαυτό τους  για να επιστρέψουν στη δράση της καθημερινότητας δυνατοί όπως θεωρούν ότι οι γυναίκες τους τους θέλουν.
Από την άλλη μεριά όταν οι γυναίκες έχουν ένα πρόβλημα για να αποφορτιστούν νιώθουν την ανάγκη να το μοιραστούν και μάλιστα όσο πιο άμεσα γίνεται.
Το θέμα όμως είναι ότι οι άντρες επικεντρώνονται στο πρακτικό μέρος των όσων οι γυναίκα τους περιγράφει και θεωρούν τα περισσότερα από όσα λέει περιττά και άσχετα με το πρόβλημα. Προφανώς δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι η γυναίκα τους όταν μπαίνει σε διαδικασία αποφόρτισης δεν εκφράζει λογικές και κυριολεκτικές σκέψεις αλλά συναισθήματα τα οποία είναι έτσι και αλλιώς παράλογα και ανεξήγητα.
Είναι σαν οι γυναίκες να βρίσκουν τον έλεγχο χάνοντάς τον πρώτα. Και αυτό το κάνουν ακριβώς επειδή μπορούν να το κάνουν ενώ οι άντρες απλά δεν μπορούν.
Οι γυναίκες έχουν μια ικανότητα που δεν έχουν οι άντρες : μπορούν να μιλάνε και να αισθάνονται ταυτόχρονα. Αντιθέτως όταν ένας άντρας  είναι φορτισμένος με συναισθήματα έχει ανάγκη να σταματήσει να μιλάει, να ηρεμήσει και να επιβάλλει στον εαυτό του την αυτοκυριαρχία του.
Το θέμα όμως είναι ότι οι άντρες όταν βλέπουν μια γυναίκα σε διαδικασία αποφόρτισης ,να παλεύει να εκφραστεί, θεωρούν ότι επειδή αυτοί δεν το κάνουν ποτέ αυτό, ότι η γυναίκα έχει πάθει υστερία ή κρίση γκρίνιας ή ότι παραληρεί και λέει παλαβομάρες.
Και ενώ εκείνη έχει μπει σε απόλυτη θεραπευτική διαδικασία ο άντρας κάνει το μοιραίο λάθος: ψάχνει αφορμή να την διακόψει γιατί έτσι θεωρεί ότι θα την ηρεμήσει. Γι’ αυτό συνήθως της προτείνει μια απόλυτη λογική λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει, λέγοντάς της τι θα έκανε εκείνος στη θέση της,  θεωρώντας όλα τα υπόλοιπα λόγια περιττά. Στην πραγματικότητα όμως την «κόβει» από κάτι που της ήταν υπερ-πολύτιμο: την βίωση των συναισθημάτων της.
Αντί αυτού θα μπορούσε απλά να την ακούσει χωρίς να την διακόψει και χωρίς να κάνει στο τέλος καμία κριτική σχετικά με το ποιος έχει δίκιο και χωρίς να πει τι θα έκανε αυτός στη θέση της. Την επόμενη φορά λοιπόν που εμείς οι άντρες θα νιώσουμε λιγουλάκι αφ’ υψηλού βλέποντας μια γυναίκα «να μιλάει χωρίς να σκέφτεται» ίσως θα ήταν καλύτερα να σκεφτούμε ότι απλά έχει την ικανότητα να εκφράζεται και ταυτόχρονα να αισθάνεται (για αυτό ίσως μοιάζει ότι δεν σκέφτεται λογικά την ώρα που μιλάει αφού τα αισθήματα δεν έχουν λογική), ικανότητα που εμείς οι άντρες σαφώς δεν έχουμε στην συντριπτική μας πλειοψηφία.
Αντί λοιπόν να βιαστούμε να την διακόψουμε , ας κάτσουμε απλά να την ακούσουμε και ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι ακριβώς αισθάνεται χωρίς να παίρνουμε κατά γράμμα ότι λέει. Και έτσι χαζεύοντάς την ας αποτίσουμε φόρο τιμής στις μεταξύ μας διαφορετικότητες που δίνουν λίγη χρυσόσκονη και μαγεία στον κόσμο μας.
Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός

ΠΗΓΗ:paideia.gr

Το "κέρδος"!

Ένας νεόπλουτος προσπάθησε να υποτιμήσει τη δουλειά μιας δασκάλας, επειδή αυτή δεν έβγαζε αρκετά χρήματα.
Η απάντησή της είναι ανεκτίμητη.


