Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Η Γλώσσα!!!


Η Λογοτεχνία στο απόσπασμα 
imga0_00.jpg
Δημ. Νατσιὸς, Δάσκαλος–Κιλκὶς

«ς δ’ ν σκανδαλίσ να τν μικρν τούτων τν πιστευόντων ες μέ, συμφέρει ατ να κρεμασθ μύλος νικός ες τόν τράχηλον ατο καί καταποντισθ ν τ πελάγει τς θαλάσσης»  Ματθ. 14΄, 6
Συχνή πωδός: «Τά παιδιά δέν διαβάζουν ξωσχολικά βιβλία». Τήν κομε πό γονείς, τήν προσυπογράφουμε καί μες ο δάσκαλοι. Εναι τέχνη λησμονημένη νάγνωσις πιά. πως κάθε τέχνη πού διδάσκεται, πρέπει νά μαθητεύσς «παρά τούς πόδας νθρώπου» καί φο μιλμε γιά μαθητές σχύει τό προσπέλαστο, πό το γίου Χρυσοστόμου, λεχθέν «παράδειγμα τος τέκνοις παρέχειν».
Τό παράδειγμα προσφέρεται πρτα στό σπίτι. μως σήμερα «ο πασχολημένοι γονες παρκάρουν τά παιδιά τους μπροστά στήν τηλεόρασι…. ο νθρωποι πού δέν διάβασαν δέν τούς επαν στορίες, τείνουν νά πιβάλλουν τήν δια στέρησι καί στά παιδιά τους». ποτέλεσμα; «να νέο εδος νθρώπου χει ναδυθ τόν τελευταο καιρό: μορφωμένος βάρβαρος –πού χει σπουδάσει εκοσι χρόνια, χει ποκατασταθ θαυμάσια παγγελματικς, λλά δέν χει διαβάσει τίποτα, δέν ξέρει στορία καί γνοε τιδήποτε ερίσκεται κτός τς εδικότητός του….Μερικοί τυγχάνει νά εναι καί δάσκαλοι. Δέν διαβάζουν τίποτε κτός πό τά βιβλία πού πρέπει νά διδάξουν∙ δέν χουν νοιώσει ποτέ τήν πόλαυσι τς νάγνωσης∙ καί δέν μπορον νά μεταγγίσουν νθουσιασμό, γιά νά μήν π γάπη γιά τό ντικείμενό τους». (Τό πόσπασμα περιέχεται στό βιβλίο « ντιχριστιανισμός», το Σ. Γουνελ, ποος παραπέμπει σέ ρθρο τς Βρετανίδος Ντ. Λέσιγκ, πού δημοσίευσε «λευθεροτυπία»). Τό προαναφερθέν χωρίο μιλάει γιά γονες διάφορους, γιά δασκάλους πονήρευτους καί κοινώνητους, ποσιωπ μως τόν φθοροποιό ρόλο τν σχολικν βιβλίων.
Θά ναφερθ καί πάλι στο Γυμνασίου τά γλωσσικά γχειρίδια. Κατ’ ρχάς πρχε στά βιβλία ατά (κυρίως τν κειμένων Νεοελληνικς Λογοτεχνίας) μία ρητή προδιαγραφή, τήν ποίαν πρεπε νά φαρμόσουν ο συγγραφικές μάδες πού εχαν ναλάβει τήν κπόνησί τους: τά νέα βιβλία πρεπε νά μή περιλαμβάνουν οτε να πό τά κείμενα πού περιελαμβάνοντο στά παληά. ( γνωστή «θνική νόσος» πού περιέγραψε Παπαδιαμάντης: περιφρονομε «,τι παλαιόν, ,τι γχώριον, ,τι λληνικόν»).
Κατά δεύτερον τά κείμενα πού πιλέχτηκαν φειλαν –στά πλαίσια της πολυπολιτισμικότητας– νά πομακρυνθον πό «παρωχημένες» πλέον δέες (θνος, πίστις, παράδοσι), νά προσαρμοστον στά νέα δεδομένα. γνσι δέν πρέπει νά φαίνεται γύρω πό κοινές ξίες, ο ποες, ποινικοποιήθηκαν ς λληνοχριστιανικό δεολόγημα, νά μήν συγκιν, λλά νά διασκεδάζ, νά εναι πικοινωνιακή. (Παράδειγμα: « Φρικαντέλα μάγισσα πού μισοσε τά κάλαντα» ς κυρίαρχο νάγνωσμα Χριστουγέννων στην Ε΄ δημοτικο). «Τό σχολεο δέν χει πιά σκοπό νά μεταδίδ οσιαστικές γνώσεις, πού κατοχή τους φωτίζει τήν συνείδησι καί προσφέρει τά λικά της λευθερίας», λλά, πό τό πρόσχημα τς ναβαθμίσεως, καταλήγει σ’ αυτό πού νομολογήτως στοχεύει: στήν παραγωγή ποταγμένων μυαλν, «μορφωμένων βαρβάρων» καί χειρότερα, γενιτσάρων.
ΠΗΓΗ: Η ΚΑΤΑΝΥΞΙΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου