Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Ο σιανός ....

 Ω σιανε μου ποταμέ!
Την Κυριακή 20/3/2016 η χορωδία του Μουσικού Σχολείου Αλίμου στο πλαίσιο του πολιτιστικού προγράμματος ''Δωδεκάνησα, το πολιτιστικό σταυροδρόμι του Αιγαίου'' παρουσίασε στο ''Πάτμιον'' πνευματικό κέντρο μουσική και τραγούδια από την Κωνσταντινούπολη, Μικρά Ασία και Δωδεκάνησα.
Υπεύθυνη προγράμματος και χορωδίας κ. Ιωάννα Αγγέλου 

Πέμπτη 7 Απριλίου 2016

Όσιος Γεράσιμος ο Βυζάντιος (7 Απριλίου)



Όσιος Γεράσιμος ο Βυζάντιος

Ημερομηνία εορτής: 07/04/2016
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 7 Απριλίου εκάστου έτους.
Ιερά Λείψανα: Η Κάρα του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Τσαγκαρόλων Χανίων.
Η δεξιά του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Πάτμου.
Άγιοι που εορτάζουν: Οσιος Γερασιμος ο Βυζαντιος (; - 1770)


Όσιος Γεράσιμος ο Βυζάντιος






Όσιος Γεράσιμος ο ΒυζάντιοςΒίον βιώσας ὡς ἀσώματος Πάτερ,
Κλῆρον λέληφας τὴν Ἀσωμάτων πόλιν.
Εἰς Οὔλυμπον ἄειρε θεοῖο πόθος Γεράσιμον.
Βιογραφία
Ο Όσιος Γεράσιμος, ο διδάσκαλος, καταγόταν από ευσεβές γένος. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στα λεγόμενα Υψωμάθεια, από γονείς ευσεβείς. Συναναστράφηκε στην πατρίδα του με σοφούς άνδρες, ήλθε στην Πάτμο, όπου μαθήτευσε κοντά στον πιο σοφό δάσκαλο του Γένους, τον Όσιο Μακάριο τον Καλογερά, στην περιώνυμη Πατμιάδα Σχολή και ανέλαβε την καθοδήγησή της μετά την οσιακή κοίμηση του Οσίου Μακαρίου. Αφού απομακρύνθηκε από τις βιοτικές μέριμνες, έγινε μοναχός στη βασιλική και πατριαρχική Μονή του Ευαγγελιστού και Θεολόγου Ιωάννου στην Πάτμο, στην οποία και χειροτονήθηκε ιερέας.

Πολιτεύθηκε με όσιο και καλό τρόπο, υπήρξε άριστος παιδαγωγός των νέων και φώτισε τους πάντες. Αφού αρρώστησε από λιθίαση, αναχώρησε για τη Σμύρνη προς θεραπεία της αρρώστιας του. Επειδή δεν πέτυχε τον σκοπό του, πήγε στην Κρήτη, όπου κοιμήθηκε οσιακώς το έτος 1770 μ.Χ. και τάφηκε στην Ιερά Μονή της Παναγίας Τριάδος, την επονομαζόμενη των Τζαγκαρόλων. Μόλις έμαθαν οι μοναχοί στην Πάτμο την κοίμηση του Οσίου κατέφθασαν με πλοίο στην Κρήτη, ζητώντας το τίμιο λείψανό του. Όταν αρνήθηκαν οι Πατέρες της Μονής της Αγίας Τριάδος να αποδώσουν τον πολύτιμο θησαυρό «ὃν ἀπέστειλεν αὐτοὶς ὁ Θεός» έγινε αγρυπνία και κατά την διάρκεια του χερουβικού Ύμνου εκόπη αυτομάτως το ιερό δεξί χέρι του Οσίου, το οποίο έλαβαν και μετέφεραν οι μοναχοί στην Πάτμο, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα, αναβλύζοντας τις δωρεές της χάριτος σε όσους προσέρχονται σε αυτή με πίστη.

Το χαριτόβρυτο λείψανο του Οσίου που φυλασσόταν κάτω από την αγία Τράπεζα του Καθολικού της σεβασμίας Μονής των Τζαγκαρόλων, μαζί με το λείψανο του οσίου πατρός ημών Ακακίου, που έζησε οσιακώς στη Μονή και τελειώθηκε ο βίος του σε αυτήν, παραδόθηκε στη φωτιά από μιαρούς Αγαρηνούς που επέδραμαν εναντίον της Ιεράς Μονής το έτος 1821 μ.Χ. και την έκαψαν. Χάθηκε έτσι ο σπουδαίος αυτός θησαυρός της χάριτος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ'. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἀσκητικῶς διατελῶν ἐν τῷ κόσμῳ, 
καὶ διαλάμψας ἐν σοφίᾳ τῶν λόγων, 
πρὸς ἀπαθείας ἔφθασας ἀκρώρειαν, 
φαίνων ὥσπερ ἥλιος ἐν τοῖς πέρασι μάκαρ, πάντας τοὺς τιμῶντάς σε καταυγάζων θεόφρον, τῆς οὐρανίου δεῖξον χαρμονῆς, 
μετόχους Πάτερ Γεράσιμε Ὅσιε.

