Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

Το Πολεμικό Ναυτικό



Αυτό είναι το "νέο" Πολεμικό Ναυτικό! Τι ανακοίνωσε ο Α/ΓΕΝ από την Σχολή Ναυτικών Δοκίμων
Αυτό είναι το "νέο" Πολεμικό Ναυτικό! Τι ανακοίνωσε ο Α/ΓΕΝ από την Σχολή Ναυτικών Δοκίμων
Ενα “νέο” Πολεμικό Ναυτικό περιέγραψε ο Αρχηγός του Αντιναύαρχος Βαγγέλης Αποστολάκης ,στην ημερήσια διαταγή που διάβασε στην τελετή για την την εορτή του Αγίου Νικολάου ,στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. 
Ο Α/ΓΕΝ αναφέρθηκε στον ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗ , αλλά και στα υποβρύχια ΠΙΠΙΝΟΣ και ΩΚΕΑΝΟΣ που δοκιμάζονται εν πλω. Ανακοίνωσε την παραλαβή της πέμπτης πυραυλακάτου Super VIta και εξέφρασε αισιοδοξία ότι και οι δύο τελευταίες θα ναυπηγηθούν. Και τέλος ανακοίνωση την επανεργοποίηση πέντε αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας P 3 Orion.
Η πορεία ολοκλήρωσης όλων αυτών δεν είναι εύκολη. Αντιθέτως. Τα προβλήματα είναι πολλά και μεγάλα. Αλλά με δεδομένο ότι η ηγεσία του ΠΝ και οι εργαζόμενοι των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά μας διέψευσαν με την επιτυχία του παράτολμου εγχειρήματος με τα υποβρύχια ΠΙΠΙΝΟΣ και ΩΚΕΑΝΟΣ,μπορούμε να ελπίζουμε ότι σύντομα το “νέο” ΠΝ που περιέγραψε ο Αρχηγός θα είναι πραγματικότητα. Κι αυτό θα αλλάξει πάρα πολλά δεδομένα στο Αιγαίο.
Τι είπε στην ομιλία του ο Α/ΓΕΝ: 
“Το Πολεμικό Ναυτικό με τις επιταγές της Κυβέρνησης και της Βουλής, ανέλαβε μια μοναδική, ακόμα και για τα διεθνή χρονικά, αποστολή, αυτής ουσιαστικά της διεύθυνσης των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, προκειμένου να ολοκληρώσουμε και να παραλάβουμε τα υποβρύχια. 
Με απλές κινήσεις, μέσα από πολυσύνθετες όμως διαδικασίες, το πρόγραμμα προχωράει ακόμα καλύτερα από ότι περιμέναμε και εμείς οι ίδιοι στην αρχή.
Έχουμε μια αγαστή συνεργασία με τους εργαζόμενους και ήδη τα υποβρύχια ΠΙΠΙΝΟΣ και ΩΚΕΑΝΟΣ εκτελούν επιτυχώς δοκιμές εν πλω, ενώ τα άλλα δυο έπονται σύντομα.
Είναι βέβαιο ότι η ισχύς του Στόλου μας αυξάνεται με αυτά τα υποβρύχια, τα οποία έχουν χαρακτηριστεί τα καλύτερα συμβατικά υποβρύχια παγκοσμίως. Και το επιβεβαιώνω έχοντας την πλούσια εμπειρία από την επιχειρησιακή αξιοποίηση του πρώτου από αυτά – του υποβρυχίου ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ. 
Παράλληλα, ο Στόλος μας θα ενδυναμωθεί σύντομα ακόμα περισσότερο, καθώς μετά από και πάλι μεγάλη προσπάθεια περιμένουμε σύντομα την πέμπτη πυραυλάκατο Super Vita από τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, ενώ θα συνεχιστούν οι εργασίες και στα άλλα δυο, υπερσύγχρονα πλοία, του προγράμματος, προκειμένου και αυτά να ολοκληρωθούν και να έρθουν σε σύντομο χρόνο.
Ένα άλλο σημαντικό θέμα, έχει δρομολογηθεί η επαν-ενεργοποίηση των πέντε υφιστάμενων αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας. Η ολοκλήρωση και αυτού του προγράμματος θα μας ξαναδώσει μια δυνατότητα, η οποία είναι κομβική για θέματα επιτήρησης και επιχειρήσεων στο Αιγαίο, άλλα και στην Ανατολική Μεσόγειο, τόσο σε εθνικό όσο και σε συμμαχικό πλαίσιο.
Δεν μένουμε όμως μόνο εκεί. Προχωράμε και διάφορα άλλα προγράμματα για την υποστήριξη του Στόλου μας όπως ο εκσυγχρονισμός φρεγατών ΜΕΚΟ, η υποστήριξη κινητήρων φρεγατών, πυραυλακάτων και ελικοπτέρων.
Όλα αυτά, τόσο η καθημερινή μας λειτουργία, οι αποστολές στο εξωτερικό και η ενίσχυση του στόλου, γίνονται πάντα με σεβασμό στο κοινωνικό σύνολο και στο δημόσιο συμφέρον.
Ο κύριος παράγοντας που μας επιτρέπει να λειτουργούμε σωστά, το βασικό όπλο, ο σημαντικότερος πολλαπλασιαστής ισχύος μας, είναι οπωσδήποτε το προσωπικό μας.
Στελέχη άξια, εκπαιδευμένα, με υψηλό ηθικό και εμμονή στον σκοπό.
Τίποτα δεν είναι πάνω από τους ανθρώπους του Ναυτικού και εμείς προσπαθούμε καθημερινά να το αποδεικνύουμε με πράξεις.
Προσπαθούμε καθημερινά, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων, να παρέχουμε την απαραίτητη μέριμνα. Σας αναφέρω χαρακτηριστικά την ίδρυση και λειτουργία τον τελευταίο χρόνο του υπερσύχρονου οδοντιατρικού κέντρου, την προσπάθεια επίλυσης προβλημάτων στέγασης, διάφορες δανειακές διευκολύνσεις κ
αι πολλά άλλα”. 
ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr

"Η Ευχή"