Οι καλεσμένοι του δείπνου κάθονταν γύρω από το τραπέζι και συζητούσαν για τη ζωή. 
Ένας άντρας, διευθύνων σύμβουλος, αποφάσισε να εξηγήσει το πρόβλημα της εκπαίδευσης. Ισχυρίστηκε, 
«τι θα μάθει ένα παιδί από κάποιον ο οποίος αποφάσισε ότι η καλύτερη επιλογή στη ζωή του ήταν να γίνει δάσκαλος;»
Για να δώσει έμφαση στην άποψή του είπε σε μια άλλη καλεσμένη: «Σούλα, εσύ είσαι δασκάλα. Πες ειλικρινά, πόσα κερδίζεις;»

Η δασκάλα Σούλα, που ήταν γνωστή για την ειλικρίνεια και την ευθύτητά της, είπε: 
«Θέλεις να μάθεις πόσα κερδίζω;»

(Έκανε παύση για μια στιγμή, και ξεκίνησε…)
«Λοιπόν, κερδίζω κάνοντας τα παιδιά να δουλεύουν πιο γρήγορα από ό,τι φαντάζονταν ότι μπορούν. 
Κάνοντας έναν κακό μαθητή να νιώθει σαν να έχει κερδίσει βραβείο. 
Κάνοντας τα παιδιά να κάθονται 40 λεπτά στην τάξη ενώ οι γονείς τους δεν μπορούν να τα κάνουν να κάτσουν ούτε για 5 χωρίς IPod, Game Cube ή ταινία. 
Θέλεις να μάθεις πόσα κερδίζω;»

(Έκανε ξανά παύση και κοίταξε κάθε ένα από τα άτομα στο τραπέζι)
«Κερδίζω κάνοντας τα παιδιά να αναρωτιούνται.
Κάνοντάς τα να αμφισβητούν.
Κάνοντάς τα να έχουν σεβασμό και υπευθυνότητα για τις πράξεις τους.
Κερδίζω μαθαίνοντάς τους πώς να γράφουν και μετά τα κάνω να γράφουν. Το πληκτρολόγιο δεν είναι τα πάντα.
Κερδίζω κάνοντάς τους να διαβάζουν, να διαβάζουν, να διαβάζουν.
Κάνοντάς τους να δουλεύουν πολύ στα μαθηματικά. Χρησιμοποιούν το μυαλό που τους έδωσε ο Θεός, όχι το κομπιουτεράκι που έφτιαξε ο άνθρωπος.
Κάνοντας τους μαθητές μου από άλλες χώρες να μάθουν ό, τι τους χρειάζεται για τα αγγλικά ενώ διατηρούν τη μοναδική τους πολιτιστική ταυτότητα.
Κάνοντας την αίθουσα ένα χώρο, όπου όλοι οι μαθητές νιώθουν ασφαλείς.
Τέλος, κερδίζω κάνοντάς τους να καταλάβουν ότι αν χρησιμοποιούν τα δώρα που τους δόθηκαν, αν δουλεύουν σκληρά και ακολουθούν την καρδιά τους, μπορούν να πετύχουν στη ζωή.»


(Η Σούλα έκανε παύση για ένα λεπτό, και μετά συνέχισε)
«Και μετά, όταν οι άλλοι με ρωτάνε πόσα κερδίζω, μπορώ να κρατάω το κεφάλι ψηλά και να μην τους δίνω σημασία, γιατί είναι τόσο αδαείς.

Θέλεις να μάθεις πόσα κερδίζω; 
Κερδίζω κάνοντας τη διαφορά στη ζωή όλων σας, μορφώνοντας τα παιδιά σας και προετοιμάζοντάς τα να γίνουν διευθύνοντες σύμβουλοι, γιατροί και μηχανικοί…

Εσύ πόσα κερδίζεις, κύριε διευθύνων σύμβουλε;»
Του έπεσε το σαγόνι και δεν μίλησε.

Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

«Ρόδα είναι και γυρίζει.»

Όταν μια ηλικιωμένη τον είδε να την πλησιάζει αρχικά τρόμαξε.

