Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας:

 Όνειρό μου να σιωπήσω σε ένα κελί και να είμαι ο μοναχός Τάσος         

                                                       Από  CNN Greece                    
Αρχ. Αλβανίας: Όνειρό μου να σιωπήσω σε ένα κελί και να είμαι ο μοναχός Τασος-Τι λέει για την ασθένειά του (ΒΙΝΤΕΟ)
Εκ βαθέων εξομολόγηση του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου για την υγεία του στην Κάτια Τσιμπλάκη-CNN Greece
 
Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, στο τρίτο μέρος της αποκλειστικής συνέντευξης που παραχώρησε στο CNN Greece κάνει εκ βαθέων εξομολόγηση.
Μιλά για τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε. Αποκαλύπτει ότι είχε την αίσθηση ότι έφτανε σε μια χαράδρα, αλλά η πίστη του τον οδηγούσε στο ξέφωτο.
Τον ρωτήσαμε για τις δύσκολες στιγμές που κλήθηκε να διαχειριστεί, όταν έπεσε θύμα απόπειρας δολοφονίας, όταν επλήγη από ελονοσία στην Αφρική και εάν υπήρξαν στιγμές που λύγισε, θυμίζοντάς του μια παλαιότερη δήλωσή του «εγώ δεν κληρονόμησα ένα θρόνο αλλά σηκώνω ένα σταυρό».

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, μιλά για τα θαύματα που βίωσε ο ίδιος προσωπικά και για τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε, στα μάτια, στη σπονδυλική στήλη και το άσθμα. Αποκαλύπτει ότι έφτασε σε στιγμές πλήρους αδυναμίας, λόγω της κήλης που είχε στην σπονδυλική στήλη αλλά ανέκαμψε. Ωστόσο, όπως λέει στο CNN Greece, μιλά για όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετώπισε σε προσωπικό επίπεδο για να ενθαρρύνει τους συνανθρώπους μας που ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά.
 
Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής, να ξέρεις ότι αντιμετωπίζεις το τέλος και να λες: «Θεέ μου η ζωή μου είναι στα χέρια Σου»
«...Ήμουν σε μία χαράδρα και κατόπιν ο Θεός έδειχνε ένα μονοπάτι και ανεβαίναμε πάλι σε ένα ξέφωτο. Και δοξάζω το Θεό για αυτό. Αυτό το οποίο με στήριξε είναι η αίσθηση ότι δεν έκανα κάτι για τον εαυτό μου, αλλά είχα μία αποστολή.
Πήγαινα απλά με όλη μου την καρδιά προσευχόμουν. Και πρέπει να πω ότι έχω δει πολλά τέτοια θαύματα στη ζωή μου, όχι από αυτά που περιγράφονται για να κάνουν εντύπωση, αλλά από αυτά που ήσουν σε πλήρη αδυναμία και στο τέλος ξαναγυρίζεις πάλι.
Αλλοίμονο στους ανθρώπους που δεν έχουν πονέσει. Δεν έχουν περάσει δυσκολίες. Είναι σκληροί. Μόνο ο πόνος μας κάνει να καταλαβαίνουμε τους άλλους και να είμαστε πιο ώριμοι. Να μην ανησυχούμε για τον πόνο. Μας κάνει πιο ώριμους.
Ήδη τον προηγούμενο χρόνο από το Πάσχα μέχρι το Καλοκαίρι δεν μπορούσα να σταθώ. Είχα ένα πρόβλημα με μία κήλη στη σπονδυλική στήλη.
Στη ζωή την ανθρώπινη δεν πηγαίνουν όλα ομαλά η πορεία μας δεν είναι σαν ένα βουνό, όπως το Κιλιμάντζαρο, που πηγαίνει πάνω.
Είναι σαν τα δικά μας βουνά, σαν τον Παρνασσό, που έχει χαράδρες, κορφές, ξέφωτα. Αυτή είναι η ζωή μας και αυτή είναι η ομορφιά. Να ξέρεις κανείς ότι κάθε μέρα αντιμετωπίζεις το τέλος και να λες Θεέ μου στα χέρια Σου είμαι και να συνεχίζεις. Έτσι καταλαβαίνεις και τους άλλους.