Το κλειδί του Παραδείσου


Όταν ήμουν στον Άγιο Βασίλειο στην περίοδο 1970 - 1980 είχα γνωρίσει μια οικογένεια, μέλος της οποίας ήταν και η υπέργηρη κυρία Κατερίνα, την οποία περιποιείτο η κόρη της Καλλιρρόη. Ο σύζυγος της κυρίας Καλλιρρόης ήταν δικηγόρος και λεγόταν Χριστόφορος Σταμάτουζας.
Η κυρία Κατερίνα, λόγω της ηλικίας της, ήταν συνεχώς σε μια καρέκλα, όπου καθόταν με πολλή δυσκολία. Δεν βάδιζε. Άρχισε να μη βλέπει κιόλας. Ήταν όμως χριστιανή που έκανε τα θρησκευτικά της καθήκοντα: το πρωί την προσευχή της, το βράδυ το Απόδειπνο, τους Χαιρετισμούς…
Όταν άρχισε να μη βλέπει, μου έλεγε:
-Στενοχωρούμαι, γιατί δεν ξέρω τώρα πώς να περάσω όλη την ήμερα, πώς να διαβάσω τις προσευχές μου. Της είπα λοιπόν:
-Να λες το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
Της έδωσα κι ένα κομποσχοινάκι κι όπως καθόταν σε μια πολυθρόνα απ’ αυτές τις πάνινες, που έχουν και χερούλια, έλεγε την ευχή. Κι αυτό την είχε γλυκάνει και πολύ ευχαριστιόταν.
–Α, όλη την ήμερα, ούτε καταλαβαίνω πώς περνάει λέγοντας συνεχώς το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με»! Ευχαριστιέμαι μ’ αυτό, ευχαριστιέμαι πολύ, γλυκαίνεται το στόμα μου. Όλο έτσι έλεγε.
Κάποτε με ρώτησε:
–Θα με βοηθήσει αυτό, όταν θα έρθει ή ώρα να φύγω απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο;
–Βεβαίως, της λέω, και να μη στενοχωριέσαι. Αν λες συνεχώς την ευχούλα να μην ανήσυχεις καθόλου! Θα έρθω εγώ και θα σου δώσω το κλειδί για ν’ ανοίξεις την πόρτα του Παραδείσου. (Εγώ αυτό το είπα για να της δώσω ελπίδα και να της αφαιρέσω τον φόβο του θανάτου).
Αρρώστησε και βάρυνε πολύ. Πήγαινα και την κοινωνούσα σχεδόν κάθε εβδομάδα για να παίρνει δύναμη.
Ένα βράδυ κατά τις 2.00 ή ώρα, ξυπνάει την κόρη της και λέει:
–Ετοιμάσου. Όπου να ναι έρχεται ο πατήρ Στέφανος να με κοινωνήσει. –Ο πατήρ Στέφανος θα κοιμάται τώρα στο σπίτι του, της απάντησε ή κόρη της.
–Όχι, όχι, θα ΄ρθει, θα έρθει τώρα! Σε παρακαλώ, ετοίμασε το τραπεζάκι. Βάλε το θυμιατό, βάλε και το κερί. (Έτσι έκαμαν πάντοτε. Ετοίμαζαν ένα τραπεζάκι στρογγυλό, με άσπρη πετσέτα και επάνω το καντήλι, το κηροπήγιο και το θυμιατό δίπλα, αναμμένα όλα. Άπλωνα το «μάκτρο», ακουμπούσα πάνω τα τίμια Δώρα, έκανα την ένωση και την κοινωνούσα.)
-Τα ετοίμασες; ρώτησε την κόρη της.
–Τα ετοίμασα.
Χτυπάει ή πόρτα. Πήγαινε να ανοίξεις.
Έκανε ή κόρη της ότι πήγαινε να ανοίξει. Αυτή περίμενε. Έκανε το σταυρό της, πήρε το «μάκτρο», (υποθετικά), το έβαλε κάτω από το σαγόνι της, άνοιξε το στόμα της, κατάπιε, σκουπίστηκε, έδωσε πίσω το «μάκτρο», έκανε με ευλάβεια το σημείο του σταυρού, σταύρωσε τα χέρια της και περίμενε να φύγω. Ποιος ξέρει; Προφανώς Άγγελος την κοινώνησε στο πρόσωπο το δικό μου. Αποκλείεται να ήταν παραίσθησις. Ήταν ένα γεγονός πραγματικό, όπου κοινώνησε των άχραντων Μυστηρίων αλλά σε πνευματική μορφή.
Την άλλη μέρα με ειδοποίησαν, πήγα, και μου είπαν ιδιαιτέρως τι συνέβη.
Πλησίασα την άρρωστη και μου είπε:
– Σ’ ευχαριστώ πού ήρθες τη νύχτα… Το κλειδί που είναι;… –Μη στενοχωριέσαι κυρία Κατερίνα και το κλειδί θα πάρεις!
Την επομένη το βράδυ με ειδοποίησαν ότι εκοιμήθη.
Πήγα στο σπίτι και μου διηγήθηκαν τα εξής:
Ήρθε η στιγμή να φύγει και έλεγε:
-Πάτερ Στέφανε, φεύγω! Ήρθαν οι Άγγελοι! Που είσαι; που είσαι; Έλα… ήδη με έφεραν μπροστά στην πόρτα του Παραδείσου και είναι κλειστή… Θέλω το κλειδί, το κλειδί, πού μου υποσχέθηκες, το κλειδί, το κλειδί… Α, ευχαριστώ… Άπλωσε το χέρι της και φάνηκε σαν να πήρε ένα μεγάλο παλαιό κλειδί, γύρισε το χέρι της, όπως κάνουμε όταν ανοίγουμε με κλειδί μια πόρτα, κατέβασε το χέρι της, έκανε το σημείο του σταυρού, «σ’ ευχαριστώ…» είπε και εκοιμήθη.
Έτσι έφυγε ή κυρία-Κατερίνα με το κλειδί του Παραδείσου στο χέρι! Του Πρωτ. Στέφανου Αναγνωστόπουλου
ΠΗΓΗ:http://perivolipanagias.blogspot.gr

κέικ

Νηστίσιμο κέικ καρότου
Νηστίσιμο κέικ καρότου
 
Υλικά
1 φλιτζάνι καρότα χοντροτριμμένα
1 φλιτζάνι μήλα χοντροτριμμένα
1 φλιτζάνι ζάχαρη
1 φλιτζάνι σπορέλαιο
1 φλιτζάνι μαύρες σταφίδες
1/2 φλιτζάνι του τσαγιού χυμό πορτοκαλιού
3 φλιτζάνια του τσαγιού αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 κουταλάκι του γλυκού κανέλα
1/3 του φλιτζανιού κονιάκ
ξύσμα από 1 πορτοκάλι
ζάχαρη άχνη για το πασπάλισμα (προαιρετικά)
 
Εκτέλεση
Σε μία λεκάνη ανακατεύετε το σπορέλαιο με τη ζάχαρη και στη συνέχεια προσθέτετε ένα ένα όλα τα υλικά. Τελευταίο προσθέτετε το αλεύρι και ανακατεύετε. 
Ρίχνετε το μείγμα σε λαδωμένο ταψί και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180° C για περίπου 1 ώρα. Πασπαλίζετε προαιρετικά με ζάχαρη άχνη και σερβίρετε. 
 
ΠΗΓΗ:http://www.icookgreek.com

Δίπλωμα οδήγησης

Υποχρεωτική αντικατάσταση διπλώματος οδήγησης με 30 ευρώ
 
Στην αντικατάσταση του διπλώματος οδήγησής τους έως τις 18 Ιανουαρίου 2015 πρέπει... να προβούν οι κάτοχοι μοτοποδηλάτων των οποίων το δίπλωμα είχε εκδοθεί από την Τροχαία.
Αυτό επισημαίνει σε ανακοίνωσή του το υπουργείο Μεταφορών, προειδοποιώντας ότι μετά τη λήξη της προθεσμίας αυτής, όσοι οδηγούν με έντυπο άδειας οδήγησης μοτοποδηλάτου που έχει εκδοθεί από τις Υπηρεσίες Τροχαίας της Ελληνικής Αστυνομίας θα τιμωρούνται με διοικητικό πρόστιμο.
Το υπουργείο επισημαίνει, πάντως, ότι αντικατάσταση του εντύπου της άδειας οδήγησης και ενοποίησή τους σε ένα εάν υπάρχει και δεύτερο δίπλωμα μοτοσικλέτας ή αυτοκινήτου μπορεί να γίνει και μετά τις 18-1-2015.
Η αντικατάσταση των διπλωμάτων που έχουν εκδοθεί από την Τροχαία είναι υποχρεωτική, ενώ οι κάτοχοι των παραπάνω αδειών οδήγησης οφείλουν, εφόσον επιθυμούν να οδηγούν μοτοποδήλατο μετά τις 18-1-2015, να αντικαταστήσουν το έντυπο της άδειας οδήγησής τους, απευθυνόμενοι στην Υπηρεσία Μεταφορών και Επικοινωνιών του τόπου κατοικίας τους ή σε οποιοδήποτε ΚΕΠ πληρώνοντας παράβολο ύψους 30 ευρώ.
Σε αντικατάσταση δε χρειάζεται να προβούν οι κάτοχοι άδειας οδήγησης μοτοποδηλάτου (ΑΜ) εφόσον κατέχουν άδεια οδήγησης των κατηγοριών Α1 ή Α2 ή Α.
ΠΗΓΗ:arouraios.gr
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: Παράπονα Ρόδου

Τα ... δέκατα!!!

Το παιδί μου έχει δέκατα. Είναι ανησυχητικό;

Είναι η εποχή που τα περισσότερα παιδάκια είναι άρρωστα.
 
Οι ιώσεις που κυκλοφορούν είναι πολλές και ειδικά στους παιδικούς σταθμούς κάνουν πάρτι, κάνοντας εμάς τους γονείς να υποφέρουμε όταν βλέπουμε το παιδί μας βδομάδα παρά εβδομάδα να είναι άρρωστο.

Ένα πράγμα που φοβόμαστε πολύ είναι όταν το αγγελούδι μας κάνει δέκατα. Πρέπει να ανησυχούμε τόσο πολύ;
Οι ειδικοί συνιστούν για αρχή, ψυχραιμία, όσο δύσκολο κι αν σας φαίνεται. Πολλοί γονείς με φόβο στα μάτια όταν ανακαλύπτουν ότι το παιδί τους, κυρίως τις απογευματινές ώρες, έχει στη μασχάλη θερμοκρασία, π.χ., 37,1 ή 37,2° C και ξεκινούν να το με μετρούν συνεχόμενα.
Αυτή όμως είναι μια απόλυτα φυσιολογική θερμοκρασία του σώματος ιδίως τις απογευματινές ώρες, όπως επισημαίνουν οι γιατροί.

Φυσικά αν ένα παιδί είναι άρρωστο και τύχει να θερμομετρηθεί στη φάση ανόδου του πυρετού μπορεί να έχει θερμοκρασία γύρω στους 37,5° C. Αυτά, όμως, δεν είναι δέκατα.
Στην επόμενη θερμομέτρηση ο πυρετός θα έχει αυξηθεί και το πρόβλημα θα λυθεί, καθώς ο οικογενειακός σας γιατρός από κει και πέρα θα σας συμβουλεύσει τι πρέπει να κάνετε.