Κοντάκιον
Ἦχος δ'. Ἐπεφάνης σήμερον.
Γερασίμου σήμερον, τὴν θείαν μνήμην, ἐκτελοῦντες ἄσμασιν, ἀναβοήσωμεν πιστοί, Χριστὲ ὁ μόνος Θεὸς ἡμῶν, 
τοῦ Σοῦ Ὁσίου λιταῖς ἡμᾶς οἴκτειρον.

Ὁ Οἶκος
Λόγε Θεοῦ, ὁ δι᾿ ἡμᾶς σαρκὶ φανεὶς ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ τὰ ἄῤῥητα καὶ φρικτὰ ὑπὲρ ἡμῶν τελέσας, χάριν τε τοῖς σοῖς δωρησάμενος ἱκέταις, βίον ἐν γῇ ἀγγελικὸν θαυμαστῶς διανύειν, καὶ λάμψεσιν αὐτοὺς κατακοσμήσας τεράτων φοβερούς τε τῶ ὄντι, τοῖς δαίμοσιν ἀναδειξάμενος. Ὁ αὐτὸς καὶ νῦν, τὸν σὸν θεράποντα Γεράσιμον τὸν ἀεισέβαστον θεϊκῶς ἐνισχῦσας, πᾶσαν τὴν ἰσχὺν καταβαλεῖν τοῦ βροτοκτόνου, καὶ ὡς ἥλιον τοῖς ἐνθέοις ἀγωνίσμασι διαλάμψαι οὗ τὴν ἐτήσιον ἐκτελοῦντες πανήγυριν, καταύγασον καὶ ἡμᾶς, τῶ φωτὶ τῆς σῆς ἐπιγνώσεως, κραυγάζοντάς σοι Οἰκτίρμον· Τοῦ Σοῦ Ὁσίου λιταῖς ἡμᾶς οἴκτειρον.






Σχετικές συνδέσεις
ΠΗΓΗ: http://www.saint.gr/205/saint.aspx#
https://www.facebook.com/sotirakis.savvas?ref=ts&fref=ts

Όσιος Σάββας (7 Απριλίου)


Όσιος Σάββας ο εν Καλύμνω (1862-1948) 
Γεννήθηκε στην Ηρακλείτσα της Ανατολικής Θράκης το 1862 από γονείς φτωχούς. Δωδεκάχρονος έρχεται στο Άγιον Όρος, στη σκήτη της Άγιας Άννης, στην Καλύβη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Δοκιμάζεται επί μία δωδεκαετία, μαθαίνει την αγιογραφία και τη βυζαντινή μουσική και μεταβαίνει στα Ιεροσόλυμα, στη μονή του Χοζεβά, στον Άθωνα για τρία χρόνια (1894-97) και ξαναγυρίζει στα Ιεροσόλυμα, όπου μένει μέχρι το 1916, ασκητεύοντας κυρίως στις όχθες του Ιορδάνη καί, για ένα μικρό διάστημα, στη μονή του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου.
Στη συνέχεια ζει δύο χρόνια στην Πάτμο, για λίγο πάλι στο Άγιον Όρος και πηγαίνει στην Αίγινα, κοντά στον άγιο Νεκτάριο. Ασκείται μαζί του και μετά την κοίμηση του άγιου μένει σαράντα ήμερες κλεισμένος στο κελλί του. Με νηστεία και προσευχή αγιογραφεί την πρώτη εικόνα του θεοφόρου Νεκταρίου και την παραδίδει στο ναό για προσκύνηση.
Το έτος 1926 ή 1928 μεταβαίνει στην Κάλυμνο και ζει με αξιοθαύμαστη άσκηση και νήψη στη μονή των Αγίων Πάντων μέχρι την οσιακή κοίμηση του το 1948. Γίνεται ο φιλόστοργος πατέρας των εκεί μοναζουσών, αλλά και όλων των κατοίκων του νησιού με τον ελεήμονα λόγο του, τον παραμυθητικό, τον ειλικρινή, τον βιωματικό, τον θεόσδοτο. Ό αυστηρός βίος του, η συνεχής προσευχή του, η διάκριση, η φιλανθρωπία του έλκουν τα πλήθη πλησίον του.
Στις 7 Απριλίου 1957 έγινε η ανακομιδή του αγίου λειψάνου του, από τον μητροπολίτη Καλύμνου Ισίδωρο, το όποιο βρέθηκε σώο, αδιάφθορο, να εκπέμπει άρρητη ευωδία και να επιτελεί πολλά θαύματα. Ό όσιος Σάββας θεωρείται πολιούχος της Καλύμνου. Κατά τον μητροπολίτη Καλύμνου Νεκτάριο, είναι «το γέννημα της Γανοχώρας, το βλάστημα του Αγίου Όρους, το ανάστημα του Οσίου Πατρός Νεκταρίου, το καύχημα της ενδόξου Καλύμνου, ο έφορος της παλαιφάτου Μονής των Αγίων Πάντων, της άκρας ταπεινώσεως ο εργάτης, της νοεράς προσευχής ο ανύστακτος υπηρέτης, ο άφθαστος νηστευτής, ο ανυπέρβλητος της μοναχικής πολιτείας αγωνιστής, ο ακαταμάχητος της Εκκλησίας υπερασπιστής, των ασθενούντων ο ιατρός και πάντων των εν κινδύνοις απροσμάχητος βοηθός, κατετάγη εις στεφανηφόρον χορείαν των εν ασκήσει λαμψάντων. Ό άσημος εδοξάσθη, ο δενδρολιβανοβίωτος κατέστη συνδαιτημών θεϊκής τραπέζης, ο έχων μόνην κτίσιν σκούφον και κομβοσχοίνιον, ράβδον και ταγάριον, κατά το αγιορειτικόν έθος, ανυψώθη εις την φωτιστικήν τάξιν των φίλων του πανοικτίρμονος Θεού».
Ακολουθίες προς τιμή του έγραψαν ο μητροπολίτης Καλύμνου Ισίδωρος και ο υμνογράφος μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Αυτές, μαζί με βιογραφικά στοιχεία, προφορικές και γραπτές μαρτυρίες για την πολιτεία του αγίου, θαύματα, φωτογραφίες και εικόνες του, εξέδωσε ο θεολόγος Βασίλειος Παπανικολάου το 1975. Χαιρετισμούς συνέθεσε ο Υμνογράφος, Καθηγητής Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας. Η επίσημη αναγνώριση της αγιότητας του έγινε διά Πράξεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου της 19 Φεβρουαρίου 1992.
Η μνήμη του τιμάται στις 7 Απριλίου.
πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Άγιοι Αγίου Όρους, Εκδόσεις Μυγδονία, Θεσσαλονίκη 2007
ΠΗΓΗ:  http://www.pemptousia.gr