Οι μεγαλύτερες δυσκολίες είναι από το περιβάλλον σου

Ο Προκαθήμενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, «εξομολογείται» στο CNN Greece τις δυσκολίες που αντιμετώπισε από το περιβάλλον του. «Το μεγάλο πρόβλημα είναι άλλες δυσκολίες οι οποίες έρχονται από το στενό σου περιβάλλον και οι οποίες μπορεί να σε οδηγήσουν σε κάμψη σε απογοήτευση. Από εκεί που περιμένεις μια βοήθεια δεν έρχεται, έρχεται το αντίθετο ή από εκεί που έχεις βοηθήσει έρχεται η αγνωμοσύνη. Όλα αυτά κουράζουν. Αλλά, όλα αυτά ωριμάζουν τους ανθρώπους.
Η ελευθερία από την πικρία, την αγανάκτηση και το παράπονο είναι πολύ ουσιαστικές μορφές ελευθερίας.
Πρέπει να είμαστε ελεύθεροι και από την απαίτηση ευγνωμοσύνης απέναντι στον άλλο. Να προσφέρουμε την ευχαριστία μας αλλά να μην έχουμε την απαίτηση να μας δίνουν ευγνωμοσύνη. Να μην φανταζόμαστε ότι από παντού θα έχουμε κοινή αποδοχή.
Υπάρχουν άνθρωποι που μας παρεξηγούν. Σχολιάζουν δυσμενώς και αυτά μας πικραίνουν".

...Να σιωπήσω σε ένα κελί και να είμαι ο μοναχός Τασος

Ρωτήσαμε τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Αλβανίας για ένα όνειρό του που δεν έχει υλοποιήσει. Η απάντησή του μας αφόπλισε: «Το όνειρό μου είναι να σιωπήσω απόλυτα σε ένα κελί και να είμαι ο απλός μοναχός Τάσος, αλλά δεν ξέρω εάν θα το προλάβω αυτό».
Υπάρχουν όμως και άλλα όνειρά που αφορούν το έργο του στην Εκκλησία της Αλβανίας, όπως την αποπεράτωση ενός υδροηλεκτρικού έργου και την ίδρυση Πανεπιστημιούπολης.
«...Χρειάζεται να έχουμε και οικονομική ανεξαρτησία. Αυτή δεν έχουμε εδώ και τόσο καιρό. Είμαστε αναγκασμένοι να συμπληρώνουμε τον προϋπολογισμό μας με δωρεές. Σκεφθήκαμε να κάνουμε ένα υδροηλεκτρικό έργο. Όμως τα χρήματα δεν θα τα κρατήσουμε για τους εαυτούς μας αλλά τα προσφέρουμε στους φτωχούς».
"Υπάρχουν πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες, που αντιμετωπίζουν τα δικά τους προβλήματα χωρίς να σκέφτονται τους άλλους που είναι πιο φτωχοί και πιο πονεμένοι. Δεν θα ήθελα να γίνει κάτι τέτοιο από τη δική μας Eκκλησία, στην οποία αρχίσαμε και μας βοήθησαν άνθρωποι από το μηδέν".
 
Ρωτήσαμε τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Αλβανίας πώς αποφάσισε να γράψει βιβλία και για τις άλλες θρησκείες, όπως το Ισλάμ, τον Ινδουισμό και τις Αφρικανικές Θρησκείες.
«Πήγα στην Αλβανία σε μεγάλη ηλικία 62 ετών, όταν ήμουν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στον τομέα της ιστορίας των θρησκευμάτων, δηλαδή των άλλων θρησκειών για είκοσι χρόνια... Η διατριβή μου ήταν για τα Αφρικανικά Θρησκεύματα και έτσι είχα άμεση επαφή με τις ζωντανές θρησκείες», είπε χαρακτηριστικά επισημαίνοντας ότι έχει συνεχή επαφή με τις άλλες θρησκείες φέρνοντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τον διαθρησκειακό διάλογο που συμμετέχει και υποστηρίζει.
«Όλη αυτή η δραστηριότητα μας αναγκάζει με σοβαρότητα και σεβασμό να προσέχουμε τις απόψεις των άλλων θρησκευτικών παραδόσεων για αυτό υπάρχει αυτή η συγγραφική δραστηριότητα».
Θα περάσουμε την κρίση, μόνο με περισσότερη γνώση, σοφία, διάθεση ανανεώσεως και μεταμορφώσεων
 
O Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος κάνει και την αυτοκριτική για το ρόλο των εκκλησιών που περιορίζονται μόνο σε κριτική. «Η εκκλησία δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο σε κριτική για τους άλλους. Πρέπει να φέρει ένα μήνυμα ελπίδας. Υπάρχει ελπίδα βρε παιδιά. Δεν τέλειωσε η ιστορία με τις δυσκολίες μας».
Και ολοκληρώνει ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και Πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος, τη συνέντευξή του στο CNN Greece λέγοντας: «Θα περάσουμε την κρίση, μόνο με περισσότερη γνώση, περισσότερη σοφία, περισσότερη διάθεση ανανεώσεως και μεταμορφώσεων». 

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

ΙΜΙΑ!!!

  Ο γιος του αδικοχαμένου κυβερνήτη των Ιμίων ξεσπά: γιατί η στολή που φόραγε ο πατέρας μου έχει τρύπες και κηλίδες αίματος;
Ο γιος του αδικοχαμένου κυβερνήτη των Ιμίων ξεσπά: γιατί η στολή που φόραγε ο πατέρας μου έχει τρύπες και κηλίδες αίματος;
Ο γιος του αδικοχαμένου κυβερνήτη των Ιμίων ξεσπά: γιατί η στολή που φόραγε ο πατέρας μου έχει τρύπες και κηλίδες αίματος;
Συγκλονίζει η πρώτη συνέντευξη του 21χρονου γιου του ήρωα Χριστόδουλου Καραθανάση, κυβερνήτη του ελικοπτέρου που κατέπεσε το βράδυ των Ιμίων.
Τα συνταρακτικά λόγια για τον πατέρα του και την ιατροδικαστική εξέταση. Τι απαντά σε όσους επιχείρησαν να καπηλευθούν τη μνήμη του. Το μήνυμα που στέλνει στην πολιτεία.