Πηγή:
mothersblog
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://hamomilaki.blogspot.gr

Καλλιτέχνες από κούνια…

 Γιατί είναι σημαντική
η όποιας μορφής τέχνη για τα παιδιά

Όταν τα παιδιά εκτίθενται στις τέχνες, το δεξί ημισφαίριο αναπτύσσεται όπως το αριστερό, λειτουργώντας παράλληλα, και έτσι επιτυγχάνεται το πλήρες δυναμικό του εγκεφάλου




Τα παιδιά από τη φύση τους αγαπούν τις τέχνες - τη ζωγραφική, το σχέδιο, τη μουσική, το θέατρο. Το ερώτημα όμως είναι, αν και γιατί είναι σημαντική η όποιας μορφής τέχνη για τα παιδιά.  Οι περισσότεροι ίσως θα λέγαμε πως είναι σημαντική γιατί έχουμε δει πόσο ενεργά συμμετέχουν όταν εμπλέκονται με καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Αλλά ανεξάρτητα από τι πιστεύουμε, υπάρχουν πολλές τεκμηριωμένες πληροφορίες σχετικά με το γιατί η τέχνη είναι σημαντική, που αξίζει να τις γνωρίζουμε. Ας τις πάρουμε όμως από την αρχή.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται από δύο μέρη, το αριστερό και το δεξί ημισφαίριο. Το αριστερό ημισφαίριο χρησιμοποιείται στη λογική σκέψη και στις αναλυτικές διαδικασίες. Αυτό το κομμάτι του εγκεφάλου είναι συνήθως και αυτό που εκπαιδεύει το σχολείο μιας και σχετίζεται με τα μαθηματικά, την ανάγνωση και τις επιστήμες. Από την άλλη πλευρά, το δεξί ημισφαίριο χρησιμοποιείται στη συναισθηματική αντίληψη, στη φαντασία και στη δημιουργικότητα. Είναι αυτό το μέρος του εγκεφάλου που το τυπικό σχολικό περιβάλλον αμελεί να εκπαιδεύσει ή δίνει λιγότερη αξία.

Αυτό που αξίζει να αναφερθεί, είναι πως όταν χαρισματικά παιδιά λύνουν προβλήματα στον τομέα της διάκρισής τους, υπάρχει αυξημένη δραστηριότητα και στα δύο ημισφαίρια. Φαίνεται πως για να είναι αποτελεσματικός ο εγκέφαλος, τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου πρέπει να συνεργαστούν. Με την τόνωση και την άσκηση του δεξιού ημισφαιρίου ενισχύεται η σύνδεση μεταξύ των δύο ημισφαιρίων. Όταν τα παιδιά εκτίθενται στις τέχνες, το δεξί ημισφαίριο αναπτύσσεται όπως το αριστερό, λειτουργώντας παράλληλα και έτσι επιτυγχάνεται το πλήρες δυναμικό του εγκεφάλου! Πιο αναλυτικά, οι τέχνες ωφελούν τα παιδιά στα παρακάτω:

Δεξιότητες κίνησης
Πολλές από τις κινήσεις που εμπλέκονται στην παραγωγή τέχνης, όπως το να κρατάς ένα πινέλο, είναι ουσιαστικής σημασίας για την ανάπτυξη των λεπτών κινητικών δεξιοτήτων στα παιδιά. Πολλά προγράμματα προσχολικής ηλικίας δίνουν έμφαση στις λεπτές κινητικές δεξιότητες διότι θα φανούν χρήσιμες στο γράψιμο.

Συγκέντρωση
Η ικανότητα συγκέντρωσης είναι μια βασική δεξιότητα που αναπτύσσεται μέσα από ένα σύνολο δραστηριοτήτων και οι τέχνες παρέχουν πολλές ευκαιρίες για τη βελτίωσή της, όπως για παράδειγμα η σχεδίαση μέσα σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι η συμμετοχή στις τέχνες βελτιώνει την ικανότητα συγκέντρωσης των παιδιών, με αποτέλεσμα να ωφελούνται και σε άλλες πτυχές της ζωής τους (π.χ. σχολείο).

Ανάπτυξη λεκτικής και μη λεκτικής επικοινωνίας
Για τα πολύ μικρά παιδιά η ενασχόληση με τις τέχνες παρέχει ευκαιρίες για να εμπλουτίσουν το λεξιλόγιό τους - μαθαίνουν λέξεις για τα χρώματα, τα σχήματα, τα συναισθήματα και άλλα τόσα. Παράλληλα, όμως, μέσα από το θέατρο και τον χορό μαθαίνουν τους μηχανισμούς της γλώσσας του σώματος και το πώς οι κινήσεις επικοινωνούν διαφορετικά συναισθήματα.

Επίλυση προβλημάτων
Πώς μπορώ να απεικονίσω ένα συγκεκριμένο συναίσθημα μέσα από τον χορό; Πώς θα αντιδράσει ο χαρακτήρας μου σε αυτήν την κατάσταση; Πώς μπορώ να κάνω το έργο μου να μοιάζει πιο ρεαλιστικό; Σύμφωνα με έρευνες, η καλλιτεχνική εκπαίδευση ενισχύει την επίλυση προβλημάτων και την κριτική σκέψη. Κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής δημιουργίας, το παιδί καλείται να πάρει αποφάσεις, να κάνει επιλογές, να εξερευνήσει, να σκεφτεί, να πειραματιστεί, να δοκιμάσει νέες ιδέες - δεξιότητες που απαιτούνται σε οποιαδήποτε καριέρα και αν επιλέξει το παιδί στο μέλλον.

Επιμονή
Η ενασχόληση με τις τέχνες απαιτεί την επιμονή του καλλιτέχνη. Για παράδειγμα, όταν ένα παιδί κρατήσει βιολί για πρώτη φορά στα χέρια του, γνωρίζει πως δεν μπορεί να παίξει Μπαχ με την πρώτη. Μέσα από την εξάσκηση, την εκμάθηση τεχνικών και δεξιοτήτων και με την επιμονή στον στόχο, βρίσκεται πολύ κοντά στο να μεγαλουργήσει. Σε έναν όλο και πιο ανταγωνιστικό κόσμο, όπου οι άνθρωποι καλούνται να αναπτύσσουν συνεχώς νέες δεξιότητες, η επιμονή είναι απαραίτητη στην επίτευξη της επιτυχίας.

Εφευρετικότητα
Όταν τα παιδιά ενθαρρύνονται να εκφραστούν και να πειραματιστούν στη δημιουργία της τέχνης, αναπτύσσουν μια αίσθηση καινοτομίας που θα είναι σημαντική στην ενήλικη ζωή τους. Η κοινωνία μας σήμερα για να προχωρήσει μπροστά χρειάζεται άτομα που να γνωρίζουν πώς να σκέφτονται, να αναζητούν νέους τρόπους για βελτίωση, χωρίς να ακολουθούν μόνο κατευθύνσεις.

Δημιουργικότητα
Το να είναι κάποιος σε θέση να προσεγγίζει τα πράγματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες και να σκέφτεται «έξω από το κουτί», θα τον κάνει να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους. Οι καλλιτεχνικές δραστηριότητες παρέχουν τεράστιες ευκαιρίες στα παιδιά να ενισχύσουν και να εξασκήσουν τη δημιουργικότητά τους με αποτέλεσμα να επωφελούνται και στην ενήλικη ζωή.

Αυτοπεποίθηση
Οι τέχνες τονώνουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών. Για παράδειγμα, οι δεξιότητες που αναπτύσσονται μέσα από το θέατρο, όπως το να καταφέρεις να περάσεις ένα πειστικό μήνυμα ή να διαχειριστείς με άνεση τη σκηνή μπροστά σε μεγάλα ακροατήρια, ενισχύουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών. Επίσης, οι τέχνες χτίζουν την αυτοπεποίθηση επειδή δεν υπάρχει μόνο ένας σωστός τρόπος για να κάνεις τέχνη. Κάθε παιδί μπορεί να αισθανθεί περήφανο για τις πρωτότυπες καλλιτεχνικές δημιουργίες του ακόμα και αν αντιμετωπίζει σωματικές, συναισθηματικές ή μαθησιακές προκλήσεις.