Τέλεση Βαπτίσεων καί Γάμων



Παρέμβαση του Μητροπολίτη Σπάρτης για τη νέα "μόδα" σε γάμους και βαφτίσεις
1
Εγκύκλιο για τους γάμους και τις βαφτίσεις απέστειλε ο Μητροπολίτης Σπάρτης κ. Ευστάθιος και κατακρίνει τη νέα...μόδα με την τέλεση γάμων στο ύπαιθρο ή την καθυστέρηση βάφτισης των τέκνων και την πραγματοποίηση του μυστηρίου μαζί με το θρησκευτικό γάμου του ζευγαριού. Συγκεκριμένα αναφέρει:

Προς
Τούς ευσεβείς χριστιανούς
Της Ιεράς Μητροπόλεώς μας

Θέμα: «Περί της ορθόδοξης τελέσεως του Μυστηρίου του βαπτίσματος»

Χριστιανοί μου αγαπητοί,

Παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό με πολλή αγωνία διάφορα γεγονότα περίεργα, πρωτάκουστα, νεοφανή και τελείως αντίθετα με τις ελληνορθόδοξες παραδόσεις μας.

Μερικά από αυτά που γίνονται στην Ελλάδα μας έρχονται απ’έξω  και επαναλαμβάνονται στην αθάνατη Χώρα μας και μοιάζουν κακόγουστα.

Άλλα είναι «παραγωγής» εγχώριας και αποδεικνύουν  ότι οι νεοέλληνες άρχισαν να κλωτσούν τις παραδόσεις τους, να προσβάλλουν τη χριστιανική ιδιότητά τους και να διασύρουν τον τόπο μας και την ιστορία του.
Έγραφε κάποιος κοινωνιολόγος, γνήσιος έλληνας και συνειδητός χριστιανός, ότι ποτέ δε φανταζόταν ότι στην Ελλάδα  θα γίνονταν αυτά που ούτε στις χώρες χωρίς ιστορία και πολιτισμό γίνονται.

Συγκεκριμένα περιστατικά με αναγκάζουν ν’ απευθυνθώ στους χριστιανούς μας και, αφού υπογραμμμίσω την απρέπεια  αυτών των περιπτώσεων και να παρακαλέσω όλους σας, μεγάλους και μικρούς, άνδρες και γυναίκες, να σεβαστούμε την παράδοσή μας, να δείξουμε ευλάβεια σε όσα η Εκκλησία μας, για αιώνες μας διέσωσε και τίποτε από αυτά που κράτησαν οι πρόγονοί μας να μην περιφρονήσουμε.

«Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις» μας προτρέπει ο Απόστολος Παύλος  και οι άνθρωποι του πνεύματος μας συμβουλεύουν ότι «λαός που λησμονεί την παράδοσή του και την ιστορία του είναι καταδικασμένος να εξαφανισθεί».

α. Ζητούν κάποιοι γονείς «κουλτουριάρηδες» να βαπτίσουν τα παιδιά τους, όχι στον ιερό Ναό της ενορίας τους, αλλά στη θάλασσα. Είναι, μου λέγουν ή μου γράφουν, πολύ όμορφα εκεί και έχει το Μυστήριο μια απλότητα. Δεν μπορώ να εννοήσω ποιά είναι η απλότητα και που βλέπουν την ομορφιά. Υπάρχει τίποτε πιο ωραίο από τον ιερό χώρο του Ναού; Οι χριστιανοί μας έχουν δεθεί με τον Ναό. Εκεί βαπτίζονται, εκεί στεφανώνονται και από εκεί παίρνουν τη Μακαρία Οδό.
Η ιερότητα του χώρου, ο διάκοσμος του Ναού με τις διδακτικές αγιογραφίες ή με τις ιερές εικόνες δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για επικοινωνία με τον Θεό. Το κάθε Μυστήριο, που είναι αγιαστική πράξη, συνδέεται και εκφράζεται με την προσευχή όχι μόνο των αμέσως ενδιαφερομένων, αλλά και των συγγενών και των προσκεκλημένων.

Ευρισκόμαστε μέσα στον Ναό και πολλές φορές το μυαλό μας τρέχει στα βιοτικά και τα κοσμικά, ώστε να χρειάζεται ο λειτουργός να μας ανακαλέσει με την υμνολογική συμβουλή «πάσαν την βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν». Μπορείτε να σκεφθείτε να τελείται το Μυστήριο έξω, στην ύπαιθρο ή στην παραλία;

Η επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος δεν έγινε στα κτήματα ή στην αγορά, αλλά σε συγκεκριμένο προσευχητικό τόπο, όπου έγινε το πρώτο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας από τον ίδιο τον Κύριό μας.

Έτσι μας δίδαξε η Εκκλησία δυό χιλιάδες χρόνια από τότε. Γιατί θέλουμε σήμερα ν’αλλάξουμε μία καταξιωμένη παράδοση;

Στο διάστημα αυτών των αιώνων έχουμε βαπτίσεις σε ποταμούς και θάλασσες, αλλά αυτά τα γεγονότα τα υπαγόρευσε μια ανάγκη. Η Εκκλησία, κατ’ οικονομίαν, τα εδέχθη, αλλά αποτελούν μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Ποιά ανάγκη υπαγορεύει σήμερα να γίνει το βάπτισμα στη θάλασσα; Τουλάχιστον εκείνοι που το ζητούν ουδέποτε διατύπωσαν έναν λόγο σοβαρό, πνευματικό, πρακτικό, για να το αξιολογήσουμε
Ο λόγος που υπαγορεύει την παράκληση μερικών, που γίνεται ενοχλητική απαίτηση, είναι ένας και μόνος. Να κάνουν αυτοί κάτι που δεν κάνουν οι άλλοι. Να δείξουν ότι αυτοί δε μοιάζουν με τους πολλούς. Ότι δε δέχονται τις δεσμεύσεις του παρελθόντος. Ότι αυτοί έχουν ένα σύγχρονο, προοδευτικό πνεύμα, που ικανοποιεί τους ιδίους και γι’αυτό θέλουν να το επιβάλουν και στους άλλους.

Βέβαια προστίθενται κοντά σ’αυτές τις αιτίες και η πρόφαση, ότι το κοσμικό Κέντρο που θα γίνει η δεξίωση είναι στην παραλία και προπάντων οι φωτογράφοι δε θα δυσκολεύονται ν’απαθανατίσουν τις διάφορες σκηνές του Μυστηρίου.

Αλλά, παιδιά μου, εκεί φθάσαμε, να προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε την ορθόδοξη παράδοσή μας με λόγους και αιτίες που ικανοποιούν τον εγωισμό μας και γελοιοποιούν την ιερότητα του Μυστηρίου και το αποιεροποιούν σε τελευταία ανάλυση;

β. Τα τελευταία χρόνια κερδίζει έδαφος και μία άλλη αξιοκατάκριτη απαίτηση μερικών ελαχίστων, μέχρι αυτή τη στιγμή, αλλά οι στατιστικές δείχνουν ότι θα έχουμε αύξηση συν τω χρόνω.

Θέλουν την ημέρα που θα κάνουν τον γάμο τους, την ίδια ημέρα να βαπτίσουν και το παιδί που απέκτησαν, γιατί εν τω μεταξύ είχαν συνάψει γάμο πολιτικό.
Παλαιότερα εθεωρείτο μεγάλη εντροπή πριν από τον θρησκευτικό γάμο να αποκτήσουν παιδί. Έλεγαν μάλιστα ειρωνικά και εμπαικτικά «άντε και στο γάμο σου βαπτίσια».
Και ο εχθρός της ψυχής μας, ο οποίος ποτέ δε θέλει το καλό, υπαγορεύει χίλιες δικαιολογίες, ώστε να παρακινήσει τους ανθρώπους να διαπράξουν το μεγάλο λάθος, να κάνουν γάμο πολιτικό, για να επακολουθήσουν αναρίθμητες άλλες παραβάσεις του ηθικού και ευαγγελικού νόμου.