Ξημερώματα 31ης Ιανουαρίου 1996. Η κρίση μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας είναι στο αποκορύφωμά της και το ελικόπτερο του Πολεμικού Ναυτικού ίπταται πάνω από τα Ίμια αναγνωρίζοντας με τον προβολέα του, μέσα σε ακραία καιρικά φαινόμενα, τους Τούρκους κομάντος οι οποίοι έχουν καταλάβει την ΔυτικήΊμια. Ακολουθούν τα δραματικά λεπτά που συγκλονίζουν ακόμη και σήμερα το πανελλήνιο.
5.04 ΓΕΝ: Το ελικόπτερο να επιστρέψει.
5.05 ΝΑΥΑΡΙΝΟ: Έχω απώλεια επαφής με το ελικόπτερο. Τελευταία του αναφορά EMERGENCY βόρεια από το σημείο του ενδιαφέροντος.
Ωρα 5.13 ΓΕΝ: Έχετε επικοινωνίες;
Ωρα 5.14 ΝΑΥΑΡΙΝΟ: Αρνητικό
Η Ελλάδα θρηνεί. Τα ελληνικά πολεμικά σκάφη και το αρχηγείο στην Αθήνα γνωρίζουν ότι το ελικόπτερο κατέπεσε και πλέον όλοι προσεύχονται να έχει σωθεί το πλήρωμα. Όμως οι προσευχές δεν εισακούστηκαν. Τρία παλικάρια, τρεις ήρωες, εκτελώντας το καθήκον τους, άφησαν την τελευταία τους πνοή και ξεκινά ένας αγώνας δρόμου για τον εντοπισμού του υποπλοιάρχου Χριστόδουλου Καραθανάση, του υποπλοιάρχου Παναγιώτη Βλαχάκου και του αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψού.
Πρώτος εντοπίζεται -σε μακρινή απόσταση- από το σημείο συντριβής ο κυβερνήτης Χριστόδουλος Καραθανάσης, βυθίζοντας στην θλίψη την οικογένειά του. Τους γονείς του και την  γυναίκα του η οποία μόλις πριν από ένα χρόνο έχει φέρει στη ζωή το παιδί τους. Τον Ιωάννη, που η μοίρα θέλει να μεγαλώνει χωρίς πατέρα αλλά ταυτόχρονα με έναν πατέρα ήρωα που ολόκληρη η Ελλάδα μιλά ακόμη και σήμερα για εκείνον και την αυτοθυσία που έκανε.
Είκοσι χρόνια μετά ο Ιωάννης Καραθανάσης, ένα παιδί γεμάτο όνειρα, με μάτια γαλανά που αντανακλούν το μπλε της θάλασσας, τον τόπο που «αγκάλιασε» τον πατέρα του να δίνει την πρώτη του συνέντευξη στο News247.
Ο 21χρονος Ιωάννης μιλά, στο News247, για την αποστολή θανάτου του πατέρα του, για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θυσιάστηκε ο Χριστόδουλος Καραθανάσης και για την λατρεμένη του μητέρα, στέλνοντας παράλληλα ηχηρό μήνυμα στην πολιτεία.
«Όταν σκοτώθηκε ο πατέρας μου ήμουν μόλις ενός έτους.  Από τα πρώτα κιόλας βήματά μου έμαθα να ζω χωρίς πατέρα. Ήταν το δεδομένο της ζωής μου και ουσιαστικά μεγάλωσα με την μητέρα μου η οποία είχε και τον ρόλο του πατέρα. Ζούσα όμως και με έναν ήρωα πατέρα και το βαρύ φορτίο που συνεπάγεται η απώλειά του. Όμως από ένα σημείο και μετά λειτουργούσα με απόλυτη συνείδηση.
Θυμάμαι, για παράδειγμα στο δημοτικό να με ρωτούν οι συμμαθητές μου για τον πατέρα μου και εγώ να τους εξηγώ με ηρεμία όσα ήξερα για το ποιος ήταν και πως σκοτώθηκε”,  αναφέρει στο News247 ο Ιωάννης που πλέον σήμερα σπουδάζει Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο.