Συνεργασία
Οι περισσότερες καλλιτεχνικές δραστηριότητες έχουν συλλογικό χαρακτήρα. Μέσα από αυτές τα παιδιά εξασκούνται στο να εργάζονται μαζί, να μοιράζονται ευθύνες και να λειτουργούν με άλλους για την επίτευξη ενός κοινού στόχου. Για παράδειγμα, όταν ένα παιδί έχει ένα ρόλο σε ένα μουσικό σύνολο, ή σε ένα θέατρο ή σε έναν χορό, αρχίζει να καταλαβαίνει ότι η συμβολή του είναι απαραίτητη για την επιτυχία της ομάδας ακόμα και αν δεν έχει τον μεγαλύτερο ρόλο.

Σχολικές επιδόσεις
Μελέτες δείχνουν ότι υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στην τέχνη και άλλα επιτεύγματα. Για παράδειγμα, έχει βρεθεί ότι παιδιά που συμμετέχουν τακτικά σε καλλιτεχνικές δραστηριότητες, είναι τέσσερις φορές πιο πιθανό να τα πηγαίνουν καλύτερα στο σχολείο από τα παιδιά που δεν συμμετέχουν.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς
Για να βοηθήσουν οι γονείς την ενασχόληση των παιδιών με τις τέχνες, αυτό που μπορεί να κάνουν αρχικά είναι να παρέχουν στη διάθεση του παιδιού και σε εύκολη πρόσβαση υλικά που σχετίζονται με την τέχνη όπως χαρτιά, μολύβια, μπογιές, μουσική, βιβλία κ.ά.

Οι γονείς πρέπει να δείχνουν ενθουσιασμό για τις καλλιτεχνικές δημιουργίες του παιδιού - π.χ. να τις κρεμούν στον τοίχο ή να τις αποθηκεύουν σε ένα φάκελο. Με αυτόν τον τρόπο θα αισθάνεται το παιδί ότι η δημιουργία του είναι σημαντική. Παρατηρήστε την τέχνη γύρω σας. Επισκεφθείτε μουσεία, συναυλίες, θέατρα. 

Παρατηρήστε την τέχνη ακόμα και στο πάρκο, στον ουρανό, στη βροχή, στο χώμα. Συζητήστε γι' αυτά που βλέπετε. Όταν το παιδί δείχνει ενδιαφέρον για τις τέχνες, είναι σημαντικό οι γονείς να ενθαρρύνουν την προτίμησή του με το να συμμετέχει σε καλλιτεχνικές δραστηριότητες και μαθήματα. Τέλος, οι γονείς πρέπει να θυμούνται πως αν και τα παιδιά μπορεί να διαπρέψουν και να ανθίσουν μέσα από τις τέχνες, δεν είναι απαραίτητο να δημιουργήσουν αριστουργήματα για να έχουν μια ουσιαστική καλλιτεχνική εμπειρία. Η τέχνη είναι μια διαδικασία, όχι ένα προϊόν. Είναι η διαδικασία της δημιουργίας, της εξερεύνησης, της ανακάλυψης και του πειραματισμού που έχει την περισσότερη αξία!

Πηγή: parentshelp.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://hamomilaki.blogspot.gr/

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

Ο ΄Αγιος Νικόλαος (6 Δεκεμβρίου)

 ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Αρχιεπισκοπού Μύρων της Λυκίας, του Θαυματουργού

Ο Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος (5 Δεκεμβρίου)

Γιατί ο Άγιος Σάββας είναι ο προστάτης των καρκινοπαθών; (ΒΙΝΤΕΟ)
                 
Σε αυτό περιγράφεται η ζωή του μεγάλου ασκητή και η ίδρυση της περίφημης Λαύρα στην Ιουδαία η οποία λειτουργεί αδιάκοπα εδώ και 1500 περίπου χρόνια, στηρίζοντας την ανά τον κόσμο Ορθοδοξία εμπνέοντας για αγώνες ασκητικούς υπέρ της Πίστεως.
Παρακολουθήστε το βίντεο…
 


ΠΗΓΗ:http://www.agioritikovima.gr/
  

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

¨Αγιος Σάββας (5 Δεκεμβρίου)

 Δόξα αίνων Αγίου Σάββα
 ΠΕΤΡΟΥ-[ερμ Νικ Παπαδημητρίου]

Ο Άγιος Σάββας (5 Δεκεμβρίου)