Άλλοτε, όταν  αμάρτανε ο άνθρωπος, είχε τύψεις στη συνείδησή του, πονούσε ψυχικά, ολόκληρος ο ψυχοσωματικός του κόσμος δεν είχε ηρεμία «ουκ έστιν ειρήνη εν τοις οστέοις μου από προσώπου των αμαρτιών μου» έγραφε ο εμπνευσμένος προφήτης Δαβίδ.
Σήμερα αμαρτάνει ο άνθρωπος και δε νοιάζεται για τη θεραπεία της ψυχής του. Δεν καταβάλλει καμία μέριμνα για την κάθαρσή του. Καί όχι μόνο αυτό.

Αμαρτάνει εν γνώσει του και δημοσίως, χωρίς να εντρέπεται, χωρίς ν’αναστατώνεται, χωρίς να χάνει τον ύπνο του, έτσι τουλάχιστον διαδίδει στο περιβάλλον του.
Κάνει, όμως, και κάτι ακόμη χειρότερο, απαιτεί να του πούν οι άλλοι και μπράβο, να τον επαινέσουν και να τον χειροκροτήσουν. Αυτός που έκανε πολιτικό γάμο, εάν είναι ορθόδοξος χριστιανός, έκανε ένα μεγάλο λάθος και οφείλει να το διορθώσει.  Οφείλει  να επισκεφθεί τον πνευματικό του και ν’ ακούσει τη διακριτική συμβουλή του, να κάνει αυτό που διδάσκει η Εκκλησία για το δικό του καλό. Να τελέσει τον θρησκευτικό γάμο χωρίς αναβολή και καθυστέρηση. Καί αν απέκτησε παιδί από τον πολιτικό γάμο, οφείλει να το βαπτίσει έγκαιρα, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του.

Η δικαιολογία, ότι είναι πολυέξοδα τα Μυστήρια και γι’αυτό θα γίνουν ο γάμος και το βάπτισμα μαζί είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις».

Η Εκκλησία ποτέ δε συμφώνησε με πολυέξοδες κοσμικές εμφανίσεις και εκδηλώσεις. Ποτέ δεν πρέπει να κολακεύει τις φιλοδοξίες των ανθρώπων. Πάντα πρέπει να προβάλλει την ορθόδοξη πνευματικότητα και να συμβάλλει στο πλησίασμα του ανθρώπου με την πηγή της  χάριτος, που είναι ο Χριστός.
Όπου δεν πρόσεξε αυτό το θέμα άθελά της έγινε συνένοχος με τους παραβάτες του νόμου του Θεού και ζημίωσε τους χριστιανούς της. Γι’αυτό άλλωστε γράφεται και αυτή η Επιστολή, για να προλάβουμε ο,τι είναι δυνατό να περισώσουμε.

Χριστιανοί μου αγαπητοί,

Κάνω μια θερμή έκκληση σε όλους σας.

Να σεβαστείτε τη δισχιλιόχρονη παράδοση της Εκκλησίας μας. Να σεβαστείτε τους γονείς και συγγενείς σας, που υιοθετούν καταστάσεις εξ ανάγκης και με πόνο ψυχικό. Δεν πρέπει να σας καθυστερήσω περισσότερο, για να σας πω πόσα δάκρυα έχυσαν γονείς εξαιτίας τέτοιων καταστάσεων και πόσο ντροπιασμένοι ένοιωσαν, διότι στη δική τους οικογένεια συνέβη κάτι τέτοιο ξαφνικά και αντίθετο με τις αρχές τους.
Σας ικετεύω, όσοι κάματε πολιτικό γάμο να τακτοποιηθείτε με τον πνευματικό σας και να διορθώσετε το λάθος.

Όσοι αποκτήσατε παιδί εκ του πολιτικού γάμου να το βαπτίσετε χωρίς αναβολή και όχι την ημέρα του θρησκευτικού γάμου σας. Το ένα λάθος δε διορθώνει το άλλο.

Ζω με την ελπίδα, ότι θ’ ακούσετε τη γεμάτη αγωνία φωνή του πνευματικού σας πατέρα και θα εφαρμόσετε τη συμβουλή του.