“Αγαπούσα από μωρό την Αρχιτεκτονική και δεν ήθελα να χτίσω μια καριέρα στο Πολεμικό Ναυτικό. Νομίζω -λέει με χαμόγελο- ότι ο κύκλος στις Ένοπλες Δυνάμεις έκλεισε με τον πατέρα μου, ενώ και ο παππούς μου έφτασε στον βαθμό του Ναυάρχου. Ήμουν όμως πολύ συνειδητοποιημένος από μικρός. Μου άρεσαν τα αρχαία ελληνικά και όσο θυμάμαι τον εαυτό μου έλεγα πως θέλω να γίνω αρχιτέκτονας.
Ζωγράφιζα σπίτια, φωτογράφιζα σπίτια. Και να ζούσε, λοιπόν, ο πατέρας μου πάλι θα επέλεγα την Αρχιτεκτονική. Έχω μεγάλη λατρεία. Άλλωστε, έτσι μεγάλωσα. 'Ετσι με έμαθαν, να ακολουθώ αυτό που αγαπάω. Ο πατέρας μου, για παράδειγμα, λάτρευε τα ελικόπτερα και δεν κατατάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό επειδή ήταν ο παππούς μου. Άρα η συνέχεια στο Ναυτικό θα είναι λογικά, ως απλός ναύτης μόλις πάρω το πτυχίο μου” μας εξηγεί με χαρά, ενώ ρωτώντας τον για τον πατέρα του και πως τον έχει στο μυαλό του αρκεί ένα ακόμη χαμόγελο και η εξιστόρησή του:
“Η μητέρα μου τα κατάφερε. Στάθηκε, κράτησε. Αλλά, πρέπει να ακούσει την αλήθεια”
«Μια από τις πρώτες μου ερωτήσεις προς την μητέρα μου ήταν που είναι ο πατέρας μου και έπρεπε με κάποιον τρόπο να μου απαντήσει. Ευτυχώς ούτε η ίδια ούτε οι παππούδες μου, μου είπαν κάποια ανούσια δικαιολογία. Δεν μου είπαν, δηλαδή, ένα απλό και ξερό «λείπει ταξίδι». Μου εξήγησαν από την πρώτη στιγμή τι έχει γίνει, ενώ  μεγαλώνοντας έψαξα, έμαθα και διάβασα τι ακριβώς έγινε και πως σκοτώθηκε.
Η μητέρα μου σπούδασε στη Γαλλία και παντρεύτηκε σε μικρή ηλικία τον πατέρα μου. Εγώ γεννήθηκα όταν ήταν 26 και στα 27 της χάνει τον πατέρα μου. Πέρασε πολύ δύσκολα. Από τη μια είχε να αντιμετωπίσει τα όσα ακούστηκαν για τον πατέρα μου και από την άλλη να αντιμετωπίσει το προσωπική της δράμα.
Στάθηκε όμως, κράτησε. Είχε τεράστια υποστήριξη από τους παππούδες μου και μεγάλη ψυχική δύναμη.  Τα κατάφερε. Δεν αντέχει όμως την υποκρισία και το ψέμα και έχει μέσα της μια μεγάλη πικρία. Πρέπει να ακούσει μια συγγνώμη και να μάθει την αλήθεια. Η μόνη της απαίτηση είναι αυτή. Να της πουν την αλήθεια.
Θα σας έλεγα όμως ότι τελικά ο χαμός του πατέρα μου και ο τρόπος που με μεγάλωσε η μητέρα μου με έκαναν πιο δυνατό. Και εύχομαι να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες της ζωής με τη δύναμη και το θάρρος του πατέρα μου. Σε μια Ελλάδα, με αξίες, με σεβασμό”.
"Μου έλεγαν πως για να διαιωνιστεί η μνήμη του πατέρα μου θα έπρεπε να ανήκω στον χώρο τους και να ακολουθώ την δική τους πολιτική άποψη, με την οποία δεν είμαι σύμφωνος"
«Τις λεπτομέρειες τις μάθαινα σταδιακά από την μητέρα μου, ενώ τελειώνοντας το σχολείο άρχισα να ασχολούμαι εντατικά καθώς είχε ξεκινήσει η  υπερεκμετάλλευση του θέματος. Ενώ, λοιπόν, είχα διαβάσει και ήξερα την βασική ιστορία γύρω από το θέμα, ρώτησα φίλους και συμμαθητές του πατέρα μου που ήξεραν πολλές λεπτομέρειες και προσπάθησα να μάθω περισσότερα, πιέζοντας την μητέρα μου να θυμηθεί όσα περισσότερα μπορούσε. Προσπάθησα επίσης να μάθω πως ήταν. Τι του άρεσε να κάνει, ποιες διακοπές του άρεσαν και πως έπινε τον καφέ του. Τις συνήθειες ενός ανθρώπου, του πατέρα που δεν έζησα ποτέ.