Ο Άγιος Σάββας  ο Ηγιασμένος
Άγιος Σάββας

1. Παιδική Ηλικία του Αγίου Σάββα, και αποταγή του κόσμου. Ασκητικοί αγώνες εις την Μονήν των Φλαβιανών (439-456)
Ο Όσιος Πατήρ ημών Σάββας ο Ηγιασμένος εγεννήθη κατά το έτος 439 από της Χριστού Γεννήσεως υπό γονέων ευσεβών και πλουσίων, του Ιωάννου και της Σοφίας, εις την κώμην Μουταλάσκην της Καππαδοκίας. Ο πατήρ του, στρατιωτικός ων και αναγκασθείς να μεταβή μετά της συζύγου του Σοφίας εις την Αλεξάνδρειαν δια υπηρεσιακούς λόγους, ανέθεσε την ανατροφήν του μικρού Σάββα εις τον εκ μητρός θείον του Ερμίαν, ότε ο Άγιος ήτο πέντε μόλις ετών.
Μετ' ολίγον καιρόν, δυσαρεστηθείς ο Σάββας από την συμπεριφορά της συζύγου του θείου του και από την επακολουθήσαν διαμάχην μεταξύ των θείων του Ερμίου και Γρηγορίου δια την ανατροφήν του και την διαχείρισιν της περιουσίας των γονέων του περιφρόνησε τον κόσμον και ενετάγη εις μοναστήριον πλησιόχωρον της γενέτειράς του ονομαζόμενον «Φλαβιαναί». Εκεί επεδόθη αφ' ενός εις την εκμάθησιν του ψαλτηρίου και των μοναχικών υποχρεώσεων, αφ' ετέρου εις την άσκησιν των θεοειδών αρετών και διέπρεψεν εις την εγκράτειαν, την σωματικήν κακοπάθειαν, την ταπεινοφροσύνην και την υπακοήν, δια των οποίων εφάνη υπέρτερος πάντων των συμοναστών του, εξήκοντα ή και εβδομήκοντα τον αριθμόν. Θέλων δε ο Θεός να προμηνύση την αγιότητα, εις την οποίαν θα έφθανεν ο Σάββας, τον εχαρίτωσε με ακράδαντον και θαυματουργόν πίστην: κάποτε εισήλθεν εις ανημμένον φούρνον, αφού καθωπλίσθη δια του σημείου Σταυρού, και σώος και αβλαβής εξήγαγε αβλαβή τα ενδύματα, τα οποία ο αρτοποιός είχεν λησμονήσει.
2. Μετάβασις εις Παλαιστίνην. Άσκησις εις το κοινόβιον του Αγ. Θεοκτίστου και πλησίον του Μ. Ευθυμίου (456-473)
Έχων συμπληρώσει εν ταις Φλαβιαναίς δέκα έτη αγώνων, εζήτησε από τον Ηγούμενον ευλογίαν, δια να απέλθη οριστικώς εις την Αγίαν Πόλιν Ιερουσαλήμ, καθόσον επεθύμει να αναβαίνη διαρκώς από δόξης εις δόξαν, ησυχάζων εις την έρημον. Ο Ηγούμενος του παρέσχε την άδειαν έπειτα από θεϊκήν οπτασίαν, και ούτως ο Σάββας, εις ηλικίαν δεκαοχτώ ετών, αφίχθη εις Ιεροσόλυμα και εφιλοξενήθη εις την Μονήν του Αγίου Πασσαρίωνος, όπου και διήλθε τον χειμώνα του έτους 456 προς 457 μ.Χ. Παρά τας προτροπάς του Αρχιμανδρίτου Ελπιδίου και ετέρων αδελφών να μείνη πλησίον των, ο Σάββας είχε διαρκώς κατά νουν να συναριθμηθή με τους αναχωρητάς, οι οποίοι ησκούντο υπό την εποπτείαν του θαυματουργού και λάμποντος φωστήρος Ευθυμίου του Μεγάλου, δια τούτου δε έλαβε την ευλογία από τον Ελπίδιον και μετέβη προς συνάντησιν του Μ. Ευθυμίου.
Ο Ευθύμιος αρνήθη να κρατήση τον Σάββαν εις την Λαύραν του, αντιθέτως απέστειλεν αυτόν εις την Μονήν του Αββά Θεοκτίστου, μηνύων εις εκείνον να φροντίση τον Σάββαν, διότι ούτος θα εγίνετο διαπρεπής εις την μοναστικήν ζωήν, αυτό το έπραξεν ο Μ. Ευθύμιος, δια να δώση και εν υπόδειγμα εις τον Σάββαν να μη δέχηται νέους αγενείους, όταν θα ίδρυε την ιδικήν του περιφανή Λαύραν και θα καθίστατο νομοθέτης και αρχηγός πάντων των κατά Παλαιστίνην αναχωρητών. Ο νεαρός Σάββας εδέχθη την οδηγίαν του Μ. Ευθυμίου ως θέλημα θεού και εισελθών εις την υπακοήν του Αββά Θεοκτίστου ενέτεινε τους προτέρους του αγώνας, εις την νηστείαν, αγρυπνίαν, ταπεινοφροσύνην και υπακοήν προσέθεσε την αγάπην και επιτηδειότητα εις τας εκκλησιαστικάς ακολουθίας, την αποδοτικωτάτην διακονίαν και εξυπηρέτησιν των λοιπών μοναχών, εν γένει δε διαγωγήν παντελώς άψογον.
Με τοιάυτην θαυμαστήν πολιτείαν διήνυσεν ο Άγιος Σάββας δέκα έτη, μέχρι θανάτου του αγίου Θεοκτίστου, και ακόμη δύο, μέχρι της κοιμήσεως του διαδόχου του θεοκτίστου, Μάριδος. Από τον νέον Ηγούμενον Λογγίνον ο Άγιος εζήτησε να του επιτρέψη την ησυχαστικήν ζωήν, έχων ο Λογγίνος κατά νούν την υψηλοτάτην αρετήν του Σάββα, λαβών δε και την σύμφωνον γνώμην του Μ. Ευθυμίου του την επέτρεψεν, έκτοτε και επί πέντε έτη ο Άγιος Σάββας διέμενε κατά τας πέντε ημέρας της εβδομάδας νήστις εις εν σπήλαιον νοτίως της Μονής, εις το οποίον προσηύχετο και ειργάζετο, μόνον δε κατά τα Σάββατα και τας Κυριακάς επέστρεφεν εις την Μονήν, δια να μεταφέρη το προϊόν του εργοχείρου του και να λάβη μέρος εις τας κοινάς προσευχάς. Καθ' όλην την Τεσσαρακοστήν, ο Άγιος Σάββας διέμενε μετά του Μ. Ευθυμίου και του μακαρίου Δομετιανού, μαθητού εκείνου, εις την πανέρημον του Ρουβά, μεταξύ του χειμάρρου των Κέδρων και της Νεκράς θάλασσας, εν νηστεία, ολιγοποσία, προσευχή και αγρυπνία. Την συμήθειαν αυτήν διετήρησεν ο Άγιος και εις τα μετέπειτα έτη. Εις τας 20 Ιανουαρίου του 473 ο μέγας πατήρ ημών Ευθύμιος εκοιμήθη εν ειρήνη.
3. Απομόνωσις του Αγίου Σάββα εις την έρημον. Ίδρυσις της Ιεράς Λαύρας και ανάδειξις του Αγίου εις αρχηγών των αναχωρητών (473-493)
Τότε ο Άγιος Σάββας, κατά το τριακοστόν πέμπτον έτος της ηλικίας του, δεν ηθέλησε να επιστρέψη εις το κοινόβιον, άλλ' απήλθε προς την ανατολικήν έρημον του Ρουβά και Κουτυλά, την ιδίαν περίοδον κατά την οποίαν ο Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης έλαμπεν εν τη ερήμω του Ιορδάνου. Εις την έρημον ταύτην, όπου συνεδέθη πνευματικώς και με τον Άγιον Θεοδόσιον τον Κοινοβιάρχην μέσω του μοναχού Άνθου, διέμεινεν ο Άγιος Σάββας τέσσερα έτη. Τότε εκέρδισε την κατά των δαιμόνων και των θηρίων πλήρη αφοβίαν, άλλα και το σέβας των βαρβάρων, χάρις εις την εις Θεόν πίστην του και την αρετήν του. Μετά ταύτα, προσταχθείς υπό αγγέλου επάνω εις το όρος της Ευδοκίας, μετώκησεν εις την ανατολικήν πλευράν του Χειμάρρου των Κεδρών, εις σπήλαιον, το οποίον εως σήμερον δείκνυται ως το Σπήλαιον του Άγίου Σάββα, έναντι της Λαύρας. Μετά πέντε έτη, ήρχισαν να συναθροίζονται πλησίον του οι ερημίται και αναχωρηταί, ως εβδομήκοντα τον αριθμόν, άνδρες ουράνιοι και χαριτοφόροι, οι οποίοι απετέλεσαν και την πρώτην συνοδείαν της Λαύρας, εν έτει 483. Μετά την πρώτην οργάνωσιν της Λαύρας και την ανάβλυσιν αγιάσματος θαυματουργικώς, διά της προσευχής του Αγίου, ο άγιος Σάββας είδεν εις την δυτικήν όχθην, απέναντι του σπηλαίου του, να υψώνεται εώς τον ουρανόν στύλος πυρός. Ερευνήσας τον τόπον του θαύματος αυτού την επόμενη ημέραν, ανεύρε το θεόκτιστον σπήλαιον, το οποίον είχε κατάλληλον μορφήν δια να γίνη ναός. Αυτόν κατέστησε κέντρον της Λαύρας ο Αγ. Σάββας, οργανώσας και τας υπολοίπους υπηρεσίας. Η συνοδεία του έφθανε τότε τους εκατόν πενήντα μοναχούς.
Θα ήτο όμως αδύνατον να μη ενταθώσιν οι πειρασμοί και τα σκάνδαλα του διαβόλου, εναντίον ενός τόσον Θεϊκού έργου. Ο Άγιος Σάββας υπέστη την περιφρόνησιν και συκοφαντίαν εκ μέρους ιδικών του μοναχών, οι οποίοι εζήτησαν από τον πατριάρχην Σαλλούστιον την αντικατάστασιν του εις την ηγουμενίαν. Ο πατριάρχης Σαλλούστιος αντ' αυτού, γνωρίζων την αγιότητα του Σάββα, τον εχειροτόνησε πρεσβύτερον, και ενεκαινίασε την Θεόκτιστον Εκκλησία την 12ην Δεκεμβρίου του 491.
Η επί γής ουράνιος πολιτεία του Αγ. Σάββα εσυνεχίζετο: η προσέλευσις μοναχών, και δή Αρμενίων, ελκόμενων από το παράδειγμα του Αγίου, ηύξανε, το ίδιον και η άσκησις και τα θαύματα του Αγίου, ο οποίος κατά τας Μ. Τεσσαρακοστάς διήνυε εις την πανέρημον ζωήν υπεράνθρωπον. Εις την Λαύραν προσήλθεν ο οσιώτατος Ιωάννης, επίσκοπος Κολωνίας, ως απλούς μοναχός, ο οποίος αργότερον κατέστη περιβόητος δια την αρετήν του. Το 492 ο Άγιος Σάββας ήλθεν εις το φρούριον του Καστελλίου, εν τη ερήμω βορειοανατολικώς της Λαύρας και αφού εξεδίωξε τους δαίμονας, οι οποίοι ενεφώλευον εκεί, ωκοδόμησε κοινόβιον και ετοποθέτησε μοναστικήν αδελφότητα. Μετ' ολίγον καιρόν ο πατριάρχης Σαλλούστιος ανέδειξε τον μέν Σάββαν άρχοντα και νομοθέτην πάντων των αναχωρητών και κελλιωτών, των υπαγομένων εις την Αγίαν Πόλιν, τον δε Θεοδόσιον τον Κοινοβιάρχην αρχηγόν και αρχιμανδρίτην πάντων των κοινοβίων. Δια τούτο ο Άγιος Σάββας έλεγε χαριέντως προς τον Θεοδόσιον ότι ο ίδιος ήτο «ηγούμενος ηγουμένων», ενώ ο Θεοδόσιος «ηγούμενος παιδίων», δηλαδή αρχαρίων.