Κάποιο βράδυ ένας άντρας καθώς οδηγούσε, είδε μια ηλικιωμένη γυναίκα να στέκεται στην άκρη του δρόμου πλάι στο αυτοκίνητο της. Ακόμη και με το αμυδρό φως που την φώτιζε εκείνη την στιγμή, μπορούσε να καταλάβει ότι χρειάζονταν απελπισμένα βοήθεια. Έτσι, σταμάτησε το αυτοκίνητο του και προχώρησε προς το μέρος της. Προσπάθησε να χαμογελάσει για να μην την τρομάξει αλλά μπορούσε να δει την ανησυχία στο πρόσωπο της. Κανείς δεν είχε σταματήσει πιο πριν να την βοηθήσει και για αυτό ήταν πολύ επιφυλακτική. Ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα μόνη στο κρύο και στο σκοτάδι. Εύκολη λεία για οποιονδήποτε επιθυμούσε να της κάνει κακό.  Όταν πλησίασε περισσότερο κοντά της προσπάθησε να την καθησυχάσει λέγοντας της: «Μην τρομάζετε. Σταμάτησα μόνο για να σας βοηθήσω. Θέλετε να περιμένετε μέσα στο αυτοκίνητο σας όπου είναι πιο ζεστά, μέχρι να δω τι μπορώ να κάνω; Με την ευκαιρία, το όνομά μου είναι Μπράιαν Άντερσον.» Ευτυχώς το μόνο που είχε ήταν ένα σκασμένο λάστιχο, αλλά για μια ηλικιωμένη γυναίκα, ακόμη και αυτό το πολύ απλό έμοιαζε ανυπέρβλητο εμπόδιο. Ο Μπράιαν τοποθέτησε τον γρύλο κάτω από το αυτοκίνητο της, το σήκωσε, πήρε την ρεζέρβα και ξεκίνησε να αλλάζει το σκασμένο λάστιχο. Πολύ σύντομα τα χέρια του είχαν γίνει μαύρα από την βρωμιά. Η ηλικιωμένη γυναίκα είχε πια καταλάβει ότι ο άγνωστος άντρας ήθελε απλά να την βοηθήσει. Άνοιξε το παράθυρο του αυτοκινήτου της και άρχισε να του μιλάει. Του είπε ότι ήταν από το Σαιντ Λούις και ότι απλά ήταν περαστική από εκείνο το σημείο. Πήγαινε για να δει την κόρη της και τα εγγόνια της που ζούσαν σε μια κοντινή μικρή πόλη. Είχε σκοπό να μείνει για μερικές μέρες μαζί τους γιατί πρόσφατα έχασε τον σύζυγό της και ένιωθε πολύ μόνη στο σπίτι της. Του είπε ότι δεν υπήρχαν λόγια για να τον ευχαριστήσει που σταμάτησε. Είχαν περάσει αρκετά αυτοκίνητα από την ώρα που έσπασε το λάστιχο αλλά κανείς δεν θέλησε να την βοηθήσει. Ο Μπράιαν απλά χαμογέλασε. Τοποθέτησε το σκασμένο λάστιχο στο αυτοκίνητο, έκλεισε το πορτ μπαγκάζ και πλησίασε στο παράθυρο για να την αποχαιρετήσει. Εκείνη ρώτησε πόσα του χρωστούσε. Του είπε ότι όσα και να της ζητούσε, ήταν αποφασισμένη να του τα δώσει για να ανταποδώσει την καλή του πράξη. Είχε κάτσει ήδη αρκετή ώρα στο κρύο και στο σκοτάδι φέρνοντας στο μυαλό της όλα εκείνα τα φοβερά πράγματα που θα μπορούσαν να της συμβούν μέχρι που εμφανίστηκε ο καλός της άγγελος. Ο Μπράιαν δεν το σκέφτηκε πολύ. Δεν ήταν η δουλειά του να το κάνει αυτό και για αυτό δεν ήθελε να πάρει τα χρήματα της. Απλά είδε κάποιον που είχε ανάγκη και αποφάσισε να τον βοηθήσει. Το ίδιο, της είπε, θα έκανε για τον οποιοδήποτε. Δεν ήταν πλούσιος. Άνεργος ήταν και είχε μεγάλη ανάγκη ακόμη και τα λίγα δολάρια. Είχε ζήσει όμως όλη του τη ζωή προσφέροντας χωρίς να ζητά ανταπόδοση και δεν είχε σκοπό να το αλλάξει αυτό εκείνο το βράδυ. Χαμογελούσε όταν της είπε: «Βέβαια υπάρχει κάτι που θα μπορούσατε να κάνετε για να μου το ξεπληρώσετε. Κάτι εύκολο και απλό που δεν περιλαμβάνει χρήματα. Την επόμενη φορά που θα δείτε κάποιον που χρειάζεται βοήθεια, να του την προσφέρετε. Να τον βοηθήσετε και εκείνη τη στιγμή να σκέφτεστε εμένα.» Ο Μπράιαν περίμενε για λίγο μέχρι να απομακρυνθεί αρκετά το αυτοκίνητό της, μπήκε στο δικό του και προχώρησε προς την ίδια κατεύθυνση. Ήταν μια κρύα, βροχερή, καταθλιπτική νύχτα, αλλά εκείνος παραδόξως ένιωθε υπέροχα καθώς κατευθύνονταν προς το σπίτι του. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω η ηλικιωμένη κυρία είδε ένα μικρό εστιατόριο στην άκρη του δρόμου και αποφάσισε να σταματήσει για να ξεκουραστεί, να ζεσταθεί και να φάει κάτι πριν συνεχίσει το ταξίδι της. Ήταν ένα σκοτεινό, βρώμικο εστιατόριο από αυτά που η ηλικιωμένη γυναίκα δεν είχε επισκεφτεί ποτέ στη ζωή της. Από έξω υπήρχαν δυο παλιές αντλίες αερίου και μια παλιά ταμπέλα που είχε φύγει από την θέση της και έγερνε επικίνδυνα. Όλο το σκηνικό ήταν πρωτόγνωρο για την ηλικιωμένη γυναίκα. Η σερβιτόρα μόλις την είδε, ήρθε και της έφερε μια καθαρή πετσέτα για να σκουπίσει τα βρεγμένα μαλλιά της. Ήταν πολύ κουρασμένη αλλά αυτό καθόλου δεν την εμπόδισε από το να έχει ένα πολύ όμορφο, γλυκό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της. Η ηλικιωμένη παρατήρησε ότι η σερβιτόρα ήταν περίπου οκτώ μηνών έγκυος, αλλά σε κανένα σημείο της συνομιλίας τους δεν άφησε την κούραση και τον πόνο να απομακρύνουν το χαμόγελο από το πρόσωπο της. Την κοίταζε και αναρωτιόνταν πως κάποιος που είχε τόσα λίγα, μπορούσε να είναι τόσο ευγενικός με έναν άγνωστο. Τότε θυμήθηκε τον Μπράιαν. Όταν τέλειωσε το γεύμα της άφησε δίπλα στην απόδειξη ένα φιλοδώρημα 300 δολαρίων και προχώρησε προς την πόρτα. Μόλις το είδε η σερβιτόρα έτρεξε για να την προλάβει αλλά η ηλικιωμένη είχε ήδη μπει στο αυτοκίνητο της και είχε απομακρυνθεί. Η σερβιτόρα μπήκε ξανά στο εστιατόριο και πήγε να μαζέψει το τραπέζι της ηλικιωμένης. Τότε παρατήρησε κάτι που δεν είχε δει πιο πριν. Υπήρχε κάποιο μήνυμα γραμμένο σε μια χαρτοπετσέτα. Τα μάτια της βούρκωσαν όταν διάβασε το μήνυμα: «Δεν μου χρωστάς τίποτα. Έχω βρεθεί στη θέση σου. Κάποιος με βοήθησε και εμένα όταν είχα ανάγκη, με τον τρόπο που θέλω να βοηθήσω και εγώ εσένα. Αν θέλεις πραγματικά να μου το ξεπληρώσεις, μην αφήσεις αυτή την αλυσίδα αγάπης να σταματήσει.» Έξω οι ακτίνες της ανατολής του ήλιου έκαναν δειλά την εμφάνιση τους τη στιγμή που η  σερβιτόρα επέστρεφε στην δουλειά της. Υπήρχαν τραπέζια για να καθαρίσει, μπολ για να γεμίσει με ζάχαρη και πελάτες για να σερβίρει. Αλλά ήταν χαρούμενη γιατί είχε εξασφαλίσει αρκετά χρήματα για να πληρώσει κάποια από τα έξοδα του μήνα. Εκείνο το βράδυ όταν έφτασε στο σπίτι της κουρασμένη μετά τη δουλειά, πήγε να ξαπλώσει με τη σκέψη της στην άγνωστη ηλικιωμένη και στο μήνυμα που της είχε αφήσει. Ποια ήταν αυτή η γυναίκα και πως μπορούσε να ξέρει πόσο πολύ είχαν ανάγκη τα χρήματα με τον σύζυγο της; Με τη γέννηση του μωρού να πλησιάζει τον επόμενο μήνα τα έξοδα θα ήταν δυσβάσταχτα. Ήξερε πως και ο σύζυγος της ανησυχούσε, ίσως περισσότερο και από εκείνη. Έσκυψε πάνω του προσπαθώντας να μην τον ξυπνήσει, του έδωσε ένα απαλό φιλί στο μάγουλο και του ψιθύρισε χαμηλόφωνα:«Όλα θα πάνε καλά. Σε αγαπώ, Μπράιαν Άντερσον.»
Υπάρχει ένα παλιό ρητό που λέει «Ρόδα είναι και γυρίζει.» 
ΠΗΓΗ:https://hamomilaki.blogspot.gr/