Άρα για ένα παιδί με έναν πατέρα νεκρό σε περίοδο οριακά πριν από τον πόλεμο το βάρος και η ευθύνη είναι τεράστια. Και όταν λέω ευθύνη, εννοώ το πώς θα διαχειριστώ  εκτός των άλλων όλη αυτή την υπερπροβολή που έχει γίνει και την οποία εκμεταλλεύτηκαν διάφορες ομάδες. Και αναφέρομαι σε πολιτικές ομάδες οι οποίες είτε έλεγαν τρομερά αρνητικά για τον πατέρα μου, αμαυρώνοντας τον άνθρωπο Χριστόδουλο Καραθανάση είτε ισοπεδώνοντας την αξία του ως αξιωματικό.
Ερχόμουν σε πολύ δύσκολη θέση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα κάποιους γνωστούς μου ακραίων οργανώσεων οι οποίοι μου μίλαγαν απαξιωτικά επειδή δεν τους υποστηρίζω. «Μου έλεγαν πως για να διαιωνιστεί η μνήμη του πατέρα μου θα έπρεπε να ανήκω στον χώρο τους και να ακολουθώ την δική τους πολιτική άποψη, με την οποία δεν είμαι σύμφωνος. Αυτοί οι άνθρωποι και αυτές οι ομάδες πρέπει να ξέρουν πως ούτε ο πατέρας μου ήταν ή θα γινόταν, ούτε εγώ ήμουν ή θα γίνω «φαν» της Χρυσής Αυγής».
Και από την άλλη πλευρά ένιωθα την πίεση της κοινωνίας, επειδή τολμάμε να έχουμε στο σπίτι μας την ελληνική σημαία. Μέχρι και φασίστα με έχουν αποκαλέσει μόνο και μόνο για την σημαία που κυματίζει στο μπαλκόνι μας”.
"Για ένα πράγμα, όμως, είμαστε σίγουροι. Το ελικόπτερο δεν έπεσε ούτε λόγω καιρού, ούτε μόνο του"
«Για εμάς δεν υπάρχουν σοβαρά ή μη ερωτήματα, τι έγινε και πως άφησε την τελευταία του πνοή ο πατέρας μου. Το θέμα είναι πότε θα υπάρξει μια σοβαρή αναγνώριση από το κράτος. Θα υπάρξει; Δυστυχώς είμαι πια αρκετά ώριμος να καταλάβω πως δεν πρόκειται να μας πουν τι ακριβώς έγινε. Πως σκοτώθηκε και γιατί τελικά όλα αυτά τα χρόνια κυριαρχεί το ψέμα.
Η οικογένειά μου, όλοι μας ξέρουμε τι έγινε, ακόμη και για τον τρόπο που διενήργησαν  την ιατροδικαστική εξέταση, η οποία έχει πολλά κενά. Και αναφέρομαι στα συμπεράσματα που προέκυψαν. 
Για ένα πράγμα, όμως, είμαστε σίγουροι. Το ελικόπτερο δεν έπεσε ούτε λόγω καιρού, ούτε μόνο του. Μάλιστα πριν χρόνια είχαν δημοσιευθεί και κάποιες φωτογραφίες που έδειχναν την κατάσταση του ελικοπτέρου.  Δεν χρειαζόταν να γίνουν στόχοι, δεν έπρεπε να δοθεί εντολή να κατέβουν τόσο χαμηλά στο νησί, ούτε να μετρήσουν τους Τούρκους κομάντος έναν προς έναν. 
Την αλήθεια την ξέρουμε και δεν θα μας την στερήσουν όσο και αν προσπαθούν. Το άψυχο σώμα του πατέρα μου βρέθηκε εκτός του ελικοπτέρου, ενώ ο Παναγιώτης Βλαχάκος και ο Έκτορας Γιαλοψός βρέθηκαν δεμένοι με τις ζώνες τους μέσα στο ελικόπτερο.
Ο πατέρας μου ζούσε την ώρα της πρόσκρουσης του ελικοπτέρου. Λύθηκε, πάλεψε αλλά δεν τα κατάφερε. Άρα δεν έπαθε ούτε ανακοπή, ούτε είχε κάποιο πρόβλημα με την καρδιά του. Πρέπει να σταματήσει αυτή η καραμέλα ότι και οι τρεις έπασχαν από κάτι».
“Ποιος τελικά θα μας εξηγήσει γιατί η στολή που φόραγε -την οποία έχουμε στο σπίτι μας- έχει τρύπες και κηλίδες αίματος"
«Ήταν πρώτοι στις σχολές τους, νέοι άνθρωποι, μάχιμοι και άρτια εκπαιδευμένοι. Άρα το πόρισμα που αναφέρει ότι είχε πρόβλημα με την καρδιά του και έριξε το ελικόπτερο, δεν ισχύει. Πως βγήκε και κολύμπησε. Θα ήθελα να τους παρακαλέσω να μας πουν.
Γιατί όμως συγκάλυψαν και την διενέργεια της  νεκροψίας – νεκροτομής; Γιατί δεν άφησαν εκπρόσωπό μας να είναι μέσα;. Γιατί ο παππούς μου πιάστηκε στα χέρια με τον ιατροδικαστή; Και γιατί ουσιαστικά η ιατροδικαστική έκθεση βασίστηκε σε ένα πρόβλημα της καρδιάς που είχε η μητέρα του πατέρα μου και όχι ο ίδιος. Τι σχέση μπορεί να έχει το εκ γενετής πρόβλημα της γιαγιάς μου που δεν είναι κληρονομικό με τον πατέρα μου. Εκεί “πάτησαν” και προέκυψε ξαφνικά ότι ο πατέρας μου είχε πρόβλημα με την καρδιά του.
Γιατί η μητέρα μου και ο παππούς μου είδαν μόνο το κεφάλι του και δεν τους άφησαν να δουν το σώμα του; Γιατί ήταν καλυμμένο και γιατί φώναζε ο παππούς μου ότι το παιδί του δεν πνίγηκε;
Και ποιος τελικά θα μας εξηγήσει γιατί η στολή που φόραγε -την οποία έχουμε στο σπίτι μας- έχει τρύπες και κηλίδες αίματος, σημάδια που φανερώνουν πως ο θάνατός του δεν επήλθε από καρδιακό επεισόδιο.
Η υπόθεση συγκαλύφθηκε και το μόνο που ζητάω είναι να μάθουμε την αλήθεια».
Ο πατέρας μου ήξερε ότι πάει για να πεθάνει. Άφησε το ρολόι του, δίπλωσε τα ρούχα του και είπε αυτά να δοθούν στην γυναίκα μου. Δεν δείλιασε ούτε λεπτό”
«Ο πατέρας μου ήξερε ότι θα πεθάνει. Ήξερε ότι θα ήταν η τελευταία του πτήση και για αυτό άλλωστε άφησε το ρολόι του, δίπλωσε τα ρούχα του και είπε αυτά να δοθούν στην γυναίκα μου.
Δεν ήταν η σειρά του να πάει και ο συνάδελφός του που είχε σειρά να πετάξει – που μου είναι και ιδιαίτερα συμπαθής- μου είπε ότι την ώρα που τον καλούσαν μίλαγε στο τηλέφωνο και στην ανάγκη να βρουν πλήρωμα πήραν τον πατέρα και πήγε εκείνος στην φρεγάτα «Ναυαρίνο». Αυτή είναι η μοίρα. Σας λέω και πάλι ήξερε ότι θα πεθάνει.
Και πριν φύγει από το σπίτι, χαιρέτησε τον παππού μου, την μητέρα μου κάτι που δεν συνήθιζε  κάθε φορά πριν φύγει για μια αποστολή. Τους αγκάλιασε, τους φίλησε και ζήτησε από τη στρατιωτική βάση να επιστραφεί το αυτοκίνητο στο σπίτι. Και όχι μόνο πήγε αλλά δεν δείλιασε ούτε στιγμή. Και μια λεπτομέρεια. Κάθε φορά πριν πετάξουν υπογράφουν ότι είναι σύμφωνοι για την πτήση που θα κάνουν. Εκείνος δεν υπέγραψε. Τους είπε με άλλα λόγια ότι ήταν κατά αυτής της πτήσης όμως πήγε εκτελώντας το καθήκον του».   
“Μας προσβάλουν όταν λένε πως η Ελλάδα δεν έχει θαλάσσια σύνορα”