4. Οικοδόμησις του Ναού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Αποχώρησις του Αγίου εκ της Λαύρας (494-508)
Το έτος 494 μ.Χ. ήρχισαν και αι εργασίαι ανοικοδομήσεως της Μεγάλης Εκκλησίας της Θεοτόκου, της οποίας τα εγκαίνια εγένεντο αρκετά έτη αργότερον, την 1ην Ιουλίου του ε΄τους 502 μ. Χ., διότι ο Θεόκτιστος Ναός και ο μικρός ευκτήριος οίκος δεν επήρκουν δια τας λατρευτικάς αν'αγκας της Λαύρας.
Ωστόσο οι μαθηταί, που είχον προ ολίγων ετών κατηγορήσει τον Άγιον, εστασίασαν και πάλιν εις τοιούτον βαθμόν, ώστε ηναγκλασθη ο Άγ. Σάββας, διά να μη τους παροξύνη επί πλέον, να αποχωρήση από την Λαύραν. Η απουσία του διήρκησε πέντε έτη (503-508 μ.Χ.), κατά τα οποία συνέστησε δύο νέα κοινόβια εις τα Γάδαρα και Νικόπολιν, εις τόπους όπου προσήρχοντο προς αυτόν πιστοί, δια να μονάσουν κοντά του. Τελικώς η αποκατάστασις του εις την θέσιν του Ηγουμένου είχεν ως αποτέλεσμα την φυγήν των στασιαστών από την Μεγίστην και την εγκαταβίωσιν των εις την Νέαν Λαύραν. Και όμως ο ανεξίκακος Άγιος και εκεί τους βοήθησε να κτίσουν και διοργανώσουν την Λαύραν των, εγκατέστησε δε εις αυτούς και Ηγούμενον αγιώτατον, τον Ιωάννην.
5. Ίδρυσις νέων Μονών, πρώτη μετάβασις εις Κωνσταντινούπολιν και αγών κατά του Μονοφυσιτισμού (509-516)
Τα επόμενα έτη ο Άγιος επεδόθη εις την καλλιέργειαν των πνευματικών του τέκνων. Συνέστησε μέχρι θανάτου του άλλας δύο λαύρας, την του Επταστόμου (512 μ.Χ.) και την του Ιερεμίου (531μ.Χ.), και άλλα δύο κοινόβια, το του Σπηλαίου (509μ.Χ.) και το του Σχολαρίου (512μ.Χ.), πλήν των ως άνω αναφρθέντων. Την τελευταίαν εικοσαετίαν της ζωής του ελάμπρυναν όμως και άλλαι θαυμασταί πράξεις, αι οποίαι έσχον τεράστιαν σημασίαν δια την εκκλησιαστικήν άλλα και παγκόσμιαν ιστορίαν. Υπό την πίεσιν των μεθοδεύσεων του μονοφυσίτου αυτοκράτορος Αναστασίου (491-518) και των πρωτοστατών του Μονοφυσιτισμού «Ακεφάλων» Σευήρου, Φιλοξένου και Σωτήρχου αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι της Ανατολής περιήρχοντο σταδιακώς εις τας χείρας μονοφυσιτών επισκόπων. Ο Άγιος Σάββας, μετά από παρακίνησιν του Ορθοδόξου πατριάρχου Ιεροσολύμων Ηλία (494-516), μετέβη εις την Κωνσταντινούπολιν το 512, όπου κατώρθωσε διά της φήμης του άλλα και της αγιότητός του να πείσει τον αυτοκράτορα να αναστείλει την εξορίαν του Ηλία. Τότε το επόμενον έτος η εκτόπισης του Ορθόδοξου πατριάρχου ετέθη υπό του αυτοκράτορος εις εφαρμογήν, ο Άγιος Σάββας συνεκέντρωσεν εις Ιεροσόλυμα όλους τους μοναχούς της ερήμου, δια να προφυλάξη τον Ηλίαν, και αναθεμάτισε τους αιρετικούς απεσταλμένους του αυτοκράτορος. Παρόμοιαν κινητοποίησιν των ερημιτών εφήρμοσε τρία έτη αργότερον, το 516 μ. Χ., προκειμένου να στηρίξει εις την Ορθοδοξίαν τον νέον Πατριάρχην Ιεροσολύμων, Ιωάννην Γ' (516-524), βοηθούμενος υπό του Αγ. Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου. Η κινητοποίησις αυτή διεφύλαξε την Εκκλησίαν Ιεροσολύμων εν ορθή πίστη. Καθ' ήν στιγμήν αι Εκκλησίαι Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρίας και αντιοχείας είχον περιέλθει υπό μονοφυσίτας πατριάρχας. Μετ΄ολίγον η Ορθοδοξία αποκατεστάθη πανταχού.
6. Συνέχισης της οσιακής του Αγίου Σάββα ζωής. Συνάντησις μετά του Ιουστινιανού εν Κωνσταντινούπολει. Κοίμησις του Αγίου (516-532)
Η Δευτέρα μετάβασις του Αγίου Σάββα εις την Βασιλεύουσαν έλαβε χώραν περίπου είκοσιν έτη μετά την πρώτην, το 530 μ. Χ., όταν ο Άγιος ήτο ενενήκοντα ετών. Ο Άγιος επέτυχεν εκεί την απαλλαγήν της Παλαιστίνης από τα σκληρά μέτρα, τα οποία ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός ήθελε να επιβάλλει συνέπεια των ταραχών, τας οποίας είχε προκαλέσει η εξέγερσις Σαμαρειτών και Ιουδαίων (529). Ο Άγιος παρώτρυνε ακόμη τον ευσεβή βασιλέα, ο οποίος είχεν αντιληφθεί ο ίδιος δι' οπτασίας την αγιότητα του Σάββα, να προβεί εις δίωξιν των αιρέσεων Αρείου, Νεστορίου και Ωριγένους και εις κοινωφελή έργα εις την Παλαιστίνην, έναντι των οποίων θα απεκόμιζεν επέκτασιν της αυτοκρατορίας εις την Αφρικήν και Ιταλίαν. Πράγματι η προφητεία και ευλογία αυτή του Αγ. Σάββα εξεπληρώθη . Αι νίκαι των στρατηγών Βελισσαρίου και Ναρσή έφεραν και πάλιν τα δυτικά τμήματα της Αυτοκρατορίας υπό τον αυτοκράτορα της Πόλεως. Τοσαύτη ήτο η προφητική χάρις του Αγίου Σάββα.
Πόσα εκ των θαυμάτων του Αγίου δύναται κάποιος να διηγηθή και ποιόν να θαυμάσει πρώτον. Η χάρις του έφθασε και εώς του να λύση με την προσευχή του πενταετή ανοβρίαν εις Ιεροσόλυμα, την οποίαν είχε προκαλέσει η άδικος εκτόπισις του πατριάρχου Ηλία και η δι' αυτήν οργή του Θεού (520 μ.Χ.). Όμως η επιστροφή του εκ της Βασιλευούσης εσήμανε και την αρχήν του τέλους της επιγείου πολιτείας του. Ο Όσιος Πατήρ ημών Σάββας ο Ηγιασμένος ανεπαύθη εκ των κόπων του εν Κυρίω την 5ην Δεκεμβρίου του 532 μ. Χ. Είχε ζήσει εις το κοινόβιον των Φλαβιανών δέκα έτη, ως του 18ου έτους της ηλικίας του, δεκαεπτά έτη εις το κοινόβιον του Αγίου Θεοκτίστου εις την Παλαιστίνην, και πεντήκοντα εννέα έτη εις τας ερήμους και εις την Μεγίστην Λαύραν. Κατά το έτος 547 το τίμιον λείψανόν του ευρέθη εντός του μνήματος σώον και αδιάλυτον, μετεφέρθη δε εις Κωνσταντινούπολιν πολλούς αιώνας αργότερον και εκείθεν υπό τους Σταυροφόρους εις Ενετίαν το 1204. Το 1965 επεστράφη οριστικώς εις την Μεγίστην αυτού Λαύραν. Η πρωτοφανής απήχησις της ζωής του εις τους πιστούς έσχεν ως αποτέλεσμα την συγγραφήν του Βίου του υπό Κυρίλλου του Σκυθοπολίτου ήδη κατά το 557 μ. Χ.
Εφ΄όσον κατά τους αψευδείς λόγους του Κυρίου Ιησού Χριστού το ποιόν των ανθρώπων γνωρίζεται από τους καρπούς των, η περαιτέρω πορεία της Ιεράς και Μεγίστης του Οσίου Σάββα Λαύρας αποτελεί καρπόν της θεϊκής αρετής του Αγίου και απόδειξιν της δόξης και παρρησίας, ας εύρε πλησίον του Θεού, διά των οποίων σώζει άχρι τούδε το κυριότερον μοναστικόν καθίδρυμα της κατά Ιουδαίαν ερήμου. Αληθώς προκαλούν τον θαυμασμόν, όχι μόνο τα απειράριθμα θαύματα του Οσίου άλλα και η απήχησις της μοναστοκής ζωής της Λαύρας του, η οποία απετέλεσε πρότυπον και καθοριστικόν παράγοντα εις την διαμόρφωσιν της μοναχικής ζωής και της λατρευτικής τάξεως της ανά την Οικουμένην Εκκλησίας, εκτός του ότι πρόσφερε πληθύν αγίων ανδρών, γνωστών και αγνώστων, ανάμεσον των οποίων διαλάμπει ιδιαιτέρως ο μέγιστος θεολόγος του 8ου αι. Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Η τιμή του Αγίου Σάββα διεδόθη τάχιστα από την Ρώμην ως και τον Καύκασον Γεωργίαν. Οι διάδοχοί του εις την Ηγουμενίαν ανέδειξαν την Λαύραν προπύργιον της Ορθοδοξίας εις την Παλαιστίνην κατά του Ωριγενισμού, Μονοθελητισμού, Εικονομαχίας και Παπισμού με πανορθόδοξον εμβέλειαν. Μετά τους μέσους χρόνους η Λαύρα ανεδείχθη ακόμη και παιδευτήριον της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος, τα μέλη της οποίας ελάμβανον εν τη Λαύρα προπαιδείαν της μοναχικής πολιτείας και πείραν των εκκλησιαστικών πραγμάτων. Πάντα ταύτα οφείλονται εις την πρεσβείαν και το παράδειγμα του Αγίου Σάββα: « Λαμπρά του πεφωτισμένου πατρός ημών Σάββα τα θεία χαρίσματα, η μέν πολιτεία ένδοξος, ο δε βίος ενάρετος και η πίστις ορθόδοξος. Και τούτο μέν εκ μέρους ήδη διά των ειρημένων απεδείχθη». 
Ιερά Λάυρα Σάββα του Ηγιασμένου
Θεόκτιστος Έπαλξις Ορθοδοξίας
1500 έτη
Έκδοσις Ιεράς Λαύρας Σάββα του Ηγιασμένου
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:  http://www.impantokratoros.gr