Η προσευχή μου θα είναι ολόθερμη, ώστε να καρποφορήσει ο λόγος μου.
Ευχέτης προς τον Κύριο
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ
ΠΗΓΗ: http://www.vimaorthodoxias.gr/

Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

Η Μάνα!!!!

mana
 Σίγουρα η αγάπη που νιώθει μία μάνα για το παιδί της, δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο είδος αγάπης. Παρά τις όποιες δυσκολίες και τα εμπόδια, οι μανάδες πάντα καταφέρνουν να βάλουν πρώτα τα παιδιά τους, ακόμη και αν οι ίδιες καταλήξουν…τελευταίες. Στην ιστορία που ακολουθεί μια μητέρα έπρεπε να πει αρκετά ψέματα στο γιο της για να τον μεγαλώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και τώρα που αποκαλύφθηκε η αλήθεια, η ιστορία της έγινε παγκοσμίως γνωστή. Έχετε κάνει ποτέ κάτι παρόμοιο για τα παιδιά σας ή θα το κάνατε αν χρειαζόταν; Αν πιστεύετε ότι οι μητέρες αξίζουν μόνο σεβασμό και θαυμασμό, διαβάστε την παρακάτω ιστορία και θα αλλάξετε γνώμη…
       “Η ιστορία ξεκίνησε όταν ήμουν παιδί. Η οικογένειά μου ήταν πολύ φτωχή και ποτέ δεν είχαμε αρκετό φαγητό. Η μητέρα μου πάντα μου έδινε το δικό της πιάτο κι έλεγε:
 «Φάε αυτό το ρύζι γιε μου εγώ δεν πεινάω». Αυτό ήταν το πρώτο ψέμα της μητέρας μου. 
   Καθώς μεγάλωνα, η μητέρα μου περνούσε τον ελεύθερο χρόνο της, ψαρεύοντας σε ένα ποτάμι. Έτσι από τα ψάρια που έπιανε, θα μπορούσε να μου προσφέρει ένα καλύτερο φαγητό για την ανάπτυξή μου. Καθώς έτρωγα, κάθονταν δίπλα μου και έτρωγε και αυτή ότι κρέας έμενε στα κόκαλα. Όταν της πρόσφερα από το φαγητό μου, έλεγε «Φάε το φαγητό σου γιε μου, δεν μου αρέσουν εμένα τα ψάρια».. Αυτό ήταν το δεύτερο ψέμα… 
         Αργότερα για να μπορέσω να σπουδάσω, έψαξε και βρήκε μία δεύτερη δουλειά. Ανακύκλωνε παλιά κουτιά από χαρτόνι και αυτό της έδινε κάποια επιπλέον χρήματα για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ ξύπνησα και την βρήκα με ένα μικρό κερί να δουλεύει ακόμη. Της είπα να έρθει για ύπνο, αλλά μου απάντησε πως δεν είναι κουρασμένη. Αυτό ήταν το τρίτο της ψέμα… 
         Όταν έφτασαν οι τελικές εξετάσεις ζήτησε άδεια από τη δουλειά της για να με συνοδεύσει. με περίμενε μέσα στη ζέστη για ώρες και όταν τελείωσα ήρθε κοντά μου και μου έφερε ένα μπουκάλι με κρύο νερό. Την είδα κουρασμένη και εξαντλημένη και της είπα να το πιει εκείνη. Η απάντησή της ήταν «Δεν διψάω γιε μου, πιες το εσύ να δροσιστείς». Αυτό ήταν το τέταρτο ψέμα της μητέρας μου… 
       Μετά το θάνατο του πατέρα μου, η μητέρα μου έπρεπε να βρει τρόπο να καλύψει τις ανάγκες μας. Η κατάσταση της οικογένειάς μας χειροτέρευε και δυστυχώς όλα τα βάρη περνούσαν από πάνω της. Κάποιοι γείτονες της έλεγαν ότι πρέπει να παντρευτεί ξανά και να φτιάξει τη ζωή της από την αρχή. Αυτή όμως έλεγε «Δεν είμαι εγώ για τέτοια, είμαι μεγάλη γυναίκα με παιδί και δεν χρειάζομαι την αγάπη κανενός». Αυτό ήταν το πέμπτο ψέμα της μητέρας μου… 
      Αφού τελείωσα τις σπουδές μου και έπιασα δουλειά, ήταν ώρα για τη μητέρα μου να ξεκουραστεί, αλλά δεν ήθελε. Πήγαινε κάθε μέρα στη λαϊκή αγορά και πουλούσε κάποια λαχανικά για να καλύπτει τις δικές της ανάγκες. Εγώ δούλευα μακρυά και κάθε μήνα με το που έπαιρνα το μισθό μου, της ετοίμαζα ένα δέμα με τρόφιμα και διάφορα καλούδια, της έβαζα και ένα φάκελο με λεφτά και της τα έστελνα. Αυτή όμως τις περισσότερες φορές, κρατούσε τα πάντα εκτός από τα λεφτά. Με την πρώτη ευκαιρία μου τα έστελνε πίσω και μου έγραφε «Αγόρι μου δεν χρειάζομαι χρήματα, δόξα τον Θεό έχω αρκετά για να ζήσω. Κράτησε τα εσύ που είσαι νέος και έχεις ανάγκες». Αυτό ήταν το έκτο της ψέμα…
         Μετά από 3 χρόνια δουλειάς και μεταπτυχιακών σπουδών, μία μεγάλη εταιρεία εμφανίστηκε στο δρόμο μου, η οποία με προσέλαβε με πολύ καλό μισθό και μου χρηματοδότησε το διδακτορικό που πάντα ονειρευόμουν. Τότε γύρισα και είπα στη μητέρα μου ότι η τύχη μας χαμογέλασε. Της ζήτησα να έρθει μαζί μου, να σταματήσει να δουλεύει και επιτέλους να απολαύσει και αυτή κάποιες στιγμές από τη ζωή της. Εκείνη όμως μου είπε, «Άσε με γιε μου στον τόπο μου, εγώ είμαι μια χαρά, κοίτα να κάνεις εσύ τη ζωή σου καλύτερη και μην κοιτάς εμένα». Αυτό ήταν το έβδομο ψέμα που μου είπε…  
        Στα γεράματά της απέκτησε καρκίνο στο στομάχι. Σε εμένα όμως δεν είπε τίποτα. Μία μέρα όμως αποφάσισα να πάω την δω χωρίς να την προειδοποιήσω. Όταν μπήκα στο σπίτι αμέσως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά… Γερασμένη και εξασθενημένη καθόταν στο κρεβάτι, προσπαθούσε να γελάσει αλλά φαινόταν ότι έκανε υπερπροσπάθεια. Καθώς με κοιτούσε, με έπιασαν τα κλάματα, δεν άντεξα… Τότε γύρισε και μου είπε «Γιε μου μην κλαις και μην στεναχωριέσαι, εγώ είμαι μια χαρά» και μου κράτησε το χέρι. Αυτό ήταν το όγδοο ψέμα της κι εκείνη τη στιγμή έκλεισε τα μάτια της για πάντα…” 
Πηγή: dreamfm - See more at: http://istologio.org/