«Όμως αυτό που έχει αξία είναι η αυτοθυσία τους. Είτε έπεσαν από τις άσχημες καιρικές συνθήκες, είτε από βολές για εμάς είναι το ίδιο. Η υπέρτατη αξία είναι ότι γνωρίζανε ότι πάνε σε αποστολή αυτοκτονίας και πήγανε. Αυτό πρέπει πάση θυσία να είναι  το σημερινό δίδαγμα. Από αυτή την μοιραία νύχτα πρέπει να κρατήσουμε το φωτεινό παράδειγμα αυτοθυσίας αυτών των ανθρώπων.
Γιατί πρέπει να βρούμε ξανά την αξιοπρέπειά μας. Να επανέλθει στο λεξιλόγιό μας και στις πράξεις μας. Η ατίμωση της πατρίδας πρέπει να σταματήσει και να μην ξεχνάμε ούτε τον Ηλιάκη ούτε κανέναν από τους νεκρούς μας.
Δεν μπορώ να ακούω, για παράδειγμα, από τον πρωθυπουργό ότι η Ελλάδα δεν έχει θαλάσσια σύνορα. Μας προσβάλει εμάς και τους προγόνους μας. Δεν μπορεί να λέει ο κ. Τσίπρας ότι ουσιαστικά η Ελλάδα είναι υπό των άλλων. Υπό των γειτόνων. Ζούμε σε μια ευαίσθητη περιοχή και δεν πρέπει να ακούγονται αυτά από το στόμα του εκάστοτε πρωθυπουργού. Όταν απευθύνονται στην πατρίδα πρέπει να είναι προσεκτικοί».  
"Πέρασε η εποχή των δεξιών και των αριστερών. Η αυτοθυσία του πατέρα μου πρέπει να γίνει παράδειγμα για όλους"
«Έχουμε μια πανέμορφη χώρα. Την ομορφότερη και την αγαπάω ιδιαίτερα. Θέλω να μείνω στην Ελλάδα, γιατί η χώρα μας έχει τεράστιες δυνατότητες. Πρέπει να παλέψουμε για να μην μας απογοητεύει τόσο συχνά. Πρέπει να φτιάξουμε τα Πανεπιστήμια μας, τα νοσοκομεία μας, τις δημόσιες υπηρεσίες μας.
Δεν γίνεται, για παράδειγμα, να κλείνουν οι σχολές μας για 5-6 μήνες και εμείς απλά να καθόμαστε. Αν όλοι κάναμε τη δουλειά μας σωστά τότε η Ελλάδα σήμερα θα ήταν διαφορετική. Ο πατέρας μου έκανε την δουλειά του και μάλιστα καλά. Αυτό πρέπει να ξαναβρούμε. Πρέπει πρώτα εμείς να δίνουμε το καλό παράδειγμα και να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας.
Πέρασε η εποχή των δεξιών και των αριστερών. Η αυτοθυσία του πατέρα μου πρέπει να γίνει παράδειγμα για όλους. Να υποστηρίζουμε τα εθνικά και ατομικά μας δικαιώματά και να μην ζούμε εις βάρος των διπλανών μας. 
Η μητέρα μου και οι παππούδες μου με μεγάλωσαν να τιμώ την αυτοθυσία του πατέρα μου. Είναι άλλο να τιμάς την ιστορία σου και άλλο να φανατίζεσαι και στο κάτω – κάτω ας πάψουμε να ψάχνουμε τις εύκολες λύσεις. Ακόμη και ο πατέρας μου δεν επέλεξε την εύκολη λύση και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε”.
Ο Ιωάννης είναι ένα παιδί με πολλά χαρίσματα. Μιλάς μαζί του και νιώθεις όμορφα. Έχει την δύναμη να σε εμψυχώνει, να σε πηγαίνει παρακάτω και να σου μεταφέρει χωρίς κακία, ψευτοεγωισμούς και άλλα νεοελληνικά δήθεν κλισέ μια πραγματικότητα που την ώρα που δακρύζεις σε κάνει να χαμογελάς.
Το μόνο που ζητά είκοσι χρόνια από την θυσία του πατέρα του είναι να μάθει την αλήθεια πέρα και έξω από τα φώτα της δημοσιότητας. Και πρέπει να την μάθει.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Σαρρηκώστας