Άγ. Ιωάννης Δαμασκηνός (4 Δεκεμβρίου)



Άγ. Ιωάννης Δαμασκηνός
Τον Βίον του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Ιωάννου του Δαμασκηνού συνέγραψεν το πρώτον αραβιστί ο ιερομόναχος Μιχαήλ, από την Μονήν του Αγίου Συμεών του εν Θαυμαστώ Όρει πλησίον της Αντιοχείας, κατά το έτος 1085 με την βοήθειαν πιθανώς του Πατριάρχου Αντιοχείας Ιωάννου. Ο Βίος αυτός μετεφράσθη εις την ελληνικήν δια πρώτην φοράν υπό του Σαμουήλ, Μητροπολίτου Αδάνων (μεταξύ 1086-1100), κατόπιν δε υπό του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Ιωάννου του Η΄(1106-1156), εις την μετάφρασιν δε αυτήν βασίζεται ο ολίγον τι εκτενέστερος Βίος του Αγίου, γραμμένος από τον Πατριάρχην Ιεροσολύμων Ιωάννην τον Θ΄ τον Μερκουρόπουλον (1156-1166).
AgiosIoannisDamaskinos412
Ο άγιος Ιωάννης εγεννήθη εις την Δαμασκόν κατά το δεύτερον ήμισυ του Ζ΄ αιώνος «εκ χριστιανών και ορθοδόξων γονέων καταγόμενος». Ο πατήρ του, ονόματι Σέργιος εκ της παλαιάς οικογενείας Μανσούρ, ήτο «ανήρ τα μάλιστα ευσεβής», αλλά και επιφανής και πλούσιος και είχε το αξίωμα του «επιτρόπου (διοικητού) των δημοσίων πραγμάτων» ή του «λογοθέτου» εις τα ανάκτορα του Χαλίφου της Δαμασκού (του Άμπδ-ελ-Μαλέκ: 685-705). Μετά το βάπτισμα του Ιωάννου η μητέρα του εκοιμήθη και ο πατέρας του υιοθέτησε ένα ορφανό παιδί, τον γνωστόν ως αδελφόν του αγίου Δαμασκηνού, τον εξ Ιεροσολύμων Κοσμάν τον Μελωδόν (μετέπειτα επίσκοπον Μαϊουμά), διότι ήτο άνθρωπος λίαν φιλόχριστος και φιλάνθρωπος και την μεγάλην περιουσίαν του «εις αιχμαλώτων λύτρον συνεχώς επεμέτρει». Είχε δε και την φροντίδα όχι μόνον δια την σωματικήν ανατροφήν των τέκνων του αλλά και δια την κατά Χριστόν παιδείαν των: «όπως αν την αλογίαν καθυποτάξαιεν και βασιλείς ορθώσι παθών και τους αγρίους θήρας, τους δαίμονας, κατατρώσαιεν».
Ως διδάσκαλον των τέκνων του ο Θεός του έδωσε ένα σοφόν και άγιον μοναχόν, τον οποίον είχεν εξαγοράσει από την αιχμαλωσίαν των Σαρακηνών.
Ούτος ήτο ο εκ Καλαβρίας Κοσμάς, «την τύχην μοναδικός, την φρόνησιν σταθηρός, τον βίον θεοειδής, το είδος σεμνοπρεπής». Ήτο μορφωμένος θεολογικώς, φιλοσοφικώς και ασκητικώς, ικανός να μεταδώση εις τους άλλους «όσα ψυχήν εξεικονίζειν οίδε προς το Πρωτότυπον», προς τον Θεόν.
Ο Κοσμάς διδάσκει τον Ιωάννην και τον Κοσμάν την ανθρωπίνην και την θείαν σοφίαν, τ.ε. την φιλοσοφίαν (αριθμητικήν, γεωμετρίαν, αστρονομίαν, μουσικήν, ρητορικήν, διαλεκτικήν και ηθικήν) κατά Πλάτωνα και Αριστοτέλη, και την ορθόδοξον Θεολογίαν κατά τους αγίους Πατέρας.
Ιδιαιτέρως τους διδάσκει την άσκησιν εις την προσευχήν και την ταπείνωσιν: «δειν γαρ έκρινε πρώτως και ψυχήν και γλώσσαν και νουν ευχαίς αγιάζεσθαι», θέτων προ πάντων ως «θεμέλιον…. την ταπείνωσιν».
Χάρις εις την υπακοήν και την σοφίαν των οι δύο νέοι προέκοπτον ταχέως, παραμένοντες όμως πάντοτε εν ταπεινώσει, όπως λέγει ο Βίος διά τον Ιωάννην: «ουκ εφυσιούτο τη γνώσει, αλλ΄ εταπεινούτο τω έρωτι της μυστικωτέρας σοφίας». Μετά ταύτα ο διδάσκαλός των, ο μοναχός Κοσμάς, παρεκάλεσε τον πατέρα του να του επιτρέψη να αναχωρήση εις τα Ιεροσόλυμα, όπου εκατεβίωσε εις την Μονήν του Αγίου Σάββα.
Μετά τον θάνατον του πατρός του Ιωάννου ο χαλίφης της Δαμασκού (Ουαλίδ ο Α΄: 705-715) τοποθετεί τον Ιωάννην εις την θέσιν του «πρωτοσυμβούλου». Από την περίοδον αυτήν αρχίζει μάλλον ο άγιος Δαμασκηνός την συγγραφικήν του δράσιν, όπως φαίνεται από το έργον του «Κατά μονοφυσιτών Ιακωβιτών εκ προσώπου Πέτρου επισκόπου Δαμασκού» κ.ά. Εκείνον τον καιρόν εις το Βυζάντιον αυτοκράτωρ ήτο ο Λέων Γ΄ ο Ίσαυρος (716-741), ο οποίος ήρχισε, όπως είναι γνωστόν, τον διωγμόν εναντίον των αγίων Εικόνων, ονομάζων αυτάς είδωλα και καταστρέφων αυτάς, ακόμη δε και τα άγια λείψανα των Αγίων και τους ιερούς ναούς και τα μοναστήρια. Το 726 εξέδωσε ο Λέων το πρώτον του διάταγμα εναντίον των αγίων Εικόνων και το 730 εκδίδει και το δεύτερον, εξορίσας προηγουμένως τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως άγιον Γερμανόν. Ακούσας αυτά ο άγιος Ιωάννης και κινηθείς υπό του Αγίου Πνεύματος «τον ζήλον μιμείται του Ηλιού».
Αμέσως μετά το πρώτον διάταγμα του εικονομάχου αυτοκράτορος γράφει τον Πρώτον του επιστολιμαίον λόγον «Προς τους διαβάλλοντας τας αγίας Εικόνας» και τον αποστέλλει εις γνωστούς του χριστιανούς εις την Κωνσταντινούπολιν, υπερασπίζων «την σχετικήν των θείων εκτυπωμάτων προσκύνησιν». Το στόμα του Δαμασκηνού εξέφραζε την ορθόδοξον συνείδησιν όλης της Καθολικής Εκκλησίας:

 «Πρώτον μεν ουν απάντων, οιόν τινα τρόπιν ή θεμέλιον τω λογισμώ καταπήξας, την της Εκκλησιαστικής θεσμοθεσίας συντήρησιν, δι΄ ης σωτηρία προσγίνεσθαι πέφυκε…
Μη καινοτόμει, μηδέ μέταιρε όρια αιώνια, α έθεντο οι πατέρες σου…
Ουκ ανεξόμεθα νέαν πίστιν διδάσκεσθαι…
Ουκ ανεξόμεθα άλλοτε άλλα φρονείν και καιροίς μεταβάλλεσθαι…
Ου βασιλέων εστί νομοθετείν τη Εκκλησία…». Ο Δεύτερος του Δαμασκηνού λόγος, που αποτελεί μίαν απλοποιημένην σύνοψιν του Πρώτου, εγράφη κατά το έτος 1730 μετά την εξορίαν του Πατριάρχου Γερμανού. Οι δύο αυτοί λόγοι είχον μεγάλην απήχησιν εις το ορθόδοξον πλήρωμα της Βασιλευούσης και εις όλην την αυτοκρατορίαν, διότι «τάς απάντων είλκε ψυχάς προς την σχετικήν των θείων εκτυπωμάτων προσκύνησιν».
Ο Βίος μας αναφέρει εν συνεχεία ότι ο αυτοκράτωρ Λέων δια να εκδικηθή τον Άγιον συκοφαντεί αυτόν εις τον χαλίφην της Δαμασκού ως προδότην και δια τούτο ο χαλίφης «ευθύς κελεύει την δεξιάν κοπήναι του Ιωάννου». Τον «ονειδισμόν του Χριστού» δέχεται ο Άγιος, αλλά μετά το θαύμα της Παναγίας, η οποία συμπαθούσα εις την θερμήν προσευχήν του Ιωάννου δια της θαυματουργικής Εικόνος της θεραπεύει την δεξιάν του, ο ομολογητής της Ορθοδοξίας αποχωρεί από τα αραβικά ανάκτορα και «Χριστόν ηκολούθησε, μείζονα πλούτον ηγησάμενος των εν Αραβία θησαυρών τον ονειδισμόν του Χριστού.
Αφού εμοίρασε τα υπάρχοντά του εις τους πτωχούς, αναχωρεί εις την Μονήν του αγίου Σάββα, μαζί με τον πνευματικόν αδελφόν του Κοσμά και τον ανεψιόν του Στέφανον τον Σαββαΐτην, συμπαραλαβών και την θαυματουργικήν Εικόνα της Παναγίας. Είναι γεγονός αναμφισβήτητον ότι η συμβολή του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού εις την καταπολέμησιν της εικονομαχίας ήτο αποφασιστική, δια τούτο και προσεπάθει ο αυτοκράτωρ να τον πολεμήση παντοιοτρόπως.
Ο θείος Δαμασκηνός ανέπτυξε την θεολογίαν των Εικόνων και απέδειξεν σαφέστατα ότι η προσκύνησις των αγίων Εικόνων υπήρχεν ανέκαθεν εις την παράδοσιν της Εκκλησίας. Έγραψε και τον Τρίτον λόγον του υπέρ των αγίων Εικόνων, τον εκτενέστερον και συστηματικότερον, προς το τέλος του 730, και πιθανώς να συνετέλεσεν ο ίδιος εις τον κατά το αυτό έτος αναθεματισμόν του εικονομάχου Λέοντος υπό των επισκόπων της Ανατολής. Εις την Μονήν του αγίου Σάββα ο άγιος Ιωάννης επέρασεν όλην την στενήν οδόν της μοναχικής ασκήσεως: υπακοήν, εκκοπήν θελήματος, ταπείνωσιν.
Ο τότε ηγούμενος της Λαύρας Νικόδημος τον παρέδωσεν εις ένα γέροντα («ανδρί πολλά τη πείρα μαθόντι και γνώσιν έμπρακτον έχοντι»), ο οποίος «το καλόν θεμέλιον πρώτον αυτώ υποτίθησι, το μηδέν πράττειν ιδίω θελήματι», και απαγορεύει εις αυτόν να δεικνύη την γνώσιν του ή και να γράφη καθόλου, ασκών «σιωπήν μετά συνέσεως».
Ο Βίος αναφέρει συγκινητικά παραδείγματα της τελείας υπακοής και ταπεινώσεως του Αγίου, «χωρίς γογγυσμών και διαλογισμών», όπως π.χ. εκείνο όταν επήγε καθ΄ υπακοήν εις την Δαμασκόν δια να πωλήση «τας σπυρίδας, ας εργόχειρον είχεν». Μίαν ημέραν η θλίψις ενός αδελφού μοναχού -λόγω του θανάτου του αδελφού του- έκαμε τον Δαμασκηνόν να παραβή την απαγόρευσιν του γέροντος.
Δια να παρηγορήση τον λυπημένον μοναχόν συνέθεσε ο Άγιος και έψαλε το γνωστόν τροπάριον «Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα», που ψάλλεται και μέχρι σήμερον εις την ακολουθίαν της κηδείας. Δια τούτο ο γέρων τον εξεδίωξε από το κελλί του και από το μοναστήριον, κατόπιν δε της παρακλήσεως των άλλων πατέρων τον εδέχθη πάλιν, αλλά του επέβαλεν ως επιτίμιον να καθαρίση ολόκληρον τον χώρον της Μονής και τα αποχωρητήρια, πράγμα το οποίον ο Ιωάννης έκαμε με προθυμίαν και ταπείνωσιν. Από τότε, κατά μίαν αποκάλυψιν της Παναγίας εις τον γέροντα, του επιτρέπεται να συνθέτη εκκλησιαστικά ποιήματα και να γράφη τα θεολογικά του συγγράμματα.
Ο Άγιος Δαμασκηνός εχειροτονήθη εις πρεσβύτερον από τον «τρισμακάριστον Πατριάρχην της αγίας Χριστού του Θεού ημών πόλεως Ιερουσαλήμ» Ιωάννην τον Ε΄ (706-735), και έμεινε ένα διάστημα εις τον ναόν της Αναστάσεως ως «πρεσβύτερος της αγίας Χριστού του Θεού ημών αναστάσεως», οπότε και εξεφώνησε τους γνωστούς Λόγους εις την Παναγίαν και άλλους. Πιθανόν να ήρχετο και συχνότερα εις τα Ιεροσόλυμα προς τον Πατριάρχην Ιωάννην, πάντως τον περισσότερον χρόνον της ζωής του ο Άγιος επέρασεν εις την Λαύραν, ασκητεύων εις ένα μικρόν σπήλαιον και ασχολούμενος με την αγίαν υμνογραφίαν και την άνωθεν Θεολογίαν. Εκοιμήθη ο άγιος Ιωάννης «εν ειρήνη και γήρα βαθεί» την 4ην Δεκεμβρίου, οπότε και τελείται η μνήμη αυτού, κατά τα μέσα του Η΄ αιώνος, πάντως προ της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, εις την οποίαν εθριάμβευσεν η ορθόδοξος θεολογία του περί της τιμητικής προσκυνήσεως των αγίων Εικόνων της ενσάρκου Οικονομίας του Σωτήρος Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων. Οι Πατέρες της Ζ΄ Συνόδου τον επευφήμησαν μαζί με άλλους δύο αγίους ομολογητάς, τον Γερμανόν Κωνσταντινουπόλεως και Γεώργιον τον Κύπριον: «Γερμανού του ορθοδόξου, αιωνία η μνήμη•
Ιωάννου και Γεωργίου, αιωνία η μνήμη•
των κηρύκων της αληθείας, αιωνία η μνήμη.
Η Τριάς τους τρεις εδόξασεν, ων ταις διαλογαίς αξιωθείημεν, οικτιρμοίς τε και χάριτι του πρώτου και μεγάλου Αρχιερέως Χριστού του Θεού ημών, πρεσβευούσης της αχράντου Δεσποίνης ημών της Αγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων». Ο δε Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ιωάννης, τελειώνοντας τον Βίον του Δαμασκηνού λέγει: «Προς Χριστόν ανέδραμεν, ον ηγάπησε, και νυν ουκ εν εικόνι τούτον ορά, ουκ εν εκτυπώματι προσκυνεί, αλλ΄αυτόν οπτάνεται κατά πρόσωπον, ανακεκαλυμμένω προσώπω βλέπων την δόξαν της Μακαρίας Τριάδος».
Πηγή: “Εισαγωγή” εις Αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού, Η Θεοτόκος – τέσσερις θεομητορικές ομιλίες, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1995[3].

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.pemptousia.gr