Η Δασκάλα...

Η θυσία της δασκάλας για να σωθούν τα παιδιά
από την πείνα της κατοχής

Στην καρδιά της Κατοχής άρχισαν τα συσσίτια του Ερυθρού Σταυρού στα σχολεία, αφού τα παιδιά υπέφεραν από υποσιτισμό και πέθαιναν κατά χιλιάδες. 
Η διανομή του συσσιτίου ήταν και ένα επιπλέον κίνητρο για την παρουσία στο σχολείο, καθώς όποιος έλειπε έχανε τη μερίδα του και συχνά, αυτό σήμαινε ότι την έχανε και η οικογένειά του. Το μενού ήταν φτωχό και τις περισσότερες ημέρες το ίδιο. Όταν υπήρχε κάτι διαφορετικό ή κάτι επιπλέον, η μέρα γινόταν ξεχωριστή. 
Παρά τις κακουχίες η παιδική διάθεση για παιχνίδι δεν έλειπε, όπως μαρτυρά το απόσπασμα από το βιβλίο της Λότης Πέτροβιτς, «Ο καιρός της Σοκολάτας». Μια στάλα γλυκόζη ήταν πολυτέλεια για τα κοκκαλιάρικα παιδιά της κατοχής. Όμως, ήταν και αφορμή για σκανδαλιά από το πειραχτήρι της τάξης, που δεν εκτίμησε την αυτοθυσία της δασκάλας να μοιράσει το μερίδιό της στους μαθητές. Ο μικρός δεν τιμωρήθηκε, αλλά πήρε πικρό μάθημα. 


Ακολουθεί το απόσπασμα: «Από το δικό μου, κυρία!»

«….. Το Δεκέμβρη του 1943, αρχή ενός ακόμα χειμώνα πείνας και παγωνιάς, άχνισε κάτι ζεστό ξαφνικά στην αυλή του σχολείου μας. Ήταν ένα μεγάλο καζάνι και μέσα είχε συσσίτιο για τα παιδιά. Γύρισα στο σπίτι περήφανη, κρατώντας με προσοχή ένα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή. 
«Γιατί δεν την έτρωγες στο σχολείο, καρδούλα μου;» λαχτάρισε η μάνα μου. «Αν σου χυνόταν στο δρόμο;» «Θα φάτε λίγη σούπα κι εσείς, αλλιώς δεν τρώω καθόλου», δήλωσα ορθά κοφτά. «Το ίδιο κι εγώ», φώναξε ο Μάνος, ο αδερφός μου. Κι έτσι γινόταν από κείνη τη μέρα σε κάθε συσσίτιο που κουβαλούσαμε οι δυο μας από το σχολείο. 

Η σούπα ερχόταν τακτικά, πάντα η ίδια, άνοστη και πηχτή. Ώσπου μια μέρα, μας μοίρασαν κάτι ξεχωριστό. Μπήκαμε στη γραμμή και μας έβαλαν στα τενεκεδάκια κάτι σα μέλι, αλλά σκούρο κοκκινωπό. «Γλυκόζη» το είπαν. Βουτούσαν τα παιδιά το δάχτυλο στη γλυκόζη, το έγλειφαν με απόλαυση και γελούσαν ευτυχισμένα, πειράζονταν μεταξύ τους. 
Ένα μεσημέρι, γυρίζοντας ο αδερφός μου από το σχολείο, δεν ήθελε να βάλει μπουκιά στο στόμα του – ούτε από τη σούπα ούτε από τη γλυκόζη. Ταραγμένος φαινόταν, έτοιμος να βάλει τα κλάματα. 
«Τι συμβαίνει παιδί μου;» ανησύχησε η μαμά. Εκείνος δεν έβγαζε λέξη. Κι όσο δε μιλούσε, τόσο επέμενε η μάνα μου να μάθει, τόσο μεγάλωνε και η δική μας η περιέργεια. Με τα πολλά, αποφάσισε τελικά να μιλήσει. Κι αυτό που μας είπε γράφτηκε στη μνήμη μου ανεξίτηλα.

Στην αυλή για το συσσίτιο βρισκόταν με της τάξης του τα παιδιά. «Σκαρώνουμε κάτι;» άκουσε έναν από τους συμμαθητές του- «πειραχτήρης» ήταν το παρατσούκλι του – να ψιθυρίζει στον διπλανό, μόλις πήρε τη γλυκόζη στο τενεκεδάκι του. Ο άλλος έγνεψε «ναι». 

Τότε ο πειραχτήρης κάτι του είπε στ' αυτί, κρυφογέλασαν οι δυο τους πονηρά κι εξαφανίστηκαν στη στιγμή. Σε λίγο χτύπησε το κουδούνι να μπούνε στην τάξη. Πρώτα έμπαιναν τα κορίτσια. Ύστερα τ' αγόρια. Τελευταία η δασκάλα, που κόντευε να μην ξεχωρίζει από τα παιδιά, έτσι που είχε απομείνει πετσί και κόκαλο. Καταλάβαινες πως ήταν μεγάλη από τα μάτια της μόνο, που τα σκοτείνιαζαν ολόγυρα δυο μαύροι κύκλοι. 
Όταν μπαίνανε όλοι στην τάξη, έκλεινε την πόρτα, μετρούσε τα παιδιά σειρά σειρά, έλεγε «εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά» κι αρχίζανε αμέσως το μάθημα. Το «εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά» τη φορά εκείνη δεν το είπε. Ούτε να τους μετρήσει την είδανε. Κοντά στην πόρτα της τάξης στεκόταν σκυφτή, σαν να ψαχούλευε κάτι.

«Μα τι κάνει η κυρία εκεί;» ρώτησε παραξενεμένος ο Μάνος που δεν καλόβλεπε, τα περισσότερα παιδιά ήταν όρθια ακόμα.

«Πασαλείψαμε το χερούλι με γλυκόζη», χασκογέλασε από δίπλα ο πειραχτήρης, «για να κολλήσουν τα χέρια της να γελάσουμε!» Δε γελάσανε. Καθίσανε τελικά στα θρανία τους και δε μιλούσε κανείς. Βλέπανε τη δασκάλα τους τώρα όλοι βουβοί, σαστισμένοι. 

Είχε σκύψει κι έγλειφε με λαχτάρα μια το χερούλι της πόρτας, μια την παλάμη της… Ύστερα γύρισε και τους κοίταξε με παράπονο. Στα μάγουλά της έτρεχαν δάκρυα. «Μην τη σπαταλάτε τη γλυκόζη, χρυσά μου, για τ” όνομα του Θεού!», είπε ξέπνοα. 
«Σας τη δώσαμε όλη, ούτε μια σταγονίτσα δεν κρατήσαμε εμείς οι δάσκαλοι, για να τη φάτε να δυναμώσετε εσείς τα παιδιά. Μην τη σπαταλάτε, σας παρακαλώ, είναι κρίμα! Είναι αμαρτία!» 

Την πήραν πάλι τα δάκρυα. Κι έκλαιγε, έκλαιγε… Μαζευτήκαν όλοι τριγύρω της. Μονάχα ο πειραχτήρης έμεινε στο θρανίο του με το κεφάλι κατεβασμένο. Οι άλλοι σπρώχνονταν ποιος πρώτα να την αγκαλιάσει, ποιος να της πρωτοπεί «από το δικό μου, από το δικό μου, κυρία, να πάρετε λίγο!» Ούτε ένα τενεκεδάκι δεν άγγιξε η δασκάλα. Μόνο έκλαιγε, έκλαιγε… »

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Ο καιρός της σοκολάτας» (2012) της Λότης Πέτροβιτς. Εκδόσεις Πατάκη

Πηγή φωτογραφιών: Βούλα Παπαϊωάνου, μουσείο Μπενάκη…
Πηγή: www.mixanitouxronou.gr
haniotika-nea.gr